PARADISE CINEMA, SVANEBORG KARDYB δύο νέα electro-ethnologic πρότζεκτ της Gondwana Records

PARADISE CINEMA: Returning, Dream [Gondwana Records / AN Music, 2024]
Από το ιστορικό LP των Jon Hassell / Brian Eno “Fourth World Vol.1” (1980), μέχρι το “returning, dream” των Paradise Cinema η απόσταση δεν είναι μεγάλη. 

Αν το πρώτο άλμπουμ λειτουργεί σαν «φάρος», το δεύτερο είναι μια πολύ καλή περίπτωση επανεξέτασης της σύγχρονης ηλεκτρονικής, με μινιμαλιστικές ή όχι αναφορές, των ήχων περιβάλλοντος και των ρυθμών του... Τρίτου Κόσμου, όλα ανακατωμένα και επανατοποθετημένα από τον Jack Wyllie (Portico Quartet κ.λπ.), που είναι το βασικό πρόσωπο πίσω από το project Paradise Cinema. Λέμε το «βασικό», γιατί στον δίσκο ακούγονται και οι Khadim Mbaye, Tons Sambe και Laurence Pike σε διάφορα κρουστά (sabar, tama drums, drum kit).
Η εθνο-παραδοσιακότητα, λοιπόν, από τη μια μεριά και η ανάγκη επέκτασής της μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας βρίσκονται στο κέντρο αυτού του δίσκου, που έχει τον τρόπο να σε εκπλήσσει με κομμάτια σαν τα “Tide”, “Crossing”, “nowhere, home” και “night search”, μα και με όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχει σύμπνοια και ενότητα, για να το πούμε αλλιώς, στο “returning, dream”, που το κάνει κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον, από την αρχή έως το τέλος.

SVANEBORG KARDYB: Superkilen [Gondwana Records / AN Music, 2024]
Svaneborg Kardyb είναι ο Nikolaj Svaneborg (wurlitzer, σύνθια, πιάνο) και ο Jonas Kardyb (ντραμς, κρουστά) – δανοί μουσικοί, τους οποίους βοηθούν οι Milo Fitzpatrick σε κοντραμπάσο και Maria Martine Jagd σε βιολί, προκειμένου να φέρουν εις πέρας το άλμπουμ τους “Superkilen”. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Βασικά οι Δανοί είναι επηρεασμένοι από την βορειοευρωπαϊκή jazz (nordic και όποια άλλη) και κάποια πρώτα ονόματα, που μπορεί να έλθουν στον νου σου, ακούγοντάς τους, είναι οι e.s.t., και στις πιο απλές ενοργανικά στιγμές τους, εκεί όπου το πιάνο και λίγα κρουστά κυριαρχούν, ο Jan Johansson.
Γενικώς την μουσική τους θα την χαρακτήριζες... αιθέρια jazz, με αναφορές στις «μουσικές του κόσμου», όσον αφορά τις ρυθμολογίες, άνευ φωνητικών και με στόχευση στο καλό μέσο γούστο.
Τούτο δεν σημαίνει πως το “Superkilen” δεν προσφέρει απαιτητικές στιγμές, σαν το “Vakler” για παράδειγμα, στο οποίο κυριαρχούν τα κρουστά, είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο πλάνο, προσδίδοντας μιαν «αφρικανικότητα» στο άκουσμα – το ίδιο που συμβαίνει και με το “Balancen” εξάλλου, στο οποίο ακούς ήχους που προσιδιάζουν σε balafon. Πολύ δυνατή είναι και η εισαγωγή με το χορευτικότατο “Superkilen” και με το wurlitzer να γκρουβάρει ακαταπαύστως, αλλά δεν είναι χαρακτηριστική όλου του άλμπουμ – που κυλάει, γενικώς, σε χαμηλότερες στάθμες.

LOUIS SCLAVIS / BENJAMIN MOUSSAY, AVISHAI COHEN νέα άλμπουμ στην ECM

LOUIS SCLAVIS / BENJAMIN MOUSSAY: Unfolding [ECM Records / AN Music, 2024]
Η μεγάλη ιστορία του γάλλου κλαρινίστα και μπάσο-κλαρινίστα Louis Sclavis στην ECM και έξω απ’ αυτήν είναι, χονδρικώς, γνωστή. Όμως και ο συμπατριώτης του πιανίστας Benjamin Moussay έχει δημιουργήσει όνομα μέσα από τη γερμανική εταιρεία, όχι μόνον ως συνεργάτης του Sclavis, αλλά και με τα δικά του άλμπουμ, όπως το “Promontoire” (2020) φερ’ ειπείν, για το οποίον υπάρχει review (και) στο blog.

Η πιο νέα συνεργασία του Sclavis με τον Moussay αποκαλείται “Unfolding” και περιλαμβάνει εννέα tracks, για κλαρίνο, μπάσο-κλαρίνο και πιάνο, ηχογραφημένα, τον Μάρτιο του 2024, στα Studios La Buissonne, στην Pernes-les-Fontaines.
Έξι συνθέσεις του Moussay και τρεις του Sclavis, καταγράφονται λοιπόν εδώ, που περιλαμβάνουν σεμνές συνομιλίες, ανάμεσα στους δύο μουσικούς – με το μελωδικό και λυρικό στοιχείο να κυριαρχούν. Μπορείς να το αποκαλέσεις και ευρωπαϊκή τζαζ δωματίου αυτό που ακούς στο “Unfolding”, μία αργά εξελισσόμενη σπονδή, που διαθέτει και αυτοσχεδιαστικά στοιχεία φυσικά (άκου τα “L'étendue” και “Somebody leaves” του Sclavis, λίγο πριν από το τέλος) και που επιβάλλεται με την εσωτερική δύναμή της και με την απτόητα έντονη εξέλιξή της.

AVISHAI COHEN: Ashes to Gold [ECM Records / AN Music, 2024]
Για τον ισραηλινό τρομπετίστα, φλουγκελχορνίστα και φλαουτίστα Avishai Cohen (γιατί υπάρχει και πιανίστας-μπασίστας με το ίδιο ονοματεπώνυμο) έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog. Ο Cohen έχει συνεχείς δίσκους στην ECM τα τελευταία χρόνια – δίσκους που μοιράζεται με τον συμπατριώτη του πιανίστα Yonathan Avishai, αυστηρώς προσωπικούς ή και με ευρύτερα σχήματα και οι οποίοι είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Να πέντε τίτλοι: “Into the Silence” (2016), “Cross my Palm with Silver” (2017), “Playing the Room” (2019), “Big Vicious” (2020) και “Naked Truth” (2022).
Στο πιο νέο CD του, που αποκαλείται “Ashes to Gold” και που είναι ηχογραφημένο και αυτό (τον Σεπτέμβριο του ’23) στα Studios La Buissonne, ο Cohen συνεργάζεται με τους Yonathan Avishai πιάνο, Barak Mori κοντραμπάσο και Ziv Ravitz ντραμς, παρουσιάζοντας μία δική του σουίτα, την πενταμερή “Ashes to gold”, το “Adagio assai”, από το piano concerto in G major του Maurice Ravel και ακόμη μία σύνθεση της κόρης του Amalia Cohen (την τρίλεπτη “The seventh” εκεί στο τέλος).
Το βασικό σύνθεμα, που είναι η σουίτα, είναι ένα θαυμάσιο τζαζ-ιμπρεσιονιστικό αφήγημα, με ωραιότατο κλείσιμο, και αναφερόμαστε στο πέμπτο και τελευταίο μέρος, που έχει δεκάλεπτη διάρκεια και άρα τον «χώρο», ώστε κάθε μουσικός να δείξει και τις ειδικές (και δικές) του ικανότητες, μα και να αποδείξει πως μόνο μέσω της συνολικότερης λειτουργίας του κουαρτέτου το αποτέλεσμα μπορεί να αγγίξει το «τέλειο». Μεγάλη η συνεισφορά του rhythm section εδώ (και βασικά του ντράμερ Ravitz) και βεβαίως των δύο βασικών σολιστών, του τρομπετίστα Cohen και του πιανίστα Avishai.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 605

9/10/2024
Έφυγε από τη ζωή ο Χάρης Χαλκίτης. Ένας αληθινά σπουδαίος μουσικός της ελληνικής ποπ και του ροκ. Διαβάστε εδώ και ακούστε στα σχόλια...

https://diskoryxeion.blogspot.com/2010/02/disco-king.html

8/10/2024
Πολλή σαχλαμάρα ξεβράστηκε από τα μίντια, με το που πέθανε ο Μίμης Πλέσσας – ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες συνθέτες-τραγουδοποιούς από το ’60 και μετά.
Έτσι αντί όλοι να ασχοληθούν με τα τραγούδια του, γνωστά και άγνωστα, με τα αριστουργήματά του, με τους δίσκους του και τις μουσικές του, βάλθηκαν να μας πληροφορήσουν για τις σχέσεις του Πλέσσα με τη φυσική και τη χημεία (ένας φυσικός με μεταπτυχιακό στη χημεία διαβάσαμε), πως αντικείμενο του Μίμη Πλέσσα στη χημεία ήταν η μελέτη της πρωτεΐνης μυελίνης, η μείωση της οποίας σχετίζεται με τη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, πως ο Πλέσσας είχε λέκτορα τον Άλμπερτ Αϊνστάιν κ.λπ.
Το μόνο που δεν μας είπαν ήταν πως ο Πλέσσας είχε συναντηθεί και με τον Οπενχάιμερ και πως του είχε πει πως είχε μετανιώσει (ο Οπενχάιμερ) για την ατομική μπόμπα.
Τι να πει κανείς με την ηλιθιότητα και τον αρχοντοχωριατισμό που δέρνει ορισμένους και ορισμένες.
Λοιπόν μάγκες μου ο Πλέσσας ήταν τεράστιος όχι για τις μυελίνες, και τις φυσικές, και τις χημείες, αλλά γιατί έγραψε αυτό το φοβερό μόλις ενός λεπτού και 20 δευτερολέπτων “Sunshine for your dreams”, για τον Δημήτρη Ταμπόση, που τραγουδάει, και για τους Βαγγέλη Σειλινό και Έρρικα Μπρόγιερ που ξεσκίζονται στο χορό.
Ο Σειληνός, δε, είναι απίστευτος με τη μισή στροφή που κάνει στην αρχή, είναι κάπως σαν να δίνει το σύνθημα για ξεφάντωμα, ενώ με το που ζουμάρει ο φακός στα άσπρα παπούτσια της Μπρόγιερ, που... προσγειώνεται πηδώντας, νοιώθεις σαν να πέταξε κάποιο πουλί! Φοβερή η κίνηση-χορός απ’ όλους και βεβαίως ο τρόπος που έστησε ο Δαλιανίδης αυτό το λεπτό.
Τι θα ήταν όλο αυτό το μονόλεπτο αριστούργημα χωρίς το έξαλλο σέικ του Πλέσσα; Απολύτως τίποτα.
Μνημείο για (ψευτο)χίπιδες και ντιρλαντάδες... και άσε τις φυσικές και τις χημείες να κουρεύονται...
https://www.youtube.com/watch?v=4E8Kf2tvetQ

8/10/2024
Πέθανε ο ολλανδός μεσο-αμυντικο-επιθετικός του Άγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας Johan Neeskens, στα 73 του. Όσοι τον θυμούνται από το μακάριο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 δύσκολα θα ξεχάσουν τα προσόντα του. Σπάνιος παίκτης, που βασικά στήριζε τον Κρόιφ. Ή του άνοιγε δρόμους, ή τον τροφοδοτούσε, ή κάλυπτε τα κενά στο κέντρο, όταν εκείνος επιτιθόταν. Ο Neeskens ήταν φοβερός, γιατί έπαιζε το ίδιο καλά ανασταλτικά και επιθετικά, σημειώνοντας και αρκετά γκολ.

Αυτό το χαρτάκι που βλέπετε το έχω από το 1974. Δεν είμαι συλλέκτης «χαρτακίων», αλλά πολύ θα το ήθελα... Ο Neeskens έχει μόλις σκοράρει στο ματς (του δεύτερου γύρου) Ανατολική Γερμανία-Ολλανδία 0-2 (με γκολ στο έβδομο λεπτό) και πανηγυρίζει, ενώ πίσω του τρέχει ο Κρόιφ.
Το ματς είχε γίνει στις 30 Ιουνίου 1974, στο Parkstadion του Gelsenkirchen (Δυτική Γερμανία), οπότε η σειρά αυτή με χαρτάκια της ΜΕΛΟ, που είχε 300 νούμερα (ανάμεσα και φάσεις από το Παγκόσμιο του ’74), πρέπει να κυκλοφόρησε στην αρχή της μεταπολίτευσης. Θέλω να πω πως 50 χρόνια πριν τα μαζεύαμε αυτά...

8/10/2024
Κοιτάζω, τώρα, την 20άδα με τα ευπώλητα του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, το τελευταίο εξάμηνο, στην κατηγορία «ΤΕΧΝΗ-ΘΕΑΤΡΟ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» και θέλω να κάνω μια-δυο παρατηρήσεις.
Η λίστα περιλαμβάνει πολλά κλασικά ονόματα (Σαίξπηρ, Τσαρούχης, Ίψεν, Μπέκετ, Ντάριο Φο, Αισχύλος, Χατζιδάκις, Μόραλης, Τενεσί Ουίλιαμς), που σημαίνει πως ο κόσμος, στη συγκεκριμένη κατηγορία, εμπιστεύεται, διαχρονικά, το σίγουρο και το υπεράνω κριτικής. Δεν είναι να απορείς. Το κλασικό δεν πεθαίνει ποτέ. Πάντα ένας νεότερος συγγραφέας θα πρέπει να συναγωνιστεί με τα μεγαθήρια (στις συγκεκριμένες κατηγορίες).
Το να καταφέρνουν, τώρα, τρία βιβλία, ένα για το παλιό ελληνικό ροκ και την ποπ, ένα για τον Βασίλη Καρρά (που «εκμεταλλεύεται» πάντως τον πρόσφατο θάνατο ενός επιτυχημένου και αγαπημένου τραγουδιστή) και ένα για τα Διάφανα Κρίνα (ένα αγαπημένο συγκρότημα των 40άρηδων, που είναι ίσως η τελευταία ηλικιακή κατηγορία που αγοράζει πιο μαζικά βιβλία) λέει κάτι.
Πως τα βιβλία που καταπιάνονται με ελληνικά θέματα (σε μουσική, κινηματογράφο, θέατρο, εικαστικά κ.λπ.), πιο ταπεινά και πιο κοντινά στον μέσο αναγνώστη –σ’ εκείνον που έχει «ζήσει» το περιεχόμενό τους, που έχει γνώμη γι’ αυτό, μπορώντας να κρίνει άμεσα τον συγγραφέα–, πάντα θα ενδιαφέρουν, αν έχουν κάτι να πουν, κάνοντας την εκδοτική έκπληξη.

Η λίστα:
1. Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ και ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της 1965-1982 (2η έκδοση αναθεωρημένη) / ΤΡΟΥΣΑΣ ΦΩΝΤΑΣ / Εκδότης: ΟΓΔΟΟ
2. Η κωμωδία των παρεξηγήσεων / SHAKESPEARE WILLIAM/ Εκδότης: GUTENBERG
3. Καλησπέρα και καλή βραδιά / Η βιογραφία του Βασίλη Καρρά / ΚΑΝΟΥΣΗΣ ΘΑΝΟΣ / Εκδότης: ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ
4. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ / THE ART OF ACTING / ADLER STELLA / Εκδότης: ΙΝΔΙΚΤΟΣ
5. Μαθήματα ζωγραφικής (χαρτόδετη έκδοση) / Χίος, 1981 / ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ / Εκδότης: ΑΓΡΑ
6. ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ / ΔΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ / IBSEN HENRIK / Εκδότης: GUTENBERG
7. Άπασα / Όλα τα έργα / KANE SARAH / Εκδότης: ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
8. Διάφανα κρίνα / Έγινε η απώλεια συνήθειά μας / ΣΑΡΡΗΣ ΘΑΝΟΣ / Εκδότης: ΟΞΥ
9. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ (ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) / HARTNOLL PHYLLIS / Εκδότης: ΥΠΟΔΟΜΗ
10. ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ / BECKETT SAMUEL (NOBEL 1969) / Εκδότης: ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ
11. Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ / FO DARIO (NOBEL 1997) / Εκδότης: ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
12. Η ιστορία της τέχνης σε 21 γάτες / GOULD NIA / Εκδότης: ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ
13. Αισχύλος: Ορέστεια 2024 / ΑΙΣΧΥΛΟΣ / Εκδότης: ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
14. Ο καθρέφτης και το μαχαίρι / ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ / Εκδότης: ΙΚΑΡΟΣ
15. ΑΜΛΕΤ / SHAKESPEARE WILLIAM / Εκδότης: GUTENBERG
16. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ) / ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ / Εκδότης: ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ
17. Στα φώτα / Η πορεία στο θρυλικό Actors Studio και άλλες ιστορίες ζωής, συνομιλίες με τη Νατάσα Μπαστέα / ΜΑΝΩΛΙΚΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ / Εκδότης: ΑΡΜΟΣ
18. Τα χρώματα και οι μυστικές ζωές τους / ST. CLAIR KASSIA / Εκδότης: ΠΕΚ (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ)
19. Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ / WILLIAMS TENNESSEE / Εκδότης: ΗΡΙΔΑΝΟΣ
20. ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ) / GOMBRICH HANS-ERNST / Εκδότης: ΜΙΕΤ (ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ)

7/10/2024
Ο Μίμης Πλέσσας μπροστά στην philicorda, όταν τον είχαμε επισκεφθεί με όλο το team του Jazz & Τζαζ την άνοιξη του 2005.

Το όργανο, παρότι δεν δούλευε, κάτι είχε καεί εξ όσων θυμάμαι, ο μαέστρος το είχε ακόμη τότε στο σπίτι του.
Ο δίσκος του 1965, που είναι πάνω στο όργανο, είναι ο δικός μου. Ο μαέστρος δεν τον είχε στη δισκοθήκη του, αλλά είχε τα tapes, τα οποία είχε ψηφιοποιήσει και περάσει σε CD-R (από το οποίο και θα γινόταν τελικά το μάστερ, για το CD του Jazz & Τζαζ).
Για την ιστορία, και για το πώς προέκυψαν όλα αυτά, δες το προηγούμενο ποστ-κείμενο, που ανέβηκε σήμερα στο LiFO. gr.
(Η φωτογραφία είναι του Στέφανου Σαμακά).

6/10/2024
Γιάννης Πατίλης "Αλλά τώρα, προσέχτε!..." (1973)

5/10/2024
Ένα από τα τελευταία πολύ σπουδαία τραγούδια του Πλέσσα, σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη, που δεν θα το δεις εύκολα στα ποσταρίσματα, ούτε θα το ακούσεις από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα...
https://www.youtube.com/watch?v=D_2vdJ8-jmo

5/10/2024
Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’80 τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα από τον ελληνικό κινηματογράφο, και βασικά από τις ταινίες της Finos Films, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο – ως εμπορικό προϊόν. Ελάχιστοι ασχολούνταν με αυτά. Δεν τα άκουγες ούτε στα κέντρα, ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε πουθενά. Που λέει ο λόγος δηλαδή. Αραιά και πού έπιανε κάτι τ’ αυτί σου. Ο χαμός έγινε μετά το 1987-88, με το ξεκίνημα της «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης.
Η αναζήτηση ρεπερτορίου, προκειμένου να βρεθούν με 24άωρο πρόγραμμα, από τη μια μέρα στην άλλη, εκατοντάδες ραδιοσταθμοί, δημιούργησε μια πρώτη έκρηξη. Τότε συλήθηκαν και τα επαρχιακά δισκάδικα. Όταν δε η ιδιωτική τηλεόραση θα άρχιζε να προβάλλει κάθε λίγο και λιγάκι και τις σχετικές ταινίες, καμιά 50αριά φορές το μήνα, θα γινόταν το σώσε.
Είμαι σίγουρος, αν και δεν έχω στοιχεία, γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμα, πως τα 3/4 των πωλήσεών του «Ο Δρόμος» τα έκανε μετά το 1990, και βασικά μετά την καθιέρωση του CD. Μέχρι τότε αμφιβάλλω αν είχε πουλήσει 150-200.000 αντίτυπα (και πολλά λέω).
Αυτή η φάση εν τω μεταξύ έχει πολλές διαστάσεις, που δεν προλαβαίνω να τις γράψω στο ποστ. Τη βασικότερη θα πω.
Όσο έργο του Πλέσσα, τραγούδια και συνθέσεις, δεν πέρασε από τον μικροαστικό ελληνικό κινηματογράφο αγνοείται, και κανείς δεν ασχολείται με δίσκους τού μαέστρου τύπου «Λουκιανού Νεκρικοί Διάλογοι», «Παράσταση», «Σταθμός 0», «Τα Μόρτικα», «Ουτοπία» και άλλα πολλά, που δεν παύει να έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Η ιδιωτική ραδιοφωνία και η τηλεόραση έχουν κάνει πολύ μεγάλο κακό στο ελληνικό τραγούδι διαχρονικά –δεν μ’ ενδιαφέρουν τώρα τα άλλα– και αυτό το πιστεύω από χρόνια. Και το κακό είναι πολλών διαστάσεων. Δεν αφορά μόνο τον Πλέσσα και τους (ξεχασμένους) δίσκους του.

SATOKO FUJII QUARTET μετά από χρόνια ξανά σε κίνηση το συναρπαστικό κουαρτέτο

Το κουαρτέτο της ιαπωνίδας πιανίστριας Satoko Fujii ήταν ανενεργό για πολλά χρόνια. Σχηματίστηκε στην αρχή των 00s από τους Natsuki Tamura τρομπέτα, Satoko Fujii πιάνο, Hayakawa Takeharu μπάσο και Tatsuya Yoshida ντραμς (από Ruins, Acid Mothers κ.λπ.), δίνοντας πέντε άλμπουμ στο διάστημα 2001-2007, για να ξανασφίξει τις σχέσεις του μόλις πρόσφατα, τον Απρίλιο του 2024, όταν θα ηχογραφούσε στα Orpheus Recording Studios του Τόκυο το παρόν “Dog Days of Summer” [Libra Records, 2024]. Το σχήμα αυτό είναι ένα από τα πιο... rock της Ιαπωνίδας, και αυτό, οπωσδήποτε, το κάνει διαφορετικό.

Σε χοντρές γραμμές θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και jazz-rock το Satoko Fujii Quartet, μ’ έναν τρόπο ανατρεπτικό όμως – καθότι ό,τι πράττουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί έχει εντός του στοιχεία ανατροπής, είτε σε σχέση με τα παιξίματα, είτε σε σχέση με τις διαμορφώσεις των κομματιών που ποτέ δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Εδώ τα ηλεκτρικά vibes τα προσδίδει βασικά ο Takeharu με το ηλεκτρικό μπάσο του, που μπορεί να το μετατρέπει και σε κιθάρα ενίοτε με τα πεντάλια του – ενώ και η ορμή του rock δεν λείπει από τα χτυπήματα του Yoshida, που πολλές φορές είναι εκείνος που δίνει το σύνθημα για το οργανικό ξεπάστρεμα (άκου ας πούμε το “Metropolitan expressway”).
Το σχήμα παίζει τρομερά πυκνά και συνεκτικά, με τις συνθέσεις (όλες της Fujii) να ακούγονται... πληθωρικές και ογκωδέστατες. Σε όλα τα κομμάτια μπορείς να εντοπίσεις κάποια ροκ στοιχεία, αν και το “Haru wo matsu” (στη θέση 2), με το σόλο μπάσο του Takeharu στην αρχή, την πιανιστική συνέχεια και την εμπλοκή όλου του γκρουπ, μετά το τρίτο λεπτό, συν το σόλο ντραμς στο τέλος είναι χαρακτηριστικό της αντίληψης των Ιαπώνων για την δυνατή ηλεκτρική μουσική.
Ακόμη και το μικρότερο κομμάτι σε διάρκεια, το 5:45 λεπτών “A parcel for you” σε αποζημιώνει, ως ακροατή, με το καμπανωτό μπάσο και το εξουθενωτικό drumming, συν τον πιανιστικό και τρομπετικό ξεσηκωμό, που ετοιμάζουν οι Fujii και Tamura, με το 11λεπτο “Circle dance” να αποτελεί από μόνο του μια δοκιμασία – και για τα woofers των ηχείων μας και για τ’ αυτιά μας. Τεράστιοι μουσικοί σε σπάνιας δύναμης και λειτουργικότητας συνθέσεις.
Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με δύο 7λεπτα κομμάτια, τα “Low” και “Dog days of summer” – με το πρώτο να μας συστήνει κατά κάποιο τρόπο τους τέσσερις οργανοπαίκτες και με το δεύτερο (και έσχατο) να μας αποτελειώνει μέσα από ένα... jazz-rock παρανάλωμα.
Δίσκος της χρονιάς. Ένας από τους πολύ λίγους τέλος πάντων.
Επαφή: www.satokofujii.com

YEXZA LARA & PABLO SELNIK ηλεκτρικές και ακουστικές μπαλάντες από την Καταλονία

Η Yexza Lara φωνή, πιάνο, rhodes, hammond, μουσική-στίχοι (σε τρία tracks) και ο Pablo Selnik φωνή, ακουστική & ηλεκτρική κιθάρα, φλάουτο, μουσική-στίχοι (σε όλα τα tracks) είναι ένα ντουέτο, με ξεχωριστή επιτυχία στην Καταλονία.
Ο Selnik παίζει μουσική περισσότερο από είκοσι χρόνια, έχοντας δεκάδες εμφανίσεις στην δισκογραφία –με ποικίλων ειδών σχήματα, από «μεταλλικά» και σύγχρονης jazz, έως φολκλορικά και άλλα ορχηστρικά–, περιοδεύοντας σε διάφορες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Ουρουγουάη, Αργεντινή, Παραγουάη, Βραζιλία, Χονγκ-Κονγκ) και ηχογραφώντας με DJs, χορευτές, ηθοποιούς, performers κ.ά.
Όμως και η Lara έχει τη δική της πορεία στα πράγματα, συμμετέχοντας σε διάφορα projects, από pop και world music, μέχρι jazz και avant-garde, ενώ έχει επίσης, τέσσερις προσωπικούς δίσκους και συμμετοχές σε διάφορα φεστιβάλ (εντός και εκτός Ισπανίας).

Οι δύο μουσικοί γνωρίζονται αρκετά χρόνια, όμως τώρα έχουν να μας παρουσιάσουν ένα πλήρες άλμπουμ, το “Como Ese Mar” [Segell Microscopi, 2024], με δώδεκα τραγούδια τους, τα οποία κινούνται, γενικώς, σε μπαλαντικές κατευθύνσεις – ακουστικές και ηλεκτρικές.
Τα τραγούδια είναι απλά, εμπνευσμένα, με ωραίες μελωδίες και επεξεργασμένες αρμονίες, ενώ και οι ενορχηστρώσεις τους είναι ευφάνταστες, καθώς σε αυτές δεν ακούγονται μόνον τα όργανα που χειρίζονται οι Lara και Selnik, μα και άλλα, από άλλους μουσικούς, όπως σύνθια, rhodes, wurlitzer, hammond, clavinet, ηλεκτρικό μπάσο, ντραμς και κρουστά.
Κομμάτια σαν τα “Todo es”, “Sueño recurrente”, “Flor de cerezo” φέρνουν στην μνήμη την τραγουδοποιία του Caetano Veloso ας πούμε – και αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που μπορεί να ειπωθεί για τους Yexza Lara-Pablo Selnik και το άλμπουμ τους “Como Ese Mar”.
Επαφή: https://www.microscopi.cat/yexzalara-pabloselnik

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ ένα από τα πιο ιστορικά άλμπουμ του είναι το «Ο Μίμης Πλέσσας Παίζει Philicorda» από το 1965 – είναι ο δίσκος, που ξεκινά την τζαζ δισκογραφία του σπουδαίου μαέστρου και συνθέτη, στα σίξτις

Το άλμπουμ «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει Philicorda» [Philips, 1965] έχει μια οριακή θέση στην τζαζ δισκογραφία του Μίμη Πλέσσα. Βασικά, γιατί είναι ο πρώτος μεγάλος δίσκος του (LP), μέσα από τον οποίον φαίνεται η σχέση του με την τζαζ. Ο δίσκος είχε φθάσει στα χέρια μου νωρίς στα 90s και κάπως έτσι θα έγραφα για ’κείνον στη στήλη «Δισκορυχείον» του περιοδικού «Jazz & Τζαζ», στο τεύχος #45, τον Δεκέμβριο του 1996.

Εκείνα τα χρόνια κανείς δεν ασχολιόταν με αυτά τα θέματα, καθώς ήταν παντελώς ξεχασμένα και αγνοημένα. Το ίντερνετ βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, πολλοί δίσκοι ήταν άγνωστοι, πληροφορίες δεν υπήρχαν, ενώ και στον χώρο της τζαζ (των εγχώριων fans και των μελετητών της εννοώ) επικρατούσαν διάφορες ακατέργαστες και σκληροπυρηνικές απόψεις – με αυτό το πιο ελαφρύ και lounge κομμάτι της, τέλος πάντων, να είναι εξορισμένο από την ιστορία.
Επειδή εγώ δεν προερχόμουν από τον χώρο της τζαζ, αλλά από εκείνον του «ψαγμένου» ροκ, έβλεπα με πιο καθαρό μάτι κάποια πράγματα, χωρίς να λαμβάνω υπ’ όψη μου τα «κολλήματα» της εποχής. Και κάπως έτσι θα αποφάσιζα να γράψω στο τυπωμένο «Δισκορυχείον», 28 χρόνια πριν, για τον Πλέσσα και τον δίσκο του με την Philicorda – γνωρίζοντας πως έκανα παρέμβαση στο χώρο. Εκείνο το κείμενο είχε ως εξής:
«Η σχέση του Μίμη Πλέσσα με την τζαζ είναι παλαιά και πιθανώς γνωστή σε αρκετούς από σας. Πολυπράγμων ο ίδιος και βεβαίως πολυγραφότατος, μ’ έναν τεράστιο όγκο υλικού αταξινόμητο και ακυκλοφόρητο από χρόνια, ασχολήθηκε με κάθε μουσικό είδος στη διάρκεια της 50χρονης (σ.σ. τότε) καριέρας του. Τελείως τηλεγραφικά θα έλεγα, εδώ, πως αν κάποια δικά του σάουντρακ πέρναγαν στην από ’κει όχθη του Ατλαντικού πιθανώς, σήμερα, να μιλούσε όλος ο κόσμος γι’ αυτόν. Εν πάση περιπτώσει.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ βρίσκει τον Μίμη Πλέσσα να πειραματίζεται με την philicorda, ένα ηλεκτρικό μουσικό όργανο της Philips που επιχειρούσε να πλασαριστεί δίπλα στο hammond. Οι δυνατότητες του οργάνου αυτού, για την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, ήταν επαναστατικές – κάτι που ο Πλέσσας φαίνεται να το αντιλήφθηκε από την αρχή, μεταγράφοντας ουσιαστικά επτά δικές του συνθέσεις και από μία των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Κλάββα, Γιαννίδη και Καπνίση, προσαρμόζοντάς τες στις ανάγκες της philicorda.
Το όλον αποτέλεσμα είχε μιαν αίσθηση πρωτοτυπίας. Πρόκειται για ένα τζαζ άλμπουμ, έξω βεβαίως από τις επαναστατικές καινοτομίες της εποχής, αλλά πάνω σ’ αυτό που κατανοούμε όλοι μας ως jazz feeling. Θα έλεγα δε πως ορισμένα κομμάτια (“Εδώ τελειώνει ο ουρανός”, “Αν σ’ αρνηθώ”) ακούγονται χωρίς ίχνος σκόνης ακόμη και σήμερα. Ο δίσκος, στην εποχή του, ξεχάστηκε πολύ γρήγορα και ποτέ δεν κυκλοφόρησε ξανά. Παραμένει δυστυχώς καλά κρυμμένος ακόμη, αφού και η καταιγίδα της CD-κυκλοφορίας των τελευταίων χρόνων τον έχει για τα καλά λησμονήσει.
Να αναφέρω μόνο τα ονόματα των μουσικών που συμπράττουν: Γιάννης Κανελλίδης και Γιάννης Ιωάννου μαντολίνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπέτα, Γιάννης Σχίζας τρομπόνι, Andrea Ortega σαξόφωνο, Ρήγας Σαριτζιώτης βαρύτονο και τενόρο σαξόφωνο, Νίκος Γκίνος άλτο σαξόφωνο, Τίτος Καλλίρης κιθάρα, Βασίλης Τεκνετζόγλου τύμπανα, Μίμης Πλέσσας philicorda».
Το κείμενο –εννοώ η γνωστοποίηση του δίσκου, μέσω του περιοδικού– είχε κάνει εντύπωση, τότε, σε γνωστούς και φίλους (υποθέτω και στους αναγνώστες), κάτι που με είχε «αναγκάσει» να αντιγράφω κασέτες νυχθημερόν. Εκείνο πάντως που δεν περίμενα ήταν όχι να φθάσει στ’ αυτιά του Μίμη Πλέσσα το δημοσίευμα –κάτι όσο να ’ναι πιθανό–, αλλά την πρωτοβουλία του ιδίου να μου στείλει ένα ευχαριστήριο φαξ, το οποίο θα δημοσιευόταν στο περιοδικό στο τεύχος #48, τον Μάρτιο του 1997. Είχε έτσι ακριβώς...
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mimis-plessas-paizei-philicorda-ena-istoriko-almpoym-apo-1965

η ελληνική τζαζ κατακτά όλο και περισσότερες κορυφές – νέα και παλαιότερα ονόματα σε πρόσφατες παραγωγές, για όλα τα τζαζ γούστα

Η δισκογραφία αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα. Μπορεί να μην την πιάνει ακριβώς, αλλά την περιγράφει σ’ έναν καλό βαθμό. Εννοώ πως στην πράξη, στις σκηνές και τα στούντιο, συμβαίνουν πολλά περισσότερα, τα οποία άλλοτε γίνονται δίσκοι ή ψηφιακά αρχεία και άλλοτε όχι. Πάντως οι καταγραφές σε φυσικές μορφές είναι πάντα εδώ, αποδεικνύοντας και το ύψος των ελλήνων μουσικών της τζαζ, αλλά και την καίρια παρουσία τους, από την ίδια θέση με τους ξένους συναδέλφους τους, στις σύγχρονες προτάσεις του καιρού μας.

Μιχάλης Σιγανίδης, photo: Charis Savvides

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/h-elliniki-tzaz-katakta-olo-kai-perissoteres-koryfes

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 604

5/10/2024
Μίμης Πλέσσας (1924-2024)

Όλα ξεκινούν από εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mimis-plessas-kai-i-tzaz-sti-dekaetia-toy-60

4/10/2024
Θα πάρει Νόμπελ η Σωτηροπούλου και δεν θα έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο της - ποίημά της όμως έχω δει...

4/10/2024

Δυστυχώς, δεν πάει έτσι όλος ο δίσκος... Τι να κάνουμε... Ξαναγυρνάμε σε Tangerine Dream, Klaus Schulze και Michael Hoenig… Ηλεκτρονική μουσική ακούμε εδώ, electronic music δηλαδή, και όχι ό,τι άλλο έχει μπει, με το έτσι θέλω, κάτω από τη συγκεκριμένη ταμπέλα. Hania Rani...
https://www.youtube.com/watch?v=C-qZAUPE7sE

3/10/2024
Άμεση ανάλυση... [Λεωνίδας Ζενάκος, 1955]

3/10/2024

Ελληνίδες μανεκέν, με φορέματα του Γιάννη Τσεκλένη, μπροστά από το ξενοδοχείο Phoenicia της Βηρυττού, το 1970...

2/10/2024
Από τις προσφορές το είχα αγοράσει, τζάμπα σχεδόν. Όλοι οι Ραχμπάνηδες είναι μεγάλοι μάστορες. Εδώ ο Ηλίας στο οπισθόφυλλο του δίσκου (1972), γράφει πως νοιώθει υπερήφανος για την βράβευσή του στην Ολυμπιάδα Τραγουδιού της Αθήνας, τρία χρόνια νωρίτερα (όχι παίζουμε)...
https://www.youtube.com/watch?v=1hbSlNZu_y8

2/10/2024
Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε / γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα περνάμε

1/10/2024
Αυτό το εξώφυλλο του Nick είναι φοβερό και εντελώς προοδευτικό – καθώς ο Nick υψώνει την αριστερή μεγεθυμένη γροθιά του.

Όταν το είχα πρωτοδεί νόμιζα ότι είναι του R. Crumb, που ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει το εξώφυλλο του “Cheap Thrills” –η τεχνοτροπία μοιάζει–, αλλά τελικά είναι κάποιου Don Wilson. Ακόμη και ο τίτλος του δίσκου “My Labors” (δηλαδή οι κόποι μου ή καλύτερα τα βάσανά μου) περικλείει κάποιο μήνυμα. Ιδίως αν ακούσεις το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, που μιλάει έμμεσα για τον πόλεμο (“this madness around me”) και για τον τρόπο, που μπορεί να επιβιώσει η αγάπη μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Τεράστιε Nick!

1/10/2024
Αυτό το θέμα των «συμμετοχών» των καλλιτεχνών σε διάφορες συναυλίες κ.λπ., για «καλό σκοπό», είναι κομμάτι περίεργο –για να μην πω κάτι άλλο– και θέλει πολλή προσοχή.
Πρέπει να αποφευχθεί εννοώ εκείνη η παλιά συνήθεια να τραγουδάμε για το ένα ή το άλλο, έτσι, ελαφρά τη καρδία. Και θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε κάτι τέτοιο να γίνεται αλλιώς, για να μην υπάρχουν σκιές τού στυλ… ορισμένοι εκμεταλλεύονται κάποια κοινωνικά γεγονότα, για να προωθήσουν την καριέρα τους.
Είμαι της γνώμης, λοιπόν, πως τέτοιου τύπου «συμμετοχές» κρίνονται από το ΤΙ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ο καθείς. Όσο θα συμμετέχεις κάπου ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ δεν θα παύει, αυτό, να είναι λιγάκι ύποπτο. Τουλάχιστον κάποιοι από ’μας θα μπορούν να προσάψουν κάτι τέτοιο.
Τελικά μου φαίνεται πως με το να ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ, σε διάφορα τέτοια «κοινωνικής ευαισθησίας» events, όλο και κάτι περισσότερο διακινδυνεύεις.

JASON ANICK / JASON YEAGER τζαζ βιολί και πιάνο σε πρώτο πλάνο

Ο Jason Αnick, όπως έχουμε γράψει κι άλλες φορές, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τζαζ βιολιστές. Το ίδιο, δε, θα λέγαμε και για τον φίλο του πιανίστα Jason Yeager. Anick και Yeager έχουν συνεργαστεί πολλές φορές σε διάφορα άλμπουμ, ενώ έχουν υπογράψει και ένα από κοινού, με τα ονόματά τους στο εξώφυλλο εννοούμε – λέμε για το “United” [Inner Circle Music, 2016], για το οποίο τα έχουμε πει παλαιότερα στο blog. 

Το “Sanctuary” [Sunnyside Communications, 2024] μπορεί να είναι το δεύτερο(;) CD που συνυπογράφουν οι Anick / Yeager, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ακούγονται μόνοι τους εδώ. Στην πράξη συζητάμε για ένα οκτέτο(!), το οποίο συναποτελούν οι Jason Palmer τρομπέτα, Billy Buss τρομπέτα, Edmar Colón τενόρο σαξόφωνο, Naseem Alatrash τσέλο, Greg Loughman μπάσο και Mike Connors ντραμς.
Εν τω μεταξύ από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ τα έξι είναι συντεθειμένα από το δίδυμο Anick / Yeager, ένα ανήκει στον Yeager, ένα στoν Anick και στον τσελίστα M. O’Rourke, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές, μία στο “‘Raindrop’ Prelude Op. 28, No. 15 in Db Major” του Frédéric Chopin και μία στο “Lost” του Wayne Shorter.
Το “Sanctuary” είναι ένα πολύ ουσιώδες και καλοτοποθετημένο άλμπουμ σύγχρονης jazz, που κινείται, όμως, πριν από το όριο της avant-jazz. Αυτό σημαίνει πως οι μελωδίες κυριαρχούν και πως το άκουσμα είναι οικείο στο «μέσο αυτί», δίχως να υπονοείται πως ό,τι καταγράφεται εδώ είναι προδικασμένο ή αναμενόμενο. Απεναντίας υπάρχει πολύ και δυνατό... εκπληκτικό υλικό, το οποίο φέρει εις πέρας ένα πλήρες σχήμα, αποτελούμενο από «τα πάντα». Πιάνο-μπάσο-ντραμς, αλλά και δύο τρομπέτες, μαζί με τενόρο, συν βιολί και τσέλο. Φυσικά, τα έγχορδα παίζουν ξεχωριστό ρόλο στις ενορχηστρώσεις ή οποίες δεν είναι πάντα μοιρασμένες. Σε κάποια κομμάτια είναι τα έγχορδα εκείνα που πρωταγωνιστούν, όπως συμβαίνει με το “Colorado” για παράδειγμα, αλλού υπάρχουν ισορροπίες ανάμεσα σε έγχορδα, πνευστά και πιάνο (“Farewell”), αλλού υπερισχύουν το πιάνο με τα πνευστά (“Futures past”) κ.ο.κ. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, είναι οι συνθέσεις εκείνες που κάνουν την διαφορά στο “Sanctuary”, με το σχήμα να παρουσιάζει φοβερά πράγματα, όπως συμβαίνει με το lead track “Futures past”, που βγάζει ατσάλινη δύναμη, ή το “Nearness of now”, που συνδυάζει πιο παραδοσιακές αναφορές με πιο μοντέρνα παιξίματα, με τον λυρισμό να κυριαρχεί στη σύνθεση του Chopin και με το τενόρο του Colón να τα «χώνει» άγρια στη σύνθεση του Shorter.
Παρότι το “Sanctuary” διαρκεί περί την μία ώρα, έχει τέτοια εξέλιξη, ενότητα και συνέπεια σαν άκουσμα, εξαναγκάζοντάς σε να το ακούς και να το ξανακούς, δίχως να το σκέφτεσαι. Όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο άλμπουμ, προφανώς.
Επαφή: www.sunnysiderecords.com