Ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Smiths, ούτε ο Morrissey.
Κάποιες λίγες μελωδίες μόνο… Τους θεωρούσα γενικά βαρετούς, χωρίς βαθιά ψυχή
τόσο σε μουσική, όσο και σε στίχους. Άλλοτε υποτονικούς και άλλοτε ανούσιους,
γεμάτους ακατάπαυστη και μη δημιουργική θλίψη. Άλλοι μπορεί να το λένε «ποίηση»
αυτό, αλλά για μένα ήταν πάντα μια «ποίηση» χωρίς έρεισμα κοινωνικό, ανίκανη να
περιγράψει τα ζόρια του καθημερινού ανθρώπου.
Άλλοι αποκαλούν τον Morrissey
μισογύνη, άλλοι τραγουδιστή των γκέι κ.λπ. Δεν ξέρω αν είναι μισογύνης, ούτε με
νοιάζει και πολύ, αλλά τα γκέι τραγούδια τού Morrissey (ή τα gay-friendly εν τοιαύτη περιπτώσει) για μένα δεν πιάνουν μία μπροστά
στα ανάλογα τραγούδια του Tom Robinson. Είναι σαν τα ποδηλατάκια μπροστά στους
οδοστρωτήρες.
Όποιος δεν έχει ακούσει, στρέιτ ή γκέι, το “(Sing if you’re) Glad to be gay” από το 1978 καλύτερα να μη μιλάει, γιατί στίχους σαν κι αυτούς (του Robinson) ο Morrissey ποτέ δεν μπόρεσε να γράψει:
«Οι εικόνες γυμνών νέων γυναικών είναι διασκεδαστικές/ στο Titbits και στο Playboy/ στην τρίτη σελίδα της Sun/ κι έτσι παρότι δεν υπάρχει γυμνό στο Gay News, στο δικό μας περιοδικό/ κάποιοι εξακολουθούν να βρίσκουν δικαιολογίες για να το χαρακτηρίσουν άσεμνο/ Διαβάστε το πόσο αηδιαστικοί είμαστε για τον Τύπο/ δείτε την Telegraph, την People και την Sunday Express/ παιδεραστές μας ανεβάζουν, διαφθορείς της νεολαίας μας κατεβάζουν / είναι εκεί τυπωμένα στο χαρτί, πρέπει να είναι η αλήθεια…».
Όποιος δεν έχει ακούσει, στρέιτ ή γκέι, το “(Sing if you’re) Glad to be gay” από το 1978 καλύτερα να μη μιλάει, γιατί στίχους σαν κι αυτούς (του Robinson) ο Morrissey ποτέ δεν μπόρεσε να γράψει:
«Οι εικόνες γυμνών νέων γυναικών είναι διασκεδαστικές/ στο Titbits και στο Playboy/ στην τρίτη σελίδα της Sun/ κι έτσι παρότι δεν υπάρχει γυμνό στο Gay News, στο δικό μας περιοδικό/ κάποιοι εξακολουθούν να βρίσκουν δικαιολογίες για να το χαρακτηρίσουν άσεμνο/ Διαβάστε το πόσο αηδιαστικοί είμαστε για τον Τύπο/ δείτε την Telegraph, την People και την Sunday Express/ παιδεραστές μας ανεβάζουν, διαφθορείς της νεολαίας μας κατεβάζουν / είναι εκεί τυπωμένα στο χαρτί, πρέπει να είναι η αλήθεια…».
Περαιτέρω τον Morrissey
–και βάσει αυτών των τρελών που λέει στις συνεντεύξεις του– δεν μπορείς να τον
εντάξεις ούτε στην «παλιά Αγγλία», γιατί βρίζει τη βασίλισσα, ούτε όμως και
στους νενέκους της παγκοσμιοποίησης (ήθελε Brexit, αλλά υποστήριζε τον Farage). Αλλοπρόσαλλος...
Το πρόβλημα για μας σε σχέση με τον Morrissey και με πολλούς άλλους, γύρω από τα πολιτικοκοινωνικά, που είναι πολύ βασικά, είναι πως στην Αγγλία η βρετανική Αριστερά έπρεπε να ήταν υπέρ του Brexit, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν εναντίον. Έτσι, και καθώς το Brexit υποστηρίχθηκε από κομμάτι της παλιάς αστικής τάξης και φυσικά από τα ανάκτορα, που μέσω του λαϊκού Τύπου το πέρασαν στις μάζες, η Αριστερά, στο μεγαλύτερο τμήμα της, βρέθηκε αμυνόμενη. Αυτό έσπρωξε πολλούς μισο-προοδευτικούς (όπως ο Morrissey) στην ακροδεξιά του Farage.
Το πρόβλημα για μας σε σχέση με τον Morrissey και με πολλούς άλλους, γύρω από τα πολιτικοκοινωνικά, που είναι πολύ βασικά, είναι πως στην Αγγλία η βρετανική Αριστερά έπρεπε να ήταν υπέρ του Brexit, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν εναντίον. Έτσι, και καθώς το Brexit υποστηρίχθηκε από κομμάτι της παλιάς αστικής τάξης και φυσικά από τα ανάκτορα, που μέσω του λαϊκού Τύπου το πέρασαν στις μάζες, η Αριστερά, στο μεγαλύτερο τμήμα της, βρέθηκε αμυνόμενη. Αυτό έσπρωξε πολλούς μισο-προοδευτικούς (όπως ο Morrissey) στην ακροδεξιά του Farage.
Τα έχουμε πει χίλιες φορές... Αν η Αριστερά δεν αρθρώσει
σοβαρό λόγο πάνω στα θέματα που απασχολούν σήμερα τις κοινωνίες θα βλέπει
μόνιμα την πλάτη των φιλελέδων και των φασιστών. Και κάτι τύπους σαν τον Morrissey θα τους χάσει και
θα τους χάσουμε μια για πάντα…
Σχόλια από το facebook:
ΑπάντησηΔιαγραφήThodoris Antonopoulos
είναι διαφορετική η προσέγγιση και η οπτική τους όπως επίσης το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό τους περιβάλλον, το Hand in Glove για την εποχή του είναι νομίζω εξίσου δυνατό με το Glad to be Gay όταν βγήκε (βέβαια για να υπάρξει το δεύτερο έπρεπε να προηγηθεί το πρώτο)
Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
Έχει τα… μειονεκτήματα, που εντοπίζεις κι εσύ. «Διαφορετική προσέγγιση», «οπτική», «ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον», με αυτό το τελευταίο, λόγω Θάτσερ, να είναι πολύ χειρότερο στην περίπτωση του Morrissey. Εντάξει, άλλος ο Morrissey, άλλος ο Tom Robinson. O Robinson ήταν αριστερός, με ισχυρή πολιτική στάση από την αρχή. Ήταν τελείως διαφορετική περίπτωση.
Thodoris Antonopoulos
δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και άλλο το συναίσθημα που απευθύνονταν ο Ρόμπινσον ήταν στρατευμένος, ο άλλος πιο εσωτεριστής αλλά εξίσου απελευθερωτικός σε κάποια κομμ'άτια του - τώρα οι πεποιθήσεις του κ.λπ. είναι άλλη κουβέντα, σαφώς ο Ρόμπινσον ήταν πολιτικοποιημένος αριστερός με την παραδοσιακή έννοια ενώ ο Μόρισεϊ αλλουνού παπά 'βαγγέλιο :P
Αλέξανδρος Κατσαούνης
Για τους REM ποια ειναι η γνώμη σου; Για μένα μόνο το πρώτο τους EP, το "Chronic Town", αξίζει πραγματικά.
Φώντας Τρούσας Δισκορυχείον
Moυ άρεσαν στην αρχή τους. Murmur και τέτοια...
ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πολύ σωστή η πολιτική ανάλυση παραπάνω, αλλά απ την άλλη, όταν ακούς το panic το bigmouth strikes again και το pretty girls make graves σου δημιουργείται η αίσθηση ότι there is a light that never goes out, βρε αδερφέ!
Kostas Rigas
Δε θέλω να προκαλέσω αλλά όλα αυτά τα Smiths, morrisey, cure, joy division, depeche mode, tom waits και λοιπές δυνάμεις, ΟΡΙΖΟΥΝ βαρεμάρα.
ομιλώ μάλλον γραφω σα γκεη, ελέυθερος και χαρούμενος όπως η λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα πω ότι ο mozzer δε μου λεει μια, ουτε αυτός ουτε οι smiths, με εξαίρεση κάποια τραγούδια των 80 που άκουγα και χόρευα με μεγάλη χαρά. αλλα ποτε δεν καταλαβα την έκταση που κέρδισαν, προφανως με το σπαθί τους. ΓΚΕΗ χάρηκα πολυ το τέκνο, τη ντανς, όχι τον Μoz & Smiths
O Boy George οταν του εριχναν πετρες,αυγα,κτλ,στο Rock in Athens,δηλωνε,"μου ειχαν πει οτι η Αθηνα ειναι η πολη των gay,αλλα τελικα δεν ισχυει"
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Smiths ειταν μαγικοι και μαζι με τους Joy Division και Clash οι μεγαλυτερες μπαντες της Βρετανιας (μετα τους κλασσικους)Οι δισκογραφικες εταιριες τους προοριζαν για να γινουν κατι σαν τους
U2,οι Smiths ομως δεν ηταν προορισμενοι να γεμιζουν σταδια σαν superstars,αλλα να παιζουν σε μικρα disco club playback,και να κοιταν τους θαυμαστες τους στα ματια.Θυμαμαι αγορασα το Meat is murder οταν ειχε πρωτοκυκλοφορησει απο τον Ριζο στη Φωκιωνος,καθομουν και ακουγα το Barbarism begins at home ξανα και ξανα,η φωνη του Morrissey και η κιθαρα του Marr..Αντιθετα σαν σολο καλλιτεχνης δεν με ενδιεφερε ποτε ο Morrissey,οχι γιατι δεν το αξιζε αλλα μετα απο ενα The Queen is dead..πως μπορεις να ξαναφτασεις ενα τετοιο αλμπουμ.