ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 554

19/12/2023
Έχω παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό πως από παλιά μαγαζιά, πολλές φορές κλειστά από χρόνια και παρατημένα, λείπουν οι επιγραφές τους. Παλιά μπακάλικα, παλιά κουρεία, ακόμη και δισκάδικα-κασετάδικα ή και παλιά κέντρα διασκέδασης. Οι ταμπέλες, συνήθως ξύλινες ή τσίγκινες, ήταν εκεί πριν από μερικούς μήνες ή πριν κανα-δυο χρόνια, ενώ τώρα λείπουν.
Ακόμη και από το Χάραμα στην Καισαριανή, μια μισοταμπέλα με τα τελευταία ονόματα του μαγαζιού από τα 80s εξαφανίστηκε.
Κάποιοι τις νύχτες πρέπει να βγαίνουν παγανιά και να ξηλώνουν ταμπέλες. Είτε είναι συλλέκτες οι ίδιοι είτε τις κλέβουν για λογαριασμό συλλεκτών.
Σε σπίτια εν τω μεταξύ, μέσα στις δεκαετίες, έχω δει απίστευτα πράγματα, από οδοδείκτες και σιδερένια τραπέζια τρίποδα καφενείων, μέχρι ναυτικούς κάβους και ψαροκασέλες (που με κάποιο τρόπο πρέπει να τις καθάρισαν για να μην βρωμάνε).
Ο κόσμος μαζεύει απίστευτα πράγματα. Είχα γνωρίσει άτομο που μάζευε χαρτοπετσέτες με στάμπες από ξενοδοχεία, καφέ και τέτοια. Άλλος έχει συλλογή από νάυλον σακούλες, από κλεισμένα μαγαζιά κτλ.
Είμαι σίγουρος ότι τις ταμπέλες τις ξαφρίζουν τη νύχτα και αυτό για μένα είναι και λίγο μ@λακία, γιατί οι ταμπέλες έχουν νόημα να είναι στις προσόψεις των μαγαζιών, στους δρόμους, και όχι στα σαλόνια ή στις αποθήκες των συλλεκτών.
Βέβαια κινδυνεύουν να πάνε στα σκουπίδια από τις ανακαινίσεις των μαγαζιών ή από τις αλλαγές χρήσης, οπότε με το να τις βουτάνε τις διασώζουν... Τι να πεις...

19/12/2023
Ρε εσείς εκεί στο αβόπολις φτιάξατε λίστα με τα 20 "καλύτερα" ελληνικά του 2023 και δεν έχετε μέσα –δε λέω την Άννα Στερεοπούλου, γιατί αυτήν δεν θα την παίρνατε χαμπάρι, ακόμη και αν την ακούγατε–, αλλά ούτε τη δισκάρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου «Γεννηθήκαμε Χτες»;

Σπάστε τα και ξαναρίχτε τα, γιατί θα σας τιμωρήσει η ιστορία...

19/12/2023
Ο αυτοεξόριστος αμερικανός «Πρόεδρος» Sheldon Cholst, διάσημος χασισογιατρός και των αθηναϊκών παρυφών, κρατώντας τη μαύρη αστερόεσσα στη Βιεντιάνε του Λάος, διακηρύσσει την αντίθεσή του στην αμερικανική πολιτική στην Ινδοκίνα (Μάρτης 1968).

(Δόξα και Τιμή στον αείμνηστο Χρήστο "Γράμματα και Αριθμοί" Οικονόμου, γι' αυτή τη φωτό)

19/12/2023
Το καλύτερο ελληνικό άλμπουμ που άκουσα μέσα στο '23.

Για τη συνολική ματιά της συνθέτριας πάνω στον ήχο και τη συσχέτισή του με την επιστήμη. Δεν θα το δείτε σε καμία... πεφωτισμένη λίστα. Ούτε σ’ εκείνες με τα... 20 καλύτερα.

18/12/2023
Δεν θυμάμαι να έχω ξαναπετύχει, σε μέσο μαζικής μεταφοράς, τέτοια μουσική κουβέντα.
Ήταν δύο κοτσιδάτοι, ένας 55-60 ασπρομάλλης σχεδόν, και ο άλλος 25-30, μεταλλάς, με κατάμαυρα μαλλιά και κοτσίδα μέχρι τη μέση. Δίπλα, στην παρέα, κι ένα κορίτσι.
Συζητούσαν περί μετάλλου, ο πουρόκερ φαινόταν μπασμένος στο θέμα και έλεγε του νεότερου για την ιταλική σκηνή πως είναι σπουδαία, γιατί οι Ιταλοί έχουν μουσική παιδεία και τέτοια...
Οπότε γυρνάει και του λέει ο νεότερος πως πριν από λίγες μέρες τού έστειλε ένας φίλος του ν’ ακούσει ένα πολύ παλιό γκρουπ, κάποιους J.E.T., και πως έπαθε πλάκα, γιατί μετάλλιζαν σε φάσεις και πως ήταν φοβεροί και τέτοια, και πως γούσταρε το εξώφυλλό τους, που εικόνιζε ένα δισκοπότηρο, και πως δεν θυμάται τον τίτλο του δίσκου, γιατί ήταν στα ιταλικά και τα λοιπά... Για να συνεχίσει λέγοντας πώς γουστάρει τα εξώφυλλα με δισκοπότηρα – πιθανώς γιατί θεωρεί πως κινούνται μέσα στη μυθολογία του μετάλλου λέω εγώ.
Δεν ήμουν ακριβώς δίπλα τους, απείχα 2-3 σώματα, αλλιώς θα έμπαινα κι εγώ στην κουβέντα, αφού είχα στήσει αυτί κανονικά, ακούγοντας μόνον αυτούς κι έχοντας βάλει φίλτρο σε όλη την υπόλοιπη οχλαγωγία.
Όταν δε θα κατέβαιναν μετά από δυο στάσεις, θα με άφηναν απορημένο... για το πώς είναι δυνατόν να γίνεται κουβέντα, σ’ ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, για ένα μάλλον άγνωστο στην Ελλάδα, αλλά καταπληκτικό δίσκο του italian-prog από το 1972. Για μένα ασυζητητί μέσα στα 10 καλύτερα ιταλικά progressive των σέβεντις.

Μάλιστα τώρα που άκουσα και τις κουβέντες του μεταλλά για τους JET λέω πως είχε δίκιο, και πως θα μπορούσε να μεταλλοφέρνουν και σε φωνές και σε κιθαρισμούς και στο ρυθμικό τμήμα, και παρότι έχω το δίσκο 30 χρόνια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...

18/12/2023
Στα χρόνια του ’90, μπορεί και του ’80, θυμάμαι να πέφτω πάνω σε δίσκους ροκ και τζαζ από τις κομμουνιστικές χώρες και να διαβάζω στα μέλη των γκρουπ ελληνικά ονόματα.
Τότε δεν ήξερα, αλλά στην πορεία αντιλήφθηκα τι είχε συμβεί, αφού οι άνθρωποι αυτοί, ως παιδιά, είχαν περάσει με τους γονείς τους ή και χωρίς αυτούς στο «παραπέτασμα» (όπως το αποκαλούσαν οι «νικητές»), για να γλιτώσουν από την λαίλαπα του Εμφυλίου (ή την μετεμφυλιακή). Ορισμένοι δε θα γεννιόντουσαν κι εκεί.
Εκεί στις νέες πατρίδες, που θα τους αγκάλιαζαν, θα γίνονταν τρανοί μουσικοί, κάνοντας επιτυχίες και δίσκους, πριν αποφασίσουν κάποια στιγμή να πάρουν το δρόμο της επιστροφής (όχι όλοι, αλλά κάμποσοι), από το ’80 και μετά (συνήθως).
Για μένα αυτό είναι το σενάριο για ένα top ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ, που δεν το έχει σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα. Να πιάσεις την ιστορία από τον Εμφύλιο, να περιπλανηθείς σε Γιουγκοσλαβία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Σοβιετική Ένωση κ.λπ. και να την φθάσεις μέχρι την Ελλάδα του τώρα.
Προσωπικά έχω γράψει πολλά κείμενα γι’ αυτούς τους ανθρώπους, και βιβλιαράκι θα μπορούσε να γίνουν, αν γραφόντουσαν μερικά ακόμη.
Ένας τέτοιος άνθρωπος, ο σημαντικός μπασίστας Μανώλης Σιδερίδης, έφυγε χθες από τη ζωή.
Ένας μουσικός που έγινε γνωστός μέσα από τους Τσεχοσλοβάκους Progress Organization στα late 60s-early 70s, πριν έρθει στην Ελλάδα, για να αναδειχθεί κι εδώ ως ένας από τους κορυφαίους μπασίστες μας, διδάσκοντας, παίζοντας και ηχογραφώντας με πολύ κόσμο.

Διαβάστε την ιστορία του στα σχόλια, στο άρθρο του δισκορυχείου (από το 2011). Στη φωτό είναι ο δεύτερος από αριστερά...

18/12/2023
Στο κείμενο που ανέβηκε στο LiFO.gr για τον σπουδαίο Γιώργο Μιχαλακόπουλο, σκάναρα ανάμεσα σε άλλα και τους στίχους από το τραγούδι «Ω! τι κόσμος μπαμπά» (1973), έτσι όπως ακουγόταν στο θεατρικό με τον ίδιο τίτλο. Στο τέλος, δε, του κειμένου υπάρχει και το τραγούδι (των Βασίλη Δημητρίου-Κώστα Μουρσελά) με τον Γιάννη Καλατζή, έτσι όπως ακούστηκε στον δίσκο.
Δεν ξέρω πόσοι πρόσεξαν τις αλλαγές που επέφερε η λογοκρισία στο τραγούδι από το θέατρο προς τη δισκογραφία. Έτσι:
Το «τόσο κόπος για ποιον» έγινε «τόσο κόπος γιατί». Προφανώς ενοχλούσε η προσωποποίηση, καθώς ο μάταιος κόπος σχετίζεται με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο τραγούδι...
Έπειτα, το «να ’χα τώρα μια νάρκη, να τον κάνω καπνό (τον κόσμο)» έγινε «να μπορούσα με κάτι να το κάνω καπνό» (Ποιο; Το «αίμα και δάκρυ», που λέει προηγουμένως; Ό,τι να ’ναι... Δεν βγαίνει νόημα).
Και το τελειωτικό χτύπημα είναι στο «ένα μένει σε σένα, να του βάλεις φωτιά! (του κόσμου)». Ο γιος, δηλαδή, προτρέπει τον μπαμπά του να στασιάσει (κατά της χούντας), να βάλει φωτιά στον κόσμο. Και πώς τραγουδήθηκε αυτό στο δίσκο; «Ένα μένει σε μένα να του βάλω φωτιά». Ποιος; Ο πιτσιρίκος να βάλει φωτιά του κόσμου; Κάτι σαν παιδική αφέλεια είναι αυτό. Αλλάζει εντελώς το νόημα του στίχου. Κοινώς σακατεύεται.

Περιττό να το πω πως σε πολλά τραγούδια από το παρελθόν, κλασικά ή μη, έχουμε ακούσει άλλα αντί άλλων.

18/12/2023
Πέθανε ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Σερντάρης.
Μπορεί η «Ληστεία στην Αθήνα» (1969) να ήταν η κορυφαία ταινία του, αλλά ο Σερντάρης είχε γυρίσει και το «χίπικο» «Χωρίς Συνείδηση» (με Άγγελο Μαστοράκη, Λεωνίδα Αλαχαδάμη κ.λπ.) το 1972, το σέξι «Το Κορίτσι και το Άλογο» το ’73, που ξεχώριζε μέσα στο συρφετό του ελληνικού soft-core της εποχής, είχε γυρίσει και μερικά που δεν βλέπονταν σαν τη «Συμμορία Εραστών» με τον Ηλιόπουλο και το «Ζήτημα Ζωής και Θανάτου» (από το βιβλίο του Γιάννη Μαρή) με τον Καζάκο (από τις χειρότερες μεταφορές Μαρή στις οθόνες), είχε γυρίσει και την «Κόντρα» στα 80s, επηρεασμένος από τον «Οργισμένο Βαλκάνιο» του Νικολαΐδη (είχα βρεθεί και στα γυρίσματα από σύμπτωση), όπως και την αξιόλογη «Βασιλική» στα 90s. «Ληστεία στην Αθήνα» όμως δεν ξαναγύρισε...
Από κάτι που είχα γράψει παλιά...
Η ταινία ήταν σκληρά κοινωνική, με τους ληστές να μην προέρχονται από τον υπόκοσμο, αλλά από την σε αποδομητικό κλοιό εργατοϋπαλληλική τάξη, μέλη τής οποίας αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο σχεδιάζουν μια κλοπή. Να ξαφρίσουν ένα χρηματοκιβώτιο. Στο τέλος ο ένας από τους τρεις θα φθάσει ακόμη και στο έγκλημα, αλλά, τελικά, τίποτα δεν θα μπορέσει να τους σώσει (οποιαδήποτε άλλη σεναριακή εξέλιξη θα σκόνταφτε, προφανώς, στην λογοκρισία).
Η σκηνοθεσία του Σερντάρη είναι πολύ περιεκτική, μαεστρική θα την έλεγα, με ρεαλιστική αποτύπωση του σκοτεινού χώρου της Ομόνοιας, με την ταινία να παρακολουθείται, καθ’ όλη την διάρκειά της, με κομμένη την ανάσα, και με τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές (με πρώτον όλων τον Γιώργο Καλατζή) να δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες, δωρικές, χωρίς ίχνος φτιασιδώματος και ψεύτικου εντυπωσιασμού.

Όχι τυχαία, λοιπόν, η ταινία θα γίνει εξώφυλλο στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος (Νοέμβριος 1969), ως η καλύτερη προφανώς του 10ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου, ενώ θα προβληθεί και στη Χαμένη Λεωφόρο του Ελληνικού Σινεμά, το 2018, καθώς έχει εκτιμηθεί δεόντως και από την πιο νέα γενιά.
Μνεία επίσης και για την τζαζ μουσική του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

17/3/2023
Η αποτυχία της αριστεράς στο πρακτικό επίπεδο –να δώσει λύσεις στη φιλελέ λαίλαπα, που σάρωσε κατακτήσεις και δικαιώματα, βυθίζοντας τεράστια τμήματα του πληθυσμού στη φτώχεια και την ανέχεια–, μα και στο ευρύτερο ιδεολογικό, δεν εκφράστηκε καλύτερα από τον Τόνι Νέγκρι, που πέθανε σήμερα, όταν έγραφε για την ελληνική κρίση, τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη.
>>Ο Τόνι Νέγκρι ήταν ένθερμος υποστηρικτής του κ. Τσίπρα από την αρχή. Και δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει τώρα. Η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από τον Έλληνα πρωθυπουργό, υποστηρίζει, είναι κάτι που «κάθε πολιτικός θα είχε πράξει στη θέση του, αν βρισκόταν αντιμέτωπος με μια τόσο καταστροφική επιλογή ανάμεσα στο ευρώ και τη δραχμή. Δεν υπάρχει σχέδιο Β΄». Αυτή είναι η κάπως αναπάντεχη άποψη του 82χρονου πάλαι ποτέ ηγέτη της οργάνωσης «Potere Operaio» και θεωρητικού της ιταλικής Αυτονομίας<<
>>«Πρέπει να πιστέψουμε στον Τσίπρα, έτσι ώστε αυτός να μην μετατραπεί σε έναν νέο [Ματέο] Ρέντσι. Σε έναν ακόμη αποτυχημένο σοσιαλδημοκράτη». Ο Νέγκρι θεωρεί τον Γιάνη Βαρουφάκη «έξυπνο, αν και τυχοδιώκτη», και συνιστά να αντλήσουμε έμπνευση τόσο από τους Podemos όσο και από τον Τζέρεμι Κόρμπιν, τον ελπιδοφόρο νέο ηγέτη του Εργατικού Κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό που χρειάζεται ο κ. Τσίπρας και εκείνο που η Αριστερά χρειάζεται σε κάθε χώρα, λέει ο Νέγκρι, είναι έναν «ευρωπαϊκό συνασπισμό».<<
Όλα τρίχες.

16/5/2023
Αυτοί πρέπει να ήταν οι Sphinx που είχαν παίξει σαπόρτ στους Steppenwolf, στο Σπόρτινγκ, τον Μάιο του 1981. Το δίσκο τον είχα βρει παλιά, στο μαγαζί του Άρη, στην Κυψέλη, και πίσω έχει, γραμμένα με στυλό, ονοματεπώνυμα, υπογραφές και διευθύνσεις όλων των μελών του γκρουπ!

Οι Sphinx είχαν έξι μέλη, τέσσερις Ιταλούς και δύο Γερμανούς και ηχογραφούσαν στη Γερμανία. Παίζανε, δε, prog των early 80s και αυτός ο δίσκος ήταν γραμμένος στο τέλος του 1980. Δεν είναι κακός... Ακούστε στα σχόλια...

15/5/2023
H Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι πλέον πάνω από 90 (να ’ναι καλά η γυναίκα) και εμφανίζεται απ' όσο διαβάζω στην κλασική οπερέτα του Νίκου Χατζηαποστόλου «Απάχηδες των Αθηνών», που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στην παλιά Λυρική, στην Ακαδημίας.
Εντάξει, εμένα δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα η Σαπουντζάκη (τη θεωρώ κάπως κρύα, παρά το... πανθομολογημένο φλογερό ταμπεραμέντο της), αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει και αυτή την ιστορία της.

Σας κερνάω λοιπόν μια παλιά φωτογραφία της, στην οποία την βλέπουμε μαζί με τη σπουδαία Άννα Καλουτά (στ’ αριστερά) να φιλούν κάποιον... Ποιον όμως; Εδώ σας θέλω... Αν τον βρείτε χαλάλι σας...

15/5/2023
Κάτι λέγαμε, τις προάλλες, περί ECM σ’ ένα μαγαζί… και μου λέει ένας... κοίτα να δεις, όλο τα ίδια και τα ίδια βγάζει η ECM, είναι τόσα πολλά πλέον που δεν ξεχωρίζουν... και κάτι τέτοια.
Επειδή ακούω τώρα την τελευταία σοδειά της ECM έρχομαι να πω, βιαστικά, ένα δυο πραγματάκια.
Κατ’ αρχάς, για τον χώρο αυτόν, υπάρχουν οι δίσκοι της ECM και μετά ό,τι άλλο.
Μάγκες μου ό,τι και να λέτε η δουλειά που κάνει τεχνικά η ECM είναι μίλια μπροστά από κάθε άλλη εταιρεία (του χώρου).
Λέμε για παραγωγές τώρα, όχι τρίχες.
Ρε εδώ οι άλλοι είναι ανίκανοι ακόμη και να φτιάξουν ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπές track list. Δεν ξέρουν ούτε τα κομμάτια να τα βάλουν σε μια σειρά. Τα πετάνε όπου να ’ναι – και αν νομίζει κάποιος ότι αυτή είναι μια εύκολη δουλειά τότε τού λέω... να πάει στη γωνία να δει αν έρχομαι.
Αφήνω το feeling, τον ήχο, το μεταίσθημα του ήχου. Πρέπει να φάνε κάποιοι τόνους καρβέλια, για να προσεγγίσουν αυτό που κάνει η ECM.
Τώρα, όσον αφορά στα πιο μέσα, στις μουσικές, ένα θα πω.
Όλα τα άλμπουμ της ECM είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Κανένα δεν πέφτει κάτω από το «καλό», ενώ σε κάθε σοδειά θα υπάρχουν ορισμένα «πολύ καλά» και ένα τουλάχιστον «αριστούργημα». Εφάμιλλο των μεγάλων κλασικών της.
Έτσι έχουν τα πράγματα... με λίγα λόγια... και τελείως αντικειμενικά.