ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο»

O νέος δίσκος του Παιδί Τραύμα, μετά το εξαιρετικό προπέρσινο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις» έχει concept και αποκαλείται «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο» [Inner Ear, 2020]. Ποιο είναι αυτό το concept; Διαβάζουμε στο bandcamp:
«Η αληθινή ιστορία: Μέσα δεκαετίας 1990. Οι αρχές συλλαμβάνουν έναν παρανοϊκό εγκληματία, λίγο πριν ολοκληρώσει το έργο του. Οδηγείται στον ανακριτή. Αυτοαποκαλείται “Άνθρωπος Κακός” και σοκάρει τους πάντες με την απολογία του: Μια γυναίκα κλειδωμένη σ’ ένα δωμάτιο. Εκρηκτικά στους δημόσιους χώρους. Δηλητήριο στα υδραγωγεία. Έχει ένα φρικτό σχέδιο: Να καταστρέψει τον κόσμο. Καταδικάζεται ομόφωνα σε ισόβια και η υπόθεσή του μένει αυστηρά απόρρητη για λόγους καθησυχασμού της κοινής γνώμης. Στον καινούριο του δίσκο, το Παιδί Τραύμα δημοσιεύει το απόρρητο έγγραφο της πολυσέλιδης απολογίας του παρανοϊκού εγκληματία, η οποία παρέμενε μυστική σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, βασισμένα αυτολεξεί στην απολογία αυτή».
Τώρα το κατά πόσον είναι αληθινά όλα αυτά... εγώ, προσωπικώς, αμφιβάλλω εντελώς. Και το λέω, επειδή η ιστορία υποτίθεται πως αφορά σε... σύλληψη «παρανοϊκού» από τα μέσα του ’90, ενώ στο δημοσιευμένο «απόρρητο έγγραφο της πολυσέλιδης απολογίας» (που αποτελεί το ένθετο του δίσκου), σε μια ιατροδικαστική έκθεση φαίνεται μια ημερομηνία «30-9-2014». Δεν συνάδουν δηλαδή τα μέσα του ’90 με το 2014. Επίσης δεν συνάδουν τα μέσα του ’90 με τους Daft Punk, οι οποίοι αναφέρονται στην... απολογία του κατηγορούμενου. Περιττό να πω, για να την σπάσω εντελώς σε κάποιους (γέλια), πως το έγγραφο αυτό υπάρχει μάλιστα στο νετ (δεν είναι απόρρητο δηλαδή!), ενώ εντάσσεται ως παραποιημένο στο ένθετο του άλμπουμ, που αφορά στο «φάκελο δικογραφίας». Όλα αυτά τα λέω, προκειμένου να σιγουρευτούν κάποιοι πως ό,τι ακούγεται εδώ έχει από ελάχιστη έως καθόλου σχέση με την πραγματικότητα (το σημειώνω, επειδή ποτέ δεν μπορεί να ξέρεις αν σ’ ένα φανταστικό concept έχουν παρεισφρήσει και κάποια ψήγματα ή στοιχεία αλήθειας). Anyway... δεν τρέχει τίποτα... αφού αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ, στην περίπτωση τού «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο», είναι εκείνο που είναι χαραγμένο στο βινύλιο. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά, είναι... δευτερότερα.

Λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το επινοημένο εγώ θα πω concept, που έχει πολυποίκιλες διαστάσεις, και καλό είναι όλες αυτές τις διαστάσεις να τις ανακαλύψει μόνος του κάθε ακροατής, αποκρυπτογραφώντας με προσοχή τα λόγια, χτίζεται ένα θαυμάσιο μουσικό περιβάλλον, που φέρνει στη μνήμη την electro-pop των Pet Shop Boys σε πρώτη φάση (και άλλους πολλούς και πολλά, ενδεχομένους, κατά τόπους).
Το μεγάλο ατού τού Παιδί Τραύμα είναι πως ξέρει να γράφει σύγχρονα, καλά και πολύ καλά τραγούδια. Τραγούδια με νόημα, με αρχή, μέση και τέλος, στα οποία πρωταγωνιστεί μια πολύ ψαγμένη ρίμα – γιατί η ρίμα είναι αυτή, που δίνει την ώθηση στο Παιδί Τραύμα, να δημιουργήσει αυτά τα ωραία τραγούδια. Όπως είναι το «Στοπ», η «Χιονάτη», «Το φόρεμα», το «Με λένε Μαρία» το «Ασθενοφόρα» και όλα τα υπόλοιπα.
Με λιτή οργανική συνοδεία (ό,τι ακούγεται προέρχεται από τον Κτίρια τη Νύχτα, ενώ συμμετέχει και μία γυναικεία φωνή σε κάποια tracks) και με την φωνή «μπροστά», ωραία φωνή, που τραγουδάει ή ραπάρει, το Παιδί Τραύμα έχει τον πλήρη έλεγχο τής κατάστασης, τόσο του στιχουργικού θέματος, όπως και των ρυθμών και των μελωδιών που εκείνο (το θέμα) προκαλεί, προτείνοντας έναν δίσκο σύγχρονο, φρέσκο, ουσιαστικό, ελληνικό (να το πούμε κι αυτό, γιατί ο λόγος είναι γραμμένος στη γλώσσα μας), με απόλυτο λόγο ύπαρξης. Κοινωνήστε άφοβα...
Επαφή: www.inner-ear.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 303

28/10/2020
Οι χουνταίοι έδωσαν στη Ζωίτσα να κρατήσει κοντάρι χωρίς σταυρό...

28/10/2020

O υπουργός Εθνικής Αμύνης Παναγιώτης Κανελλόπουλος ζητά ρουσφέτι από τον υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Κωνσταντίνο Καλλία, προκειμένου να διοριστεί δασκάλα εθνικόφρων (Φεβρουάριος 1954 – Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου)

27/10/20126

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

Σήμερα το πρωί
όντας μάλλον νέος και ανόητος
πήρα το πολυβόλο του πατέρα μου
που το ’χε κρυμμένο από τον καιρό του πολέμου, βγήκα έξω
και καθάρισα κάμποσους μικρούς εχθρούς.
Από τότε δεν γύρισα σπίτι.
 
Σήμερα το πρωί
σμήνη της αστυνομίας με λαγωνικά
κάνουν άνω κάτω την πόλη με την περιγραφή μου
τυπωμένη στο μυαλό τους, ρωτώντας:
«Μήπως τον έχετε δει πουθενά;
Είναι εφτά χρονών
του αρέσει ο Πλούτο, ο Μάιτι Μάους
και ο Μπίφο η Αρκούδα,
μήπως κάπου τον πήρε το μάτι σας;»
 
Σήμερα το πρωί
καθισμένος μόνος σε μια απόμακρη παιδική χαρά
μουρμουρίζοντας στον εαυτό μου, ξανά και ξανά,
«την πάτησες, την πάτησες»
βάζω πλώρη για τα επόμενα σχέδιά μου,
αν και δεν μπορώ να κουνηθώ.
Τα λαγωνικά θα με μυριστούνε
έχουν τα γλειφιτζούρια μου.
 

Brian Patten (1968)
[Ποιητής του Λίβερπουλ, γνωστός σε όσους ακούνε ροκ από το συγκρότημα Grimms και άλλα διάφορα]

26/10/2026
Γράφει αυτός ο Γιάννης Αλεξίου στο ogdoo.gr, για τα 100+3 από τα καλύτερα άλμπουμ της Ελληνικής Σκηνής (2000-2020) και διαβάζουμε το αμίμητο πως «Είναι δύσκολο να χωρέσουν όλες οι τάσεις, όλη η γκάμα της Ελληνικής Σκηνής σε 100 άλμπουμ καθώς και παραλείψεις θα υπάρχουν».
Ρε τι γράφουνε εδώ πέρα; Σε 103 άλμπουμ δεν χωράνε όλες οι τάσεις του ελληνικού ροκ; Καλά πόσες είναι αυτές οι τάσεις; Πεντακόσιες; Εγώ με 5 άλμπουμ, θα είχα μέσα όλες τις τάσεις, δεν θα χρειαζόμουν 103. Αν μιλάμε για τάσεις δηλαδή. Κι άμα είσαι μάγκας, και όχι δημοσιοσχεσίτης, για να τους έχεις όλους μέσα, μπας και σου πούνε οι φίλοι σου «εμένα γιατί δεν μ’ έβαλες;», θα έκανες μια λίστα με καμμιά 30αριά άλμπουμ, ώστε να καταλάβει και κάποιος νέος τι αληθινά-αληθινά αξίζει να ξέρει, και να προσέξει, απ’ αυτή την εποχή.
Περιττό να πω πως απ’ όλα αυτά τα άλμπουμ είναι ζήτημα αν είχα καμιά 10αριά σε μια δική μου λίστα με τα 30-40 καλύτερα της 20ετίας.
Θέλω να πω, απλώς, πως τα περισσότερα «καλύτερα» είναι απ’ έξω.

26/10/2020
Χθες ανέβηκε ένα κείμενό μου στο LiFO.gr, το οποίον παραδόξως δεν μοιράστηκε αρκετά. Δηλαδή δεν μοιράστηκε σχεδόν καθόλου. Έκανε 20 μόλις shares! Λέω για το άρθρο «Ένα εξαιρετικό τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου με γκέι περιεχόμενο».
Αυτό είναι πολύ παράξενο, πρώτον γιατί το κείμενο δεν ήταν αδιάφορο (δεν του άξιζε τέτοια τύχη) και δεύτερον γιατί πήρε ελάχιστα likes, ακόμη και όταν το πρότεινα εγώ από εδώ.
Δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, όταν απλά ποστ που κάνουμε, εδώ στο facebook, συγκεντρώνουν δεκάδες likes. Υποπτεύομαι (υποπτεύομαι λέω – δεν ξέρω αν είναι έτσι) πως επειδή το άρθρο είχε φωτογραφίες με γυμνό δεν πέρασε από τους αλγόριθμους, και συνεπώς δεν φάνηκε στις αρχικές σελίδες των φίλων. Αν είναι όντως έτσι, κρίμα – για το άρθρο.
Πάντως το τραγούδι (το οποίο προτεινόταν στο κείμενο) έκανε αρκετές θεάσεις. Πριν δημοσιευθεί το άρθρο είχε 678 «χτυπήματα» στο YouTube, ενώ τώρα έχει 1021. Που σημαίνει ότι χθες και σήμερα ακούστηκε επιπλέον 343 φορές. Κάτι είναι κι αυτό (για το τραγούδι, που είναι καταπληκτικό).
[όποιος θέλει να διαβάσει το κείμενο ας το βρει από το LiFO.gr ή από την σελίδα μου εδώ, εγώ δεν το ξαναποστάρω]

26/10/2020
Να ακούσουμε τι λέει και ο Ιωάννης Ιωαννίδης περί covid κ.λπ. (στο werbradio της EΡT - 14 Οκτ. 2020). Πράγματα που σκεφτόμαστε και μόνοι μας, όσοι τα σκεφτόμαστε, και τα λέμε εδώ πέρα από τον Μάρτιο, μας τα επιβεβαιώνει ένας από τους κορυφαίους γιατρούς του κόσμου. Γιατί πολλά πράγματα είναι προφανή, αλλά δεν λέγονται, δεν διαδίδονται, επειδή δεν συνάδουν με την «κυρίαρχη» γραμμή. Αντιθέτως δουλεύει άψογα η παραπληροφόρηση, η μπούρδα, το ψέμα, οι κακές εκτιμήσεις, τα λάθος νούμερα, και βεβαίως η διασπορά του πανικού. Α ναι, και η κατηγορία περί "συνομωσιολογίας" (από τους και-καλά εγγράμματους), για όσους διαφωνούν με την "κυρίαρχη" γραμμή.
– 10% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μολυνθεί. Υπάρχει τεράστια υποκαταγραφή. Παγκοσμίως πρέπει να έχουμε 800 εκατομμύρια κρούσματα, δηλαδή 20 φορές παραπάνω από τα καταγραμμένα. Στην Ελλάδα πρέπει να είναι 10 φορές ίσως και περισσότερο παραπάνω από αυτά που καταγράφονται.
– Η νόσος covid-19 έχει μικρότερη θνητότητα ακόμη και από την εποχική γρίπη. Η θνητότητα είναι 0,15% στο σύνολο του πληθυσμού.
– Στην Ελλάδα γίνονται λίγα τεστ. Τα πραγματικά κρούσματα στην Ελλάδα είναι περί τις 300.000.
– Η Σουηδοί κάνανε πάρα πολύ καλά, για το γεγονός πως απoφύγανε το lockdown, αλλά κάνανε μεγάλο λάθος ως προς την διαχείριση των γηροκομείων.
– Τα γηροκομεία ευθύνονται περίπου για τους μισούς θανάτους. Οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις που μεταδίδονται από το προσωπικό των νοσοκομείων είναι επίσης σοβαρός αρνητικός παράγοντας.
– Οι ευπαθείς ομάδες είναι πολύ λιγότερες από αυτές που φαντάζεται κάποιος.
– Πρέπει να προστατευθεί ένα 10% του πληθυσμού, ένα 1% να προστατευθεί με νύχια και με δόντια και οι υπόλοιποι ζούμε τη ζωή μας κανονικά προσέχοντας (πλένουμε χέρια, δεν βήχουμε πάνω σε άλλους, φοράμε μάσκες όταν δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον συγχρωτισμό).
– Τα λάθη σ’ αυτούς τους πρώτους 10 μήνες της επιδημίας:
1. Τα αυστηρά lockdown ήταν τραγικά εσφαλμένα. Και δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Το lockdown σκοτώνει ζωές, συντρίβει ζωές για χίλιους-δυο λόγους. Άνθρωποι δεν πηγαίνουν να θεραπευτούν, δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά χρόνια νοσήματα, υπάρχουν συντριπτικές συνέπειες στην ψυχική υγεία, 50% των Αμερικανών απέκτησαν αγχωτική διαταραχή ή κατάθλιψη, 1/4 των νέων σκέφτεται την αυτοκτονία, συντριπτικά προβλήματα στην υγεία λόγω ανεργίας, τα λεγόμενα «νοσήματα της απελπισίας», υπάρχει αναζωπύρωση της φυματίωσης, αναζωπύρωση της πείνας καθώς πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι είναι στα πρόθυρα της πείνας λόγω του lockdown, καθυστέρηση των παιδικών εμβολιασμών κ.λπ.
2. Χρήση θεραπειών που δεν ήταν αποτελεσματικές (πέθαναν ασθενείς από τα φάρμακα)
3. Ασθενείς με covid-19 στάλθηκαν στα γηροκομεία! Σαν να πετάς ένα δαδί σε πυριτιδαποθήκη.
Και άλλα διάφορα. Το link στα σχόλια.

MICHEL BENITA, TERJE RYPDAL, DINO SALUZZI, ANDRÁS SCHIFF / JÖRG WIDMANN νέες ECM εκδόσεις ΙΙ

MICHEL BENITA: Looking at Sounds [ECM Records, 2020]
Γεννημένος στην Αλγερία, αλλά από τους βασικούς στυλοβάτες (κοντραμπασίστας γαρ) της γαλλικής σκηνής ήδη από τα χρόνια του ’80, ο Michel Benita (που έχει περάσει από σχήματα των François Jeanneau, Sacha Distel, Erik Truffaz, Andy Sheppard κ.ά.) έχει τώρα ένα δεύτερο δικό του άλμπουμ στην ECM (μετά από εκείνο των Michel Benita Ethics το 2016), το οποίον αποκαλείται “Looking at Sounds”. Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Benita συνθέτει τα περισσότερα από τα tracks («παίζουν» και κάτι λίγες διασκευές, στο στάνταρντ “Never never land”, στο “Inutil paisagem” του A.C. Jobim…), ενώ δίπλα του στέκονται δυνατοί μουσικοί, όπως είναι οι Matthieu Michel φλούγκελχορν, Jozef Dumoulin fender rhodes, ηλεκτρονικά και Philippe Garcia ντραμς, ηλεκτρονικά.

Υπάρχει, λοιπόν, μια ηλεκτρονική παρουσία, όχι έντονη τις περισσότερες φορές, αλλά υποδόρια και ουσιαστική στα περισσότερα από τα κομμάτια, που σε συνδυασμό με το ηλεκτρικό πιάνο, βοηθά στη συγκρότηση μιας κάπως παράξενης, διαβρωτικής αίσθησης. Contemporary jazz είναι φυσικά η βασική «συνταγή» εδώ, αλλά παραλλήλως διασκορπίζονται μεταξύ των κομματιών και άλλα στοιχεία, free-improv, avant, new age κ.λπ., που προσδίδουν, σε κάθε περίπτωση, και μια διαφορετική ηχητική εικόνα. Ακούμε για παράδειγμα το 7λεπτο electronic-jazz-romance “Body language” ή το αυτοσχεδιαστικό “Cloud to cloud” και βγάζουμε κάποια πρώτα, αλλά βασικά, συμπεράσματα.

Γενικώς, το “Looking at Sounds” είναι ένα αρκετά καλά κεντραρισμένο, σύγχρονο τζαζ άλμπουμ, με ωραίες και λειτουργικές ιδιαιτερότητες, που δείχνουν το ειδικό γούστο, αλλά και τις ικανότητες αυτού του μουσικού, του Michel Benita, που ξέρει να κρατά σε υψηλό επίπεδο το ενδιαφέρον των ακροατών του, μετερχόμενος, πάντα, τα κατάλληλα μέσα.

TERJE RYPDAL: Conspiracy [ECM Records, 2020]
Σταθερός άξονας του καταλόγου της ECM, ο νορβηγός κιθαρίστας Terje Rypdal, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε δίσκο της γερμανικής εταιρείας στο “Afric Pepperbid” ως μέλος του Jan Garbarek Quartet (το έβδομο άλμπουμ της ECM, από το 1970), εξακολουθεί να βρίσκεται στις επάλξεις 50 χρόνια μετά. Με νέο άλμπουμ στην ετικέτα τού Manfred Eicher, που αποκαλείται “Conspiracy”, ο Terje Rypdal αποδεικνύει και σήμερα, στα 73 χρόνια του πια, πως παραμένει ένας σημαντικός δημιουργός, ο οποίος ποτέ δεν βρέθηκε σε «δύσκολη» καλλιτεχνική θέση. 

Πάντα, τα άλμπουμ τού Rypdal ήταν το «κάτι άλλο» μέσα στον κατάλογο της ECM και πάντα ήταν, ως ποιότητες, από πολύ καλά και πάνω. Ήταν η αδιαφιλονίκητη rock πλευρά τής γερμανικής εταιρείας εξάλλου, οι θωπείες της προς τον ψυχεδελικό ήχο, το progressive, το fusion και το space rock. Με φοβερά LP ή CD μέσα στις δεκαετίες (να υπενθυμίσουμε από τα παλαιότερα το ρηξικέλευθο “Odyssey” από το 1975 και από τα σχετικώς πιο πρόσφατα το εξίσου εντυπωσιακό “Vossabrygg” του 2006), ο Terje Rypdal με το “Conspiracy” δείχνει, απλώς, πως οι ιδέες, η διάθεση και το πάθος του δεν έχουν στερέψει και πως πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να μας ταρακουνήσει, τη βοηθεία των πάντα εξαιρετικών συνεργατών του.
Πέραν λοιπόν από τον ίδιο, που χειρίζεται, όπως πάντα, ηλεκτρικές κιθάρες, στέκονται κοντά του, σ’ αυτή την νεότερη προσπάθειά του, δύο μουσικοί του σήμερα, ο Ståle Storløkken keyboards (με ήχο, που πάει προς... Canterbury ενίοτε) και ο μπασίστας Endre Hareide Hallre, με το κουαρτέτο να συμπληρώνεται μ’ έναν φίλο από τα παλιά, τον ντράμερ Pål Thowsen (πρώτη φορά που βρέθηκαν μαζί, Rypdal και Thowsen ήταν στο LP “No Time for Time” του 1977, για το οποίον υπάρχει review στο δισκορυχείον).
Το “Conspiracy” είναι ένα έξοχο άλμπουμ, μέσα από το οποίο φαίνεται κατά πρώτον πως ο Terje Rypdal δεν έχει χάσει ίχνος από την δημιουργικότητά του (ως κιθαρίστας και συνθέτης). Κάθε κομμάτι που υπάρχει εδώ (όλα πρωτότυπα και δικά του) κινείται από ένα (υψηλό) επίπεδο και πάνω, διαθέτει πάντα τις διαχρονικές δικές του και κάπως σήμα-κατατεθέν space-progressive ενοράσεις του, ενώ ουκ ολίγες φορές το «πράγμα» κυλάει προς έτερες κατευθύνσεις, που άλλοτε φέρνουν στη μνήμη τον ήχο τής σκηνής του Canterbury και άλλοτε πιο «τυπικές», αλλά πάντα αξιομνημόνευτες, space-fusion καταστάσεις.
Με έξοχα tracks σαν το φερώνυμο space-prog-fusion“Conspiracy” ή σαν το αργό “Baby beautiful” (με hints από Pink Floyd και King Crimson), το άλμπουμ αυτό τού Terje Rypdal (επτά χρόνια μετά το προηγούμενό του) είναι ένα από τα καλύτερα της υπερ-πεντηκονταετούς δισκογραφίας του.

DINO SALUZZI: Albores [ECM Records, 2020]
Ένα άλμπουμ για σόλο μπαντονεόν δεν είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να το συναντήσεις συχνά, και άρα σε πρώτη φάση παραξενεύει. Όταν, όμως, εκείνος που χειρίζεται το μαγικό αυτό όργανο είναι ο μάστερ Αργεντινός Dino Saluzzi, τότε όλα μπαίνουν σε μια σειρά.
Σχεδόν 40 χρόνια αριθμεί η συνεργασία τού Saluzzi με την ECM (η αρχή είχε γίνει με το “Kultrum”, το 1983, που κι εκείνο ήταν σόλο, με την διαφορά πως εκτός από μπαντονεόν ο Saluzzi χειριζόταν επιπλέον κρουστά και φλάουτα), μια συνεργασία που έχει δώσει εξαιρετικά το δίχως άλλο άλμπουμ, μέσα στα χρόνια.
Σ’ αυτήν την πιο νέα κατάθεσή του ο αργεντινός συνθέτης και οργανοπαίκτης παρουσιάζει  εννέα δικά του θέματα, στα οποία εμφανίζονται όλα εκείνα τα γνώριμα χαρακτηριστικά της μουσικής του. Τα νοσταλγικά tangos πρώτα-πρώτα, οι μιλόνγκες, οι καντέντσες, μα ακόμη και κομμάτια που δεν κρύβουν τις πιο «κλασικές» αναφορές τους, όπως είναι το 12λεπτο “Ofrenda-tocata”, που κλείνει το άλμπουμ.
Πριν όμως απ’ αυτό υπάρχει ο φόρος τιμής στον γεωργιανό συνθέτη Giya Kancheli (1935-2019), μέσω του “Adiós maestro Kancheli” (Kancheli και Saluzzi είχαν συνεργαστεί, φυσικά, εντός της ECM), το έξοχο θλιμμένο “Ausencias” και βεβαίως το “Don Caye – Variaciones sobre obra de Cayetano Saluzzi”, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από παραλλαγές πάνω σε θέματα τού πατέρα του, επίσης συνθέτη, Cayetano Saluzzi. Ειδικώς εδώ ο Dino Saluzzi είναι λυρικός στο έπακρον, καθότι επιστρέφει, θα λέγαμε, στα παιδικά του χρόνια, ενθυμούμενος πώς ξεκίνησε δίπλα στον πατέρα του, αφήνοντας τη συγκίνηση να κυριαρχήσει.

ANDRÁS SCHIFF / JÖRG WIDMANN: Johannes Brahms Clarinet Sonatas [ECM New Series, 2020]
Από τους πιο αναγνωρισμένους «κλασικούς» οργανοπαίκτες της εποχής μας, με ειδίκευση, αν μπορούμε να το πούμε αυτό, σε έργα Bach, Mozart, Beethoven κ.ά., γεννημένος στην Ουγγαρία to 1953, αλλά από χρόνια εμιγκρές σε Αυστρία και Βρετανία, ο πιανίστας András Schiff, συνεργάζεται σ’ αυτό το CD με τον γερμανό κλαρινίστα Jörg Widmann (γενν. το 1973), αποδίδοντας έργα τού Johannes Brahms. Πιο συγκεκριμένα τις “Sonata E-flat major op.120/2” (1894) και “Sonata f minor op.120/1” (1894), για πιάνο και κλαρινέτο αμφότερες (έργα ωριμότητας του Brahms), με το άλμπουμ να περιλαμβάνει ενδιαμέσως και μία σύνθεση για πιάνο του Widmann (“Intermezzi”), αφιερωμένη στον συνεργάτη του Schiff, ο οποίος την ερμηνεύει κιόλας. Αυτό είναι το περιεχόμενο, για το οποίον μπορεί να πληροφορηθεί περαιτέρω ο ενδιαφερόμενος ακροατής μέσω του ενθέτου του άλμπουμ (κείμενα των Erich Singer και Jörg Widmann), πριν αφεθεί στην μαγεία της μουσικής και φυσικά της ηχογράφησης (γιατί το ένα δεν είναι ανεξάρτητο του άλλου, όταν έχουμε να κάνουμε με δισκογραφικές παραγωγές).
Η ECM και η ECM New Series εισάγονται από την ΑΝ Music

THE BOY η «Αντιλόπη» είναι το νέο άλμπουμ του

Καθώς ξεκινάει το πιο νέο άλμπουμ του Boy «Η Αντιλόπη» [Inner Ear, 2020], με την πιανιστική εισαγωγή από «Το αγαπημένο μας μέρος στη Γη» σκέφτομαι... ω, τι ωραία εισαγωγή... ανυπομονώντας για τα περαιτέρω. Πέραν των στίχων, του νοήματός των εννοώ, θα πω κάτι. Η φωνή, έτσι όπως μπαίνει, με τρομάζει. Περιμένω ν’ ακούσω κάποιο τραγούδι, ή έστω ένα χαμηλόφωνο spoken word. Όμως δεν συμβαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Τραγούδι δεν υπάρχει, όταν το σπηκάρισμα, που ακούγεται... γιγαντιαίο στ’ αυτιά μου, είναι πολύ μπροστά. Κρίμα, γιατί εξ αιτίας αυτού η μελωδία κρύβεται κάτω απ’ τη φωνή. Φυσικά (η μελωδία) δεν μπορεί να αναδειχθεί μέσω της απαγγελίας, αλλά είναι η απαγγελία εκείνη, με την έντασή της, που την εμποδίζει ακόμη και να ανασάνει.
Στο δεύτερο τραγούδι τα πράγματα είναι καλύτερα. Και πάλι η μελωδία τού Boy είναι ωραία –εδώ υπάρχει τραγούδι και όχι σπηκάρισμα–, αλλά και πάλι η φωνή ακούγεται αρκετά «μπροστά». Προσωπικώς θα την προτιμούσα «πιο πίσω», «πιο κάτω». Το απλό σχήμα πλήκτρα-κιθάρες λειτουργεί σωστά. Είναι lo-fi φυσικά, αλλά δεν είναι απλοϊκό, πρόχειρο ή επιτηδευμένα φτωχό. Κλίμα υπάρχει, αναδύεται από το τραγούδι, αλλά θα μπορούσε αυτό (το κλίμα) να ήταν ακόμη πιο ισχυρό και πιο αποφασιστικό.
Το επόμενο τραγούδι, το «Μέσα στο σπίτι», επίσης μου αφήνει καλές εντυπώσεις, με τους στίχους (και με την συγκεκριμένη ονοματολογία) να ανακαλεί κάτι από Φοίβο Δεληβοριά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό... Προσωπικώς δεν είμαι φαν της τραγουδοποιίας τού Δεληβοριά (δεν τον απορρίπτω βεβαίως, απλώς δεν είμαι φαν). Φυσικά, ο Boy διαμορφώνει το δικό του ηχητικό περιβάλλον, έχει τη δική του προσωπικότητα (δεν τον συσχετίζω, γενικώς, με τον Δεληβοριά), αλλά η παραπομπή, εδώ, υπάρχει. Ίσως ο Boy να θέλει να γράψει έναν πιο καθημερινό, πιο λαϊκό, πιο ανεπιτήδευτο στίχο, που να διατηρεί όμως ένα δικό του προφίλ. Αυτό, γενικώς, δεν είναι εύκολο. Πόσω μάλλον όταν πρέπει αυτός ο στίχος να τραγουδηθεί.
Ένα τραγούδι με στοιχεία οικειοθελούς εγκλεισμού (στους στίχους) είναι και το «Πάνω που το τέλος μου έμοιαζε κοντινό». Γενικώς, όλο το άλμπουμ, από στιχουργικής πλευράς, έχει να κάνει με τον οικειοθελή εγκλεισμό (σ’ ένα διαμέρισμα π.χ.). Είναι ένα «σπιτικό» άλμπουμ η «Αντιλόπη», και αυτό δεν σχετίζεται με την καραντίνα τής άνοιξης, καθότι τα τραγούδια, που κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ κατά πρώτον, στα μέσα Μαρτίου 2020, λογικώς είχαν γραφτεί νωρίτερα. Εδώ, πάντως, η φωνή είναι στο «σωστό» επίπεδο, αν και μπορεί να «κατέβει» ακόμη πιο κάτω.
Το «Μου αρέσει που είμαστε μόνοι μας», εκεί προς την μέση του δίσκου, διαθέτει επίσης πολύ ωραία μελωδική ακολουθία. Πιάνο κεντρικά, κάτι «ψιλά» μπροστά, κι ένα «βάθος» στο background. Έχει κάτι το «αποκαλυπτικό» αυτό το κομμάτι, κάτι το «μετά». Γενικώς, νομίζω, πως η «Αντιλόπη» διαθέτει και μια τέτοια διάσταση. Είναι ένα άλμπουμ για την «επόμενη μέρα»; Ίσως. Μιαν «άλλη» μέρα, τέλος πάντων.

Ο στίχος με τον οποίον ξεκινά το επόμενο track, το «Κάτω απ’ το πάπλωμα» (λέμε για το «Προτιμάς να ακούς τραγούδια που μιλάνε για το τέλος του κόσμου») φανερώνει αυτό που αναφέραμε πιο πάνω. Συντείνει, βεβαίως, και ο τρόπος που απαγγέλλει τα λόγια του ο Boy, που είναι κάπως... αγχωτικός.
Το «Θα ’ναι όλα ok» αποτελεί ίσως την πιο χαλαρή στιγμή του δίσκου, μια νότα χαράς και ευθυμίας, που διαγράφεται και αυτή μέσα στο ίδιο απομονωμένο περιβάλλον. Σαββόπουλος της εποχής τού «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα», ίσως και μιαν ελαφρότητα τύπου «Βαγγέλης Γερμανός», συν την αναφορά στο “Media Luz” του Κηλαηδόνη στο τέλος.
Τα σουρεαλιστικά στοιχεία στην αφήγηση τού «Το κορίτσι, το αγόρι και η γάτα» είναι ενταγμένα στο ίδιο πνιγηρό περιβάλλον, παρά την οικειότητα που μπορεί να δημιουργούν τα «μπλουζάκια Rockwave 1998» και «το διαμέρισμά μας στα Ιλίσια». Το κομμάτι είναι γρήγορο, ασθματικό, αλλά η αφήγηση έχει τη δική της ροή.
Το προτελευταίο track τής «Αντιλόπης» είναι το «Βγες στο μπαλκόνι». Ένα «δύσκολο» τραγούδι, που προσωπικώς το ακούω κάπως αυτονομημένο από το υπόλοιπο άλμπουμ.
Το κλείσιμο με «Το πνεύμα του μελισσιού» (ευθεία αναφορά στην ποιητική αλληγορική ταινία του Ισπανού Victor Erice από το 1973) περιγράφει τις διακυμάνσεις μιας σχέσης, που ενοχοποιείται ή δηλητηριάζεται από τους... απ’ έξω – οι οποίοι έχουν εισβάλει στο διαμέρισμα όχι ως φυσικές παρουσίες, αλλά ως αρνητικές αλληλεπιδράσεις (φοβίες, ανασφάλειες κ.λπ.).
Αν και παίρνουν μέρος μόλις δύο μουσικοί στην ηχογράφηση της «αντιλόπης», ο Boy σε φωνή, πιάνο, βινύλια, αντονέλλι (πληκτροφόρο), κρουστά και ο Γιώτης Παρασκευαΐδης σε κιθάρες, στην πράξη, και από πλευράς ηχοχρωματικών ποικιλιών, δεν σου λείπει κάτι.
Επαφή: www.inner-ear.gr

ANDY EMLER ένας γάλλος πιανίστας της jazz σε νέο άλμπουμ

Γάλλος πιανίστας της jazz, με το ξεκίνημα τής διαδρομής του να χάνεται κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Andy Emler έχει καινούριο CD, το οποίον αποκαλείται “No Solo” [La Buissonne / AN Music, 2020] – και φυσικά δεν είναι σόλο. Απεναντίας συμμετέχουν σ’ αυτό έντεκα ακόμη πρόσωπα, με μερικά μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους, όπως είναι ο κιθαρίστας Nguyên Lê, o kora player Ballaké Sissoko και ο κοντραμπασίστας Claude Tchamitchian – ονόματα τέλος πάντων «μεγάλα» και «μικρότερα», που μαζί με τις φωνές (πέντε στον αριθμό, κυρίως γυναικείες) προσδίδουν στο “No Solo” μιαν ιδιαιτερότητα. Αν τώρα προσθέσουμε στα όσα προηγούμενα και τα ηλεκτρονικά, ένα τέλος πάντων sound design, τότε οι «πινελιές» αυξάνονται, οδηγώντας το άλμπουμ άλλοτε προς jazz, άλλοτε προς ethnic και άλλοτε προς avant κατευθύνσεις.

Στην πράξη, όμως, το “No Solo” δεν είναι τίποτα απ’ αυτά. Δύσκολα, δηλαδή, θα βρεθεί ένας, μοναδικός, χαρακτηρισμός για τούτο το CD, που διαθέτει τη δική του «προσωπικότητα», την προσωπικότητα του πρώτου τη τάξει εννοούμε, του πιανίστα και συνθέτη Andy Emler, που αποδεικνύεται εδώ καίριος ως οργανοπαίκτης και συνεπής, με την προχωρημένη «γαλλικότητα», ως συνθέτης.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ: ο ποιητής του αλβανικού μετώπου – σύντροφος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κορνήλιου Καστοριάδη, πέθανε από τις κακουχίες του πολέμου και της Κατοχής σε ηλικία μόλις 24 ετών

Το όνομα του ποιητή Λευτέρη Ιερόπαιδος (15 Δεκεμβρίου 1920 – 27 Μαρτίου 1945) το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια στο κλασικό βιβλίο του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα [Εκδόσεις Καρανάση, 1974], ένα βιβλίο που είχε βγει πρώτα στο εξωτερικό, ως Democracy at Gunpoint: The Greek Front [Doubleday & Company, 1970], χωρίς να δώσω, τότε, κάποια σημασία.
Ήταν Μάιος του 1972, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έγραφε από το Τορόντο τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης. Εκεί, στην αρχή, διαβάζουμε:
«Το βιβλίο τούτο, Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα, είναι ουσιαστικά τα πολιτικά μου απομνημονεύματα. Η απόφαση να το γράψω δεν ήταν εύκολη, γιατί δεν έχω αποσυρθεί από την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Αντίθετα, η περίοδος αυτή της εξορίας από την πατρίδα μου είναι για μένα μία μόνο φάση του αγώνα για μία ελεύθερη, δημοκρατική Ελλάδα».

Στο βιβλίο καταγράφονται, ανάμεσα σε διάφορα άλλα, και αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αλλά εδώ μας ενδιαφέρουν μόνον εκείνα που σχετίζονται με την αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Παπανδρέου και των συντρόφων του στο δικτατορικό-φασιστικό καθεστώς του Μεταξά, στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Πάμε λοιπόν στο υποκεφάλαιο «Προσωπικές αναμνήσεις»:
«(...) Θυμάμαι καλά τη νύχτα της σύλληψής μου – προς το τέλος της άνοιξης του 1939. Μόλις είχα επιστρέψει από μια ταβέρνα, όπου πέρασα μια ευχάριστη βραδιά, στην Πλάκα, με μια φίλη μου. Μου είχαν γίνει πολλές προειδοποιήσεις πως η Ασφάλεια του Μανιαδάκη με παρακολουθούσε και ο κλοιός γινόταν ολοένα στενότερος γύρω από μένα και την οργάνωσή μου.(...) Ήρθαν με τα όπλα στα χέρια. Ερεύνησαν το σπίτι (στο Ψυχικό), μα δεν βρήκαν τίποτα. Με διέταξαν να τους ακολουθήσω στο αρχηγείο της Ειδικής Ασφάλειας, την έμπιστη υπηρεσία του Μεταξά».
Στη συνέχεια, βάσει της διήγησης, ο Α. Παπανδρέου συλλαμβάνεται και βασανίζεται, προκειμένου να ομολογήσει. Η αστυνομία έχει ανακαλύψει το προσωπικό διαμέρισμά του στο κέντρο της Αθήνας, και βρίσκει τεκμήρια ενοχοποίησης (πολύγραφος, γραφομηχανή, τυπωμένο υλικό). Συνεχίζει ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Καθώς αντίκρισα τον χαμογελαστό αξιωματικό, δεν ήξερα πως σε άλλες γωνίες του κτιρίου έδερναν τους φίλους μου, σχεδόν όλα τα σημαντικά μέλη της οργάνωσής μας. Δεν ήξερα πως στον καθένα από αυτούς είχαν πει πως οι άλλοι μίλησαν. Ο χαμογελαστός αξιωματικός ανέφερε τα ονόματα των φίλων μου. Ήταν όλα μέλη τής πανεπιστημιακής αντιστασιακής ομάδας μου. Ο Καράμπελας, το συνεσταλμένο και συναισθηματικό παιδί από την Μάνη, ο Ιερόπαις, ο ποιητής μας, ο Καστοριάδης, ο φιλόσοφός μας, ο Τάκης Κύρκος, ο Κολοβός και ο Κοντογιάννης. Ένας μόνο τρόπος υπήρχε να τους καλύψω, μια και η σχέση μου μ’ αυτούς ήταν γνωστή στην Ασφάλεια: να δηλώσω πως ήταν απλοί φίλοι, που προσπαθούσα να μυήσω ανεπιτυχώς στην τροτσκιστική οργάνωση του Πουλιόπουλου.(...) Αυτό κι έκανα.(...) Μα ο χαμογελαστός αξιωματικός δεν πείστηκε».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/book_articles/300788/leyteris-ieropais-o-poiitis-toy-alvanikoy-metopoy

MAMMAL HANDS ένα γκρουπ, που διακρίνεται στο χώρο της βρετανικής jazz

Ένα από τα συγκροτήματα που διακρίνονται στο χώρο της σύγχρονης βρετανικής jazz (τους έχουμε δει και στην Αθήνα) είναι και οι Mammal Hands, δηλαδή οι Jesse Barrett ντραμς, τάμπλα, Jordan Smart τενόρο, σοπράνο, μπάσο κλαρίνο, ηλεκτρονικά και Nick Smart πιάνο. Για άλμπουμ των Mammal Hands έχουμε γράψει στο παρελθόν –πιο συγκεκριμένα για το “Shadow Work” του 2017–, τώρα όμως θα επικεντρωθούμε στην πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το “Captured Spirits” [Gondwana Records / AN Music, 2020], ένα άλμπουμ με ποικίλα προτερήματα, που μας οδηγεί, όμως, και σε κάποιες σκέψεις. Ας ξεκινήσουμε από τις δεύτερες...

Κατ’ αρχάς να πούμε πως... τέτοια jazz, σαν κι αυτή που αποδίδουν εδώ οι Mammal Hands, σπανίως θα την ακούσεις στην Αμερική, αλλά όλα και πιο συχνά πλέον στην Ευρώπη.
Είναι μια jazz αρκετά απομακρυσμένη από τις... Γραφές του παρελθόντος, πιο προσωπική, πιο εσωστρεφής, περισσότερο «περιβαλλοντική», πιο «στρογγυλή», με μελωδικές επιρροές που μπορεί να έχουν για αφετηρία τους τον νεορομαντισμό ή την παράδοση (το folk τραγούδι), με σταθερές αναφορές στον μινιμαλισμό, διαθέτοντας περαιτέρω και μια new age αύρα. Φυσικά, οι e.s.t. επηρέασαν αποφασιστικά και αυτή την κατεύθυνση, και υπαινιγμούς από την jazz τού σουηδικού γκρουπ μπορείς ν’ ακούσεις και στο “Captured Spirits”, ένα LP/CD με τα δικά του προτερήματα οπωσδήποτε.
Συνθετικώς, λοιπόν, οι Mammal Hands κινούνται σε υψηλό επίπεδο, με όλα τα tracks να διακρίνονται γι’ αυτό ακριβώς – για την συνθετική και περαιτέρω την εκτελεστική επάρκειά τους. Βεβαίως είναι κάπως... παγερά, βεβαίως απαιτούν την προσοχή τού ακροατή, προκειμένου να γίνουν πιο κατανοητά και προσπελάσιμα στην πορεία, βεβαίως απαιτούν «τρόπους» για να τα «ξεκλειδώσεις»... οπότε; Οπότε... δεν ξέρω... Καθώς όλα αυτά, τα οποία εμείς μπορεί να τα θεωρούμε «ζητήματα» και να μας προβληματίζουν, άλλοι μπορεί να τα θεωρούν (και αυτά) πλεονεκτήματα (που να μην επιδέχονται κουβέντα).
Οπότε ο καθένας ακούει μόνος του εδώ (όπως συμβαίνει πάντα, ούτως ή άλλως) και αποφασίζει.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 302

24/10/2020
Ο σαξοφωνίστας Klaus Doldinger είναι, με μέλη από Amon Düül II, Embryo, Brainticket κ.λπ. Για αποκαμωμένους dopeheads…
https://www.youtube.com/watch?v=sYsWan8-Q6Y

24/10/2020
Δεν θέλω να σκεφθώ τι θα γίνει απόψε στις 12:30 μετά τα μεσάνυχτα στους δρόμους...
[Το φοβερό κομμάτι του Oscar Brown Jr., που είχε πει πρώτη η Abbey Lincoln και μετά ό ίδιος ο Oscar Brown Jr., και που το ακούμε εδώ από τους Remo Four δεν έχει σχέση με το ποστ... δεν θα μπορούσε να έχει...]
https://www.youtube.com/watch?v=a5GB_oTQs3k

24/10/2020
Διάβασα το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice, στο οποίο τα χώνει στους New York Times (NYT), που επιδεικνύουν μια παράξενη ανοχή (κατ’ αυτήν) στην «ισλαμική τρομοκρατία». Γράφω «κατ’ αυτήν» (δεν λέω, δηλαδή, αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ’ αυτά που γράφει), γιατί δεν θέλω να εμπλακώ, από εδώ, σε συζήτηση αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Θα πάω, λοιπόν, ένα επίπεδο πιο πριν...
Σε κάποιο σημείο του άρθρου της γράφει η Σώτη: «Κι επειδή κανείς άνθρωπος δεν θέλει να φθείρεται έτσι καθημερινά, τους New York Times έχουν εγκαταλείψει όλοι οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι. Έχουν παραμείνει όσοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια κι όσοι αυτολογοκρίνονται, ώστε να αρέσουν σε εκείνους που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια».

Αυτή η ιστορία της ανεξαρτησίας ή μη των δημοσιογράφων είναι πολύ παλιά, και αυτό που εντοπίζει η Σώτη στους ΝΥΤ δεν αφορά μόνον το συγκεκριμένο έντυπο ή site. Είναι γενικότερο το ζήτημα. Και κάπως έτσι θυμήθηκα τι έγραφε για το θέμα μία μεγάλη, μία θρυλική μορφή της ελληνικής διανόησης, ο Ευάγγελος Λεμπέσης (1904-1968), γνωστός, σε όσους, από το μνημειακό «Η τεραστία σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (1941).
Ο Λεμπέσης σε ένα άλλο κλασικό ανάγνωσμά του, την «Κοινωνιολογία του Τύπου» (ένα βιβλίο που βγήκε για πρώτη φορά το 1951 και που αξίζει να διδάσκεται σε κάθε σχολή δημοσιογραφίας και να το έχει μελετήσει κάθε δημοσιογράφος) γράφει σε σχέση με το συνειδησιακό δράμα του δημοσιογράφου, που καλείται να ισορροπήσει μεταξύ τελείως αντιδιαμετρικών καταστάσεων:
«Συγκεκριμένως: από τον αυτόν δημοσιογράφον απαιτούνται παρά της αυτής εφημερίδος δύο τινά εξ υφής και σκοπιμότητος τελείως αντίθετα πράγματα: να έχη τάλαντον, πρωτοβουλίαν, εμπνεύσεις, προσωπικόν ύφος, διάθεσιν και ενθουσιασμόν, πάντα δε ταύτα εκ του λόγου, ότι το επάγγελμά του δεν είναι μηχανικόν, αλλά δημιουργικόν, ή επί το απλούστερον διότι άλλως θα ενεκρούτο (σ.σ. θα έκλεινε) η εφημερίς του. Αφ’ ετέρου δε απαιτείται παρ’ αυτού: να μη γράφη ό,τι πιστεύει, να γράφει ό,τι εσωτερικώς του καταστρέφει και τον ενθουσιασμόν και την διάθεσιν και συνεπώς και το προσωπικόν ύφος και την πρωτοβουλίαν και τέλος και αυτό τούτον το τάλαντον. Να μεταβάλλεται εις την εκτίμησιν των εργοδοτών του και εις την ιδικήν του εις απλούν “εργαζόμενον”.(...) Εις την αντινομίαν αυτήν υπάρχει τραγικόν δίλημμα, όμοιον του οποίου αληθώς δεν εγνώρισε ποτέ ουδέν άλλο επάγγελμα. Διότι ουδέν άλλο επάγγελμα αντιμετώπισε τοιαύτην στυγνήν μηχανικήν αποσύνθεσιν της εννοίας του ανθρώπου και τοιαύτην τραγικήν τύχην των προσωπικοτήτων εκείνων, τας οποίας η φύσις –δια να συγχωρηθή δια την δημιουργίαν τόσων ασήμων και τόσων μοχθηρών– εδημιούργησε, ίνα δια του αίματός των και της σαρκός των τρέφωνται αι στρατιαί των Αταλάντων!».

23/10/2020
Αποδοτική, όπως πάντα, η βόλτα στο κέντρο το απόγευμα, καθότι βρήκαμε διάφορα πραγματάκια. Ανάμεσα κι ένα LP τού ζεύγους (και στη ζωή) Γιάννη & Ανθούλας Παπαδοπούλου (πιανίστας και πιανίστρια).

Ας πω πως ο Γιάννης Παπαδόπουλος (που θεωρείται και ήταν σημαντικός πιανίστας) υπήρξε ο πρώτος που απέδωσε στη δισκογραφία Μάνο Χατζιδάκι (η κλασική ηχογράφηση τού 1954, του έργου «Για Μια Μικρή Λευκή Αχιβάδα»), ενώ σ’ αυτό το LP τού 1983 ερμηνεύονται έργα των Νίκου Σκαλκώτα, Πάνου Τριανταφυλλίδη (πατέρας της ηθοποιού Νίκης Τριανταφυλλίδη), Ντιμίτρι Σοστακόβιτς κ.ά.

23/10/2020
Προφανώς το να κυκλοφορείς μ’ ένα πατσαβούρι στη μύτη και στο στόμα εμποδίζει την φυσική αναπνοή και δημιουργεί προβλήματα. Άμα έκανε μόνο καλό, κάτι τέτοιο, τότε να το καθιερώσουμε. Να κυκλοφορούμε μόνιμα έτσι. Το να φοράει κάποιος μάσκα σε μια κατάσταση συνωστισμού σε κλειστό χώρο, και για λίγο, ας δεχθούμε, προς χάριν της συζήτησης, ότι βοηθάει, αν και πολύ αμφιβάλλω και γι’ αυτό – αν κάποιος μολυσμένος π.χ. φτερνιστεί σ’ ένα λεωφορείο με πληρότητα έστω και 50%.
Όμως η επιβολή μάσκας στους ανοιχτούς χώρους, όπου τουλάχιστον δεν υπάρχει συνωστισμός, περιττό να το πω, είναι ένα γελοίο και φασιστικό μέτρο, που στόχο έχει οτιδήποτε άλλο πέραν της προφύλαξης από τον ιό.

23/10/2020
«Eγώ βασικά πιστεύω ότι οι νέοι κατά κανόνα –ας μου επιτραπεί η λέξη– είναι ηλίθιοι. Κι αυτό γιατί ανήκουν σε μια ηλικία, που δεν επιλέγουν αλλά επιλέγονται. Και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των νέων και σήμερα είναι επιπόλαια πληροφορημένο, σχεδόν απαίδευτο και ζει τις δυνατότητες που του προσφέρει η ευμάρεια των καιρών με την πιο ανεύθυνη αντιμετώπιση.
Ο προβληματισμός ενός νέου μου είναι αδιάφορος, γιατί είναι προβληματισμός υποανάπτυκτου ανθρώπου. Είναι προβληματισμός που αφορά ανθρώπους με μειωμένη ευαισθησία εν γένει. Εκτός βέβαια απ’ τις εξαιρέσεις που υπάρχουν σε κάθε γενιά άλλωστε».
[ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, περιοδικό ΗΧΟΣ & HI FI, Νοέμβριος 1979]

Νέε μου, μην θεωρείς τον εαυτό σου σώνει και καλά «εξαίρεση», δεν βοηθάει την κατάστασή σου...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΝΑΣΙΟΣ ένα εξαιρετικό αν και όχι γνωστό τραγούδι του με γκέι περιεχόμενο, από το 1975 – το τραγούδησε ο Χρήστος Λεττονός και ακούστηκε στο θεατρικό του Δημήτρη Κολλάτου «Ένας Έλληνας Σήμερα»

Είναι ελάχιστα τα ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του ’70, και των παλαιότερων δεκαετιών εννοείται, που έχουν μία ξεκάθαρη γκέι, λεσβιακή, τρανς ή τραβεστί θεματική.
Πολλά τραγούδια μπορεί να χαρακτηρίζονται εκ των υστέρων queer, ή και queer anthems ακόμη-ακόμη, αλλά ελάχιστα απ’ αυτά, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, θα μπορούσε να θεωρηθούν, ξεκάθαρα, πως αναφέρονται σε καταστάσεις που να συνδέονται με μια διαφορετική, πέρα από τις κυρίαρχες, ταυτότητα φύλου.
Από εκείνη την δεκαετία υπάρχει οπωσδήποτε η «Λόλα» [Philips, 1970] των Olympians, δηλαδή η διασκευή τους στο τραγούδι “Lola” των Kinks, που αναφέρεται σε μία σχέση ενός νέου άνδρα με μια τραβεστί (ο Πασχάλης δεν αλλοίωσε το νόημα των πρωτότυπων στίχων, κατά την μεταφορά τους στα ελληνικά και μπράβο του), όπως υπάρχει και το πασίγνωστο «Φίλε αδελφή ψυχή» των Νίκου Ξυδάκη-Μανώλη Ρασούλη, με τον Νίκο Παπάζογλου από το άλμπουμ «Τα Δήθεν» [Lyra, 1979].
Μόνον αυτά τα δύο τραγούδια λοιπόν; Όχι. Υπάρχει σίγουρα τουλάχιστον ένα ακόμη, και γι’ αυτό θα γράψουμε τώρα.
Ορισμένα τραγούδια φαίνεται να έχουν πιο σαφείς ΛΟΑΤΚΙ+ αναφορές, όπως θα τις λέγαμε σήμερα –και όχι κατ’ ανάγκην μια queer αισθητική, γιατί αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό–, αλλά θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο προκειμένου να αποφανθεί κάποιος ότι, όντως, είναι έτσι. Και για να γίνω πιο σαφής.

Το «Με λένε Γιώργο», για παράδειγμα, των Γιώργου Χατζηνάσιου-Γιώργου Κανελλόπουλου, ένα πασίγνωστο τραγούδι που είχε πει ο Μανώλης Μητσιάς το 1973 (οι νεότεροι το έμαθαν από τον Γιώργο Μαζωνάκη), θα μπορούσε ενδεχομένως να «μεταφραστεί» ως τέτοιο, καθώς πρωταγωνιστής είναι ένας μοναχικός, άτολμος και εσωστρεφής νέος, ο Γιώργος, ο οποίος ξέρει πως τίποτα δεν θα του χαριστεί και πως θα υποφέρει στη ζωή του, και τούτο... γιατί ποτέ δεν έκανε ότι θα ’πρεπε να κάνει (τι άραγε να ήταν αυτό;...) και γιατί ποτέ, σαν άνθρωπος, δεν είχε την πυγμή (όπως ακούμε).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/300499/ena-eksairetiko-tragoydi-toy-giorgoy-xatzinasioy-me-gkei-periexomeno

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 301

22/10/2020
Εν τω μεταξύ μας τα είχανε πρήξει τόσες μέρες... πως τους χρυσαυγίτες τους είχανε από κοντά οι χωροφύλακες, πως τους φυλάγανε και πως ανά πάσα ώρα και στιγμή ήταν έτοιμοι να τους μαζέψουν. Πώς λοιπόν έγινε και τους την έκανε ο Παππάς;
Ή ψέματα λέγανε ή τον αφήσανε κι έφυγε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Έτσι την είχε κάνει και ο Ασλανίδης το ’75, και τον ψάχνανε σε Ελβετίες, Ιταλίες και Βραζιλίες, μέχρι που επέστρεψε σχεδόν 10 χρόνια μετά, όταν ήταν έτοιμος να πεθάνει.
Δεν είναι να πιστεύεις, πλέον, τίποτα από δαύτους...

22/10/2020
Εσάς που σας αρέσουν τα «Τραπεζάκια Έξω» πείτε μου ποιο τραγούδι από ’κει σας θυμίζει αυτό. Τη μουσική εννοώ... (Δεν κάνω πλάκα).
https://www.youtube.com/watch?v=WMghS5nEOmw

22/10/2020
Τα «Τραπεζάκια Έξω» του Σαββόπουλου, αν εξαιρέσεις ένα-δυο τραγούδια, που διατηρούσαν κάποια ψήγματα από τον τρανό-παλιό Σαββόπουλο της δεκαετίας 1965-75, ήταν ένας μετριότατος έως κακός και βασικά ένας φτηνιάρικος ηχογραφικά και μίζερος δίσκος (ακόμη και με την «Ρεζέρβα» αν τον συγκρίνεις), που αντανακλούσε το ιδεολογικό τέλμα της νεο-ορθοδοξίας και της οδυνηρής πολιτισμικής περιχαράκωσης σε τετριμμένα σχήματα του τύπου «καλύτερα φέσι τούρκικο, παρά τιάρα παπική». Ακόμη και το κλαρίνο του Σαλέα ακούγεται εδώ τελείως τεχνητό, μουσειακό και απογυμνωμένο από την εγγενή ρωμαλεότητα και λεβεντιά του, καταθλιπτικό σχεδόν.
Κι ενώ αυτά τα λέγαμε και τα λέγανε, τότε, το 1983, όταν βγήκε ο δίσκος, σήμερα ακούς και διαβάζεις άλλα αντί άλλων.
Είναι κακό να κυλάει ο χρόνος, γιατί μεγαλώνουμε, αλλά το χειρότερο όλων είναι να κυλάει τυλίγοντας το χθες με κορδέλες και σατέν.

22/10/2020
Τo βίντεο για το «2021» είναι κακό, για πολλούς και διαφόρους λόγους, αλλά ο σημαντικότερος είναι το άδειο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Το βίντεο προπαγανδίζει την απομόνωση, το θέαμα χωρίς την φυσική παρουσία του κόσμου, τις γιορτές εξ αποστάσεως, τις συνθήκες φορμόλης της κοινωνίας και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί.
Δεν είναι αυτό κανονικότητα. Αυτό είναι βίντεο για το «1984».

21/10/2020
– Για δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια που αναρρώνουν από τον covid, άσε αυτούς που τον περνάνε στα μουλωχτά, άσε αυτούς που δεν έχουν ούτε καν συμπτώματα δεν θα μάθεις ποτέ τίποτα, αν όμως αρρωστήσει κάποιος 30χρονος, χωρίς υποκείμενα κ.λπ., ή πολύ χειρότερα πεθάνει, στη Γροιλανδία, στην Αλάσκα, στα Γκαλαπάγκος ή στο Τριστάν Ντα Κούνια θα το μάθει όλος ο γαλαξίας. Αυτή η μηδαμινή περιπτωσιολογία αποκαλείται, κατά τα λοιπά, σοβαρή ενημέρωση. Εσείς τι λέτε γιατρέ μου γι’ αυτό;
– Εμένα η ειδικότητά μου είναι μαιευτήρας, αλλά ήρθα εδώ γιατί είμαι φίλος σας και επειδή η περίπτωση παρουσιάζει επιστημονικό ενδιαφέρον…

20/10/2020

Ρε τι μας ενδιαφέρει αν οι Spencer Davis Group (Θεός σχωρέστον τον Spencer Davis) ήταν νούμερο 1 στη Βρετανία, εδώ ήταν νούμερο 1 στην Ελλάδα. Μάιος 1967...

WALTER LANG TRIO, CHRISTOPHE SCHWEIZER / SEBASTIAN GILLE / PABLO HELD / JORIS TEEPE / BILLY HART, MYRIAM ALTER / NICOLAS THYS νέα άλμπουμ από την Enja I

WALTER LANG TRIO: Tens [Enja / Yellowbird, 2020]
Γερμανός πιανίστας, που πλησιάζει στα 60 του, ο Walter Lang έχει μια σημαντική διαδρομή στα τζαζ πράγματα, καθώς εσχάτως υπήρξε μέλος τού Shinya Fukumori Trio (για το άλμπουμ τους “For 2 Akis”, στην ECM, γράψαμε πρόπερσι), ως επίσης και του εξαίρετου Trio Elf παλαιότερα (ανάμεσα σε άλλους σχηματισμούς). Έχει και πιο προσωπική δισκογραφία ο Lang, τμήμα της οποίας, ας το πούμε έτσι, αποτελεί και το παρόν “Tens”, ένα piano-trio άλμπουμ, το οποίον ολοκληρώνεται με την βοήθεια του μπασίστα Thomas Markusson και του γνωστού μας ντράμερ (από τους e.s.t.) Magnus Öström.

Το “Tens”, που είναι ηχογραφημένο κάπου στο Μόναχο τον Φεβρουάριο του 2020, είναι ένα άλμπουμ που κινείται στην σύγχρονη παράδοση των jazz-trios – την παράδοση που δημιούργησαν, στην σύντομη διαδρομή τους, οι e.s.t. εννοούμε. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει... Το λέμε, επειδή συνεχώς σκάνε τέτοιου τύπου σχήματα, που έχουν αυτήν την (κυρίαρχη) διάσταση στην jazz τους.
Υπάρχει, λοιπόν, ο μελωδικός διάκοσμος (πάντα κινούμενος μέσα στην νεορομαντική παράδοση), υπάρχει το έντονο ρυθμικό στοιχείο (ακόμη και σε μία «πίσω» διάσταση νοιώθεις πως τα κομμάτια, οι συνθέσεις –και του Walter Lang Trio φυσικά– πάλλονται από εσωτερική ένταση), υπάρχει επικοινωνία με τις πιο «σύγχρονες» avant κατευθύνσεις, μα ακόμη και με το rock, το progressive rock ή την pop. Αν και στους e.s.t. αυτού του τύπου οι αναφορές (οι πιο ηλεκτρικές να τις πούμε) ήταν πολύ συχνά φανερές, στην περίπτωση των Walter Lang Trio είναι πιο καλυμμένες. Θα χαρακτήριζα, όμως, ως... ροκ κομμάτια (χρησιμοποιούμε τον όρο με μιαν ευρύτερη έννοια) το “No moon night” (που προσωπικώς με παραπέμπει στα πιο λεπτεπίλεπτα τραγούδια τού David Bowie) με το πολύ χαρακτηριστικό ανέβασμα της έντασης, όσο κυλάει ο χρόνος (πριν το ξανά ήρεμο κλείσιμο) και ακόμη το επόμενο “Kansas skies” – μάλιστα, αυτό ειδικώς, θα το αποκαλούσα με άνεση... country-rock (και, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό).
Οι Walter Lang Trio κινούνται «παντού» –δηλαδή προς ποικίλες κατευθύνσεις– και διαπρέπουν.

CHRISTOPHE SCHWEIZER / SEBASTIAN GILLE / PABLO HELD / JORIS TEEPE / BILLY HART: Stream [Εnja / Υellowbird, 2020]
Τι θα γίνει μ’ αυτόν τον Billy Hart; Να ’ναι πάντα καλά ο άνθρωπος (πλέον στα 80 του), αλλά συνεχώς τον βρίσκουμε μπροστά μας να παίζει τα ντραμς του με νέους, παλαιούς και «μεσαίους», με κάθε τέλος πάντων μουσικό, ή σχήμα, σε Ευρώπη και Αμερική. Η δισκογραφία του πρακτικώς είναι άπειρη και δεν παύει εν τω μεταξύ να επεκτείνεται, καθώς ο Hart παίρνει μέρος σε νέα sessions, διαρκώς, προσφέροντας παντού και πάντα τις γνώσεις και την εμπειρία του. Όχι πως δεν μπορείς να βρεις έναν νέον άνθρωπο να παίξει τα patterns, που καλείται να παίξει κάθε φορά ο Hart, αλλά, όπως και να το κάνουμε, πάντα θα υπάρχει ανάγκη να ξεδιπλωθεί σ’ ένα session η εμπειρία ενός ανθρώπου, που έχει φάει την jazz με το κουτάλι. Και αυτό συμβαίνει...
Έπρεπε να (ξανα)κάνουμε αυτή την εισαγωγή για τον μεγάλο Billy Hart, με αφορμή βεβαίως την παρουσία του σ’ ένα νέο άλμπουμ, το “Stream”, το οποίο υπογράφουν από κοινού (πέραν του Αμερικανού), ο ελβετός τρομπονίστας Christophe Schweizer, ο γερμανός σαξοφωνίστας (τενόρο & σοπράνο) Sebastian Gille, ο επίσης γερμανός πιανίστας Pablo Held και, τέλος, ο δανός μπασίστας Joris Teepe.
Με οκτώ συνθέσεις πρωτότυπες (των μελών του γκρουπ) και με μία μόλις version, στο στάνταρντ “Body and soul”, οι Schweizer / Gille / Held / Teepe και Hart προτείνουν, εδώ, ένα πολύ καλό σετ, απαιτητικό θα το χαρακτήριζα, με «χώρους», για να ξεδιπλωθούν καλύτερα οι δυνατότητες τόσων σολιστών (κομμάτια 9λεπτα, 8λεπτα, 7λεπτα, με το συντομότερο να διαρκεί 5:07) και κυρίως με την σιγουριά, που επιδεικνύουν στις συνθέσεις τους οι φτασμένοι μουσικοί. Γιατί, όλοι οι μουσικοί που ακούγονται εδώ, νεότεροι και παλαιότεροι, είναι «κάποιοι», διαθέτοντας δυνατό βιογραφικό, με αποδεδειγμένη ποιότητα. Ακόμη και ο άγνωστος προς εμένα Joris Teepe έχει παίξει σ’ ένα κάρο άλμπουμ, όπως διαπίστωσα από το discogs (καταγράφονται 25, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλα).
Τέλος πάντων, στο “Stream” ο jazz fan, που δεν αρέσκεται στα προφανή, θα βρει πολλά και ενδιαφέροντα. Μια jazz εννοούμε, σύγχρονη, σημερινή, ουσιαστική, προχωρημένη, με νύξεις αμερικανικές και ευρωπαϊκές, με αδιαμφισβήτητο swinging (ανά φάσεις), αλλά και με πιο contemporary patterns (στα οποία συνυπάρχουν ενίοτε blues με romances – ακούμε το “You” ένα από τα ωραιότερα «τραγούδια» του δίσκου).

MYRIAM ALTER / NICOLAS THYS: It Takes Two [Enja, 2020]
Η βελγίδα πιανίστρια Myriam Alter και ο συμπατριώτης της κοντραμπασίστας Nicolas Thys συνεργάζονται σ’ ένα άλμπουμ, το “It Takes Two”, ηχογραφημένο στις Βρυξέλλες τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2019. Με σημαντικό παρελθόν αμφότεροι βρίσκονται εδώ, σε μια συνάντηση, μεγάλης εκφραστικότητας, που οφείλεται όχι μόνον στο ταλέντο τους, ως οργανοπαίχτες, αλλά και στο συνθετικό βάρος που κομίζουν οι συνθέσεις τής Alter (όλες δικές της).
Μάλιστα το παράξενο εδώ είναι πως οι συνθέσεις της Βελγίδας δεν είναι αποκλειστικώς jazz, μα ούτε κυρίως θα έλεγα. Είναι συνθέσεις, βασικά, που μοιάζουν με τραγούδια, διατηρώντας έως και folk επιρροές.
Για να μην πω λοιπόν πως αυτή η ηχογράφηση έφερε στη μνήμη μου άλμπουμ σαν το “Folk Roots, New Routes” [Decca, 1964] της Shirley Collins και του Davy Graham, λέω ασυζητητί πως δίσκοι σαν το “It Takes Two” μπαίνουν δίπλα σε κάτι άλλα «σκοτεινά» αριστουργήματα τύπου “Jazz På Svenska” (Jan Johansson) και “Jazz Compositions” (Vagif Mustafa-Zade). Και αυτές οι κουβέντες είναι ό,τι πιο ουσιαστικό μπορούμε να γράψουμε για τούτο το «μοναχικό» αριστούργημα.
Φοβερά όλα τα tracks, το ένα καλύτερο από το άλλο!  Απόλαυση, χωρίς ημερομηνία λήξεως!
Η Enja εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music