MELT MOUNTAIN ένα κάπως παράξενο ελληνικό συγκρότημα στο πρώτο του LP

Οι Melt Mountain δεν είναι καινούριο συγκρότημα, αφού υπάρχουν από το 2011 έχοντας κυκλοφορήσει κι ένα 4-tracks EP το 2014. Τώρα έχουν έτοιμο LP, το “Superfetish” στην Inner Ear, κλεισμένο σε ωραίο gatefold που περιέχει 20σέλιδο booklet με στίχους και ζωγραφιές, συν κωδικό για ψηφιακό κατέβασμα.

Είναι περίεργο γκρουπ οι Melt Mountain και όπως είχα γράψει παλαιότερα… «τα τραγούδια τους μοιάζουν κάπως σαν ιδιοκατασκευές, οι οποίες στέκονται “όρθιες” απλώς και μόνον με τα απαραίτητα. Το αν πρόκειται για ένα lo-fi επιτηδευμένο ή απλώς αναγκαστικό εν τέλει μικρή σημασία έχει».

Μπορεί να έχει περάσει κάποιος καιρός από τότε που τα σημείωνα αυτά, αλλά, εν πάση περιπτώσει, νοιώθω πως ισχύουν και τώρα.

Οι Melt Mountain είναι ένα συγκρότημα τής «διάθεσης», τής «στιγμής». Τα τραγούδια τους θέλω να πω πως, ανεξαρτήτως αν κρύβουν κάποια δουλειά πίσω τους (που σίγουρα κρύβουν), στην πράξη μοιάζουν με πρωτόλεια, με ανολοκλήρωτες κατασκευές. Οι συνεχείς αλλαγές π.χ. μέσα στο ίδιο track είναι ένα απ’ αυτά τα… αποδομητικά χαρακτηριστικά της τέχνης των Melt Mountain, οι οποίοι για το μόνο που νοιάζονται είναι να σου υπενθυμίζουν, τακτικά, πως πιο πολύ «παίζουν», «υποκρίνονται», παρά ενδιαφέρονται για να κάνουν «τέχνη». Υπενθυμίζουν, αν θέλετε, μιαν απομυθοποιητική διάσταση που κρύβει συχνά το τραγούδι στη βάση του – μια βήμα-βήμα κατασκευή, που επιχειρεί να συνταιριάξει τα αταίριαστα. Κάτι παρόμοιο έκανε ο Zappa με τους Mothers στα sixties, το επιχείρησε και ο Alex Harvey στην Αγγλία στα seventies με τον δικό του τρόπο – αυτή τη θεατρική διάσταση, εννοώ, στο άσμα, που το συνδέει με κάτι το ανατρεπτικό στους ήχους και τα λόγια. Εντάξει, να μην παρεξηγηθώ, δεν συγκρίνω τους Melt Mountain με τους προαναφερομένους, όπως δεν γίνεται να συγκρίνεις τους Beatles μ’ ένα σημερινό γκρουπ, που επιχειρεί να κάνει ποπ τραγούδια, όμως η βάση, μια κάποια βάση τέλος πάντων, παραμένει ίδια.

Δεν είναι εύκολο, ως ποπ άλμπουμ, το “Superfetish”, παρότι έχει μέσα και μερικά κάπως πιο γραμμικά, πιο συμβατικά κομμάτια, που τυγχάνει να είναι και τα καλύτερα –τα καλύτερα των Melt Mountain– όπως το “Lethargic”, το “Interlude” και το “Leech cities”.

Καταλήγοντας θα έλεγα πως, στην περίπτωσή μας, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα ενδιαφέρον συγκρότημα, που θα χρειαστεί κάτι ακόμη (σε ηχογράφηση εννοώ), προκειμένου να πείσει 100% για τις προθέσεις του.

Πατάω λίγο φρένο δηλαδή, αλλά από την άλλη αφήνω το αμάξι να τσουλήσει…

Επαφή: www.inner-ear.gr