για ένα βιβλίο, που δεν έχω διαβάσει

Οι τρομακτικές ου μην αλλά και... τρομοκρατικές διαπιστώσεις που ξεπήδησαν μετά από την έκδοση και διάθεση του βιβλίου Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη του στελέχους της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα δεν είναι ενδεικτικές, απλώς, είναι χαρακτηριστικές του… νεαντερταλ-ικού τρόπου που σκέπτεται ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στο ιντερνετικό LiFO, σε σχετική «ψηφοφορία» των αναγνωστών της ιστοσελίδας, βρέθηκε ένα 17,27%, που δήλωσε αντίθετο στην έκδοση ενός βιβλίου (του συγκεκριμένου βιβλίου), όπως κι ένα 6,61% που «ψήφισε» πως δεν ήταν σίγουρο αν το βιβλίο (το συγκεκριμένο βιβλίο) έπρεπε να κυκλοφορήσει ή όχι – εμφάνιζε δηλαδή αμφιβολίες όσον αφορά στην αναγκαιότητα μιας έκδοσης (της συγκεκριμένης έκδοσης). Δηλαδή ένα ποσοστό σχεδόν 24% –ήτοι ο ένας στους τέσσερις αναγνώστες ενός προοδευτικού και «ανοιχτού» στον κόσμο και τις καταστάσεις site– είναι αντίθετο ή έχει αμφιβολίες σχετικές με την έκδοση ενός βιβλίου (τα ίδια ποσοστά, άραγε, θα καταγράφονταν και για το πόνημα, ας πούμε, του Νίκου Κοεμτζή;). Υποθέτω πως στους τηλεθεατές των καναλιών της ιδιωτικής τηλεόρασης (καθότι δεν υπάρχει κι άλλη…), που κάθε βράδυ στραγγίζουν την πιο πλανεύτρα προπαγάνδα, το ποσοστό αυτό (ακόμη πιο αντιπροσωπευτικό του τρόπου σκέψης της κοινωνίας μας) θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όταν η προληπτική λογοκρισία στα έντυπα είναι κατηργημένη από την εποχή της χούντας (δηλαδή ακόμη και για τους χουντικούς το βιβλίο δεν θα μπορούσε να είναι εχθρός της κοινωνίας), ένα τρανό κομμάτι της σημερινής… δημοκρατικής Ελλάδας, ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πως ένα έντυπο (από το πιο χυδαίο, έως εκείνο του πιο «υψηλού» φρονήματος) είναι ένα ελεύθερο πνευματικό προϊόν, που το μόνο που μπορεί να πράξει είναι να προάγει τη σκέψη και τη γνώση, αφ’ ης στιγμής μπει στην κρησάρα και την βάσανο της (προσωπικής) ανάλυσης και κριτικής.

Το βιβλίο του Κουφοντίνα δεν το έχω διαβάσει (ούτε σκοπεύω να το πράξω τουλάχιστον άμεσα, αφού δεν είναι στις προτεραιότητές μου) και γι’ αυτό δεν πρόκειται να κάνω κριτική σ’ αυτό. Θα κάνω όμως ορισμένες σκέψεις, που θα μπορούσε να σχετίζονται με την εν λόγω έκδοση. Κατ’ αρχάς εκείνο που, προσωπικώς, μ’ ενοχλεί είναι πως η 17Ν αντιμετωπίζεται από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας ως «ένα». Αυτό είναι ένα τεράστιο μεθοδολογικό λάθος, που κρύβει, βεβαίως, πίσω του μία θλιβερή προπαγάνδα. Κατά την ίδια λογική, εξάλλου, και η περίοδος της χούντας αντιμετωπίζεται ως «ένα» (άλλη, όμως, ήταν η χούντα πριν το ’70, άλλη μετά απ’ αυτό και άλλη επί Ιωαννίδη), ενώ, κατ’ επέκτασιν, δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ ως «ένα» (άλλο το ΠΑΣΟΚ του ’81 και άλλο του 2001), ή ξέρω ’γω την ανανεωτική Αριστερά κ.ο.κ. Αυτό το «πακετάρισμα» που είναι εντελώς αντι-επιστημονικό κρύβει σκοπιμότητες βεβαίως και εξυπηρετεί προπαγάνδες – κινείται δηλαδή στην γελοία ρητορεία του… απ’ όπου κι αν προέρχεται (και «απ’ όποτε» θα συμπλήρωνα εγώ). Θέλω να πω δηλαδή πως η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν της δεκαετίας του ’70 δεν είχε ουδεμία σχέση με την κατσαπλιάδικη δολοφονική οργάνωση των μετέπειτα δεκαετιών (βασικός μοχλός της οποίας ΗΤΑΝ ο Κουφοντίνας).

Αν υπάρχει ένα επιστημονικό ενδιαφέρον για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, αυτό δεν μπορεί παρά να σχετίζεται πρωτίστως με την συνολικότερη, ταυτόχρονη σχεδόν, εμφάνιση του φαινομένου στην Δυτική Ευρώπη στα χρόνια του ’70, την αποκαλούμενη δηλαδή «πρώτη γενιά τρομοκρατών», στην οποίαν ΔΕΝ ανήκει ο Κουφοντίνας. Θα είχε πολύ μεγαλύτερο αναγνωστικό, ιστορικό και κοινωνικό ενδιαφέρον δηλαδή να γραφεί ένα βιβλίο από τους «παππούδες» της οργάνωσης (αν ήταν αυτό δυνατόν), να αποκαλυφθούν εν ολίγοις όλα εκείνα τα ουσιώδη ζητήματα (πληροφοριοδότες, προμηθευτές οπλισμών, σχέσεις με οργανώσεις που δρούσαν επί χούντας, σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες και όλα τα υπόλοιπα), που θα βοηθούσαν στην κατανόηση ενός φαινομένου, το οποίον, στα χρόνια του ’70, έχαιρε πλατιάς λαϊκής επικρότησης και απήχησης. Διαβάζω από το tvxs.gr (14/12/2011) του Στέλιου Κούλογλου: «Σαν σήμερα, το 1976, πέφτει νεκρός στο Φάληρο ο απότακτος αστυνομικός και βασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος, από τις σφαίρες ‘ενός ψηλού και μιας κοπέλας’, όπως φωνάζει λίγο προτού ξεψυχήσει, οι οποίοι ανήκουν στη νεοσύστατη ‘17 Νοέμβρη’. Είναι μόλις η δεύτερη επίθεση της διαβόητης πλέον τρομοκρατικής οργάνωσης και χειροκροτείται από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που λίγους μήνες νωρίτερα έχει παρακολουθήσει εμβρόντητο την αθώωση των αρχιβασανιστών της δικτατορίας».

Ένα βιβλίο για την τρομοκρατία που θα αναλώνεται στην καταγραφή της εκτέλεσης των πάσης φύσεως «συμβολαίων», στο πώς απαλλοτριώνονταν τράπεζες, στο πότε γίνονταν οι εκπαιδεύσεις και οι προπαρασκευαστικές βολές στις ερημιές της Αττικής ή της επαρχίας, στο ποιοι τραυματίζονταν στις εκάστοτε «επιχειρήσεις» και σε άλλα τέτοια αστυνομικοφανή δεν θα δημιουργεί, υποθέτω, κανένα αναγνωστικό ενδιαφέρον αφού, ως... λογοτέχνης ο Κουφοντίνας δεν φαίνεται να έχει ουδεμία σχέση με τον... Γιάννη Μαρή ή τον Νίκο Φώσκολο ας πούμε, ή έστω με τον… κοσμοπολίτη «συνοδοιπόρο» του Γερμανό Bommi Baumann (τρομοκράτης, μέλος της Movement 2 June και πληροφοριοδότης της Stasi). Απεναντίας, εγώ θα εύρισκα ένα κάποιο ενδιαφέρον αν ο καταδικασθείς μάς μιλούσε για τα… ακούσματά του στα seventies, και αν ήταν όντως fan των MC5 (και πώς εκείνοι τον είχαν επηρεάσει), όπως είχα διαβάσει στο Σκασιαρχείο του Θοδωρή Μανίκα στο περιοδικό &7, τεύχος 38, την 4/8/2002 («μεταδόθηκε από τηλεοράσεως μαρτυρία πως ‘ως μαθητής άκουγε κατά κόρον ακραία επαναστατικά ροκ συγκροτήματα’»)…