WADADA LEO SMITH δώδεκα avant-jazz κουαρτέτα εγχόρδων, κλεισμένα σ’ ένα box-set των επτά CDs

Τιμώντας τα 80χρονα του μεγάλου συνθέτη-τρομπετίστα της avant-jazz και μάστερ της improv-jazz Wadada Leo Smith (γενν. 18 Δεκ. 1941) η φινλανδική TUM Records Oy –η εταιρεία που έχει συνδεθεί όσο καμία άλλη την τελευταία δεκαετία με το έργο του τρανού Αμερικανού– έχει έτοιμη μία κολοσσιαία έκδοση. Ένα box-set, με όλα τα “String Quartets” του Wadada Leo Smith, δώδεκα στον αριθμό, κατανεμημένα σε επτά CD, και συνοδευόμενα από ένα πολύχρωμο booklet 72 σελίδων!
Τα “String Quartets” αποδίδει το RedKoral Quartet, δηλαδή οι Shalini Vijayan πρώτο βιολί, Mona Tian δεύτερο βιολί, Andrew McIntosh βιόλα και Ashley Walters τσέλο, ενώ, ανά περιπτώσεις, ακούγονται και άλλοι μουσικοί, δηλαδή οι Alison Bjorkedal  άρπα (String Quartet No.4), Wadada Leo Smith τρομπέτα (String Quartets Nos.6 & 8), Anthony Davis πιάνο (String Quartet No.6) (συνεργάτης του Smith από τα early 70s και τους New Dalta Ahkri), Lynn Vartan κρουστά (String Quartet No. 6), Stuart Fox κιθάρα (String Quartet No.7) και Thomas Buckner φωνή (String Quartet No.8).

Όπως γράφει ο ίδιος ο Wadada Leo Smith στις liner notes του booklet (New Haven, Connecticut, 29 Μαρ. 2022) η επαφή του με τα κουαρτέτα εγχόρδων, ως ακροατής, ξεκινά πολύ νωρίς, από το 1965 ήδη, όταν ακούει τον Ornette Coleman να παίζει με string quartet και να ηχογραφεί στο Town Hall (αναφέρεται προφανώς στο ιστορικό άλμπουμ της ESP-Disk), ακούγοντας συν τω χρόνω κουαρτέτα εγχόρδων των Béla Bartók, Ludwig van Beethoven, Claude Debussy, John Lewis και Anton Webern. Για να «σταθεί» ο Wadada Leo Smith, σε κάποιες πιο πρόσφατες ακροάσεις (2013) των κουαρτέτων του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, που δείχνει να τον επηρεάζουν ακόμη περισσότερο στα δικά του string quartets.
Δεν είναι, όμως, μόνον αυτές οι επιρροές, γιατί, όπως λέει ο ίδιος ο Wadada Leo Smith, εξ ίσου σημαντικές αναφορές αποτέλεσαν για ’κείνον οι τραγουδοποιοί και κιθαρίστες του blues, οι bluesmen δηλαδή B.B King, Howlin’ Wolf, Muddy Waters και John Lee Hooker.
Για να κλείσει αυτό το πλέγμα των αναφορών με τις επιμέρους ονομασίες των movements κάποιων κουαρτέτων, που αποτελούν και αυτές ονοματεπώνυμα μουσικών.
 Έτσι, για παράδειγμα, από το “String Quartet No.1” τα τέσσερα movements είναι αφιερωμένα στους αμερικανούς συνθέτες Ulysses Simpson Kay (1917-1995), Thomas Jefferson Anderson, Jr. (1928- ), Hale Smith (1925-2009) και George Theophilus Walker (1922-2018), ενώ άλλα movements από άλλα string quartets είναι αφιερωμένα στους Louis Armstrong, Bessie Smith, Angela Davis, Billie Holiday κ.ά.
Επίσης να πούμε πως πολλά από τα δώδεκα κουαρτέτα δεν συνετέθησαν κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή (υπάρχουν και τέτοια, όπως το “String Quartet No.3”, που αποτελεί έργο του 1995), καθώς αποτέλεσαν «ασκήσεις» για τον Wadada Leo Smith, που ολοκληρώθηκαν μέσα στα χρόνια ή και μέσα στις δεκαετίες ακόμη.
Έτσι, το “String Quartet No.1” γράφτηκε ανάμεσα στα χρόνια 1965-1982, το “String Quartet No.2” ανάμεσα στα 1969-1980, το “String Quartet No.4” ανάμεσα στα 1987-2001, το “String Quartet No.9” ανάμεσα στα 2001-2015 κ.ο.κ.
Τώρα, από ’κει και κάτω... άκουσα μία φορά και τα επτά CD και μπορώ να πω πως περιέχουν θαυμάσια και καθόλου «δύσκολη» μουσική.
Σίγουρα δεν πρόκειται για κλασικά string quartets, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε έγχορδα σε άλμπουμ του Wadada Leo Smith (θυμόμαστε, για παράδειγμα, το περίφημο “Ten Freedom Summers”, στην Cuneiform από το 2012), ούτε είναι εδώ η πρώτη φορά που καταγράφεται μια συνεργασία του με το RedKoral Quartet (καθώς υπάρχει ήδη το “Rosa Parks: Pure Love”, στην TUM Records, από το 2018).
Όλα, θέλουμε να πούμε, έχουν μια σειρά και πάνω απ’ όλα την υψηλή ποιότητα ενός μουσικού, που τα τελευταία χρόνια (και μέσω της TUM Records) βρίσκεται σε δημιουργική έξαρση (συνθετική, δισκογραφική, συναυλιακή), προσφέροντας συνεχώς καταπληκτικούς δίσκους, κατορθώνοντας να δώσει πνοή σ’ ένα συνθετικό όραμα, μέσα από το οποίο συνυπάρχουν τα λαϊκά ακούσματα, η πρωτοπορία και η διαρκής αγωνιστική διάθεση.
Είναι «εικόνα» για την σύγχρονη αμερικανική μουσική, ο Wadada Leo Smith και κάθε νέα δισκογραφική έκδοση, πόσω μάλλον τούτη εδώ των επτά CD, δεν μπορεί παρά να το υπογραμμίζει και να το επιβεβαιώνει.
Επαφή: www.tumrecords.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 450

28/6/2022
Ivor Cutler…

28/6/2022

>> Στο λυκαυγές της δεκαετίας του 1990...>> <<Τον Alice Cooper τον άκουγαν από τότε κάτι δεξιά παιδάκια, συχνά θρησκόληπτα, ή τέλος πάντων που πήγαιναν κατηχητικό<<

Τι λέει ρε το άτομο; Ήδη από το 1990 (πρώτη έκδοση) είχε μοιραστεί σε όλα τα κατηχητικά της Επικράτειας το βιβλίο «ο σατανισμός στη μουσική ροκ», εκεί όπου διάβαζες ότι ο Alice Cooper έσφαζε κοκόρια στη σκηνή, κρέμαγε φίδια στο λαιμό του, δείχνοντας βίντεο με νεκροταφεία και νυχτερίδες...
Όπου φύγει-φύγει τα κατηχητόπουλα...

28/6/2022
Σκληρή. Έχει κρατήσει μόνο τα δύο πρώτα, στην εταιρεία του Zappa, έτσι για τη δισκοθήκη. Είχε και το τρίτο, αλλά επειδή είχε ήδη πουληθεί η Straight στη Warner, το σκότωσε. Κρατάει μόνο τ’ ανεξάρτητα...

28/6/2022
Παίζει πάντως ο Alice Cooper να ξέρει πιο πολλά για τα γλυπτά του Παρθενώνα από Σάκη, Φοίβο και Λεμπέση...

28/6/2022
Φοβερή διασκευή στο Long way to go, του Alice Cooper από τους Villa 21. Πολύ μεγάλο γκρουπ. Οι Villa 21 του 1988 ήταν η μεγαλύτερη ροκ μπάντα, που μπορούσες να δεις σε live. Καλά, για την Ελλάδα δεν το συζητώ...
https://www.youtube.com/watch?v=ajPzMvhprZw

28/6/2022
Στο νέο Yellow Box (τεύχος #14), που κυκλοφορεί στα περίπτερα, γράφουμε για την θρυλική εταιρεία της jazz (και όχι μόνο της jazz) ESP-Disk. Ένα τετρασέλιδο Α Μέρος...

27/6/2022
Τη μοναδική εικόνα που έχω στη μνήμη μου από την Βάσω Αλλαγιάννη είναι εκείνη από τους πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας (τον Σεπτέμβρη του ’81), με τον Μάνο Χατζιδάκι να διευθύνει την ορχήστρα, καθώς ήμουν στημένος στην ΕΡΤ και παρακολουθούσα την ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της «Αλλαγής».
Τότε μάθαμε το «Αχ! Ελλάδα σ’ αγαπώ», τραγουδισμένο από τους ανθρώπους που το έγραψαν. Τον Μανώλη Ρασούλη και την Βάσω Αλλαγιάννη. Εν ειρήνη...
https://www.youtube.com/watch?v=g_U9sb1uZow

25/6/2022
Ψάχνοντας κάτι άλλο έπεσε πάνω σε μία συνέντευξη του Μίμη Δομάζου. Όχι πολύ παλιά. Από τις αρχές του ’90. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μπορεί να φαινόταν κάπως υπερφίαλος ο Δομάζος από τις απαντήσεις, αλλά όταν μιλάει... στρατηγός κάθεσαι κι ακούς. Δεν μένει χρόνος για απορίες του στυλ... γιατί το είπε αυτό... σιγά τώρα... και τέτοια. Άμα είσαι ποδοσφαιρόφιλος και ξέρεις τι σημαίνει Δομάζος, όλα τα δικαιολογείς και όλα τα αντιλαμβάνεσαι.
Θυμάμαι τον Δομάζο σαν ποδοσφαιριστή και από τα γήπεδα και από την τιβί.
Ο Δομάζος δεν έπεφτε εύκολα κάτω. Κοντός, με χαμηλό κέντρο βάρους... δεν μπορούσες ούτε να τον τζαρτζάρεις. Ο Δομάζος ήξερε να κρατάει μπάλα (μεγάλο πράμα αυτό). Ήξερε να οργανώνει και ήξερε να σκοράρει. Τα ήξερε όλα. Ήταν ηγέτης. Σε κάθε κατεβασιά του ΠΑΟ η μπάλα θα περνούσε υποχρεωτικά από τα πόδια του. Ακόμη και αν δεν περνούσε, θα πήγαινε αυτός να την πάρει με το ζόρι από τους συμπαίκτες του. Δεν νοείτο επίθεση του ΠΑΟ, που να μην ήταν σχεδιασμένη από τον Δομάζο. Στρατηγός με τα όλα του.
Λέει πολλά στη συνέντευξη, αλλά ένα μου άρεσε πάρα πολύ. Σε κάποια στιγμή τον ρωτάει ο δημοσιογράφος τι σημαίνει «ηγέτης» και λέει ο Δομάζος πως ηγέτης είναι εκείνος που ξέρει να ομορφαίνει το παιγνίδι, αλλά που ξέρει και να το χαλάει όταν πρέπει. Και πως βασικά είναι ο άνθρωπος που μέσα στο γήπεδο δεν λογαριάζει κανέναν.
Μου άρεσε πολύ αυτό (το δεν λογαριάζει κανέναν). Και άλλα διάφορα...

Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, σαν τον Δομάζο, είναι σαν τους μεγάλους καλλιτέχνες. Δεν διαφέρουν σε τίποτα. Αρκεί να μιλήσεις μαζί τους μόνο για ποδόσφαιρο. Μην αρχίσεις να τους ρωτάς ουτιδανά θέματα, της καθημερινότητας κ.λπ. Μόνο για ποδόσφαιρο θα τους ρωτήσεις. Άμα ξέρεις τι να τους ρωτήσεις, από τις απαντήσεις τους θα φανούν τα πάντα.
Παναθηναϊκός δεν ήμουν ποτέ, αλλά... προσκυνώ Μίμη Δομάζο.

25/6/2022
O Κωνσταντίνος Τζούμας ήταν φαν της τζαζ κι εμείς από το Jazz & Τζαζ (αν μου επιτρέπεται να μιλήσω για όλη την παρέα) του οφείλουμε τα δέοντα, γιατί κάθε μήνα ο Τζούμας μιλούσε για το περιοδικό από τον Εν Λευκώ, βάζοντας και κομμάτια από τα CD μας. Του χρωστάμε λοιπόν, και σ’ αυτόν και στην αγαπητή Kafka.
Ο Τζούμας γούσταρε την τζαζ και δεν το έκανε επαγγελματικά (νομίζω πως ποτέ δεν θα το έκανε από κάποιου είδους υποχρέωση) και αυτό φαίνεται, επίσης, απ’ όσα έγραφε και δημοσίευε μέσα στα χρόνια (σε σχέση με την τζαζ). Για παράδειγμα η αφήγησή του στον «Πανωλεθρίαμβο» για την συναυλία του Miles Davis στον Λυκαβηττό, τον Ιούλη του ’85, που είχε παρακολουθήσει, τότε, μαζί με τον Κώστα Βουτσά.
Πάντα είχα στο μυαλό μου τον Τζούμα ως εστέτ (απ’ αυτά που είχα δει, σε αληθινή ζωή και οθόνες, και διαβάσει) και πολύ πιο κοντά στην τζαζ (bop και cool βασικά, δεν λέμε για τα extreme πράγματα, χωρίς να παίρνω όρκο πως δεν άκουγε και απ’ αυτά), παρά στο ροκ. Και κυρίως στο ανοήτως λαμβανόμενο στην Ελλάδα ως ροκ (τύπου ταινιών Νικολαΐδη κ.λπ.).
Δεν ξέρω αν γελιέμαι, πάω πολύ πίσω στο χρόνο, αλλά η πρώτη «εικόνα» που έχω από τον Κωνσταντίνο Τζούμα είναι να λέει ειδήσεις στο κρατικό ραδιόφωνο στο δεύτερο μισό του ’70. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση η φωνή του, και γι’ αυτό το θυμάμαι ακόμη.

Τέλος πάντων... μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Ας δείξουμε, όμως, κάτι. Το πρώτο, κατά πάσα πιθανότητα, εξώφυλλό του... Εν ειρήνη...

25/6/2022
Αυτό το παμπάλαιο νεανικό και κάπως φασματικό τραγούδι του Γιώργου Ρωμανού το είχα ακούσει για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, στα μέσα του ’80, έχοντας προλάβει να το αντιγράψω, μάνι-μάνι, σε κασέτα. Για πάρα πολλά χρόνια το άκουγα απ’ αυτή την κασέτα, που ήταν μάλλον χάλια, αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να το απολαμβάνω και να το θεωρώ ως ένα από τα ωραιότερά του. Θα πρέπει, δε, να το άκουσα όπως πρέπει, κάποια στιγμή μετά το 2005 και θυμάμαι τη χαρά που είχα κάνει, καθότι άκουγα πλέον αλλιώς τα όργανα, πιο καθαρά, πιο ισοσταθμισμένα και φυσικά με φουλ ένταση, που δεν παραμόρφωνε την εγγραφή. Διπλή απόλαυση!
Τώρα; Τώρα δεν χρειάζεται να περιμένεις για τίποτα. Είναι όλα στο πιάτο.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Δεν μπορώ να κρίνω...
https://www.youtube.com/watch?v=21fqqxEb3sw

24/6/2022
>>Κοινωνικά, μπορώ να πω ότι βρισκόμαστε περίπου στα πρωταρχικά βήματα, πριν αρχίσουν οι διαδικασίες για μια νέα γαλλική επανάσταση. Βέβαια, τότε, λίγο πολύ, και οι μεν και οι δε, είχαν τα ίδια όπλα. Σήμερα, η θωράκιση του συστήματος είναι τόσο ισχυρή που δυσκολεύει κάθε σχέδιο επανάστασης.<<
Πολύ σωστό αυτό που λέει ο Πουλικάκος. Αν οι Λουδοβίκοι είχαν διαθέσιμο, μ’ ένα κουμπί, το προφίλ των υπηκόων τους θα κυβερνούσαν ακόμη τη Γαλλία.

23/6/2022
Άμα έχεις για πρότυπο τη Γαρμπή θα γίνεις σωστός και τίμιος οικογενειάρχης, ενώ άμα ακούς τραπ θα γίνεις χασικλής και κοκαϊνοπότης
[μάνα ρέιβερ]

23/6/2022
Γινόντουσαν και παλιά τέτοια. 'Επεφτε το ξύλο της αρκούδας - απλά δεν υπήρχαν κανάλια και σάιτ της πυρκαγιάς, και σόσιαλ μίντια. Τα υπογραμμισμένα έχουν σημασία. Και τότε και σήμερα...

23/6/2022
Υγιή μουσικά πρότυπα...
https://www.youtube.com/watch?v=bKoRBqKUh60

FRANCESCO MASSARO / FRANCESCO PELLEGRINO ένα «σκληρό» improv CD

Ένα «σκληρό» improv άλμπουμ, αλλά καθ’ όλα ελκυστικό, έχουμε εδώ – ένα άλμπουμ, που αποκαλείται “Double Exposure” (2022) και που κυκλοφορεί, τώρα, από την γνωστή μας ιταλική εταιρεία Amirani Records. Υπεύθυνοι, για το CD αυτό, είναι βασικά ο βαρύτονο-σαξοφωνίστας, μπασο-κλαρινετίστας, που χειρίζεται και ηλεκτρονικά Francesco Massaro, και ο τενόρο-σαξοφωνίστας, κλαρινίστας, που επίσης χειρίζεται  ηλεκτρονικά, Francesco Pellegrino.

Αυτοί οι δύο μουσικοί είναι πίσω από το βασικό φερώνυμο track, που διαρκεί 47 λεπτά(!), συνοδεύοντας περαιτέρω με τις παρεμβάσεις τους την απαγγελία του Nazim Comunale στο 9λεπτο “Encore”. Τούτα τα δύο κομμάτια είναι όλο κι όλο το περιεχόμενο του “Double Exposure”, ενός άλμπουμ που δεν θα μπορούσε παρά να ήταν ηχογραφημένο live – όπως και συμβαίνει εξάλλου.
Ζωντανοί, λοιπόν, στο MAD (Murate Art District) της Φλωρεντίας, στις 20 Ιουνίου 2021, οι Massaro και Pellegrino αναπτύσσουν εδώ (λέμε πάντα για το 47λεπτο “Double exposure”) ένα ηχητικό πλάτωμα, μέσα στο οποίο φωλιάζουν ηλεκτροστατικής φύσεως επεμβάσεις, που απαρτίζονται από μικρο-θορύβους, μικρο-βόμβους, συρσίματα, ξυσίματα, προσομοιώσεις καιρικών φαινομένων, μπουρμπουλήθρες κ.λπ., με τα πνευστά των δύο αυτοσχεδιαστών να πλειοδοτούν πότε σε «πνιγμένα» timbre και πότε σε πιο «συνετά» φυσήματα, μέσα από τα οποία αναδεικνύεται πάντα η συνεργασία μεταξύ φυσικών ήχων και ηλεκτρονικών παρεκβάσεων.
Στην πράξη αυτό που ακούς μοιάζει σαν να έρχεται από δύο διαφορετικές διευθύνσεις, συμβάλλοντας και δημιουργώντας μία τρίτη (διεύθυνση) εντελώς καινούρια και πάντως συμπαγή, που ανανεώνεται μονίμως μέσα από συνεχείς «αλλαγές» και αλλεπάλληλες προσθήκες σε φωνές και ήχους.
Το άκουσμα είναι συναρπαστικό, μέσα στην φαινομενική λιτότητά του, με τους δύο improvisers να επιτυγχάνουν με άνεση συναισθηματικό δόσιμο και ευρύτερη επικοινωνία (μεταξύ τους, μα και με το ακροατήριο).
Στο δεύτερο track (“Encore”) έχουμε την περίπτωση μιας κλασικής απαγγελίας στην ιταλική γλώσσα (ένα ποιητικά ερμητικό και κάπως πυρετικό κείμενο), την οποία συνοδεύει ηλεκτροστατικό, ηλεκτρονικό και improv-jazz υπόστρωμα.
Τα πάντα ακούγονται στην σειρά τους... και με δεδομένο το ενδιαφέρον μας.
Επαφή: www.amiranirecords.com

OR BAREKET, ARK NOIR, KLIMA KALIMA δίσκοι jazz και rock της γερμανικής Enja

OR BAREKET: Sahar [enja / yellowbird, 2022]
Όπως έχουμε ξαναγράψει ο Or Bareket είναι μουσικός της jazz, γεννημένος στην Ιερουσαλήμ, έχοντας μεγαλώσει στο Μπουένος Άιρες και το Τελ-Αβίβ, ο οποίος θεωρείται, τώρα, ως ένας από τους ανερχόμενους κοντραμπασίστες της σκηνής της ανατολικής ακτής (Νέα Υόρκη κ.λπ.). Στο New Haven του Connecticut εξάλλου, τον Ιούνιο του 2021, είναι ηχογραφημένο το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, που αποκαλείται “Sahar” και στο οποίο συμμετέχουν οι Morgan Guerin τενόρο σαξόφωνο, EWI (ηλεκτρονικό πνευστό), όργανο, Jeremy Corren πιάνο, fender rhodes, Savannah Harris ντραμς, κρουστά και Joel Ross κρουστά (σ’ ένα track).

Το “Sahar” είναι ένα κάπως παράξενο άλμπουμ. «Παράξενο» υπό την έννοια πως εμφανίζει πολλά και διαφορετικά τζαζ στοιχεία, άλλοτε προσανατολισμένα προς πιο spiritual καταστάσεις, άλλοτε περισσότερο «παγερά» λυρικά, άλλοτε πιο σύγχρονα (με την χρήση του EWI και του rhodes) κ.λπ.
Για παράδειγμα το εισαγωγικό “Root system”, μόνο με μπάσο και κρουστά, μας πάει πολύ πίσω στο χρόνο, στον αφρο-κεντρισμό της jazz, με το αμέσως επόμενο “Soil” να ακούγεται περισσότερο μοντερνιστικό και με το EWI να πρωταγωνιστεί.
Συνδυάζοντας πνευματικά και μοντέρνα στοιχεία, το σχεδόν 9λεπτο “Hiraeth” είναι μία σύνθεση κάπως... ετεροβαρής, καθώς... κάπου βγαίνει στην επιφάνεια και κάπου χάνεται, ενώ το “Oyen” διακρίνεται για τις ωραίες μελωδικές προσεγγίσεις στο τενόρο και το πιάνο.
Η μπαλάντα “Temperance”, εκεί κάπου προς την μέση, είναι μια καλή στιγμή για τον Bareket (συνθετικώς), μα και για το “Sahar” γενικότερα, που δεν παύει, από κομμάτι σε κομμάτι, να μας αποδεικνύει τον πολυ-μεταβλητό χαρακτήρα του.
Μια εισαγωγή στο κοντραμπάσο (“Bass intro”), για το “Kapara” που ακολουθεί, μοιάζει ιδανική, με τα δύο τελευταία tracks του CD, το “Sundial” και ιδίως το πνευματικό “Sahar” να φανερώνουν την συνθετική άνεση, οπωσδήποτε, του Or Bareket, που ανά φάσεις μοιάζει κάπως αχαλίνωτη – υπό την έννοια πως το άλμπουμ του μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά ταυτοχρόνως, που όμως (αυτά τα «πολλά και διαφορετικά») επικοινωνούν εν μέρει.

ARK NOIR: See You on the Other Side [enja / yellowbird, 2022]
Οι Ark Noir είναι μια μπάντα από το Μόναχο, μέλη της οποίας είναι οι Moritz Stahl σαξόφωνα, κλαρίνα, fx, Sam Hylton fender rhodes, σύνθια, Tilman Brandl κιθάρες, fx, Robin Jermer μπάσα, fx και Marco Dufner ντραμς, ενώ βοηθάει και η Fiona Grond στο φλάουτο, σ’ ένα track.
H μπάντα, που διακρίνεται τα τελευταία τρία χρόνια, παίζει instrumental rock, με πολλά εφφέ και ηλεκτρονικά στοιχεία, το οποίο θα μπορούσες να το αποκαλέσεις ακόμη και ελαφρώς πειραματικό, και πάντως όχι post-rock και τα ανάλογα. Επίσης, κάποια Canterbury jazz στοιχεία είναι ευκόλως ανιχνεύσιμα σε tracks σαν το “Apollo slays the snake” για παράδειγμα, με την όλη ατμόσφαιρα, αυτή που επιχειρούν να οικοδομήσουν οι Ark Noir, να διαθέτει και κάτι από το «αποκαλυπτικό» τοπίο της «επόμενης μέρας».
Δεν ξέρω τις βαθύτερες ανησυχίες των Γερμανών (οικολογικές ή άλλες), εκείνο πάντως που ξέρω, και ακούω, είναι πως στο “See You On the Other Side” τα καταφέρνουν μια χαρά.
Καταφέρνουν δηλαδή, όχι να σε... τρομάξουν, μα να υποβάλλουν τον ακροατή, κατά τόπους, με την μουσική τους, που είναι σωστά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη.
Όχι κάτι το πρωτοφανές και το συγκλονιστικό, σ’ αυτό το ύφος του rock, που κινούνται οι Γερμανοί, αλλά καλοπαιγμένο και με «σωστές» αναφορές.

KLIMA KALIMA: Live on Planet Berlin [Werner Aldinger / enja records, 2022]
Οι Klima Kalima είναι μία ηλεκτρική τζαζ μπάντα, που αποτελείται εκ των Kalle Kalima κιθάρες, Oliver Potratz κοντραμπάσο και Oliver Steidle ντραμς, κρουστά. Σαν τρίο υπάρχουν πολλά χρόνια, τουλάχιστον δεκαπέντε, έχοντας ηχογραφήσει κάποια άλμπουμ – αν και τα άλμπουμ του κιθαρίστα τους Kalima είναι πολύ περισσότερα.
Μόνο στο δισκορυχείον αν ψάξουμε, θα συναντήσουμε τον Kalle Kalima ως μέλος των K-18 (δες τα κινηματογραφικού ενδιαφέροντος “Out to Lynch” και “Some Kubrick of Blood”), των KUU! (δες τα “Artificial Sheep” και “Lampedusa Lullaby”, στην ACT Music + Vision), δηλώνοντας, ο ίδιος, περαιτέρω το παρόν σε εγγραφές της Jazzrausch BigBand, του Andreas Schaerer, των Wadada Leo Smith / TUMO κ.λπ.
Στο “Live on Planet Berlin”, που περιλαμβάνει μόνο συνθέσεις του Kalima και που είναι ηχογραφημένο, ζωντανά, στο Aufsturz του Βερολίνου, στις 23-24 Ιαν. 2020, παρακολουθούμε αυτό το φινλανδο-γερμανικό γκρουπ, στην ανάπτυξη ενός δυναμικού ηλεκτρικού jazz-set, αρκετά αυτοσχεδιαστικού κατά τόπους, και με κατεύθυνση λίγο αλλοπρόσαλλη.
Εντάξει, live είναι, οπότε αιτιολογείται αυτό το λίγο απ’ όλα. Λίγο jazz, λίγο improv, λίγο fusion, λίγο πειραματισμός και σίγουρα αρκετό rock (το “Big Bang” είναι από τα ωραιότερα κομμάτια του CD) ή ακόμη και blues, που όχι σπανίως αποτελεί βάση για τις αναπτύξεις των Klima Kalima (άκου το “Silicon Rain” για παράδειγμα).
Ενδιαφέρον υπάρχει οπωσδήποτε, αλλά το «ζωντανό» φρονούμε πως δεν ευνοεί και τόσο την μουσική του εν λόγω γκρουπ, καθώς της προσδίδει μία κάπως ακαθόριστη και τυχαία ελευθερία.
Μπορεί σ’ ένα μπαρ, με κάποιες μπύρες, όλα να ακούγονται και κάπως αλλιώς, αλλά αν ακούς τους Klima Kalima... ξενέρωτος, στο δωμάτιό σου ή στο σαλόνι σου, τότε νοιώθεις πως κάτι λείπει από το “Live on Planet Berlin”... ένα πλάνο ας πούμε, και κάπου ένας στόχος.

Οι ετικέτες της Enja εισάγονται στην Ελλάδα από την AN Music

ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ “ANIME” πολύ λίγα πράγματα

Δεν θα συμμεριστώ τις γνώμες πολλών που νομίζουν πως ο Φοίβος Δεληβοριάς με το “Anime”  [Inner Ear, 2022] έβγαλε τον δίσκο της δεκαετίας. Δεν θα συμφωνήσω μ’ εκείνους που γράφουν πως... «έχουν περάσει 10 μέρες από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Φοίβου Δεληβοριά, ΑΝΙΜΕ, και ακόμα δεν τον έχουμε ξεπεράσει».
Διάλεξα, έτσι, μια τυχαία φράση, που διάβασα κάπου –θα μπορούσα να διαλέξω κι άλλες–, για να πω, απλώς, πως γράφτηκαν απίστευτες υπερβολές για το συγκεκριμένο άλμπουμ, οι οποίες δεν δικαιολογούνται με κανέναν τρόπο και με τίποτα.
Πραγματικά, πριν ακούσω το “Anime”... προσευχόμουν να είναι τόσο καλό, ώστε να γράψω κι εγώ έναν έπαινο, σβήνοντας ή ανατρέποντας τέλος πάντων μιαν εικόνα που έχω δημιουργήσει σε φίλους-αναγνώστες, πως τάχα δεν γουστάρω Φοίβο Δεληβοριά, πως ξύνω τα νύχια μου για διαδικτυακούς καβγάδες με τους fans του, πως μ’ αρέσει να το παίζω έτσι ή αλλιώς, ώστε να ξεχωρίζω, ακόμη κι εκεί όπου δεν υπάρχει λόγος κ.λπ. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει, φυσικά.
Ας πληροφορήσω, λοιπόν, κάποιους πως στο παρελθόν έχω γράψει και καλά λόγια για τον Φοίβο Δεληβοριά, και πως πολύ θα ήθελα να ξαναγράψω, με αφορμή το “Anime”. Πως πολύ θα ήθελα να στοιχηθώ, εννοώ, πίσω απ’ όλους τους συναδέλφους, που έχουν ήδη γράψει ύμνους για τον δίσκο και πως δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να προσμετρηθεί και η δική μου θετική γνώμη, τελευταία, πίσω απ’ όλες τις υπόλοιπες.
Δυστυχώς, όμως, δεν θα μπορέσω να το κάνω.
Και δεν θα μπορέσω (να το κάνω), γιατί ο δίσκος παρουσιάζει τεράστια κενά και... ανεπίτρεπτες προχειρότητες.
Αν εξαιρέσεις, εννοώ, τον τρόπο παρουσίασης του άλμπουμ, από την παραγωγή και τους μουσικούς, που είναι άκρως επαγγελματική (ως απολύτως θετικό το λέω αυτό), από κει και πέρα, στα βασικά στοιχεία της τραγουδιστικής ύλης (στίχοι, μουσικές, ερμηνείες) εντοπίζονται πολύ σοβαρά προβλήματα.

Ο μόνος τρόπος για να κρίνεις το “Anime” είναι να το φανταστείς χωρίς τον ήχο του και τα παιξίματα των μουσικών. Να το φανταστείς μόνο με φωνή και με κιθάρα.
Το λέω ευθαρσώς. Οι μουσικοί, με το ταλέντο τους, καλύπτουν τις αδυναμίες της τραγουδοποιίας του Φοίβου Δεληβοριά στο “Anime”. «Παραπλανούν» δηλαδή με τον ήχο τους, δημιουργώντας μιαν «υψηλή» εικόνα, που, σε κάθε περίπτωση, δεν αντιστοιχεί σε μια το ίδιο υψηλή στιχουργική, συνθετική και ερμηνευτική πρόταση.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς μπορεί να έχει τη φήμη του δυνατού στιχοπλόκου (τη λέξη δεν την χρησιμοποιώ υποτιμητικά – δεν υπάρχει τίποτα υποτιμητικό σ’ έναν δεινό στιχοπλόκο), αλλά εδώ, στο “Anime”, το αποτέλεσμα της στιχουργικής του, της στιχοπλοκής του, είναι, γενικώς, πενιχρό.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά, πολύ συχνά, αυτά που διαβάζω και ακούω στο “Anime”, τα θεωρώ κακά, δηλαδή κάκιστα ελληνικά. Και ως διατυπώσεις, και ως νοήματα, και ως τα πάντα. Ένα παράδειγμα:
«Θα φιλήσω τ’ άκρα σου στη μέση / Ο κανόνας μου θα σ’ εξαιρέσει / Θα σε πάω ταξίδι εκεί που στέκεις καθιστή / Θα σου μάθω να μου μείνεις άγνωστη / Να ’σαι στο ακίνητο σημείο μου ρευστή / Και με μένα να μου γίνεσαι άπιστη».
Αν κάποιος μπορεί να βγάλει νόημα από αυτή την ασυνάρτητη ακολουθία θα τον παρακαλέσω πολύ να μου το πει, και να μου το εξηγήσει, στα σχόλια.
Δεν χρειάζεται να πω πως τέτοιες στροφές υπάρχουν πολλές στο “Anime”.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς υπέκυψε στον βερμπαλισμό, στην άνευ λόγου πολυλογία. Ίσως να νομίζει πως όσο πιο πολλά λέει, τόσο πιο πολύ επεξηγηματικός γίνεται. Δυστυχώς, για κείνον, αυτό δεν συμβαίνει. Όσο πιο πολύ μιλάει, τόσο πιο πολύ ταλαιπωρεί εκείνο που θέλει να πει. Και από το πολύ λέγε-λέγε, τελικώς, δεν μένει απολύτως τίποτα ή σχεδόν τίποτα.
Ψάχνει, λοιπόν, το τι θέλει να πει σε κάθε τραγούδι του, ο Φ. Δεληβοριάς, γυρνάει και ξαναγυρνάει μπρος και πίσω από τις λέξεις, προκειμένου να τις φέρει σε μια φάση εκφραστικής συμμόρφωσης, αλλά είναι τόσο άτσαλες και άτεχνες οι τελικές επιλογές του, που σε κάνουν ν’ απορείς.
Και να μην ακούσω, τώρα, για... ποιητικότητες, ελλειπτικούς λόγους και τα τοιαύτα, γιατί θα καγχάσω. Δεν υπάρχει καμία ποίηση στην στιχουργική του Φ. Δεληβοριά. Αλλά ας υπήρχε ένας στίχος απλός, μεστός, κατανοητός, όχι τραβηγμένος από τα μαλλιά, όχι δέσμιος των ψεύτικων εντυπωσιασμών και δεν θα είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο αυτός ο τελείως ανερμάτιστος λόγος να μην είναι εύκολα μελοποιήσιμος. Αυτό το καταλαβαίνει, το νοιώθει, και ο ίδιος ο Φ. Δεληβοριάς, καθότι όταν επιχειρεί να τραγουδήσει οι παρατονισμοί πάνε σύννεφο! Να μην αρχίσω να δίνω παραδείγματα, γιατί δεν θα τελειώσουμε άλλο. Και εκτός από τους παρατονισμούς υπάρχουν και οι... επιταχυνόμενες και... επιβραδυνόμενες εκφορές λέξεων, ώστε να γίνει κατορθωτό να χωρέσουν στα μουσικά μέτρα – να μπορέσουν με κάποιο τρόπο να... ψιλο-τραγουδηθούν.
Μα τω Θεώ, απορώ. Δεν τον είχα για τόσο βιαστικό, για τόσο ατημέλητο, από τεχνικής πλευράς, τον Φοίβο Δεληβοριά. Ήξερα, νόμιζα τέλος πάντων, πως παιδεύει τις λέξεις του, πως προσπαθεί πάντα να βρει την κατάλληλη ροή – τον τρόπο να κυλάει ο λόγος του, χωρίς προσκόμματα. Δυστυχώς, εδώ, δεν το καταφέρνει.
Ακόμη και ως τραγουδιστή-ερμηνευτή τον ακούω «λίγο» σ’ αυτόν τον δίσκο. Και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε, που έχει κοντά του την Νεφέλη Φασούλη, που του στρώνει τη φωνή με τα φωνητικά της, προσφέροντας, όπου επεμβαίνει, καλές λύσεις.
Άλλα θέματα...
Ο Φοίβος Δεληβοριάς χρησιμοποιεί συχνά κύρια ονόματα στην στιχουργική του, τοπωνύμια κ.λπ., επιδιώκοντας να δημιουργήσει μία οικειότητα με τον ακροατή του. Αυτό, προσωπικώς, το θεωρώ... πονηρό και ύποπτο. Κάπως σαν μια ευκολία, χωρίς την απαραίτητη ουσία από πίσω. Παρά το γεγονός πως αυτή η πρακτική, εδώ, δεν συναντάται σε υπερβολικό βαθμό, εντούτοις υπάρχει και πάντα θ’ ακούγεται... κάπως (Παγκράτι, Βαρνάβα, Ciao, Αχειροποιήτου, Τσιμισκή, Ροτόντα, Βαρδή Βαρδινογιάννη κ.λπ.).
Στο τραγούδι «Κάποια παιδάκια» ο Φοίβος Δεληβοριάς δείχνει σαν να θέλει να καταπιαστεί μ’ ένα πολύ σοβαρό θέμα –δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει– με τα παιδιά με «διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή», προσπαθώντας να συγκινήσει. Το θέμα είναι ειδικό, ιδιαίτερο και δύσκολο, και το να ανακατεύονται αυτά τα παιδάκια με τα άλλα τα παιδάκια, που «γυρνάν απ’ το σχολείο και λένε ψέματα», ή με τα άλλα τα παιδάκια που «τα έχουν καταστρέψει τα παινέματα» κρίνεται ως άστοχο.
Δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται ο Φ. Δεληβοριάς στο τραγούδι «Ο λωτοφάγος». Στον εαυτό του (δεν το πιστεύω); Στη γενιά του; Σε κάποια άλλη γενιά; Πάντως όπου κι αν αναφέρεται η κριτική είναι και υπερβολική και άδικη. Γενικά, η κριτική σε γενιές είναι άστοχη και άδικη, με τον τρόπο που γίνεται από τους γνωστούς καλοθελητές – οι οποίοι, πάντα, αν το ψάξεις δηλαδή, είναι ανάλγητοι, πρεσβεύοντας τα χειρότερα για τις κοινωνίες.
Το πιο συμπαθητικό τραγούδι, σαν τραγούδι συνολικά, του Φοίβου Δεληβοριά, από την πρώτη πλευρά του δίσκου (αν κι εγώ ακούω το CD) είναι το «Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή». Παρότι γράψαμε πιο πάνω για την χρήση των κυρίων ονομάτων, το τραγούδι αυτό, συνολικά, το ξαναλέμε, στέκεται καλά και σαν μελωδία, ενοργάνωση, φωνές-φωνητικά κ.λπ. Είναι μια καλή προσπάθεια.
Μουσικά στέκεται καλά και το επόμενο, η «Άγρια ορχιδέα», αν και οι στίχοι κατ’ εμέ, εδώ, είναι απαράδεκτοι. Και δεν το λέω αυτό εξαιτίας της λέξης «αρχίδια», αλλά γιατί μια τέτοια λέξη θα την χρησιμοποιήσεις, αν την χρησιμοποιήσεις, με πολύ μεγάλη σύνεση και για πολύ σοβαρό λόγο. Εδώ υπάρχει τέτοια και τόση κατάχρηση, με αποτέλεσμα η λέξη να ακυρώνεται, σχεδόν να γελοιοποιείται, χάνοντας και το παραμικρό νόημά της.
Και το «Αταίριαστο» στέκεται μουσικά, ενοργανικά, αλλά το τραγούδι θα μέτραγε, συνολικά, αν είχε άλλους στίχους. Εδώ ακούς... άνδρειος, εξύπνος, πέρήφανος, πάράφρων (έτσι, με δύο τόνους), κομπάνιες κ.λπ.
Αρκετά καλά είναι και τα κουπλέ στο «Ο ποιητής και το ποίημα», αλλά το/τα ρεφρέν είναι πολύ κατώτερα. Αν το τραγούδι αυτό δεν είχε τα ρεφρέν που έχει, δηλαδή δεν είχε καθόλου ρεφρέν (δεν θα χανόταν και τίποτα εδώ που τα λέμε), θα ήταν το ωραιότερο του δίσκου.
Το τραγούδι «Ελένη Τοπαλούδη» επίσης είναι καλό γενικά, αλλά και γι’ αυτό, προσωπικώς, έχω κάποιες ενστάσεις – σοβαρές θα τις έλεγε. Το τραγούδι θα έπρεπε να έχει άλλο τίτλο. Όχι άλλο θέμα, μα άλλο τίτλο. Και μια-δυο αλλαγές στα λόγια. Και ο νοών νοείτω. Και δεν θέλω να πω περισσότερα. Όποιος καταλαβαίνει τι θέλω να πω... καταλαβαίνει. Όποιος όχι, δεν πειράζει. Συνθετικά είναι, δε, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα του CD, με δυτικές και ανατολικές (ανατολίτικες) επιρροές και ωραία φωνητικά, παιξίματα κ.λπ.
Το “Anime” έχει διάρκεια γύρω στα 50 λεπτά. Αν ήταν 10-12 λεπτά μικρότερο πιστεύω πως κάποια από τα προβλήματά του θα είχαν αποφευχθεί. Όχι όλα φυσικά.
Επαφή: www.inner-ear.gr

η ταινία «Αναζήτησις...» του Ερρίκου Ανδρέου από το 1972, με την Έλενα Ναθαναήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο και την έξοχη μουσική του Γιάννη Σπανού – μια ερωτική, κοινωνική και αστυνομική περιπέτεια, που ανατέμνει τον τρόπο ζωής του τζετ-σετ και την εξουσιαστική επιβολή του στις κατώτερες τάξεις

Η ελληνική ταινία «Αναζήτησις...» σε σκηνοθεσία του Ερρίκου Ανδρέου, από το 1972, έχει αποκτήσει «άλλες» διαστάσεις μέσα στα χρόνια. Να μην γράψουμε «μυθικές», γιατί πιθανόν να φανούμε υπερβολικοί...
Σ’ αυτό συνέτεινε, βασικά, το έξοχο groovy / lounge σάουντρακ του Γιάννη Σπανού, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε δίσκο βινυλίου 20 χρόνια αργότερα, από την προβολή της ταινίας, το 1992 δηλαδή, και ξανά σε CD το 2002. Φυσικά, και μέσω του YouTube, το σάουντρακ αυτό θα γίνει πολύ αγαπητό όλα τα πιο πρόσφατα χρόνια, μαζί με τα συνεχή remixes των DJs, της μετάδοσής του σε ραδιοφωνικές εκπομπές, μπαρ κ.λπ.
Ένας άλλος λόγος, που κάνει την «Αναζήτησις...» πολύ αγαπητή, πολύ θελκτική, είναι η παρουσία σ’ αυτήν της Έλενας Ναθαναήλ, καθώς θεωρείται από τις πλέον χαρακτηριστικές ταινίες της – αν όχι η πιο χαρακτηριστική της.
Ένας τρίτος λόγος, κάπως αδιευκρίνιστος, έχει να κάνει με την ταινία αυτή καθ’ αυτή. Φερ’ ειπείν με τους συνειρμούς που προκαλεί σε όσους έζησαν από πιο κοντά την εποχή και ακόμη με τον κοσμοπολιτισμό, την ελευθεριότητα, τις εικόνες και το στυλ της. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα πρόσωπα, και βασικά με την Έλενα Ναθαναήλ, και βεβαίως με τις μουσικές και τα τραγούδια, του Γιάννη Σπανού.
Αν για την Έλενα Ναθαναήλ η «Αναζήτησις...» ταίριαζε με το προφίλ της γενικώς, όπως εκείνο καταγραφόταν σε ταινίες σαν τις «Ντάμα Σπαθί» (1966, σκ. Γιώργος Σκαλενάκης), «Επιχείρησις Απόλλων» (1968, σκ. Γιώργος Σκαλενάκης), «Ραντεβού με Μια Άγνωστη» (1968, σκ. Βασίλης Γεωργιάδης), «Πρόκληση» (1971, σκ. Όμηρος Ευστρατιάδης) και «Εκείνο το Καλοκαίρι...» (1971, σκ. Βασίλης Γεωργιάδης), για τον συμπρωταγωνιστή της Άγγελο Αντωνόπουλο τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά.

Το λέμε αυτό, γιατί ο ρόλος του στην ταινία του Ερρίκου Ανδρέου πήγαινε «κόντρα» στην εικόνα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, ως ηθοποιός, εκείνη την εποχή.
Και αναφερόμαστε φυσικά στον ρόλο του ως συνταγματάρχης Διαγόρας Βαρτάνης, στο σίριαλ «Άγνωστος Πόλεμος», που έγραφε ο Νίκος Φώσκολος και που προβαλλόταν με τεράστια επιτυχία από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΥΕΝΕΔ.
Για να αντιληφθείτε τι σήμαινε Άγγελος Αντωνόπουλος το 1972 να σας πούμε μόνο πως σε μεγάλο δημοψήφισμα του γνωστού περιοδικού «Επίκαιρα», που θα δημοσιευόταν στο τεύχος #232 (12-18 Ιαν. 1973), ο Α. Αντωνόπουλος θα ανακηρυσσόταν ως ο «πιο συζητημένος» Έλληνας του 1972, καθώς «βοηθούσε» προς αυτό και η πρόωρη αποχώρησή του από τον «Άγνωστο Πόλεμο» – μπροστά, δηλαδή, από τον αυτοεξόριστο Μίκη Θεοδωράκη (τότε ξεκινούσαν να ακούγονται τα περί επιστροφής του), τον πατριάρχη Αθηναγόρα (πέθανε τον Ιούλιο του ’72), τον πάντα αγαπητό στο ελληνικό κοινό, Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον τραγουδιστή Τόλη Βοσκόπουλο (που σάρωνε, τότε, στις ελαφρολαϊκές πίστες)!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/anazitisis-i-cult-tainia-toy-errikoy-andreoy-apo-1972-me-tin-exohi-moysiki-toy

οι TONY FALCO / JOSH SINTON / JED WILSON σε fully improvised ρεπερτόριο

Οι Tony Falco (ντραμς), Josh Sinton (βαρύτονο σαξόφωνο, άλτο φλάουτο, μπάσο κλαρίνο) και Jed Wilson (πιάνο) μπορεί να γνωρίζονται από την εποχή που ήταν φοιτητές στο New England Conservatory, κάποτε στην δεκαετία του ’90, αλλά μόλις τώρα κατορθώνουν να συνεργαστούν σ’ ένα άλμπουμ. Λέμε για το “Adumbrations” [Form is Possibility Recordings, 2022], ένα σίγουρα αυτοσχεδιαστικό CD, που προσεγγίζεται όμως μ’ έναν περισσότερο λυρικό τρόπο.
Να πούμε πως ο Josh Sinton μάς έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο blog, καθώς πριν από λίγο καιρό είχαμε γράψει για το σόλο (βαρύτονο σαξόφωνο) άλμπουμ του  “b.” [FiP Recordings, 2021], ενώ πιο παλαιά είχαμε αναφερθεί και στο “Making Bones…” [ILUSO, 2018], των Josh Sinton’s Predicate Trio (με Christopher Hoffman τσέλο, Tom Rainey ντραμς).
Μουσικοί με ιστορία πίσω τους είναι, όμως, και οι υπόλοιποι δύο, και ιδίως ο Tony Falco, που έχει παίξει με τον άσσο κιθαρίστα Tisziji Muñoz, την Marilyn Crispell, τον Dave Liebman (θα μου πείτε τώρα... και ποιος δεν έχει παίξει με τον Dave Liebman), τον Bob Moses κ.ά.

Ένα τρίο λοιπόν συγκροτείται από τους Falco / Sinton / Wilson, το οποίο παρουσιάζει έξι ομαδικά improv tracks, που αποκαλούνται “Adumbrations” (Επινοήσεις) και που αριθμούνται από... 1 έως 6.
Και τα έξι αυτά tracks είναι fully improvised, δίχως όμως παικτικές και ερμηνευτικές «εξαλλοσύνες». Οι αρμονίες, οι μελωδίες και τα ρυθμικά patterns σίγουρα εκπηγάζουν με αυθόρμητο τρόπο, δίχως να δημιουργούν πάντως... διαλυμένα, εικονοκλαστικά περιβάλλοντα. Απεναντίας...
Υπάρχουν κομμάτια εδώ, όπως το “2”, στο οποίο ο Sinton χειρίζεται (άλτο) φλάουτο, μ’ έναν τρόπο... τραγουδιστικό, με το τρίο να φέρνει στην μνήμη εγγραφές singers-songwriters από τα seventies (Joni Mitchell ας πούμε), ενώ σε tracks όπως το “3” ένα open drumming (στην αρχή) και μία εναλλαγή ρόλων βαρύτονου-πιάνου (στην πορεία), είναι αρκετά για να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο, αλλά γκρουβάτο πλαίσιο, που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος.
Ένα ιδιαίτερο improv άλμπουμ είναι το “Adumbrations” των Falco / Sinton / Wilson, που κατορθώνει να διατηρήσει, καθ’ όλη την εξέλιξή του, μια συναισθηματική φόρτιση.
Επαφή: www.joshsinton.com

ISABELLE DUTHOIT φωνή σ’ ένα free-improv περιβάλλον

Κλαρινίστρια και βοκαλίστρια, για την οποίαν έχουμε ξαναγράψει στο blog, η Isabelle Duthoit έχει καινούριο CD, που αποκαλείται “White Eyes” [Label Intrication, 2022].
Μπορεί το προηγούμενο άλμπουμ της “Don’t Worry Be Happy” [Label Intrication, 2020], που υπογραφόταν από τους Isabelle Duthoit φωνή, κλαρίνο, Thierry Waziniak ντραμς, κρουστά, Pascal Bréchet κιθάρες και Franz Hautzinger τρομπέτα, να αφορούσε σε καθαρά improvised και «προχωρημένες» μουσικές, όμως τούτο το πιο πρόσφατο φαίνεται πως πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Υπό την έννοια πως στο free-improv περιβάλλον ενσωματώνεται με αποφασιστικό τρόπο και η φωνή αυτή την φορά, που, σαφώς, πρωταγωνιστεί, κυριεύοντας το άκουσμα.

Να πούμε, κατ’ αρχάς, πως σε σχέση με την line-up του προηγούμενου άλμπουμ εδώ υπάρχουν αλλαγές. Έτσι, δίπλα στην Duthoit, ακούμε και πάλι τον Thierry Waziniak σε κρουστά, με την ομάδα να συμπληρώνουν ο Daniel Lifermann σε σακουχάτσι, και, για τις ανάγκες των live, η Yukako Matsui σε ιαπωνική καλλιγραφία.
Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, πως το “White Eyes” είναι ένα κάπως παράξενο project, που ομνύει στην ιαπωνικότητα βεβαίως, τόσο στο ακουστικό, όσο και στο οπτικό μέρος του.
Για το ακουστικό λοιπόν, το οποίον έχουμε στ’ αυτιά μας, μέσω ενός πολύ περιποιημένου all paper gatefold CD, λέμε πως οι τρεις μουσικοί (Duthoit, Lifermann και Waziniak), οι οποίοι ηχογραφούνται «ζωντανά», προβαίνουν σε μία τελείως εικονοκλαστική παράσταση – με το σακουχάτσι και τα κρουστά να συνυπάρχουν με τους βοκαλισμούς (και το κλαρίνο), κάτω από ένα καθεστώς συνεχούς έκπληξης και μεταβλητότητας.
Τα ακαθόριστα timbre της φωνής, εννοούμε, είναι εκείνο το στοιχείο, που διαμορφώνει το άκουσμα – μια φωνή, που μέσω ιδιαίτερων τεχνικών έκφρασης και απόδοσης προφανώς, κατορθώνει να κλέψει την παράσταση.
Το άκουσμα μπορεί να είναι «δύσκολο», αλλά καθώς κυλάει, και καθώς αφήνεσαι σε αυτό, έχει τον τρόπο να σε κερδίζει και γιατί όχι να σε καθηλώνει.
Επαφή: https://www.facebook.com/Label-Intrication-104341434348409/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 449

22/6/2022
Διαβάζοντας το βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για την Λιλιπούπολη θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιά σε σχέση με τον Μάνο Χατζιδάκι και που εντάσσεται και αυτό στο κυνήγι που του έκανε η Δεξιά, όταν κοντραριζόταν μαζί της για τα θέματα του Τρίτου.
Είχαν πιάσει τον Χατζιδάκι (1980) για λαθραία εξαγωγή συναλλάγματος – ενός ποσού 1.800 δολαρίων κατ’ αρχάς, που θα μπορούσε άνετα να το είχε πάρει νόμιμα, όπως και για ένα αδήλωτο ποσό 18.000 δραχμών!
Ο ίδιος είχε ισχυριστεί πως είχε ξεχάσει τα ποσά στο πορτοφόλι του μετά από συνεχή ταξίδια, στο εξωτερικό, και κινούμενος βιαστικά επίσης, για να πάει σ’ ένα συνέδριο περί μουσικής στην Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα το δικαστήριο, πέραν της φυλάκισης, σε πρώτο βαθμό, του είχε στερήσει (πάντα σε πρώτο βαθμό) και τα πολιτικά δικαιώματα για ένα χρόνο!

Δεν ξέρω αν ψήφισε τελικά στις εκλογές του ’81 ο Χατζιδάκις, αλλά δεν το βλέπω με τίποτα να ψήφισε Δεξιά (αν ψήφισε). Κανα ΚΚΕ (εσωτερικού) θα είχε ρίξει...
Στην άλλη περίπτωση, λίγο αργότερα, «τρώει» άλλους 4 μήνες λόγω δυσφήμισης του Λεωτσάκου.
Ούτε στο Στρατό τέτοιο κυνήγι...

22/6/2022
Φίλος με πήρε τηλέφωνο τις προάλλες και μου είπε... ρε το πήρες ένα καινούριο βιβλίο για Το Βρώμικο Ψωμί του Σαββόπουλου; Γράφει και για σένα μέσα... Ε, του απάντησα, άμα γράφει και για μένα μέσα τότε να πάω να το πάρω... Και όντως δηλαδή, αφού πήγα και το αγόρασα τις επόμενες μέρες –λέμε για το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη, σε εκδόσεις οξ υ– και αφού το διάβασα σε χρόνο dt (το βιβλίο είναι σε σχήμα τσέπης, δηλαδή πρόκειται για βιβλιαράκι, και δεν το λέω υποτιμητικά) λέω τώρα λίγα λόγια. Όχι σαν κριτική, γιατί αν έκανα κριτική θα έγραφα κανονικό και ολοκληρωμένο κείμενο, αλλά έτσι σαν μια πρωταρχική γνώμη.
Το βιβλίο είναι γενικά μέτριο, και βασικά περιαυτολογικό. Ο Κάσδαγλης είχε δει τον Σαββόπουλο στο Κύτταρο την εποχή του Βρώμικου Ψωμιού και προσπαθεί μετά από 50 χρόνια να θυμηθεί τα τι και πώς. Δεν θυμάται και πολλά πράγματα, και γι’ αυτό αρχίζει τα τηλέφωνα, για να επιβεβαιώσει το ένα ή το άλλο. Τελικά, αφήνει πολλά κενά, εμμένοντας σε ανούσιες λεπτομέρειες (π.χ. ποιανού ήταν η τούμπα στο δίσκο, αν ήταν του Μπαχ-Σπυρόπουλου ή της φιλαρμονικής της Νέας Ιωνίας). Για να μην γράψω τώρα για όλα αυτά που λέει για τον Γκάλη, και που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το θέμα (το Βρώμικο Ψωμί). Κι όλα τα υπόλοιπα άσχετα (Πούσκας, Γουέμπλεϋ κ.λπ.).

Το βασικό μειονέκτημα του Κάσδαγλη είναι πως δεν ξέρει να ψάχνει. Κι επειδή δεν ξέρει να ψάχνει, γι’ αυτό ακριβώς και με αναφέρει! Αν ήξερε να ψάχνει δεν θα υπήρχε λόγος να με αναφέρει!

Μπορεί εγώ, ας πούμε, να έχω χειροπιαστό το τεύχος της «Επιθεώρηση Τέχνης» που γράφει για τον Σαββόπουλο, αλλά αυτό υπάρχει και στο δίκτυο. Κι έτσι μπορεί κάποιος να το χρησιμοποιήσει σαν να το έχει χειροπιαστό. Κανείς δεν θα σε ρωτήσει, αν πάρεις ένα απόσπασμα από ’κει, αν το έχεις στη βιβλιοθήκη σου ή όχι. Επίσης το κείμενο του Γιώργου Μανιάτη από την «Ελευθερία» υπάρχει στο δίκτυο, οπότε ούτε γι’ αυτό τον λόγο έπρεπε να με αναφέρει. Το ίδιο φυσικά και για το ακατάληπτο φωνητικό τμήμα του «Μπάλλου». Ούτε γι’ αυτό θα έπρεπε να με αναφέρει, αφού κι αυτό υπάρχει σε βιβλίο με στίχους του Σαββόπουλου, το οποίο ο συγγραφέας έχει (το αναφέρει στη βιβλιογραφία).
Δεν ξέρω, τελικά, γιατί με ανέφερε ο Κάσδαγλης στο βιβλίο του (για δύο «σαββοπουλικά» κείμενα που έχω γράψει στο LiFO.gr). Αν όντως ξέρει να ψάχνει (πράγμα που εγώ δεν το πιστεύω, απ’ αυτά που διάβασα) και παρ’ όλα αυτά με αναφέρει, τότε θα το έκανε για να με τιμήσει σαν γραφιά – που έχει γράψει πέντε πράματα σοβαρά-ερευνητικά για τον Σαββόπουλο και που υπάρχουν στο δίκτυο.
Αν είναι έτσι, τότε τον ευχαριστώ πολύ (και δεν το λέω ειρωνικά).

20/6/2022
Crucis από Αργεντινή, 1976. Από τα καλύτερα prog-rock άλμπουμ από κει κάτω... Πολύ Yes, Beggar's Opera, PFM κ.λπ.
Το ακούω πολλά χρόνια, σχεδόν 30, και κάποτε έκανα μεγάλο λάθος όταν έδωσα το γιαπωνέζικο CD, κρατώντας το αργεντίνικο βινύλιο. Έπρεπε να τα κρατήσω και τα δύο.
https://www.youtube.com/watch?v=Ms0vaq4rJRg

20/6/2022
Από το προφανές... η παράταση του πολέμου εξυπηρετεί μόνο τον Ρώσο (και βλάπτει όλους τους άλλους), μέχρι το νατοϊκό... μαχόμαστε για να ηττηθεί ο Ρώσος (ανεξαρτήτως συνεπειών) η απόσταση, στην πράξη, είναι μηδαμινή. Βασικά πρόκειται για το ίδιο πράγμα, αλλά με άλλα λόγια.
Οι Γάλλοι δεν είναι οι πρώτοι που το κατάλαβαν, απλώς είναι οι πρώτοι που το εξέφρασαν.

19/6/2022
Από ένα τετράχρονο παιδί
Μην περιμένεις κάποια ιδιοφυΐα
Όπως τ’ άλλα παιδιά έτσι κι εγώ
Ζήσαμε σ’ ένα κόσμο από χτισμένα τούβλα

Το όνομα του πατέρα μου ήταν μπαμπάς
Και της μάνας μου μαμά
Πώς μπορώ να πάρω την ευθύνη
Για ό,τι έχω γίνει;

Τώρα είμαι στη σημερινή μου ηλικία
Αυτό που ο κόσμος αποκαλεί το άβολο στάδιο
Γιατί θα έπρεπε να γίνουν όλα έτσι
Ώστε να μοιάζουν με τρελή απόδραση;

[ένας ύμνος του βρετανικού ψυχεδελικού ροκ, από το 1968]
https://www.youtube.com/watch?v=3helJXwGBSI

18/6/2021
Το έχει ακούσει αυτό o Nick Cave; Βασίλης Παπακωνσταντίνου «Κάθε πρωί»...
https://www.youtube.com/watch?v=KOPWiEHlXSQ

18/6/2022
ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ ΞΑΝΑ...
Ξαναπερνάω σαββοπουλική κρίση. Θα το ξαναξεπεράσω. Σκύβω και πάλι στο κλασικό έργο του, μέχρι το ’75, το ξανακούω, ξαναπροσέχω λεπτομέρειες, ξαναψάχνω, ξανακαταγράφω και ξαναδιατυπώνω πάλι σκέψεις... κι έτσι πιθανώς να προκύψει και κανα νέο σαββοπουλικό κείμενο. Αλλά και να μην προκύψει δεν πειράζει...
Το έργο του Σαββόπουλου, έως και το «10 Χρόνια Κομμάτια», είναι τεράστιο. Και ατελείωτο. Και συνεχώς αναβλύζει. Σε αποζημιώνει, δε, κάθε φορά που το προσεγγίζεις και αυτό είναι κάτι σπάνιο και εν πολλοίς ανεξιχνίαστο.
Κάποιοι, παρά ταύτα, θα πούνε... πάλι τα ίδια και τα ίδια. Πάλι για Σαββόπουλο θα μιλάμε; Να δώσουμε και χώρο στους νέους, στα σημερινά ονόματα… κ.λπ.
Προσωπικά, γράφω συνέχεια και για τα τωρινά, αλλά δεν έχω ξεμπερδέψει, και δεν θα ξεμπερδέψω ποτέ με κάποια πράγματα από το χθες.
Χωρίς την επιστροφή στη βάση, ξανά και ξανά, ξεχνιέσαι, λησμονείς, παραμυθιάζεσαι και τρως αμάσητη την όποια αρλούμπα του σήμερα, που σου πλασάρεται σαν κάτι το εξέχον και προχωρημένο.
Πρέπει να έχεις διαρκώς μπροστά σου τα σταθμά, τις μονάδες μέτρησης και να ζυγίζεις με ακρίβεια, σαν μαθηματικός - όχι σαν μπακάλης (με όλο το σέβας, που τρέφω, για τους παλιούς μπακάληδες).
https://www.youtube.com/watch?v=utF-WryAtDE

18/6/2022
>>Επιτέλους! Ο Νίκος Γκάλης στα σχολεία… «Ενας μικρός Θεός» είναι ο τίτλος του κειμένου, απόσπασμα εντός του βιβλίου νεοελληνικής της Α’ Γυμνασίου, αναφορά στην καταλυτική παρουσία του, μ’ έμφαση στη διοργάνωση (1987) που άλλαξε τον ρου του ελληνικού αθλητισμού αλλά και διαμόρφωσε τη στάση ζωής, την ίδια εποχή, σημαντικού τμήματος του πληθυσμού!<<
Υπερβολές! Μεγάλωσα με τον Γκάλη, και όταν εννοώ μεγάλωσα, εννοώ πως τον παρακολουθούσα, και ζωντανά, στο γήπεδο, από την αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα και όχι από το 1987 και μετά.
Τον θαύμαζα σαν μπασκετμπολίστα και μόνο σαν τέτοιο, αλλά δεν τον είχα ποτέ για πρότυπο. Και όχι μόνο γιατί ήμουν βασικά του ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ, αλλά και γιατί δεν μου άρεσε ποτέ η αντίληψη που περνούσαν κάποιοι (και έμμεσα ο ίδιος) πως... πρέπει να κοιτάς μόνο τη δουλειά σου και να είσαι ο καλύτερος σ’ αυτήν.
Ο Γκάλης λοιπόν μπορεί να ήξερε να βάζει την μπάλα στο καλάθι, όπως κανένας άλλος, αλλά ήξερε μόνο αυτό. Έτσι, πέρα από μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, άιντε και μια... εθνική υπερηφάνεια μετά το 1987, δεν είχες να πάρεις κάτι άλλο απ’ αυτόν.
Άσε δε τη μ@λακία που λέγανε τότε και τη λένε και σήμερα δηλαδή. Ότι ο αθλητισμός σε βοηθάει να μην μπλέξεις με τα ναρκωτικά, με κακές παρέες και άλλα τέτοια βλακώδη.
Ξέρω πολλούς μπασκετμπολίστες που υπήρξαν χρήστες, καταστρέφοντας την καριέρα τους ή και τη ζωή τους ακόμη, όπως και κάποιους που δολοφονήθηκαν κιόλας από μαφίες (των ναρκωτικών και άλλες).
Ο αθλητισμός, και όχι ο πρωταθλητισμός, μπορεί να είναι κάτι ωραίο, κάτι γόνιμο, αλλά είναι κάτι ανάμεσα σε πολλά άλλα. Δεν είναι το παν. Δεν είναι ούτε το μισό. Ούτε το ένα τρίτο...

17/6/2022
Η καλύτερη ταινία, με διαφορά, που έχω δει με Ζαν-Λουί Τρεντινιάν είναι «Ο Kομφορμίστας» του Μπερτολούτσι (εκπληκτικός!), αλλά νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κλιπ απ’ αυτό, για να αποχαιρετήσεις τον γάλλο ηθοποιό. RIP
https://www.youtube.com/watch?v=FL5OTudnlmg

17/6/2022
Διονύσης Σαββόπουλος. Κάποτε, παλιά. Ωραία λόγια!
Τώρα δεν ακούς τέτοια από καλλιτέχνες. Όλο σούξου-μούξου και δημοσιοσχεσίτικες παπαρίες.
Στο τέλος, μάλιστα, λέει πως προτιμάει τον κάφρο από τον... Μπονάτσο και πως όλοι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και μας εμπνεύσανε ήταν όλοι τους κομπλεξικοί!

[Μην γράψετε βλακώδη σχόλια εναντίον του Σαββόπουλου θα τα σβήσω. Εδώ είναι άλλο το νόημα του ποστ.]

17/6/2022
Χίππηδες και Ντιρλαντάδες. H καλύτερη εκτέλεση… Θανάσης Γκαϊφύλλιας...
https://www.youtube.com/watch?v=nznhL3gKWEo