CARGO ένα καναδικό γκρουπ του ’60

Διαβάζω μεταξύ άλλων στο site της Trend, «θρυλικό» label των sixties το οποίον υφίσταται ακόμη: «Η Trend Records & Concerts είναι μια καναδική δισκογραφική εταιρεία, που ασχολείται και με την παραγωγή συναυλιών. Ιδρύθηκε το 1965 στο Τορόντο από τον DJ και παραγωγό Merv Buchanan(…) και μερικές από τις ιστορικές κυκλοφορίες της είναι το άλμπουμ “Sussex” των ψυχεδελοροκάδων Bent Wind από το Τορόντο, αλλά και δύο LP των πρωτο/εναλλακτικών jazz specialists Cargo, οι οποίοι οδηγούνταν από τον θεατρικό συγγραφέα Norm Foster». Ακολουθεί η τελευταία κυκλοφορία της εταιρείας, το CD “She’s Got you” της τραγουδίστριας (country κ.ά.) Amberley Beatty…
Δεν πρέπει να είναι πολλά τα LP που κυκλοφόρησαν σε ετικέτα Trend στα sixties. To “Sussex” των Bent Wind ήταν το ένα, το φερώνυμο του Michael-Jon ήταν ένα δεύτερο και το “Front Side Back Side” των Cargo ήταν ένα τρίτο… Υπήρχαν βεβαίως και κάμποσα 45άρια με εγγραφές των Roy Kenner and The Associates (o Roy Kenner ήταν τραγουδιστής των Mandala το 1968 και πιο μετά, το 1972, των James Gang), Terry & The Pyrates, The Sedum Shadows, The Uncertain, The Ultimate Image, Friday Afternoon, Pop Machine και βεβαίως των Bent Wind και των Cargo – όλα αυτά, δε, από το 1965 έως το 1969... Πριν δυο χρόνια η Anazitisi Records είχε δώσει, σε μια ωραία επανέκδοση, το LP “Sussex” των Bent Wind, ενώ τώρα ένα δεύτερο άλμπουμ της Trend (έκδοση 400 αντιτύπων), το “Front Side Back Side” των Cargo, έρχεται να πλουτίσει τον κατάλογο τής ελληνικής εταιρείας…

Οι Cargo είχαν ξεκινήσει ως Prophets στα μέσα του ’60 στο Τορόντο, αλλά όταν οι Paupers (που υπήρχαν και αυτοί από το ’65) άρχιζαν να σκάνε, εκεί γύρω στο ’67, με τις τραγουδάρες τους “It’s your mind” και “Think I care”, η σκηνή δεν μπορούσε παρά να πάρει μια διαφορετική τροπή. Το ψυχεδελικό περιβάλλον αναπτυσσόταν τάχιστα, οι πειραματισμοί με διαφορετικές μουσικές φόρμες (κυρίως την jazz, βεβαίως το folk, και γιατί όχι την κλασική, παλαιότερη ή πιο σύγχρονη) άρχιζαν να κατακλύζουν τα νεότερα τραγούδια, με τα συγκροτήματα να συναγωνίζονται σε ποικίλες «παραδοξότητες». Το 1969 οι Cargo, ως τετραμελείς βασικά (Bruce Oxley lead κιθάρες, Mike Proudfoot κιθάρες, πιάνο, Garth Vagan μπάσο, Norm Foster ντραμς), αλλά και με κάποιες «βοήθειες» σε ορισμένα κομμάτια (στο άλμπουμ τους ακούγεται επίσης bassoon, φλάουτο, ηλεκτρικό πιάνο, φωνές κ.λπ.) είναι έτοιμοι για το μεγάλο άλμα –το άλμα που σηματοδοτεί η ηχογράφηση ενός μεγάλου δίσκου–, έχοντας στα μπαγκάζια τους ωραία δικά τους τραγούδια και «αυτοσχεδιασμούς». Θες επηρεασμένοι από τους Paupers (οι οποίοι είχαν βαρέσει ήδη διάλυση), θες από το γενικότερο κλίμα, έχουν μάθει να συνδυάζουν το «διαφορετικό» παράγοντας πάντα ενδιαφέροντα ακούσματα...
Το εισαγωγικό “Black window” είναι μία ωραία ηλεκτρική μπαλάντα, που κερδίζει πολύ από την «γραμμή» του bassoon (G. Creighton). Το δε slow tempo δίνει την ευκαιρία στον τραγουδιστή να είναι όσο δραματικός απαιτούν οι στίχοι. Το instro “Talk with us” είναι το πρώτο… μεγάλο κομμάτι του LP (μεγάλο σε διάρκεια, αφού ξεπερνά τα επτάμισι λεπτά, αλλά και σε αξία). Πρόκειται για ένα psych track, με εμφανείς jazz αναφορές, ιδίως από την bass line του Vagan, και με τη συνολική ατμόσφαιρα να παραπέμπει στους Paupers των τραγουδιών που προανέφερα (εδώ, ο ρόλος του κιθαρίστα Oxley είναι κάτι παραπάνω από αποφασιστικός). Ψυχεδελικό rock λοιπόν, με ωραίες τζαζ αναφορές, στα καλύτερά του. Το “Child of the playroom” είναι ένα ευαίσθητο τραγούδι για την παιδική ηλικία, που ξεκινάει με κάποιες «ανάποδες» εγγραφές τη συνοδεία φλάουτου, δημιουργώντας, αρχικώς, την απαιτούμενη «μαγική» ατμόσφαιρα. Όμως, με τη φωνή του τραγουδιστή «μπροστά» και με τα διπλά φωνητικά να «κοντράρουν» κάπως άγαρμπα το ηχητικό background η αρχική γεύση εγκαταλείπεται προς χάριν του… στοναρίσματος. Η πλευρά κλείνει με το “I found a way”, που είναι bonus track («κομμένο» κατά πρώτον για single). Πρόκειται για ένα τραγούδι του Foster… προσωπικής συναισθηματικής επανεκκίνησης, με δυνατές κιθάρες και «ευαίσθητα» φωνητικά.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το “Dubious”, ένα επίσης τζαζ/ελαφρώς r&b τραγούδι, που διαθέτει scat singing και ηλεκτρικό πιάνο, για να ακολουθήσει το “Alisa”, ένα από τα πιο ψυχεδελικά και ωραιότερα τραγούδια του LP – με τους Cargo να καταθέτουν ευρηματικές ενοργανώσεις (θυμήθηκα τους σπουδαίους συμπατριώτες τους Collectors), με ωραία χρήση φλάουτου, βαρύτονου σαξοφώνου, bongos και clave. Το μπάσο «κρατάει» με εντυπωσιακό τρόπο όλο το κομμάτι – ένα κομμάτι, που θα άξιζε να διαρκεί περισσότερο… Το ίδιο συναρπαστικό είναι όμως και το “Habits and jails” (ένα τραγούδι για την αποξένωση… τότε και τώρα), που αναπτύσσεται σε γρήγορο tempo (εν αντιθέσει με το “Alisa”), έχοντας μετρημένα φωνητικά και αποκαλυπτικά κιθαριστικά breaks. Τα δύο τελευταία tracks της πλευράς και του άλμπουμ έχουν έναν… παρεΐστικο (κάπως freak-out) χαρακτήρα, όχι μόνον γιατί ακούγονται φωνές, παλαμάκια κ.λπ., αλλά και γιατί σηματοδοτούν, βασικά, το τέλος μιας παρέας. Θυμάστε εκείνον τον ελληνικό στίχο του Μπουρμπούλη «αύριο σκορπίζουμε σαν πουλιά στην κοσμοπλημμύρα» και τα λοιπά, και τα λοιπά… ε, κάπως έτσι.

Οι Cargo θα κάνουν άλλο ένα LP την επόμενη χρονιά (1970), το “Simple Things” σε ετικέτα Ringside, πριν σκορπίσουν και αυτοί προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Η Anazitisi Records κατέβαλε προσπάθεια να αναδείξει τον ήχο του γκρουπ (θυμόσαστε την… Trend των Bent Wind) παρότι τα original masters δεν εντοπίστηκαν στο αρχείο του Merv Buchanan. Οι καθαρές αυθεντικές κόπιες που χρησιμοποιήθηκαν έκαναν, πράγματι, καλή δουλειά και το νέο master που ακολούθησε, όπως και η κοπή φυσικά σε 180άρι βινύλιο, βοήθησαν τα μέγιστα στην αποκατάσταση του ήχου ενός «ανεξάρτητου» άλμπουμ 45 χρόνια παλαιού, που έχει την σημασία του.

Επαφή: www.anazitisirecords.com