ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 97

23/5/2018

Πέθανε ο Philip Roth, για κάποιους, για πολλούς, ο μεγαλύτερος συγγραφέας της σύγχρονης Αμερικής.
Στην Ελλάδα κυκλοφορούν πολλά βιβλία του, που τυπώθηκαν σχεδόν όλα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αργήσαμε να τον πάρουμε χαμπάρι δηλαδή. Πάντως το πρώτο(;) ελληνικό του ήταν το Η Nόσος του Πόρτνοϋ [Γράμματα, 1980], ένα βιβλίο που το είχα διαβάσει στα μέσα των 80s κι είχα πάθει πλάκα. Απίστευτη αφήγηση γύρω από το σεξ, τον αυνανισμό και τις πάσης φύσεως σχετικές ενοχές και εμμονές – μια εκπληκτική εκλαΐκευση του φροϋδισμού, με οξύτητα, με πνεύμα, με χιούμορ, που είχε αναστατώσει την Αμερική (όταν κυκλοφόρησε εκεί το 1969). Για την Ελλάδα δεν ξέρω…
Ίσως η πιο παλιά μετάφραση Roth στην Ελλάδα να είναι η Φανταστική συνομιλία ενός καλού πολίτη με τον πρόεδρο Νίξον, που είχε τυπωθεί στο περιοδικό Λωτός (τεύχος 2-3) το 1971 (τόσο παλαιά!). Απίστευτο κείμενο, που έκανε με τα κρεμμυδάκια τον ανεκδιήγητο και πολεμοχαρή Nixon, μέσα στην κορύφωση του δράματος στο Βιετνάμ. 

20/5/2018

Μεγαλώσαμε με τη βία του Μπαρμπαγιώργου… Πού ήταν οι παιδοψυχολόγοι, όταν μας διαπαιδαγωγούσε ο Ευγένιος Σπαθάρης;

20/5/2018

Παλιά, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, υπήρχαν οι Εικόνες της Ελένης Βλάχου που έγλειφαν ολημερίς και ολονυχτίς τους βασιλιάδες όπου γης. Τηλεόραση δεν υπήρχε κι έτσι όσοι σώφρονες άνθρωποι ήθελαν ν’ αποφύγουν οποιαδήποτε καθημερινή επαφή με τον… υψηλότατο βούρκο, μπορούσαν μάλλον άνετα να το πράξουν. 

Τώρα, με το ίντερνετ, ξέχασέ το. Έτσι για πλάκα να το ανοίξεις είσαι υποχρεωμένος να γευτείς την μπουρδολογία τη σχετική με τους γάμους του κάθε χαραμοφάη. 

Εγώ αυτό το αποκαλώ «βία», ύπουλη και υποδόρια, με αφάνταστες συνέπειες για την υγεία μας ως κοινωνία.

19/5/2018 

Δεν πίνει μπύρα. Πίνει φρέντο χωρίς καλαμάκι, για να... προστατεύσει το περιβάλλον. Νερό όμως πίνει από πλαστικό μπουκάλι… 

19/5/2018

Υπάρχουν κάποιοι που τους αρέσει να τους βρίζουν ή να γελάνε μαζί τους. Δεν εξηγείται αλλιώς...

18/5/2018

Εντάξει, ο άνθρωπος μπορεί να βρισκόταν σε σύγχυση, μπορεί να παρέπαιε κάπου ανάμεσα στην αισθητική μαυρίλα του ναζισμού και την αθεράπευτη έλξη του προς τον κοινωνικό μηδενισμό, είχε όμως το ταλέντο να γράφει δυνατά τραγούδια. Μέσα απ’ αυτό το σκοτάδι, εννοώ, είχε τον τρόπο να βγάζει προς τα έξω τα πεισιθάνατα αισθήματά του μ’ έναν ώριμο καλλιτεχνικά τρόπο.
Κάποτε είχα όλους του δίσκους των Joy Division. Από τις αρχές του ’90 όμως δεν έχω ούτε έναν…

18/5/2018

Έγινε κάποιος ντόρος εσχάτως γύρω από τον Σταμάτη Σπανουδάκη, με αφορμή κάτι συναυλίες του στο Παλλάς, στις οποίες παραβρέθηκαν ανάμεσα σε άλλους ο φίλος του ο… Καραμαλής με τη γυναίκα του Νατάσα και λοιπά και λοιπά.
Είναι πολλοί εκείνοι που θάβουν τον Σπανουδάκη επειδή δηλώνει χριστιανός, κι επειδή εμπνέεται για να φτιάξει τις μουσικές του από τις λεγόμενες «μεγάλες ιδέες». Επίσης, επειδή λέει αυτά που λέει…
Δεν θεωρώ σοβαρούς αυτούς τους λόγους, προκειμένου να συνταχθεί οποιαδήποτε κριτική πάνω στο έργο του. Θετική ή αρνητική. Το θέμα είναι αν οι μουσικές του έχουν καλλιτεχνική αξία και αν κινητοποιούν συναισθήματα. Αυτό, εμένα, με νοιάζει κατ’ αρχάς.
Εγώ δεν τις βρίσκω κακές τις… εθνικιστικές μουσικές του Σπανουδάκη. Ακούγονται. Και ορισμένες φορές είναι μάλιστα και εμπνευσμένες, γιατί ο Σπανουδάκης είναι πολύ καλός μουσικός και δυνατός μελωδός – κάτι που το αποδεικνύει περισσότερο από 50 χρόνια τώρα.
Εντάξει, κι εμένα τα τραγούδια του από τα οποία τον έμαθε ο κόσμος (εκείνα που είπαν ο Πάριος, η Βιτάλη, η Αρβανιτάκη, ο Γαϊτάνος…) δεν μου λένε απολύτως τίποτα, κυρίως γιατί οι στίχοι τους έχουν έναν αισθητισμό, μιαν επιτηδευμένη ρομαντικότητα που μ’ ενοχλεί, αλλά με τις μουσικές του δεν συμβαίνει το ίδιο.
Ο Σπανουδάκης έχει συνθέσει π.χ. εξαιρετικά σάουντρακ, στη δεκαετία του ’70 έβγαλε πολύ καλούς δίσκους (μάλλον από καλούς μέχρι φοβερούς) και όταν ήταν 18 χρονών είχε γράψει και τραγουδήσει αυτό το κομματάκι…
Για βρείτε μου έναν Έλληνα 18άρη, σήμερα, που να μπορεί να γράψει κάτι ανάλογο σε αξία… Ας είναι και χιπχόπ, ας είναι κι ό,τι παπαρία να ’ναι…