ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 404

1/10/2021
Και για να επανέλθω στα του Μίκη Θεοδωράκη.
Όλη αυτή η ιστορία, που απασχολεί τώρα την επικαιρότητα, σε σχέση με το αν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε/έχει γιο ή όχι (έξω από το γάμο του), είναι σίγουρο πως αφορά πρωτίστως στους κουτσομπόληδες (παντός τύπου, μέσου, και παντός καιρού), όπως αφορά και σε διαφόρους άλλους «περιωπής» (αφήνω την οικογένειά του κατά μέρος), οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα διάφορα που λέγονται και γράφονται, και που δήθεν αποκαλύπτονται, για να μειώσουν τον εκλιπόντα σαν καλλιτεχνική και πολιτική προσωπικότητα συνολικά. Και αυτό το θεωρώ αισχρό και ανέντιμο.
Λυπάμαι, δε, όταν βλέπω την ΕφΣυν να πέφτει στην ίδια παγίδα, δημοσιεύοντας άρθρο (κατ’ εμέ ηθικά ανεπίτρεπτο), υπογραμμένο κατά το ένα τρίτο του από τον παλιό μου συμμαθητή και τότε Κνίτη (ήταν μικρότερος από μένα) και σχολικό φίλο (γιατί κουβεντιάζαμε, διαφωνώντας μονίμως) Γιώργο Πετρόπουλο, υπό τον τίτλο «Είχε εκτός γάμου γιο ο Μίκης;», δημοσιεύοντας στοιχεία από τον φάκελο του Μίκη Θεοδωράκη στην Ασφάλεια, δίνοντας έτσι ύλη και τροφή στους ποικίλους κουτσομπόληδες, αντικομμουνιστές, φιλελέδες κ.λπ., ώστε να χύσουν το δηλητήριό τους, πάνω στη βράση, ακυρώνοντας συλλήβδην τον συνθέτη.
Υπό τον μανδύα της δήθεν ενασχόλησης με τις ιστορικές πηγές και των ατράνταχτων ντοκουμέντων (σιγά τα ωά – λέμε για πράγματα, τώρα, τα οποία έχουν γραφτεί ακόμη και σε βιβλία ήδη από το 1973 και όποιοι τα ξέρουν... τα ξέρουν) ορισμένοι πουλάνε μούρη ερευνητή, κρεμώντας στα μανταλάκια στοιχεία, που σχετίζονται με την προσωπική ζωή ενός προσφάτως νεκρού ανθρώπου, που, εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν/είναι και ο χι ψι τυχαίος Έλληνας.
[διατηρώ το δικαίωμα να διαγράφω σχόλια, στο εν λόγω ποστ, με τα οποία θα διαφωνώ, για τους δικούς μου λόγους – το λέω για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις]

1/10/2021
>>Εάν μπορούσα να τον χαρακτηρίσω, θα έλεγα ότι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων οι οποίοι πάσχουν από απληστία εαυτού<<
>>Στην εθνική μνήμη πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία αυτό το ψυχολογικό βόλεμα, να έχουμε έναν «μεγάλο» ο οποίος αντί να μας λέει «πρέπει να κουραστείτε», να μας κάνει απλά να νομίζουμε ότι ανεβαίνουμε μαζί του και ότι γινόμαστε κι εμείς παγκόσμιοι, οικουμενικοί, ουρανομήκεις μαζί του, χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτα.<<
>>Ένα στοιχείο της απληστίας εαυτού είναι η πειθαρχία του ακροατηρίου, των άλλων, και αυτό πρέπει να έχει σχέση με το εμβατηριακό στοιχείο στη μουσική του Θεοδωράκη, ένα στοιχείο που το λέω «μπουζουκοεμβατηριακό». Ευτυχώς που υπάρχει ο Μάνος Χατζιδάκις.<<
Ο... ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Στέλιος Ράμφος αποφαίνεται στην A.V. σε σχέση με την... πάθηση του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος Θεοδωράκης μας κάνει κακό, ως «εθνική μνήμη», επειδή μας μαθαίνει, λέει, να είμαστε οικουμενικοί χωρίς να κουραζόμαστε, μέσα από τα... εμβατηριακά μπουζουκοτράγουδά του. Και τέλος πάντων ευτυχώς που υπάρχει και ο Χατζιδάκις, γιατί τι θα γινόμασταν αλλιώς εμείς οι ακαμάτηδες παγκόσμιοι πολίτες...
Απροσμέτρητα ευτελή και προσβλητικά φληναφήματα (για τον θανόντα και το έργο του), που ξεφουρνίζονται, με καθεστωτική πόζα, από τον νεοφιλελέ «ραμφοκοέλιο» της κενολογίας και του τίποτα.

30/9/2021
Και γουέστερν 100%, και Ανέστης Βλάχος, και Καίτη Θεοχάρη, και ποντιακά με τη λύρα του Γώγου, και κλαρίνα με Βάιο Μαλλιάρα, και μουσικές από Πάνο Σαββόπουλο... Τι άλλο θες;
(ακούς στα σχόλια)

30/9/2021
Επειδή έβγαλα δύο Jazz & Τζαζ από μια κούτα, για κάποιο λόγο, είπα να μην τα ξαναβάλω μέσα δίχως να σκανάρω κάτι (καθότι δεν μου είναι εύκολο να τα έχω συνεχώς στην επιφάνεια).
Χθες ήταν οι Axis, τώρα είναι οι Dissidenten… 24 χρόνια πριν...

29/9/2021

Για άλλο έψαχνα κι έπεσα πάνω σ' αυτό. Το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο που γράφτηκε ποτέ στην χώρα για τους Axis. Σ' ένα Jazz & Τζαζ περισσότερο από 23 χρόνια παλιό...

28/9/2021
Το έγραψε ο Μπιμπίλας... πέθανε ο οπερατέρ και σκηνοθέτης Παύλος Φιλίππου.
Ο Φιλίππου είχε κρατήσει την κάμερα σε δεκάδες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (πολλές πασίγνωστες), από τα τέλη του ’50 έως και τις αρχές του ’70, ενώ κατάφερε να σκηνοθετήσει κιόλας κάποιες, μερικές εκ των οποίων είναι αληθινά καλές ή και πολύ καλές, παρότι είναι αγνοημένες από την επίσημη Ιστορία.
Δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου απέναντι στον Παύλο Φιλίππου –το έχω το concept και θα το απλώσω κάποια στιγμή (γι’ αυτά τα θέματα δεν χρειάζονται αφορμές)–, αλλά προς ώρας, και εξαιτίας του θλιβερού γεγονότος, προτείνω να (ξανα)δείτε αυτό το άρθρο για την Ατζίτα, εντός του οποίου υπάρχουν και τα σχετικά για τη μνημειακή ταινία του Παύλου Φιλίππου «Μαύρη Αφροδίτη» (1977).
>>Το στόρι, με δυο λόγια. Μία μεικτή ομάδα αμερικανών πρακτόρων στέλνεται σ’ ένα ελληνικό νησί, προκειμένου να συγκρουστεί με μια διεθνή σπείρα, που πουλάει όπλα σε τρομοκράτες στην Αφρική. Η επιχείρηση ονομάζεται «Μαύρη Αφροδίτη» και επικεφαλής της είναι η Ταμάρα, μία σέξι, μαύρη πρακτόρισσα (Ajita Wilson), που ερωτεύεται τον Στηβ (Χάρης Τρύφωνας), έναν από τους μισθοφόρους του γκρουπ, με μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες αποστολές, ο οποίος πριν τα είχε με την Εντβίζ (Annik Borel), που ήταν αμφιφυλόφιλη, καθώς συνδεόταν και με την Τζούλι (Άντα Βαρθολομαίου)...<<
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ajita-wilson-i-mayri-trans-ithopoios-ton-ellinikon-erotikon-tainion-ton-70s-kai-80s

28/9/2021
Το ότι ακόμη και σήμερα μένουν ή δουλεύουν άνθρωποι, σε εξαιρετικά σεισμογενείς περιοχές της χώρας, σε οικήματα χτισμένα από πέτρες, με ανύπαρκτους οικοδομικούς κανονισμούς, 70, 80 ή και 100 χρόνων παλιά, είναι ένα διαρκές έγκλημα του ψευδοκράτους που ζούμε (από τύχη και μόνο) με θύμα τον απλό πολίτη.
Λεφτά, δισεκατομμύρια, για ραφάλε και για κορβέτες υπάρχουν. Λεφτά για φτηνά δάνεια, με περιόδους αποπληρωμής 30 και 40 χρόνια, ώστε οι φτωχοί άνθρωποι να μπορέσουν να χτίσουν δυο δωμάτια, για να μην πέσουν οι πέτρες να τους πλακώσουν με 5 ρίχτερ, και για να μην καταστραφεί η ζωή και τα υπάρχοντά τους, δεν υπάρχουν.
Όπου τους βρείτε μην τους φτύσετε, θα πάει στράφι το σάλιο.

28/9/2021
Ξαναζούμε ιστορικές στιγμές. Να ανοίξουμε καμιά ουκρανική σαμπάνια «Τσοχατζόπουλος»... να το γιορτάσουμε...