Στην εποχή του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73, ο χώρος
έξω από το Θέατρο Άλφα (Πατησίων 37 & Στουρνάρη) ήταν πεδίο μαχών. Φοιτητές,
νεολαία και άλλος κόσμος συμπαραστέκονταν στην κατάληψη και σε όσους είχαν
κλειστεί εντός του ιδρύματος, ενώ η αστυνομία καραδοκούσε απ’ έξω, για να
επέμβει, ρίχνοντας ξύλο, προβαίνοντας σε συλλήψεις κ.λπ.
Υπάρχουν, δε, μερικές φωτογραφίες του Βασίλη Καραγεώργου από ’κείνες τις μέρες, που απεικονίζονται στο βιβλίο «Πολυτεχνείο 1973 / 40 χρόνια απόσταση / επιμέλεια; Θανάσης Αλατάς» [Flippress, 2013] και οι οποίες δείχνουν τα καθέκαστα.
Σε αυτές τις φωτογραφίες φαίνονται καθαρά οι ταμπέλες του Θεάτρου Άλφα, όπως και το έργο που παιζόταν εκείνες τις μέρες – δηλαδή «Οι Κλειδοκράτορες» του τότε τσεχοσλοβάκου (και νυν τσέχου) συγγραφέα Milan Kundera, έργο ανεβασμένο από το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου.
Το «Σύγχρονο
Ελληνικό Θέατρο»
Το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» δημιουργείται το 1970 και στην αρχή στεγαζόταν στο Θέατρο Όρβο (Βουκουρεστίου 1Δ), παρουσιάζοντας ελληνικό ρεπερτόριο. Πιο συγκεκριμένα είχαν ανεβεί τα έργα «Ε... Νοικοκυραίοι!» του Βασίλη Ανδρεόπουλου, «Επικίνδυνο Φορτίο» του Κώστα Μουρσελά και «Λεωφορείο» του Νίκου Ζακόπουλου (όλα τη σεζόν 1970-71).
Την επόμενη χειμερινή σεζόν 1971-72 το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» μετακομίζει στο Θέατρο Άλφα (απέναντι και διαγώνια από το Πολυτεχνείο), ανεβάζοντας με την σειρά τα έργα «Ο Οιδίποδας στην Αθήνα» του James Roose-Evans και «Καληνύχτα Μαργαρίτα» των Δημήτρη Χατζή / Γεράσιμου Σταύρου, όπως και το «Ο Διάσημος 702» του Al Mirodan, τη σεζόν 1972-73.
Παράλληλα, το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» δημιουργεί και μια δεύτερη σκηνή, την επονομαζόμενη «Το Πατάρι», στην οποίαν ανεβαίνουν τα έργα «Εκείνο το βράδυ παίζαμε το έργο του Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και «Αυτοψία» του Γιώργου Μιχαηλίδη (αμφότερα στο Όρβο, το 1970-71), όπως και το «Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα» του Δημήτρη Ποταμίτη (Θέατρο Άλφα, 1971-72).
Κάτι σημαντικό. Καθιερώνονται, την ίδια εποχή, στο Θέατρο Άλφα, ανοιχτές συζητήσεις με το κοινό, κάθε Παρασκευή, μετά τη βραδινή παράσταση, δημιουργώντας μιαν όαση ελευθερίας, σε ηθοποιούς και θεατές, μέσα στην καρδιά της αστυνομοκρατούμενης Αθήνας.
Περαιτέρω, ανοίγει το βιβλιοπωλείο του «Σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου», στο μπαρ του Άλφα, στο οποίο ο θεατής θα μπορούσε να προμηθευτεί, σε μειωμένες τιμές, θεατρικά βιβλία και περιοδικά, προγράμματα, αφίσες, ακόμη και δίσκους με μουσικές από τα θεατρικά έργα, που είχαν ήδη κυκλοφορήσει.
Υπήρχε, ας πούμε, ο δίσκος 45 στροφών «Κυρ δάσκαλε-κυρ δάσκαλε / Η μπαλάντα του Κάρυλ Σάντμαν» [His Master’s Voice, 1972], από το σάουντρακ του θεατρικού «Ο Διάσημος 702», σε μουσική Βασίλη Δημητρίου, στίχους Στέφανου Ληναίου και με τραγούδι από τους Χρήστο Δακτυλίδη, Δάφνη Ζούνη. Ο Κάρυλ Σάντμαν ήταν μια περσόνα του «κατάδικου του 20ου αιώνα» Caryl Chessman (1921-1960), ενός ατόμου με τεράστια επιρροή, παλαιότερα, σε όλο το φάσμα της λαϊκής κουλτούρας (μουσική, σινεμά, θέατρο, λογοτεχνία, παντού).
Συχνά, επίσης, στο φουαγιέ του Θεάτρου Άλφα, γίνονταν εκθέσεις ζωγραφικής, αφίσας κ.λπ., ενώ στη σάλα συνέβαιναν ακόμη και ομιλίες, το 1971-72 βασικά, και που κάποιες εξ αυτών είχαν ολοφάνερη αντιδικτατορική όψη.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/theatro-alfa-patision-kai-stoyrnari-tis-meres-tis-exegersis-toy-polytehneioy
Υπάρχουν, δε, μερικές φωτογραφίες του Βασίλη Καραγεώργου από ’κείνες τις μέρες, που απεικονίζονται στο βιβλίο «Πολυτεχνείο 1973 / 40 χρόνια απόσταση / επιμέλεια; Θανάσης Αλατάς» [Flippress, 2013] και οι οποίες δείχνουν τα καθέκαστα.
Σε αυτές τις φωτογραφίες φαίνονται καθαρά οι ταμπέλες του Θεάτρου Άλφα, όπως και το έργο που παιζόταν εκείνες τις μέρες – δηλαδή «Οι Κλειδοκράτορες» του τότε τσεχοσλοβάκου (και νυν τσέχου) συγγραφέα Milan Kundera, έργο ανεβασμένο από το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου.
 |
| Φωτογραφία του Βασίλη Καραγεώργου από το βιβλίο «Πολυτεχνείο 1973 / 40 χρόνια απόσταση / επιμέλεια: Θανάσης Αλατάς» [Flippress, 2013] |
Το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» δημιουργείται το 1970 και στην αρχή στεγαζόταν στο Θέατρο Όρβο (Βουκουρεστίου 1Δ), παρουσιάζοντας ελληνικό ρεπερτόριο. Πιο συγκεκριμένα είχαν ανεβεί τα έργα «Ε... Νοικοκυραίοι!» του Βασίλη Ανδρεόπουλου, «Επικίνδυνο Φορτίο» του Κώστα Μουρσελά και «Λεωφορείο» του Νίκου Ζακόπουλου (όλα τη σεζόν 1970-71).
Την επόμενη χειμερινή σεζόν 1971-72 το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» μετακομίζει στο Θέατρο Άλφα (απέναντι και διαγώνια από το Πολυτεχνείο), ανεβάζοντας με την σειρά τα έργα «Ο Οιδίποδας στην Αθήνα» του James Roose-Evans και «Καληνύχτα Μαργαρίτα» των Δημήτρη Χατζή / Γεράσιμου Σταύρου, όπως και το «Ο Διάσημος 702» του Al Mirodan, τη σεζόν 1972-73.
Παράλληλα, το «Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο» δημιουργεί και μια δεύτερη σκηνή, την επονομαζόμενη «Το Πατάρι», στην οποίαν ανεβαίνουν τα έργα «Εκείνο το βράδυ παίζαμε το έργο του Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και «Αυτοψία» του Γιώργου Μιχαηλίδη (αμφότερα στο Όρβο, το 1970-71), όπως και το «Πώς φαγώθηκε η Κοκκινοσκουφίτσα» του Δημήτρη Ποταμίτη (Θέατρο Άλφα, 1971-72).
Κάτι σημαντικό. Καθιερώνονται, την ίδια εποχή, στο Θέατρο Άλφα, ανοιχτές συζητήσεις με το κοινό, κάθε Παρασκευή, μετά τη βραδινή παράσταση, δημιουργώντας μιαν όαση ελευθερίας, σε ηθοποιούς και θεατές, μέσα στην καρδιά της αστυνομοκρατούμενης Αθήνας.
Περαιτέρω, ανοίγει το βιβλιοπωλείο του «Σύγχρονου Ελληνικού Θεάτρου», στο μπαρ του Άλφα, στο οποίο ο θεατής θα μπορούσε να προμηθευτεί, σε μειωμένες τιμές, θεατρικά βιβλία και περιοδικά, προγράμματα, αφίσες, ακόμη και δίσκους με μουσικές από τα θεατρικά έργα, που είχαν ήδη κυκλοφορήσει.
Υπήρχε, ας πούμε, ο δίσκος 45 στροφών «Κυρ δάσκαλε-κυρ δάσκαλε / Η μπαλάντα του Κάρυλ Σάντμαν» [His Master’s Voice, 1972], από το σάουντρακ του θεατρικού «Ο Διάσημος 702», σε μουσική Βασίλη Δημητρίου, στίχους Στέφανου Ληναίου και με τραγούδι από τους Χρήστο Δακτυλίδη, Δάφνη Ζούνη. Ο Κάρυλ Σάντμαν ήταν μια περσόνα του «κατάδικου του 20ου αιώνα» Caryl Chessman (1921-1960), ενός ατόμου με τεράστια επιρροή, παλαιότερα, σε όλο το φάσμα της λαϊκής κουλτούρας (μουσική, σινεμά, θέατρο, λογοτεχνία, παντού).
Συχνά, επίσης, στο φουαγιέ του Θεάτρου Άλφα, γίνονταν εκθέσεις ζωγραφικής, αφίσας κ.λπ., ενώ στη σάλα συνέβαιναν ακόμη και ομιλίες, το 1971-72 βασικά, και που κάποιες εξ αυτών είχαν ολοφάνερη αντιδικτατορική όψη.
https://www.lifo.gr/culture/arxaiologia/theatro-alfa-patision-kai-stoyrnari-tis-meres-tis-exegersis-toy-polytehneioy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου