JOHN SCOFIELD: Uncle John’s Band [ECM Records,
2023]
Πέρυσι γράφαμε για το προηγούμενο άλμπουμ του John Scofield, στην ECM, τα παρακάτω λόγια...
Ο σημαίνων αμερικανός κιθαρίστας της jazz John Scofield ηχογραφεί πολλά χρόνια για την ECM. Κατ’ αρχάς συμμετέχοντας σε άλμπουμ άλλων –η πιο παλαιά παρουσία του εκεί ίσως να είναι το LP “Bass Desires”, του Marc Johnson, από το 1986– και περαιτέρω εμφανιζόμενος με σχήμα τρίο. (Άκου το “Swallow Tapes”, με τους Steve Swallow και Bill Stewart, από το 2020). Έρχεται, λοιπόν, το 2022, για να κάνει, ο ιδιαίτερος αυτός μουσικός, ένα σόλο άλμπουμ στην ECM, με τίτλο απλώς το όνομά του... “John Scofield”... λες και πρόκειται για το πρώτο του! Αλλά μπορεί και να είναι, υπό μίαν έννοια, καθώς εδώ ο αμερικανός κιθαρίστας «παίζει» για πρώτη ίσως φόρα, με τέτοια προσήλωση, με τις πρωταρχικές μουσικές αγάπες του – που δεν περιλάμβαναν, φυσικά, μόνον την jazz, μα και το blues, την country, τα παραδοσιακά folk ακούσματα, το rock ’n’ roll κ.λπ. Και όλα τούτα χρησιμοποιώντας μόνο την ηλεκτρική κιθάρα του κι ένα looper.
Φαίνεται λοιπόν πως στο ίδιο trip θα βρισκόταν
ο John
Scofield και το 2023, ηχογραφώντας και πάλι με τον Bill Stewart στα
ντραμς, μα με τον Vicente Archer τώρα στο μπάσο, ένα double CD, το οποίον τιτλοφορεί “Uncle John’s Band”
– ίδιο με το lead track των Grateful Dead από το “Workingman’s Dead” [Warner Bros., 1970], το οποίον και διασκευάζει
κλείνοντας τον νέο δίσκο του (CD2
7)! Τον οποίον δίσκο ανοίγει με τι; Μα με το “Mr. Tambourine Man” του Bob Dylan (CD1 1), αποτείνοντας φόρο τιμής στην
εκτέλεση των Byrds, καθώς
είναι εκείνη που θα τον συνδέσει με τα παιδικά του χρόνια (ο Scofield άκουσε
το κομμάτι το 1965, όταν ήταν στα δεκατρία του).
Απολύτως ισορροπημένο άλμπουμ, με επτά κομμάτια στο πρώτο CD και με επτά στο δεύτερο, το “Uncle John’s Band” είναι ηχογραφημένο τον Αύγουστο του 2022 σ’ ένα στούντιο του Rhinebeck, της Νέας Υόρκης, εμφανίζοντας τον John Scofield, με το τρίο του, σε πολύ καλή φάση, προτείνοντας όλοι μαζί ένα άλμπουμ, που φαίνεται να το χαίρονται κατά πρώτον οι τρεις μουσικοί, και στη συνέχεια εμείς.
Είναι η ποικιλία των θεμάτων, καθώς πέρα από Grateful Dead και Bob Dylan, διασκευάζονται ακόμη Neil Young (το “Old man”, από το “Harvest” του ’72), Miles Davis / Bud Powell (το “Budo”), Ray Brown / Gil Fuller (το “Ray’s idea”), μα και στάνταρντ σαν το “Stairway to the stars” ή το “Somewhere” (του Leonard Bernstein), με τις πρωτότυπες συνθέσεις του John Scofield να εμφανίζουν κατά τόπους όλες τις επιμέρους επιρροές του (jazz, rock, country, folk, funk κ.λπ.), σε συνδυασμούς, που να δημιουργούν απολύτως ευχάριστα vibes στον ακροατή – ο οποίος παρακολουθεί, αν όχι εμβρόντητος, σίγουρα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αυτή την περιδιάβαση τού κορυφαίου αμερικανού κιθαρίστα της jazz και στις μουσικές (των άλλων) που αγαπάει, μα και σ’ αυτή τη σειρά των πρωτότυπων δικών του συνθέσεων, που είναι όλες μία και μία, προσφέροντας δυνατές καταδείξεις και από τους τρεις οργανοπαίκτες.
Μπορεί να κλείνει τα 72 του ο John Scofield, αλλά παραμένει πάντα ένας διακριτός κιθαρίστας-συνθέτης της jazz, με τον δικό του σουινγκάτο ήχο, με εναλλαγές γρήγορων και αργών θεμάτων και με εμβόλιμα funky parts, όπως στο “Mask” (CD2 4), ή αρκούντως groovy όπως στο “TV band” (CD1 3).
Αυτό που λέμε απολαυστικό άλμπουμ.
THE GURDJIEFF ENSEMBLE / LEVON ESKENIAN: Zartir
[ECM Records, 2023]
Το “Zartir” είναι το τρίτο ECM-άλμπουμ τού Gurdjieff Ensemble, που ίδρυσε το 2008 ο Levon Eskenian (είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του), μετά τα “Music of Georges I. Gurdjieff” (2011) και “Komitas” (2015). Το νέο αυτό άλμπουμ αποκαλείται “Zartir” και περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις του Georges I. Gurdjieff (1877;-1949), μία του Ashugh Jivani (1846-1909), δύο του Sayat-Nova (1712-1795) και μία του Baghdasar Dbir (1683-1768). Στο σύνολο 14 tracks.
NITAI HERSHKOVITS: Call on the old wise [ECM
Records]
O Manfred Eicher εμπιστεύεται έναν νέο (ακόμη) πιανίστα, τον 35χρονο ισραηλινό Nitai Hershkovits, δίνοντάς του την ευκαιρία να καθίσει μπροστά από το πιάνο του και να αυτοσχεδιάσει. Τον καταγράφει φυσικά (όχι ο Eicher, αλλά ο μηχανικός του Stefano Amerio) στο γνωστό Auditorio Stelio Molo RSI του Λουγκάνο, τον Ιούνιο του 2022, κάνοντάς του, εννοείται, και την παραγωγή (ο Eicher). Έτσι κάπως προκύπτει και το CD “Call on the old wise”, που είναι το πρώτο σόλο του Hershkovits, για την γερμανική εταιρεία.
Φυσικά, ο Hershkovits δεν είναι πρωτοφανέρωτος στην ECM, καθώς τον γνωρίζουμε από τις παρουσίες του στα άλμπουμ του συμπατριώτη του τενόρο σαξοφωνίστα Oded Tzur, το “Isabela” (2022) φερ’ ειπείν ή το “Here Be Dragons” (2020), ενώ δεν θα πρέπει να μας διαφύγει και η παρουσία τού ισραηλινού πιανίστα στην Enja, και με προσωπικά άλμπουμ του, σαν το “Lemon the Moon” (2019) ή το “New Place Always” (2018), μα και ως «συμμετοχή» (στον δίσκο “33” του μπασίστα Or Bareket).
Τέλος πάντων ο Nitai Hershkovits δεν είναι τυχαίος μουσικός και αυτό αποδεικνύεται με τούτο το CD, των δέκα οκτώ tracks, που έχει τον τρόπο να σε κρατά, στενά, κοντά του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης.
Δεν μπορώ να ξέρω τις πιο ειδικές αναφορές του Hershkovits, αλλά ο Keith Jarrett είναι μία, θα έλεγα, προφανής. Κυρίως, όσον αφορά στο ανακάτεμα jazz, folk και «κλασικής» και βεβαίως στην «τζαρετική» ικανότητα του Ισραηλινού να αυτοσχεδιάζει σαν να συνθέτει.
Από τα δέκα οκτώ κομμάτια τού “Call on the old wise” τα δέκα έξι είναι πρωτότυπα, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές – στο “Dream your dreams” της Molly Drake (μητέρα του Nick Drake) (στη θέση 7) και στο “Single petal of a rose” του Duke Ellington (στη θέση 10).
Είναι όμως, πρωτίστως, το feeling αυτής της «ζεστής» και «ανθρώπινης» ηχογράφησης-παραγωγής, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του Nitai Hershkovits στον συνθετικό και εκτελεστικό τομέα, που μετατρέπει την ακρόαση τού “Call on the old wise” σε κάτι σαν... εμπειρία.
Η ECM Records εισάγεται από την AN Music
Πέρυσι γράφαμε για το προηγούμενο άλμπουμ του John Scofield, στην ECM, τα παρακάτω λόγια...
Ο σημαίνων αμερικανός κιθαρίστας της jazz John Scofield ηχογραφεί πολλά χρόνια για την ECM. Κατ’ αρχάς συμμετέχοντας σε άλμπουμ άλλων –η πιο παλαιά παρουσία του εκεί ίσως να είναι το LP “Bass Desires”, του Marc Johnson, από το 1986– και περαιτέρω εμφανιζόμενος με σχήμα τρίο. (Άκου το “Swallow Tapes”, με τους Steve Swallow και Bill Stewart, από το 2020). Έρχεται, λοιπόν, το 2022, για να κάνει, ο ιδιαίτερος αυτός μουσικός, ένα σόλο άλμπουμ στην ECM, με τίτλο απλώς το όνομά του... “John Scofield”... λες και πρόκειται για το πρώτο του! Αλλά μπορεί και να είναι, υπό μίαν έννοια, καθώς εδώ ο αμερικανός κιθαρίστας «παίζει» για πρώτη ίσως φόρα, με τέτοια προσήλωση, με τις πρωταρχικές μουσικές αγάπες του – που δεν περιλάμβαναν, φυσικά, μόνον την jazz, μα και το blues, την country, τα παραδοσιακά folk ακούσματα, το rock ’n’ roll κ.λπ. Και όλα τούτα χρησιμοποιώντας μόνο την ηλεκτρική κιθάρα του κι ένα looper.
Απολύτως ισορροπημένο άλμπουμ, με επτά κομμάτια στο πρώτο CD και με επτά στο δεύτερο, το “Uncle John’s Band” είναι ηχογραφημένο τον Αύγουστο του 2022 σ’ ένα στούντιο του Rhinebeck, της Νέας Υόρκης, εμφανίζοντας τον John Scofield, με το τρίο του, σε πολύ καλή φάση, προτείνοντας όλοι μαζί ένα άλμπουμ, που φαίνεται να το χαίρονται κατά πρώτον οι τρεις μουσικοί, και στη συνέχεια εμείς.
Είναι η ποικιλία των θεμάτων, καθώς πέρα από Grateful Dead και Bob Dylan, διασκευάζονται ακόμη Neil Young (το “Old man”, από το “Harvest” του ’72), Miles Davis / Bud Powell (το “Budo”), Ray Brown / Gil Fuller (το “Ray’s idea”), μα και στάνταρντ σαν το “Stairway to the stars” ή το “Somewhere” (του Leonard Bernstein), με τις πρωτότυπες συνθέσεις του John Scofield να εμφανίζουν κατά τόπους όλες τις επιμέρους επιρροές του (jazz, rock, country, folk, funk κ.λπ.), σε συνδυασμούς, που να δημιουργούν απολύτως ευχάριστα vibes στον ακροατή – ο οποίος παρακολουθεί, αν όχι εμβρόντητος, σίγουρα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αυτή την περιδιάβαση τού κορυφαίου αμερικανού κιθαρίστα της jazz και στις μουσικές (των άλλων) που αγαπάει, μα και σ’ αυτή τη σειρά των πρωτότυπων δικών του συνθέσεων, που είναι όλες μία και μία, προσφέροντας δυνατές καταδείξεις και από τους τρεις οργανοπαίκτες.
Μπορεί να κλείνει τα 72 του ο John Scofield, αλλά παραμένει πάντα ένας διακριτός κιθαρίστας-συνθέτης της jazz, με τον δικό του σουινγκάτο ήχο, με εναλλαγές γρήγορων και αργών θεμάτων και με εμβόλιμα funky parts, όπως στο “Mask” (CD2 4), ή αρκούντως groovy όπως στο “TV band” (CD1 3).
Αυτό που λέμε απολαυστικό άλμπουμ.
Το “Zartir” είναι το τρίτο ECM-άλμπουμ τού Gurdjieff Ensemble, που ίδρυσε το 2008 ο Levon Eskenian (είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του), μετά τα “Music of Georges I. Gurdjieff” (2011) και “Komitas” (2015). Το νέο αυτό άλμπουμ αποκαλείται “Zartir” και περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις του Georges I. Gurdjieff (1877;-1949), μία του Ashugh Jivani (1846-1909), δύο του Sayat-Nova (1712-1795) και μία του Baghdasar Dbir (1683-1768). Στο σύνολο 14 tracks.
O Manfred Eicher εμπιστεύεται έναν νέο (ακόμη) πιανίστα, τον 35χρονο ισραηλινό Nitai Hershkovits, δίνοντάς του την ευκαιρία να καθίσει μπροστά από το πιάνο του και να αυτοσχεδιάσει. Τον καταγράφει φυσικά (όχι ο Eicher, αλλά ο μηχανικός του Stefano Amerio) στο γνωστό Auditorio Stelio Molo RSI του Λουγκάνο, τον Ιούνιο του 2022, κάνοντάς του, εννοείται, και την παραγωγή (ο Eicher). Έτσι κάπως προκύπτει και το CD “Call on the old wise”, που είναι το πρώτο σόλο του Hershkovits, για την γερμανική εταιρεία.
Φυσικά, ο Hershkovits δεν είναι πρωτοφανέρωτος στην ECM, καθώς τον γνωρίζουμε από τις παρουσίες του στα άλμπουμ του συμπατριώτη του τενόρο σαξοφωνίστα Oded Tzur, το “Isabela” (2022) φερ’ ειπείν ή το “Here Be Dragons” (2020), ενώ δεν θα πρέπει να μας διαφύγει και η παρουσία τού ισραηλινού πιανίστα στην Enja, και με προσωπικά άλμπουμ του, σαν το “Lemon the Moon” (2019) ή το “New Place Always” (2018), μα και ως «συμμετοχή» (στον δίσκο “33” του μπασίστα Or Bareket).
Τέλος πάντων ο Nitai Hershkovits δεν είναι τυχαίος μουσικός και αυτό αποδεικνύεται με τούτο το CD, των δέκα οκτώ tracks, που έχει τον τρόπο να σε κρατά, στενά, κοντά του, καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης.
Δεν μπορώ να ξέρω τις πιο ειδικές αναφορές του Hershkovits, αλλά ο Keith Jarrett είναι μία, θα έλεγα, προφανής. Κυρίως, όσον αφορά στο ανακάτεμα jazz, folk και «κλασικής» και βεβαίως στην «τζαρετική» ικανότητα του Ισραηλινού να αυτοσχεδιάζει σαν να συνθέτει.
Από τα δέκα οκτώ κομμάτια τού “Call on the old wise” τα δέκα έξι είναι πρωτότυπα, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές – στο “Dream your dreams” της Molly Drake (μητέρα του Nick Drake) (στη θέση 7) και στο “Single petal of a rose” του Duke Ellington (στη θέση 10).
Είναι όμως, πρωτίστως, το feeling αυτής της «ζεστής» και «ανθρώπινης» ηχογράφησης-παραγωγής, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του Nitai Hershkovits στον συνθετικό και εκτελεστικό τομέα, που μετατρέπει την ακρόαση τού “Call on the old wise” σε κάτι σαν... εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου