ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 109

18/7/2018
Δεν ήξερα ότι ήμουν γείτονας με την ηθοποιό Μαρία Σόκαλη – ένα από τα ομορφότερα κορίτσια του ’60.

Εδώ τη βλέπουμε (είναι η ξανθή δεξιά) με τη φίλη της Όλγα Βλασσοπούλου, που δεν είναι άλλη από την πασίγνωστη λίγο αργότερα Όλγα Καρλάτου, σε μια πόζα από το καλοκαίρι του ’66, που τη σκάναρα τώρα από παλιό περιοδικό (για όσες και όσους μας παρακολουθούν). Πυρετός 42!

Τα σέβη μου στην κυρία Σόκαλη, που παραμένει πάντα μια ωραία και φινετσάτη γυναίκα...

17/7/2018 

A ΠΑΓΑΙΝΕ ΡΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ

Πήγε, λέει, ο Σαββό στην ταράτσα του Φοίβου και τραγούδησε μια μαλακία του Βέρτη, και αυτό από κάποιους, και από το Σαββό φυσικά, θεωρείται… πολιτιστική παρέμβαση. Η κατρακύλα αυτουνού του θλιβερού παππού δεν έχει όρια. 

Σαββόπουλε, άμα θες να προτείνεις κάτι στον κόσμο που σε… αποθεώνει όταν τραγουδάς Βέρτη (λουλούδια σου πετάξανε; – καμμιά μολόχα;) δεν θα διαλέξεις από τα ραδιόφωνα της κακιάς ώρας. Θα βάλεις το χέρι σου στην τσέπη σου, θα πας ν’ αγοράσεις ένα δίσκο της προκοπής (θα ψάξεις να τον βρεις δηλαδή, γιατί δεν θα τον ακούσεις πουθενά στην τύχη) και θα πεις στον κόσμο, που κρέμεται απ’ τα χείλια σου… ρε, κάγκουρες γι’ ακούστε κι αυτό εδώ που θα σας πω τώρα… για να δείτε κι ένα σύγχρονο ελληνικό τραγούδι... όχι σαν αυτές τις αηδίες του Βέρτη, που ακούτε στ' αυτοκίνητα…

17/7/2018

Ακούω τις τελευταίες μέρες κάτι CD (καινούρια) της ECM. Το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Τι εταιρεία! Τι καλλιτέχνες! Τι ηχογραφήσεις! Μπορεί να μου τη σπάνε τα εξώφυλλά της, με αυτές τις θλιβερές σκοτεινές μονοχρωμίες (δεν μ’ αρέσει η νταρκίλα απ’ όπου κι αν προέρχεται), αλλά οι μουσικές είναι εξαίσιες!
Ακούω Steve Tibbetts τώρα. Στην ίδια σειρά με Leo Kottke και John Fahey – αν και πιο… απρόσιτος (μάλλον). Άκουσα και Nik Bärtsch’s Ronin (φοβερό καινούριο άλμπουμ μετά από 6 χρόνια) και Arvo Pärt (a magic mystic!) κι έχω ν’ ακούσω Arild Andersen, νέο Jarrett, John Surman, Andy Sheppard και άλλα διάφορα. Θα μας πιάσει το φθινόπωρο μέχρι να γράψω για όλα τούτα στο δισκορυχείον, αλλά καλύτερα… Σιγά-σιγά… Το μπούχτισμα δεν κάνει καλό – κι αυτές οι μουσικές απαιτούν το χώρο τους, για ν’ απλωθούν…  

16/7/2018

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΤΙΝΟΣ
Μπορεί να τέλειωσε το μουντιάλ, αλλά ιστορίες γύρω από το ποδόσφαιρο έχουμε πολλές να πούμε – και γι’ αυτό δεν μελαγχολούμε… όπως μου είπε ότι του συνέβη κάποιος φίλος στο τηλέφωνο, το απόγευμα. Ίσα ρε… του λέω… με τα κριάρια, που θα τους κάνουμε και τη χάρη να μελαγχολήσουμε. 

Οι παλιοί-παλιοί θα θυμούνται σίγουρα το Βασίλη Μποτίνο (του ΟΣΦΠ βασικά), ένα από τα μεγαλύτερα εξτρέμ (με το 11 στην πλάτη), που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο (λέμε για τα χρόνια 1965-1971). Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στιγμιότυπα για να αποδείξουν, σε όλους εμάς που δεν τον προλάβαμε να παίζει, την αξία του, υπάρχουν όμως οι διηγήσεις των μεγαλυτέρων, που τοποθετούν τα πράγματα στη θέση τους. Από τέτοιες διηγήσεις, όταν ήμουν παιδί, ακούγοντας τους μεγάλους να μιλάνε για μπάλα, έχω κρατήσει… τις εφορμήσεις του, την απαράμιλλη ικανότητά του στο σκοράρισμα με κάθε τρόπο, τις φοβερές ντρίμπλες του, τα ξερά τεχνικά σουτ του, αλλά κυρίως τις απίστευτες κεφαλιές του, όταν πηδούσε στο Θεό (πάντα πάνω και από τα χέρια των τερματοφυλάκων!). Με ρεκόρ στα άλματα και στην ταχύτητα που θα τα ζήλευαν αθλητές στίβου (κάπου διάβασα πως πηδούσε μήκος πάνω από 7,5 μέτρα!), ο Μποτίνος καταστράφηκε σαν παίκτης από τον Ασλανίδη (τον χουντικό ΓΓ Αθλητισμού), ο οποίος ουσιαστικά του έκοψε την μπάλα. Όπως είχε πει παλιά ο ίδιος ο παίκτης (1993, από συνέντευξη στην Κυριακάτικη που έχω κρατήσει):
«Έπαιζα με θλάση σε πέντε ματς του Ολυμπιακού. Με κορτιζόνη. Μου έβγαλαν σάπιο κρέας από το πόδι. Το θέμα πήγε στον Ασλανίδη. Του είπαν ότι ήθελα χρήματα, ότι έκανα εκβιασμό. Με υποχρέωσαν να παίξω. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές ήταν τότε περιουσία του Ασλανίδη. Ατομικό διαβατήριο δε μου δίνανε κι ας ήμουν της Εθνικής. Τελικά μου έδωσε ο Λαδάς. Βγήκα έξω, παζάρεψα, αλλά τελικά δε με άφησαν να φύγω…».

Ο Βασίλης Μποτίνος υπήρξε από τους λίγους ποδοσφαιριστές της εποχής, που ηχογράφησαν τραγούδια (στις 45 στροφές). Το δισκάκι το βλέπετε πιο πάνω, αλλά για την περίπτωσή του κολλάει μόνο αυτό το άσμα. Λες και είναι γραμμένο για ’κείνον! Να πω μόνο πως ο Μποτίνος μετά το ποδόσφαιρο δούλεψε, κουβαλώντας λαχανικά, στη Λαχαναγορά… Θα καταλάβετε γιατί το λέω…

DEVIN GRAY / DΙRIGO RATAPLAN ένα improv project του ’12, που τώρα επανέρχεται

Ο ντράμερ Devin Gray είναι σήμερα στα 35 του, αλλά το 2012, πριν από έξι χρόνια, ήταν στα 29 του. Σωστά; Σωστά. Νέος και τότε, αλλά νέος και τώρα, ο Gray επανασυστήνει το γκρουπ ή και project Dirigo Rataplan (με τους Ellery Eskelin τενόρο, Michael Formanek μπάσο και Dave Ballou τρομπέτα), προσφέροντάς μας μια δεύτερη συνέχειά του στην Rataplan Records, διαφορετική, αλλά το ίδιο απολαυστική. (Το πρώτο μέρος, υπενθυμίζω, είχε κυκλοφορήσει το ’12 και όποιος θέλει λεπτομέρειες μπορεί να ανατρέξει εδώ στο τέλος … https://diskoryxeion.blogspot.com/2012/12/blog-post_26.html).

Αν τότε ο Gray βρισκόταν σε μια κάπως σκληρή improv-avant φάση (ας το πούμε κι έτσι), τώρα τα πράγματα φαίνεται πως ακολουθούν λίγο διαφορετικούς δρόμους. Χωρίς να έχει καθιζάνει, ούτε κατά το ελάχιστον η παθιασμένη ερευνητική διάθεσή του, όσον αφορά στη λειτουργία των μελωδιών και κυρίως των ρυθμών μέσα στη σύγχρονη jazz και improv-jazz αφήγηση, είναι αλήθεια πως τώρα το… μικροσκόπιό του είναι στραμμένο πιο πολύ, και πιο κοντά, προς την ανάλυση τού μελωδικού στοιχείου τής μουσικής του. Με διαρκή και άσβηστο φάρο τον Ornette Coleman και με την ανάγκη του για σύνθεση και πειραματισμό ενταγμένη μέσα σε πρωτογενή και αυθόρμητα περιβάλλοντα, ο Gray δημιουργεί ένα στιβαρό άλμπουμ… χαρά για κάθε αυτοσχεδιαστή.

Όπως λέει και ο ίδιος: «Έχω γίνει πιο χαλαρός και άνετος τον τελευταίο καιρό, ακολουθώντας απλά τις φυσικές καλλιτεχνικές παρορμήσεις μου. Κάτι που οφείλεται στις εμπειρίες που αποκόμισα αυτά τα τελευταία έξι χρόνια τόσο από την έντονη και εξαιρετικά ενεργοποιημένη σκηνή της Νέας Υόρκης, όσο και από την παρουσία μου στην Ευρώπη, εκεί όπου οι αυτοσχεδιαστές είναι εντελώς ανοιχτοί στα διαφορετικά είδη, έχοντας αυτή την ολιστική προσέγγιση της Τέχνης και της δημιουργικότητας».

Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ, που σε κρατάει από την αρχή έως την τελευταία στροφή του, προτείνοντας κομμάτια-διαμάντια σαν το “Trends of trending”, το μαγικώς και μαγκικώς εξελισσόμενο κατά… συγκοπάς “Texicate” (που οφείλει πολλά, όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου, και στους υπολοίπους τρεις) ή το έξοχο “The wire” που μελωδεί μέσω μιας καταιγιστικής ανάπτυξης.

Αν ο Gray είναι ένας jazzman με πλήρη και δημιουργική συνθετική συνείδηση, οι Eskelin, Formanek και Ballou δεν είναι τίποτα λιγότερο από πανάξιοι συμπαραστάτες. (Κατά πώς τα γράφαμε και σ’ εκείνο το κείμενο του ’12: ο Michael Formanek είναι γνωστός από τα προσωπικά άλμπουμ του στην ECM, την Enja και αλλαχού, ο τρομπετίστας Dave Ballou έχει εννέα άλμπουμ στην κατοχή του ως leader ή co-leader και συνεργασίες με τους Gunther Schuller, Andrew Hill, Maria Schneider κ.ά., ενώ ο τενορίστας Ellery Eskelin υπήρξε συνεργάτης των Joey Baron, Marc Ribot και Grassy Knoll…).

Επαφή: www.devingraymusic.com

AGOGO RECORDS νέες κυκλοφορίες

Όπως διαβάζουμε στο site της εταιρείας: “Agogo Records was founded in late 2006 by us, the two Mo'Horizons guys Ralf Droesemeyer & Mark Wetzler and Ralf Zitzmann. Our taste is based in soul, jazz, latin & worldmusic, but also we don’t fear some electronic sounds”.

Πάμε ν’ ακούσουμε μερικές από τις νέες κυκλοφορίες της γερμανικής εταιρείας…

ANDREA BENINI: Drumphilia Vol.1 [Agogo / Cristalline CR 001 VL, 2018]

Ο Andrea είναι Ιταλός φυσικά και γνωστός, όσο, ως Mop Mop, καθώς μ’ αυτό το on stage όνομα έχει κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ, από το 2005 και εντεύθεν. Είμαι δε σίγουρος πως για κάποια απ’ αυτά, όπως το “Kiss of Kali” του 2008, υπάρχουν reviews στο Jazz & Tζαζ. Anyway… Στο “Drumphilia Vol.1” ο Benini απλώνει… όχι τραχανά… αλλά ρυθμούς. Και βασικά ρυθμούς αφρικανικούς, τους οποίους υποστηρίζουν τα ηλεκτρονικά του ντραμς, ντραμ-μασίν και τα σύνθια του, αλλά βασικά τα αφρικάνικα ή εν πάση περιπτώσει εξωτικά ρυθμικά όργανά του (log drum, marimbula, kalimba, sansula). Υπάρχει ακόμη και balafon (από guest), αλλά και μπάσο κ.λπ. Το άκουσμα είναι afro φυσικά, μονότονο (διάβαζε και εκστατικό) και κατά τόπους πολύ ενδιαφέρον (“Marranzanu”, “Pink twirl”). Κατά άλλους… τόπους όμως όχι και τόσο… Δύσκολο να κάνεις ένα άλμπουμ μόνο με ρυθμούς, που να στέκει ολάκερο, θέλω να πω, αν δεν είσαι Fela Kuti.

(Πάντως, εδώ, οι DJs θα βρούνε πολύ υλικό για samples, γιατί θα πρέπει να το πούμε και αυτό. Και είναι προς τιμήν, τέλος πάντων, τού Benini, το γεγονός πως ότι ακούγεται στο “Drumphilia Vol.1” είναι πρωτότυπο και όχι… προπαρασκευασμένο).

LINEAR JOHN: Double Parade [Agogo AR 109 CD, 2018]

Φινλανδός είναι ο Linear John, με το δεύτερο άλμπουμ του, το “Double Parade” (είχε προηγηθεί το “Hits with a Twist” το 2016), να πλασάρεται αξιοπρεπώς εντός της σύγχρονης… εναλλακτικής pop.

Αν υπάρχει ένα κάποιο πρόβλημα στο “Double Parade” τούτο έχει να κάνει με το γεγονός πως το συγκεκριμένο άλμπουμ περιέχει καλά μεν, αλλά κάπως… αντιφατικά τραγούδια. Άλλα θυμίζουν βραζιλιάνικα του ’60, τύπου MPB (Jorge Ben π.χ.), αλλά είναι πιο ποπ-ψυχεδελικά, όπως το “We’re making our way out from each other” (το καλύτερό του), αλλά είναι «έτσι», άλλα είναι «αλλιώς».

Αν η pop είναι η βασική αισθητική διάσταση της τραγουδοποιίας τού Linear John, τότε εγώ θα πω πως… καλά κάνει και είναι, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ατάλανατος. Απλώς είναι πληθωρικός και χρειάζεται ένα μάζεμα, ένα κορφολόγημα.

Εξαιρετικό επίσης και το κάπως χαοτικό, jazzy, αλλά πάντα pop “Some people and the others”.

KENO: Around the Corner [Agogo ΑR 103 CD, 2017]

Ο Γερμανός Keno (David Hanke) είναι γνωστός μέσω άλλων ονομάτων (Renegades Of Jazz) και το “Around the Corner” είναι η πρώτη μακράς διαρκείας κυκλοφορία του υπό το νέο ψευδώνυμό του. Βασικά πρόκειται για ένα downtempo άκουσμα, που είναι φισκαρισμένο στα breakbeats, παρουσιάζοντας όμως κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές. Υπάρχουν, φυσικά, κάποια καλά κομμάτια κι εδώ, όπως το “Spines and rays”, που διαθέτει afro-jazz vibes ή το “Flingair” που φλερτάρει με τον «πνευματισμό» μιας Alice Coltrane (στη βάση του, την… πολλή βάση του), αλλά η πλειονότητα κινείται σε μέτρια ή εν πάση περιπτώσει προβλέψιμα επίπεδα.

VARIOUS: Oonops Drops Vol.1 [Agogo ΑR 097 CD, 2018]

Κάθε… παγκόσμιος DJ, που σέβεται τον εαυτό του, πόσω μάλλον όταν έχει κι εκπομπή στο Brooklyn Radio, στη Νιού Γιόρκ Σίτι (και τον ακούει όλος ο γλόμπος), οφείλει να βγάλει και τη συλλογή του.

Τούτο πράττει λοιπόν και ο DJ Oonops, ο οποίος σε διπλό βινύλιο, στριμώχνει δεκατρία tracks της σύγχρονης jazz-funk / tropical / hip-hop/ pop παραγωγής. Ανακατεμένα όλα αυτά (και άλλα διάφορα), ώστε το χαρμάνι να καλύπτει όσο γίνεται πληρέστερα έναν χώρο, που λίγες φορές κατορθώνει να ξεφύγει από την πεπατημένη (αν θεωρήσουμε ως «πεπατημένη» εκείνα που ακούγαμε στις ανάλογες συλλογές των 00s). Ακούω το “Sonor Tropical” των Mankoora, το “Metal invasion” του DJ CAM Quartet, το “Sepia” των Indigo Jam Unit, ενώ καλό (δηλαδή αρκετά καλό) είναι και το παλιομοδίτικο, φουριόζο σκρατσάδικο “You got soul”από ShinSight Trio. Αυτά.

LUTZ KRAJENSKI feat. ALANA ALEXANDER: Plays Hits Agogo [Agogo ΑR 093 CD, 2018]

Το 2017 η Agogo Records γιόρτασε μια δεκαετία ύπαρξης. Και το γιόρτασε, για όλο τον κόσμο, με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ, την επόμενη χρονιά, με κομμάτια από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα ονόματα του καταλόγου της, διασκευασμένα όμως από τον πιανίστα Lutz Krajenski (με τη βοήθεια της τραγουδίστριας Alana Alexander). Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψει ένα κατά το μάλλον ή ήττον ολοκαίνουριο άλμπουμ με έντεκα tracks, που έχουν οπωσδήποτε λόγο ύπαρξης. Όχι μόνο γιατί το πρωτότυπο υλικό ήταν πολύ καλό, αλλά και γιατί οι versions του Krajenski δείχνουν πως αυτό το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να διαπρέψει και σήμερα (είτε στη μία είτε στην άλλη εκδοχή του) στα clubs – στα clubs τέλος πάντων που μπορεί ν’ ακούγεται ακόμη… nu-jazz. Και jazz-funk βεβαίως και jazzy pop και  σύγχρονες soul καταστάσεις, από τις οποίες να μην απουσιάζουν ποτέ τα groovy vibes. Την πρώτη ύλη δίνουν εδώ οι Hi-Fly Orchestra, Soul Session, Mo’Horizons, Una Mas Trio, Mop Mop, Sola Rosa, Da Lata και JuJu Orchestra, όμως και η… δεύτερη ύλη (του Lutz Krajenski) είναι εξ ίσου δημιουργική. 

Η Agogo Records εισάγεται στην Ελλάδα από την ΑΝ Music

ALPHA STRATEGY από τις ημέρες των Birthday Party

Οι Alpha Strategy είναι ένα ροκ ή καλύτερα πανκ-ροκ κουαρτέτο από το Τορόντο που αποτελούνται από τους Rory Hinchey φωνή, συνθέσεις, James McAdams κιθάρες, Evan Sidawi ντραμ-κιτ και Dan Edwards μπάσο. To “The Gurgler”, που κυκλοφορεί σε LP, CD και digital από την πολωνική εταιρεία Antena Krzyku είναι το τρίτο άλμπουμ τους (όλα διατίθενται και από το bandcamp τους) και αυτό που στα δικά μου αυτιά ακούγεται ακόμη πιο… απονενοημένο και αποστασιοποιημένο – κι ας υπολείπεται σε ένταση των υπολοίπων.

Οι Καναδοί παίζουν punk-rock των early 80s –ok, και με κάποια σημερινά στοιχεία–, το οποίο έχει τη βάση του στον ήχο των Birthday Party. Υπάρχει, δηλαδή, αυτή η ακραία και κάπως σπαραχτική ερμηνεία από τον Hinchey, όπως υπάρχουν και όλες εκείνες οι ρυθμικές δομές, που έδωσαν ισχυρή υπόσταση σε ανάλογα γκρουπ, εκείνη την εποχή, σε όλο τον κόσμο (ο λόγος, περαιτέρω, για τους Έλληνες Yell-O-Yell, που, επίσης, μας τους θυμίζουν οι Alpha Strategy).

Έχοντας, σε συμφωνία με τις μουσικές και τις ερμηνείες, και μια σειρά από στίχους, που εκφράζουν αυτήν ακριβώς την εσωτερική ένταση και απόγνωση (στο επίπεδο των σχέσεων, προσωπικών τε και κοινωνικών), οι Alpha Strategy δίνουν ένα άλμπουμ σωστά διατυπωμένο και με λίγες δυνατότητες ηχητικής ή άλλης διαφυγής – κάτι, που, σε κάθε περίπτωση, επιβάλλεται σε τέτοιου τύπου ακούσματα.

Η ηχογράφηση και η μίξη από τον Steve Albini, όπως και το master από τον Bob Weston (αμφότεροι έχουν δουλέψει για κόσμο και κοσμάκη – για τον Albini, φυσικά, είναι πιο γνωστό) δημιουργούν, συν τοις άλλοις, και τις τεχνικές προϋποθέσεις, ώστε το “The Gurgler” να καταστεί από την αρχή… πέτρα που (κατρα)κυλάει μόνο με το ζόρι. (Για καλό το λέμε αυτό).

Επαφή: www.antenakrzyku.pl

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ μια τιμή στον ερωτικό λόγο

Αυτό το CD, το «Τα όνειρά μου έχουν βγει» του Ανδρέα Παπαδήμα, που κυκλοφόρησε στο τέλος του ’17 από το Μετρονόμο, αποτελεί μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις του τελευταίου καιρού στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού – του «έντεχνου» ελληνικού τραγουδιού. Ακούγοντάς το σκέφτομαι πολλά και ανάμεσά τους το πόσο έχει λοιδορηθεί το «έντεχνο» από το… ξενόφερτο κατεστημένο. Του ροκ, της τζαζ, της ποπ, της… χύδην ποπ. Και όμως ένα καλό «έντεχνο» άλμπουμ –και λέμε το προφανές– δεν είναι λιγότερο καλό από ένα καλό άλμπουμ οποιουδήποτε άλλου είδους. Το να λειτουργείς με ρετσέτες, διαγράφοντας δίχως συστολή, είναι εύκολο. Το να εγκαλείς, όμως, την ψεύτικη συνείδησή σου, που σε θέλει βαρύ κι ασήκωτο πεπόνι, κι όχι... εκείνο το παιδάκι που νειρόταν μοναχό του στην ακροποταμιά, απαιτεί πιο ισχυρά κότσια. Ας τα ψάξουμε. Και ας τα βρούμε…

Έχω τη γνώμη πως δεν υπάρχει, σήμερα, πιο δύσκολο από το να προτείνει κάποιος έναν ερωτικό δίσκο μιας κάποιας σημασίας. Έναν δίσκο με ερωτικά τραγούδια εννοώ, που να μην είναι γραμμένα στο πόδι, που να έχουν εντός του τη βάσανο της δημιουργίας, την αγωνία να πεις το χιλιοειπωμένο μ’ ένα δικό σου τρόπο, που να αρνείται το ευτελές και το κοινότοπο. Είναι δύσκολο… στο τραγούδι. Πιο δύσκολο απ’ ό,τι άλλο. Από το να βγάλεις μια ερωτική ποιητική συλλογή π.χ. ή να συνθέσεις κάτι, μεγαλόπνοο, με θέμα τον έρωτα. Ακούγονται, πλέον, όλα τόσο κοινά και αναμενόμενα, τόσο πανομοιότυπα, ώστε να αναγκάζεσαι να σκεφτείς το χειρότερο. Πως ο έρωτας στα… χρόνια της χολέρας, μοιάζει να αλληλο(εξαρτάται) από τα επώδυνα κοινωνικοπολιτικά. Να δυναστεύεται και να ποδηγετείται. Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια απουσία ερωτικού λόγου και κυρίως τέτοια απουσία εράσμιου ερωτικού λόγου.

Θέλω να μιλήσω με ενθουσιασμό για το λόγο του Ανδρέα Παπαδήμα. Τον τριπλό λόγο του ως τραγουδοποιού (γιατί το σύνολο έχει νόημα). Τον ερμηνευτικό, που ακούγεται ιδανικός στ’ αυτιά μου. Ψηλά τοποθετημένος, με το πρέπον λυγμικό στοιχείο, την καθαρότητα και την ευλυγισία που χρειάζεται, για να πλεύσεις μέσα στο ακαθόριστο. Τον συνθετικό λόγο του, που αποτελείται από άψογες μελωδίες, ωραία επεξεργασμένες, που στριμώχνονται όμως μέσα στα όρια μιας ιδιωτικής παραγωγής τού (δύσκολου) καιρού μας (τι καλά που θα ήταν, αν είχαμε μία πλήρη ενορχήστρωση, με κάθε απαραίτητο αληθινό όργανο, άνευ προγραμματισμών και τα τοιαύτα). Και βεβαίως τον στιχουργικό λόγο του, που είναι εδώ σχεδόν το παν. Ο Παπαδήμας έχει τον τρόπο να εμφανίζει το ουσιαστικό της ερωτικής γραφής, χωρίς να καταφεύγει σε λεκτικούς ακροβατισμούς. Εντυπωσιάζει, με άλλα λόγια, με τη διατύπωσή του και με το μέτρο αυτής ακριβώς της διατύπωσης. Ο στόχος θα είναι πάντα εκεί, ψηλά, αμετακίνητος, και το ανέβασμα προς εκείνον θα απαιτεί μόνο την ύπατη των αρετών, την ταπείνωση – την τήξη τού δικού σου εγώ μέσα στο εμείς των άλλων. 

«Διαβάζω σ’ έναν πάπυρο / το ρόλο που μου γράψανε να παίξω / Ζωή καθώς αντάλλασσα / την έμαθα τη μοίρα μου απ’ έξω / Στον κόσμο αυτόν τον άκληρο / ο κλήρος έχει πέσει κάπου εντός μου / Στου έρωτα το άπειρο / μου φαίνομαι απλώς ένας γνωστός μου»…

Μην αμελήσετε αυτό το άλμπουμ.
Επαφή: www.metronomos.gr