LISA HILTON καλειδοσκόπιο

Τα τελευταία χρόνια πληροφορήθηκα για την συνθέτιδα και πιανίστα της jazz Lisa Hilton. Το λέω γιατί η Hilton βρίσκεται στη σκηνή σχεδόν 20 χρόνια, έχοντας ηχογραφήσει 18 προσωπικά CD. Ανακαλώ, μάλιστα, με αφορμή την πιο πρόσφατη δουλειά της που έχει τίτλο “Kaleidoscope” [Ruby Slippers Productions, 2014] και που είναι, για ακόμη μια φορά, τυπωμένη σε δική της ανεξάρτητη παραγωγή, το προηγούμενο άλμπουμ της “Getaway” (2013), ένα σπάνιας ομορφιάς έργο για το οποίον είχα γράψει πέρυσι τα καλύτερα («ένα πολύ σημαντικό piano-trio άλμπουμ, που ρέει με την αίσθηση του soundtrack») κι εδώ στο δισκορυχείον.

Η Hilton φαίνεται λοιπόν πως θα συνεχίζει να μας εκπλήσσει, αφού κάθε νέα δουλειά της, όπως διαπιστώνω τον τελευταίο καιρό, έρχεται άλλοτε να προσθέσει και άλλοτε να... αφαιρέσει τινές διαστάσεις, προτείνοντας πάντα κάτι νέο. Στο “Kaleidoscope” ας πούμε το νέο, ή καλύτερα το ένα από τα «νέα», ακούει στο όνομα του τενορίστα J.D. Allen, ενός παίκτη με βαθειά και «σκληρά» φυσήματα, που προσφέρει ξεχωριστές bop αισθήσεις στα κομμάτια που ακούγεται (το επισημαίνω επειδή στο “Getaway” η Hilton εμφανιζόταν σε σχήμα τρίο με τους Larry Grenadier και Nasheet Waits σε μπάσο και ντραμς αντιστοίχως). Η line-up του “Kaleidoscope” λοιπόν είναι Lisa Hilton πιάνο, Larry Grenadier μπάσο, Marcus Gilmore ντραμς, J.D. Allen τενόρο… και δεν χρειάζεται να γράψω για το τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα ονόματα που παρατάσσονται δίπλα της σ’ αυτήν την νεοϋορκέζικη εγγραφή. Πρόκειται απλώς για τρεις σημαντικές προσωπικότητες της σύγχρονης jazz, αν σκεφθούμε πως ο Grenadier είναι κολλητός του Brad Mehldau, πως ο Gilmore έχει παίξει με Chick Corea, Vijay Iyer κ.ά. και πως ο Allen έχει σταθεί δίπλα στους Lester Bowie, Betty Carter, Ron Carter, Jack DeJohnette, David Murray, Wallace Roney και πάει λέγοντας.

Και στο παρόν CD μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης/τεχνοτροπίας της Lisa Hilton είναι όσο πρέπει εμφανή. Κατ’ αρχάς το ιμπρεσιονιστικό περιβάλλον που οικοδομεί η συνθέτιδα. Έπειτα η διάχυσή της σ’ ένα μεγάλο κομμάτι τής τζαζ ιστορίας, που μπορεί να ξεκινά από το bebop, να περνά από την (groovy) soul-jazz των late 50s/early 60s, για να καταλήξει, μέσω του Monk, στον μινιμαλισμό και την πρωτοπορία (γιατί όχι και στην pop, όπως διαπιστώνεται στην πορεία). Έπειτα, αυτή η τάση της Hilton να συνθέτει συχνά έχοντας στο νου της το τραγούδι. Φωνή δεν υπάρχει στο “Kaleidoscope”, αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως μελωδίες όπως εκείνη του “Whispered confessions” ή του “Stepping into paradise” δεν θα μπορούσε να τραγουδηθούν. Ακούγοντας, έτσι, και με κάποια σειρά τα tracks του CD είναι εύκολο να διαπιστωθεί αυτό το «ξερό», βαθύ groove στο “Simmer”, που παραπέμπει στον καλύτερο Hancock των sixties, είναι εύκολο να δει κανείς την άψογη δουλειά στις διασκευές (τόσο στο κλασικό “When I fall in love”, όσο και στο “One and only” της Adele), ή να επιβεβαιώσει τις διαφορετικές επιδράσεις στο “Bach/ Basie/ Bird boogie blues bop”. Γενικώς, κάθε track του “Kaleidoscope” είναι και μια διαφυγή προς κάτι άλλο – ένα γεγονός που φανερώνει, από την μια μεριά, την συνθετική μαεστρία της Hilton και από την άλλη την συμβολή στο οριστικό αποτέλεσμα μιας ομάδας άψογων οργανοπαικτών.

Επαφή: www.lisahiltonmusic.com