ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 604

5/10/2024
Μίμης Πλέσσας (1924-2024)

Όλα ξεκινούν από εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mimis-plessas-kai-i-tzaz-sti-dekaetia-toy-60

4/10/2024
Θα πάρει Νόμπελ η Σωτηροπούλου και δεν θα έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο της - ποίημά της όμως έχω δει...

4/10/2024

Δυστυχώς, δεν πάει έτσι όλος ο δίσκος... Τι να κάνουμε... Ξαναγυρνάμε σε Tangerine Dream, Klaus Schulze και Michael Hoenig… Ηλεκτρονική μουσική ακούμε εδώ, electronic music δηλαδή, και όχι ό,τι άλλο έχει μπει, με το έτσι θέλω, κάτω από τη συγκεκριμένη ταμπέλα. Hania Rani...
https://www.youtube.com/watch?v=C-qZAUPE7sE

3/10/2024
Άμεση ανάλυση... [Λεωνίδας Ζενάκος, 1955]

3/10/2024

Ελληνίδες μανεκέν, με φορέματα του Γιάννη Τσεκλένη, μπροστά από το ξενοδοχείο Phoenicia της Βηρυττού, το 1970...

2/10/2024
Από τις προσφορές το είχα αγοράσει, τζάμπα σχεδόν. Όλοι οι Ραχμπάνηδες είναι μεγάλοι μάστορες. Εδώ ο Ηλίας στο οπισθόφυλλο του δίσκου (1972), γράφει πως νοιώθει υπερήφανος για την βράβευσή του στην Ολυμπιάδα Τραγουδιού της Αθήνας, τρία χρόνια νωρίτερα (όχι παίζουμε)...
https://www.youtube.com/watch?v=1hbSlNZu_y8

2/10/2024
Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε / γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα περνάμε

1/10/2024
Αυτό το εξώφυλλο του Nick είναι φοβερό και εντελώς προοδευτικό – καθώς ο Nick υψώνει την αριστερή μεγεθυμένη γροθιά του.

Όταν το είχα πρωτοδεί νόμιζα ότι είναι του R. Crumb, που ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει το εξώφυλλο του “Cheap Thrills” –η τεχνοτροπία μοιάζει–, αλλά τελικά είναι κάποιου Don Wilson. Ακόμη και ο τίτλος του δίσκου “My Labors” (δηλαδή οι κόποι μου ή καλύτερα τα βάσανά μου) περικλείει κάποιο μήνυμα. Ιδίως αν ακούσεις το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, που μιλάει έμμεσα για τον πόλεμο (“this madness around me”) και για τον τρόπο, που μπορεί να επιβιώσει η αγάπη μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Τεράστιε Nick!

1/10/2024
Αυτό το θέμα των «συμμετοχών» των καλλιτεχνών σε διάφορες συναυλίες κ.λπ., για «καλό σκοπό», είναι κομμάτι περίεργο –για να μην πω κάτι άλλο– και θέλει πολλή προσοχή.
Πρέπει να αποφευχθεί εννοώ εκείνη η παλιά συνήθεια να τραγουδάμε για το ένα ή το άλλο, έτσι, ελαφρά τη καρδία. Και θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε κάτι τέτοιο να γίνεται αλλιώς, για να μην υπάρχουν σκιές τού στυλ… ορισμένοι εκμεταλλεύονται κάποια κοινωνικά γεγονότα, για να προωθήσουν την καριέρα τους.
Είμαι της γνώμης, λοιπόν, πως τέτοιου τύπου «συμμετοχές» κρίνονται από το ΤΙ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ο καθείς. Όσο θα συμμετέχεις κάπου ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ δεν θα παύει, αυτό, να είναι λιγάκι ύποπτο. Τουλάχιστον κάποιοι από ’μας θα μπορούν να προσάψουν κάτι τέτοιο.
Τελικά μου φαίνεται πως με το να ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ, σε διάφορα τέτοια «κοινωνικής ευαισθησίας» events, όλο και κάτι περισσότερο διακινδυνεύεις.

JASON ANICK / JASON YEAGER τζαζ βιολί και πιάνο σε πρώτο πλάνο

Ο Jason Αnick, όπως έχουμε γράψει κι άλλες φορές, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τζαζ βιολιστές. Το ίδιο, δε, θα λέγαμε και για τον φίλο του πιανίστα Jason Yeager. Anick και Yeager έχουν συνεργαστεί πολλές φορές σε διάφορα άλμπουμ, ενώ έχουν υπογράψει και ένα από κοινού, με τα ονόματά τους στο εξώφυλλο εννοούμε – λέμε για το “United” [Inner Circle Music, 2016], για το οποίο τα έχουμε πει παλαιότερα στο blog. 

Το “Sanctuary” [Sunnyside Communications, 2024] μπορεί να είναι το δεύτερο(;) CD που συνυπογράφουν οι Anick / Yeager, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ακούγονται μόνοι τους εδώ. Στην πράξη συζητάμε για ένα οκτέτο(!), το οποίο συναποτελούν οι Jason Palmer τρομπέτα, Billy Buss τρομπέτα, Edmar Colón τενόρο σαξόφωνο, Naseem Alatrash τσέλο, Greg Loughman μπάσο και Mike Connors ντραμς.
Εν τω μεταξύ από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ τα έξι είναι συντεθειμένα από το δίδυμο Anick / Yeager, ένα ανήκει στον Yeager, ένα στoν Anick και στον τσελίστα M. O’Rourke, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές, μία στο “‘Raindrop’ Prelude Op. 28, No. 15 in Db Major” του Frédéric Chopin και μία στο “Lost” του Wayne Shorter.
Το “Sanctuary” είναι ένα πολύ ουσιώδες και καλοτοποθετημένο άλμπουμ σύγχρονης jazz, που κινείται, όμως, πριν από το όριο της avant-jazz. Αυτό σημαίνει πως οι μελωδίες κυριαρχούν και πως το άκουσμα είναι οικείο στο «μέσο αυτί», δίχως να υπονοείται πως ό,τι καταγράφεται εδώ είναι προδικασμένο ή αναμενόμενο. Απεναντίας υπάρχει πολύ και δυνατό... εκπληκτικό υλικό, το οποίο φέρει εις πέρας ένα πλήρες σχήμα, αποτελούμενο από «τα πάντα». Πιάνο-μπάσο-ντραμς, αλλά και δύο τρομπέτες, μαζί με τενόρο, συν βιολί και τσέλο. Φυσικά, τα έγχορδα παίζουν ξεχωριστό ρόλο στις ενορχηστρώσεις ή οποίες δεν είναι πάντα μοιρασμένες. Σε κάποια κομμάτια είναι τα έγχορδα εκείνα που πρωταγωνιστούν, όπως συμβαίνει με το “Colorado” για παράδειγμα, αλλού υπάρχουν ισορροπίες ανάμεσα σε έγχορδα, πνευστά και πιάνο (“Farewell”), αλλού υπερισχύουν το πιάνο με τα πνευστά (“Futures past”) κ.ο.κ. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, είναι οι συνθέσεις εκείνες που κάνουν την διαφορά στο “Sanctuary”, με το σχήμα να παρουσιάζει φοβερά πράγματα, όπως συμβαίνει με το lead track “Futures past”, που βγάζει ατσάλινη δύναμη, ή το “Nearness of now”, που συνδυάζει πιο παραδοσιακές αναφορές με πιο μοντέρνα παιξίματα, με τον λυρισμό να κυριαρχεί στη σύνθεση του Chopin και με το τενόρο του Colón να τα «χώνει» άγρια στη σύνθεση του Shorter.
Παρότι το “Sanctuary” διαρκεί περί την μία ώρα, έχει τέτοια εξέλιξη, ενότητα και συνέπεια σαν άκουσμα, εξαναγκάζοντάς σε να το ακούς και να το ξανακούς, δίχως να το σκέφτεσαι. Όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο άλμπουμ, προφανώς.
Επαφή: www.sunnysiderecords.com

JOEL LYSSARIDES / GEORGIOS PROKOPIOU πιάνο και μπουζούκι σε μια ελληνοκυπριακή έκδοση της ACT

Ο Joel Lyssarides δεν είναι άγνωστος μουσικός. Έχει και προσωπικά άλμπουμ, μάλιστα για το “Stay Now”, του 2022, υπάρχει review εδώ στο blog, ενώ και ως sideman έχει διαπρέψει (ως μέλος της μπάντας της Viktoria Tolstoy ας πούμε, μα και αλλού).
Το πιο νέο άλμπουμ τού ελληνοκυπριακής καταγωγής μουσικού, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερη αίγλη τα τελευταία χρόνια στη σουηδική και ευρωπαϊκή τζαζ σκηνή, αποκαλείται “Arcs & Rivers” (2024), είναι ηχογραφημένο και αυτό για την ACT (όπως και το προηγούμενό του) και γίνεται σε συνεργασία με τον μπουζουξή(!) Γεώργιο Προκοπίου (Georgios Prokopiou). Δεν ξέρω αν και ο Προκοπίου είναι Ελληνοκύπριος, πάντως, και σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ ένα άλμπουμ με μπουζούκι και πιάνο, το οποίο και ασυνήθιστο ευρύτερα είναι, αλλά και ειδικότερα (όταν τυπώνεται μάλιστα για μια διάσημη γερμανική εταιρεία της σύγχρονης jazz, όπως είναι η ACT).

Κατ’ αρχάς είναι προφανές πως ο Lyssarides δεν ξεχνά την ελληνοκυπριακή καταγωγή του, και πως βρίσκεται (βρισκόταν) σε αναζήτηση κάποιου concept, ώστε να δώσει σ’ αυτήν την αξία που της πρέπει. Την μουσική αξία εννοούμε. Έτσι, προβαίνει σ’ αυτήν την, να-μην-την-πούμε απονενοημένη, σύμπραξη, γιατί το μπουζούκι δεν είναι ένα άγνωστο όργανο στην jazz (τουλάχιστον από την εποχή του “Greek Cooking” ή και ακόμη νωρίτερα), έχοντας δίπλα του έναν μουσικό, το ίδιο ανατρεπτικό μ’ εκείνον, ο οποίος συνοδεύει επί ίσοις όροις, κάνοντας, μάλιστα, το μπουζούκι του να ηχεί και σαν... kora ενίοτε (φέρνοντας στη μνήμη μας τα διάφορα crossovers του Toumani Diabaté). Γενικώς, υπάρχει αυτή η «αίσθηση» στο “Arcs & Rivers”, και είναι αυτή που κάνει, επί του προκειμένου, τη μεγάλη διαφορά.
Υπάρχουν φοβερά κομμάτια εδώ, όπως το “From the East to West”, με τον Lyssarides να κρατάει πίσω τον ρυθμό και με τον Προκοπίου να παίζει ένα ελληνοπρεπέστατο σόλο μπροστά, πριν αλλάξει η σειρά, δηλαδή να περάσει ο Προκοπίου πίσω, αφήνοντας μπροστά τον Lyssarides να αναπτύξει μια πολύ δυνατή μελωδία, σε γρήγορο τέμπο, και με δεξιοτεχνική υποβολή. Άλλο εκπληκτικό κομμάτι είναι το “Kamilieriko road”, με το μπουζούκι να ακούγεται σαν κιθάρα, παίζοντας ακόρντα στην αρχή, πριν αρχίσουν οι εναλλαγές, από πιάνο, σε μπουζούκι και τούμπαλιν, σε μια σύνθεση ξεσηκωτική, και με χορευτικές εναλλαγές, που φέρνει στη μνήμη Σταύρο Ξαρχάκο. Γενικώς, το «έντεχνο» είναι κάτι που το ανακαλύπτεις συχνά εδώ, και τα σχετικά ακούσματα του Lyssarides, τουλάχιστον από Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, δεν μπορεί να είναι αμέτοχα στο τελικό αισθητικό άθροισμα (“A night in Piraeus”, “Rivers”).
Ένα ιδιαίτερο και εν τέλει έξοχο άλμπουμ, που τιμά και την jazz και τα... ελληνικά χρώματα στη Γερμανία (ή όπου αλλού).
Επαφή: https://www.actmusic.com/en/arcs-rivers/ACT-9998-2

ENZO FAVATA / LUCIANA ELIZONDO / MARCELLO PEGHIN, DARIO MIRANDA σπουδαία άλμπουμ ιταλικής folk / jazz, τυπωμένα στη Νορβηγία

ENZO FAVATA / LUCIANA ELIZONDO / MARCELLO PEGHIN: Mystic Geography [Losen Records, 2024]
Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ έχουμε εδώ, από το τρίο του ιταλού σαξοφωνίστα (σοπράνο, μπάσο κλαρίνο, chalumeau, σύνθια, σαμπλ) Enzo Favata. Αποκαλείται “Mystic Geography” και περιλαμβάνει όχι μόνον πρωτότυπες συνθέσεις (δικές του και άλλων), μα και παλαιό «μυστικό» ρεπερτόριο, από τον 16ον αιώνα. Συνοδοιπόροι του Favata, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον ηχητικό ταξίδι, είναι η τραγουδίστρια Luciana Elizondo, που χειρίζεται και viola da gamba, ο ηλεκτρικός κιθαρίστας και μπασίστας Marcello Peghin, και ακόμη η βιολίστρια Anaïs Drago (σ’ ένα track).

Ο γενικότερος ήχος στο άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί folk, με μπαρόκ και early κλασικά χαρακτηριστικά – ένας ήχος που εμπλουτίζεται όμως, μέσω των συνθεσάιζερ, της ηλεκτρικής κιθάρας και των σαμπλ, αποκτώντας ένα πιο σύγχρονο πρόσωπο (ακόμη και folk-rock ή και neo-prog σε κάποια σημεία του).
Οι μελωδίες είναι καταπληκτικές, και δεν αναφερόμαστε μόνο στο παλαιό υλικό, μα και στο πρωτότυπο, όπως συμβαίνει π.χ. με την σύνθεση του Favata “Sailors and wales”, που είναι επηρεασμένη από αρχαίους θρύλους της Βόρειας Θάλασσας (όπως διαβάζουμε στις liner notes).
Επιπλέον ακούγονται, εδώ, ανώνυμες γαλλικές μελωδίες του 1600 (“Une jeune fillette”), ανώνυμα παραδοσιακά από την Αργεντινή, μαδριγάλια από τον 16ον αιώνα και άλλα διάφορα πρωτότυπα, όπως μια σύνθεση του Ισλανδού Jóhann Jóhannsson (1969-2018) (φημισμένου για τα κινηματογραφικά του scores κ.λπ.) ή το επίσης έξοχο ορχηστρικό “Ora pro nobis” του κιθαρίστα Peghin.
Φυσικά και η φωνή της Elizondo ακούγεται ιδανική, για τέτοιου τύπου υλικό, πλήρως προσανατολισμένη προς τις συγκεκριμένες απαιτήσεις, με το “Mystic Geography” να κυλά, καθ’ όλη τη διάρκειά του, συναρπαστικά, οδηγώντας σε πίσω στο χρόνο, σε εποχές που είναι δύσκολο να τις διανοηθούμε σε σχέση με το πώς ακριβώς δρούσε η μουσική στις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.

DARIO MIRANDA: La Dormiente [Losen Records, 2024]
Ηχογραφημένο τον Μάιο και τον Αύγουστο του 2023, στο San Giorgio del Sannio, στο Benevento της νοτιοδυτικής Ιταλίας, το “La Dormiente” του κοντραμπασίστα Dario Miranda (χειρίζεται επίσης ηλεκτρονικά και dulcitone) είναι ένα ιδιαίτερο άλμπουμ.
Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός πως είναι επηρεασμένο από το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής, καθώς La Dormiente είναι μια άλλη ονομασία του ορεινού όγκου των Απεννίνων Taburno Camposauro, εκεί στο Benevento.
Το επιβλητικό και υποβλητικό φυσικό κάλλος της περιοχής είναι εκείνο που οδηγεί τον Miranda να συνθέσει και τα δέκα tracks του συγκεκριμένου δίσκου, καλώντας τους φίλους του Giovanni Francesca (ηλεκτρική κιθάρα) και Luca Aquino (φλούγκελχορν-τρομπέτα) να συμμετάσχουν στην εγγραφή, προχωρώντας και ολοκληρώνοντας το όραμά του.
Με άλλα λόγια η μουσική του “La Dormiente” είναι... περιβαλλοντική –φιλοδοξεί σε κάθε περίπτωση να είναι τέτοια–, αφήνοντας, κατά το άκουσμά της, μιαν ανάλογη ατμόσφαιρα. Τι είδους «ανάλογη»; Ήρεμη, χαλαρή, μελωδική, σίγουρα σε κάποια σημεία υποβλητική, η οποία (ατμόσφαιρα) υποτίθεται πως προσιδιάζει με την αποτύπωση της φύσης εκεί στο Taburno Camposauro.
Η δική μας γνώμη είναι πως ο Miranda καταφέρνει να εμφυσήσει στις συνθέσεις του όλα εκείνα τα γνωρίσματα μιας μουσικής αργής, φυσικής, μελωδικής, κάπου τελετουργικής, με λιγοστές εκρήξεις, που να ρέει ακατάπαυστα, χωρίς να εκβιάζει τα συναισθήματα του ακροατή. Βασικά «εγκαταλείπεσαι», μόνος σου, σε μια περιπλάνηση, απελευθερωτική σχεδόν, στην οποία κυριαρχεί η αξία του... χαμένου χρόνου.
Επαφή: www.losenrecords.no

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 603

1/10/2024
Η Μαρινέλλα το 1969 ήταν πλέον μεγάλη φίρμα. Είχε κάνει ήδη τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της στο σινεμά και τη δισκογραφία, και ετοιμαζόταν να δουλέψει στο Στορκ, μαζί με τον Νταλάρα. Οι δημοσιογράφοι την κυνηγούσαν, κι εκείνη μιλούσε ελεύθερα, όπως συνήθιζαν να μιλάνε παλιά οι άνθρωποι. Εδώ λέει σωστά και προφητικά πράγματα για την σπουδαία Πόλυ Πάνου.

Αν ένας πρώτης κλάσης νέος τραγουδιστής, μιλούσε έτσι σήμερα, για κάποιον λίγο παλαιότερο συνάδελφό του, θα είχε γίνει το σώσε. Θα είχαν πέσει πάνω του όλες οι αρσενικές και θηλυκές καρακάξες των μίντια και θα έπαιζαν τη δήλωσή του ξανά και ξανά. Αυτό ενδεχομένως να «κούμπωνε» τον νεότερο, να μαζευόταν και να μην γούσταρε να ξαναπεί τη γνώμη του. Η ελευθερία σου περιορίζεται, όταν κάτι που θα πεις θα γίνει βούκινο. Όταν θα το πάρει ο κάθε ηλίθιος, θα το μεταφέρει όπου γουστάρει, θα το διαστρέψει, θα του δώσει τις σημασίες που θέλει κ.ο.κ.
Η Πόλυ Πάνου εκείνη την εποχή μπορεί να μην είχε δει αυτή την αποστροφή τής Μαρινέλλας. Αν και είναι πιθανό κάποιοι να της την σφύριξαν. Να απάντησε άραγε; Ποιος ξέρει... Μάλλον όχι... πρέπει να το ψάξω λίγο αυτό. Εξίσου πιθανό είναι, πάντως, τη δήλωση να την πήρε ο αέρας...
Αν και η ουσία, εδώ, είναι πως η Μαρινέλλα τα είπε όπως πρέπει. Και η ιστορία απέδειξε πως είχε δίκιο, αφού στη δεκαετία του ’70 η Πόλυ Πάνου έμεινε πίσω, κάνοντας κάποιους λαϊκούς δίσκους, που δεν θα γνώριζαν ιδιαίτερη επιτυχία – εν πάση περιπτώσει δεν θα μπορούσε, ποτέ, να συναγωνιστούν τις επιτυχίες της Μαρινέλλας, που είχε ξεκινήσει δίπλα στον Στέλιο και που δέκα χρόνια αργότερα είχε στρίψει μόνη της σχεδόν σ’ έναν επόμενο δρόμο, εκείνον του ελαφρολαϊκού, χαράζοντάς τον από την αρχή, με όλες τις άλλες (και άλλους) να ακολουθούν.

1/10/2024
Αριστουργήματα του φολκ, που, στην Ελλάδα, τα ξέρουνε 5-10 άτομα... Tri Yann…
https://www.youtube.com/watch?v=M4ZBwWxT_u8

30/9/2024
Παλιά, στα σέβεντις, οι Έλληνες διασκευάζανε Kris Kristofferson, o Γιάννης Φουντής των Hooks ας πούμε, το “For the good times” με ελληνικά λόγια (ακούγεται και στο Ρυθμός και Νειάτα), που είχε πάει Νο 1 στα Hot Country Singles του Billboard και στο Νο 11 του Hot 100, ενώ τώρα, όταν No 1 στην Αμερική είναι ξανά country και μάλιστα από μαύρο(!) (κάτι λέει σαν κομμάτι), οι Έλληνες κοιμούνται όρθιοι... 

30/9/2024

Αν πάτε να ψηφίσετε την Κυριακή κι έχετε κάποιο γούστο τέλος πάντων, όπως το ελπίζω... σας ξορκίζω. Μην στοιχηθείτε πίσω από τους ατάλαντους. Ψηφίστε κατσαπλιάδες.

30/9/2024
Το κείμενο για τον Nick Gravenites πήγε σφαίρα. Το διάβασε πολύς κόσμος, έκανε πολλά shares και αυτό οπωσδήποτε είναι κάτι που με ευχαρίστησε. Ήταν ένα κείμενο συνοπτικό φυσικά, που ήταν κομμένο στα δύο. Στη φάση του Nick στα κλασικά χρόνια του ροκ, στην Αμερική, από το 1965 έως το 1973, και στη φάση του με την Ελλάδα. Φυσικά, παραλείφθηκαν πολλά, και ανάμεσα σε άλλα, όλη η δισκογραφία του από το 1973 μέχρι σήμερα. Αν δεν έκοβα το κείμενο σ’ αυτά τα δύο μέρη θα έγραφα ακόμη. Πρέπει λοιπόν να βρίσκεις έναν τρόπο να τελειώνεις κάτι που αρχίζεις σχετικά σύντομα, γιατί έτσι απαιτούν οι ρυθμοί της δουλειάς, δίχως όμως να προδίδεις το θέμα σου. Και είμαι σίγουρος πως δεν το πρόδωσα, καθώς και τα καλά λόγια περίσσεψαν.
Ξαναλέω ότι ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλος υπήρξε ο Nick Gravenites... και μια τελευταία απόδειξη είναι το βίντεο που ακολουθεί...
Τι να λέμε τώρα... Όταν λέει τραγούδι σου ο Dylan, τα πάντα έχουν τελειώσει...
https://www.youtube.com/watch?v=mUw4IBozJvY

28/9/2024
Marinella style... Όλγα Καρλάτου...
https://www.youtube.com/watch?v=NxMrPbGbprs

28/9/2024
Πριν από 5 μήνες κυκλοφόρησε η δεύτερη έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ & ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της / 1965-1982» [Όγδοο, 2024].
Στην κατηγορία «ΤΕΧΝΗ-ΘΕΑΤΡΟ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, το βιβλίο βρίσκεται στη δεύτερη θέση στις «πωλήσεις 6μήνου», κάτι που οφείλεται σ’ εσάς.

Σας ευχαριστώ πολύ και πάμε γι’ άλλα...

27/9/2024
Όταν σε κοιτώ στα μάτια / μη τα ρίχνεις χαμηλά
Βάζω μέσα στο μυαλό μου / πράγματα τρελά...
Πεθαίνω μ’ αυτή τη στροφή του Άκη Πάνου.
Όταν τη λέει η Μαρινέλλα όμως, όχι η μία και η άλλη...