THE SOUND EXPLOSION ένα έξοχο garage-punk comeback

Θυμάμαι τους Sound Explosion από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 – από τα live και τους δίσκους τους (LP και 45άρια). Καθαρό και αμόλυντο garage-punk, ναι μεν στο πέρας της «αναβίωσης», αλλά πάντα με δύναμη και με πάθος παιγμένο και με πολλές και ωραίες (να το λέμε και τούτο) ελληνικές αναφορές (“Hopeless endless way” / Olympians, “Misirlou the Greek” κ.λπ.), που για ’μας είχαν, έχουν και θα έχουν και αυτές το νόημά τους. Οι άνθρωποι ζούσαν για ’κείνο που έκαναν, τα έδιναν όλα στη σκηνή και τα βινύλια, ο κόσμος από κάτω όχι απλώς γούσταρε μα παραληρούσε… και καθώς τα χρόνια κυλούσαν η μπάντα θα ετοποθετείτο από την ιστορία σ’ ένα άλλο επίπεδο, όπως συχνά συμβαίνει. Σ’ εκείνο του δικού μας rock n’ roll… μύθου. Δεν ξέρω αν είναι βαριά η κουβέντα, όμως αυτό που συνέβη με την πρόσφατη δισκογραφική και συναυλιακή επανεμφάνιση των Sound Explosion κάτι τέτοιο φανερώνει. Ο κόσμος… σαν έτοιμος από καιρό. Κι έτσι, με το που έσκασαν τα νέα άρχισε να ξετυλίγεται το σχετικό πανηγύρι σε όλες τις διαστάσεις του. Αρκεί να δει κανείς τι ειπώθηκε και τι γράφτηκε στα μίντια για τους Sound Explosion, ώστε να αντιληφθεί του λόγου το αληθές. Το χάρηκε το συγκρότημα, το χάρηκαν οι φίλοι του, το χαίρεται και η απανταχού garage κοινότητα, με το «διαμάντι» που κυκλοφόρησε (LP και CD) από την Lost in Tyme εσχάτως.

Τι να πει κανείς για το “The Explosive Sounds of… The Sound Explosion”; Ό,τι και να πεις θα είναι μικρό και λίγο μπροστά σ’ εκείνο που ξεχύνεται από τα ηχεία, καταβροχθίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του – και βασικά εκείνη την πομφόλυγα που θέλει το rock n’ roll να έχει προ πολλού πεθάνει. Τρίχες…

Να πω λοιπόν και κατ’ αρχάς πως ο τίτλος του άλμπουμ με παρέπεμψε αμέσως στο “The Explosive Sound of the Atlantics” (1964), στο αριστούργημα των Αυστραλών Atlantics (με τους δύο συμπατριώτες μας στη σύνθεσή τους – να μην το ξεχνάμε αυτό) και πως από το cover ήδη η σιξτίλα και η αναβιωτική εϊτίλα είναι παντού και οπουδήποτε, ώστε να μην έχει κανένας την παραμικρή αμφιβολία γύρω από το τι ακριβώς πρόκειται κι εδώ ν’ ακολουθήσει.

Κι έτσι, κι ενώ κυλάει το “The Explosive Sounds of… The Sound Explosion”, αρχίζω να σκέφτομαι πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γράψεις οτιδήποτε, ούτε να αναλύσεις, ούτε να εξηγήσεις, ούτε άλλα τέτοια ουτιδανά, καθώς οι δεκατέσσερις garage δυναμίτες του δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης –έστω και του παραμικρού– της αγνότητας, της δύναμης και της λειτουργικότητας του rock n’ roll. Όταν κάτι σε ξεπερνάει οφείλεις να κάνεις, απλώς, στην άκρη…

Το «εύγε» να πω μόνο στους ανθρώπους που συνέταξαν αυτό το θησαυρό –στα μέλη του γκρουπ πρωτίστως (Γιάννης Αλεξόπουλος κιθάρες, φωνή, Δημήτρης Δημόπουλος μπάσο, φωνητικά, Στέλιος Ασκοξυλάκης φαρφίζα, φωνητικά, Σταύρος Δακτυλάς ντραμς, κρουστά), μα και στην Lost in Tyme περαιτέρω–, κάνοντας σαφέστερη την ύστερη προτροπή μου προς όλες και όλους. Ακούστε αυτόν το δίσκο.

Επαφή: www.facebook.com/Lost-In-Tyme-140329979355125/