Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2024

BRANDON SEABROOK μπάντζο και κιθάρα σ’ ένα από τα καλύτερα τζαζ άλμπουμ της χρονιάς

Πάνε ακριβώς δέκα χρόνια από τότε που ο σπουδαίος Brandon Seabrook έκανε ένα άλμπουμ παντελώς μόνος του, παίζοντας μπάντζο και κιθάρα – λέμε για το “Sylphid Vitalizers” [New Atlantis Records, 2014]. Τώρα, ο άσσος αυτός μουσικός από την Νέα Υόρκη επανέρχεται με μια σόλο πρόταση, που αποκαλείται Object of Unknown Function [Pyroclastic Recordings, 2024], και που αποτελεί ένα από τα πιο εξωφρενικά, δηλαδή συναρπαστικά ακούσματα, που μπορείς να εντοπίσεις, αυτή τη στιγμή, τριγύρω.
Σ’ αυτό το CD, με τα δέκα πρωτότυπα tracks, o Seabrook χειρίζεται ένα εξάχορδο μπαντζοκίθαρο από τις αρχές του 20ου αιώνα, καθώς και μια 12χορδη ηλεκτρική κιθάρα, κατασκευασμένη σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, στα late 1990s. Περαιτέρω, ο Seabrook έχει δίπλα του και διάφορα tapes... και κάπως έτσι ξεκινάει όχι μόνο το δικό του ταξίδι, αλλά και το δικό μας σ’ αυτόν τον... άγνωστο κόσμο των χορδών (και του αναλόγου μανιπουλαρίσματος), που συμπυκνώνει σ’ ένα σώμα όλες τις λαϊκές και πρωτοποριακές παραδόσεις παραδίδοντας κάτι νέο. Γιατί, όσο και αν εδώ υπάρχουν αντηχήσεις από τους «μυστικούς» κιθαρίστες της Takoma Records, φθάνοντας έως και τα ιλιγγιώδη πειράματα του Rhys Chatham, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίζεται μοναδικό, όταν φθάνουν στ’ αυτιά σου ήχοι όπως εκείνοι από το “Gondola freak” – που οφείλονται εν πολλοίς όχι μόνο στα όργανα αυτά καθ’ αυτά, αλλά και στα μικρόφωνα, με τα οποία ο Seabrook έχει περιζώσει τον στενό του χώρο (των οργάνων και του εαυτού του).
Με κολλημένα μικρόφωνα επάνω του, στα πόδια του, στον λαιμό του, στο στήθος του, που «πιάνουν» και τις δικές του κινήσεις και χρησιμοποιώντας τα δύο βασικά όργανά του σαν ξεχωριστά σώματα, διεκδικώντας απ’ αυτά ένα σπάνιο σύστημα αναδράσεων, ο αμερικανός μουσικός ξεκινά αυτή την μακριά διαδρομή του, σε πλείστα όσα μουσικά ιδιώματα του 20ου αιώνα, αποκαθαρίζοντάς τα από τις άσχετες σκοπιμότητες και τις λογής-λογής επιμειξίες, παραδίδοντάς τα στους ακροατές του μ’ έναν εντελώς αδιαμεσολάβητο και σίγουρα μοναδικό τρόπο.
Κάθε tracks εδώ, από το πιο μακρύ στο χρόνο, το εισαγωγικό 8λεπτο “Object of unknown fuction”, μέχρι το πιο σύντομο, το μονόλεπτο “The snow falling, failing”,  αποτελεί μια μοναδική, όσο και ανεπανάληπτη «εμπειρία».
Επαφή: www.pyroclasticrecords.com, www.brandonseabrook.bandcamp.com

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024

ΧΑΡΗΣ ΧΑΛΚΙΤΗΣ ένας άξιος μουσικός της ελληνικής ποπ και του ροκ, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή – ήταν συνεργάτης των Aphrodite’s Child, του Ντέμη Ρούσσου και πατέρας της Βικτώριας Χαλκίτη

Στις 9 Οκτωβρίου μάθαμε για το θάνατο του Χάρη Χαλκίτη. Ήταν 79 ετών. Ο Χαλκίτης είχε μεγάλη ιστορία στο χώρο της ποπ και ροκ μουσικής στην Ελλάδα, τη Γαλλία, μα και σε άλλες χώρες της Δύσης, και οι πιο βασικοί σταθμοί αυτής της ιστορίας θα καταγραφούν τώρα.
Το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί σε σχέση με τον Χαλκίτη είναι πως ήταν Αιγυπτιώτης και πως θα ερχόταν στην Ελλάδα στην αρχή της δεκαετίας του ’60. Δεν ήταν ο μόνος... και εδώ οφείλω να σημειώσω πως δεν έχει αποτιμηθεί όπως θα άξιζε η παρουσία των αιγυπτιωτών μουσικών στην ελληνική ποπ των σίξτις.
Εντάξει, το τεράστιο όνομα, όχι μόνο για τη δική μας σκηνή, αλλά και για την πανευρωπαϊκή και την παγκόσμια, ήταν ο Ντέμης Ρούσσος, όμως εξ ίσου σημαντικός, για τα ημέτερα χρώματα, δεν ήταν και ο Δάκης (δεύτερος ξάδελφος του Ρούσσου); Αιγυπτιώτες ήταν, επίσης, ο σαξοφωνίστας Άρης Καραντάνης και ο πιανίστας-οργανίστας Μάρκος Αλεξίου, και οι δύο από το συγκρότημα Alba, Aris and The Olympics, που αργότερα θα υπηρετούσαν από υψηλές θέσεις και την ελληνική τζαζ, Αιγυπτιώτισσα ήταν και η τραγουδίστρια Έλενα (Ευσταθιάδου), γνωστή από τις συνεργασίες της με τους Sover Group, Αιγυπτιώτες ήταν ακόμη οι Jo Michat (κι αυτός ξάδελφος του Ρούσσου), Νότης Λαλαΐτης και Ντίνος Παπαβασιλείου (όλοι στους Idols), βεβαίως ο οργανίστας Ντέμης Βισβίκης (Axis) και άλλοι διάφοροι. Μέσα σ’ αυτή την ομάδα των μουσικών η θέση του Χαλκίτη δεν μπορεί παρά να ήταν ξεχωριστή.
Και το λέω τούτο, επειδή ο Χαλκίτης ήταν τραγουδιστής, συνθέτης, ενορχηστρωτής και παραγωγός, παίζοντας περαιτέρω κι ένα κάρο όργανα, και μάλιστα διαφορετικά μεταξύ τους, όπως μπάσο, σαξόφωνα, όλων των ειδών τα πλήκτρα (από πιάνο μέχρι σύνθια), φλάουτο, κρουστά κ.λπ. Με τέτοια προσόντα, και με τέτοιες ικανότητες αντιλαμβάνεστε για ποιο λόγο ήταν περιζήτητος από τα γκρουπ και τις ορχήστρες.
Και αν απορούν ορισμένοι σε σχέση με τους Αιγυπτιώτες και με τις επιδόσεις τους στην ποπ, θα πρέπει να ειπωθεί εν τάχει πως η μουσική παιδεία στις οικογένειες των ομογενών ήταν πολύ υψηλού επιπέδου, και πως από την έκρηξη του ροκ εν ρολ και μετά όλοι αυτοί οι πιτσιρικάδες, που ήταν τότε, στο μέσο του ’50, γύρω από τα δεκαπέντε τους, θα εύρισκαν το δρόμο τους μέσα από τις πάμπολλες ορχήστρες που θα δημιουργούνταν και που ήταν επιφορτισμένες με τη διασκέδαση του πολυεθνικού patchwork, της αιγυπτιακής κοινωνίας (και βασικά εκείνου των πιο υψηλών εισοδημάτων). Όλοι τους πολύγλωσσοι και όλοι τους γνώστες κάθε μουσικού στυλ της εποχής, και φυσικά του ροκ εν ρολ, οι αιγυπτιώτες μουσικοί, ερχόμενοι στην Ελλάδα, στην αρχή των σίξτις, θα πλούτιζαν με τον ιδανικότερο τρόπο και τη δική μας σκηνή.
Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο συναντάμε τον Χάρη Χαλκίτη ήταν οι
Play Boys. Αυτοί είχαν σχηματιστεί το 1961, αλλά με τον Χαλκίτη στη σύνθεσή τους (που είχε και... υπαρξιστικό μούσι, χωρίς μουστάκι, από νωρίς) θα μετατρέπονταν σιγά-σιγά περισσότερο σε γκρουπ (γιατί στην αρχή ήταν ορχήστρα). Φυσικά, τούτο θα συνέβαινε μετά το 1965, όταν η beatlemania ήταν γεγονός για το χώρο, και στην Ελλάδα, με τα παλαιότερα σχήματα (Play Boys, Forminx, Juniors, Charms κ.ά.) να προσαρμόζονται τάχιστα στα νέα δεδομένα. Στους Play Boys, στους οποίους τραγουδούσε και ο Δάκης, στο μέσο των σίξτις, o Χαλκίτης, που έπαιζε κυρίως πνευστά, θα παρέμενε έως το 1967, ηχογραφώντας μαζί τους μερικά ενδιαφέροντα 45άρια, όπως τα “Deep in the heart of Athens / I’ll shake the earth” [Parlophone], την άνοιξη του ’65, “Pourquoi / Nancy” [RCA] τον Απρίλιο του ’66 και “Do I love you / Operation Blue Sky” [RCA] τον Ιούλιο του ’66. Μάλιστα, το “Pourquoi”, το καλύτερο κομμάτι που ηχογράφησαν ποτέ οι Play Boys, ήταν δική του σύνθεση, ενώ δεν αποκλείεται να το τραγουδά κι ο ίδιος, αφού, ως Αιγυπτιώτης, γνώριζε τη γαλλική.
Προς το φθινόπωρο του ’67 ο Χάρης Χαλκίτης μπαίνει στην Ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνου. Ο Γιάννης Δαλιανίδης εντυπωσιάζεται από την παρουσία της μπάντας, με τους φοβερούς μουσικούς και την soul music, που σκορπιζόταν στο κλαμπ Αθηναία και κάπως έτσι την καλεί να συμμετάσχει στα γυρίσματα της ταινίας του «Νύχτα Γάμου», με Κώστα Βουτσά, Μάρθα Καραγιάννη κ.ά., που θα έβγαινε στις αίθουσες τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το κλιπ με την ορχήστρα πέρα από καταπληκτικό είναι πλέον (και) κλασικό. Εκεί βλέπουμε τον Λαβράνο με την τρομπέτα του στο ξεκίνημα, την Τσικίτα Γκόρντον και τον Φράνκι Σκιν να τραγουδούν, τα go-go girls να χορεύουν πάνω στα βάθρα, και βεβαίως, τον Χαλκίτη με το μούσι και το μπάσο του...
Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Χάρης Χαλκίτης (μπάσο) συμμετέχει στην ίδρυση ενός εκ των πρώτων τζαζ-τρίο, που εμφανίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα. Οι άλλοι δύο ήταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου(!) πιάνο και ο Γιώργος Λαβράνος ντραμς. Έτσι ακριβώς θα έδιναν ένα ρεσιτάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, εκείνο το μήνα.
Το 1970 βρίσκει τον Χαλκίτη στη Γαλλία. Μπαίνει στους Aphrodite’s Child και περιοδεύει μαζί τους, την εποχή κατά την οποία ο Παπαθανασίου, κλεισμένος στο στούντιο Europa Sonor, στο Παρίσι, ετοιμάζει το “666”. Μέλη του Παιδιού της Αφροδίτης ήταν τότε οι Ντέμης Ρούσσος, Λουκάς Σιδεράς, Χάρης Χαλκίτης, Λάκης Βλαβιανός και Δημήτρης Ταμπόσης. Μάλιστα, όλοι αυτοί, πλην του Ρούσσου, θα έφτιαχναν τότε κι ένα εφήμερο σχήμα, τους Eros (παιδί της θεάς κι αυτό), με το οποίο θα τύπωναν το 45άρι “Rain train / I can see it” στη Philips, το 1970 προς ’71. Φυσικά, ο Χαλκίτης θα συμμετείχε και στις εγγραφές του “666”, παίζοντας μπάσο, τενόρο σαξόφωνο, κόνγκας και κάνοντας φωνητικά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/haris-halkitis-enas-axios-pop-kai-rok-moysikos-poy-pethane-prosfata

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2024

TORD GUSTAVSEN TRIO, TRYGVE SEIM / FRODE HALTLI νέα άλμπουμ στην ECM

TORD GUSTAVSEN TRIO: Seeing [ECM Records / AN Music, 2024]
Ένα από τα κορυφαία piano-trios της σύγχρονης εποχής είναι και αυτό του νορβηγού πιανίστα Tord Gustavsen, που περνάει, με κάθε άλμπουμ του, από την μια κατάκτηση στην άλλη. Το λέμε τούτο με αφορμή το έκτο άλμπουμ του σχήματος στην ECM –για τα δύο προηγούμενα, τα “Opening” (2022) και “The Other Side” (2018), υπάρχουν reviews στο blog–, το οποίο τιτλοφορείται “Seeing”. Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος στα Studios La Buissonne, τον Οκτώβριο του 2023, με τον κοντραμπασίστα Steinar Raknes να βρίσκεται τώρα δίπλα στον ντράμερ Jarle Vespestad, που αποτελεί μια σταθερή μονάδα στο ρυθμικό τμήμα.
Το υλικό του “Seeing” αποτελείται από δέκα συνθέσεις – έξι του Gustavsen, δύο του J.S. Bach, μια παραδοσιακή νορβηγική, συν την διασκευή στον αγγλικό θρησκευτικό ύμνο του 19ου αιώνα “Nearer my God, to thee”. Η θρησκευτικότητα, λοιπόν, είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει την γενικότερη ατμόσφαιρα του “Seeing”, κάτι που σημαίνει πως εδώ έχουμε συνθέματα «εσωτερικά», «βαθιά», «πνευματικά», όχι όμως με τον τρόπο της αφροαμερικάνικης παράδοσης, αλλά μ’ εκείνον της χριστιανικής-προτεσταντικής. Υπάρχει, με άλλα λόγια, αυτό το nordic θάμπος, που υπερχειλίζει στο “Seeing” και που, οπωσδήποτε, ακούγεται συναρπαστικό στις αργές κυρίως στιγμές του δίσκου, όταν τα παιξίματα γίνονται εντελώς θωπευτικά, συμβάλλοντας σ’ ένα κάπως μυστικιστικό κλίμα.
Πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, και αφοπλιστικό ταυτόχρονα, που έχει τον τρόπο να σε βυθίζει στην παγωμένη ομορφιά του.
TRYGVE SEIM / FRODE HALTLI: Our Time [ECM Records / AN Music, 2024]
Και ο σοπράνο-τενόρο σαξοφωνίστας Trygve Seim και ο ακορντεονίστας Frode Haltli είναι παλαιοί γνώριμοι στην ECM, έχοντας υπογράψει και προσωπικά, μα και κοινά άλμπουμ. Πρωτοεμφανίστηκαν μαζί, στο γερμανικό label, τo 2002, ενώ το πρώτο κοινό άλμπουμ τους, με τα ονόματά τους στο εξώφυλλο, ήταν το “Yeraz” από το 2008. Έτσι, δέκα έξι χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, επικοινωνούν και πάλι σε σχήμα ντούο, μέσω του CDOur Time” – ενός παράξενου, ελεγειακού άλμπουμ, που αποτελείται από πρωτότυπα και διασκευές. Από τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ σχεδόν τα επτά είναι συνθέσεις των δύο, ενώ ανάμεσα υπάρχει και μια εκδοχή σ’ ένα παραδοσιακό, ουκρανικό νανούρισμα. Λέμε «σχεδόν τα επτά», επειδή δύο tracks είναι... μισά-μισά. Το πρώτο συναποτελείται κι από ένα βορειο-ινδικό παραδοσιακό, ενώ το δεύτερο από μια σύντομη σύνθεση του Ιγκόρ Στραβίνσκυ.
Με τα δικά τους και με τα ξένα συνθέματα οι Seim και Haltli κατορθώνουν να φτιάξουν ένα αρκετά συμπαγές και βαρύ άλμπουμ, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι αργές ταχύτητες, ο βαθύς λυρισμός, μαζί με ένα θρησκευτικό πνεύμα – που δεν μπορεί να μην επηρεάζεται και από τον χώρο της ηχογράφησης, την Himmelfahrtskirche (Εκκλησία της Αναλήψεως) του Μονάχου.

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2024

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 607

18/10/2024 
Τρίτο ποστ μέσα στη βδομάδα για τον Μητροπάνο. Εντάξει... θα μου (ξανα)περάσει. 
Δεν ξέρω πόσοι και πόσες έχουν δει αυτή τη φωτογραφία, με τον Μητροπάνο, 17χρονο, να τραγουδά με τους Idols (στα Καμένα Βούρλα). Τη φωτό την είχα πρωτοδεί τέλος 80s-αρχή 90s σε κάποιο έντυπο του Λάλα νομίζω (αν θυμάμαι καλά ήταν το «Περιοδικό») και οπωσδήποτε μου είχε κάνει εντύπωση – και γι’ αυτό την «έκοψα» και την κράτησα.
Τώρα, τι κομμάτια να έλεγε ο Μητροπάνος σ’ εκείνη τη φάση δεν θέλει και πολύ για να το μαντέψεις. Εννοώ πως θα έλεγε τίποτα ιταλο-γαλλικά, βγαλμένα με το αυτί, όπως λέγανε τότε στα θέρετρα όλοι οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες (είτε ήξεραν πέντε πράματα από τις ξένες γλώσσες, είτε δεν ήξεραν ούτε το ciao).
Στη φωτό φαίνονται επίσης ο Ντέμης Ρούσσος με το μπάσο δεξιά και ο Αντώνης Γιούλης με την κιθάρα αριστερά.
[μην πατήσετε “idols” «μητροπάνος» στο YouTube, γιατί θα σας βγάλει κάποια εκπομπή του Ρουβά στο ΣΚΑΪ]

17/10/2024 
Το Φλεβάρη του ’77 λίγο έξω από την Πάτρα ο Μητροπάνος, που οδηγούσε Τζάγκουαρ, είχε εμπλακεί σ' ένα θανατηφόρο τροχαίο. Το δυστύχημα το θυμάμαι πολύ καθαρά και θυμάμαι επίσης πως ο κόσμος έλεγε ότι έφταιγε ο τραγουδιστής. Από το δυστύχημα είχε μείνει στον τόπο μία έγκυος, ενώ είχαν τραυματιστεί ο άντρας της και οι γονείς της και ελαφρύτερα ο Μητροπάνος. Τότε του είχα ρίξει κάνσελ, όπως και όλη η Πάτρα, σταματώντας να ταΐζω τα τζουκ μποξ με τα τραγούδια του στις ψησταριές και τα ποδοσφαιράκια, για να ξαναρχίσω πάλι να ρίχνω τα δίφραγκα στην τρύπα, μετά το καλοκαίρι του ’77, όταν θα ’βγαινε το «κουταλάκι». Πόσο ν’ άντεχες;

17/10/2024
Από αύριο στον Παρνασσό. Jazz Fest Black Box...

16/10/2024
Ψάχνοντας κάτι στο σπίτι έπεσα πάνω σ’ ένα μουσικό περιοδικό, που, παρότι είχε φθάσει πριν από 3 χρόνια στα χέρια μου, το είχα λησμονήσει. Ο τίτλος του είναι «Μουσική Κίνησις» και κυκλοφορούσε το 1949. Το συγκεκριμένο τεύχος (το #7) προέρχεται μάλιστα από τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, το μήνα που σηματοδότησε το τυπικό τέλος του Εμφυλίου (με τη νίκη του εθνικού στρατού έναντι του ΔΣΕ στο Γράμμο) κι έχει ενδιαφέρουσα ύλη. Τιμή; 2500 δραχμές. Πληθωρικές τότε.
Το τεύχος αυτό μου το είχε στείλει τον Απρίλιο του ’21 ο δημοσιογράφος Σέργιος Τράμπας. Γνωστός σε μένα από το περιοδικό «Λωτός» στα early 70s, αλλά και από την κρατική τηλεόραση στα 80s, όταν παρουσίαζε οικονομικού ενδιαφέροντος εκπομπές.
Ο Σέργιος με είχε προσεγγίσει πριν από μερικά χρόνια για να τον βοηθήσω με υλικό (που ήξερε ότι είχα) για ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής εκπομπής του «Αειναύτες», που παρουσίαζε από το κανάλι της Βουλής. Και όντως τον είχα βοηθήσει, με κάτι αρκετά σπάνιο, ευχαριστώντας με γι’ αυτό στα credits στους τίτλους τέλους (εκείνου του επεισοδίου). Από τότε συνδεθήκαμε φιλικά εδώ στο fb, ανταλλάσσαμε likes, μιλούσαμε κάποιες φορές και στο messenger... αν και τους τελευταίους μήνες τον είχα χάσει...
Σήμερα, πέφτοντας πάνω στο περιοδικό που μου είχε στείλει, μπήκα στο προφίλ του, για να δω τι γίνεται και διαπίστωσα, μετά λύπης μου, πως ο Σέργιος δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αφού πέθανε τον περασμένο Μάιο, στα 73 του.
Τι να πει κανείς... με κάτι τέτοια που συμβαίνουν... Ας είναι αναπαυμένος...

15/10/2024
Και Λήδα-Σπύρος ακούμε και "Επικίνδυνη Ισορροπία" με Βλάσση, αλλά ξεφυλλίζουμε και ποιήματα του Ανδρέα Αγγελάκη... 
(η τελευταία στροφή από τη "νύχτα")

15/10/2024
Αφού πέρασαν μερικές μέρες να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Το τραγούδι του Δεληβοριά σαν τραγούδι, συνολικά, δεν έλεγε τίποτα. Οι στίχοι σε κανα-δυο σημεία θέλανε βελτιώσεις (δεν κρίνω αυτά που γράφει, τεχνικά μιλάω), ενώ σαν σύνθεση εγώ προσωπικά, όπως την άκουγα έλεγα... αμάν, πότε θα τελειώσει. Είπε ότι το τραγούδι το έγραψε το προηγούμενο βράδυ. Δεν ξέρω γιατί το είπε αυτό – για να το λάβει υπ’ όψη της η κριτική και να τον πάρει με το καλό, ή για να δείξει πως επρόκειτο περί κατορθώματος;
Τέλος πάντων, για να μη νομίζουν ορισμένοι πως οι τραγουδοποιοί κάνουν κάτι που δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας, εγώ αυτό που βλέπετε από κάτω το έγραψα πριν από δέκα λεπτά -αλήθεια λέω- και αν καθόμουν άλλα δέκα θα έγραφα άλλο τόσο. Κι αν είχα και μια μέρα περιθώριο θα έκανα και βελτιώσεις, κι επειδή δεν έχω καμία όρεξη να πιάσω και κάτι οργανάκια που έχω εδώ στο σπίτι, για να κοτσάρω και καμιά μουσικούλα, το αφήνω έτσι... ξεκρέμαστο...

Στο θεσσαλικό τον κάμπο
το Φλεβάρη του ’23
στην κοιλάδα των Τεμπών
γράφτηκε μια τραγωδία

Κινητό νεκροταφείο
Αθηνών-Θεσσαλονίκης
τραίνο το αποκαλούσαν
τα ανδρείκελα της φρίκης

57 στον άλλο κόσμο
φοιτητές, νέοι και νέες
λιώσανε μες τα βαγόνια
στα μπουντρούμια του ΟΣΕ

Ελένικ Τρέιν τη λένε τώρα
και ανήκει σε Ιταλιάνους
στήσανε στο άψε-σβήσε
μια εταιρεία του θανάτου

Βγάλαν φταίχτη το σταθμάρχη
οι τζουτζέδες του υπουργού
μία μάνα δε μασάει
τηνε λεν Καρυστιανού…


12/10/2024
Σε μια στίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
κι έβλεπα από την αρχή πως ξαναγεννήθηκα

Έβλεπα φωτιές στο δρόμο, έβλεπα παντού φωτιές
πως καιγόνταν τα κορμιά μας, ζούσαν μόνο οι ψυχές
και δεν είχαν ούτε πόνο, ούτε και λαβωματιές
να ’μενα στον άλλο κόσμο, να μην ξύπναγα ποτές

Σε μια στίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
σα με ξύπνησε η βροχή αχ πόσο λυπήθηκα

JASON ROBINSON ο καλιφορνέζος σαξοφωνίστας στο δεύτερο μέρος του “Ancestral Numbers”

Στις 9 Μαΐου 2024 είχαμε γράψει για το πρώτο “Ancestral Numbers” του καλιφορνέζου σαξοφωνίστα (τενόρο, σοπράνο) και φλαουτίστα (άλτο) Jason Robinson, σημειώνοντας πως θα επανέλθουμε τον Οκτώβριο με το δεύτερο μέρος. Αυτό κάνουμε τώρα. Ας υπενθυμίσουμε, όμως, για το τι ακριβώς πρόκειται...
Ο Robinson, ένας δημιουργικός jazzman, με μεγάλη ιστορία και συμμετοχές σε διάφορους σχηματισμούς, έχει πάντα τον τρόπο να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική – συχνά και με κάποιο concept. Έτσι, σ’ αυτά τα δύο CD, ο αμερικανός μουσικός εμπνέεται από το οικογενειακό δέντρο του, το οποίο βλέπουμε αποτυπωμένο, σαν σχέδιο, στο μέσα μέρος του triple-folded digipak. Ιστορίες λοιπόν, οι οποίες αφορούν γιαγιάδες, προ-προπαππούδες και διαφόρους άλλους συγγενείς τού αμερικανού μουσικού καταγράφονται εδώ, από ηχητικής πλευράς φυσικά, με τη βοήθεια μιας ομάδας συνεργατών του – που δεν είναι βεβαίως τυχαίοι.
Το κουιντέτο λοιπόν, το οποίο παρουσιάζεται (και) στο Ancestral Numbers ΙΙ” [Playscape Recordings, 2024] αποτελείται εκ των: Jason Robinson τενόρο, σοπράνο σαξόφωνο, άλτο φλάουτο, Michael Dessen τρομπόνι, Joshua White πιάνο, Drew Gress μπάσο και Ches Smith ντραμς, glockenspiel. Όλα τα ονόματα είναι αρκετά γνωστά έως και πασίγνωστα στους φίλους της σύγχρονης αμερικάνικης jazz, κάτι που σημαίνει πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μάζωξη μερικών πρώτης τάξεως και εγνωσμένης αξίας οργανοπαικτών, οι αρετές των οποίων φαίνονται σε όλα τα κομμάτια.
Και είναι έτσι, αφού από το ξεκίνημα κιόλας του “II”, με τη σύνθεση “Sweet tooth” (εν τω μεταξύ όλες οι συνθέσεις του δίσκου, και οι οκτώ, ανήκουν στον Robinson) αντιλαμβάνεσαι πως εδώ έχεις να κάνεις μ’ ένα όλο φωτιά κουιντέτο, που παίζει συχνά στο κόκκινο, μια jazz πολύ ζωντανή, με φοβερό δόσιμο, με συνεχή δυναμικά γεμίσματα απ’ όλα τα όργανα, και με τις φάσεις των σόλι να καταγράφονται και αυτές το ίδιο εκρηκτικές. Καλύτερη εισαγωγή, τέλος πάντων, δεν μπορείς ούτε να φανταστείς, ούτε να περιμένεις – με τον δίσκο να κυλάει το ίδιο εντυπωσιακά και με τα επόμενα tracks, καθώς οι συνθέσεις του Robinson είναι «μία και μία». Το ακούς και στην επόμενη που έχει τίτλο “The return”, που ξεκινά μ’ ένα άπιαστο open drumming από τον Smith, για να συνεχίσει με έξοχα διακεκαυμένα σόλι από τον Dessen στο τρομπόνι, και με συνεχή breaks από το τενόρο του Robinson. Εντάξει, υπάρχουν και μπαλάντες στο “Ancestral Numbers ΙΙ” σαν την “Ruby”, όμως είναι τα up-tempo, όπως το “Enos” (με τον πιανίστα White να παίζει ηλεκτρισμένα), που δίνουν την πιο ισχυρή ταυτότητα στον δίσκο.
Επαφή: www.jasonrobinson.com

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2024

GOLD ψυχεδελικές μέρες

Οι Gold είναι Σουηδοί. Σχηματίστηκαν το 1989 και δύο χρόνια αργότερα θα ηχογραφούσαν το πρώτο CD τους, που είχε τίτλο “Magic Power”. Η λέξη “power” αντανακλούσε το είδος του rock, που τους άρεσε να παρουσιάζουν. Βαρύ και σκληρό, που έφερνε στη μνήμη τα παλιά συγκροτήματα του ήχου του Detroit – βασικά τους Third Power (και του δίσκου τους “Believe” στην Vanguard από το 1970), τους Frijid Pink ή ακόμη και τους Frost του κιθαρίστα Dick Wagner (που ήταν κι αυτοί από κει κοντά). Εντάξει και τους Stooges και τους MC5... Δεν έχω ακούσει το πρώτο άλμπουμ των Gold, αλλά αυτό που ακούω τώρα, το δεύτερό τους, που αποκαλείται Psychedelic Days(2024), στην έκδοση των Sound Effect / Green Street, εκεί παραπέμπει.
Gold
είναι, βασικά, τέσσερις άνθρωποι, οι Per Svensson φωνή, κιθάρες, hammond, Magnus Paulsson κιθάρες, Mårten Eriksson μπάσο και Johan Bomberg ντραμς. Λέμε «βασικά», γιατί στο “Psychedelic Days” ακούγονται επίσης σιτάρ (Rasmus Alkestrand), έξτρα φωνητικά (Nova Wistedt Bomberg) και ακόμη έξτρα κρουστά και θόρυβοι (J. Wall).
Το πιο ψυχεδελικό κομμάτι του δίσκου είναι το σχεδόν 10λεπτο “Golden sea”, που κλείνει την Side A και που διαθέτει και «χάσιμο» γενικώς, και την άπλα για να αναπτύξουν οι Gold ακόμη περισσότερο την φαντασία τους, ενώ φοβεροί «βρώμικοι» δυναμίτες, με απτόητες fuzzy κιθάρες, είναι τα “Pure energy” και “Hard to beat”, που ανοίγουν την Side B.
Το LP θα ολοκληρωθεί με το 8λεπτο “Down by the ocean”, που επίσης εκτείνεται σε ψυχεδελικές διαστάσεις, με παρουσία σιτάρ, ανεβάσματα και κατεβάσματα της έντασης, αλλαγές, ξεσπάσματα (με τραχιές στιγμές, πρωτογενούς βαρύγδουπου hard rock), με τον Per Svensson να υποστηρίζει άψογα το κομμάτι και σε σχέση με τη φωνή.
Ένας πολύ καλός και «πιστός» δίσκος.
Επαφή: www.soundeffect-records.gr

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2024

DANISH STRING QUARTET, YUUKO SHIOKAWA / ANDRÁS SCHIFF το έξοχο folk του δανικού κουαρτέτου εγχόρδων, συν κάτι ακόμη

DANISH STRING QUARTET: Keel Road [ECM New Series / AN Music, 2024]
Μετά από τα πέντε άλμπουμ κάτω από τον τίτλο “Prism” (για τα οποία υπάρχουν αναφορές στο δισκορυχείον), με συνθέσεις των Beethoven, Webern, Bach, Mendelssohn, Bartók, Schnittke και Shostakovich, το Danish String Quartet, δηλαδή οι Rune Tonsgaard Sørensen βιολί, Frederik Øland βιολί, Asbjørn Nørgaard βιόλα και Fredrik Schøyen Sjölin βιολοντσέλο, κάνει μια στροφή στην πορεία του, προτείνοντας κάτι άλλο – αλλά όχι παράδοξο.
Το λέμε, γιατί το νέο “
Keel Road”, με το πολύ και καλό φολκλορικό υλικό, αποτελεί συνέχεια του θαυμάσιου αναλόγου “Last Leaf” από το 2017 – κάτι που σημαίνει πως το δανικό αυτό σχήμα θεωρεί το folk και το φολκλορικό τραγούδι ειδικότερα ως μία από τις πολύ βασικές επιρροές του.
Έτσι, στο “Keel Road” το Danish String Quartet διασκευάζει Turlough O'Carolan (τέσσερις συνθέσεις του) και ακόμη παραδοσιακά από την Δανία, την Βρετανία, τις Φερόες Νήσους και την Νορβηγία, προσθέτοντας, ανάμεσα, και μερικά πρωτότυπα του αυτού κλίματος.
Το άκουσμα είναι πρώτης τάξεως και κλάσεως –ώρες-ώρες ξεχνάς πως έχεις να κάνεις μ’ ένα δωματίου combo, και όχι με κάποιο folk-rock σχήμα–, με κομμάτια σαν τα “Regin smiður” (από τις Φαρόες) και “Kjølhalling” (πρωτότυπο του τσελίστα Fredrik Schøyen Sjölin) να ακούγονται εντυπωσιακά και με το άλμπουμ γενικά να «εκθέτει» ποικίλους νέους folkists.
Ηχογράφηση από το Village Recording Studio της Κοπεγχάγης τον Νοέμβριο του 2022.
YUUKO SHIOKAWA / ANDRÁS SCHIFF: Brahms / Schumann [ECM New Series / AN Music, 2024]
Ο γεννημένος στην Βουδαπέστη το 1953, αλλά πολιτογραφημένος Βρετανός, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας András Schiff, αποτελεί ένα από τα μεγάλα ονόματα, σήμερα, της μπαρόκ και της «κλασικής» μουσικής».
Ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο ρόστερ της
Ευρισκόμενος αρκετά χρόνια στο ρόστερ της ECM (πάνω από είκοσι) o Schiff έχει ηχογραφήσει πάμπολλα άλμπουμ εκεί, αποδίδοντας Mozart, Schubert, Janáček, Schumann, Bach, Beethoven κ.ά. Στο δισκορυχείον υπάρχουν μικρές αναφορές στα άλμπουμ του, που κυκλοφόρησαν για λογαριασμό των ECM New Series... 1. András Schiff: J.S. Bach Clavichord (2022), 2. András Schiff / Orchestra of The Age of Enlightenment: Johannes Brahms Piano Concertos (2021) και 3. András Schiff / Jörg Widmann: Johannes Brahms Clarinet Sonatas (2020)... ενώ τώρα θα δώσουμε κάποια στοιχεία για το πιο νέο CD του Schiff εκεί, το “Brahms / Schumann”, στο οποίο συνεργάζεται με την ιαπωνίδα βιολίστρια Yuuko Shiokawa.
Schiff (πιάνο) και Shiokawa (βιολί) αποδίδουν Johannes Brahms (“Violin Sonata No. 1 in G major, op. 78”) και Robert Schumann (“Violin Sonata No. 2 in D minor, op. 121”), ηχογραφημένοι τον Δεκέμβριο του 2015 και τον Ιανουάριο του 2019 αντιστοίχως, στο Auditorio Stelio Molo RSI, του Λουγκάνο. Οι ερμηνείες δεν μπορεί παρά να αντανακλούν την ιστορία και την εμπειρία των δύο οργανοπαικτών, ενώ για τα έργα υπάρχουν αναλυτικές σημειώσεις στο ένθετο, γραμμένες από τον Wolfgang Stähr (σε γερμανικά και αγγλικά), με την έκδοση να τιμά τα υψηλά στάνταρντ των ECM New Series σε κάθε επίπεδο.

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2024

THE CRAMPS ένα βιβλίο από τις Εκδόσεις στο Περιθώριο

Ένα βιβλίο για τους Cramps –το γκρουπ που γεφύρωσε 20 χρόνια rocknroll (Elvis, rockabilly, surf, garage punk, proto punk, glam rock, british punk), μπλέκοντάς το με διάφορες υποκουλτούρες που σχετίζονταν με τα κόμικς, τα αμερικάνικα b-movies των 50s κ.λπ., μεταφέροντάς όλο αυτό το «πακέτο» στα eighties και πέρα απ’ αυτά–, κυκλοφόρησε στο τέλος της περασμένης χρονιάς (Νοέμβριος 2023) από τις Εκδόσεις στο Περιθώριο. Ο τίτλος του; “Stay Sick, Turn Blue!”. Το βιβλίο έχει διαστάσεις 17X23, είναι ελαφρώς μεγαλούτσικο δηλαδή, διαθέτοντας 136 χοντρές σελίδες. Προφανώς επιλέχθηκε τέτοιο πάχος χαρτιού και για αισθητικούς λόγους, αλλά και για πρακτικούς, ώστε να «κάτσουν» πιο καλά οι πάμπολλες φωτογραφίες, που υπάρχουν στην έκδοση – έγχρωμες και ασπρόμαυρες.
Όπως διαβάζουμε και στην αρχή το βιβλίο δεν θα κυκλοφορούσε –αυτό υπονοείται από τα συμφραζόμενα–, αν δεν υπήρχε διαθέσιμο ένα σώμα φωτογραφιών των Cramps, από τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, στα χρόνια του ’90. Έτσι, οι φωτογραφίες, που θα τραβούσαν οι Δημήτρης Μυλωνάς, Νίκος Κερκινός, Παύλος Φυσάκης (από τις συναυλίες της Αθήνας) και οι Δημήτρης Καντούρης, Παύλος Παπαδόπουλος (από τις εμφανίσεις του γκρουπ στην Θεσσαλονίκη) αποτελούν την πρώτη ύλη του βιβλίου.
Παρά ταύτα το “Stay Sick, Turn Blue!” δεν είναι λεύκωμα, δηλαδή δεν περιέχει μόνο φωτογραφίες και λεζαντοκείμενα, ή εν πάση περιπτώσει μικρά κείμενα, καθώς πρόκειται για μια πλήρη έκδοση, που μπορεί άνετα να προσανατολίσει τους αναγνώστες (και εδώ δεν αναφέρομαι στους fans) σε σχέση με το τι ήταν, στην πράξη, οι Cramps, όχι μόνο σαν ήχος, αλλά και σαν εικόνα, εμφάνιση, αναφορές, σχεδιαστική προσέγγιση των δίσκων, των flyers, των αφισών τους και άλλα πολλά.
Προς τούτο η έκδοση καταφεύγει σε ανθρώπους, θιασώτες βασικά της μουσικής και των τραγουδιών των Cramps, προκειμένου να γραφτεί ό,τι έπρεπε να γραφτεί. Έτσι, ένα βασικό κομμάτι των κειμένων, το μεγαλύτερο δηλαδή, ανήκει στον Θανάση Αντωνίου (δημοσιογράφος και εκδότης του fanzine «Εντροπία»), ο οποίος καταπιάνεται με όλα τα βασικά. Δηλαδή με την ιστορία και με όλα όσα επηρέασαν το γκρουπ του Lux Interior (1946-2009) και της Poison Ivy (γενν. 1953), και βεβαίως με την αναλυτική δισκογραφία των Cramps, όπως και με άλλα ειδικότερα μα πολύ βασικά θέματα του «μύθου» τους, που έχουν να κάνουν με την «ανδρόγυνη αρρενωπότητα» του Lux Interior, τις «θηλυκές παρουσίες» στις κατά καιρούς line-ups τους, την «εμμονή τους με το σεξ», την γραφιστική αισθητική τους (εδώ κυριαρχεί, φυσικά, η σειρά κόμικς “Tales from the Crypt”), το ντύσιμό τους κ.λπ.
Επίσης υπάρχουν ξεχωριστά κείμενα για τα διάφορα μέλη του γκρουπ (Lux Interior, Poison Ivy, Bryan Gregory, Nick Knox, Kid Congo Powers, Miriam Linna), το live άλμπουμ “Smell of Female” (1983), section με φωτογραφίες δίσκων, αφισών, εξωφύλλων περιοδικών κ.λπ. (και ελληνικών ανάμεσα), συν μια σειρά μικρότερων κειμένων, επί του θέματος, γραμμένων από τους Προκόπη Τζιλή, Βασίλη Καμπούρη, Chris B.I. και Alex K. (αμφότεροι από Last Drive), Μπάμπη Λάσκαρι και Γρηγόρη Βάιο, συν μια συνέντευξη της Poison Ivy για το fanzineThe Thing” και άλλα διάφορα.
Νομίζω πως έγινε κατανοητό, για τι ακριβώς συζητάμε...
Επαφή: www.facebook.com/EkdoseisStoPerithorio

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2024

ο ΒΛΑΣΣΗΣ ΜΠΟΝΑΤΣΟΣ πέθανε σαν σήμερα πριν από 20 χρόνια: Η «Επικίνδυνη Ισορροπία» ήταν ο κορυφαίος δίσκος του – ένα διαφορετικό άλμπουμ, που πέρασε απαρατήρητο στην εποχή του πολιτικού τραγουδιού, των «έντεχνων» και των αντάρτικων

Ο Βλάσσης Μπονάτσος, που θα έφευγε από τη ζωή πριν από 20 χρόνια, στις 14 Οκτωβρίου 2004, υπήρξε μια μεγάλη pop icon –βασικά από τη δεκαετία του ’90 και μετά και έως τον πρόωρο θάνατό του– εξαιτίας της παρουσίας του στην ιδιωτική τηλεόραση. Χοντρικά θα έλεγα πως ο Μπονάτσος ήταν ένας ρόκερ στα 70s, ένας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου στα 80s και μια δημοφιλέστατη τηλεοπτική περσόνα από τα 90s και έως το τέλος.
Ως ηθοποιό τον έχω δει λίγο και δεν μπορώ να πω πως με συνάρπαζε (απ’ όσα έχω δει). Βασικά, ο άνθρωπος υποδυόταν τον εαυτό του, εκείνο που ήταν, αλλά το να υποδύεσαι τον εαυτό σου δεν σε καθιστά αυτομάτως και ηθοποιό. Ως τηλεοπτικό αστέρα, δε, τον είχα δει μόνο ως μέλος της κριτικής επιτροπής στο τρίτο «Να η Ευκαιρία» –ένα talent show, που προβαλλόταν από το MEGA στο διάστημα 2001-2003–, καθώς παρακολουθούσα την εκπομπή (τακτικά και όχι ανελλιπώς) λόγω μουσικού ενδιαφέροντος. Από ’κει λοιπόν έχω σχηματίσει την όποια γνώμη έχω, σαν άνθρωπο, για τον Βλάσση Μπονάτσο.
Κοντολογίς, θα έγραφα για έναν πολύ θετικό χαρακτήρα, καλόκαρδο, ακομπλεξάριστο, αληθινά και όχι υποκριτικά άνετο, ανεπιτήδευτο, γνώστη που δεν ενδιαφερόταν να το δείξει, πάντα καλής προαίρεσης – απ’ αυτούς τέλος πάντων, που έβλεπαν το ποτήρι μισογεμάτο, όπως λέμε, και όχι μισοάδειο. Εξέπεμπε μία θετική αύρα αυτός ο άνθρωπος, η οποία συνυπήρχε κάπου-κάπου και με μια αδιόρατη θλίψη, που είχε να κάνει προφανώς με την πάλη που συνέβαινε μέσα του, με τις δικές του αγωνίες και τα ζόρια.
Εν κατακλείδι θα σημείωνα πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο που πάλευε να βρει ένα σημείο επικοινωνίας ανάμεσα στη δημόσια τηλε-εικόνα του και το προσωπικό του βάδισμα – μια... επικίνδυνη ισορροπία οπωσδήποτε. Κι έτσι, όταν κάποια στιγμή αυτά τα δύο θα συμπορεύονταν η ισορροπία θα πήγαινε περίπατο και το ένα (η τηλε-εικόνα) θα κατασπάραζε το άλλο. Δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω πως, μέσα στα χρόνια, προσωπικά, με ενδιάφερε περισσότερο ο μουσικός Βλάσσης Μπονάτσος – και σχεδόν καθόλου όλες οι υπόλοιπες περσόνες του. Αυτόν παρακολουθούσα και αυτόν πάντα απολάμβανα, επιχειρώντας κάθε φορά να τον «τοποθετήσω» στο ευρύτερο μουσικό περίγραμμα. 
Φυσικά αν μιλάμε για τον Βλάσση Μπονάτσο, σε σχέση με τη μουσική, το πρώτο που έρχεται στο νου όλων μας είναι οι Πελόμα Μποκιού. Είναι ο τρόπος που τραγούδησε ο Μπονάτσος σε κείνο τον δίσκο του 1972 (
Lyra), τον κορυφαίο, μάλλον, δίσκο στην ιστορία του ελληνικού ροκ (αν εξαιρέσεις τον «Μπάλλο» και «Το Βρώμικο Ψωμί» του Σαββόπουλου, που ήταν ροκ, μα και πολλά άλλα ταυτοχρόνως). Οι ερμηνείες του σε τραγούδια όπως τα «Πυρετός 42», «Ανατριχίλα», «Το φυλαχτό», «Ύμνος στη ζωή», «Κάποιος πεθαίνει» κ.λπ. (σε κάποια εξ αυτών ο Μπονάτσος ήταν και συν-δημιουργός) είναι ανεπανάληπτες – ερμηνείες που τον τοποθετούν, ασυζητητί, στην κορυφή των τραγουδιστών του ελληνικού ροκ.
Ο Μπονάτσος, ως γνωστόν θα πω(;), δεν είχε ξεκινήσει την πορεία του στο τραγούδι με τους Πελόμα Μποκιού – καθώς από τη δεκαετία του ’60 ήδη συμμετείχε σε διάφορα συγκροτήματα. Τα κυριότερα ήταν δύο... Πρώτα οι Darks, την περίοδο 1966-67 και λίγο πιο μετά οι Loubogg – μια τελευταία μορφή τους, χωρίς τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου, με μέλη μόνο ένα από τα πρωταρχικά και όλους τους Darks (βασικά ήταν οι Darks με άλλο όνομα).
Στο ξεκίνημα της φάσης με τους Πελόμα Μποκιού τοποθετείται και η συνύπαρξη του Βλάσση Μπονάτσου με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο περιώνυμο «Κοντσέρτο 70», στο Θέατρο Κοτοπούλη (Rex), στις 29 Μαΐου 1970, εκεί όπου θα τραγουδούσε και η Φλέρυ (Παπαδαντωνάκη) Νταντωνάκη. Μια σχεδόν ροκ συνεργασία.
Η φάση του Βλάσση με τους Πελόμα Μποκιού, από την άνοιξη-καλοκαίρι του ’70 έως και το καλοκαίρι του ’73, είναι σχετικά καλά ντοκουμενταρισμένη, αλλά το μετά παραμένει κάπως σκοτεινό. Εν τάχει... Γύρω στον Σεπτέμβριο του ’73, και μετά την διάλυση των Πελόμα Μποκιού, ο Βλάσσης Μπονάτσος φεύγει από την Ελλάδα. Βρισκόμαστε δύο μήνες πριν από το Πολυτεχνείο και η εποχή αρχίζει να μην σηκώνει το ροκ. Στην Πλάκα κυριαρχούν πλέον τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ, τη σεζόν 1973-74, ο Γιάννης Μαρκόπουλος στη Λήδρα συγκινεί περισσότερο τη νεολαία από τον Διονύση Σαββόπουλο στο Κύτταρο. Το ροκ... ψιλοπεθαίνει.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/epikindyni-isorropia-o-koryfaios-diskos-toy-blassi-mponatsoy

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2024

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ δέκα μη προφανή, αλλά σπουδαία τραγούδια του – ελαφρά, τζαζ, ποπ-ροκ, μπαλάντες, ελαφρολαϊκά και έντεχνα, από τα 60s και τα 70s

Τα σπουδαία τραγούδια του Μίμη Πλέσσα είναι δεκάδες. Πολλά δε εξ αυτών δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά, γιατί δεν προέρχονται από τον εμπορικό κινηματογράφο, ούτε από τους επιτυχημένους δίσκους του. Στη δεκαετία του ’70, ας πούμε, και κυρίως μετά το 1973-74 (τελευταίοι μήνες της δικτατορίας-αρχή της μεταπολίτευσης) ο Πλέσσας θα έγραφε πολλά αξιοπρόσεκτα τραγούδια, που, επειδή κινούνταν έξω από το κλίμα της εποχής, θα περνούσαν απαρατήρητα.
Επίσης μεγάλη αξία, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, έχουν και κάποιες δεύτερες εκτελέσεις συνθέσεών του, που επίσης παραμένουν άγνωστες στους πολλούς, προσθέτοντας νέες διαστάσεις στις ήδη γνωστές επιτυχίες του.
Ένας συνδυασμός όλων αυτών των παραμέτρων, μα και άλλων ακόμη, μας οδηγεί στη λίστα που ακολουθεί...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-mi-profani-alla-spoydaia-tragoydia-toy-mimi-plessa

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 606

10/10/2024
Είναι στο τυπογραφείο και σε λίγες μέρες θα είναι στη διάθεσή σας από τα LIFO BOOKS. Ένα βιβλίο με κείμενα για τον «άλλο» ελληνικό κινηματογράφο, τις ταινίες του και τους ανθρώπους του. Είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό το βιβλίο, και θα σας πω το «γιατί» στην πορεία... Κρατείστε, τώρα, αυτή την εξωφυλλάρα στο μυαλό σας και θα τα (ξανα)πούμε σύντομα...

9/10/2024
Νίκος Σπάνιας
(από τον τρίτο τόμο των ποιημάτων της Τρίτης Λεωφόρου, 1971)

BLACKBOX JAZZ MUSIC FESTIVAL vocal edition

BLACKBOX JAZZ MUSIC FESTIVAL, Vocal Edition, 18, 19, 20, 31 Oκτωβρίου & 1 Νοεμβρίου, Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός, Πλατεία Καρύτση
Μπήκε Φθινόπωρο και το BlackBox Jazz Music Festival, η μουσική γιορτή της jazz που έτυχε συγκινητικής υποδοχής τον Φλεβάρη του 2024, είναι προ των πυλών με το νέο του εγχείρημα δίνοντας έμφαση στη φωνή. Συνεχίζοντας να εξερευνά και να ανακατεύει επί σκηνής διαφορετικά ιδιώματα κι εκφάνσεις της jazz μουσικής, το BlackBox Jazz Music Festival: Vocal Edition ρίχνει τους προβολείς του στα φωνητικά, στη φωνή και τη σημασία της, τόσο ως φορέα της μελωδίας και του νοήματος, όσο και ως μουσικό όργανο με άπειρες δυνατότητες κι επιτεύγματα στον χώρο της jazz.
Το BlackBox Jazz Music Festival: Vocal Edition θα διεξαχθεί στη φιλόξενη αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», στην πλατεία Καρύτση και θα φιλοξενήσει καταξιωμένους και ανερχόμενους καλλιτέχνες της jazz σε 10 μοναδικές συναυλίες.
Η αυλαία ανοίγει στις 18 Οκτωβρίου
με τη Σαββίνα Γιαννάτου και τον πιανίστα Σπύρο Μάνεση. Η τραγουδίστρια συνδιαλέγεται αυτοσχεδιαστικά με τον πιανίστα, ερμηνεύοντας τραγούδια από την Κάτω Ιταλία, τη Σαρδηνία, την Κορσική, τον Λίβανο, την Ισπανία, την Ελλάδα και τη Βόρειο Αφρική σε διαφορετικές γλώσσες και ιδιώματα. Την ίδια ημέρα θα εμφανιστεί στη σκηνή του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» το “Drums & Voice Jazztronica Duet”, το project της βοκαλίστριας Αγγελικής Τουμπανάκη και του ντράμερ, συνθέτη και sound designer Ηλία Δουμάνη, που με άκρως πειραματική και αυτοσχεδιαστική διάθεση θα μας περάσουν από τον φυσικό ήχο της κρούσης και των βοκαλισμών στην πολυμορφική διάσταση της ηλεκτρονικής μουσικής!
Το Σάββατο 19 Οκτωβρίου το BlackBox Jazz Music Festival υποδέχεται τη Μαντώ με τους YFG, το μουσικό όχημα του βιρτουόζου μπασίστα, δασκάλου και συνθέτη Γιώργου Φακανά, που θα μας ταξιδέψουν σε fusion ηχητικά τοπία, αλλά και στη μαγεία της κινηματογραφικής μουσικής. Την ίδια ημέρα στη σκηνή θα εμφανιστεί και το κουαρτέτο του  Στάθη Άννινου (Στάθης Άννινος πιάνο, keyboard, ενορχηστρώσεις, Μιχάλης Τσιφτσής κιθάρα, Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο, Θάνος Χατζηαναγνώστου τύμπανα), που με τη σύμπραξη της τραγουδίστριας Κατερίνα Πολέμη θα μας ξεναγήσουν σε «Ήχους Του Κόσμου», μια πολυσυλλεκτική διαδρομή από τον Σαββόπουλο έως τον Villa-Lobos.
Ο πρώτος κύκλος του φεστιβάλ κλείνει την Κυριακή 20 Οκτωβρίου με το σχήμα της Έλλης Πασπαλά (David Lynch σαξόφωνο, φλάουτο, Τάκης Φαραζής πιάνο, Πέτρος Βαρθακούρης κοντραμπάσο, Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης ντραμς), σε jazz standards, που μας ξαναθυμίζει με τη μοναδική φωνή της. Την ίδια βραδιά θα εμφανιστούν ο τραγουδιστής Σπύρος Κλείσσας, μαζί με το τρίο του πιανίστα Γιώργου Τσώλη, σε jazz standards και μικρές εκπλήξεις. Guest star ο κουβανός Jorge Vistel στην τρομπέτα.
Λίγο πριν να εκπνεύσει ο μήνας, την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου, τα φώτα του BlackBox Jazz Music Festival θα ανάψουν και πάλι στη σκηνή, για να βρεθεί κοντά μας η Νάσια Γκόφα με το σχήμα της Jazz Tales (Θωμάς Μητρούσης κιθάρα, Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο, Αναστάσης Γουλιάρης τύμπανα, Στέφανος Κοζάνης πιάνο), για να μας παρουσιάσει, εκτός από το πρόσφατο πολυσυλλεκτικό άλμπουμ της «Έρκυνα», συνθέσεις από ένα ευρύ μουσικό φάσμα. Θα τη διαδεχτεί στη σκηνή η βραβευμένη τσέχα τραγουδίστρια, συνθέτρια, πολυοργανίστρια και visual artist Milli Janatkova μαζί με τον τσέχο σαξοφωνίστα Štěpán Škoch, με το καινούριο της οπτικοακουστικό εγχείρημα “In Rhythm”, στο οποίο τα φυσικά όργανα, η παράδοση, ο αυτοσχεδιασμός, οι προηχογραφημένες λούπες και η video art  συνδυάζονται υπό την καθοδήγησή της και ακολουθούν την έμπνευση της στιγμής.
Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου θα απολαύσουμε ακόμα δυο μοναδικές συναυλίες: τη βραδιά θα ανοίξει το τρίο του σαξοφωνίστα Δημήτρη Τσάκα (Κίμων Καρούτζος, κοντραμπάσο, Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης, τύμπανα), με τη φωνή της Αναστασίας Κωνσταντινίδου σε μια παράσταση jazz μουσικής και λόγου: η έμφαση πέφτει στην κληρονομιά του Charlie Parker, συνδυασμένη με ποίηση και αφήγηση. Από την εμφάνισή τους δεν μπορούν να απουσιάζουν συνθέσεις από τον πρώτο δίσκο του τρίο, που μόλις κυκλοφόρησε. Ακολουθεί η εμφάνιση της Ειρήνης Κωνσταντινίδου και του Κουιντέτου της (Μάρκος Χαϊδεμένος πιάνο, Κίμων Καρούτζος κοντραμπάσο, Παναγιώτης Κωστόπουλος τύμπανα, Roman Gomez μπαντονεόν), που θα μας παρουσιάσουν δροσερά τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά της με τίτλο “Nothing To Lose”.
(από το δελτίο Τύπου) 
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Παρασκευή, 18 Οκτωβρίου 2024
Σαβίνα Γιαννάτου & Σπύρος Μάνεσης
Αγγελική Τουμπανάκη & Ηλίας Δουμάνης: Drums & Voice Jazztronica Duet
Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2024
Μαντώ & Γιώργος Φακανάς Sextet (YFG)
Στάθης Άννινος Quartet feat. Κατερίνα Πολέμη: Sounds of the World
Κυριακή, 20 Οκτωβρίου 2024
Έλλη Πασπαλά: Elly Loves Jazz
Γιώργος Τσώλης Trio feat. Σπύρος Κλείσσας
Guest star: Jorge Vistel
Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2024
Νάσια Γκόφα and the Jazz Tales
Milli Janatkova & Štěpán Škoch: In Rhythm
Παρασκευή, 1η Νοεμβρίου 2024
Δημήτρης Τσάκας Trio feat. Αναστασία Κωνσταντινίδου
Ειρήνη Κωνσταντινίδη Quintet
Μεταξύ των σχημάτων υπάρχει μισάωρο διάλειμμα
Εισιτήρια:
https://www.ticketservices.gr/event/blackbox-jazz-music-festival-vocal-edition/?lang=el
Πληροφορίες:
www.blackboxshow.gr | Τηλ: 216 8092969 | info@blackboxshow.com