Στις 18 Σεπτεμβρίου 2010, σε μια... ιστορική ανάρτηση του
«δισκορυχείου», που σχετιζόταν μ’ ένα θέμα του ελληνικού ροκ (Juniors, Eric Clapton κ.λπ.) είχαν
προστεθεί 147 σχόλια.
Η κουβέντα στα σχόλια, που είχε ξεκινήσει την ίδια μέρα, είχε τραβήξει σε μάκρος, με δεκάδες τοποθετήσεις να προστίθενται έως και την 13η Οκτωβρίου 2010 – 25 μέρες, δηλαδή, μετά την βασική ανάρτηση.
Κι ενώ η συζήτηση φαινόταν πως είχε φθάσει σ’ ένα τέρμα (έχοντας σχολιάσει και ο Δημήτρης Πουλικάκος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους), επτά μήνες αργότερα έρχεται να πει τη γνώμη του, δηλαδή να τοποθετηθεί γενικότερα ως προς το ελληνικό ροκ, και ο Σταύρος Λογαρίδης, αφήνοντας ένα πρώτο σχόλιο στις 15 Μαΐου 2011 και συνεχίζοντας με μερικά ακόμη την επόμενη μέρα (16 Μαΐου 2011).
Αυτά τα τέσσερα σχόλια του Σταύρου Λογαρίδη, μετά μάλιστα και από τον χαμό του, πριν από μερικές ημέρες (14 Απριλίου 2022), αποκτούν μίαν επιπρόσθετη αξία – ιδίως όταν σ’ ένα απ’ αυτά ο Σ. Λογαρίδης γράφει πως «εγώ εδώ τελειώνω την σύντομη καριέρα μου» και πως «γράφω για τελευταία φορά».
Και όντως δηλαδή, γιατί μετά τον Μάιο του 2011 ο Λογαρίδης σταδιακά αποσύρεται από τα μουσικά πράγματα, με πολύ λίγες, έκτοτε, ζωντανές εμφανίσεις, ενώ δεν αποκλείεται να είναι έτσι όπως το λέει κι εκείνο το «γράφω για τελευταία φορά», υπό την έννοια πως στο «δισκορυχείον» είχε εκφραστεί εντελώς ελεύθερα, λέγοντας τα πράγματα με τη δική του γλώσσα, αλογόκριτα και καθόλου ωραιοποιημένα (από την όποια παρέμβαση κάποιου τρίτου).
Παρότι, λοιπόν, σε προσωπικό επίπεδο, διαφωνούσα με αρκετά (όχι με όλα) απ’ αυτά που είχε γράψει ο Σ. Λογαρίδης στο «δισκορυχείον», εντούτοις, και σεβόμενος την προσφορά του και στο ελληνικό ροκ, μα και στην ελληνική μουσική γενικότερα, δεν είχα επιχειρήσει να γράψω τις διαφωνίες μου, σημειώνοντας σε σχόλιο της 15ης Μαΐου 2011:
«Mε αφορμή όσα πρόσθεσε ο Σταύρος Λογαρίδης –τον ευχαριστώ και τον τιμώ γι’ αυτά που έχει προσφέρει στο χώρο– κάθισα και ξαναδιάβασα την ανάρτηση και κυρίως τα σχόλια... (και τα λοιπά, και τα λοιπά)».
Αν δεν ήθελα, τότε, να πω την γνώμη μου για όσα είχε υποστηρίξει ο Σταύρος Λογαρίδης στο «δισκορυχείον» (το 2011), άλλο τόσο και περισσότερο δεν θέλω να την πω και σήμερα, σε στυλ αντιπαράθεσης με τον αείμνηστο πλέον τραγουδοποιό.
Εξάλλου, στα χρόνια που μεσολάβησαν (από το 2011 έως και τώρα) είχα την ευκαιρία να αρθρογραφήσω επί των θεμάτων αυτών πάρα πολλές φορές και νομίζω πως σ’ ένα βαθμό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, όλοι ξέρουν τις απόψεις μου επί των συγκεκριμένων ζητημάτων (όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται βαθύτερα για τα θέματα του ελληνικού ροκ εννοώ).
Εδώ λοιπόν έχουν σημασία τα «τελευταία λόγια» του Σταύρου Λογαρίδη, και αυτά παραθέτω στην συνέχεια:
«Εμείς τότε δεν ήμασταν με
κανένα. Μόνο η μουσική, οι γκόμενες και τα drugs μας ενδιέφεραν. Σας γράφαμε και σας γράφουμε στ’ αρχίδια
μας κομματόσκυλα, και από την μια και από την άλλη πλευρά, ταγμένους και
στρατευμένους κατά καιρούς, πολιτικομανιάκηδες.
Εμείς φάγαμε ξύλο και από την χούντα και από τους κομμουνιστές (ως αμερικανάκια). Αυτά που τραβήξαμε εμείς μόνο οι ρεμπέτες τα τράβηξαν. Εμάς δεν μας ήθελε κανείς. Ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά. Ήμασταν η καυτή πατάτα.
Φαντάζεστε τον Μπονάτσο, τον Τουρκογιώργη, τον Τριανταφύλλου ή τον Πουλικάκο και τον Τουρνά αντιστασιακούς; Χα χα χα... αστείο...Θα θέλατε ε;
Ασχοληθήκαμε με πιο σοβαρά πράγματα, όπως η ζωή.
Με τα φουλάρα και το station ο Μήτσος στο Κολωνάκι με την Λιλή, εγώ μόλις έχω έρθει από την Κωνσταντινούπολη άσχετος με τα πολιτικά εντελώς. Ο Μπονάτσος στον fashion κόσμο του, ο Τουρκογιώργης από το κολλέγιο τρελαμένος με το Αμέρικα.
Δεν γουστάραμε κανέναν, ήμασταν για πάρτη μας και σνομπάραμε τους πάντες και τα πάντα. Μόνο μουσική θέλαμε να παίξουμε. Αληθινοί επαναστάτες και αληθινά επικίνδυνοι δηλαδή. Δεν ανήκαμε πουθενά. ΠΟΥΘΕΝΑ.
Και δεν μιλώ για M.G.C., που δεν ξέρω, γιατί δεν είχα έρθει στην Ελλάδα ακόμα, αλλά για τα «ιστορικά συγκροτήματα», όπως τα αποκαλεί ο κύριος άσχετος Νταλούκας και οι διάφορες Νταλούκες, ανά καιρούς, που μπερδεύουν τον Θεοδωράκη, τον Λαμπράκη, την Μαρίζα Κωχ και τον Ξυλούρη, ανάκατα, στην ελληνική ροκ σκηνή. Σαν να ήτανε η κοινωνική συνέχεια ενός και του αυτού γεγονότος.
Καμία σχέση δεν είχαμε με αυτούς τους αγίους... εμείς σε άλλο θεό πιστεύαμε. Στην μουσική και την άρνηση. Ανένταχτοι και ελεύθεροι από παραμυθιάσματα των αριστερών και των χουντοκεφαλάκηδων.
Και γαμούσαμε, και πίναμε, και χορεύαμε για πάρτη μας. Αυτό μας έκανε ξεχωριστούς και αληθινούς.
Τώρα, αν αυτό είναι μεμπτό ή αν αρέσει σε κάποιους ή όχι... χεστήκαμε».
[15 Μαΐου 2011 – 10:22 μ.μ.]
Η κουβέντα στα σχόλια, που είχε ξεκινήσει την ίδια μέρα, είχε τραβήξει σε μάκρος, με δεκάδες τοποθετήσεις να προστίθενται έως και την 13η Οκτωβρίου 2010 – 25 μέρες, δηλαδή, μετά την βασική ανάρτηση.
Κι ενώ η συζήτηση φαινόταν πως είχε φθάσει σ’ ένα τέρμα (έχοντας σχολιάσει και ο Δημήτρης Πουλικάκος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους), επτά μήνες αργότερα έρχεται να πει τη γνώμη του, δηλαδή να τοποθετηθεί γενικότερα ως προς το ελληνικό ροκ, και ο Σταύρος Λογαρίδης, αφήνοντας ένα πρώτο σχόλιο στις 15 Μαΐου 2011 και συνεχίζοντας με μερικά ακόμη την επόμενη μέρα (16 Μαΐου 2011).
Αυτά τα τέσσερα σχόλια του Σταύρου Λογαρίδη, μετά μάλιστα και από τον χαμό του, πριν από μερικές ημέρες (14 Απριλίου 2022), αποκτούν μίαν επιπρόσθετη αξία – ιδίως όταν σ’ ένα απ’ αυτά ο Σ. Λογαρίδης γράφει πως «εγώ εδώ τελειώνω την σύντομη καριέρα μου» και πως «γράφω για τελευταία φορά».
Και όντως δηλαδή, γιατί μετά τον Μάιο του 2011 ο Λογαρίδης σταδιακά αποσύρεται από τα μουσικά πράγματα, με πολύ λίγες, έκτοτε, ζωντανές εμφανίσεις, ενώ δεν αποκλείεται να είναι έτσι όπως το λέει κι εκείνο το «γράφω για τελευταία φορά», υπό την έννοια πως στο «δισκορυχείον» είχε εκφραστεί εντελώς ελεύθερα, λέγοντας τα πράγματα με τη δική του γλώσσα, αλογόκριτα και καθόλου ωραιοποιημένα (από την όποια παρέμβαση κάποιου τρίτου).
Παρότι, λοιπόν, σε προσωπικό επίπεδο, διαφωνούσα με αρκετά (όχι με όλα) απ’ αυτά που είχε γράψει ο Σ. Λογαρίδης στο «δισκορυχείον», εντούτοις, και σεβόμενος την προσφορά του και στο ελληνικό ροκ, μα και στην ελληνική μουσική γενικότερα, δεν είχα επιχειρήσει να γράψω τις διαφωνίες μου, σημειώνοντας σε σχόλιο της 15ης Μαΐου 2011:
«Mε αφορμή όσα πρόσθεσε ο Σταύρος Λογαρίδης –τον ευχαριστώ και τον τιμώ γι’ αυτά που έχει προσφέρει στο χώρο– κάθισα και ξαναδιάβασα την ανάρτηση και κυρίως τα σχόλια... (και τα λοιπά, και τα λοιπά)».
Αν δεν ήθελα, τότε, να πω την γνώμη μου για όσα είχε υποστηρίξει ο Σταύρος Λογαρίδης στο «δισκορυχείον» (το 2011), άλλο τόσο και περισσότερο δεν θέλω να την πω και σήμερα, σε στυλ αντιπαράθεσης με τον αείμνηστο πλέον τραγουδοποιό.
Εξάλλου, στα χρόνια που μεσολάβησαν (από το 2011 έως και τώρα) είχα την ευκαιρία να αρθρογραφήσω επί των θεμάτων αυτών πάρα πολλές φορές και νομίζω πως σ’ ένα βαθμό, μικρότερο ή μεγαλύτερο, όλοι ξέρουν τις απόψεις μου επί των συγκεκριμένων ζητημάτων (όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται βαθύτερα για τα θέματα του ελληνικού ροκ εννοώ).
Εδώ λοιπόν έχουν σημασία τα «τελευταία λόγια» του Σταύρου Λογαρίδη, και αυτά παραθέτω στην συνέχεια:
Εμείς φάγαμε ξύλο και από την χούντα και από τους κομμουνιστές (ως αμερικανάκια). Αυτά που τραβήξαμε εμείς μόνο οι ρεμπέτες τα τράβηξαν. Εμάς δεν μας ήθελε κανείς. Ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά. Ήμασταν η καυτή πατάτα.
Φαντάζεστε τον Μπονάτσο, τον Τουρκογιώργη, τον Τριανταφύλλου ή τον Πουλικάκο και τον Τουρνά αντιστασιακούς; Χα χα χα... αστείο...Θα θέλατε ε;
Ασχοληθήκαμε με πιο σοβαρά πράγματα, όπως η ζωή.
Με τα φουλάρα και το station ο Μήτσος στο Κολωνάκι με την Λιλή, εγώ μόλις έχω έρθει από την Κωνσταντινούπολη άσχετος με τα πολιτικά εντελώς. Ο Μπονάτσος στον fashion κόσμο του, ο Τουρκογιώργης από το κολλέγιο τρελαμένος με το Αμέρικα.
Δεν γουστάραμε κανέναν, ήμασταν για πάρτη μας και σνομπάραμε τους πάντες και τα πάντα. Μόνο μουσική θέλαμε να παίξουμε. Αληθινοί επαναστάτες και αληθινά επικίνδυνοι δηλαδή. Δεν ανήκαμε πουθενά. ΠΟΥΘΕΝΑ.
Και δεν μιλώ για M.G.C., που δεν ξέρω, γιατί δεν είχα έρθει στην Ελλάδα ακόμα, αλλά για τα «ιστορικά συγκροτήματα», όπως τα αποκαλεί ο κύριος άσχετος Νταλούκας και οι διάφορες Νταλούκες, ανά καιρούς, που μπερδεύουν τον Θεοδωράκη, τον Λαμπράκη, την Μαρίζα Κωχ και τον Ξυλούρη, ανάκατα, στην ελληνική ροκ σκηνή. Σαν να ήτανε η κοινωνική συνέχεια ενός και του αυτού γεγονότος.
Καμία σχέση δεν είχαμε με αυτούς τους αγίους... εμείς σε άλλο θεό πιστεύαμε. Στην μουσική και την άρνηση. Ανένταχτοι και ελεύθεροι από παραμυθιάσματα των αριστερών και των χουντοκεφαλάκηδων.
Και γαμούσαμε, και πίναμε, και χορεύαμε για πάρτη μας. Αυτό μας έκανε ξεχωριστούς και αληθινούς.
Τώρα, αν αυτό είναι μεμπτό ή αν αρέσει σε κάποιους ή όχι... χεστήκαμε».
[15 Μαΐου 2011 – 10:22 μ.μ.]
«“Κανένα δεν πειράζω και όλο πάντα προσπαθώ / να μην ενοχλώ τον άλλον και μονάχος να την βρω” (1970). Περί αυτού πρόκειται μάγκες.
Μην προσπαθείτε όλα να τα φέρετε στα μέτρα σας. Δεν σαν ανήκουμε. Ούτε στους μεν, ούτε στους δε. Ήμασταν και θα είμαστε για πάρτη μας. Και σταματήστε να γράφετε βιβλία και σαχλαμάρες. Το ελληνικό ροκ είναι γραμμένο στο βινύλιο».
[15 Μαΐου 2011 – 10:50 μ.μ.]
«Εγώ εδώ τελειώνω την
σύντομη καριέρα μου. Και γράφω για τελευταία φορά.
Ποιος σας είπε ότι ήμασταν επαναστάτες πολιτικοί; Το rock κοινωνική επανάσταση ήτανε. Μουσικοί ήμασταν. Μήπως και έχουν ιστορικό δικαίωμα μόνο όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική; Και οι τέχνες; Κ.λπ.; Τα στέλνουμε αυτά; Ή σώνει και καλά η τέχνη πρέπει να ασχολείται μόνο με την πολιτική παράταξη και να επιβληθεί στον κόσμο μέσω των μηχανισμών, της παράταξης; Μόνο οι ρεμπέτες και το rock είχαν την αλητεία και το θράσος να σας την κάνουνε σε όλα τα επίπεδα.
Αυτοί που μάτωσαν δεν υπάρχουν πουθενά αγαπητέ μου, τους πρόδωσαν κάτι τύποι σαν και αυτούς που το παίζουνε γενιά του Πολυτεχνείου, νυν υπουργοί, και μας φέρανε εδώ που είμαστε.
Άσε τα αίματα και τα ξερονήσια, καμία σχέση με την rock. Καλώς, κακώς, έτσι είναι.
Άλλη η δουλειά του Κνίτη και άλλη του αλήτη... Δικό μου αυτό, γουστάρεις;».
[15 Μαΐου 2011 – 11:55 μ.μ.]
Ποιος σας είπε ότι ήμασταν επαναστάτες πολιτικοί; Το rock κοινωνική επανάσταση ήτανε. Μουσικοί ήμασταν. Μήπως και έχουν ιστορικό δικαίωμα μόνο όσοι ασχολήθηκαν με την πολιτική; Και οι τέχνες; Κ.λπ.; Τα στέλνουμε αυτά; Ή σώνει και καλά η τέχνη πρέπει να ασχολείται μόνο με την πολιτική παράταξη και να επιβληθεί στον κόσμο μέσω των μηχανισμών, της παράταξης; Μόνο οι ρεμπέτες και το rock είχαν την αλητεία και το θράσος να σας την κάνουνε σε όλα τα επίπεδα.
Αυτοί που μάτωσαν δεν υπάρχουν πουθενά αγαπητέ μου, τους πρόδωσαν κάτι τύποι σαν και αυτούς που το παίζουνε γενιά του Πολυτεχνείου, νυν υπουργοί, και μας φέρανε εδώ που είμαστε.
Άσε τα αίματα και τα ξερονήσια, καμία σχέση με την rock. Καλώς, κακώς, έτσι είναι.
Άλλη η δουλειά του Κνίτη και άλλη του αλήτη... Δικό μου αυτό, γουστάρεις;».
[15 Μαΐου 2011 – 11:55 μ.μ.]
«Εχθές το βράδυ έγραψα εδώ για μερικά πράγματα. Επειδή βλέπω
ότι ο κ. Νταλούκας δεν απαντάει σε αυτά που του καταλογίζω, προσθέτω και άλλα
μήπως και φιλοτιμηθεί.
Αγαπητέ κ. Νταλούκα... ο μεγαλύτερος μπασίστας όλων των εποχών Γιώργος Φιλιππίδης, Άρης Τασούλης ο πιανισταράς, Δήμης Παπαχρήστου ο κιθαρισταράς, Θόδωρος Παπαντίνας, το συγκρότημα Ακρίτας. Γιατί λείπουν από το τόσο πλούσιο βιβλίο σας; Ούτε μια αναφορά, ούτε μία φωτογραφία, αλλά φροντίσατε να έχετε μισή σελίδα φωτό μόστρα τους Νοστράδαμος, το πιο pop συγκρότημα όλων των εποχών;
Τον Θεοδωράκη, τον Καλογιάννη και την Μαρίζα Κωχ βρήκατε να έχετε φωτογραφίες τους;
Ας ονομάζατε το βιβλίο σας τα μοντέρνα ρεύματα στην Ελλάδα ή ό,τι άλλο προτιμάτε. Ή έστω το “rock n’ roll” σε εισαγωγικά και ας βάζατε και τον Μαργαρίτη. Αλλά όταν λέμε Ελληνικό Rock... έχετε αποτύχει και είστε εμπαθής.
Επειδή το ελληνικό rock δεν θα μπορούσε να πιάσει πάνω από σαράντα-πενήντα σελίδες... εδώ οι Stones, με 25 χρόνια καριέρας (σ.σ. πάνω από 45 τότε) και η βιογραφία τους είναι ένα κανονικό βιβλίο.
Λοιπόν, για να βγάλετε μια έκδοση με πολλά φύλλα και μόστρα, σώνει και καλά βιβλίο με περιεχόμενο, βάλατε μέσα όποιον κατέβασε η κούτρα σας.
Σας παραπέμπω στις χτεσινές αναρτήσεις. Θεοδωράκης, Καλογιάννης, Κωχ, Ξυλούρης. Δεν ντραπήκατε λίγο κύριε; Άλλο Κνίτης και άλλο αλήτης, τα ’παμε αυτά».
[16 Μαΐου 2011 – 5:04 μ.μ.]
Αγαπητέ κ. Νταλούκα... ο μεγαλύτερος μπασίστας όλων των εποχών Γιώργος Φιλιππίδης, Άρης Τασούλης ο πιανισταράς, Δήμης Παπαχρήστου ο κιθαρισταράς, Θόδωρος Παπαντίνας, το συγκρότημα Ακρίτας. Γιατί λείπουν από το τόσο πλούσιο βιβλίο σας; Ούτε μια αναφορά, ούτε μία φωτογραφία, αλλά φροντίσατε να έχετε μισή σελίδα φωτό μόστρα τους Νοστράδαμος, το πιο pop συγκρότημα όλων των εποχών;
Τον Θεοδωράκη, τον Καλογιάννη και την Μαρίζα Κωχ βρήκατε να έχετε φωτογραφίες τους;
Ας ονομάζατε το βιβλίο σας τα μοντέρνα ρεύματα στην Ελλάδα ή ό,τι άλλο προτιμάτε. Ή έστω το “rock n’ roll” σε εισαγωγικά και ας βάζατε και τον Μαργαρίτη. Αλλά όταν λέμε Ελληνικό Rock... έχετε αποτύχει και είστε εμπαθής.
Επειδή το ελληνικό rock δεν θα μπορούσε να πιάσει πάνω από σαράντα-πενήντα σελίδες... εδώ οι Stones, με 25 χρόνια καριέρας (σ.σ. πάνω από 45 τότε) και η βιογραφία τους είναι ένα κανονικό βιβλίο.
Λοιπόν, για να βγάλετε μια έκδοση με πολλά φύλλα και μόστρα, σώνει και καλά βιβλίο με περιεχόμενο, βάλατε μέσα όποιον κατέβασε η κούτρα σας.
Σας παραπέμπω στις χτεσινές αναρτήσεις. Θεοδωράκης, Καλογιάννης, Κωχ, Ξυλούρης. Δεν ντραπήκατε λίγο κύριε; Άλλο Κνίτης και άλλο αλήτης, τα ’παμε αυτά».
[16 Μαΐου 2011 – 5:04 μ.μ.]
Σχόλια από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήVassilis Serafimakis
Σπουδαίο εύρημα. Και λόγια που κόβουν.
Ioannis Fokas
Μια χαρά τα σούρνει στον άσχετο.
Nick Theodorakis
Την Ιστορία για να την μάθεις πρέπει να διαβάσεις αρκετές απόψεις...
Γιάννης Τν.
Να'σαι καλά όπου και να'σαι και ελπίζω να βρεις τον φίλο σου
Kwstas Agas
σε ευχαριστούμε Φώντα γι' αυτήν την ανάρτηση, όπου μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούσε και εκφραζόταν ο αείμνηστος [στα social media και, φαντάζομαι, στις προσωπικές σχέσεις του]: δεν "μάσαγε" τα λόγια του κι έλεγε την άποψή του "στα ίσια" ... Και με αφορμή αυτήν την ανάρτηση, ας κάνω μία υπόθεση: Έχουμε δύο τραγουδοποιούς, τον Α και τον Β. Ο Α= οι επιδόσεις του στο τραγουδογράψιμο δεν είναι τίποτα σπουδαίο, πλην όμως όχι μόνο έχει όλα τα media με το μέρος του [που το τόσο που φτιάχνει το προβάλλουν ως τόοοοοοοοοσο], αλλά και στις συνεντεύξεις, δημόσιες εμφανίσεις του κλπ είναι "γλυκούλης", "γαλίφης", "διπλωματης" κλπ, ξέρει άριστα να χειριστεί τη δημόσια εικόνα του, ξέρει να πει τις σωστές ατάκες και να κάνει τις σωστές πράξεις τη σωστή στιγμή, ξέρει τι δηλώσεις θα κάνει που θα αποδεχθεί η κοινή γνώμη την οποία έτσι έχει πάντα με το μέρος του κλπ κλπ .... Κι επιπλέον: όποτε η έμπνευσή του στερεύει [δηλαδή ... τις περισσότερες φορές], δεν έχει "κανένα πρόβλημα" να το ρίξει στη σαχλαμάρα, για να διασκεδάζει το κοινό του κι έτσι να το κρατάει δίπλα του!! Ο Β= έχει γράψει τραγουδάρες και μουσικά έργα που θα ανακαλύπτουν οι μελλοντικές γενιές και θα μένουν με ανοιχτό το στόμα. Πλην όμως ... όχι μόνο δεν έχει την κατάλληλη προβολή από τα media , αλλά, όποτε εμφανίζεται δημοσίως [είτε σε συνεντεύξεις είτε στα social media] έχει πει τη γνώμη του στα ίσια, έχει γίνει ενοχλητικός στους συνομιλητές του, είναι τραχύς στη συμπεριφορά του κλπ κλπ, κι επιπλέον όποτε η έμπνευσή του έχει στερέψει, αντί να το ρίξει στη σαχλαμάρα, όπως έπραξε ο Α, έχει επιλέξει να αποσυρθεί από τα μουσικά πράγματα!! Οπότε τίθεται το ερώτημα: ποια απ' τις δύο περιπτώσεις έχει τις περισσότερες πιθανότητες να σταδιοδρομήσει στο τραγούδι ?? Ο Α ή ο Β ????
.... κι εν τω μεταξύ ο αείμνηστος Σταύρος Λογαρίδης, έτσι όπως έλεγε τη γνώμη του στα ίσια [όπως εν προκειμένω στα σχόλια του στο Δισκορυχείο], χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες, έτσι την έλεγε και ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ... Για τους .... "συναδέλφους" του της περίπτωσης Α, που αναφέρω στο παραπάνω φλύαρο σχόλιο μου, γι' αυτούς που όταν η έμπνευσή τους για καινούρια τραγούδια στέρεψε ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, κάποια στιγμή ΒΑΡΕΘΗΚΑΝ να στρωθούν να γράψουν καινούρια τραγούδια, και βρήκαν ως "έυκολη λύση" το να εμφανίζονται στην τηλεόραση και δη σε σαχλο-εκπομπές, ΜΙΑ ΧΑΡΑ τα λέει στο παρακάτω τραγούδι του ....
https://youtu.be/kc-leej-AO4
ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΧΕΙ ΕΜΕΝΑ
Haroula Nikolaidou
Τεράστια η αξία αυτής της ανάρτησης. Μήπως υπάρχει το λινκ του άρθρου κάτω από το οποίο σχολιάζει ο Λογαρίδης?
Γεώργιος Σπυρόπουλος
Καλά, ο άλλος έγραψε την "ιστορία" του Ελληνικού rock και "του διέφυγε " ν' αναφερθεί στον ΑΚΡΙΤΑ;;;;και λίγα του είπε ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Κι όχι μόνο δεν αναφέρθηκε στον "Ακρίτα" αλλά σε κάποιο σημείο εκφράζεται και απαξιωτικά για τον Λογαρίδη.
ΔιαγραφήΣε αυτή την ανάρτηση αναφέρεται το άρθρο: https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/09/evris-eric.html
ΔιαγραφήAlexis Tambouras
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυσκολεύομαι να σχολιάσω τα γραφόμενα λόγω πολύ στενής προσωπικής σχέσης με τους περισσότερους ( αν όχι όλους) τους αναφερόμενους που μου επιβάλει να μην ανοίξω το στομα μου , τη στιγμή που δεν θα είχα και πολλά να προσθέσω. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως επιτέλους κατάλαβα τον θυμό του Νταλούκα όταν σε ανύποπτο χρόνο μου καταλόγισε ευθύνες για το ότι δεν ανταποκρίθηκα στην έκκλησή του να βοηθήσω στην αποσαφήνηση κάποιων σκηνικών αντιπαραθέσεων που κατέληξαν στον αποκλεισμό αυτών των ονομάτων από την Ιστορία του Ελληνικού Ροκ ( ! ) που τότε ετοίμαζε Διότι εγώ δεν τον γνώριζα τότε ( τον Νταλούκα) και δεν έτρεξα να τον συναντήσω αλλά περίμενα τηλέφωνο από αυτόν μετά την αρχική επαφή ,το οποίο δεν έγινε ποτέ. Με άλλα λόγια πιάσε το αυγό και κούρεψέ το .
Nikos Sarros
τους απέκλεισε γιατί απλά δεν ήξερε... Και όταν δεν ξέρεις, απλά επινοεις...
Kwstas Agas
... Και όταν δεν ξέρεις, απλά ΕΡΕΥΝΑΣ ... έστω και στοιχειωδώς ....
Nikos Sarros
αυτό λέει η λογική. Όταν όμως έχεις βασίσει μια ολόκληρη έρευνα σε δικές σου επινοήσεις, τότε απλά αποκλείεις αυτους που μπορεί να σου χαλάσουν την ιστορία που έχεις στο κεφάλι σου ..
Kwstas Agas
το μόνο βιβλίο που έχω διαβάσει απ' τον Μανόλη Νταλούκα είναι ένα δύο τόμων που είχε γράψει για τον Jim Morrison : το είχα αποκτήσει σε ηλικία 16 ετών μιας και ήταν εποχή που άκουγα συνεχώς Doors και ήθελα ένα βιβλίο που να αναφέρει στίχους τραγουδιών, γεγονότα, βιογραφικά στοιχεία κλπ κλπ [άλλωστε εκείνη την εποχή δεν νομίζω ότι κυκλοφορούσε άλλο εγχειρίδιο για τον Jim Morrison]!! Ε λοιπόν ο Νταλούκας το 1/3 του δεύτερου τόμου για τον Jim Morrison τον ανάλωσε για να αποδείξει ότι ο Jim δεν πέθανε και ... ανέφερε ένα σωρό ιστορίες [είτε προφανώς απ' το μυαλό του, είτε αληθινές αλλά ερμηνευμένες με δικές του επινοήσεις] για να πείσει τους αναγνώστες του ότι "ο Τζιμ Μόρρισον ζει" [θυμάμαι ότι μέχρι και για κάποιες μυστικιστικές οργανώσεις κάνει λόγο - σαν μασώνους ένα πράγμα - όπου, λέει, ήταν μέλος ο Τζιμ και τον βοήθησαν να σκηνοθετήσει το θάνατό του!!]!! Κι εγώ τόοοτε παιδάκι αμάθητο ήμουν, σε μια Ελλάδα των 80ς όπου η παραπληροφόρηση ιδίως στα μουσικά "έδινε κι έπαιρνε", αλλά ... έμεινα με ανοιχτό το στόμα με αυτά που διάβασα!! Τελοσπάντων, αν σε κάτι χρησίμευσε εκείνο το βιβλίο, είναι ότι αντέγραφα τους στίχους των τραγουδιών των Doors από εκεί για να τους μεταφέρω σε ραβασάκια προς συμμαθήτριες μου και σχολικά λευκώματα, χε χε
Mάλλον δεν θυμάσαι καλά αγαπητέ. Ο Νταλούκας στον δεύτερο τόμο του βιβλίου του τα είχε χώσει άγρια στους βιογράφους του Μόρισον, Σάγκερμαν και Χόπκινς, ακριβώς επειδή υπαινίσσονταν σχεδόν ανοιχτά ότι ο Μόρισον ήταν ακόμα ζωντανός. Άρα όχι μόνο κυκλοφορούσαν και άλλα (και μάλιστα μεταφρασμένα ξένα) βιβλία για τον Μόρισον εκείνη την εποχή (όπως το No one here gets out alive των δύο προαναφερθέντων) αλλά και ο Νταλούκας υποστήριζε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θυμάσαι.
Διαγραφή