ESBJÖRN SVENSSON TRIO ένα live στο Λονδίνο από το 2005, που τώρα γίνεται δίσκος

Για τους Esbjörn Svensson Trio ή απλώς e.s.t. (Esbjörn Svensson πιάνο, Dan Berglund μπάσο, Magnus Öström ντραμς) έχουν γραφεί πολλά, πάρα πολλά. Έχει τονιστεί στο έπακρο, δηλαδή, η σημαντικότητά τους πάνω σε αυτή τη νέα ταυτοποίηση της ευρωπαϊκής jazz – κάτι που ξεκίνησε να συμβαίνει σταδιακώς μετά τα μέσα του ’90, για να ολοκληρωθεί περίπου μια δεκαετία αργότερα, με τον αδόκητο θάνατο τού Svensson (το 2008, στα 44 χρόνια του).

Αυτό το συγκρότημα –που είχαμε την ευκαιρία να το δούμε ζωντανό στην καλύτερη στιγμή του, σε μια συναυλία που είχαν διοργανώσει το περιοδικό Jazz & Τζαζ και η A&N Music, την 11η Δεκεμβρίου 2006, στο προσφάτως τότε ανακαινισμένο Παλλάς– είναι σίγουρο πως δεν είχε φθάσει ακόμη στην καλλιτεχνική κορυφή του, κάτι που διαπιστώνεται τέλος πάντων και από τις… μεταθανάτιες εκδόσεις του, που δεν είναι και λίγες… “Leucocyte”, “301”, “E.S.T. Symphony” και τώρα “e.s.t. live in London”. Αυτό το τελευταίο 2LP και 2CD κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό, πάντα από την ACT Music + Vision (ΑΝ Music), ως μνημόσυνο για τα δέκα χρόνια απουσίας τού Svensson, συλλαμβάνοντας τους e.s.t. σε μια δημιουργική καμπή της διαδρομής τους, λίγο μετά την κυκλοφορία του ιστορικού “Viaticum” (2005). Πρόκειται για μια παράσταση στο Λονδίνο, ανέκδοτη έως σήμερα φυσικά, που συνέβη στο Barbican Centre την 20η Μαΐου 2005.

Όπως γίνεται αντιληπτό το τότε εκδοθέν “Viaticum” αποτελεί το κυρίως μενού τού live set – καθώς από το πρώτο CD τα πέντε από τα έξι tracks προέρχονται από ’κει. Λέμε για τα “Tide of trepidation”, “Eighty-eight days in my veins”, “Viaticum”, “In the tail of her eye” και “The unstable table & the infamous fable”, με την… πλευρά να συμπληρώνει το “Mingle in the mincing-machine” από το “Seven Days Of Falling” του 2003. Αυτά τα πέντε tracks στο στούντιο άλμπουμ είχαν διάρκειες 7:12, 8:22, 6:51, 6:55 και 8:32, ενώ στο live οι νέες διάρκειες είναι 9:51, 10:17, 6:56, 7:13 και 12:55 αντιστοίχως. Επίσης το “Mingle in the mincing-machine”, που στο “Seven Days Of Falling” διαρκούσε 6:48, εδώ διαρκεί 14:22.

Παρατηρούμε λοιπόν πως οι διάρκειες του live είναι μεγαλύτερες ή και πολύ μεγαλύτερες (έως και επτάμισι λεπτά!) εκείνων του στούντιο – πράγμα που σημαίνει πως το γκρουπ διαμορφώνει τις συνθέσεις του, στη συναυλία, μ’ έναν τρόπο διαφορετικό, προβάλλοντας και περισσότερα αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και εμμένοντας σ’ ένα μεγαλύτερο ξεκαθάρισμα των αναφορών του (τουλάχιστον εκείνων που προσπερνούν την jazz, προσεγγίζοντας το rock, ή το fusion καλύτερα, όπως και των κόσμο των live electronics). Και είναι αυτά τα rock και ηλεκτρονικά στοιχεία (ας τα λέμε έτσι), που δείχνουν στο 14λεπτο “Mingle in the mincing-machine” (στην αρχή και στο τέλος του) και στο “The unstable table & the infamous fable” (επίσης στην αρχή, και μέχρι το έκτο λεπτό, και προς το τέλος πάλι) εκείνη τη μοναδική ικανότητα των e.s.t. να περιγράφουν με ενάργεια και με δύναμη πολύπλοκες και σύνθετες καταστάσεις, που η εμπλοκή των διαφορετικών αναφορών τις κάνει, στο πάλκο, ακόμη συνθετότερες.

Στο δεύτερο CD τα πράγματα δεν αλλάζουν. Εδώ έχουμε τέσσερα tracks, τρία από το “Strange Place For Snow” του 2002 (“When God created the coffeebreak”, “Behind The Yashmak”, “Spunky Sprawl”) και ένα από το “Seven Days Of Falling” του 2003 (“Believe, beleft, below”). Και εδώ οι διάρκειες είναι φυσικά μεγαλύτερες εκείνων των κανονικών CD (6:33, 10:22, 6:23, 4:51 στο στούντιο και 8:53, 17:32, 10:31, 7:24 στο live) και εδώ το μεγαλύτερο στο χρόνο track, το σχεδόν 18λεπτο “Behind The Yashmak”, είναι εκείνο το jazz-space κομψοτέχνημα, που μετά το ένατο λεπτό του, σταδιακώς, αποκτά εντελώς «χαμένα» και ανεπανάληπτα χαρακτηριστικά (ok o Svensson, αλλά το ρυθμικό τμήμα, και ιδίως ο μπασίστας Berglund, είναι εδώ το κάτι άλλο).

Βεβαίως η σειρά και η κατανομή των συνθέσεων (με τις σωστές εναλλαγές ανάμεσα στα πιο δυναμικά κομμάτια και τα περισσότερο ήπια) παίζει ένα ρόλο, αλλά είναι η εξαιρετική αρχική εγγραφή (Åke Linton) και το προσεκτικό mastering (Classe Persson) που συμβάλλουν τα μάλα στην ολοκλήρωση αυτού του άλμπουμ, το οποίον έρχεται να πλασαριστεί, ασυζητητί, μεταξύ των πιο εντυπωσιακών τού Esbjörn Svensson Trio.