JUAN ANDRÉS OSPINA BIG BAND τραμουντάνα

Big Band ναι, υπό την διεύθυνση του Κολομβιανού Juan Andrés Ospina ναι, αλλά τι ακριβώς big band; Μια μεγάλη ορχήστρα, λοιπόν, στην οποία συμμετέχουν 27 οργανοπαίχτες (όχι πάντα όλοι μαζί, αλλά οι περισσότεροι κάθε φορά), διαλεγμένοι από έντεκα(!) διαφορετικές χώρες, ήτοι: ΗΠΑ, Βρετανία, Κούβα, Καναδάς, Ισραήλ, Γαλλία, Ελβετία, Κολομβία, Αργεντινή, Ελλάδα και Πορτογαλία. Θέλετε τα ονόματα των Ελλήνων, έτσι στο μάνι-μάνι; Είναι ο κοντραμπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης και η ακορντεονίστα Μάγδα Γιαννίκου, που εκτελεί εδώ και χρέη συμπαραγωγού! Να προσθέσουμε, ακόμη, πως η ηχογράφηση του πρόσφατου CD της ορχήστρας έγινε τον Ιανουάριο του 2017 στη Νέα Υόρκη και πως πρόκειται για μιαν ανεξάρτητη παραγωγή, που έχει και τίτλο δικό μας (οικείο σ’ εμάς εννοώ).

Το “Tramontana” (ο βορινός άνεμος) είναι ένα ιδιαίτερο, όσο και ευχάριστο άλμπουμ – ας το πούμε από την αρχή. Και τούτο δεν είναι τυχαίο, αφού έχει να κάνει με την καλλιτεχνική προσωπικότητα του Juan Andrés Ospina, ενός μουσικού που διακρίνεται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, είτε μέσω των προσωπικών εργασιών του, είτε μέσω της καταλυτικής παρουσίας του σε (βραβευμένα) άλμπουμ τρίτων και βασικά τραγουδιστριών (Marta Gómez, Sofia Ribeiro, Luisa Sobral).

Εδώ ο Ospina παρουσιάζει τέσσερις δικές του συνθέσεις, μια διασκευή στο στάνταρντ “Like someone in love” του Jimmy Van Heusen και άλλη μία σ’ ένα τραγούδι της συμπατριώτισσάς του Lucia Pulido. Ξεκινώντας από τα δικά του κομμάτια θα λέγαμε πως τα διακρίνει μια… πληθωρικότητα. Και ο λόγος δεν είναι ο… πλουμιστός τρόπος, μέσω του οποίου μας παρουσιάζονται. Βασικά, είναι η γραφή του Ospina, που είναι σύνθετη, καθώς ενσωματώνει σ’ αυτήν λατινοαμερικάνικες, βορειοαμερικάνικες και ευρωπαϊκές αναφορές. Μελωδίες που ανακατεύονται μαγικά, δημιουργώντας ιδιαίτερες αρμονίες, ομαδικά παιξίματα που διαθέτουν μια γοητεία και που πολλαπλασιάζεται (αυτή η γοητεία) μέσω των εκρηκτικών κρεσέντων, διακριτικές αλλά ουσιώδεις ενσωματώσεις της φωνής στο γενικότερο πλάνο (όπως το wordless τραγούδισμα της Sofia Ribeiro στην “Tramontana”), δυναμικές ενορχηστρώσεις, με εξωφρενικά (ανά στιγμές) πνευστά μέρη (είτε ομαδικά είτε σολιστικά – με τα σαξόφωνα, τις τρομπέτες και τα τρομπόνια σε πρώτο πλάνο), με ταυτόχρονα ενισχυμένα κρουστά sections κ.λπ. Γενικώς… χαμός.

Το ίδιο εκκωφαντική, αλλά ταυτοχρόνως εντυπωσιακή, είναι και η version στη σύνθεση τού Van Heusen, με ωραίο σόλο στο άλτο από τον Uri Gurvich, ενώ το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, το “Ver llover” της Pulido (με την ίδια στο τραγούδι) διαθέτει πολλά latin ή και afro-latin στοιχεία, μαζί με καταιγιστικά κρουστά και ωραίο σόλο στο σοπράνο από τον Alex Terrier.

Ακούγοντας την “Tramontana” του Juan Andrés Ospina μού δημιουργήθηκε η αίσθηση ανάλογων ορχηστρικών άλμπουμ του Rabih Abou-Khalil. Ως προς την αίσθηση της μεγαλοσύνης (να μην παρεξηγηθεί αυτό που έγραψα).

Επαφή: www.jaospina.com