ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 332

4/1/2021
Μαθεύτηκε σήμερα ο θάνατος του Gerry Marsden, στα 78 του, leader των Gerry and The Pacemakers, οι οποίοι το 1964, στο Λίβερπουλ, ήταν δεύτεροι πίσω μόνον από τους Beatles.
Το συγκρότημα έχω την αίσθηση πως δεν ακούστηκε πολύ στην Ελλάδα των σίξτις, δεν έγιναν εξώφυλλο στους Μοντέρνους Ρυθμούς, δεν κυκλοφόρησαν πολλά 45άρια τους στη χώρα και εννοείται κανένα LP (τρία singles φαίνονται στο discogs, και δεν έχω χρόνο, τώρα, να κοιτάξω καταλόγους) και κανένα, μάλλον τραγούδι τους δεν έγινε, εδώ, η πολύ μεγάλη επιτυχία.
Το δυνατό χαρτί των Gerry and The Pacemakers ήταν οι pop-ballads, και σ’ αυτές διέπρεψαν. Μία από τις ωραιότερές τους ήταν και η “Don’t let the sun catch you crying” (1964), που διασκεύασαν αργότερα (1969) οι Olympians ως «Γράψε στ’ αστέρια τ’ όνομά σου». Πολύ καλή διασκευή, μην πω καλύτερη και από το πρωτότυπο – κάτι που συνέβαινε συχνά τότε με τις διασκευές των ελληνικών γκρουπ. Στη μνήμη του Gerry Marsden…
https://www.youtube.com/watch?v=DOh8zRJ9CrA

4/1/2021
Πέθανε στα 89 της η Barbara Shelley, ίσως η ωραιότερη παρτενέρ του κινηματογραφικού Δράκουλα. Αξέχαστη στο Prince of Darkness (1966) του Terence Fisher, έναν από τους τρεις-τέσσερις καλύτερους «δράκουλες» όλων των εποχών.

4/1/2021
Η αναγωγή που γίνεται σε δρώμενα κ.λπ. της χούντας, όταν μιλάμε για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη, είναι απολύτως σωστή και αισθητικώς άψογη, και πρέπει να πάρει το χαρακτήρα χιονοστιβάδας. Και γιατί συνδέεται με την «αλήθεια» τής σημερινής ακροδεξιάς (με ό,τι ζούμε και γινόμαστε μάρτυρές του), και γιατί τους κάνει να σκυλιάζουν (αν και ορισμένοι από δαύτους, χουντικοί τωόντι, ξερογλείφονται κάτω απ’ τα μουστάκια τους).
Προσωπικά, χαίρομαι που βλέπω από «επώνυμους» (την Ακρίτα π.χ.), έως και «ανώνυμους» φίλους και γνωστούς, να ποστάρουν χουντικές φαιδρότητες με στόχο τη δεξιά του Μητσοτάκη –που έκανε ανασχηματισμό μόνο και μόνο για να τσιμεντάρει ακροδεξιό και φιλελέδικο ακροατήριο– και κάπως έτσι συμβάλλω κι εγώ στη γιορτή, μ’ ένα ποιηματάκι από τη «Λαϊκή Μούσα» (1969), που, αν παίξεις λίγο με τα ονόματα και με τις ιδιότητές τους, είναι ταμάμ για την περίπτωση.

3/1/2021
Να πάμε κι εμείς στο Ντουμπάι για δουλειές. Να πεταλώνουμε γκαμήλες...

3/1/2021
Παλιά ακούγαμε ελληνικά συγκροτήματα, που τραγουδούσαν στ’ αγγλικά, αλλά καταλαβαίναμε πως ήταν ελληνικά από χιλιόμετρα – ενώ τώρα όλοι σχεδόν οι αγγλόφωνοι τραγουδάνε σαν... λόρδοι.
Το να λες σε κάποιον έλληνα τραγουδιστή ότι δεν τον ξεχωρίζεις από Εγγλέζο δεν ξέρω αν πρέπει να μετράει ως κομπλιμέντο ή ως μομφή τελικά...
[πριν το Elementary - άξια τέκνα της αδούλωτης ράτσας... ]
https://www.youtube.com/watch?v=DDjpnnadhgg

3/1/2021
ΕΡΩΤΗΣΗ
Ποιο ελληνικό περιοδικό της παλιάς εποχής (επί χούντας) γράφει σ’ ένα τεύχος του για Norman Mailer, για Kent State Ohio massacre, SDS, Νέα Αριστερά, hippies και οικολογία, για τον ψυχεδελισμό στην Ελλάδα, για Eugène Ionesco (συνέντευξη), για Fernando Arrabal, για Michael X (όχι Malcolm X), για Rudi Dutschke κ.λπ. και σ’ ένα επόμενο τεύχος του (επίσης επί χούντας) γράφει για Νίκο Σπάνια, για σεξολογία και πορνογραφία, για το underground περιοδικό OZ, για Andy Warhol, για τους Άγγλους Hells Angels, για Catch 22, για Janis Joplin, Paul McCartney κ.λπ.;

2/1/2021

Αυτό το αριστερό περιοδικό (που βλέπετε στη φωτό) ήταν πολύ πιο κοντά στην έννοια του underground απ' όλα τα περιοδικά, για τα οποία έγινε λόγος, στη σχετική εκπομπή της φίλης Μαρίνας Δανέζη στην ΕΡΤ2. Αλλά εδώ θα μου πείτε πως δεν ακούστηκε τίποτα για το ένα και μοναδικό (ας εξαιρέσουμε την Ανοιχτή Πόλη) πατενταρισμένο underground έντυπο που βγήκε ποτέ στην Ελλάδα, το Residu. Anyway... αν βρω κάποια στιγμή χρόνο, ίσως γράψω κάτι.
[ούτε για την Ανοιχτή Πόλη ακούστηκε κάτι πάντως]