PRINS OBI καινούριο LP στην Inner Ear

Το έχει το «τουρλού-τουρλού» (τα ποικίλα και ανακατεμένα μουσικά στυλ) το τελευταίο άλμπουμ του Prins Obi “The Age of Tourlou” [Inner Ear, 2017], όπως το είχε και το προηγούμενό του. Έτσι, εκείνο το πρώτο που θα πρέπει κανείς να σημειώσει σε σχέση με το συγκεκριμένο LP είναι η «συνέπεια» που διακρίνει τον δημιουργό του. «Συνέπεια», εν τέλει, που αγγίζει θα έλεγα όλο το φάσμα τής τραγουδοποιίας τού Γιώργου Δημάκη – στίχους, μουσική, ερμηνεία, ενοργανώσεις, παιξίματα (δικά του και των υπολοίπων), ηχοληψία, παραγωγή.

Ο Prins Obi είναι ένας ενδιαφέρων singer-songwriter τα στιχάκια του οποίου, ας ξεκινήσουμε από ’κει, λένε κάτι περισσότερο εκ πρώτης. Καθώς διαπνέονται από μια θετική άποψη για τη ζωή, από μιαν αισιοδοξία να το πούμε έτσι, μπολιάζουν ευθέως και τις μουσικές του – αλλά και τις ερμηνείες του, που είναι πάντα και κάπως… περιπαικτικές. Βοηθάει και η φωνή του, βεβαίως, προς αυτή την κατεύθυνση, που είναι ψιλή και κάπως ξερή/έρρινη, αν και το κύριο βάρος πέφτει στις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές.

Δανειζόμενος στοιχεία από τρεις τουλάχιστον διαφορετικές δεκαετίες τραγουδιού –sixties, seventies, eighties– ο Prins Obi γράφει δίχως να έχει κατά νου κάτι απολύτως συγκεκριμένο. Κάπως σε στυλ… ό,τι του βγει. Αυτό είναι και καλό και κακό. Πηγαίες στιγμές έμπνευσης μπορεί να δώσουν πολύ καλά τραγούδια, ή μέρη τραγουδιών (συγκεκριμένα κουπλέ ή ρεφραίν) όπως συμβαίνει με τα “Anatolian rock”, “Too demanding”, “Distant cousins”, “Into the light” κ.λπ., άλλοτε όμως αυτό που αναδύεται δεν έχει το απαιτούμενο βάρος, για να «κάτσει» όπως πρέπει. Το ίδιο ζήτημα, δε, εντόπιζα και στο προηγούμενο LP τού Prins Obi, όταν έγραφα το ακόλουθο: «Ο Prins Obi, γενικώς, συλλέγει ό,τι του κάνει και ό,τι του αρέσει απ’ όλες τις δεκαετίες, δημιουργώντας αυτό το κάπως αυτοσχέδιο κιμπορντικό patchwork, που ορισμένες φορές γειτνιάζει με την “καλτίλα”. Τα όρια, εννοώ, ανάμεσα στην πραγματική δημιουργία και την ηθελημένη απόπειρα να προσεγγίσεις το “είδωλο”, προβάλλοντας μια προσωπική αυτάρκεια, δεν είναι πάντα και εντελώς διαχωρισμένα. Το ένα μπερδεύεται μέσα στο άλλο, με το ακρόαμα να σχοινοβατεί ενίοτε ανάμεσα στο αληθινά υψηλό και σε μια κάποια (ανεπιτήδευτη νομίζω) αντανάκλασή του».

Ο Prins Obi, ένας τραγουδοποιός με προφανείς ικανότητες, νομίζω πως πρέπει να σφίξει τον διάκοσμο των τραγουδιών του (στο άλμπουμ εμφανίζονται μέλη των The Voyage Limpid Sound, Chickn, Baby Guru κ.ά.) και να περιορίσει την πληθωρικότητά του. Οι συνθέσεις του περνούν συχνά από διαφορετικά και κάπως αλλοπρόσαλλα στάδια με αποτέλεσμα, μέσα στο ίδιο τραγούδι, να μην υπάρχει μια διαρκής συνοχή. Να αναφέρω ένα παράδειγμα. Το “Chasing baboons” ξεκινάει σαν ένα ψυχεδελικό sixties british track, αλλά στην πορεία, όταν μπαίνει το drum machine και τα σύνθια μεταφέρεσαι αμέσως στα early eighties, πριν επανέλθουμε στο τελευταίο μέρος στο αρχικό κλίμα. Μερικές φορές, βεβαίως, αυτές οι αλλαγές μοιάζουν πιο αιτιολογημένες (“Reserve the right to fail”), άλλοτε όμως όχι.
Τελικά; Τελικά θα έπρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι τού “The Age of Tourlou”, για ν’ ακούσουμε το καλύτερο τραγούδι του δίσκου (“Flower child”). Υπάρχουν κι άλλα καλά φυσικά (τα ανέφερα πιο πάνω), αλλά αυτό είναι το καλύτερο. Ένα δυνατό κομμάτι, που μας λέει, με λόγια απλά, πώς θα έπρεπε να ήταν όλο το άλμπουμ – ενδεχομένως.

Επαφή: www.inner-ear.gr