ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 444

21/5/2022
>>Έχοντας ήδη τη φήμη του παιδιού-θαύμα στη μουσική χάρη στους «Forminx» και κυρίως τους «Aphrodite’s child» o Βαγγέλης Παπαθανασίου βάζει την υπογραφή του σε ελληνικές ταινίες των 60s σαν τις συμβατικές κωμωδίες «5.000 ψέματα» και «Ο αδελφός μου ο τροχονόμος» ή το πιο ψαγμένο «Vortex» του Νίκου Κούνδουρου το 1967<<
Διάβασα πολλά «ό,τι να’ναι» για τον Παπαθανασίου και λάθη, και κακές εκτιμήσεις, και απόπειρες να επενδυθούν πολιτικά (από την καθεστωτική διανόηση) κάποιες κινήσεις του (που δεν είχαν ουδεμία πολιτική χροιά).
Ο Παπαθανασίου δεν έφυγε από την Ελλάδα, το 1968, λόγω χούντας, ούτε γιατί το κλίμα της μουσικής του δεν το άντεχε ο τόπος (όταν ο τόπος άντεχε το κλίμα της μουσικής του Γιάννη Χρήστου π.χ., που παρέμενε στη χώρα κι έδινε παραστάσεις στο Χίλτον).
Τούτος εδώ, από πάνω, δεν καταλαβαίνει ας πούμε πως η κωμωδία «5.000 Ψέμματα» δεν ήταν καθόλου συμβατική και πως ο Παπαθανασίου δεν έβαλε καμία υπογραφή το 1967 στο «πιο ψαγμένο» Vortex, γιατί απλούστατα το 1967 δεν είχε ολοκληρωθεί το Vortex, και πως οι Aphrodite’s Child μπήκαν στο σάουντρακ της ταινίας μετά το 1970, πιθανώς προς το τέλος του.

21/5/2022
>>Για εμάς τους Έλληνες, όμως, που ξέρουμε ότι το δεύτερο όνομά του ήταν Οδυσσέας, σημαίνει ότι ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι του στους Δρόμους της Φωτιάς<<
Μητσοτάκης
Εγώ δεν ξέρω κανέναν από «εμάς τους Έλληνες», που να ήξερε ότι τον Παπαθανασίου τον λέγανε και Οδυσσέα. Τώρα πώς το ήξερε ο Μητσοτάκης κι εγώ που ακούω Παπαθανασίου 42 χρόνια δεν το ήξερα είναι ένα θέμα (για μένα).

Ο μόνος βασικός δίσκος που υπέγραψε ο Παπαθανασίου χρησιμοποιώντας κι ένα όμικρον στο όνομά του ήταν το “Earth”, εκεί όπου διαβάζουμε Vangelis O. Papathanassiou.
Για «εμάς τους Έλληνες» όμως ένα αρχικό γράμμα σ’ εκείνη ακριβώς τη θέση, ακολουθούμενο από τελεία, σημαίνει το όνομα του πατέρα μας, δεν σημαίνει το δεύτερο όνομά μας. Το οποίο, αν υπάρχει, το γράφουμε ολόκληρο.
Προσωπικά δεν ξέρω αν ο Vangelis βαφτίστηκε και Οδυσσέας (δεν το αποκλείω, αλλά δεν το ξέρω), ξέρω όμως, γιατί το έχω διαβάσει και σε βιβλίο, πως Οδυσσέα λέγανε τον πατέρα του.

19/5/2022
Θρησκευτικό, με στοιχεία modern classical και zeuhl. Σκοτεινό άλμπουμ. Vangelis “Mask Mov.1”…
https://www.youtube.com/watch?v=0ZYbNT1LAMQ

19/5/2022
A classic. Σε διάφορες δημοσιογραφικές εκπομπές της τηλεόρασης, συνήθως έκτακτες, στο δεύτερο μισό των seventies το άκουγες συνέχεια. Μπορεί και σ΄εκείνα τα αιώνια «μας συγχωρείτε για την διακοπή». Vangelis “Pulstar”…
https://www.youtube.com/watch?v=99Kqg7E7H7E

18/5/2022
>>Πελόζι: Μοναδικής έμπνευσης η ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο<<
O συσχετισμός των πολιορκημένων Μεσολογγιτών με τους Αζοφίτες της Ουκρανίας ήταν όντως μοναδικός και μαζί γελοίος και ανιστόρητος, ενώ όταν εκστομίζεται και από Έλληνα είναι αισχρός, βδελυρός και κατάπτυστος.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό στο να κηλιδώνουν και την Ιστορία. Απεναντίας το θεωρούν κάτι πολύ φυσικό, όταν θέλουν να εξασφαλίσουν ένα συγκαταβατικό ταπ-ταπ στην πλάτη (καλά τα ’πες, φτάνει...) από τα μαντρόσκυλα στο Καστιγκάρι.

17/5/2022
Tου γράψανε να πει τον Κασαβέτη και τον Καζάν... εντάξει... αλλά άμα καταλαβαίνανε δυο πράματα θα του γράφανε να πει αυτόν...

17/5/2022
Έχουν ερημώσει οι δρόμοι έξω. Σε λίγο μιλάει ο Μητσοτάκης στο Κογκρέσο...

16/5/2022
Θα το κάνω κάποτε το κείμενο για Τα Παιδιά απ' την Πάτρα και θα 'χω πολλά να πω...
https://www.youtube.com/watch?v=4x_OeGxR7nQ

15/5/2022
Διάβασα το βιβλίο του Στέφανου Παναγιωτάκη για τους Purple Overdose και είμαι κάπως... Μνήμες δεκαετιών, συναυλίες, δίσκοι, καφέδες και ποτά. Kαι ο Κώστας, που δεν υπάρχει πια...
https://www.youtube.com/watch?v=EwCgAoe51jY

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΝΤΖΟΣ μυστικές γιορτές

Το ένατο(;) άλμπουμ του συνθέτη Γιώργου Καγιαλίκου τιτλοφορείται «Μυστικές Γιορτές» [Μετρονόμος, 2022] και περιλαμβάνει δέκα τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Λέντζου, που αποδίδονται από δέκα διαφορετικές φωνές (Πολυξένη Καράκογλου, Θανάσης Χουλιαράς, Κώστας Θωμαΐδης, Πάνος Μπούσαλης, Δώρος Δημοσθένους, Απόστολος Ρίζος, Νεοκλής Νεοφυτίδης, Ανδρέας Καρακότας, Ιωάννα Φόρτη, Γιώργος Καγιαλίκος). 

Οι Γ. Καγιαλίκος και Δ. Λέντζος δεν συνεργάζονται για πρώτη φορά στην δισκογραφία, φυσικά, καθώς έχουν προηγηθεί τα άλμπουμ τους «Αιώνια Μέθη» (2018) και «Μισοφέγγαρο Κυδώνι» (2018), με το παρόν CD «Μυστικές Γιορτές» να προτείνει τώρα κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

Το άλμπουμ αυτό έχει να αντιμετωπίσει ένα βασικό θέμα, μια δυσκολία, που δεν είναι εύκολο να διευθετηθεί στο πλαίσιο της συγκρότησης ενός long-play.
Η δυσκολία σχετίζεται με τους ποικίλους τεχνοτροπιών και νοηματοδοτήσεων στίχους του Δ. Λέντζου. Μία τέτοια «απλωμένη» στιχουργική δεν είναι εύκολο να «ελεγχθεί» ούτε συνθετικά, ούτε ερμηνευτικά. 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακούμε τις «Μυστικές Γιορτές» κάπως σαν συλλογή και όχι σαν ένα δίσκο, μ’ ένα κεντρικό νόημα ή έστω με μία κεντρική συνθετική αντιμετώπιση.
Βλέποντας αυτό το ποικίλων διαθέσεων και προτάσεων στιχουργικό υλικό είναι πιθανόν ο Γ. Καγιαλίκος να οδηγήθηκε σχεδόν μοιραία στην επιλογή τόσο πολλών διαφορετικών φωνών –μία για κάθε τραγούδι!–, αφού πολύ δύσκολα τα συγκεκριμένα τραγούδια θα μπορούσε να τα ενώσουν ένας ή δύο τραγουδιστές.
Πάντως, προσωπικώς, εντοπίζω εδώ ένα θέμα με τους στίχους του Δημήτρη Λέντζου, εξαιτίας της χρήσης πολλών, πάρα πολλών, κυρίων ονομάτων (και των συνακόλουθων νοηματοδοτήσεών τους). Βαρύνεται, έτσι, η στιχουργική του, αποκτώντας δύσκολα προσπελάσιμες διαστάσεις, που, νομίζω, τελικώς, ότι δυσκολεύουν και αυτή καθ’ αυτήν την μελοποίηση. 

Έτσι, και στο πρώτο τραγούδι («Αιδώς Αργείοι»), χρησιμοποιούνται οι κύριες ονομασίες Αργείοι, Αγαμέμνονας, Αυλίδα, Δούρειος Ίππος, Εθνικός Κήπος και Ιφιγένεια, ενώ στο δεύτερο («Κόκκινο πουλάρι») διαβάζουμε και ακούμε τις ονομασίες Θήβα, Τροιζήνα, Αθήνα, Τρωάδες, Ελένη και Ελευσίνα. Υπάρχουν κι άλλα τέτοια τραγούδι, χωρίς να είναι όλα.
Και ίσως δεν είναι τυχαίο, τελικώς, πως σε δύο από τα ωραιότερα τραγούδια του δίσκου, το «Ανασκαφή» με τον Πάνο Μπούσαλη και το «Η φυλακή» με την Ιωάννα Φόρτη, δεν καταγράφεται κανένα κύριο όνομα στους στίχους.
Δεν θέλω να είμαι απόλυτος, καθότι μου άρεσαν κι άλλα τραγούδια από το άλμπουμ, όπως το τελευταίο («Παλιά σφραγίδα»), που ερμηνεύει ο Γιώργος Καγιαλίκος στους στίχους του οποίου διακρίνονται τα κύρια Βαβυλώνα και Ελαιώνας, θα πω όμως, και με αφορμή αυτό το τελευταίο κομμάτι, πως ίσως μόνον ο Γιώργος Καγιαλίκος, ως τραγουδιστής πλέον, θα μπορούσε να αμβλύνει την ποικιλομορφία του στιχουργικού λόγου, χρωματίζοντας περαιτέρω εκείνα τα σημεία, εκείνες τις λέξεις, που αποτελούν νοηματικές και εκφραστικές αιχμές.
Ένα κάπως «δύσκολο» άλμπουμ λοιπόν, από τους Γιώργο Καγιαλίκο και Δημήτρη Λέντζο, που περιέχει οπωσδήποτε καλά και πολύ καλά τραγούδια, που μπορούν, όμως, να ακουστούν καλύτερα αυτονομημένα, παρά σαν σύνολο.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (29/3/1943-17/5/2022): η πορεία του μέσα στις δεκαετίες – από τους Forminx και τους Aphrodite’s Child, μέχρι το οσκαρικό “Chariots of Fire”, το “Blade Runner” και το τελευταίο άλμπουμ του “Juno to Jupiter”

Ένα πολύ μεγάλο, ένα τεράστιο σε όγκο, έκταση και σημασία κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής, από το 1960 και μετά, κλείνει οριστικά με τον θάνατο του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Είναι το κεφάλαιο που άνοιξε ο ίδιος, που το γέμισε με τις μουσικές του και που παρέμενε ανοιχτό έως και μερικές ώρες πριν. Τώρα σιωπή...
Μπορεί, όμως, να υπάρξει μακρά «σιωπή», όταν συζητάμε για μουσικούς τέτοιας παγκόσμιας απήχησης και αναγνώρισης; Αδύνατον.
Οι μουσικές του Βαγγέλη Παπαθανασίου ξεχύνονται από παντού. Οι ποπ και οι ροκ δίσκοι του, τα ανεπανάληπτα σκορ του για δεκάδες ταινίες, τα ορχηστρικά έργα του, οι συνεργασίες του με κορυφαία ονόματα των Τεχνών γενικότερα (και όχι μόνο της μουσικής ή του κινηματογράφου), που μετατρέπονταν και αυτές σε ήχους. Άπειρες, διαφορετικές περιπτώσεις και καταστάσεις.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να βάλουμε μια τάξη σ’ αυτή την τεράστια δημιουργική πορεία...
Το ξεκίνημα
Γεννημένος το 1943 στην Αγριά της Μαγνησίας, ο πολύ μικρός Βαγγέλης Παπαθανασίου, μουσικό ταλέντο εκ φύσεως, εντυπωσιάζει σε μία από τις πρώτες παραστάσεις του, μαθητής του δημοτικού ακόμη, τον λογοτέχνη Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος είναι ο πρώτος που μένει άναυδος από τις ικανότητές του.
Βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια του ’60, ο νεαρότατος ακόμη Βαγγέλης, που δεν έχει σταματήσει να ασχολείται με την μουσική και να συνθέτει βρίσκεται σ’ ένα από τα πολύ πρώτα γκρουπ της εποχής, τους Forminx, οι οποίοι στην πολύ πρώιμη σύνθεσή τους αποτελούνταν από τους Βαγγέλη Παπαθανασίου πιάνο, Σωτήρη Αρνή βιμπράφωνο, Βασίλη Μπακόπουλο κιθάρα, Ευγνώμονα Διαλετή κρουστά και Κώστα Σκόκο ντραμς (ενώ στην πορεία θα περνούσαν από το γκρουπ και οι Τίτος Καλλίρης κιθάρες, Θέμος Πέτρου τραγούδι και Τάσος Παπασταμάτης τραγούδι).
Μαζί με τους Forminx ο Βαγγέλης θα συμμετάσχει στα σάουντρακ των ταινιών «Ο Θόδωρος και το Δίκανο» (1962) (σκ. Ντίνος Δημόπουλος) και «Ο Αδελφός μου... ο Τροχονόμος» (1963) (σκ. Φίλιππος Φυλακτός), πριν ξεκινήσει η ποπ-ροκ εποχή των Forminx, ανάμεσα στα χρόνια 1964-1966, που θα τους αναδείξει ως το κορυφαίο ελληνικό γκρουπ.
Είναι η εποχή της τεράστιας επιτυχίας του “Jeronimo yanka” και των άλλων σπουδαίων τραγουδιών τους (“Say you love me”, “Jenka beat”, “Our last September”, “And maybe more”, την διασκευή στο «Αστέρι του βοριά» του Μάνου Χατζιδάκι ως “A hard night’s day” κ.λπ.), μέσα από τα οποία φέγγει και το συγκρότημα, μα και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ως συνθέτης αρκετών απ’ αυτών και οργανίστας τους.
Παράλληλα, όμως, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αυτονομείται κιόλας, παίζοντας τζαζ με την ορχήστρα του Γιώργου Θεοδοσιάδη, συνεργαζόμενος με την Ζωή Κουρούκλη, την Αλέκα Κανελλίδου, τον Ricardo Credi, την Βίλμα Λαδοπούλου κ.ά. και γράφοντας μουσικές για τις ταινίες «5.000 Ψέμματα» (1966) (σκ. Γιώργος Κωνσταντίνου), «Φρενίτις» (1966) (σκ. Τζαν Κρίστιαν) και «Επιχείρησις Απόλλων» (1968) (σκ. Γιώργος Σκαλενάκης), μαζί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο (που ηγείται του σάουντρακ).
Το ταλέντο του Βαγγέλη φαίνεται, φυσικά, και στο άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού “In Concert & In the Studio” [Zodiac, 1968], με τις καταπληκτικές ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις στην δεύτερη (στούντιο) πλευρά.

Στο εξωτερικό με τους Aphrodite’s Child
Το 1968 είναι μία καθοριστική χρονιά για την πορεία του Βαγγέλη Παπαθανασίου, γιατί τότε μαζί με τους φίλους-συνεργάτες του, τον Ντέμη Ρούσσο και τον Λουκά Σιδερά, θα βρεθεί στο Παρίσι, εκεί όπου, οι τρεις τους, ως Aphrodite’s Child, θα ξεκινήσουν μια εντυπωσιακή πορεία.
Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο ίδιος ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Ο Κόσμος του Τραγουδιού» (21 Φεβρουαρίου 1969):
«Στο ξεκίνημά μας γνωρίσαμε δύο, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, ατυχίες. Συγκεκριμένα, ενώ κατευθυνόμαστε μέσω Παρισίων για το Λονδίνο, προκειμένου να ηχογραφήσουμε το ‘Ραίην εντ τήαρς’, η απεργία (δεν λειτουργούσε κανένα μεταφορικό μέσον) μας εξηνάγκασε να παραμείνουμε στη Γαλλία… Επειδή όμως η απεργία συνεχιζόταν και σχεδόν μας είχαν τελειώσει όλα τα χρήματά μας, αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε τον δίσκο μας στα εκεί στούντιο της φωνογραφικής εταιρίας ‘Μέρκιουρυ’. Ήταν η δεύτερη ατυχία μας, γιατί δεν έμεινα απολύτως ικανοποιημένος από την ηχογράφηση. Στις ημέρες που ακολούθησαν και ενώ το Παρίσι ομοίαζε με πόλη της Αποκαλύψεως, ο δίσκος μας, πράγμα παράξενο, πωλούσε τις πρώτες ημέρες 200 χιλιάδες αντίτυπα και κατελάμβανε την τέταρτη θέσι στο TOP της χώρας αυτής».
Το τεράστιο τραγούδι “Rain and tears” ηχογραφείται, τυπώνεται σε δισκάκι και κυκλοφορεί, με μεγάλη επιτυχία από την αρχή, στο Παρίσι, μέσα στον Μάη του ’68 – και είναι, βεβαίως, ένα από τα τραγούδια που αποτέλεσαν το «σάουντρακ» της φοιτητικής εξέγερσης.
Οι Aphrodite’s Child υπήρξαν αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες μπάντες του ευρωπαϊκού rock.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/baggelis-papathanasioy-i-apla-vangelis-i-poreia-toy-mesa-stis-dekaeties

NIGHTSTALKER το “Dead Rock Commandos” ξανακυκλοφορεί

Το πέμπτο long-play των Nightstalker από το 2012, το “Dead Rock Commandos”, επανακυκλοφορεί τώρα (2022) από τις Labyrinth of Thoughts / The LAB Records, με αφορμή τα δεκάχρονά του, σε τρεις εκδοχές. Σε box-set (με διάφορα εντός), σε 250 κίτρινα βινύλια και σε 350 κυπαρισσιά. Άπαντα κλεισμένα σε gatefold cover.

Υπάρχουν διάφοροι που θεωρούν το “Dead Rock Commandos” ως το καλύτερο LP των Nightstalker ή και ως το πιο σημαντικό, για την παρουσία τους στα ροκ πράγματα στην Ελλάδα και ολούθε, τα τελευταία 30 χρόνια – και μάλλον έχουν δίκιο.
Πρόκειται για έναν πολύ καλό hard rock δίσκο ή και heavy rock (όχι metal), που περιπλέει το stoner, αλλά με διάθεση να το υπερβεί και να το καθυποτάξει. Και αυτό είναι καλό, πολύ καλό, γιατί το “Dead Rock Commandos”, παρ’ όλη την βαριά ή και βαρύγδουπη εξέλιξή του κατορθώνει, συχνά, να εκπλήσσει ή και να συναρπάζει ακόμη-ακόμη.
Τούτο οφείλεται, βασικά, στην μη κατάχρηση της μανιέρας του stoner. Εντάξει τα riffs, εντάξει το πακτωμένο μπάσο-ντραμς, αλλά εδώ υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν – και για να ξεχωρίζει κάτι, θα πρέπει να στέκεται ως σύνθεση. Και περαιτέρω να αντιμετωπίζεται παικτικά σαν αληθινή σύνθεση (με τα breaks του, με τα soli του, με τα όλα του).
Πολλά στονεράδικα άλμπουμ κυλάνε δίχως να αντιλαμβάνεσαι ότι αλλάζει το track, ότι πηγαίνεις παρακάτω. Έλλειψη ιδεών, συνθετική αδυναμία, υπερβολική εμπιστοσύνη στη μανιέρα, κάτι τέλος πάντων τα τραβάει προς τα πίσω. Και μένουν πίσω.
Στην περίπτωση του “Dead Rock Commandos” δεν συμβαίνει αυτό. Οι τέσσερις βασικοί παίκτες, ο Argy φωνές, στίχοι, ο Andreas Lagios μπάσο, ο Tolis Motsios κιθάρες και ο Dinos Roulos ντραμς, μαζί με τις... πρώτες βοήθειες σε γυναικεία φωνητικά και πλήκτρα τα δίνουν όλα εδώ, προσφέροντας 4-5 τραγουδάρες (“Dead rock commandos”, “Children of the sun”, “Keystone”, “The boogie man plan”, “The underdog”), δίχως να υστερούν, σώνει και καλά, τα υπόλοιπα.
Εντάξει, δεν λέμε κάτι καινούριο. Οι φίλοι των Nightstalker τα ξέρουν αυτά από δεκαετίας, ξέρουν, για παράδειγμα, τι σημαίνει το “Children of the sun” για τα live του γκρουπ, όπως επίσης ξέρουν το πόσο ακρογωνιαίο υπήρξε το “Dead Rock Commandos”, όχι μόνο σε σχέση με το πριν, αλλά και σε σχέση με το μετά του ελληνικού συγκροτήματος. Οπότε;
Οπότε για τους νεότερους, που ενδεχομένως δεν ξέρουν ή για τους παλιότερους που, ενδεχομένως, αγνόησαν.
Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ μυστικός χρόνος

Περί τα 17 λεπτά διαρκεί η πιο νέα ηχογράφηση τού τραγουδοποιού Σταύρου Σταυρίδη, που αποκαλείται «Μυστικός Χρόνος» [Μετρονόμος, 2022]. Ο Σ. Σταυρίδης μας είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις εξαιτίας ενός λίγο παλαιότερου άλμπουμ του, που είχε τίτλο «Τα Θεατρικά» (2014), επίσης τυπωμένο από τον Μετρονόμο – εντυπώσεις που δεν αμβλύνονται, μετά από την ακρόαση και του πρόσφατου mini-CD του.

Ο Σταύρος Σταυρίδης σ’ αυτή την έκδοση, γράφει μουσικές και στίχους, με τα τραγούδια που προκύπτουν να τα αποδίδει ο Δημήτρης Κωνσταντίνου και με τις ενορχηστρώσεις (αγγλικό κόρνο, φλάουτα, βιόλα, κλαρινέτο, πιάνο, πλήκτρα, προγραμματισμός, τσέλο, τρομπέτα) να τις επιμελείται ο Νίκος Παπαδογιώργος.
Τα τραγούδια κινούνται στο ευρύτερο «χατζιδακικό» στερέωμα, φέρνοντας κάποιες φορές έντονα στη μνήμη ηχοχρώματα από τους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού, που είχε οργανώσει στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις την διετία 1981-82.
Υπάρχει, δηλαδή, αυτή η λεπτότητα και η ποιητική ευαισθησία σε μουσικές, λόγια, ερμηνείες και ενορχηστρώσεις, που δεν μένει στην επιφάνεια, στην αναπαραγωγή ενός κλίματος δηλαδή, μπαίνοντας πιο βαθιά στο πεδίο, εννοούμε, της δημιουργίας.
Κάτι, λοιπόν, η μικρή διάρκεια, κάτι το συμπαγές του πρωταρχικού υλικού, κάτι οι ποικίλες επιρροές, που μπορεί να αγγίζουν ακόμη, ή κάπου, και την jazz, κάτι οι... παραπαίουσες, με την καλή έννοια (με την έννοια του τρεμάμενου ας πούμε) ερμηνείες, κάτι οι προσεγμένες ενορχηστρώσεις, που επιχειρούν έντεχνα να καλύψουν την απουσία ενός φυσικού μπάσου-ντραμς, μας οδηγούν όλα αυτά μαζί να πούμε πως το «Μυστικός Χρόνος» αποτελεί μία πολύ καλή περίπτωση σύγχρονης «έντεχνης» πρότασης, υπερχειλίζουσας, αλλά όχι προκατασκευασμένης, ευαισθησίας.
Επαφή: www.metronomos.gr

HIGH CASTLE TELEORKESTRA, STRANGE HORIZON, SOUNDS OF NEW SOMA, CARPET WAVES καινούρια ροκ συγκροτήματα από τις ΗΠΑ, την Νορβηγία και την Γερμανία

HIGH CASTLE TELEORKESTRA: The Egg that Never Opened (Radio Free Albemuth part 1) [Art as Catharsis, 2022]
Η μπάντα αυτή, από το Denver του Κολοράντο, είναι πολύ περίεργη. Από τις πιο περίεργες που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Κατ’ αρχάς έχει περίεργο όνομα... High Castle Teleorkestra. Έπειτα παρουσιάζει μια κάπως... απροσάρμοστη μουσική, πνιγμένη στις «αναφορές» – και λέμε για τελείως αντιδιαμετρικές «αναφορές», που πάντως συνδυάζονται επιτυχώς, ως ένα βαθμό.
Ας πούμε, ξεκινώντας, πως μέλη της High Castle Teleorkestra είναι οι Chris Bogen κιθάρες, πλήκτρα,, lap steel, μελόντικα, noise collages, Stian Carstensen ακορντεόν, pedal steel, φωνή, ρυθμική κιθάρα, Timba Harris βιολί, βιόλα, Bär McKinnon τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, κλαρινέτο, φωνή, πλήκτρα, Dave Murray ντραμς και Tim Smolens μπάσο, τσέλο, φωνή, πιάνο, πλήκτρα, ενώ στην ηχογράφηση του “The Egg that Never Opened (Radio Free Albemuth part 1)”, που κυκλοφορεί από την αυστραλιανή εταιρεία Art as Catharsis, συμμετέχουν καμιά 20αριά guests σε σύνθια, βιμπράφωνο, φαγκότο, τρομπόνι, τούμπα κ.λπ.
Το άλμπουμ, που είναι επηρεασμένο, όπως διαβάζουμε, από την δυστοπική νουβέλα “Radio Free Albemuth” (1976/1985) του Philip K. Dick, είναι ένα αδιανόητο συνονθύλευμα μεταλλικού rock και ευρύτερων folk μελωδιών και ρυθμών, ανατολικοευρωπαϊκής βασικά προέλευσης (για να γράψουμε για τα δύο πιο κύρια και... ασυνδύαστα είδη), στο οποίο (συνονθύλευμα) συντρέχουν στοιχεία από surf music, avant και πειραματικό rock, jazz, 70s cine-scores, easy listening κ.λπ.
Όλα αυτά, καθώς ακούς το “The Egg that Never Opened” να ξετυλίγεται, μοιάζουν κάπως ή και εντελώς ατάκτως ερριμμένα, χωρίς κάποιο σαφή και λειτουργικό σχέδιο, αλλά, από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι όλο αυτό το ηχητικό τουρλουμπούκι, τελικώς «στέκεται», μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην μαεστρία και την εξυπνάδα όλων αυτών των μουσικών, της High Castle Teleorkestra και των φίλων τους, στον τρόπο δηλαδή να οικειοποιούνται τελείως ασύμβατα μουσικά στυλ, χωρίς ραφινάρισμα και χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, κάπως σαν ένα ιδιόμορφο κολάζ (“At last he will”). Το κάνουν καλά!
Επαφή: www.artascatharsis.com

STRANGE HORIZON: Beyond the Strange Horizon [Apollon Records, 2022]
Από την πάντα ακμαία σκηνή της νορβηγικής πόλης Bergen, που μας απασχολεί τα τελευταία χρόνια με συνεχή καινούρια συγκροτήματα (για αρκετά εκ των οποίων γράφουμε και στο blog), μας έρχονται και οι Strange Horizon, μία «μεταλλική» ομάδα, την οποίαν αποτελούν οι Stig V. Kviljo κιθάρες, φωνή, Christer S. Lindesteg μπάσο, φωνητικά και Camilla W. Anfinsen ντραμς (συν κάποιες επιπρόσθετες βοήθειες σε ηλεκτρονικά και φωνητικά).
Οι Strange Horizon είναι «μεταλλικοί», με Sabbath-ικές και γενικότερα doomy επιρροές, αλλά, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλο του άλμπουμ τους, διαθέτουν και μια παράλληλη progressive οπτική στις συνθέσεις τους, που τους φέρνει κοντά και στο stoner. Επίσης, θα προσθέταμε πως και οι Mountain είναι μία-ακόμη, κάπως προφανής, «αναφορά» των Νορβηγών.
Συνδυάζουν, με άλλα λόγια, οι Strange Horizon επιρροές που συνάδουν μεταξύ τους και αυτό, οπωσδήποτε, τους δίνει άλλη... χάρη. Τοποθετείστε την λέξη «χάρη» μέσα σε εισαγωγικά, πάντως, γιατί και τα θέματα που πραγματεύεται το γκρουπ (στους στίχους του) δεν είναι και από τα πλέον αισιόδοξα και φωτεινά, που μπορείς ν’ ακούσεις τριγύρω – συμβατά, όμως, με το γενικότερο πλάνο, που παραμένει πάντα σκληρό και ακανθώδες.
Τελικώς, εκείνο που μετράει στο “Beyond the Strange Horizon”, που κυκλοφορεί από την γνωστή μας νορβηγική εταιρεία Apollon Records, είναι οι πολύ καλές συνθέσεις, με τα κομμάτια να κυλούν με χαρακτηριστική άνεση, προσφέροντας όλες εκείνες τις απαραίτητες... ανατριχίλες.
Επαφή: www.apollonrecords.no

SOUNDS OF NEW SOMA: Musique Bizarre [Tonzonen Records, 2022]
Δεν έχουμε ακούσει και τα έντεκα άλμπουμ των, Γερμανών από το Krefeld, Sounds of New Soma (που είναι δύο, οι Alexander Djelassi και Dirk Raupach), όμως το τελευταίο τους “Musique Bizarre” είναι ένα σχεδόν αναπάντεχα προκλητικό νέο-krautrock άλμπουμ, απ’ αυτά που παρακαλάς να μην τελειώσουν, «τραβώντας» επ’ άπειρον. Και ευτυχώς το “Musique Bizarre” «τραβάει»...
Όχι άγνωστοι για τους φίλους του δισκορυχείου, αφού έχουμε ήδη γράψει (λόγια καλά) για το περυσινό άλμπουμ τους “Trip”, οι Sounds of New Soma δείχνει να βρίσκονται, τώρα, σε αληθινή κοσμική έξαρση, ετοιμάζοντας ένα double LP (και CD και digital), με τις καλύτερες kraut προδιαγραφές, φέρνοντας στη μνήμη άλμπουμ άλλης εποχής.
Έχοντας αφομοιώσει πλείστα όσα στοιχεία από τους πρώιμους Ash Ra Tempel και τους Neu! βασικά, μα και από τους επίσης πρωταρχικούς Tangerine Dream και Klaus Schulze, παρότι οι πιο υποψιασμένοι θα διαπιστώσουν και αναφορές από Embryo μέχρι Popol Vuh, οι δύο Γερμανοί –που δεν είναι μόνον δύο, καθώς στο “Musique Bizarre” συνοδεύονται από ουκ ολίγους guests, για τους οποίους θα γράψουμε στη συνέχεια– δημιουργούν ένα «σώμα» συνθέσεων, δώδεκα στον αριθμό, εκμεταλλευόμενοι τους χρόνους, άνευ καταχρήσεων πάντως (το μεγαλύτερο σε διάρκεια track είναι ένα 10λεπτο), πείθοντας και τον πλέον δύσπιστο για την αξία τους.
Να πιάνουν δηλαδή κάτι από τα κοσμικά πεδία, δημιουργώντας άψογα ψυχεδελικού τύπου πλαίσια, δια των οποίων «φεύγεις»...
Με βοήθειες σε πνευστά, έγχορδα και άλλα τινά όργανα, που παίζουν μέλη άλλων σχημάτων τής Tonzonen Records (από τους Ρώσους Vespero, τους Kommune 100, τους Taumel και τους Grombira, μέχρι τους Nazca Space Fox, τους Moop και τους The Spacelords), οι Sounds of New Soma κατορθώνουν να εντυπωσιάσουν με τα παντελώς «χαμένα» κομμάτια τους, όπως είναι το “Das salodenprinzip” ή το “Gökotta”, δίνοντας ένα από τα πιο αναπάντεχα kraut άλμπουμ της εποχής.
Επαφή: www.tonzonen.de

CARPET WAVES: Inner Weapons [Waveland Records, 2022]
Τετραμελής μπάντα από το Düsseldorf, οι Carpet Waves, δηλαδή οι Benjamin Dörfer, Kai Entian Tim Rummel και Javier Perez Vera, επανεμφανίζονται μ’ ένα καινούριο EP-CD, το “Inner Weapons”, που περιέχει πέντε tracks, διαρκώντας κάτι λιγότερο από 23 λεπτά.
Μέσα σ’ αυτόν τον σύντομο χρόνο, οι τέσσερις Γερμανοί κατορθώνουν να κάνουν σαφή όλα εκείνα που τους ενδιαφέρουν και τους οριοθετούν σαν μπάντα, όπως, κατ’ αρχάς, τις mid-eighties rock καταβολές – εκείνες τέλος πάντων, που αποτελούσαν την μετεξέλιξη του british new-wave στη συγκεκριμένη δεκαετία.
Ναι, οι Cure της εποχής είναι μία πρώτη και πρωταρχική αναφορά, για τους Carpet Waves, αλλά από ’κει κάτω μπορείς να βρεις κι άλλα διάφορα στοιχεία, ευφυώς καλοβαλμένα ακόμη και από τα nineties, αν μιλάμε για τραγούδια τύπου “Void wilderness”, που, οπωσδήποτε δείχνουν το προφανές.
Πως, ανεξαρτήτως του σημερινού ποπ κλίματος, κάποιοι νέοι, με «σωστές» επιρροές, αν διαθέτουν το ταλέντο, μπορεί να τις μετατρέψουν σε απολαυστικά κομμάτια – όπως είναι τούτα τα πέντε, για παράδειγμα, που καταγράφονται στο “Inner Weapons”.
Επαφή: www.carpetwaves.bandcamp.com

SWORR. ένα ελληνικό συγκρότημα της σύγχρονης pop

Οι Sworr. είναι ένα ελληνικό συγκρότημα, που πήρε μορφή στην Πάτρα, το 2014. Τέσσερα χρόνια αργότερα (2018) οι Sworr. θα ηχογραφούσαν το πρώτο άλμπουμ τους, που είχε ως τίτλο το όνομά τους, στην θεσσαλονικιώτικη Fair Weather Friends Records, ενώ τώρα επανέρχονται με το δεύτερο long-play τους, που αποκαλείται “Honest” (2022) και που τυπώνεται από την United We Fly.
Όπως είχαμε σημειώσει και παλαιότερα... ο χώρος των Sworr. είναι η dance electronica, που διαθέτει ωστόσο μια soulful εκφορά, ανακατεμένη με σύγχρονα r&b στοιχεία. Και όχι δεν είναι χιπχοπάδες οι Sworr., να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, παρότι το τραγούδισμα ή η αφήγηση, καλύτερα, διαθέτει ενίοτε και τέτοιες διαστάσεις (“Lost”), με τα beats σε κάθε περίπτωση να μην είναι ανεβασμένα (δεν πρόκειται περί κάποιου είδους techno τέλος πάντων), μα περισσότερο μεσαία, ενώ συχνά κινούνται και προς πιο χαμηλότονες καταστάσεις.

Εν πολλοίς αυτά τα στοιχεία ανιχνεύονται και στο “Honest”, που διαθέτει, όμως, και άλλες αναφορές, περισσότερο cosmic, cinematic ή και πειραματικές ακόμη. Τούτο το παρατηρούμε σε διάφορα tracks, όπως στο “Bored” για παράδειγμα (που είναι από τα ωραιότερα του CD) ή και στο έσχατο “Outro / Insecure”.
Γενικώς, θα λέγαμε πως από τη μέση και μετά το “Honest” γίνεται κάπως πιο... εξώκοσμο, και σίγουρα ακόμη πιο ενδιαφέρον, δίχως αυτό να σημαίνει πως και στην πρώτη πλευρά δεν βρίσκεις κομμάτια με ουσία, όπως το εισαγωγικό “Tryin”, που διαθέτει και strings (δύο βιολιά, βιόλα, τσέλο, κοντραμπάσο) ή τα “Rain orange” και “For you”, που χαρακτηρίζονται από το ιδιαίτερο τραγούδισμα του Jef Maarawi.
Οι τρεις Sworr., δηλαδή οι Thanasis Q κιθάρες, John Tsallas προγραμματισμός, σαμπλ, σύνθια, beats και Kostas Zabos σαμπλ, ντραμς, κρουστά, σύνθια, προγραμματισμός, είναι ενδιαφέροντες (αγγλόφωνοι) τραγουδοποιοί, καθώς όλα τα tracks, σε μουσικές και στίχους, είναι δικά τους, ενώ και η παραγωγή τους (Zabos, Tsallas), που είναι πάνω από το 50% σε αυτού του τύπου τις μουσικές, είναι επίσης... υπέρ το δέον επαγγελματική, εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών.
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που κάνουν σήμερα οι Sworr. βρίσκεται σ’ εκείνο το εμπορικό επίπεδο, ώστε να τους απογειώσει σαν μπάντα (γιατί το αξίζουν) –το λέμε, γιατί αρκετά απ’ αυτά που ακούμε εδώ, όχι όλα, μάς πάνε, ως ιδέες, 15 και 20 χρόνια πίσω, στον ήχο της Compost ας πούμε–, αν και αυτό, μάλλον, πρέπει να είναι από τα τελευταία που ενδιαφέρουν τους τρεις μουσικούς, οι οποίοι κάποτε έδωσαν πνοή στο συγκρότημά τους, στην Πάτρα, και που τώρα ζουν και εργάζονται στην Αθήνα.
Επαφή: www.unitedwefly.com

οκτώ έξοχοι ελληνικοί δίσκοι, που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες – έντεχνες, ποπ, ροκ και τζαζ ηχογραφήσεις με αναφορές από το weird wave, μέχρι την παράδοση

Ο χώρος της ελληνικής δισκογραφίας δεν είναι άμοιρος των γενικότερων ζητημάτων, που προκύπτουν στην κοινωνία.
Παρότι η συνθετική δημιουργία δεν γνωρίζει χαλινάρι, και τούτο ανεξαρτήτως συνθηκών, η αποτύπωσή της σε φυσικές μορφές (LP και CD) επηρεάστηκε και από την δίχρονη περιπέτεια με την νόσο covid-19, ενώ επηρεάζεται και από τις αυξημένες τιμές των πρώτων υλών, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία.
Κι ενώ όλοι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αναμονής και αγωνίας σε σχέση με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, γενικότερα, στο δεύτερο εξάμηνο της χρονιάς, και κυρίως από τον Σεπτέμβριο και μετά, σ’ αυτούς τους πρώτους πέντε μήνες του 2022 κυκλοφόρησαν πολλά και καλά άλμπουμ, όλων των αισθητικών κατευθύνσεων, που φανερώνουν πως το συνθετικό και τραγουδοποιητικό προσωπικό της χώρας επιχειρεί σε καιρούς όχι απλούς να εκφραστεί, καταγράφοντας τη δουλειά του σε εξαιρετικές από πάσης πλευράς εκδόσεις.
Για οκτώ απ’ αυτές γράφουμε στη συνέχεια...

1. ΦΩΤΗΣ ΣΙΩΤΑΣ / ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ: Δύο Λάθη
[United We Fly, 2022]
Ο Φώτης Σιώτας είναι ένας δημιουργικός μουσικός του καιρού μας, που τον συναντάμε, συνεχώς (και) στην δισκογραφία. Να υπενθυμίσουμε τις παρουσίες του στα τελευταία άλμπουμ των Παύλου Παυλίδη, Νίκου Γύρα, Χρήστου Νικολόπουλου, Jan Van Angelopoulos –για να μην πάμε πιο πίσω στο χρόνο και γράψουμε για Λαϊκεδέλικα, Επισκέπτες, Sancho 003, Σωτήρες κ.λπ.–, την ώρα όπου ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μας το πολύ ενδιαφέρον λαϊκό άλμπουμ του «Τα δεύτερα*» [Ogdoo Music Group, 2019], σε στίχους Θοδωρή Γκόνη.
Τρία χρόνια μετά «Τα δεύτερα*» οι Φώτης Σιώτας και Θοδωρής Γκόνης συνεργάζονται εκ νέου, για την δημιουργία του άλμπουμ «Δύο Λάθη», που δεν είναι λαϊκό, με την πιο στενή έννοια, διαθέτοντας όμως και λαϊκά (του λαϊκού τραγουδιού) χαρακτηριστικά.
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε το γεγονός πως εδώ έχουμε ένα «πειραγμένο» άλμπουμ με τραγούδια (δέκα στον αριθμό), συν δύο ορχηστρικά. Και όταν λέμε «πειραγμένο» δεν εννοούμε κάτι, που να προσφεύγει έτσι φανερά και αμετάκλητα στο ηλεκτρονικό μανιπουλάρισμα, όσο κυρίως (εννοούμε) μία παράξενη προσέγγιση, και στις συνθέσεις και στις ενοργανώσεις, που χρωστά πολλά σε μια παιγνιώδη διάθεση, με πρόδηλα στοιχεία εντυπωσιασμού (δημιουργικού όμως).
Έτσι, στο «Δύο Λάθη», μπορείς ν’ ακούσεις τραγούδια που να παραπέμπουν στο ελαφρολαϊκό του Λευτέρη Μυτιληναίου για παράδειγμα (το εισαγωγικό «Ο ταύρος» διαθέτει τέτοια στοιχεία), άλλα που φανερώνουν υπαινιγμούς από Ennio Morricone και mariachi rock (χωρίς τρομπέτες πάντως), κάποια που ηχούν α λα old-timey music, αναμιγνύοντας country με hawaiian επιρροές, σ’ ένα στυλ Tau Moe ή Κώστα Μπέζου («Ξεχασμένα δάκρυα»), ορισμένα στα οποία οι αναφορές στο δημοτικό τραγούδι είναι ολοφάνερες («Το ράγισμα», «Η φαρμακωμένη»), χωρίς να είναι και οι μόνες (στα συγκεκριμένα tracks), άλλα που ηχούν πιο λαϊκά, όπως το “George best”, που βγάζει κάτι από Γιώργο Ζαμπέτα (και στον ευτράπελο λόγο του), ή το «Εν οίδα ότι την είδα» (που τραγουδά η Μάρθα Φριντζήλα), άλλα... πιο ρεμπέτικα, σαν «Το κάθομαι πάνω στο χρόνο μου», όταν κάποια άλλα γειτνιάζουν περισσότερο με το rock («2»), που και αυτό αποτελεί ένα στοιχείο του κυκεώνα των αναφορών του Φώτη Σιώτα.
Και όταν λέμε «κυκεώνα» το εννοούμε, γιατί ακόμη και τα φωνητικά, οι φωνητικές γέφυρες σε κάποια κομμάτια (Ηρώ Μπέζου, Μαρία Χάνου, Δέσποινα Σπανού) είναι κάτι που έρχεται εξ ουρανού, τοποθετημένο πότε εδώ και πότε εκεί, αλλά πάντα με γούστο και λειτουργικότητα.
Αν τώρα, μέσα σε όλα αυτά, συνυπολογίσεις τον λόγο του Θοδωρή Γκόνη, που πάντα θα αποτελεί ένα ατού από μόνος του, τις ερμηνείες του Φώτη Σιώτα, που είναι κάπως ιδιόμορφες, αλλά επίσης ταιριαστές με την γενικότερη «άποψη» του δίσκου, και φυσικά τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από οργανικής πλευράς τα δώδεκα κομμάτια, το συμπέρασμα, στο οποίο θα οδηγηθείς, είναι ένα.
Το «Δύο Λάθη» είναι ένα άλμπουμ που στέκεται κάπου πέρα, κάπου μακριά, μέσα στο σύνολο της τρέχουσας παραγωγής, συνομιλώντας με πλήθος εμμονών (πείτε τες «αναφορές», αν ενοχλεί η λέξη), ατάκτως ερριμμένων, που, όλως περιέργως, αποκτούν νόημα και αξία μέσα απ’ αυτήν την αταξία.
Δεν αρκεί να είσαι καλός συνθέτης για να το πετύχεις αυτό. Χρειάζονται κι άλλα προσόντα, που δεν είναι αυτονόητα, και που ο Φώτης Σιώτας τα διαθέτει, παρατάσσοντας με τόλμη, στο «Δύο Λάθη», όλα εκείνα που τον απασχολούν και τον συνέχουν. Τοποθετώντας τα σ’ αυτή την ακανόνιστη σειρά, βεβαίως, η οποία σε κάθε περίπτωση και δουλεύει και ελκύει.
Επαφή: www.unitedwefly.com
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/okto-exohoi-ellinikoi-diskoi-poy-kykloforisan-toys-teleytaioys-mines