Διαμαντής είναι ο τραγουδοποιός Διαμαντής Διαμαντίδης και
«44» [Πλαγκτόν / Εκδόσεις Νήσος, 2025] αποκαλείται ο παρών προσωπικός δίσκος
του, που εσωκλείεται σ’ ένα ασπρόμαυρο κόμικ CD-book
20 σελίδων, σχεδιασμένο από την Αγγελική Σαλαμαλίκη. Κατά βάση συζητάμε για
οκτώ τραγούδια, που διαθέτουν μουσική, στίχους, ερμηνείες από τον Διαμαντή (ο
οποίος παίζει και ακουστικές κιθάρες), με τις ενορχηστρώσεις να τις επιμελείται
ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης. Τα όργανα που ακούγονται στο «44» είναι ντραμς, μπάσο,
βιολί, κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα, ενώ υπάρχουν και φωνητικά.
Μπαλάντες και ροκ μπαλάντες ακούμε, βασικά, στο «44», ένα άλμπουμ που θέλει να επιβληθεί, ας το πούμε έτσι, μέσω της απλότητάς του. Τα τραγούδια δεν μοιάζουν απλά, είναι απλά – και αυτό, οπωσδήποτε, περνάει σε όλα τα επιμέρους. Και στις μελωδίες, και στα λόγια, και στις ενορχηστρώσεις, και βεβαίως στις ερμηνείες. Το όλον ύφος προσωπικά μου φέρνει στη μνήμη την τραγουδοποιία του Βαγγέλη Γερμανού (και δεν αναφέρομαι στα «Μπαράκια» σώνει και καλά), είναι παρεΐστικο (το ύφος), χαλαρό, περιγραφικό, χωρίς σκαμπανεβάσματα, με τα τραγούδια να «κολλάνε» μεταξύ τους, δημιουργώντας μια ενότητα.
Ο Διαμαντής τραγουδάει σίγουρα για τη ζωή του, για τα 44 χρόνια του, τους φίλους του, τις παρέες του και βεβαίως για τα ακόμη πιο κοντινά του πρόσωπα... κάπως σαν να παίζει τα τραγούδια του στο σαλόνι του σπιτιού του, με ακροατήριο τους δικούς του ανθρώπους. Και κάπως έτσι προσδοκά να ακούσει, μετά από κάθε σκοπό, τα «καλά λόγια» τους, να δει τα χαμόγελά τους στο πρόσωπό τους, και γιατί όχι, μετά από μια-δυο επαναλήψεις, να ακούσει και την τραγουδιστική συνοδεία τους. Αν αυτό συμβεί και με τους ακροατές του δίσκου του, θα έχει ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την αποστολή του...
Επαφή: www.diama.gr
Μπαλάντες και ροκ μπαλάντες ακούμε, βασικά, στο «44», ένα άλμπουμ που θέλει να επιβληθεί, ας το πούμε έτσι, μέσω της απλότητάς του. Τα τραγούδια δεν μοιάζουν απλά, είναι απλά – και αυτό, οπωσδήποτε, περνάει σε όλα τα επιμέρους. Και στις μελωδίες, και στα λόγια, και στις ενορχηστρώσεις, και βεβαίως στις ερμηνείες. Το όλον ύφος προσωπικά μου φέρνει στη μνήμη την τραγουδοποιία του Βαγγέλη Γερμανού (και δεν αναφέρομαι στα «Μπαράκια» σώνει και καλά), είναι παρεΐστικο (το ύφος), χαλαρό, περιγραφικό, χωρίς σκαμπανεβάσματα, με τα τραγούδια να «κολλάνε» μεταξύ τους, δημιουργώντας μια ενότητα.
Ο Διαμαντής τραγουδάει σίγουρα για τη ζωή του, για τα 44 χρόνια του, τους φίλους του, τις παρέες του και βεβαίως για τα ακόμη πιο κοντινά του πρόσωπα... κάπως σαν να παίζει τα τραγούδια του στο σαλόνι του σπιτιού του, με ακροατήριο τους δικούς του ανθρώπους. Και κάπως έτσι προσδοκά να ακούσει, μετά από κάθε σκοπό, τα «καλά λόγια» τους, να δει τα χαμόγελά τους στο πρόσωπό τους, και γιατί όχι, μετά από μια-δυο επαναλήψεις, να ακούσει και την τραγουδιστική συνοδεία τους. Αν αυτό συμβεί και με τους ακροατές του δίσκου του, θα έχει ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την αποστολή του...
Επαφή: www.diama.gr
Diamantis Diamantidis
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ θερμά! Χαρά μου και τιμή μου!