USURUM το «Μάτια Κάμερες» είναι το πέμπτο άλμπουμ τους

Οι Usurum είναι ένα εξαμελές συγκρότημα (Κοσμάς Λαμπίδης, Σταύρος Ρουμελιώτης, Γιώργος Σταυρίδης, Νίκος Αντωνόπουλος, Φάνης Ζαχόπουλος, Λάμπρος Παπανικολάου), που αισίως, όπως λέμε, φθάνει στον πέμπτο δίσκο του, ο οποίος αποκαλείται «Μάτια Κάμερες» [Melodica Art Productions / B-otherSide Records, 2025]. Στο δισκορυχείον δεν έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτούς, οπότε τώρα έχουμε την ευκαιρία να πούμε κάποια λόγια παραπάνω. Όπως διαβάζουμε στο bandcamp τους:
«Οι Usurum δημιουργήθηκαν το 2008 από τέσσερις φίλους, μαθητές του Μουσικού Σχολείου Αλίμου, και έχουν έδρα την Αθήνα. Με ποιητικό λόγο, ηλεκτρονικά και ακουστικά ηχοτοπία, πολυφωνίες και αναλογικά synths, η μουσική τους αντλεί έμπνευση από το αστικό τοπίο. Έχουν κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ και εμφανιστεί σε μεγάλες σκηνές και φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα».

Ακούγοντας το «Μάτια Κάμερες» μπορώ να επιβεβαιώσω και τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία, και τις πολυφωνίες, και τα αναλογικά synths, όπως και το αστικό τοπίο ως έμπνευση. Θέλω να πω πως εκείνο που μένει ανεπιβεβαίωτο είναι, βασικά, ο ποιητικός λόγος. Δεν έχω τη γνώμη πως υπάρχει κάποιου είδους ποίηση στα τραγούδια των Usurum, απλώς υπάρχει η διάθεση να γραφτεί (ελληνικός) ποιητικός λόγος – και είναι αυτή ακριβώς η διάθεση, που υποβοηθείται από τις μουσικές του γκρουπ. Με άλλα λόγια είναι ο τρόπος, μέσω του οποίου αρθρώνονται οι συνθέσεις με τα λόγια, που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ποιητικότητας. Στην πράξη τα λόγια δεν μπορούν να «σταθούν» μόνα τους, ως ποίηση – δίχως, δηλαδή, τις μουσικές και τις ερμηνείες. Η δική μου γνώμη είναι, λοιπόν, για να ολοκληρώσω το θέμα με τον στίχο, πως οι Usurum θα πρέπει να ψαχτούν ακόμη πιο πολύ, αποφεύγοντας την καταφυγή σε επαναληπτικά και φατικά στοιχεία. Άρα απαιτείται και μια (τεχνικής φύσεως) πύκνωση του λόγου τους, μα και μια πιο ουσιαστική κατόπτευσή του σε σχέση με τα νοήματα κ.λπ.
Από ’κει και πέρα είναι δεδομένη η συμπάθειά μας για τους Usurum. Γίνεται αντιληπτή, εννοώ, η προσπάθειά τους να προσδιορίσουν, ηχητικώς, μια περιοχή τραγουδιστικού ηλεκτρονικού ήχου, που να τους διαφοροποιεί από προπάτορες του είδους (την Λένα Πλάτωνος, τους Στέρεο Νόβα) και αυτό, οπωσδήποτε, μόνον ως θετικό μπορεί να καταγραφεί. Επιπλέον ενδιαφέρουσες είναι και οι φωνητικές προσεγγίσεις τους, επί των συνθέσεων, που δημιουργούν νέα δεδομένα (το λέω, γιατί το θέμα των φωνών δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για τα περισσότερα σχήματα του είδους), ενώ και οι συνδυασμοί «κλασικών», ακουστικών και ηλεκτρονικών οργάνων δείχνει και αυτή ψάξιμο και ενδιαφέρον για κάτι διαφορετικό.
Οι Usurum δεν είναι ένα ποπ (ηλεκτρονικό ή ό,τι άλλο) συγκρότημα. Τα τραγούδια τους δεν προορίζονται για «χιτ», ούτε είναι απ’ αυτά που θα μεταδοθούν με άνεση από τα τυπικά ραδιόφωνα (όποια είναι και όσα υπάρχουν). Θέλουν το χρόνο τους, εννοώ, για να γίνουν αποδεκτά και να τοποθετηθούν σε μια σειρά – να γίνουν, εννοώ, πλήρως κατανοητά. Προσωπικά από τα εννέα tracks του δίσκου τους ξεχώρισα, μετά από τρεις ακροάσεις, τα «Άλλη γη» και «Με τα κύματα». (Είμαι δε σίγουρος πως αν άκουγα περισσότερες φορές το «Μάτια Κάμερες» κάποια ακόμη θα ξεχώριζα).
Επαφή: https://usurum.bandcamp.com/album/--2