ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑΣ το “Consortium in Amato” τώρα και σε βινύλιο

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο το άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας “Consortium in Amato” [ραδΥο Κορέα/ L39/ Ανούσια Ένταση, 2017], το οποίο είχε πρωτοβγεί σε CD το 2015.

Το gatefold cover είναι ωραίας αισθητικής, που έχει να κάνει με την υφή τού χαρτιού βασικά (το σχέδιο τού εξωφύλλου εμένα δεν μου αρέσει, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει), ενώ περιέχει, και τούτο είναι το σημαντικότερο, τρία bonus tracks («Το ροζιασμένο χέρι», «Ένα ακόμα ψέμα που αγαπούσα», «Το μυστικό»). Εμείς εδώ, τώρα, θα επαναλάβουμε πάνω-κάτω όσα είχαμε γράψει για το “Consortium in Amato” πριν δυο χρόνια, ενώ στο τέλος θα αναφερθούμε, ξεχωριστά, και στα τρία bonus tracks.

Δεύτερο άλμπουμ λοιπόν για τα Παιδιά της Παλαιότητας από την Κέρκυρα. Π.Ε. Δημητριάδης φωνή, όργανο, θόρυβοι, Μάριο Πλασκασοβίτης κιθάρες, πιάνο, σύνθια, μπάσο, Χριστίνα Παπαλίτσα τσέλο, Αριστοτέλης Κροκίδης ντραμς, Θοδωρής Άνθης κιθάρα, Νούμερο Μπλε μπάσο, συν κάτι… Παραπαίδια (έτσι αυτοαποκαλούνται) σε κιθάρες, μαντολίνα, σαξόφωνα, ακορντεόν κ.λπ. Ένας δεύτερος δίσκος, που στέκεται εξ ίσου ψηλά με τα «12 Τραγούδια από τις Κατακόμβες» και που ξαναδείχνει κάτι που φαίνεται να λησμονιέται, ή που μας ξεφεύγει μες στα χρόνια. Πως αν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις, κάτι που να μαρκάρει όλα όσα σκέφτεσαι και βιώνεις, τότε θα το πεις στη μητρική σου γλώσσα.

Ο Π.Ε. Δημητριάδης στο “Consortium in Amato” γράφει με γλυκό πόνο και αυταπάρνηση και κυρίως με αγάπη. Τα λόγια του είναι εμποτισμένα από τις θετικές αξίες του χώρου που ζει, τις οποίες μετατρέπει, πάντα μέσα από μια τολμηρή στιχουργική (όχι μόνο σε σχέση με το τι θέλει να πει, αλλά και με το πώς θα το πει), σε εύφλεκτο υλικό ΚΑΙ για τον άνθρωπο της μεγαλούπολης.

Είναι αυτή η καταβύθιση στους έρωτες, στις σχέσεις, στις φιλίες, στον παιδικό και νεανικό περίγυρο –τον καθορισμένο από την τοπική κουλτούρα, τα λαϊκά μεταφυσικά στοιχεία, τον τρόπο που ακουμπά η γειτονιά στις παρυφές της κοινωνίας– που σε φέρνουν μπροστά στο απροχώρητο. Τι θα ήταν το τραγούδι χωρίς αυτό το έρμα; Χωρίς αυτές τις οσμές; Μια παγκόσμια χλαπάτσα. Όπως και είναι δηλαδή, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

Έχει ειπωθεί. Όσο πιο βαθιά κοιτάς μέσα σου, και όσο πιο ανοιχτά δίπλα σου, τόσο πιο αληθινά παγκόσμιος γίνεσαι. Μόνο τότε συναντάς τη συλλογική μνήμη και συνείδηση, μόνο τότε μπορείς να συνδιαλεχθείς με το γενικό. Όταν έχεις κατανοήσει το μερικό. Όταν γίνεσαι κύριος του εαυτού σου, και δεν σε παρασύρει ο αέρας σαν το φρόκαλο. Ο Π.Ε. Δημητριάδης έχει ρίξει άγκυρα βαθιά, κι είναι γερά στερεωμένος πάνω σ’ εκείνα που τον νοιάζουν κι αγαπάει. Ποια είναι αυτά; Η ιδιαίτερη πατρίδα του η Κέρκυρα, η φύση της, οι άνθρωποι που είναι κοντά του, οι διάφορες όψεις τού νησιού του και, από ’κει και κάτω, οι ιστορίες τους.

Τα τραγούδια του Δημητριάδη στο “Consortium in Amato” (πώς να το πούμε κάπως ελεύθερα κι απλά –φράση από το «Όνομα του Ρόδου» του Umberto Eco είναι αυτή– «είμαστε μαζί σε ό,τι αγαπιέται»;) είναι γεμάτα από παρόν και μνήμες… κυρίως μνήμες. Και από μουσικής πλευράς, με αυτά τα προαιώνια βαλσάκια (ηλεκτρικά, θορυβώδη ή λιγότερο), που κάθε φορά είναι σαν να τ’ ακούς για πρώτη φορά, ο Δημητριάδης κάνει θαύματα.

Ο Π.Ε. με τέτοια λόγια, και τέτοιες απλές, λαϊκές μελωδίες, θα μπορούσε και με δυο κιθάρες (κλασικές-ακουστικές) να μεγαλουργήσει. Σαν καντάδα. Να γιατί, προσωπικά, βρίσκω χωρίς νόημα την κουβέντα για το «τι» και για το «πώς», για το «γιατί εκείνο» και όχι «το άλλο».

Εντάξει, οι άνθρωποι δούλεψαν και παρουσίασαν αυτό που παρουσίασαν, και είναι άξιοι καθ’ όλα, αλλά εδώ μετράει η πρώτη ύλη. Τι να τις κάνεις τις… μαλαγανιές των στούντιο και τις ξανά-μανά ηχογραφήσεις, το «τι παίζει» σήμερα και όλα τ’ άλλα συναφή, όταν τα πάντα είναι ζουμί;

Και εν τέλει… τι φοβερά τραγούδια είναι αυτά, έτσι ακριβώς όπως τα παίζουν τα Παιδιά – από το πρώτο «Επίκληση στον νεαρό Βέρθερο», μέχρι το έσχατο «Κύκλοι»; Αυτό το ταξίδι, που άρχεται από τον Αριστοτέλη και τον Ιησού, που περνά από τον Γκαίτε και τον Λόρκα, για να καταλήξει στον… Βαρδή και τον Πάριο. Γιατί, όλα τελικά δένουν φοβερά σ’ αυτό το γκρουπ, σ’ αυτό το άλμπουμ, που ευτυχεί να τα έχει όλα πλούσια. Έξυπνο και ουσιαστικό «πρώτη τη τάξει», θερμούς συμπαραστάτες, ωραία παραγωγή και, κυρίως, ξεχωριστές μελωδίες και λόγια. 
Προσθήκη

Το διπλό βινύλιο ακολουθεί, σε γενικές γραμμές, το track list του CD. Τα τρία bonus tracks, προστίθενται, το πρώτο («Το ροζιασμένο χέρι») στο τέλος της δεύτερης πλευράς, ενώ τα άλλα δύο («Ένα ακόμα ψέμα που αγαπούσα», «Το μυστικό») στο τέλος της τέταρτης. Τα ακούμε:

Το «Ροζιασμένο χέρι», ένα κάπως παράταιρο blues, είναι αφιερωμένο στον Χρήστο Γιανναρά και στο βιβλίο του «Κομματοκρατία», που κυκλοφόρησε από τον Πατάκη το 2002. Εγώ δεν είμαι φαν του Γιανναρά και διαφωνώ καθέτως με το πολιτικό στίγμα του, έτσι όπως εκείνο βγαίνει από τα κείμενά του. Παρά ταύτα, το τραγούδι των Παιδιών είναι ελκυστικό, βασικά εξαιτίας της μελωδίας που σκορπά πάνω στα λόγια ο Δημητριάδης. 

Το «Ένα ακόμα ψέμα που αγαπούσα» είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι των Παιδιών, για να μην πω ένα από τα ωραιότερά τους (και στον παρατατικό!). Έχει μιαν αίσθηση ρέκβιεμ και οι στίχοι τού Δημητριάδη («είχαν μακρύνει τα μαλλιά σου/ κι είχες μικρύνει μεγαλώνοντας, πολύ,/ μα είχε γίνει ο αποχαιρετισμός/ η μέρα εκείνη που κηδέψαμε το φως») συντελούν έτι περισσότερο προς τη γενική εντύπωση. Πιάνο, έγχορδα, κιθάρες, άπαντα σε συμφωνία φάσης, με τη μελωδία να σε διαλύει.

Στο «Μυστικό» υπάρχουν στιχουργικές αναφορές –όπως διαβάζουμε στα credits και σχεδόν το αντιλαμβανόμαστε– σε τέσσερα ελληνικά τραγούδια («Κρασί θάλασσα και τ’ αγόρι μου», «Άνοιξη» Βόσσου, «Μάθημα σολφέζ», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά»). Ο Δημητριάδης δανείζεται λέξεις-λόγια, αλλά έως εκεί. Στην ουσία δομεί ένα δικό του τραγούδι, με εντελώς δικό του νόημα. Προσωπικά, πάντως, δεν θα το έβαζα τελευταίο στην πλευρά (και στο άλμπουμ). Θα έκλεινα με τους «Κύκλους» δηλαδή, και θα το έβαζα… λίγο πιο πάνω.

Επαφή: radyokorea@gmail.com