Τρίτο
άλμπουμ για τους
ας-τους-πούμε-Κερκυραίους Electric Litany – μετά το “How To Be A Child & Win the War” [Inner Ear,
2010] και το “Enduring Days Will Overcome” [Inner
Ear, 2014]. Πέντε χρόνια δεν ξέρω αν είναι πολλά για
το επόμενο άλμπουμ ενός συγκροτήματος, του όποιου συγκροτήματος, είναι όμως
αρκετά, ώστε και η προσμονή από μέρους μας να υπάρχει και η περιέργεια, γύρω
από το πώς θα μπορούσε να ηχεί το πιο νέο LP μιας
μπάντας, που είχε αφήσει, με τις προηγούμενες δουλειές της, τις καλύτερες των
εντυπώσεων.
Διαφοροποιημένοι εμφανίζονται οι Electric
Litany στο έσχατο “Under A
Common Sky”
[Inner Ear / Azure Records, 2019], ως προς την line-up τους
(σε σχέση μ’ εκείνην του 2014 εννοούμε), καθώς τώρα τους αποτελούν οι Αλέξανδρος
Μίαρης φωνή, κιθάρες, πιάνο, σύνθια, περσικό σαντούρι, προγραμματισμός, Richard Simic ντραμς,
κρουστά, ηλεκτρονικά ντραμς, λούπες, φωνητικά, Benjamin Prince σύνθια,
vocoder, Pav Mav μπάσο, φωνητικά και Γιώργος
Μπότης προγραμματισμός, φωνητικά, σύνθια, συν τον τρομπετίστα Ανδρέα
Πολυζωγόπουλο ως guest
σε δύο tracks, αλλά
καθόλου διαφοροποιημένη δεν εμφανίζεται η προβληματική τους, σε σχέση με το πώς
αξίζει να ηχεί το σύγχρονο ηλεκτρικό (αγγλόφωνο) τραγούδι, όταν διαλέγεις για
’κείνο τα καλύτερα στοιχεία από πέντε δεκαετίες ποπ και ποπ-ροκ μουσικής.
Με σαφείς αναφορές στην Κέρκυρα, τον τόπο καταγωγής τού Μίαρη τουλάχιστον, που έχει γράψει όλους τους στίχους των τραγουδιών,
συμβάλλοντας αποφασιστικώς και στις μουσικές (μαζί με τα υπόλοιπα μέλη), το “Under A Common Sky” σε «πιάνει» από το
εξώφυλλο ήδη. Ένα ουράνιο τόξο στο βάθος του σκοτεινού ουρανού κι ένα κύμα μπροστά
να σκάει σε κάποια ακτή. Τοπίο της Κέρκυρας, μετά από κάποια νεροποντή; Πολύ
πιθανόν. Η Κέρκυρα πρωταγωνιστεί όμως και στο βινύλιο και δεν εννοώ μόνον το A2 track, το “CFU”, με τη χρήση sample ενός φωνητικού κερκυραϊκού σκοπού
(«Καληώρα να ’χουν οι ελιές»), αλλά και γενικότερα μέσω του λυρικού πνεύματος
και των άψογα κεντραρισμένων μελωδιών, που χαρακτηρίζουν όλες τις συνθέσεις τού άλμπουμ. Φυσικά, και εννοείται τούτο, υπάρχουν παντού στον κόσμο μελωδοί, αλλά
αν είσαι Κερκυραίος αποκλείεται να μην σ’ έχει καθορίσει το «καλό τραγούδι». Κι
εδώ υπάρχουν πολλά «καλά τραγούδια», που ακούγονται κάποιες φορές σαν
μελιστάλακτες ψαλμωδίες. Δυτικότροπες βεβαίως, αλλά ψαλμωδίες.
Όπως διαβάζουμε στο innersleeve τα τραγούδια των Electric Litany ηχογραφήθηκαν και
μιξαρίστηκαν σε λονδρέζικα στούντιο (στο Λονδίνο έγινε και το mastering), αλλά από το site της Inner Ear, πληροφορούμαστε πως όλα
γράφτηκαν «σ’ ένα παραθαλάσσιο σπίτι στην
Κέρκυρα το καλοκαίρι του 2017» κι αυτό κάτι σημαίνει. Εννοώ πως «βγαίνει»
στις μελωδίες πρώτα-πρώτα, και γιατί όχι και στα λόγια (του Μίαρη), που είναι
λιτά, αλλά ουσιαστικά, καθώς ενσωματώνουν με θαρραλέο, αλλά θετικό τρόπο,
ποικίλες καταστάσεις της σύγχρονης ζωής (που αφορούν άλλες στο άτομο, και άλλες
στην κοινωνία).
Τέτοια άλμπουμ, τέτοιου μελωδικού φινιρίσματος, δεν τα
συναντάς συχνά στη σημερινή δισκογραφία. Θα έλεγα, δε, πως ούτε και στην παλαιότερη.
Μπορεί εγώ όταν ακούω το “Sealight”,
από την πρώτη πλευρά, να ανακαλώ στη μνήμη μου το άγνωστο άλμπουμ “Alone” (1975) του Myke Jackson, αλλά αυτό είναι
περισσότερο μια προσωπική αίσθηση ή εμμονή (πείτε το όπως θέλετε), δεν είναι
ούτε καν για να το συζητάμε. Άλλοι βεβαίως, νεότεροι, θα μιλήσουν για Mogwai, για παράδειγμα... και
δεν είναι ούτε αυτό λάθος.
Μιλώντας, λοιπόν, για τους Electric Litany θα
έλεγα πως η δεύτερη πλευρά τού “Under A Common Sky”,
με τα πέντε tracks,
είναι απλησίαστη από πολλά συγκροτήματα του εξωτερικού (ενώ και από την Ελλάδα
μόνο τους Gravitysays-i θα μπορούσα να σκεφθώ τούτη
τη στιγμή), με την μία κομματάρα να διαδέχεται την άλλη (όχι πως η Side A είναι κάτι άλλο,
υποδεέστερο). Τόσο συμπαγής ήχος, τόσο γεμάτος (φυσικά είναι και θέμα τεχνικής,
παραγωγής κ.λπ.), τόσο τελειοποιημένα τραγούδια, σε κάθε διάστασή τους, είναι
κάτι που σε κάνει να νοιώθεις «αλλιώς»... καλύτερα, δυνατότερα, ψηλότερα.
Το έχει αυτό η μουσική – και η ποπ μουσική βεβαίως, όταν
έχουμε να κάνουμε με άλμπουμ σαν το “Under A Common Sky” των Electric Litany.
