ΤΑΚΗΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ keep on dancing

Ανοίγω το Λεξικό της Ελληνικής Μουσικής/ Από τον Ορφέα έως σήμερα/ Τόμος 1 Α-Γ του Τάκη Καλογερόπουλου [Εκδόσεις Γιαλλελή, Αθήνα 1998] και διαβάζω λίγα λόγια για τον Τάκη Αθηναίο: «Διακεκριμένος σύγχρονος μαέστρος και συνθέτης της ελαφράς μουσικής, με ολοκληρωμένη κλασική κατάρτιση· επίσης, εξαιρετικά επιτυχημένος ενορχηστρωτής.(…) Έχει ενορχηστρώσει άπειρα κομμάτια και τραγούδια για τη δισκογραφία, το θέατρο και την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της Ραδιοφωνίας (που τη διευθύνει από την ίδρυσή της). Παράλληλα είναι πρόεδρος του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου (ΠΜΣ). Για την Ιστορία αναφέρουμε ότι το 1949 έπαιζε πιάνο στην ορχήστρα του Στρατού, στην Καστοριά. Ορισμένα από τα δημοφιλή τραγούδια του: “Πότε-πότε”, “Αυτή ειν’ αγάπη”, “Πάρε το κύμα του γιαλού”, “Γλέντα τη ζωή σου”, “Στη γειτονιά που κάθεσαι”, “Βίβα συρτάκι” κ.λπ. Ορχηστρικά κομμάτια του και εξαιρετικές παρουσιάσεις-διασκευές γνωστών σκοπών υπάρχουν στους δίσκους “Souvenir of Greece” (1970), “Keep on dancing” (1972), “Greece” (1978), “Folk and Pop Dances” (1990). Έχει επίσης επιμεληθεί-ενορχηστρώσει τους δίσκους: “Τραγούδια του Αττίκ” (1974), “Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια” (1977), “Τρίγωνα κάλαντα” (1979), “Χορευτικές αναμνήσεις” (1979), “Fifties και Ξερό Ψωμί” (με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, 1988), “Αναμνήσεις της Παλιάς Αθήνας” (1993). Η δραστηριότητά του έχει επεκταθεί και στις επενδύσεις σε δίσκους για παιδιά, όπως: “Παιδικό Θέατρο” (1976), “Σήμερον ο Καραγκιόζης” (1979), “Ταρζάν-Γκαούρ” (1979), “Παιδικό Θέατρο 2” (1979) κ.λπ.».

Αυτό που δεν πρόλαβε να γράψει ο Καλογερόπουλος στο βιβλίο του είναι πως ο Τάκης Αθηναίος πέθανε την 21/5/2004 σε ηλικία 84 ετών. Υπάρχει μία σχετική νεκρολογία στον Ριζοσπάστη της επόμενης ημέρας, όπου ανάμεσα σε άλλα τονίζονται και τα εξής: «Ο Τ. Αθηναίος ήταν ένας από τους ιδρυτές του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, του οποίου για πολλά χρόνια διηύθυνε την ορχήστρα του. Πήρε μέρος σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, εκπροσωπώντας τη χώρα μας, αποσπώντας σημαντικές διακρίσεις και βραβεία. Παράλληλα με τη μουσική του δραστηριότητα ασχολήθηκε με το συνδικαλισμό, προσπαθώντας πάντα να συνδέσει τον αγώνα για τον πολιτισμό με τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο των μουσικών και της μουσικής, όπως συνήθιζε να λέει. Για μια δωδεκαετία, από το 1984 έως το 1996, εκλεγόταν συνεχώς στο αξίωμα του προέδρου του ΠΜΣ. Επί των ημερών του ο κλάδος των μουσικών είχε πολλές κατακτήσεις τόσο στον εργασιακό, όσο και στον πολιτιστικό τομέα. Για την προσφορά του, με ομόφωνη απόφαση της ΓΣ του ΠΜΣ, του είχε αποδοθεί ο τίτλος του επίτιμου προέδρου».

Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ελαφράς ορχήστρας ήταν τα δυνατά χαρτιά του Τάκη Αθηναίου – δύο τομείς στους οποίους διέπρεψε. Το “Keep on Dancing” [Pan-Vox SPV 10139, 1972] είναι δε εκείνος ο δίσκος που ενδυναμώνει τη συγκεκριμένη εντύπωση όσο κανένας άλλος. Ωραίες light διασκευές (σ’ ένα jazzy-lounge στυλ) μεγάλων επιτυχιών της εποχής (“Mammy Blue”, “El condor pasa”, “In the summertime”, “Something”, “Love story”, “Bad moon rising”…) με 3-4 κομμάτια όχι απλώς να ξεχωρίζουν, αλλά να γράφουν και (άγνωστη) ιστορία. Αναφέρομαι στο “Rose nel buio” (επιτυχία για την Gigliola Cinquetti, αλλά και ως «Δυο ρόδα τ' Απριλιού» για τον Τέρη Χρυσό) με τους ισορροπημένους όγκους των πνευστών και την έξοχη συνοδεία των πλήκτρων (με το… ξεκούρδιστο πιάνο και το hammond), στο “Yesterday when I was young” (το “Hier encore” δηλαδή των Charles Aznavour και Georges Garvarentz) με το φλάουτο να παίρνει πάνω του τη θεσπέσια μελωδία, την ορχήστρα να συνοδεύει σε τζαζ-ροκικό στυλ και με τα πνευστά να προσφέρουν ένα ακαταμάχητο break και τέλος, στoν ύμνο του jazz-rock, το “Spinning wheel” των Blood, Sweat & Tears σε μία version πολύ μελετημένη, που θα μπορούσε να κοντράρει ακόμη και την ανάλογη του Ted Heath.