KAMALA: Limbo666 [Tonzonen Records, 2022]
Οι Kamala προέρχονται από την Λειψία της Γερμανίας, και το “Limbo666” ακολουθεί το “Your Sugar” [Tonzonen Records / H’Art, 2019], για το οποίον είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog.
Οι Kamala προέρχονται από την Λειψία της Γερμανίας, και το “Limbo666” ακολουθεί το “Your Sugar” [Tonzonen Records / H’Art, 2019], για το οποίον είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog.
Οι Christian Kämper φωνή, Hannes Gröschner μπάσο, Theo Rolfs κιθάρες, Eric Glatzel κιθάρες, σύνθια και Henry Mitko ντραμς, οι Kamala δηλαδή, επιχειρούν, μέσω του “Limbo666” να εκσυγχρονίσουν σε κάθε περίπτωση τον ήχο τους –να μην ακούγεται δηλαδή τελείως seventies ή sixties– και αυτό, είναι αλήθεια, πως το καταφέρνουν.
Αποφεύγοντας, όσο γίνεται, τα βαρύγδουπα passages (ακόμη και για Nosferatu ή και Out of Focus είχαμε γράψει για το προηγούμενο άλμπουμ τους) και προσανατολίζοντας τις συνθέσεις τους σε πιο απλές και κατανοητές κατευθύνσεις, οι Kamala κατορθώνουν να προτείνουν ένα καλό long-play, με ενιαίο ήχο και ατμόσφαιρα.
Εντάξει, οι συνθέσεις τους δεν είναι κάτι το... εξωφρενικό, αλλά είναι απλές, καθαρές και ρέουσες – πράγμα που δείχνει πως το γερμανικό συγκρότημα, που δρα ομαδικώς στο γράψιμο, δεν είναι τυχαίο.
Πάντως ακόμη και στα πιο «βαριά» tracks του “Limbo666”, τα riffs παραμένουν οριοθετημένα (“Freudian autocorrect”), δίχως να αλλοιώνουν την κάπως «αφ’ υψηλού» προσέγγισή τους.
Πολύ καλό το άνοιγμα με το γρήγορο “Limbo”, και με τα σύνθια να χρωματίζουν έντονα «από κάτω», και απολύτως ευπρόσωπα όλα τα επόμενα κομμάτια τους (“Yuko & Memori”, “Blindspots” κ.λπ.), που έχουν τον τρόπο να συντηρούν, μέχρι και το τέλος, το ενδιαφέρον μας, για το “Limbo666”.
Επαφή: www.tonzonen.de
Boogie Belgique είναι το stage name του βέλγου παραγωγού και DJ Oswald Cromheecke, διαβάζουμε στο discogs. Κάτω απ’ αυτή την ονομασία φαίνονται πέντε άλμπουμ, που έχουν κυκλοφορήσει έως το 2016, ενώ ένα έκτο, το “Machine”, είναι αυτό που τώρα θα μας απασχολήσει.
Το άλμπουμ είναι «ντανσικό» και φέρνει στην μνήμη ήχους electro-jazz από τα μέσα-τέλη 90s και τα early 00s, τον ήχο της γερμανικής εταιρείας Compost, ας πούμε. Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια από τότε και είναι λογικό, κάποια στιγμή, κι εκείνοι οι ήχοι να αναπροσαρμόζονται, στις μέρες μας, αποτελώντας, και αυτοί, μιαν ακόμη επιρροή στο σημερινό «τζαζικό» οπλοστάσιο.
Είναι η jazz,
εδώ, μια βασική αναφορά; Οπωσδήποτε ναι, απλώς αυτή (η jazz) είναι κάπως κρυμμένη, πίσω από electro κουρτίνες,
ποικίλων tempi – με τα downtempi,
βεβαίως, να κυριαρχούν.
Περαιτέρω στο “Machine” υπάρχει και concept – κάτι, που προσθέτει, οπωσδήποτε, στην προσπάθεια των/του Boogie Belgique.
Το «θέμα» λοιπόν σχετίζεται, βασικά, με την δεκαετία του ’30, το είδος της jazz που ακουγόταν τότε και γενικότερα με την μακαριότητα του Μεσοπολέμου (μετά και το πέρας της «μεγάλης κρίσης»), λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα του Δευτέρου Παγκοσμίου. Μάλιστα, υπάρχει και κάποιος παραλληλισμός με τις μέρες μας, που επίσης βάλλονται (οι μέρες μας) από ποικίλες «καταιγίδες».
Έτσι αιτιολογούνται και τα «κρουνερίστικα» τραγούδια τύπου “Wonder”, έτσι αιτιολογούνται και οι αλλοπρόσαλλες καταναλωτικές επιλογές μας σήμερα, που δεν είναι άμοιρες ενός ευρύτερου κινδύνου (“Risk”).
Επιχειρεί να ευαισθητοποιήσει για διάφορα θέματα το “Machine”, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι το καταφέρνει εντελώς. Οπωσδήποτε, όμως, πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, που, ανεξαρτήτως των προθέσεων των/του Boogie Belgique, κατορθώνει να εντυπωσιάσει με κομμάτια σαν τα “Admiral” και “Machine”, εκεί προς το τέλος.
Επαφή: www.boogiebelgique.com
TOEHIDER: I Have a Little to No Memory of These
Memories [Bird’s Robe Records, 2018-2021 / 2022]
Οι Toehider είναι Αυστραλοί, από την Μελβούρνη και πέρυσι είχαμε αναφερθεί στην επανέκδοση του άλμπουμ τους “To Hide Her”, από το 2011, γράφοντας για... στιβαρά κιθαριστικά passages, όπως και για επικό ρυθμικό τμήμα, με μνήμες από Yes, adult rock κ.λπ.
Τα χρόνια πέρασαν –όχι από πέρυσι, αλλά από το 2011– κι έτσι, σήμερα, οι Toehider είναι κατά βάση ο Micheal Mills, που χειρίζεται όλα τα όργανα μόνος του, λαμβάνοντας και ορισμένες βοήθειες από τον Nick Delaney.
Ένας άνθρωπος λοιπόν βρίσκεται πίσω από το άλμπουμ “I Have a Little to No Memory of These Memories”, που γράφτηκε ανάμεσα στα χρόνια 2018-2021 και που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Μα για μια σύγχρονη ροκ όπερα, με λιμπρέτο, ερμηνείες και μουσικές από τον Mills, ο οποίος εδώ επιχειρεί σε δύσβατα μονοπάτια, αλλά με καλά ή και αρκετά καλά αποτελέσματα.
Το “I Have a Little to No Memory of These Memories” διαρκεί 47:47, αποτελούμενο από ένα μόλις track (χωρίς να είναι τελικώς «τεράστιο» σε διάρκεια) και κινούμενο, θεματικώς, γύρω από την λειτουργία της μνήμης.
Πού βρίσκονται τώρα οι αναμνήσεις μας; Υπάρχει λόγος να θυμόμαστε λεπτομέρειες από το χθες; Υπάρχει λόγος να πιεζόμαστε να θυμηθούμε; Ή μήπως είναι καλύτερο να ξεχνάμε και να κοιτάμε το τώρα και το αύριο;
Τέλος πάντων αυτά όλα τα ερωτήματα δεν απαντώνται στην όπερα μονολεκτικώς, αλλά τη βοηθεία ενός σεναρίου, βάσει του οποίου ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα πουλί, ένας μέτριας νοημοσύνης εξωγήινος και δύο spaceships «χάνονται», αντιπαρατιθέμενοι και αντιπαρατιθέμενα στο διάστημα.
Το όλον πακέτο έχει ενδιαφέρον. Και σε σχέση με το λιμπρέτο, μα και σε σχέση με την μουσική, που είναι επίσης ωραία και δυναμική, με όλες τις αναμενόμενες... αυξομειώσεις, τα κρεσέντι, τις επιταχύνσεις, τα πιο λυρικά parts και με τα φωνητικά, που είναι άψογα τοποθετημένα, με πολλαπλές εγγραφές φυσικά, να δίνουν τον τόνο.
Μάλιστα, και όπως διαβάζουμε στο bandcamp, η όπερα κυκλοφορεί σε δύο versions, με διαφορετικό τέλος, αναλόγως αν την ακούς αυτήν από το CD ή το βινύλιο!
Επαφή: www.birdsrobe.com
NIX & THE NOTHINGS: Here Goes Nothing
[Apollon Records, 2022]
Garage-punk από το Bergen της Νορβηγίας; Γιατί όχι; Πόσω μάλλον όταν είναι σκληροτράχηλο και οργίλο, όπως αυτό των Nix & The Nothings, που ντεμπουτάρουν τώρα με το “Here Goes Nothing” – ένα LP / CD, που περιέχει δέκα «δυναμίτες».
MICHEL FERNANDEZ QUARTET: Global Warning
[Atypeek Music, 2022]
Ένα «τυπικό» τζαζ άλμπουμ, με όλη την αξία και σημασία που μπορεί να περικλείει η λέξη «τυπικό», είναι το “Global Warning”, του κουαρτέτου του τενορίστα Michel Fernandez, που το συναποτελούν οι Julien Chignier βαρύτονο, François Gallix κοντραμπάσο, Philippe “Pipon” Garcia, ντραμς και το συμπληρώνουν οι Benoît Thévenot πιάνο, πλήκτρα και τρεις ακόμη ντράμερ, οι Léa Fernandez, Nicolas Serret και Pierre Baudinat.
Βασικό χαρακτηριστικό του “Global Warning” είναι το groovy στοιχείο –με spiritual και διεθνικούς υπαινιγμούς– με την μπάντα να παίζει πολύ καλά και σαν να είναι έτοιμη από καιρό. Και το λέμε τούτο, παρότι δεν γνωρίζουμε το παρελθόν των μουσικών, που συμμετέχουν στην εγγραφή.
Στα πιο «γεμάτα» κομμάτια το μυαλό περνάει και από την Liberation Music Orchestra, ενώ σε άλλα το hard-bop στοιχείο είναι πιο εμφανές, με την μπάντα να αντιμετωπίζει το blues με γνώση και με δύναμη – και με το τενόρο του Fernandez ν’ ακούγεται, ενίοτε, πλησίον της αισθητικής των Éthiopiques.
Εντυπωσιακό το άνοιγμα με το “For Bobby Few” (αφιερωμένο στον μεγάλο πιανίστα της jazz, που έφυγε πέρυσι από την ζωή) και εξ ίσου συναρπαστικό το blues / free κλείσιμο με το “La déchirure”.
Περαιτέρω στο “Machine” υπάρχει και concept – κάτι, που προσθέτει, οπωσδήποτε, στην προσπάθεια των/του Boogie Belgique.
Το «θέμα» λοιπόν σχετίζεται, βασικά, με την δεκαετία του ’30, το είδος της jazz που ακουγόταν τότε και γενικότερα με την μακαριότητα του Μεσοπολέμου (μετά και το πέρας της «μεγάλης κρίσης»), λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα του Δευτέρου Παγκοσμίου. Μάλιστα, υπάρχει και κάποιος παραλληλισμός με τις μέρες μας, που επίσης βάλλονται (οι μέρες μας) από ποικίλες «καταιγίδες».
Έτσι αιτιολογούνται και τα «κρουνερίστικα» τραγούδια τύπου “Wonder”, έτσι αιτιολογούνται και οι αλλοπρόσαλλες καταναλωτικές επιλογές μας σήμερα, που δεν είναι άμοιρες ενός ευρύτερου κινδύνου (“Risk”).
Επιχειρεί να ευαισθητοποιήσει για διάφορα θέματα το “Machine”, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι το καταφέρνει εντελώς. Οπωσδήποτε, όμως, πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ, που, ανεξαρτήτως των προθέσεων των/του Boogie Belgique, κατορθώνει να εντυπωσιάσει με κομμάτια σαν τα “Admiral” και “Machine”, εκεί προς το τέλος.
Επαφή: www.boogiebelgique.com
Οι Toehider είναι Αυστραλοί, από την Μελβούρνη και πέρυσι είχαμε αναφερθεί στην επανέκδοση του άλμπουμ τους “To Hide Her”, από το 2011, γράφοντας για... στιβαρά κιθαριστικά passages, όπως και για επικό ρυθμικό τμήμα, με μνήμες από Yes, adult rock κ.λπ.
Τα χρόνια πέρασαν –όχι από πέρυσι, αλλά από το 2011– κι έτσι, σήμερα, οι Toehider είναι κατά βάση ο Micheal Mills, που χειρίζεται όλα τα όργανα μόνος του, λαμβάνοντας και ορισμένες βοήθειες από τον Nick Delaney.
Ένας άνθρωπος λοιπόν βρίσκεται πίσω από το άλμπουμ “I Have a Little to No Memory of These Memories”, που γράφτηκε ανάμεσα στα χρόνια 2018-2021 και που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Μα για μια σύγχρονη ροκ όπερα, με λιμπρέτο, ερμηνείες και μουσικές από τον Mills, ο οποίος εδώ επιχειρεί σε δύσβατα μονοπάτια, αλλά με καλά ή και αρκετά καλά αποτελέσματα.
Το “I Have a Little to No Memory of These Memories” διαρκεί 47:47, αποτελούμενο από ένα μόλις track (χωρίς να είναι τελικώς «τεράστιο» σε διάρκεια) και κινούμενο, θεματικώς, γύρω από την λειτουργία της μνήμης.
Πού βρίσκονται τώρα οι αναμνήσεις μας; Υπάρχει λόγος να θυμόμαστε λεπτομέρειες από το χθες; Υπάρχει λόγος να πιεζόμαστε να θυμηθούμε; Ή μήπως είναι καλύτερο να ξεχνάμε και να κοιτάμε το τώρα και το αύριο;
Τέλος πάντων αυτά όλα τα ερωτήματα δεν απαντώνται στην όπερα μονολεκτικώς, αλλά τη βοηθεία ενός σεναρίου, βάσει του οποίου ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα πουλί, ένας μέτριας νοημοσύνης εξωγήινος και δύο spaceships «χάνονται», αντιπαρατιθέμενοι και αντιπαρατιθέμενα στο διάστημα.
Το όλον πακέτο έχει ενδιαφέρον. Και σε σχέση με το λιμπρέτο, μα και σε σχέση με την μουσική, που είναι επίσης ωραία και δυναμική, με όλες τις αναμενόμενες... αυξομειώσεις, τα κρεσέντι, τις επιταχύνσεις, τα πιο λυρικά parts και με τα φωνητικά, που είναι άψογα τοποθετημένα, με πολλαπλές εγγραφές φυσικά, να δίνουν τον τόνο.
Μάλιστα, και όπως διαβάζουμε στο bandcamp, η όπερα κυκλοφορεί σε δύο versions, με διαφορετικό τέλος, αναλόγως αν την ακούς αυτήν από το CD ή το βινύλιο!
Επαφή: www.birdsrobe.com
Garage-punk από το Bergen της Νορβηγίας; Γιατί όχι; Πόσω μάλλον όταν είναι σκληροτράχηλο και οργίλο, όπως αυτό των Nix & The Nothings, που ντεμπουτάρουν τώρα με το “Here Goes Nothing” – ένα LP / CD, που περιέχει δέκα «δυναμίτες».
Ένα «τυπικό» τζαζ άλμπουμ, με όλη την αξία και σημασία που μπορεί να περικλείει η λέξη «τυπικό», είναι το “Global Warning”, του κουαρτέτου του τενορίστα Michel Fernandez, που το συναποτελούν οι Julien Chignier βαρύτονο, François Gallix κοντραμπάσο, Philippe “Pipon” Garcia, ντραμς και το συμπληρώνουν οι Benoît Thévenot πιάνο, πλήκτρα και τρεις ακόμη ντράμερ, οι Léa Fernandez, Nicolas Serret και Pierre Baudinat.
Βασικό χαρακτηριστικό του “Global Warning” είναι το groovy στοιχείο –με spiritual και διεθνικούς υπαινιγμούς– με την μπάντα να παίζει πολύ καλά και σαν να είναι έτοιμη από καιρό. Και το λέμε τούτο, παρότι δεν γνωρίζουμε το παρελθόν των μουσικών, που συμμετέχουν στην εγγραφή.
Στα πιο «γεμάτα» κομμάτια το μυαλό περνάει και από την Liberation Music Orchestra, ενώ σε άλλα το hard-bop στοιχείο είναι πιο εμφανές, με την μπάντα να αντιμετωπίζει το blues με γνώση και με δύναμη – και με το τενόρο του Fernandez ν’ ακούγεται, ενίοτε, πλησίον της αισθητικής των Éthiopiques.
Εντυπωσιακό το άνοιγμα με το “For Bobby Few” (αφιερωμένο στον μεγάλο πιανίστα της jazz, που έφυγε πέρυσι από την ζωή) και εξ ίσου συναρπαστικό το blues / free κλείσιμο με το “La déchirure”.
