BLUES REVIVAL 22: SON HOUSE (1902-1988)

Το γεγονός ότι ο Son House έζησε έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 δεν μειώνει σε τίποτα το μύθο του, που δικαίως έχει υφανθεί γύρω από το πρόσωπό του. Πρόκειται απλώς για μία ιστορική φιγούρα της ιστορίας του blues, για έναν μοναδικό performer (όπως γράφουν τα βιβλία και όπως έχουμε δει στο βίντεο) με εντελώς προσωπική ματιά πάνω στη διάσταση και τη μορφή της τραγουδιστικής αφήγησης, με μυστικιστικές ή ρεαλιστικές προεκτάσεις, όχι λιγότερο σημαντικός του Robert Johnson, του οποίου υπήρξε δάσκαλος ή του Charley Patton, του οποίου υπήρξε φίλος και συνεργάτης. Αν συνυπολογίσουμε, δε, και το γεγονός ότι ηχογράφησε ελάχιστους, παράξενους και αντιεμπορικούς δίσκους πριν τον πόλεμο, στο μοναδικό του session για την Paramount το 1930 (τέσσερα 78άρια βασικά, άπαντα «ιερά δισκοπότηρα» για τους συλλέκτες του blues) τότε αντιλαμβάνεστε πως τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει περαιτέρω, που θα μπορούσε να κοντράρει τη δική του αυτόνομη περίπτωση. Κατανοητό λοιπόν γιατί η επανεμφάνισή του στη δεκαετία του ’60 δεν αποτελεί μόνο τη σημαντικότερη ανακάλυψη του blues revival, αλλά συγχρόνως και τη μεγάλη εκείνη ευκαιρία που επιζητούσαν τα νέα ακροατήρια (στην Αμερική και τη Βρετανία κυρίως), για να συνομιλήσουν απ’ ευθείας μ’ έναν μύθο.

Έχει αξία να δούμε πώς οι ερευνητές εντόπισαν τον Son House στη δεκαετία του ’60, συνδυάζοντας τα στοιχεία που αναγράφονται στα βιβλία The Blues Revival (του Bob Groom) και Chasin’ That Devil Music (του Gale Dean Wardlow) –μία συνολική βιβλιογραφία θα δοθεί στο πέρας αυτής της σειράς των κειμένων– επειδή αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για το πώς  οφείλουν να συνεργάζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους και πώς μέσα από συντονισμένες κινήσεις κατορθώνεται να φθάσουν στο ποθούμενο.

Τον Αύγουστο του 1963 οι συλλέκτες και θιασώτες τoυ blues Bernard Klatzko και Gayle Dean Wardlow γυρίζουν στην περιοχή του Δέλτα, προκειμένου να ανακαλύψουν στοιχεία για τον Charley Patton. Εκεί μαθαίνουν πως ο Son House και ο φίλος και συνεργάτης του Willie Brown είχαν μετακινηθεί προς την Lake Cormorant, μια μικρή κοινότητα στα βορειοδυτικά της Πολιτείας του Mississippi, πάνω στα σύνορα με το Tennessee.

Η ανακάλυψη του Son House, την 25η Ιουνίου 1964 στο Rochester της Νέας Υόρκης. Από αριστερά: Nick Perls, Dick Waterman, Son House και Phil Spiro. Φωτογραφία: Evie House. Ευγενική παραχώρηση: Phil Spiro. Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο των Eric Von Schmidt και Jim Rooney “Baby, Let me Follow you Down / The Illustrated Story of the Cambridge Folk Years” [University of Massachusetts Press, Amherst, 1994]

Το επόμενο καλοκαίρι ο Dick Waterman, ο Phil Spiro και ο νεοϋορκέζος fan Nick Perls (ιδιοκτήτης αργότερα των εταιρειών Yazoo και Blue Goose, που πέθανε στα 45 του το 1987) στήνουν αντίσκηνο στο Mississippi, προκειμένου να ανακαλύψουν τον Son House. Οδηγώντας ώρες πολλές μέχρι το Memphis (εκεί τους έφερε η έρευνά τους) θα εντοπίσουν έναν άλλο μουσικό, τον Robert Wilkins, ο οποίος και θα τους δώσει σημαντικές πληροφορίες, που αφορούσαν στις πόλεις και τις κοινότητες του Μεγάλου Ποταμιού. Τελικώς, στην Robinsonville (όχι πολύ μακριά από την Lake Cormorant) θα τους δοθεί το όνομα κάποιου στο Detroit, ο οποίος ήξερε τη διεύθυνση του Son House στο Rochester της Νέας Υόρκης, πόλη στην οποία ζούσε. Ένα τηλεφώνημα στο Detroit κι ένα τηλεγράφημα στο Rochester ήταν, απ’ ό,τι φάνηκε, αρκετό. Σε 36 ώρες η απάντηση ήταν πίσω. Μια επιχείρηση σε 16 Πολιτείες, με 4 χιλιάδες μίλια μετακινήσεων και δύο μήνες ξεσπιτώματος είχε λάβει τέλος.

Όπως οι περισσότεροι από τους επαναδραστηριοποιημένους μουσικούς έτσι και ο Son House δεν γνώριζε γιατί κάποιοι λευκοί ενδιαφέρονταν μετά από τόσα χρόνια για τη μουσική του, ούτε, πολύ περισσότερο, για το πόσο σημαντικό ήταν το έργο του για την ιστορία του blues. Εξακολουθούσε να παίζει κιθάρα, αλλά είχε σταματήσει να τραγουδάει μετά το θάνατο του κολλητού του Willie Brown, το 1952. Θυμόταν φυσικά πολλά πράγματα –ήταν 62 ετών το 1964–, αν και ορισμένους παλαιούς σκοπούς φαινόταν να τους είχε λησμονήσει. Θα βοηθήσει όμως, για να τους επαναφέρει στη μνήμη του, ο Al Wilson (ο μετέπειτα κιθαρίστας των Canned Heat), ο οποίος και θα τον συνοδέψει σε δύο θέματα σ’ εκείνο το καθοριστικό session στη Βοστώνη, στις 12 και 14 Απριλίου 1965, που θα εκδιδόταν λίγο καιρό αργότερα από την Columbia. Αθάνατα από εδώ τα “Death letter”, “John the Revelator”, “Empire state express”, “Levee camp moan”…

Ο Son House θα γράψει μερικά ακόμη άλμπουμ στην πορεία, αλλά σταδιακά θα αρχίσει να αποσύρεται από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας – που δεν θα τον εμποδίσουν, πάντως, να φύγει από τη ζωή το 1988, στα 86 χρόνια του. 

Βασική δισκογραφία 

1. The Legendary Father of Folk Blues – Columbia CL 2417 – 1965 

2. The Vocal Intensity of Son House – AUS. Roots/Saydisc SL-504 – 1969 

3. John the Revelator – UK. Liberty LBS 83391 – 1970 

4. The Real Delta Blues / 14 Songs from the Man Who Taught Robert Johnson – Blue Goose BG-2016 – 1974 (ίσως ο σημαντικότερος δίσκος του Son House να είναι αυτό το session στο Rochester το 1964, όταν τον ανακάλυψαν ο Nick Perls με την παρέα του)

5. In Concert – Stack-O-Hits 9004 – 1981 (rec. 1965) 

6. Son House Vol. 1 (1965 - 1970) – AUS. Private Records PR1 – 1987 

7. Son House Vol. 2 (1964 - 1974) – AUS. Private Records PR1 – 1987 (εδώ και η τελευταία παράσταση του Son House στα Toronto Islands, το 1974) 

8. Son House: Father Of The Delta Blues / The Complete 1965 Sessions – Columbia/Legacy C2K 48867 – 1992 

9. The Legendary 1969 Rochester Sessions – AUS. Document DOCD-5148 – 1992 

10. Been Here And Gone – GER. Acoustic Music Records 319.1174.2 – 1999 (με Woody Mann & Jo Ann Kelly) 

11. Live At The Gaslight Cafe – AUS. Document DOCD-5663 – 2000 

12. Son House in Seattle 1968 – Arcola ACD 1008 – 2011