ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 609

31/10/2024
Σήμερα πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Οι «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» είναι κατ’ αρχάς ένα κάπως μεγάλου μεγέθους βιβλίο, καθώς έχει διαστάσεις 15,6 X 23,9. Ένα αυτό.
Δεύτερον πρόκειται για μια καλλιτεχνική έκδοση υψηλής αισθητικής. Το βιβλίο διαθέτει δύο εξώφυλλα, το εσωτερικό άσπρο, με τα ανάγλυφα μαύρα γράμματα και το εξωτερικό πολύχρωμο, που είναι η κουβερτούρα του.

Οι άνθρωποι που δούλεψαν για το βιβλίο, από εικαστικής πλευράς, δηλαδή ο Γιάννης Καρλόπουλος (εξώφυλλο), η Μαργαρίτα Καμαριώτη (σελιδοποίηση), το Ψιμύθι (εκτύπωση), ο Νίκος Καρακώστας (βιβλιοδεσία) και ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος (επιμέλεια έκδοσης) έχουν κάνει τρομερή δουλειά, και προσωπικά αισθάνομαι «κάπως» γι’ αυτό. Αισθάνομαι θέλω να πω συγκινημένος, και τους ευχαριστώ όλους πολύ (και την διορθώτρια Μαρία Δρουκοπούλου φυσικά ευχαριστώ).
Δεν ξέρω αν τα αξίζω όλα αυτά. Δεν έχω μάθει να με τιμούν εμπράκτως, οι άνθρωποι, τόσο πολύ. Οπωσδήποτε τα καλά λόγια, που λέγονται μέσα στα χρόνια, είναι σημαντικά και σας ευχαριστώ όλες και όλους, αλλά εδώ υπάρχουν τα έργα. Θέλω να πω πως ξεφυλλίζω το βιβλίο και χαϊδεύω τα εξώφυλλα εδώ και κάτι ώρες, και είναι σαν να μην πιστεύω στα μάτια μου... Τι άλλο να πω;
Ένα μόνο. Έλειπε ένα τέτοιο βιβλίο από την ελληνική κινηματογραφική βιβλιογραφία – και δεν αναφέρομαι μόνο στην αρτίστικη όψη του, αλλά και στο περιεχόμενό του. Όσοι το πιάσετε στα χέρια σας, το περιεργαστείτε και το διαβάσετε, νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.
https://www.lifoshop.gr/product/cult-opseis-toy-ellinikoy-kinimatografoy/

31/10/2024
To Jazz Fest Black Box συνεχίζεται και ολοκληρώνεται σήμερα Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2024 με Νάσια Γκόφα & The Jazz Tales, συν Milli Janatkova & Štěpán Škoch: In Rhythm και αύριο Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου 2024 με Δημήτρης Τσάκας Trio feat. Αναστασία Κωνσταντινίδου και Ειρήνη Κωνσταντινίδη Quintet. Πάντα στον φιλολογικό σύλλογο "Παρνασσός" και πάντα στις 8:30.

31/10/2024
Η πρώτη έκδοση σε βιβλίο, από το 1976. Θα τα πούμε αναλυτικά κάποια στιγμή... Θανάσης Βαλτινός εν ειρήνη...

30/10/2024

Διαβάζω το βιβλίο «Ψυχεδελικές Ικεσίες» του Timothy Leary στις εκδόσεις Τυφλόμυγα, που κυκλοφόρησε πέρυσι (2023) και βλέπω κάπου το εξής:
«Στην Ελλάδα η είδηση του θανάτου του Λήρυ (πέθανε στις 31 Μαΐου 1996) ανακοινώθηκε με ένα και μόνο άρθρο γραμμένο από τον Θ. Δανίκα για την εφημερίδα Το Βήμα. Άλλωστε μέχρι εκείνη τη στιγμή, πέρα από τα δύο βιβλία του που είχαν κυκλοφορήσει σε ελληνική μετάφραση, δεν είχαν εμφανισθεί στην ελληνική αρθρογραφία παρά ελάχιστες αναφορές στον ίδιο, ασήμαντες αριθμητικά και πολύ σύντομες, ακόμα και στα έντυπα του λεγόμενου ελληνικού underground».
Κατ’ αρχάς να πω πως άρθρα για τον Timothy Leary δημοσιεύονται σε ελληνικά περιοδικά τουλάχιστον από το 1968 (και εννοώ σε μέινστριμ έντυπα, όχι σε… underground), κάτι που, προφανώς, το αγνοούν οι άνθρωποι των εκδόσεων Τυφλόμυγα.
Έπειτα εγώ, με αφορμή τον θάνατο του Leary, είχα γράψει ένα τετρασέλιδο άρθρο στο Jazz & Τζαζ (τεύχος #41-42, Αύγ.-Σεπτ. 1996), υπό τον τίτλο «Το ατελείωτο ρίσκο του Timothy Leary», όταν το περιοδικό είχε ακόμη το πολύ μεγάλο σχήμα. Βέβαια, τότε, το Jazz & Τζαζ δεν είχε ξεκινήσει να βάζει premium CD σε κάθε τεύχος, και οπωσδήποτε δεν πουλούσε τόσο όσο θα πουλούσε αργότερα – όταν, λόγω των CD, θα γινόταν γνωστό τοις πάσι. 

Το ότι ήταν, τότε, ένα... underground έντυπο το Jazz & Τζαζ δεν δικαιολογεί το να γράφουν κάποιοι, σήμερα, για «ασήμαντες αριθμητικά και πολύ σύντομες» αναφορές – χωρίς να έχουν ψάξει τίποτα.
Ορίστε κι ένα σκαν από το κείμενό μου...

29/10/2024
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως θα πρέπει το blues να το μελετάς μαζί με το ρεμπέτικο (για κανέναν απολύτως λόγο), αλλά, ρε φίλε, βλέποντας το μούτρο του Στέλιου Κερομύτη, εδώ, τον πρώτο που ανακάλεσα στο μυαλό μου ήταν τον Lightnin’ Hopkins.
Το στυλ δεν διδάσκεται, ούτε εφευρίσκεται, ούτε επινοείται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Πού να βρεις τέτοιο μάγκα άντρα σε πάλκο, σήμερα, να πας να του φιλήσεις τα πόδια...
https://www.youtube.com/watch?v=xjCSZTv8nmw

29/10/2024
Γενναία μπορεί να ήτανε η Carla Bley, αλλά πέθανε μόνο μια φορά. Πέρσι τον Οκτώβριο...

29/10/2024
Φωτογραφία εξωφύλλου: η Ajita Wilson στην ταινία του Παύλου Φιλίππου «Μαύρη Αφροδίτη» (1977). Εξώφυλλο: Γιάννης Καρλόπουλος. 

Από εδώ προμηθεύεσαι το βιβλίο:
https://www.lifoshop.gr/product/cult-opseis-toy-ellinikoy-kinimatografoy/

27/10/2024
Ορισμένοι ίσως δεν διανοούνται για το τι μπορεί να διαβάσουν σ' αυτό το βιβλίο...

https://www.lifoshop.gr/product/cult-opseis-toy-ellinikoy-kinimatografoy/

26/10/2024
>>Αναφέρει ο Φώντας Τρούσας στον πρόλογο του βιβλίου: Κείμενα για ουκ ολίγες βαθιά υποτιμημένες ταινίες, κυρίως από τη δεκαετία του '70, που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό (γυναικείο και αντρικό), την ερωτική περίπτυξη ή την ερωτική πράξη καθαυτή, τοποθετώντας τα όλα τούτα εντός του ελληνικού τοπίου (φυσικού ή αστικού).(...) Από το βιβλίο δεν απουσιάζουν τα κείμενα και οι πληροφορίες ακόμα και για τον underground ή πειραματικό κινηματογράφο μας, δεν απουσιάζουν οι πρωτοποριακές μουσικές ταινίες...<<
https://www.lifo.gr/now/entertainment/cult-opseis-toy-ellinikoy-kinimatografoy-molis-kykloforise-neo-biblio-toy-fonta

26/10/2024
Του Αγίου Δημητρίου ανήμερα... 56 χρόνια πριν, όταν η αστυνομία θα μπουκάρει σ' ένα σπίτι στην Καλογρέζα για να διακόψει ένα πάρτυ «ανωμάλων»....
https://www.lifo.gr/san-simera/56-hronia-prin-i-astynomia-mpoykarei-s-ena-spiti-stin-kalogreza-gia-na-diakopsei-ena

CALEB WHEELER CURTIS δύο νέα άλμπουμ σε μία συσκευασία

Ο Caleb Wheeler Curtis είναι ένας αναγνωρισμένος σαξοφωνίστας της πιο νέας γενιάς. Γεννημένος το 1985 στην Ann Arbor του Michigan, ο Curtis μάς είναι γνωστός εδώ στο blog και από τις συμμετοχές του σε σχήματα (στους Ember ας πούμε, για το άλμπουμ των οποίων “August in March”, από το 2023, έχουμε γράψει παλαιότερα), μα και από την πιο προσωπική δισκογραφία τους, καθώς υπάρχει review στο δισκορυχείον και για το CD του “Heatmap” [Imani Records, 2022].
Το πιο νέο άλμπουμ του Curtis αποκαλείται “The True Story of Bears and the Invention of the Battery” [Imani Records, 2024] είναι διπλό, και χωρίζεται σε δύο μέρη. Εννοούμε μ’ αυτό πως όσα είναι γραμμένα στο ένα CD δεν έχουν σχέση με όσα είναι γραμμένο στο άλλο. Βασικά, πρόκειται για δύο διαφορετικά άλμπουμ τοποθετημένα σε μία ενιαία συσκευασία.

Ο Curtis είναι γνωστός, κατ’ αρχάς, από τα πιο ασυνήθιστα πνευστά που παίζει (μαζί βεβαίως με τα κλασικά). Χειρίζεται, ας πούμε, το stritch, το ίσιο άλτο σαξόφωνο, που το ξέρουμε από τον Rahsaan Roland Kirk. Επίσης είναι και σαξοφωνίστας και τρομπετίστας – κάτι, που δεν το συναντάς συχνά. Αυτά τα δύο, μαζί με τις άριστα αφομοιωμένες επιρροές του από την ιστορία της jazz, συν το συνθετικό και οργανοπαικτικό ταλέντο του, κάνουν τους δίσκους του να ξεχωρίζουν.
Στο πρώτο CD τού “The True Story of Bears and the Invention of the Battery” ο Caleb Wheeler Curtis (σε stritch, τρομπέτα, σοπρανίνο σαξόφωνο και τενόρο σαξόφωνο), συνεργάζεται με τον κοντραμπασίστα Sean Conly και τον ντράμερ Michael Sarin, με την ηχογράφηση να συμβαίνει στο Bridge Studio του Brooklyn, τον Απρίλιο του 2024. Άρα συζητάμε για ένα πολύ πρόσφατο session, που καταγράφει εννέα συνθέσεις του Curtis, συν την “Odessa” του Arthur Blythe. Πνευστά, μπάσο, ντραμς λοιπόν και μια σειρά από tracks, που είναι πρώτης τάξεως, μεταφέροντας μνήμες από Ornette Coleman βασικά. Φυσικά, τα overdubs των πνευστών παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην τελική διαμόρφωση του ακροάματος, καθώς συχνά ακούς περισσότερα του ενός πνευστά μαζί, μέσα από πάντα ευφάνταστους συνδυασμούς, που «πιάνουν» όλες τις περιπτώσεις –συνοδείες του ενός προς το άλλο, διαλόγους, σόλι–, με το ρυθμικό τμήμα να είναι «κουρδισμένο» τέλεια, συνοδεύοντας από πολύ μπροστινή θέση και όχι στο background. Όλα τούτα προσδίδουν στις συνθέσεις του Curtis έξτρα δύναμη, συντελώντας σ’ ένα συνολικώς συναρπαστικό άκουσμα απολύτου σύγχρονης jazz (“This cult does not help”, “Stellar Ray, see?”).
Το δεύτερο CD έχει τίτλο “Raise Four: Monk the Minimalist”, με τον Caleb Wheeler Curtis (stritch, τρομπέτα, σοπρανίνο) να έχει δίπλα του, τώρα, τους Eric Revis κοντραμπάσο και Justin Faulkner ντραμς – ηχογράφηση από τις 13 Ιανουαρίου 2024, στο Samurai Hotel, στην Astoria της Νέας Υόρκης.
Από τον τίτλο είναι προφανές πως εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα tribute στον Thelonious Monk – με συνθέσεις του, που προσεγγίζονται με όχι και τόσο μινιμαλιστικό τρόπο. Minimal στοιχεία, με επαναλήψεις μελωδικών δομών, ρυθμικών μοτίβων και παραλλαγών συναντάμε, φυσικά, στις συνθέσεις του Monk, και οπωσδήποτε, εδώ, σ’ αυτό το δεύτερο CD, ο Curtis επικεντρώνεται πάνω τους – με την διαφορά πως το δικό του άκουσμα είναι πλούσιο και πλουραλιστικό. Οπωσδήποτε πρόκειται για μια άλλη «οπτική», πάνω στη μουσική του Monk, από ένα piano-less trio, που έχει τη δική της ορμή, είτε μέσα από τα καταιγιστικά κομμάτια σαν το “Raise four” είτε μέσα από τις μπαλάντες τύπου “Reflections”.
Συνολικώς θα γράφαμε για έναν απολαυστικό δίσκο, προϊόν ενός μουσικού με συγκεκριμένες αισθητικές αρχές και φιλοδοξίες.
Επαφή: www.calebcurtis.com

ANUBIS, VERSTÄRKER, MT. ORIANDER / AMID THE OLD WOUNDS, BLACK ALEPH νέο ροκ από Γερμανία, Αυστραλία, ΗΠΑ...

ANUBIS: The Unforgivable [Bird’s Robe Records, 2024]
Οι Anubis προέρχονται από το Σίδνεϋ και το “The Unforgivable” είναι το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ τους. Άρα λέμε για ένα συγκρότημα με τη δική του ιστορία στο χώρο του σύγχρονου rock, που επιχειρεί και μ’ αυτή τη δουλειά του να παρουσιάσει κάτι πρωτότυπο (στο μέτρο του δυνατού) και ολοκληρωμένο, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως οι Anubis είναι ένα πολυμελές σχήμα, και αυτό κάτι σημαίνει. Υπάρχει, λοιπόν, μια progressive βάση, που χρωστά στους Yes ας πούμε, με το οικοδόμημα να είναι σύγχρονο βεβαίως και με πολλά στοιχεία να είναι δανεισμένα από το cinematic post-rock. Μέλη, λοιπόν, των Anubis είναι οι: Robert James Moulding φωνή, κιθάρες, κρουστά, σύνθια, David Eaton hammond, mellotron, ποικίλα keyboards, φωνητικά, Douglas Skene κιθάρες, ηλεκτρονικά, φωνητικά, Dean Bennison κιθάρες, σύνθια, φωνητικά, Anthony Stewart μπάσο, φωνητικά και Steven Eaton ντραμς, κρουστά, φωνητικά.
Φωνές, κιθάρες και πλήκτρα είναι τα βασικά στοιχεία, που συμπλέκονται, ωραία οπωσδήποτε, στο “The Unforgivable”, προκειμένου να περιγράψουν τις περιπέτειες ενός νεαρού ανθρώπου, που παγιδεύεται σε μια θρησκευτική σέχτα, κάπου στο Midwest των ΗΠΑ, και που αποδρά τελικά από την Legion of Angels (αυτή είναι η ονομασία της σέχτας), ανακαλύπτοντας ξανά τον εαυτό του.
Οπωσδήποτε το άλμπουμ εμφανίζει πολλές αξιοπρόσεκτες στιγμές, όπως συμβαίνει με τα tracks “Alone”, “The end of the age” και “The unforgivable”, στα οποία δεν είναι απόντες και κάποιοι “Floyd-ισμοί”, καταφέρνοντας να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, καθ’ όλη την εξέλιξη της ιστορίας. 

Επαφή: https://www.birdsrobe.com/

VERSTÄRKER: V [Finaltune Records, 2024]
Οι Verstärker προέρχονται από το Μόναχο και αποτελούνται εκ των Alexander Gili μπάσο, Roberto Cruccolini κιθάρες και Wolfgang Walter ντραμς. Πρόκειται για μια τριπλέτα λοιπόν, που δοκιμάζεται τώρα στο πέμπτο άλμπουμ της, γι’ αυτό το λόγο και “V”, το οποίο περιέχει πέντε tracks, τέσσερα μέσης διάρκειας και ένα μεγάλης (το έσχατο και 13λεπτο “Hazarai”).
Το συγκρότημα παρουσιάζει instrumental υλικό. Post-rock χονδρικώς, με καλές προσαρμογές της ηλεκτρικής κιθάρας, πάνω στα «καρφωμένα» ρυθμικά πλαίσια, με τις μελωδίες να διαθέτουν μια συνέχεια, χωρίς, όμως, να καταλήγουν κάπου. Αυτό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του είδους του rock, που διακόνησαν σχήματα σαν τους Mogwai – με τα κομμάτια να μην έχουν αρχή, μέση και τέλος.
Έτσι όπως εξελίσσονται λοιπόν, «άναρχα» και χωρίς μια συγκεκριμένη συναισθηματική διακύμανση, οι συνθέσεις των Verstärker δεν είναι εύκολο να σε «πιάσουν» και να σε ταρακουνήσουν – παρ’ όλη τη δύναμη και την ένταση, που εκλύονται.
Εντάξει υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά υπάρχει και η πεποίθηση πως αυτό το κομμάτι του post-rock έχει ολοκληρωθεί αισθητικά εδώ και χρόνια.
Επαφή: https://meinverstaerker.bandcamp.com/album/v

MT. ORIANDER / AMID THE OLD WOUNDS: S/T [Time As a Color (GER), Count Your Lucky Stars (USA), Sncl (UK) etc., 2014]
Split 7ιντσο, που, στην πρώτη πλευρά, αποτυπώνει το 7λεπτο “You chip away everything that isn’t an elephant” των Mt. Oriander και στην δεύτερη τα “Field of view” και “Hypothetically speaking I” των Amid the Old Wounds.
Mt. Oriander είναι o Keith Latinen, κιθαρίστας, μπασίστας και τραγουδοποιός [γνωστός ίσως και από τους Empire! Empire! (I Was a Lonely Estate)], που τρέχει και την εταιρεία Count Your Lucky Stars. Η έδρα είναι κάπου στο Michigan και το μεγάλο κομμάτι, της πρώτης πλευράς, είναι ένα κάπως ασυνάρτητο συνθετικώς rock track, που βασικά λέει μια ιστορία, κάπως μελαγχολική, νοσταλγική σε σχέση με την παιδικότητα κ.λπ., που αποτυπώνεται ερμηνευτικώς μ’ έναν τρόπο... κάπου ανάμεσα στο τραγούδι και το σπικάρισμα. Δεν μπορώ να πω πως διατηρήθηκε ψηλά το ενδιαφέρον μου και στα επτά λεπτά του.
Στη δεύτερη πλευρά, τώρα, είναι καταγραμμένες δύο μπαλάντες, loner folk συνειδητότητας, τις οποίες αποδίδει με τη φωνή και την κιθάρα του ο Daniel Andreas Becker (που κρύβεται πίσω από την ονομασία Amid the Old Wounds). Κι αυτά είναι περίεργα κομμάτια, και αυτά στηρίζονται στα λόγια που τραγουδά με ιδιαίτερη εκφραστικότητα ο Becker, και εδώ παρουσιάζονται από λίγο έως πολύ θλιβερές ιστορίες – ενδιαφέρουσες ως ένα βαθμό.
Επαφή: https://countyourluckystars.bandcamp.com/album/mt-oriander-amid-the-old-wounds-split

BLACK ALEPH: Apsides [Art As Catharsis, dunk!records, 2024]
Οι Black Aleph είναι ένα καινούριο γκρουπ από τη Μελβούρνη, που κινείται σε... πειραματικούς και κάπως doomy «μεταλλικούς» δρόμους. Για τρίο πρόκειται, που το αποτελούν οι Lachlan Dale κιθάρες, εφφέ, Peter Hollo τσέλο και Timothy Johannessen daf, setar – με μια τραγουδίστρια (Jessika Kenney) και μια βιολίστρια (Natalya Bing) να συμπληρώνουν τη line-up του δίσκου τους, ως guests.
Και τα επτά κομμάτια του “Apsides” είναι πολύ καλά, δημιουργώντας, όλα μαζί, ένα εντελώς βαρύ, δυσκίνητο, αργό και σκοτεινό στην εξέλιξή του «έργο», με ήχο πολύ ιδιαίτερο – μια ιδιαιτερότητα που οφείλεται πρωτίστως στις κιθάρες και το τσέλο, που παίζονται με εφφέ, αλλά και στα ανατολίτικα κρουστά, που προσδίδουν στο άλμπουμ ένα ακόμη πιο εξώκοσμο άκουσμα.
Εντάξει, κάπου ανακαλείς τους Godspeed You! Black Emperor, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα πάει πιο μακριά, έτσι όπως «ξεδιπλώνεται» το άλμπουμ, κινούμενο πάντα μέσα σ’ ένα μαύρο και δυσοίωνο πλαίσιο, το οποίο αποτυπώνουν, φυσικά, και κάποιοι από τους τίτλους των κομματιών (“Descent” “Occultation” κ.λπ.).
Αξιόλογο γκρουπ και προσπάθεια, συνολικώς, που μπορεί να ενδιαφέρει ροκ ακροατές τελείως διαφορετικών στυλ.
Επαφή: www.artascatharsis.com

MARK MASTERS ENSEMBLE featuring Tim Hagans

Για άλμπουμ των Mark Masters Ensemble, του συνθέτη και ενορχηστρωτή Mark Masters (γενν. 1957), έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Σε κάποια απ’ αυτά τα άλμπουμ, όπως τα “Our Métier” (2018) και “Everything You Did” (2013), έδινε το παρόν και ο τρομπετίστας Tim Hagans (γενν. 1954), τον οποίον συναντάμε και στην πιο νέα μορφή του ensemble – στην ηχογράφηση του άλμπουμ “Sui Generis” [CAPRI Records, 2024].

Ο Masters θυμάται τον Hagans από την εποχή όπου ο δεύτερος έπαιζε στην μπάντα του Stan Kenton, πριν από 50 χρόνια, και ήταν κάπως σαν σκοπός της μουσικής ζωής του να συνεργαστεί μαζί του – κάτι, που θα συνέβαινε πολλές φορές έκτοτε.
Στο “Sui Generis”, που είναι ηχογραφημένο στην Glendale της Καλιφόρνιας τον Απρίλιο του ’23, το ensemble του Masters έχει την εξής σύνθεση: Tim Hagans τρομπέτα, Nicole McCabe άλτο σαξόφωνο, Jerry Pinter άλτο, σοπράνο σαξόφωνα, Dave Woodley τρομπόνι, John Dickson γαλλικό κόρνο, Jeff Colella πιάνο, Chris Colangelo μπάσο και Kendall Kay ντραμς. Λέμε λοιπόν για ένα οκτέτο, που καλείται να αποδώσει εννέα συνθέσεις του Masters, με τον Hagans να κρατάει πρώτο ρόλο, μα και με όλο το υπόλοιπο σχήμα να προσεγγίζει το συνθετικό υλικό με την γνώση και την πείρα του.
Πολλά τα ωραία κομμάτια, που ακούμε εδώ. Στα εξέχοντα ανήκει σίγουρα το blues “Pebbles”, το πιανιστικό, με το δυνατό swinging, “Meet me at Sal & Angie’s” (αναφορά στην ταινία του William Friedkin “The French Connection” του 1971, που είχε σκηνή γυρισμένη στο εν λόγω ρεστοράν), ένα κομμάτι που ολοκληρώνεται μ’ ένα πολύ ωραίο σόλο του Hagans στην τρομπέτα, το επίσης «σουινγκάτο» “The stoic”, με τον Hagans να πρωταγωνιστεί και πάλι κ.λπ.
Ένα απλό, ουσιαστικό και οπωσδήποτε ευφρόσυνο άλμπουμ, από μια ομάδα μουσικών που ξέρουν επακριβώς τι θέλουν, παίρνοντάς το με την άνεση των φτασμένων.
Επαφή: www.caprirecords.com

«Επιτάφιος για Εχθρούς και Φίλους»: το πολεμικό δράμα του Jiří Sequens με τον Νίκο Κούρκουλο και την Emely Reuer από το 1966 – στην ταινία περιγράφεται η πιο σκοτεινή εποχή στην Ευρώπη, στον 20ο αιώνα, αμέσως μετά την κατάρρευση του Άξονα

Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή την ταινία, την «Επιτάφιος για Εχθρούς και Φίλους», με τον οικείο σε πολλούς και πολλές τίτλο, μπορείς να την αποκαλέσεις ελληνική. Σίγουρα η παραγωγή της ήταν ελληνική (Skouras Films / Κλέαρχος Κονιτσιώτης), σίγουρα ήταν γυρισμένη στην Ελλάδα, αλλά η σκηνοθεσία της ανήκε σ’ έναν μάστορα του τσεχοσλοβάκικου (τότε) σινεμά, τον Jiří Sequens (1922-2008).

Ο Sequens ήταν κομμουνιστής και μάλλον παρέμεινε τέτοιος και μετά τις «κοσμοϊστορικές αλλαγές», στο τέλος των 80s και την αρχή των 90s. Περισσότερο, ίσως, για να μην προδώσει το παρελθόν του και λιγότερο, επειδή ταυτιζόταν σώνει και καλά με τη συγκεκριμένη ιδεολογία. Ο άνθρωπος υπήρξε επαγγελματίας σκηνοθέτης και έπρεπε να δουλέψει μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, θέτοντας τις γνώσεις και το ταλέντο του στην υπηρεσία της κομμουνιστικής αφήγησης.
Ταινίες, που αντανακλούσαν αυτού του τύπου τη δουλειά του Jiří Sequens είχαν γυριστεί και πριν την κάθοδό του στην Ελλάδα, στο μέσο του ’60, όπως για παράδειγμα συνέβαινε με την “Cesta ke Štěstí” (Δρόμος για την Ευτυχία) το 1951, στην οποία καταγραφόταν η ιστορία μιας γυναίκας που βοηθούσε, στο χωριό της, την διαδικασία κολεκτιβοποίησης της αγροτικής γης, μα και μετά, στο διάστημα 1975-1980, όταν θα σκηνοθετούσε τη δραματική τηλεοπτική σειρά “Třicet Případů Majora Zemana” (Οι Τριάντα Περιπτώσεις του Ταγματάρχη Ζέμαν) – εκεί όπου ένας επιθεωρητής της αστυνομίας θα επιχειρούσε να διαλευκάνει ποικίλες υποθέσεις, κάτω βεβαίως από το άγρυπνο μάτι του καθεστώτος.
Την καλύτερη ταινία του ο Jiří Sequens θα την γύριζε λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα και αυτή θα ήταν η “Atentát” (Δολοφονία) από το 1965, στην οποία ο τσεχοσλοβάκος σκηνοθέτης αποτύπωνε την ιστορία της δολοφονίας ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου των Ναζί, του Reinhard Heydrich (αληθινό πρόσωπο), στην Πράγα του 1942.
Η ταινία αυτή είχε διακριθεί στο 4ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Μόσχας (5-20 Ιουλίου 1965), λαμβάνοντας «χρυσό βραβείο», όπως και στην 6η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (τέλος Σεπτεμβρίου 1965), όταν είχαν προβληθεί και ξένες ταινίες στην διοργάνωση, με την “Atentát” (στα ελληνικά «Ο Δήμιος της Πράγας») να λαμβάνει «β τιμητική διάκριση».
Δεν είμαι βέβαιος αν ο Jiří Sequens είχε έρθει στην Ελλάδα με αφορμή την προβολή της ταινίας του στη Θεσσαλονίκη, όμως σίγουρα, τότε, θα τον γνώρισε έμμεσα (μέσω της ταινίας) ή άμεσα (πρόσωπο με πρόσωπο) ο Κλέαρχος Κονιτσιώτης (1926-1989), ο οποίος διαγωνιζόταν στην «Εβδομάδα» ως παραγωγός της ταινίας «Επιστροφή» (σκ. Ερρίκος Ανδρέου).
Ο Κονιτσιώτης είχε μια κάποια «τρέλα» με τις πολεμικές ταινίες εκείνη την εποχή, η οποία συνδεόταν (και) με τα πολεμικά επίκαιρα, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που είχε καταφέρει να εξασφαλίσει. Εθεωρείτο κατόρθωμα, τότε, κάτι τέτοιο και ο Κονιτσιώτης ήταν αποφασισμένος να τα εκμεταλλευθεί εμπορικά. Έτσι, θα γέμιζε με «επίκαιρα» την ταινία «Προδοσία» (1964) του Κώστα Μανουσάκη, στην οποία ήταν συμπαραγωγός, ενώ το ίδιο θα έκανε και με την ταινία του Jiří Sequens «Επιτάφιος για Εχθρούς και Φίλους».
Έψαχνε τρόπους, λοιπόν, ο Κονιτσιώτης, για να «δέσει» το υλικό που είχε στα χέρια του, αλλά του έλειπαν τα σενάρια – τα οποία, όμως, θα έβρισκε στην πορεία, αφού στην «Προδοσία», η αρχική ιδέα του Νότη Περγιάλη θα γινόταν σενάριο από τους Κώστα Μανουσάκη-Άρη Αλεξάνδρου, ενώ στο «Επιτάφιος για Εχθρούς και Φίλους» μία πρώτη δική του ιδέα θα γινόταν σενάριο από τους Βασίλη Βασιλικό-Jiří Sequens.
Η ταινία είχε ξεκινήσει να γυρίζεται στη χώρα μας στο τέλος Νοεμβρίου του 1965, ενώ δύο μήνες αργότερα, στο τέλος Ιανουαρίου του ’66, ήταν πλέον ολοκληρωμένη. Σκηνές, δε, θα κινηματογραφούνταν σε διάφορες τοποθεσίες της Αθήνας, με τα πιο πολλά «εσωτερικά» να γυρίζονται στην περιώνυμη Βίλα Καζούλη, στην Κηφισιά. Όπως είχαν γράψει τότε και οι εφημερίδες («Ελευθερία»):
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/epitafios-gia-ehthroys-kai-filoys-ena-polemiko-drama-toy-1966-me-ton-niko-koyrkoylo

HANIA RANI νοσταλγία

Στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς γράφαμε εδώ στο blog για το τελευταίο άλμπουμ της Hania Rani και να τώρα, δέκα μήνες αργότερα, ένα επόμενο CD της, που γυρίζει στο player.

Ο τίτλος του είναι “Nostalgia” [Gondwana Records / AN Music, 2024] και πρόκειται για live, ηχογραφημένο στο στούντιο S1, του πολωνικού ραδιοφώνου στην Βαρσοβία, όπως και στο Roundhouse του Λονδίνου, στις 6 και στις 26 Οκτωβρίου του ’23. Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις της Rani, και σε πέντε εξ αυτών ακούγονται, πέραν της ιδίας, που χειρίζεται keyboards, drum machine και τραγουδά, ένα string ensemble, με τρία βιολιά, τρία τσέλο και δύο βιόλες, όπως και ο Ziemowit Klimek σε κοντραμπάσο και moog synthesizer.
Η ηλεκτρονική εισαγωγή με το “24.03” είναι εντυπωσιακή –καθώς το κομμάτι φέρνει στη μνήμη ήχους κλασικής electronic music από τα seventies, δηλαδή Tangerine Dream, Klaus Schulze, Michael Hoenig και τ’ ανάλογα–, αλλά η πορεία είναι διαφορετική, χωρίς τούτο να σημαίνει πως οι φίλοι της συνθέτριας δεν θα βρουν, και εδώ, μερικές πολύ καλές συνθέσεις, ή και επανεκτελέσεις συνθέσεών της από το “Ghosts” (του 2023).
Έτσι, από τα εννέα κομμάτια του “Nostalgia”, τα οκτώ προέρχονται από το “Ghosts”, ενώ υπάρχει ανάμεσα και το καινούριο “It comes in waves”. Φυσικά, οι ζωντανές εκτελέσεις είναι διαφορετικές από εκείνες του κανονικού δίσκου, και σε γενικές γραμμές θα έλεγα πολύ ανεβασμένες, με κομμάτια σαν το “Komeda” ας πούμε ή σαν το “The boat” να εντυπωσιάζουν το δίχως άλλο.
Ο δρόμος έχει ανοίξει διάπλατα για την Hania Rani, προκειμένου αυτή να πατήσει σε όλο και πιο ψηλές κορυφές.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ (ΛοΓό) δύο βιβλία

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ: Σκίτσα του ΛοΓό [OPPORtUNA, 2024]
Κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις OPPORtUNA της Πάτρας ένα βιβλίο με στίχους και σκίτσα του Γιάννη Λογοθέτη, του γνωστού τοις πάσι και ως ΛοΓό.

Ο Λογοθέτης, που είναι γεννημένος το 1939, άρα σήμερα είναι 85 ετών, αποτελεί μια τρανή περίπτωση και για την γελοιογραφία, μα και για το ελληνικό τραγούδι. Οι στίχοι, που έγραψε στα σέβεντις κυρίως, είναι μνημειώδεις – και οι «σοβαροί» του, που τους μελοποιούσαν οι «έντεχνοι» της εποχής (δηλαδή οι Δήμος Μούτσης, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Χριστόδουλος Χάλαρης κ.ά.), μα και οι σατιρικοί του, που συνήθως τους τραγουδούσε ο ίδιος ή ο Θέμης Ανδρεάδης. Και βεβαίως πασίγνωστες είναι και οι γελοιογραφίες του, που δημοσιεύονταν για δεκαετίες στα περιοδικά και τις εφημερίδες («Εικόνες», «Ο Ταχυδρόμος», «Τα Νέα», «Το Βήμα», «Ελευθεροτυπία», «Έθνος» κ.λπ.). Μαζεμένο υλικό του Λογοθέτη δημοσιεύεται σε βιβλία τουλάχιστον από το 1966, κι ένα ακόμη βιβλίο, που συνεχίζει αυτή τη μακριά εκδοτική σειρά έχουμε τώρα στα χέρια μας. Λέγεται «Σκίτσα του ΛοΓό» και βγήκε πριν από λίγο καιρό στο εμπόριο, από τις εκδόσεις OPPORtUNA (όπως προείπα).
Το βιβλίο πατάει σε... δύο βάρκες, καθώς καταγράφει όχι μόνο στίχους, μα και σκίτσα. Οι στίχοι είναι δεκατρείς στον αριθμό, που σημαίνει ότι μπορούν να αποτελέσουν το υλικό ενός καινούριου δίσκου τού ΛοΓό, που να κινείται στο γνωστό, και αγαπητό, σατιρικό στυλ των τραγουδιών του.
Ο ΛοΓό καταπιάνεται, ως γνωστόν, με τα μικρά και τα ασήμαντα... και είναι ο τρόπος εκείνος με τον οποίον τα φωτίζει, ώστε να καταστούν σημαντικά. Από την ευτράπελη γραφή του ΛοΓό δεν απουσιάζει τίποτα. Και εννοώ μ’ αυτό, πως ο σημαντικός αυτός στιχοπλόκος έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης, που μπορεί να πηγαίνει (και) κόντρα στις σημερινές πολιτικές του ορθού. Έτσι, στα «δεκατρία νέα τραγούδια» του ΛοΓό βλέπουμε να... θίγονται, δίχως να θίγονται αναγκαστικώς, οι καραφλοί («Καλώς τονα τον καραφλό»), οι κοντοί και οι κοντές («Όλοι έγιναν καπνός»), οι λεφτάδες και οι φουκαράδες («Ο Μπάμπης»), οι γυναίκες που γλεντάνε τη ζωή τους με τον έναν και με τον άλλον («Η τρελλοπαρδαλή»), ακόμη και για τη Μέρκελ έχει κάτι να πει ο ΛοΓό στο «Σαν γερμανίδα ναζί». Αυτό είναι το σύμπαν του Γιάννη Λογοθέτη από την δεκαετία του ’70, οι απλές, καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που μπορεί να είναι όλα αυτά που προαναφέρθηκαν και άλλα ακόμη (που αναδύονται μέσα από τα συμφραζόμενα). Αυτά μέχρι και την σελίδα 36, γιατί από ’κει και έως το τέλος του βιβλίου (σελ.129) εκείνα που προβάλλονται είναι τα σκίτσα του, οι γελοιογραφίες του.
Το κεφάλαιο έχει τίτλο «Σκίτσα του ΛοΓό» και σ’ αυτό εικονίζονται κυρίως ζευγάρια (αντρόγυνα), χωρίς λόγια. Λέω «κυρίως», γιατί ανάμεσα μπορεί να δεις κι έναν παππού μ’ ένα κριάρι, μπορεί να δεις και οικογένεια με πέντε μέλη, μπορεί να δεις και «σκέτες» κυρίες ή κυρίους ή με σκυλάκια (κανίς;), νέους, μεσόκοπους και γέρους (με μπαστούνια), μπορείς να δεις και άσπρες νύχτες με φεγγάρι, μπάτλερ με δίσκους με ποτά κ.λπ. Βεβαίως εκείνα που κυριαρχούν είναι τα ζευγάρια, που είναι πολύ... εκδηλωτικά. Η λέξη «αγαπημένα» είναι εκείνη που τα χαρακτηρίζει γενικώς –αν και υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις της αγάπης εδώ–, ενώ αναλόγως με τις προσλαμβάνουσες του καθενός και της καθεμιάς μπορεί να «δεις» και άλλα θέματα, σχηματίζοντας το δικό σου στόρι.
Το ότι είναι «ανοιχτά» σε ερμηνείες τα σκίτσα του ΛοΓό είναι προφανές – δίχως τούτο να σημαίνει πως θα πρέπει κάποιος να σκεφθεί... ανάποδα ή... διαστρεβλωτικά, για να δει τι κρύβεται πίσω απ’ αυτά. Απλές, καθημερινές καταστάσεις κρύβονται, και όσο πιο απλές είναι τόσο περισσότερο μας αφορούν.
Τέλος, το βιβλίο συμπληρώνεται με το κείμενο του Νίκου Παπαχριστόπουλου «Το Οικείο Ανοίκειο του Ζεύγους», που τοποθετείται στην αρχή και που επιχειρεί να προσεγγίσει, συνολικά, την εικαστική ενότητα του ΛοΓό.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ: Τα Τραγούδια του ΛοΓό [OPPORtUNA, 2019]
Τo βιβλίο αυτό είναι παλαιότερο και περιλαμβάνει, όπως λέει και ο τίτλος του, «Τα Τραγούδια του ΛοΓό».
Το βιβλίο ξεκινά με το κεφάλαιο «Διάφορες ηχογραφήσεις», στο οποίο καταγράφονται οι στίχοι του Γιάννη Λογοθέτη για διάφορα σκόρπια τραγούδια, που κυκλοφόρησαν είτε σε 45άρια είτε σε πολυσυλλεκτικά LP. Εδώ διαβάζεις την πρώτη επιτυχία του ΛοΓό «Έχω μια βάρκα με πανιά», μα και άλλα πολλά στη συνέχεια, σαν τα «Με το πρώτο λεωφορείο», «Κοίταξε να δεις», «Αχ Μαρία!», «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε», «Έτσι ειν’ η ζωή», «Η κορδέλα», «Ο Στέφανος», «Αχ Δεσποινάκι-Δεσποινιώ», «Επιστράτευση 20 Ιουλίου 1974», «Θυμάσαι στην Ελλάδα» κ.λπ. – πασίγνωστους, τέλος πάντων, στίχους από το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70, που θα γινόντουσαν επιτυχημένα τραγούδια, αθάνατα εν πολλοίς 50+ χρόνια αργότερα.
Από ’κει και κάτω τα κεφάλαια τιτλοφορούνται βάσει των προσωπικών LP του Λογοθέτη, δηλαδή των «Έχει ο Θεός» (1973), «Τα Παιδικά» (1974), «Γελοιογραφίες» (1973), «Κάτι Άλλο μου Θυμίζει» (1974), «Τραγούδια με Νόημα» (1975), «Ελλαδέξ» (1975), «Ο Θέμης Ανδρεάδης Τραγουδά Λογοθέτη» (1976), «ΛοΓοκρισίες» (1977), «Γιάννης Λογοθέτης» (1978), «Ο Γιός του Πάρτα Όλα» (1979) και όλων τα υπολοίπων, από τα 80s και τα 90s έως και τη «Λογοθεραπεία» του 2019. Ακόμη υπάρχει κεφάλαιο με «Ακυκλοφόρητα Τραγούδια», καθώς και τα κείμενα από το βιβλίο (και CD) «Ο Αστρολόγος». Ο υπομνηματισμός όλων αυτών καταγράφεται, μαζεμένος, σε ξεχωριστό κεφάλαιο στο τέλος, στο «Παράρτημα» (αν και το πιο εύχρηστο θα ήταν να υπάρχει κάτω από κάθε τραγούδι), με το βιβλίο να ανοίγει με μια κριτική του αείμνηστου Γιώργου Ε. Παπαδάκη, που είχε δημοσιευθεί, για πρώτη φορά, στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στο φύλλο της 26ης Μαΐου 2004, με αφορμή την επανακυκλοφορία (τότε) του δίσκου του ΛοΓό «Τραγούδια με Νόημα».
Μια χρήσιμη έκδοση.
Επαφή: www.opportuna.gr