τρία 45άρια της Inner Ear

Ο δίσκος 45 στροφών με τα δύο ή τέσσερα κομμάτια είναι εδώ, δηλώνει «παρών»· αν και ποτέ δεν έλειψε. Τρία τέτοια δισκάκια τύπωσε εσχάτως η Inner Ear από την Πάτρα, προβάλλοντας τρεις διαφορετικές όψεις της νέας ελληνικής σκηνής…

Οι Fever Kids είναι δύο (Σtella, Αλέξης) και γράφουν μουσική από το 2011. Τι μουσική όμως; Electro οπωσδήποτε, αλλά ένα… vintage electro που παραπέμπει σε early 80s καταστάσεις. Το “Holding grass”, για να ξεκινήσω απ’ αυτό, έχει εμφανείς disco ρυθμικές αναφορές, αν και τα φωνητικά του είναι περισσότερο poppy. Αυτός ο συνδυασμός pop και disco –τον οποίον διακονούν εσχάτως διάφοροι ανά την επικράτεια (και πέραν αυτής) με πιο γνωστούς, ίσως, τους Keep Shelly in Athens– έχει τον τρόπο να κάνει μια διαφορά, αν προσεχθεί και αναπτυχθεί. Επί του προκειμένου, μία περαιτέρω ανάπτυξη της μελωδίας θα έδινε στο “Holding grass” ακόμη περισσότερα bonus. Το flip-side “Peter, Debbie, Mary” μπορεί να μην ρέει όπως το προηγούμενο, όμως, προσωπικώς, το βρίσκω «μια χαρά», υπό την έννοια ότι το mid-tempo electro-funk ακούγεται στ’ αυτιά μου πιο «καθημερινό» και με λιγότερο εύκολα hooks. Θα προχωρήσουν οι Fever Kids και το συγκεκριμένο δισκάκι [ΙΝΝ089L, 2014] είναι η αρχή…

Από το 2011 υφίστανται και οι Melt Mountain, με το παρόν 4-tracks EP [INN092L, 2014] να αποτελεί την πρώτη χειροπιαστή κυκλοφορία τους (είχαν δώσει κι ένα… άυλο, μάλλον, single πρόπερσι). Τα τραγούδια των Melt Mountain είναι rock ή κάπως rock, αλλά τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει από ηχητικής άποψης εννοώ – όχι θεωρητικώς. Με τις κιθάρες μπροστά, αλλά με ήχο κάπως ανάλαφρο και διαρκή dreamy pop vibes, το συγκρότημα φαίνεται πως… κοιτάει ψηλά, με κομμάτια όπως το πιο ατμοσφαιρικό “Ends” (το προτιμώ) ή το περισσότερο ρυθμικό “Golden booms and more hopes” να σε κερδίζουν με την ουσιώδη απλότητά τους. Μα και στην δεύτερη πλευρά το σκηνικό δεν αλλάζει αναγκαστικώς, με τα τραγούδια των Melt Mountain (“Juvenile blues”, “Try”) να μοιάζουν κάπως σαν… ιδιοκατασκευές, οι οποίες στέκονται «ορθές» απλώς και μόνον με τα απαραίτητα. Το αν πρόκειται για ένα lo-fi επιτηδευμένο ή απλώς αναγκαστικό, εν τέλει, μικρή σημασία έχει.

Μετά το καθ’ όλα εντυπωσιακό “Mechanimal” [Inner Ear, 2012], για το οποίον άπαντες είχαν να πουν μόνο καλά λόγια, το αθηναϊκό τρίο (Freddie F φωνή, Γιάννης Παπαϊωάννου ηλεκτρονικά, Κώστας Ματιάτος κιθάρες) επανέρχεται μ’ ένα 45άρι [INN091L, 2014], προάγγελος να υποθέσω ενός δεύτερου long play. Το “Obscure”, που «πιάνει» την πρώτη πλευρά, στηρίζεται σ’ ένα μονότονο, ρυθμικό, αγχωτικό electro-passage, το οποίο «γεμίζει» από τις κιθάρες και τα φωνητικά. Κομμάτι σημερινό από πάσης πλευράς (μουσική, στίχοι, παραγωγή) και σχετικώς… σκοτεινό και νευρωτικό, το “Obscure” έχει κάτι από την ανατομία της κρίσης. Μιας κρίσης, που πριν από την… τσέπη, ως γνωστόν(;), είχε προλάβει να εισβάλει στη συνείδηση… Το δεύτερο track έχει τίτλο “The last summer” και κινείται, υπό μίαν έννοια (την ηχητική), στον αντίποδα. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα αργό και κάπως μελαγχολικό κομμάτι, που περιγράφει όμως τις ίδιες πάνω-κάτω καταστάσεις. Τα… ψέμματα μπορεί να τελείωσαν, αν και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση να αντικατασταθούν αυτά, στο μέλλον, από κάποια μεγαλύτερα… Κι εδώ, οι Mechanimal είναι όσο πειστικοί χρειάζεται στην αποτύπωση της ψυχολογίας της στιγμής.

Επαφή: www.inner-ear.gr