ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 180

20/7/2019

Πέθανε ο Νίκος Λαβράνος διαβάζω. Στα 86 του. Σπουδαίος συνθέτης, ντράμερ, πιανίστας, τζαζίστας, ενορχηστρωτής και τραγουδοποιός. Αδελφός του αείμνηστου Γεράσιμου Λαβράνου και του ντράμερ Γιώργου Λαβράνου.
Αυτό είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του. Και δεν είναι γνωστό. Γραμμένο μέσα στη χούντα, βγήκε σε δίσκο τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης. Τραγουδά η σύζυγός του και μόνιμη συνεργάτιδά του Μίλλη Καραλή...
   

20/7/2019

Ύπατη μορφή του british folk ο Ουαλός Meic Stevens, με την 60χρονη πορεία, υπήρξε μεγάλος φαν του Bob Dylan. Η τραγουδοποιία του έχει περάσει από διάφορα στάδια, από μυστικιστικά ψυχεδελικά, μέχρι blues και country, ενώ τα LP που έδωσε εκεί στις αρχές του ’70 είναι εξαιρετικά.
Το τραγούδι που προτείνω είναι το “Brenin y nos” από το άλμπουμ του “Gwymon” του 1972. Μπορεί να μοιάζει με διασκευή στο “As I went out one morning” του Dylan, αλλά είναι πρώτης τάξεως...

https://www.youtube.com/watch?v=3igjcKGesg0

19/7/2019

Εν τω μεταξύ οι δεξιοί έχουν μεγάλη πλάκα. Έχουν βαλθεί ν’ αποδείξουν πως το κράτος λειτουργεί, πως οι ίδιοι ξεσκίζονται στη δουλειά (δεν θα κοιμηθεί λέει ο Χρυσοχοΐδης πριν περάσει ο κίνδυνος – με το μάτι γαρίδα δηλαδή δυο-τρία 24ωρα) και πως μέσα σε δέκα μέρες έχουν έρθει τα κάτω-πάνω.
Δεν ξέρω ποιους προσπαθούν να πείσουν μ’ όλην αυτή την επικοινωνιακή λαίλαπα. Κι επειδή οι Συριζαίοι δεν νομίζω να πείθονται με κάτι τέτοια, καθώς έχουν ήδη ξεσαλώσει με την... πατροπαράδοτη γκαντεμιά του μητσοτακέικου (πες-πες τελικά το πιστεύουν), μάλλον όλο αυτό το μιντιακό ντεμαράζ είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Είναι σαν να λένε σε όσους τους ψήφισαν... μάγκες μέχρι εδώ είμαστε. Να παριστάνουμε ότι δουλεύουμε, σπρώχνοντας «ύλη» στα μίντια.

19/7/2019

Το να κάνει σεισμό 5,1 ρίχτερ στην Αθήνα, δεν είναι το ίδιο με τους... 3 πόντους χιόνι το χειμώνα (κάτι που δικαίως επισύρει τη χλεύη των εκτός Αθηνών). Το λέω για όσους νομίζουν πως οι Αθηναίοι κάνουν θέμα τα 5 ρίχτερ, όταν σε άλλες περιοχές της χώρας καταγράφονται πολύ μεγαλύτεροι σεισμοί.
Μάγκες μου με τον σεισμό δεν παίζουνε. 5,9 ρίχτερ είχε κάνει στην Αθήνα πριν από 20 χρόνια και είχαν υπάρξει 143 νεκροί. Ποια περιοχή της χώρας τις τελευταίες πολλές δεκαετίες είχε τόσους νεκρούς από σεισμό;
Το ότι δεν υπήρξαν νεκροί από αυτό το σεισμό είναι τύχη, θαύμα (ας το πει ο καθένας όπως θέλει), όταν σε πολυσύχναστο δρόμο, όπως στην Αιόλου, έπεσαν συντρίμμια στο δρόμο από την Αγία Ειρήνη (ευτυχώς όχι σε κεφάλι).

19/7/2019

Αδιάφορο schlager του Λεό Λέανδρου που είπε ο Ντέμης Ρούσσος (στα γερμανικά φυσικά), αλλά απογείωσε η Χριστιάνα στα ελληνικά...

https://www.youtube.com/watch?v=CVwxAzOzP8I

18/7/2019

Αυτός ο Χωμενίδης λέει πολλές μπαρούφες αδελφάκι μου και κάθονται κάποιοι και τον ακούνε με ανοιχτό το στόμα. Πρώτα-πρώτα κάποια Έρρικα Ρούσσου στην A.V., που του παίρνει και συνέντευξη.
Ρε φίλε δεν γίνεται να έχει «επηρεάσει την πορεία της εξέλιξής» σου ένα βιβλίο και να μην θυμάσαι τον τίτλο του, μπερδεύοντας ακόμη και την συγγραφέα του! Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! Γιατί αν κάτι σ’ έχει αληθινά επηρεάσει τότε τα θυμάσαι όλα στην εντέλεια. Αν δεν τα θυμάσαι, και τα λες τσάτρα-πάτρα, το κάνεις μόνο για να πουλήσεις μούρη στους πιο άσχετους από σένα, που θα πούνε... πω πω, να ο Χωμενίδης που έγινε συγγραφέας επειδή διάβασε Βαμβακάρη κ.λπ.
Λοιπόν, τα προφανή. Δεν υπάρχουν «απομνημονεύματα του Μάρκου Βαμβακάρη», υπάρχει η «Αυτοβιογραφία» του, την οποία δεν την υπαγόρευσε σε μία «Αυστραλέζα ερευνήτρια», αλλά στην Ελληνίδα Αγγέλα ή Αγγελική Βέλλου (που είχε παντρευτεί τον αμερικανό ερευνητή κ.λπ. Charles Keil). Η αυστραλέζα ερευνήτρια Gail Holst είναι άλλη. Είχε γράψει το βιβλίο «Δρόμος για το Ρεμπέτικο» και κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε γνωρίσει τον Μάρκο Βαμβακάρη (και φυσικά δεν έχει ουδεμία σχέση με την αυτοβιογραφία του). 

Επίσης δεν ισχύει ούτε εκείνο το "λίγο πριν πεθάνει", αλλά ας μην πάμε σε άλλες λεπτομέρειες...

18/7/2019

Η Νόνη Δούνια, νυν βουλευτίνα της δεξιάς, ήταν και είναι μια ωραία γυναίκα. Κάτι που απέβη αποφασιστικό, ώστε να κάνει (και) την καριέρα που έκανε σαν μοντέλο δηλαδή.
Κάπου διάβασα εσχάτως ότι η Δούνια είχε κάνει τις γυμνές φωτογραφήσεις της για το Playboy επειδή όταν τις έκανε δεν υπήρχε ίντερνετ! Όπως είχε πει και η ίδια:
«Ήταν άλλες οι στιγμές, δεν υπήρχε διαδίκτυο τότε, αν υπήρχε διαδίκτυο θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Γιατί όταν ξέρεις ότι μια εικόνα μπορεί να βρίσκεται για πάντα εκεί είναι πολύ διαφορετικό, δηλαδή δύσκολα θα πάρεις μια τέτοια απόφαση. Τότε δεν υπήρχε τέτοιο θέμα αφού οι φωτογραφίες ήταν στο περίπτερο για ένα μήνα. Αυτό ήταν όλο. Δεν μπορούσε κάποιος να τις αναπαράξει ξανά και ξανά όποτε το θέλει...».  

Πέραν του ότι όταν έγιναν εκείνες οι φωτογραφήσεις (Σεπτέμβριος 1997 και Οκτώβριος 2001) υπήρχε ίντερνετ, απλώς μπορεί να μην ασχολιόταν η κυρία Δούνια με αυτό, σαν αιτιολογία (η μη ύπαρξη ίντερνετ, ώστε να προβείς σε γυμνή φωτογράφιση) είναι φαιδρή και φτηνή. Κοινώς, προφάσεις εν αμαρτίαις.
Μεγαλύτερη ειλικρίνεια είναι σίγουρο πως θα απαιτηθεί από τα έδρανα και για την Νόνη Δούνια...

17/7/2019

Μάγκες μου τα ροκ γκρουπ δεν παίζουν... τύμπανα, παίζουν ντραμς. Τύμπανα παίζουν στις παρελάσεις. (Θα μας κάνετε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε).

WARMRAIN, AΛWANZATAP progressive και electronic από την βόρεια Ευρώπη

WARMRAIN: Back Above the Clouds [Rain Recordings, 2019]

Βρετανοί προγκρεσιβάδες Floyd-ιστές με μικρή ιστορία (κάτι ψιλό είχαν ηχογραφήσει το 2011) και που τώρα επανέρχονται με το διπλό CD “Back Above the Clouds”. Για τους Warmrain ο λόγος, ένα σχήμα το οποίον αποτελούν οι Matthew Lerwill κιθάρες, Simon Bradshaw μπάσο και Leon J Russell φωνή, κιθάρες, ντραμς.

Το “Back Above the Clouds” είναι ένα concept άλμπουμ – στηρίζεται σ’ ένα βασικό θέμα και όπως λέει ο ίδιος ο Russell, που έχει τη γενική ευθύνη, η ιστορία πίσω απ’ αυτό το θέμα είναι «αληθινή». Σαν ανθρώπινα όντα, λέει ο Russell, έχουμε να αντιμετωπίσουμε πλείστες όσες δυσκολίες στη ζωή, αλλά αυτό δεν θα πρέπει να μας καταβάλει. Αξίζει να ψάξουμε, να ανακαλύψουμε εκείνους τους μηχανισμούς που θα μας βοηθήσουν, που θα μας δώσουν τη δύναμη, να τοποθετήσουμε και πάλι τον εαυτό μας στη θέση που του πρέπει, χτίζοντας και πάλι τη ζωή μας. Στην ιστορία υπάρχει ένας άνθρωπος, ο ήρωας του concept, που διατηρεί ένα αρχείο περιοδικών ή εφημερίδων. Τα αποκόμματα που έχει κρατήσει ντοκουμεντάρουν τις σκέψεις του και τα συναισθήματα που βίωσε, μέσα στο χρόνο.

Στο καθαρό μουσικό κομμάτι η μπάντα διαπρέπει. Διαπρέπει μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια του «Floyd-ικού» progressive rock, με τις ωραίες εναλλαγές ακουστικού και ηλεκτρικού ήχου, τις κομψά ιστάμενες μελωδίες, τα ωραία, απαλά, βαθιά, φωνητικά, τη δουλειά που έχει γίνει στις ενοργανώσεις (παρότι τα όργανα, που χρησιμοποιούνται στο “Back Above the Clouds”, είναι λίγα και συγκεκριμένα). Είναι η έμπνευση, θέλω να πω, εκείνη που δίνει στο άλμπουμ αυτή τη λελογισμένη ζωντάνια και ηρεμία του ταυτοχρόνως – μιαν ηρεμία, που δεν είναι άπνοη, άνευρη, χλιαρή.

Οι Warmrain είναι ένα συγκρότημα που δεν εκβιάζει καταστάσεις. Είναι μία αβίαστη μπάντα – κάτι που σπάνια το συναντάς. Σπάνια συναντάς, δηλαδή, νέους ανθρώπους να παίζουν με τόσο... κατεβασμένες ταχύτητες, δίχως την ίδιαν ώρα ν’ ακούγονται μονότονοι και να γίνονται κουραστικοί. Κι αυτό σημαίνει ταλέντο. Κάποιο είδος ταλέντου, που απαρτίζεται από τα βασικά. Γνώση, τόλμη, σιγουριά και αποφασιστικότητα στην εκφορά (οργανική, τραγουδιστική).

Τούτο δε αποδεικνύεται σε κάθε πρωτότυπο track του “Back Above the Clouds” και ακόμη στη μοναδική version, που ακούγεται εδώ, στο γνωστότατο “Here comes the rain again” των Eurythmics (τελευταίο κομμάτι του πρώτου CD, με τη έξτρα συμμετοχή των Craig Blundell ντραμς και John Mitchell πλήκτρα), που (και αυτό) εκπλήσσει.

AΛWANZATAP: Helsfyr Terminal Ekspress [Apollon Records, 2019]

Το πρότζεκτ Αλwanζαταρ (έτσι το βλέπουμε γραμμένο στο εξώφυλλο – και με ελληνικά γράμματα) οδηγείται βασικά από τον Krizla φλαουτίστα και τραγουδιστή των Νορβηγών progsters Tusmørke. Κάτω απ’ αυτό το όνομα ο Krizla έχει κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ (βασικά σε κασέτες, αλλά και σε LP και CD εσχάτως), με το πιο πρόσφατο απ’ αυτά να έχει τίτλο “Helsfyr Terminal Ekspress”.

Δεν έχω ακούσει άλλα άλμπουμ των Αλwanζαταρ, αλλά αυτό είναι οπωσδήποτε ένα synth κατασκεύασμα. Κυρίως synth, αλλά όχι αποκλειστικώς, γιατί πέραν των πλήκτρων εδώ υπάρχουν ακόμη φλάουτο, φωνητικά και κρουστά (και ντραμ-μασίν φυσικά).

Εντάξει, είναι προφανές πως ο Νορβηγός κάνει ένα άλμπουμ με σαφείς και σοφές βλέψεις στο ηλεκτρονικό παρελθόν (late sixties-early seventies), αλλά δεν είναι μονοδιάστατος. Εννοούμε πως οι αναφορές του είναι ποικίλες. Μπορεί να συσσωρεύονται πολλά από εκείνη την ιστορική περίοδο, αλλά υπάρχουν και ήχοι που θυμίζουν έντονα eighties (τις εγγραφές της γερμανικής εταιρείας Sky π.χ.) ή ακόμη και nineties (με trip hop, χορευτικά στοιχεία και τα συναφή).

Γενικώς, το “Helsfyr Terminal Ekspress” κυλάει από ευχάριστα έως και κάτι παραπάνω από ευχάριστα ορισμένες φορές, ιδίως στις φάσεις στις οποίες εμπλέκεται και το φλάουτο (οπότε οδεύουμε σε πιο trance, πείτε τες και ψυχεδελικές καταστάσεις). Θυμηθείτε το κλασικό “Imaginations of Light” των Flute & Voice, αλλά με beat.

Επαφή: www.creative-eclipse.com

ΑΝΝΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ ετεροτοπία

Η τραγουδίστρια Άννα Λινάρδου (Anna Linardou) μπορεί να ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία κάπως… ορθόδοξα τη μουσική πορεία της (τραγουδώντας, και σε δίσκους, Μικρούτσικο, Χατζιδάκι κ.ά.), αλλά τώρα συνεχίζει μάλλον… ανορθόδοξα, δίνοντας ένα πρώτο προσωπικό LP, το οποίο αποκαλεί “Heterotopia” [Underflow, 2019]. Λέμε «ανορθόδοξα», γιατί η “Heterotopia” δεν είναι απ’ αυτά τα άλμπουμ για… μαζική χρήση. Χωρίς να είναι «δύσκολο» είναι απαιτητικό, διαθέτει ψάξιμο και χωρίς να εμμένει σε μιαν απροσάρμοστη, abstract φόρμα είναι ταυτοχρόνως και ξεχωριστό. Θέλω να πω πως το “Heterotopia” δεν είναι ούτε πειραματικό, ή έστω ιδιαιτέρως πειραματικό, αλλά ούτε και προφανές. Αυτό, που πράττει η Λινάρδου είναι, εν τέλει, και το πλέον δύσκολο. Γιατί όσο απλό είναι να τραγουδήσεις έναν παραδοσιακό σκοπό μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο, άλλο τόσο σύνηθες είναι και να τον αποδομήσεις. Το δύσκολο και το αληθινά ενδιαφέρον είναι να κινηθείς κάπου στη μέση. Να τραγουδήσεις χωρίς ακρότητες τις παραδόσεις, ντύνοντάς τες με νέα ηχοχρώματα. Ή έστω με κάπως νέα, αλλά πάντα ιδιαίτερα και ενδιαφέροντα.

Στην “Heterotopia” η Λινάρδου, που έχει ωραία, άψογα γυμνασμένη φωνή, η οποία με τη βοήθεια της τεχνολογίας πολλαπλασιάζεται και σε επίπεδο δεύτερων φωνών ή φωνητικών κ.λπ., πατάει γερά πάνω στις εκάστοτε παραδόσεις –φαίνεται πως έχει μελετήσει, όλα αυτά που τραγουδά και αυτό δεν κρύβεται– και, με τη βοήθεια των μουσικών συνοδοιπόρων της, κατορθώνει να κάνει την έκπληξη. Να προτείνει ένα LP πυκνό σε ηχητικά νοήματα, που να μην «κλωτσάει» τον μέσο ακροατή, ενοποιώντας με τον τρόπο του ποικίλες ηχητικές παραδόσεις.

Γιατί η “Heterotopia” εκεί στηρίζεται, στην παράθεση διαφορετικών σκοπών παραδοσιακών (από τα Αθαμανικά Όρη, από τον Λίβανο, το Κουρδιστάν, την Ιταλία, τα Απαλάχια Όρη) ή και επώνυμων (Jacob Senleches, Ρόζα Εσκενάζυ), που ενοποιούνται κάτω από ένα lo-fi ηχητικό δόγμα. Τα «περιβάλλοντα», εννοούμε, που αναπτύσσει ο Γιώργος Βαρουτάς είναι, με λίγα λόγια, εξαιρετικά. Δεν καπελώνουν τη φωνή, ούτε επιχειρούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Από την άλλη δεν είναι και κάτι που έρχεται από «πίσω», μένοντας «πίσω» – κάτι που δεν το νοιώθεις και δεν το αντιλαμβάνεσαι. Είναι, πώς να το πούμε, εκείνες οι λεπτές ισορροπίες, που θα παίζουν πάντα ρόλο σε τέτοιες περιπτώσεις και που θα οδηγούν τα ακούσματα σ’ ένα δικό τους, ξεχωριστό κόσμο. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα «περιβάλλοντα» τού Βαρουτά εδώ, μα ακόμη και στο πιάνο, το τσέλο, τα ηλεκτρονικά, το φλάουτο, τις κιθάρες, το σαντούρι, που συμμετέχουν, κατά περίπτωση, στις ενοργανώσεις, συνοδεύοντας την Λινάρδου, σ’ αυτό το εντελώς προσωπικό ταξίδι.

Αν και δεν υπάρχουν κομμάτια (από τα συνολικώς οκτώ) που να μένουν πίσω, θα ξεχώριζα, σαν προσωπικές προτιμήσεις, το “Ahmedo” (κουρδικό τραγούδι αγάπης) από την Side A και το “Little sparrow” (τραγούδι των Απαλαχίων) από την Side B.

Το “Heretopia” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, δεν χωράει ουδεμία αμφιβολία. Ένα άλμπουμ που τώρα μας συστήνει, για τα καλά, μιαν εξαιρετική τραγουδίστρια με άποψη πάνω στα θέματά της – την Άννα Λινάρδου.

Επαφή: www.underflow.gr

BLUES WIRE νέο άλμπουμ μετά από καιρό

Έχω πολλά χρόνια να γράψω για ένα άλμπουμ των Blues Wire, σίγουρα πάνω από δέκα –το τελευταίο review πρέπει να ήταν για τη συλλογή “Take My Hand to the Sky” πίσω στο 2007–, αλλά αυτό είναι δικαιολογημένο απ’ όσο το έψαξα. Μετά από εκείνη τη συλλογή, το επόμενο CD των Blues Wire είναι τούτο εδώ, το “NOS” [Thick Tone, 2018], που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Οκτώβριο. Πρόκειται για ένα άλμπουμ δεκατεσσάρων tracks, το οποίο φέρουν εις πέρας οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Ηλίας Ζάικος κιθάρες, φωνή και Σωτήρης Ζήσης μπάσο, καθώς και η νέα ντράμερ Νίκη Γουρζουλίδου.

Ένα βαρύ blues-trio είναι εδώ και κάποια χρόνια οι Blues Wire κι έτσι, ως τρίο, μπήκαν στο Revolver στούντιο, στη Θεσσαλονίκη, κάποια στιγμή, για να γράψουν αυτά τα τραγούδια και ορχηστρικά, που είναι όλα «ένα κι ένα».

Εκείνο που μ’ αρέσει στο “NOS” (New Old Stock) είναι η ηχογράφηση-παραγωγή του. Ο ήχος του που κάπως «ξύνει», «γδέρνει», θυμίζοντάς μου παραγωγές της Fat Possum (κάποιες τουλάχιστον). Επίσης το γεγονός πως η ηχογράφηση είναι «ξερή», δίχως κόλπα και φιοριτούρες. Τούτο έχει σαν συνέπεια ν’ ακούγεται και κάπως σαν-σε-live – κάτι που δεν είναι μεμπτό, εννοείται. Αν σ’ όλα αυτά προσθέσεις το πολύ και καλό πρωτότυπο υλικό (γραμμένο από τον Ζάικο), τότε το πράγμα… έρχεται και δένει.

Στο μέσα μέρος του digipak υπάρχει ένα σημείωμα του Ζάικου, που εξηγεί τα «τι» και τα «πώς» των κομματιών, που εδώ παρατίθενται, κι έτσι, μέσω αυτών των λόγων, αποκαλύπτονται και οι αναφορές του γκρουπ (Junior Watson, Kirk “Eli” Fletcher, Rick Holmstrom, Louisiana Red, Albert Collins, Jimmie Vaughan, Junior Kimbrough κ.ά.), άρα κι η δική μας δουλειά, κατά κάποιον τρόπο, γίνεται ευκολότερη.

Η ουσία; Το “NOS” είναι ένα πολύ δυνατό, βαρύ και εν τέλει εξαιρετικό blues άλμπουμ, εντός του οποίου υπάρχουν κομματάρες (τραγούδια και ορχηστρικά) σαν τα “Swag”, “False alarm”, “King o’ planet Earth”, “Ode to the obscure” και άλλα διάφορα.

Οι Blues Wire συνεχίζουν να βαθαίνουν το χώρο από τον οποίον ξεκίνησαν, πριν 35 και βάλε χρόνια. Τον χώρο του ηλεκτρικού blues, όπως τον λέμε, που πάντα θα έχει πράγματα να δώσει υπενθυμίζοντας φυσικά και τις παλιές, ιστορικές ημέρες – τότε, όταν το ηλεκτρικό blues καθόριζε με τον ήχο του το ροκ, προσφέροντάς του την πιο σκληρή και δυναμική του όψη.

Επαφή: www.blueswire.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 179

17/7/2019

Φυσικά και ο Eric Burdon είναι κωλόγερος, και φυσικά το να του παραχωρείται το Ηρώδειο στα 78 του είναι ξεφτίλα. Όχι για τον ίδιο αναγκαστικά (δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί σε μια τέτοια ηλικία, στην πρόσκληση μιας... ροκ-αποικίας), όσο για κείνους που τον έχωσαν στο πρόγραμμα. Μόνο για τους ροκάδες της συμφοράς, στυλ Μητσοτάκη και Κουμουτσάκου, που θα πάνε με τα γυναικόπαιδα.

Κρίμα που φαλίρισε ο Μαστοράκης, μετά τη συναυλία των Stones και δεν πρόλαβε να τον φέρει το '67...

16/7/2019

Το συζητούσαμε με τον Κώστα τις προάλλες.
Στα χρόνια του ’80, όταν έρχονταν να παίξουν στην Ελλάδα κάποιοι που δεν ήταν νιουγουεβάδες, υπήρχαν δημοσιογράφοι, και άλλοι, που τους κράζανε στο στυλ... τι να μας πούνε τώρα οι γέροι και τέτοια. Τον Eric Clapton π.χ., που όταν είχε έρθει στην Αθήνα το 1984 ήταν μόλις 39 ετών(!) και που έκανε ακόμη και τότε επιτυχίες (εννοείται).
Τώρα που έρχονται οι δεινόσαυροι Cure, και ο Robert Smith είναι πια 60 χρονών, δεν έχω δει κανέναν να γράψει για... κωλόγερους.
Ρε πώς αλλάζουνε τα πράγματα!

16/7/2019

Μόνο για τα φοβερά κουπλέ. Η εισαγωγή και το ρεφρέν ακούγονται σαν να είναι από άλλο τραγούδι (καλύτερα να έλειπαν). Σου ξέφυγε μεγάλε Γιάννη Σπανέ εδώ η κατάσταση. (Λόγια: Πυθαγόρας)

https://www.youtube.com/watch?v=tnFUXbFTTwU

15/7/2019

Μπορεί να τραβάει η εισαγωγή (τρώει πάνω από δυόμισι λεπτά), αλλά γενικά το κομμάτι είναι πολύ πρώτο (αν έχετε υπομονή θα σας ανταμείψει), βγαλμένο από ένα μεγάλo και υποτιμημένο άλμπουμ της βρετανικής ψυχεδέλειας. 1970…

13/7/2019

Υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη σε σχέση με το diggin’. Diggin’ δεν είναι να βρίσκεις δίσκους σε δισκάδικα ή σε παζάρια πληρώνοντας 20, 50, 100 και 200 ευρώ. Αυτό λέγεται «έχω λεφτά για πέταμα – αγοράζω δίσκους».

Diggin’ είναι να ψάχνεις 10 η ώρα το βράδυ (ναι, υπάρχουν μαγαζιά με δίσκους, που λειτουργούν 10 η ώρα το βράδυ) και να βρίσκεις βινύλιο με συνθέσεις του Θωμά Μπακαλάκου (όχι εντεχνολαϊκές, αλλά για πιάνο, κλαρινέτο και φωνή), το οποίο βινύλιο δεν υπάρχει πουθενά στο νετ, ούτε στο discogs ούτε αλλού (εκτός αν δεν έψαξα καλά), πληρώνοντάς το 50 λεπτά...