WALTER LANG TRIO: Tens [Enja / Yellowbird, 2020]
Γερμανός πιανίστας, που πλησιάζει στα 60 του, ο Walter Lang έχει μια σημαντική διαδρομή στα τζαζ πράγματα, καθώς εσχάτως υπήρξε μέλος τού Shinya Fukumori Trio (για το άλμπουμ τους “For 2 Akis”, στην ECM, γράψαμε πρόπερσι), ως επίσης και του εξαίρετου Trio Elf παλαιότερα (ανάμεσα σε άλλους σχηματισμούς). Έχει και πιο προσωπική δισκογραφία ο Lang, τμήμα της οποίας, ας το πούμε έτσι, αποτελεί και το παρόν “Tens”, ένα piano-trio άλμπουμ, το οποίον ολοκληρώνεται με την βοήθεια του μπασίστα Thomas Markusson και του γνωστού μας ντράμερ (από τους e.s.t.) Magnus Öström.
Το “Tens”,
που είναι ηχογραφημένο κάπου στο Μόναχο τον Φεβρουάριο του 2020, είναι ένα
άλμπουμ που κινείται στην σύγχρονη παράδοση των jazz-trios – την παράδοση που δημιούργησαν, στην σύντομη διαδρομή
τους, οι e.s.t. εννοούμε. Είναι τρομερό αυτό που
συμβαίνει... Το λέμε, επειδή συνεχώς σκάνε τέτοιου τύπου σχήματα, που έχουν
αυτήν την (κυρίαρχη) διάσταση στην jazz τους.
Υπάρχει, λοιπόν, ο μελωδικός διάκοσμος (πάντα κινούμενος μέσα στην νεορομαντική παράδοση), υπάρχει το έντονο ρυθμικό στοιχείο (ακόμη και σε μία «πίσω» διάσταση νοιώθεις πως τα κομμάτια, οι συνθέσεις –και του Walter Lang Trio φυσικά– πάλλονται από εσωτερική ένταση), υπάρχει επικοινωνία με τις πιο «σύγχρονες» avant κατευθύνσεις, μα ακόμη και με το rock, το progressive rock ή την pop. Αν και στους e.s.t. αυτού του τύπου οι αναφορές (οι πιο ηλεκτρικές να τις πούμε) ήταν πολύ συχνά φανερές, στην περίπτωση των Walter Lang Trio είναι πιο καλυμμένες. Θα χαρακτήριζα, όμως, ως... ροκ κομμάτια (χρησιμοποιούμε τον όρο με μιαν ευρύτερη έννοια) το “No moon night” (που προσωπικώς με παραπέμπει στα πιο λεπτεπίλεπτα τραγούδια τού David Bowie) με το πολύ χαρακτηριστικό ανέβασμα της έντασης, όσο κυλάει ο χρόνος (πριν το ξανά ήρεμο κλείσιμο) και ακόμη το επόμενο “Kansas skies” – μάλιστα, αυτό ειδικώς, θα το αποκαλούσα με άνεση... country-rock (και, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό).
Οι Walter Lang Trio κινούνται «παντού» –δηλαδή προς ποικίλες κατευθύνσεις– και διαπρέπουν.
CHRISTOPHE SCHWEIZER / SEBASTIAN GILLE / PABLO
HELD / JORIS TEEPE / BILLY HART: Stream [Εnja / Υellowbird, 2020]
Τι θα γίνει μ’ αυτόν τον Billy Hart; Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος (πλέον στα 80 του), αλλά συνεχώς τον βρίσκουμε μπροστά μας να παίζει τα ντραμς του με νέους, παλαιούς και «μεσαίους», με κάθε τέλος πάντων μουσικό, ή σχήμα, σε Ευρώπη και Αμερική. Η δισκογραφία του πρακτικώς είναι άπειρη και δεν παύει εν τω μεταξύ να επεκτείνεται, καθώς ο Hart παίρνει μέρος σε νέα sessions, διαρκώς, προσφέροντας παντού και πάντα τις γνώσεις και την εμπειρία του. Όχι πως δεν μπορείς να βρεις έναν νέον άνθρωπο να παίξει τα patterns, που καλείται να παίξει κάθε φορά ο Hart, αλλά, όπως και να το κάνουμε, πάντα θα υπάρχει ανάγκη να ξεδιπλωθεί σ’ ένα session η εμπειρία ενός ανθρώπου, που έχει φάει την jazz με το κουτάλι. Και αυτό συμβαίνει...
Έπρεπε να (ξανα)κάνουμε αυτή την εισαγωγή για τον μεγάλο Billy Hart, με αφορμή βεβαίως την παρουσία του σ’ ένα νέο άλμπουμ, το “Stream”, το οποίο υπογράφουν από κοινού (πέραν του Αμερικανού), ο ελβετός τρομπονίστας Christophe Schweizer, ο γερμανός σαξοφωνίστας (τενόρο & σοπράνο) Sebastian Gille, ο επίσης γερμανός πιανίστας Pablo Held και, τέλος, ο δανός μπασίστας Joris Teepe.
Με οκτώ συνθέσεις πρωτότυπες (των μελών του γκρουπ) και με μία μόλις version, στο στάνταρντ “Body and soul”, οι Schweizer / Gille / Held / Teepe και Hart προτείνουν, εδώ, ένα πολύ καλό σετ, απαιτητικό θα το χαρακτήριζα, με «χώρους», για να ξεδιπλωθούν καλύτερα οι δυνατότητες τόσων σολιστών (κομμάτια 9λεπτα, 8λεπτα, 7λεπτα, με το συντομότερο να διαρκεί 5:07) και κυρίως με την σιγουριά, που επιδεικνύουν στις συνθέσεις τους οι φτασμένοι μουσικοί. Γιατί, όλοι οι μουσικοί που ακούγονται εδώ, νεότεροι και παλαιότεροι, είναι «κάποιοι», διαθέτοντας δυνατό βιογραφικό, με αποδεδειγμένη ποιότητα. Ακόμη και ο άγνωστος προς εμένα Joris Teepe έχει παίξει σ’ ένα κάρο άλμπουμ, όπως διαπίστωσα από το discogs (καταγράφονται 25, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα).
Τέλος πάντων, στο “Stream” ο jazz fan, που δεν αρέσκεται στα προφανή, θα βρει πολλά και ενδιαφέροντα. Μια jazz εννοούμε, σύγχρονη, σημερινή, ουσιαστική, προχωρημένη, με νύξεις αμερικανικές και ευρωπαϊκές, με αδιαμφισβήτητο swinging (ανά φάσεις), αλλά και με πιο contemporary patterns (στα οποία συνυπάρχουν ενίοτε blues με romances – ακούμε το “You” ένα από τα ωραιότερα «τραγούδια» του δίσκου).
MYRIAM ALTER / NICOLAS THYS: It Takes Two
[Enja, 2020]
Η βελγίδα πιανίστρια Myriam Alter και ο συμπατριώτης της κοντραμπασίστας Nicolas Thys συνεργάζονται σ’ ένα άλμπουμ, το “It Takes Two”, ηχογραφημένο στις Βρυξέλλες τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2019. Με σημαντικό παρελθόν αμφότεροι βρίσκονται εδώ, σε μια συνάντηση, μεγάλης εκφραστικότητας, που οφείλεται όχι μόνον στο ταλέντο τους, ως οργανοπαίχτες, αλλά και στο συνθετικό βάρος που κομίζουν οι συνθέσεις τής Alter (όλες δικές της).
Μάλιστα το παράξενο εδώ είναι πως οι συνθέσεις της Βελγίδας δεν είναι αποκλειστικώς jazz, μα ούτε κυρίως θα έλεγα. Είναι συνθέσεις, βασικά, που μοιάζουν με τραγούδια, διατηρώντας έως και folk επιρροές.
Για να μην πω λοιπόν πως αυτή η ηχογράφηση έφερε στη μνήμη μου άλμπουμ σαν το “Folk Roots, New Routes” [Decca, 1964] της Shirley Collins και του Davy Graham, λέω ασυζητητί πως δίσκοι σαν το “It Takes Two” μπαίνουν δίπλα σε κάτι άλλα «σκοτεινά» αριστουργήματα τύπου “Jazz På Svenska” (Jan Johansson) και “Jazz Compositions” (Vagif Mustafa-Zade). Και αυτές οι κουβέντες είναι ό,τι πιο ουσιαστικό μπορούμε να γράψουμε για τούτο το «μοναχικό» αριστούργημα.
Φοβερά όλα τα tracks, το ένα καλύτερο από το άλλο! Απόλαυση, χωρίς ημερομηνία λήξεως!
Η Enja εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music
Γερμανός πιανίστας, που πλησιάζει στα 60 του, ο Walter Lang έχει μια σημαντική διαδρομή στα τζαζ πράγματα, καθώς εσχάτως υπήρξε μέλος τού Shinya Fukumori Trio (για το άλμπουμ τους “For 2 Akis”, στην ECM, γράψαμε πρόπερσι), ως επίσης και του εξαίρετου Trio Elf παλαιότερα (ανάμεσα σε άλλους σχηματισμούς). Έχει και πιο προσωπική δισκογραφία ο Lang, τμήμα της οποίας, ας το πούμε έτσι, αποτελεί και το παρόν “Tens”, ένα piano-trio άλμπουμ, το οποίον ολοκληρώνεται με την βοήθεια του μπασίστα Thomas Markusson και του γνωστού μας ντράμερ (από τους e.s.t.) Magnus Öström.
Υπάρχει, λοιπόν, ο μελωδικός διάκοσμος (πάντα κινούμενος μέσα στην νεορομαντική παράδοση), υπάρχει το έντονο ρυθμικό στοιχείο (ακόμη και σε μία «πίσω» διάσταση νοιώθεις πως τα κομμάτια, οι συνθέσεις –και του Walter Lang Trio φυσικά– πάλλονται από εσωτερική ένταση), υπάρχει επικοινωνία με τις πιο «σύγχρονες» avant κατευθύνσεις, μα ακόμη και με το rock, το progressive rock ή την pop. Αν και στους e.s.t. αυτού του τύπου οι αναφορές (οι πιο ηλεκτρικές να τις πούμε) ήταν πολύ συχνά φανερές, στην περίπτωση των Walter Lang Trio είναι πιο καλυμμένες. Θα χαρακτήριζα, όμως, ως... ροκ κομμάτια (χρησιμοποιούμε τον όρο με μιαν ευρύτερη έννοια) το “No moon night” (που προσωπικώς με παραπέμπει στα πιο λεπτεπίλεπτα τραγούδια τού David Bowie) με το πολύ χαρακτηριστικό ανέβασμα της έντασης, όσο κυλάει ο χρόνος (πριν το ξανά ήρεμο κλείσιμο) και ακόμη το επόμενο “Kansas skies” – μάλιστα, αυτό ειδικώς, θα το αποκαλούσα με άνεση... country-rock (και, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό).
Οι Walter Lang Trio κινούνται «παντού» –δηλαδή προς ποικίλες κατευθύνσεις– και διαπρέπουν.
Τι θα γίνει μ’ αυτόν τον Billy Hart; Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος (πλέον στα 80 του), αλλά συνεχώς τον βρίσκουμε μπροστά μας να παίζει τα ντραμς του με νέους, παλαιούς και «μεσαίους», με κάθε τέλος πάντων μουσικό, ή σχήμα, σε Ευρώπη και Αμερική. Η δισκογραφία του πρακτικώς είναι άπειρη και δεν παύει εν τω μεταξύ να επεκτείνεται, καθώς ο Hart παίρνει μέρος σε νέα sessions, διαρκώς, προσφέροντας παντού και πάντα τις γνώσεις και την εμπειρία του. Όχι πως δεν μπορείς να βρεις έναν νέον άνθρωπο να παίξει τα patterns, που καλείται να παίξει κάθε φορά ο Hart, αλλά, όπως και να το κάνουμε, πάντα θα υπάρχει ανάγκη να ξεδιπλωθεί σ’ ένα session η εμπειρία ενός ανθρώπου, που έχει φάει την jazz με το κουτάλι. Και αυτό συμβαίνει...
Έπρεπε να (ξανα)κάνουμε αυτή την εισαγωγή για τον μεγάλο Billy Hart, με αφορμή βεβαίως την παρουσία του σ’ ένα νέο άλμπουμ, το “Stream”, το οποίο υπογράφουν από κοινού (πέραν του Αμερικανού), ο ελβετός τρομπονίστας Christophe Schweizer, ο γερμανός σαξοφωνίστας (τενόρο & σοπράνο) Sebastian Gille, ο επίσης γερμανός πιανίστας Pablo Held και, τέλος, ο δανός μπασίστας Joris Teepe.
Με οκτώ συνθέσεις πρωτότυπες (των μελών του γκρουπ) και με μία μόλις version, στο στάνταρντ “Body and soul”, οι Schweizer / Gille / Held / Teepe και Hart προτείνουν, εδώ, ένα πολύ καλό σετ, απαιτητικό θα το χαρακτήριζα, με «χώρους», για να ξεδιπλωθούν καλύτερα οι δυνατότητες τόσων σολιστών (κομμάτια 9λεπτα, 8λεπτα, 7λεπτα, με το συντομότερο να διαρκεί 5:07) και κυρίως με την σιγουριά, που επιδεικνύουν στις συνθέσεις τους οι φτασμένοι μουσικοί. Γιατί, όλοι οι μουσικοί που ακούγονται εδώ, νεότεροι και παλαιότεροι, είναι «κάποιοι», διαθέτοντας δυνατό βιογραφικό, με αποδεδειγμένη ποιότητα. Ακόμη και ο άγνωστος προς εμένα Joris Teepe έχει παίξει σ’ ένα κάρο άλμπουμ, όπως διαπίστωσα από το discogs (καταγράφονται 25, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα).
Τέλος πάντων, στο “Stream” ο jazz fan, που δεν αρέσκεται στα προφανή, θα βρει πολλά και ενδιαφέροντα. Μια jazz εννοούμε, σύγχρονη, σημερινή, ουσιαστική, προχωρημένη, με νύξεις αμερικανικές και ευρωπαϊκές, με αδιαμφισβήτητο swinging (ανά φάσεις), αλλά και με πιο contemporary patterns (στα οποία συνυπάρχουν ενίοτε blues με romances – ακούμε το “You” ένα από τα ωραιότερα «τραγούδια» του δίσκου).
Η βελγίδα πιανίστρια Myriam Alter και ο συμπατριώτης της κοντραμπασίστας Nicolas Thys συνεργάζονται σ’ ένα άλμπουμ, το “It Takes Two”, ηχογραφημένο στις Βρυξέλλες τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2019. Με σημαντικό παρελθόν αμφότεροι βρίσκονται εδώ, σε μια συνάντηση, μεγάλης εκφραστικότητας, που οφείλεται όχι μόνον στο ταλέντο τους, ως οργανοπαίχτες, αλλά και στο συνθετικό βάρος που κομίζουν οι συνθέσεις τής Alter (όλες δικές της).
Μάλιστα το παράξενο εδώ είναι πως οι συνθέσεις της Βελγίδας δεν είναι αποκλειστικώς jazz, μα ούτε κυρίως θα έλεγα. Είναι συνθέσεις, βασικά, που μοιάζουν με τραγούδια, διατηρώντας έως και folk επιρροές.
Για να μην πω λοιπόν πως αυτή η ηχογράφηση έφερε στη μνήμη μου άλμπουμ σαν το “Folk Roots, New Routes” [Decca, 1964] της Shirley Collins και του Davy Graham, λέω ασυζητητί πως δίσκοι σαν το “It Takes Two” μπαίνουν δίπλα σε κάτι άλλα «σκοτεινά» αριστουργήματα τύπου “Jazz På Svenska” (Jan Johansson) και “Jazz Compositions” (Vagif Mustafa-Zade). Και αυτές οι κουβέντες είναι ό,τι πιο ουσιαστικό μπορούμε να γράψουμε για τούτο το «μοναχικό» αριστούργημα.
Φοβερά όλα τα tracks, το ένα καλύτερο από το άλλο! Απόλαυση, χωρίς ημερομηνία λήξεως!
Η Enja εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου