ΨΥΧΟΤΕΚ κοινόβιο τέλος

Ψυχοτέκ είναι ο Παναγιώτης Τομαράς, γνωστός μας από την Κυματική Αθηνών και το άλμπουμ της «Υπνοδρόμιο» [Same Difference Music, 2020], όπως και από τα Ηχοτοπία και το άλμπουμ τους «Χωρίς Ταχύτητα» [Inner Ear, 2019].
Γράφαμε για τα Ηχοτοπία, εδώ στο blog, πως... ανήκουν στο χώρο του κλασικού electro (ας το πούμε και synth-pop). Χωρίς αβαντγκάρντιες, πειραματισμούς και τα τοιαύτα, επιδιώκουν να οικοδομήσουν ένα περιβάλλον, που παραπέμπει στα eighties (και late seventies και early nineties) ηλεκτρονικά μονοπάτια, πράγμα το οποίο καταφέρνουν, επειδή συνθέτουν με τρόπο απλό και χωρίς άσκοπες φιοριτούρες – κοινώς... έχουν πιάσει το νόημα.
Ενώ για την Κυματική Αθηνών σημειώναμε, ανάμεσα σε άλλα, πως εδώ κυριαρχεί μια... ηλεκτρονικά πλασαρισμένη ambient, αν και... υπάρχουν και ποικίλες άλλες αναφορές, που «μπερδεύονται» ανάμεσα, προσδίδοντας στον δίσκο τους και άλλες διαστάσεις.

Τα πράγματα δεν αλλάζουν δραματικά – με το νέο project, το Ψυχοτέκ, να αφορά σε ένα ακόμη electro άλμπουμ, που αποκαλείται «Κοινόβιο Τέλος» [Inner Ear, 2023] και που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια έκκεντρη «τιμή» σε διάφορες όψεις τής ελληνικής ταινίας(;). Βάζουμε ερωτηματικό, γιατί τα samples δεν αποκαλύπτονται, αν και εύκολα μπορείς να αναγνωρίσεις, σε αυτά, τη φωνή διαφόρων (ελλήνων) ηθοποιών. Γενικώς, οι φωνές παίζουν ένα σημαντικό ρόλο εδώ, ισοδύναμο θα λέγαμε με την μουσική, χωρίς, σε κάθε περίπτωση, να έχουμε να κάνουμε με τραγούδια.
Βασικά ο Ψυχοτέκ θέλει να πει κάποια πράματα, χρησιμοποιώντας τον λόγο «τρίτων», μοντάροντας έτσι ένα electro, με καλυμμένες κοινωνικές αναφορές.
Για παράδειγμα στο «Κοινόβιο τέλος» ακούμε κάτι για «επιστροφή στις ρίζες», «ελληνικότητα» και «παράδοση», που θα μπορούσε να τα εκλάβεις και από την ειρωνική πλευρά, ενώ στο «Μη μαδάς τις μαργαρίτες» ακούς στην αρχή μια φωνή που προειδοποιεί για βόμβες σε κινηματογράφο, καθώς μέσα από ένα αγχωτικό beat, ξεπετάγεται μια γυναικεία φωνή, κάπως σαν της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, να τραγουδά ένα παλιό ταγκό του Φώτη Πολυμέρη.
Ένα από τα καλύτερα πάντως κομμάτια της Side A είναι το techno «Να βάλεις τάξη στη ζωή σου», ενώ αρκετά ενδιαφέροντα είναι και το «Είπες να ’μαστε φίλοι», που βασίζεται σ’ ένα strong beat με γρήγορες αλλαγές, όπως και το περισσότερο υποχθόνιο “Gaslighting”.
Η δεύτερη πλευρά θα ξεκινήσει με το «Εσύ ζεις μόνο για τους άλλους», ένα έντονο κομμάτι, ένα αστικό electro με κάπως ανακατωμένα λόγια, με το επόμενο «Δεν είναι αυτό που νομίζεις» να διαθέτει καλό beat, έχοντας και αυτό χορευτική προοπτική (ακούς και Καρέζη-Καζάκο εδώ). Στιγμές της... καθημερινότητας ακούμε και στο «Μη λες ψέματα (Μας ακούει ο Ύψιστος)», με το «Αϋπνίες» να προσφέρει, πέρα από το κλασικό νανούρισμα («Ύπνε που παίρνεις τα μωρά») και κάποια αρχέτυπα electro beats, που προσδίδουν στο κομμάτι ένα ξεπέταγμα (από τα πιο ενδιαφέροντα tracks του «Κοινόβιο τέλος»). Το «Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς» ξεκινά με samples φωνών από τους παλαιούς ηθοποιούς Γιάννη Αργύρη και Ζώρα Τσάπελη (αυτοί πρέπει να είναι), ενώ τα beats είναι απλά κι εδώ, με το κομμάτι να ξετυλίγεται κατανοητά και ωραία.
Ένα άλμπουμ με αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον είναι το «Κοινόβιο Τέλος» του Ψυχοτέκ.
Επαφή: www.inner-ear.gr

MEREM ένα ελληνικό συγκρότημα που κινείται σε ethnic-folk-jazz δρόμους

Οι Merem είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που κινείται σε ethnic-folk-jazz τραγουδιστικούς δρόμους. Φαίνεται δε πως η έδρα του είναι στην Ολλανδία ή τουλάχιστον φτιάχτηκε εκεί, αφού το φερώνυμο αυτό CD του [Private Pressing, 2023] είναι ηχογραφημένο σ’ ένα ολλανδικό στούντιο, στο χωριό Woerdense Verlaat, κάπου στα νότια της χώρας.
Μέλη των Merem είναι οι Γιώργος Μπερερής πιάνο, rhodes, Ektoras Remsak ντραμς, Δήμητρα Μετζάκη ούτι, Βανέσσα Κουρτέση φωνή και Γιάννης Βαγιανός κοντραμπάσο. Πενταμελές λοιπόν το σχήμα, με το ούτι και το πιάνο να αποτελούν τα lead, τα μελωδικά όργανα, τα οποία, μαζί με το ρυθμικό τμήμα, συνοδεύουν τη φωνή.

Φυσικά, στα κομμάτια τού CD που είναι οκτώ (αν και βασικά επτά) και που έχουν γενικώς μεσαίες διάρκειες (μόνο ένα track ξεφεύγει από τα οκτώ λεπτά, ενώ τα υπόλοιπα είναι κυρίως 4λεπτα και 5λεπτα) υπάρχει χώρος για οργανικές καταδείξεις ακόμη και από το ρυθμικό τμήμα, αλλά εκείνο που κυριαρχεί στο άλμπουμ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι το τραγούδι. Εξάλλου στίχους έχουν τα πέντε από τα επτά κομμάτια τού “Merem”.
Έτσι, και ξεκινώντας από τη φωνή, θα λέγαμε πως αυτή είναι το πιο αδύναμο στοιχείο του γκρουπ και περαιτέρω του δίσκου. Θέλει λοιπόν ένα ξανακοίταγμα το ερμηνευτικό κομμάτι, εν όψει κάποιας επόμενης δουλειάς.
Βασικά έχω τη γνώμη πως οι Merem σ’ αυτό το στυλ που αρέσκονται να παίζουν είναι προτιμότεροι στα ορχηστρικά κομμάτια τους (το “Ten tin” π.χ. είναι πολύ ωραίο), παρά στα τραγούδια – τα οποία και στιχουργικά, αν τα δεις, έχουν αδυναμίες.
Εντάξει, είναι αξιέπαινη η προσπάθεια γενικώς, όταν το παλεύεις και με δικά σου τραγούδια (και όχι διασκευάζοντας ας πούμε ένα-δυο-τρία παραδοσιακά), αλλά θα πρέπει να είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου πρώτα-πρώτα. Να περνάς, δηλαδή, από συνεχείς και αδιάκοπες κρησάρες κάθε τι που σου προκύπτει, δουλεύοντάς το συνεχώς και φέρνοντάς το με τον καιρό σ’ ένα πιο υψηλό επίπεδο.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης για τους Merem, αλλά μέχρι να συμβούν αυτές (οι βελτιώσεις) η γνώμη μου είναι πως τα τραγούδια θα πρέπει να βγουν από το ρεπερτόριο του γκρουπ – και να ξαναμπούν, όταν θα πληρούνται οι προϋποθέσεις.
Επαφή: www.merem.gr

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ η περιπέτεια, που θα οδηγούσε στη φυλακή τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή στη δεκαετία του ’70 - «Για κάποιο παραστράτημα, για μια συκοφαντία» παραλίγο να τρωθεί ανεπανόρθωτα η πορεία του

Είναι γνωστές, μέσες-άκρες, οι περιπέτειες που είχε με το νόμο ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου, στα χρόνια του ’70 – το λέμε, επειδή έχουν γραφεί διάφορα κατά καιρούς, αν και τα περισσότερα (για να μην πούμε όλα) ελλιπή και πρόχειρα.
Εδώ θα επιχειρήσουμε να ανασυνθέσουμε όψεις εκείνης της περιπέτειας, που θα αποδεικνυόταν τραυματική για τον Διονυσίου και που θα επηρέαζε σφόδρα τη ζωή και την καριέρα του.
Όλα θα ξεκινούσαν στο τέλος Σεπτεμβρίου του 1973, με τις εφημερίδες της εποχής, στις αρχές Οκτωβρίου εκείνης της χρονιάς, να τον έχουν πλέον πρώτο θέμα. Τι είχε συμβεί;
Τα πάντα σχετίζονταν με την εξάρθρωση μιας σπείρας εισαγωγής, εμπορίας και διακίνησης ναρκωτικών (χασίς), που θα ακολουθούσε τη διαδρομή Τουρκία-Έβρος-Θεσσαλονίκη-Λάρισα-Αθήνα-Ρόδος και στην οποία (σπείρα) θα ενέχονταν πάνω από 20 άτομα.
Τέσσερα εξ αυτών θα συλλαμβάνονταν στη Θεσσαλονίκη τη νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου του ’73, κοντά στο νέο τότε νεκροταφείο της Πυλαίας, όταν θα πιάνονταν επ’ αυτοφώρω να καπνίζουν χασίς, με άλλους να συλλαμβάνονται στη Λάρισα και με άλλους στην Αθήνα, ενώ θα υπήρχαν και κάποιοι που θα καταζητούνταν – καθώς τα αρχικά άτομα είχαν «κελαηδήσει».

Η σύλληψη του Στράτου
Ο Διονυσίου συλλαμβάνεται μάλλον την τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη του ’73, στην Αθήνα, να κατέχει παράνομα στο αυτοκίνητό του ένα περίστροφο και εννιά φυσίγγια, ενώ στο σπίτι του, μετά από έρευνα, θα βρίσκονταν και 135 αμερικάνικα πακέτα με τσιγάρα, που είχαν εισαχθεί παράνομα κι αυτά. Από ναρκωτικά τίποτα.
Τον Διονυσίου, που τότε ήταν 38 ετών, τον είχε «δώσει» κάποιος Δημήτριος Δημητριάδης ή Τράκας, 43 ετών, σεσημασμένος λαθρέμπορος ναρκωτικών, και αρχηγός της σπείρας (είχε πιαστεί στο αυτοκίνητο), ενώ από κοντά και κάποιος Μωυσής Καλανταρίδης, 33 ετών –που είχε συλληφθεί κι αυτός και ήταν γνωστός στους λαϊκούς ξενύχτηδες της συμπρωτεύουσας απλώς ως «Μωυσής», ιδιοκτήτης ων του λαϊκού κέντρου διασκέδασης Δειλινά–, θα ισχυριζόταν πως προμήθευε με χασίς τον Διονυσίου.
Ο Στράτος συλλαμβάνεται λοιπόν, στην Αθήνα, για να οδηγηθεί στον εισαγγελέα ποινικής αγωγής, την 1η Οκτωβρίου 1973, ο οποίος θα ασκούσε δίωξη εναντίον του για παράβαση του ΝΔ 743/70 «περί ναρκωτικών φαρμάκων» σε βαθμό πλημμελήματος και ακόμη για παράβαση του κώδικα «περί φορολογίας καπνού» και τέλος για παράνομη οπλοκατοχή και οπλοφορία. Πολλά μαζεμένα...
Ο Διονυσίου θα παραπεμπόταν στη συνεχεία στον ανακριτή του 4ου τμήματος Αθηνών από τον οποίον και θα ζητούσε 24ωρη προθεσμία, προκειμένου να προετοιμάσει την απολογία του.
Ο Στράτος θα υποστήριζε ότι το περίστροφο τού το είχαν χαρίσει στην Αμερική κατά το τελευταίο ταξίδι του εκεί και πως σκόπευε να το δηλώσει στις αρχές, αλλά είχε αμελήσει. Για τα τσιγάρα θα έλεγε πως τα είχε φέρει κι αυτά από την Αμερική και πως είχε ήδη ενδιαφερθεί, για να πληρώσει τους σχετικούς δασμούς, ενώ για το πιο σοβαρό από τα τρία, τα ναρκωτικά, ο Στράτος θα αρνιόταν την παραμικρή ανάμειξη με τη συγκεκριμένη υπόθεση.
Θα έκανε, όμως, το λάθος –πιθανώς μετά από προτροπή του αστυνόμου που τον εξέταζε, και χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον δικηγόρο του– να ομολογήσει πως είχε κάποια σχέση τέλος πάντων με το χασίς, στο... μακρινό 1967 και πως τώρα ήταν πλέον καθαρός. Του είχαν πει πως έτσι θα απαλλασσόταν. Αυτό, όμως, θα αποδεικνυόταν ολέθριο...
Ο Στράτος, περαιτέρω, θα ισχυριζόταν πως δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την υπόθεση εμπορίας χασισιού και πως αγνοούσε όλα τα άτομα, πλην του Καλανταρίδη, ο οποίος θα τον έμπλεκε, για λόγους επαγγελματικής αντιζηλίας. Τι είχε συμβεί;
Ο Καλανταρίδης είχε ζητήσει από τον Στράτο να τραγουδήσει για 15 μέρες στα Δειλινά της Θεσσαλονίκης, αλλά ο Στράτος δεν είχε δεχθεί, επειδή είχε ήδη κλείσει εμφανίσεις στο κέντρο Φαρίντα. Και κάπως έτσι ο Καλανταρίδης θα τον εκδικείτο.

Ο Διονυσίου θα κρατιόταν στην Ασφάλεια Προαστίων Πρωτευούσης, στον Περισσό, μιλώντας, μάλιστα, σε δύο δημοσιογράφους του «Ταχυδρόμου» λέγοντας ανάμεσα σε άλλα:
«Στενοχωριέμαι για τα παιδιά μου και μόνο. Έχω ένα αγόρι (σ.σ. τον Άγγελο) και ένα κορίτσι (σ.σ. την αείμνηστη Τασούλα) (σ.σ. τα άλλα δύο παιδιά, ο Στέλιος και ο Διαμαντής, δεν είχαν γεννηθεί ακόμη). Τα παιδιά πηγαίνουν στο Γυμνάσιο, και όπως καταλαβαίνετε θα έχουν έρθει σε πολύ δύσκολη θέση, για τα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον πατέρα τους. Σ’ όλη μου τη ζωή, στην καριέρα μου, σαν καλλιτέχνης, δεν είχα ποτέ προβλήματα. Πάντα είχα ψηλά το κεφάλι. Μακριά από πάρε-δώσε με την αστυνομία. Ούτε ως μάρτυρας δεν έχω πάει σε δικαστήριο. Από το 1960 που τραγουδάω περπάταγα πάντα σε τεντωμένο σχοινί. Πρόσεχα και το παραμικρό μου βήμα. Δυσκολεύτηκα, αλλά δεν έχασα την ισορροπία μου. Κάθε μέρα που πηγαίνω στο μαγαζί βρίσκω να με περιμένουν τέσσερα-πέντε μπατιράκια και τα χαρτζιλικώνω. Δεκαπέντε χρόνια παλεύω, για να φθάσω μέχρι εδώ. Τώρα που έφθασα κι εγώ στην κορυφή θέλουν να με γκρεμίσουν. Πώς θα πάω σπίτι μου και θα δω τους γείτονές μου;».
Κατά την προσαγωγή του στο δικαστήριο ο Στράτος Διονυσίου θα αρνιόταν να απαντήσει σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάλιστα δύο φωτορεπόρτερ, στην οδό Αρσάκη, θα επιχειρούσαν να τον φωτογραφίσουν, με τον Στράτο να κυνηγάει τον έναν, και με τους φίλους του να καταδιώκουν τον δεύτερο – κάποιον Σπυρίδωνα Ζαφειράτο. Ο Ζαφειράτος, για να προστατευθεί, θα χωνόταν σ’ ένα κατάστημα δακτυλογραφήσεων, εκεί όπου θα έμπαιναν και οι φίλοι του Διονυσίου, χτυπώντας τον και επιχειρώντας να του αποσπάσουν τη φωτογραφική μηχανή.
Τελικά ο Διονυσίου θα εγκατέλειπε την καταδίωξη του πρώτου φωτορεπόρτερ και επιβιβαζόμενος σε αυτοκίνητο θα αναχωρούσε, για το γραφείο του ανακριτή – με τον Ζαφειράτο να μεταβαίνει στον εισαγγελέα, υποβάλλοντας μήνυση για εξύβριση, σωματικές βλάβες και απειλές εναντίον του Στράτου Διονυσίου και παντός συνυπευθύνου. Κάποιοι διάλογοι, πάντως, είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Μαγκιόρες κουβέντες...
Δημοσιογράφοι: Τι ακριβώς συνέβη κ. Διονυσίου;
Διονυσίου: Τίποτε, αφήστε με ήσυχο.
Δημοσιογράφοι: Μα γράφτηκε στις εφημερίδες ότι σας βρήκαν ένα πιστόλι...
Διονυσίου (κοροϊδευτικά): Πιστόλι; Τι πιστόλι;
Φίλος Διονυσίου: Γιατί, κακό είναι ρε αγόρια να έχεις περίστροφο;
Δημοσιογράφοι: Είναι παράνομο...
Διονυσίου και φίλοι (μαζί): Και τι πα να πει παράνομο; Ίσα ρε μάγκες... Γράψτε ότι ήταν ψεύτικο το παιχνίδι...
Άλλος φίλος (με μπάσα φωνή): Όχι, μην το γράψεις αυτό. Ο Στράτος δεν κρατάει ψεύτικο πράμα...
Εν τω μεταξύ είχαν κληθεί, για να καταθέσουν ενώπιον του ανακριτή και δύο δημοσιογράφοι, ο Νίκος Στάγκος και ο Κώστας Τσαρούχας, οι οποίοι είχαν ήδη συνομιλήσει με τον αρχηγό της σπείρας, τον Δημητριάδη ή Τράκα.
Ο Δημητριάδης είχε αναφέρει τόσο στους δημοσιογράφους, όσο και στην προανακριτική απολογία του, ότι ο Στράτος αγόραζε χασίς από ’κείνον και το οποίο κάπνιζε, πριν βγει στην πίστα, στα διάφορα κέντρα που εργαζόταν. Απολογούμενος, όμως, ενώπιον του ανακριτή ο Δημητριάδης θα ανακαλούσε όσα είχε πει για τον Διονυσίου, ισχυριζόμενος μάλιστα πως ουδέποτε είχε έλθει σε επαφή μαζί του, για να τον προμηθεύσει με χασίς.
Στις 27 Οκτωβρίου του ’73 ο Στράτος Διονυσίου είχε οριστεί να απολογηθεί στον ανακριτή, για όλα όσα τον κατηγορούσαν, αλλά θα ζητούσε 48ωρη προθεσμία για να ετοιμάσει την απολογία του, με τις εφημερίδες να γράφουν, στις 30 Οκτωβρίου, πως ο Στράτος θα προφυλακιζόταν, μετά από ομόφωνη απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα, και με τον λαϊκό τραγουδιστή να ισχυρίζεται ξανά, πως σε σχέση με το χασίς, είχε πέσει θύμα πλεκτάνης, καταθέτοντας μάλιστα και ιατρική γνωμάτευση σύμφωνα με την οποία δεν ήταν τοξικομανής.
Έτσι, ο Στράτος θα μεταφερόταν στις φυλακές με υπηρεσιακό αυτοκίνητο τής υποδιεύθυνσης μεταγωγών Θεσσαλονίκης, μετά την απόρριψη αιτήματος τού συνηγόρου του να τον οδηγήσει ο ίδιος, εκεί, με το αυτοκίνητό του, και με τους φίλους του Στράτου να τσακώνονται ξανά με τους φωτορεπόρτερ, προστατεύοντάς τον από άσκοπες-σκανδαλοθηρικές φωτογραφίσεις.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/stratos-dionysioy-i-peripeteia-poy-tha-odigoyse-sti-fylaki-ton-megalo-laiko

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 552

7/12/2023
Προσπαθούσα να θυμηθώ ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος με τούρκικα που αγόρασα ποτέ και ενώ έψαχνα... στη μνήμη μου... στα 90s, θυμήθηκα αυτό το αριστούργημα, που το είχα ακούσει σίγουρα πριν από το 1985 και είπα... α, εδώ είμαστε.
Γι’ αυτή την περιπτωσάρα είχα γράψει γ@μιστερό άρθρο στο Jazz & Τζαζ, μάλλον πριν το 2010, ενώ αργότερα θα το περνούσα και στο δισκορυχείον (δες στα σχόλια). Πολύ θα ήθελα να την ξαναπιάσω αυτή την ιστορία –και κάποια στιγμή θα το κάνω–, γιατί τώρα γράφω άλλα τόσα... Ένα απόσπασμα εδώ...

Περί το 1983 (στον δίσκο δεν αναφέρεται χρονολογία, αλλά τότε πρέπει να ήταν - ίσως και λίγο αργότερα) εμφανίστηκε στην ελληνική αγορά ένα LP, σε ετικέτα Virgin, υπό τον τίτλο “Bazaar/Istanbul Express 02:00”. O Γιώργος Μαρκάκης είχε δημιουργήσει μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή, επιλέγοντας κομμάτια από διάφορα άλμπουμ των δύο συγκροτημάτων (ανάμεσά τους το φοβερό “Hodja vender tilbage” από το live των Bazaar, το “Istanbul express” και το “Urfa” από το φερώνυμο άλμπουμ των Istanbul Express κ.λπ.), ρίχνοντας, κατά κάποιο, τρόπο... το μπουκάλι με το άγνωστο μήνυμα στη θάλασσα. Θυμάμαι, πως είχα ακούσει τότε κάποια κομμάτια στο ραδιόφωνο και πως είχα πάθει πλάκα. Μου άρεσαν πολύ. Και παρ’ όλο τις κακές κριτικές που είχα διαβάσει στα περιοδικά της εποχής (οι συνάδελφοι «κράζανε», στο στυλ «έρχονται οι Τούρκοι να μας δείξουν πώς θα παιχτούν τα δημοτικά μας;» – ΟΚ, η εποχή ήταν ακόμη πρώιμη στην Ελλάδα για ethnic παρεκτροπές, αν και τούτο δεν μας απαλλάσσει από το να μην βλέπουμε μπροστά απ’ την μύτη μας), αγόρασα αμέσως το άλμπουμ, απολαμβάνοντάς το, σε διάφορες φάσεις, μέσα στα χρόνια.

7/12/2023
Τον Özdemir Erdoğan –δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με τον «σουλτάνο», αν και δεν το νομίζω– δεν τον ξέρουν στην Ελλάδα, παρότι θα έπρεπε. Όχι μόνο γιατί είχε διασκευάσει το «Έφυγε, έφυγε» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, που είχε πρωτοπεί ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1966, ως “Duyduk duymadιk demeyin” (άκου στα σχόλια), αλλά και γιατί είχε επισκεφθεί την Αθήνα το καλοκαίρι του 1972, για να συμμετάσχει στην 5η Ολυμπιάδα Τραγουδιού στο Παναθηναϊκό Στάδιο (7-9 Ιουλίου), με το τραγούδι “Gurbet” (Ξενητειά) (άκου επίσης στα σχόλια), μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του στην Τουρκία, που θα ερμήνευε η σύζυγός του Ayşen Erdoğan. 

Τότε είχε φωτογραφηθεί μπροστά από τον εύζωνα, στο Σύνταγμα, μαζί με την Ayşen.

6/12/2023
Θυμάμαι παλιά σε μια συνέντευξη τον Δημήτρη Πολύτιμο να λέει «παίζαμε πρωινό στον Αρέτα» και τον άσχετο συντάκτη να ακούει και να γράφει «παίζαμε πρωινό στο Ναρέτα» (να μετατρέπει δηλαδή το πρόσωπο σε… μαγαζί!
Σήμερα διαβάζω:
>>Το συγκρότημα όμως δεν κατάφερε να βρει εταιρεία για να κυκλοφορήσει δίσκο μεγάλης διάρκειας ενώ μια μαγνητοσκοπημένη τους εμφάνιση για την εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη «Δισκοθήκη» που είχε θεματολογία για τη νεολαία κόπηκε από τη λογοκρισία.<<
Καλά, αφήνω κατά μέρος αυτό το... κόπηκε από τη λογοκρισία, που έχει καταντήσει καραμέλα, με αυτούς που το γράφουν να αγνοούν τι ακριβώς σημαίνει «λογοκρισία», αλλά μένω στην εκπομπή «Δισκοθήκη, που είχε θεματολογία για τη νεολαία». Προφανώς το άτομο που τα γράφει αυτά νομίζει πως υπήρχε κάποια εκπομπή στην τιβί με νεολαιίστικα θέματα και κάπου εκεί ανάμεσα έμπαιναν και τραγούδια. Αγνοεί δηλαδή πως ο τίτλος της εκπομπής ήταν «Δισκοθήκη για Νεολαία» και όχι σκέτο «Δισκοθήκη», και πως ήταν μία καθαρά μουσική εκπομπή.
Πιο κάτω στο ίδιο άρθρο λέει: >>«Ο Ντάμης ο ληστής» αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία<<
Ζήτησε η εταιρία αλλαγή του τίτλου από ποιον; Δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος ούτε τι γράφει, ούτε πολύ περισσότερο τι είχε γίνει.
Στον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου υπήρχε τραγούδι «Ο παλιάτσος κι ο ληστής». Εκεί δεν ενοχλούσε την εταιρεία η λέξη «ληστής»; Απλά στο LP δεν υπήρχε λόγος να αλλαχτεί η λέξη από την εταιρεία την ίδια, όχι από την λογοκρισία, γιατί οι παραγωγοί στο ραδιόφωνο θα μπορούσαν να μεταδώσουν οποιοδήποτε άλλο τραγούδι από τον δίσκο και να τον διαφημίσουν. Στο 45άρι όμως οι επιλογές είναι μόλις δύο. Και όταν έπιανε ο άλλος το δισκάκι στα χέρια του και διάβαζε πάνω «Ντάμης ο ληστής» μπορεί να μην το μετέδιδε και να το πέταγε (δηλαδή κι εγώ άμα διάβαζα όχι ληστής, αλλά Ντάμης -άκου... Ντάμης!- μάλλον θα έκανα το ίδιο ) . Οπότε η ίδια η εταιρεία κάνει τον «ληστή» «σκληρό», για να αποφύγει μία ενδεχόμενη τέτοια αντιμετώπιση (περιττό να πω πως μέσα στο τραγούδι η λέξη «ληστής» ακούγεται). Δεν ζήτησε δηλαδή από κανέναν αλλαγή, απλά τον άλλαξε μόνη της.
Παρακάτω στο ίδιο άρθρο διαβάζεις «ΕΜΙΕΛ» αντί για ΕΜΙΑΛ, πως η «Η ώρα του Stuff» είναι ψυχεδελικό τραγούδι και άλλα τέτοια φαιδρά, ων ουκ έστιν αριθμός, που δείχνουν την παντελή άγνοια του ατόμου γύρω απ’ αυτά τα θέματα.

5/12/2023
Και καπάκι μετά το "Σούξου μούξου του" τάιζα τα τζουκ-μποξ μ' αυτό...
Ήταν η εποχή των σλογκανικών τραγουδιών, στα μέσα της δεκαετίας του '70, στα οποία ειδικεύονταν ο Μουσαφίρης, ο Ψυχογιός και ορισμένοι ακόμη.

Δεν είναι να τα υποτιμάς αυτά τα κομμάτια, πόσο μάλλον όταν ακούς τον Ψυχογιό να λέει... «Ψηλά δε φτάνει μόνο ο αητός / μα γλείψε-γλείψε φτάνει και το σαλιγκάρι»...
https://www.youtube.com/watch?v=sh0iiCrH6i4

5/12/2023
Επειδή διαβάζω διάφορα περί Παπαδιαμάντη (συνήθως ό,τι να ’ναι), με αφορμή τη νέα «Φόνισσα», μεταφέρω εδώ, ξανά, κάτι σύντομο και πολύ δυνατό για τον Σκιαθίτη, γραμμένο από τον Δημήτριο Τσάκωνα (πανεπιστημιακός, υφυπουργός και υπουργός και στις δύο χούντες, Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη), στην «Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας»:
«H προσπάθεια του Παπαδιαμάντη ήταν ιδεαλιστική. Ζώντας κατά Χριστόν οφείλει να διάγει ασκητικά. Αυτού λοιπόν του λιτού πνεύματος τη διεύρυνση θέλει να επιτύχει μέσα στη διαμορφούμενη “αστική κοινωνία”, σε μια στιγμή όπου οι τελευταίοι εκπρόσωποι του ελληνικού διαφωτισμού (Ασώπιος, Κουμανούδης, Καστόρχης) εξαφανίζονταν από το ιστορικό προσκήνιο νικημένοι. Και εντάσσεται μεν ο Παπαδιαμάντης στο πνεύμα του αντιδιαφωτισμού (που έχει τις ρίζες του στον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, στον Νικόδημο Αγιορείτη και στον Μακάριο Νοταρά), αλλά όχι και της φεουδαρχίας, αφού με το να επιτίθεται κατά των δεσποτάδων με σφοδρότητα, που ξεπερνάει κατά πολύ τους κολάφους και αυτού ακόμη του διαφωτισμένου Κοραή, κτυπάει το κατ’ εξοχήν ορατό στρώμα της νεοελληνικής φεουδαρχίας. Την ίδια επιθετικότητα και ειρωνεία διατηρεί και απέναντι πλουτοκρατών, κοτζαμπάσηδων και πολιτικάντηδων, γιατί οι πολιτικοκοινωνικές αφορμήσεις του είναι ευαγγελικές. Επιχειρεί, ο Παπαδιαμάντης, χωρίς να είναι απόλυτα συνειδητό, σύνθεση ορθοδοξίας και σοσιαλισμού, χριστιανισμού και καταπιεσμένων. Έχει το όραμα μιας Ελλάδας υπαίθριας και θεοσεβούμενης, αυθεντικής και τραυματισμένης, αργοκίνητης στις νοοτροπίες της, παραδοσιακής στις συμπεριφορές της και εκρηκτικής συχνά στα ξεσπάσματά της».

5/12/2023
Δεν ψήφισαν κατά των τραπεζιτών, κατά της Λαγκάρντ και του Στουρνάρα, μαζί με τους οποίους αποδεκάτισαν την ελληνική κοινωνία, αλλά προτίμησαν το «παρών». Η πλέον συστημική «αριστερά» του τόπου (Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου, Χαρίτσης) δείχνει τα... χρυσά δόντια της από γεννησιμιού της.

5/12/2023
Καλά... Νέα Αριστερά βρήκαν να πουν το κόμμα οι αποχωρήσαντες Συριζαίοι; Εγώ θα ντρεπόμουν...
Πέρα από το γεγονός πως Νέα Αριστερά υπήρχε στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’60 (ανάμεσα και ο Σωτήρης Πέτρουλας) και που ενεργοποιήθηκε ως οργάνωση και στην μεταπολίτευση με ιδιαίτερη δραστηριότητα (ιδεολογική και οικονομική εξόρμηση, έκδοση περιοδικού κ.λπ.), υπήρξε και η New Left στην Αμερική στα σίξτις, ένας από τους ισχυρότερους προμαχώνες της αντικουλτούρας, με τεράστια επιρροή στα πανεπιστήμια, με συνεχείς αντιπολεμικές δράσεις, δίπλα στους Μαύρους Πάνθηρες και στην Angela Davis, δίνοντας μάχες μέσα στην κοινωνία ενάντια στον ρατσισμό, ενάντια στη στρατολόγηση για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία.
Και όπως θα έλεγε τότε (1969) και ο J. Edgar Hoover (FBI): «Ποτέ πριν σ’ αυτή τη χώρα δεν υπήρξε τόσο ισχυρό επαναστατικό μαρξιστικό κίνημα νεολαίας, που να είναι τόσο πρόθυμο να καταστρέψει την κατεστημένη εξουσία».

Νέα Αριστερά ο Χαρίτσης και η Αχτσιόγλου; Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι...

4/12/2023
Ταϊσμένο στα τζουκ-μποξ επί τη εμφανίσει...

https://www.youtube.com/watch?v=KURWJ3vfMak

4/12/2023
«Ήταν και τα ξένα ακούσματα, για παράδειγμα την εποχή που τέλειωνα το Γυμνάσιο (1973) ή τα πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο ακούγαμε βεβαίως ροκ. Εκτός από τους Έλληνες, τους Poll, τους Socrates Drank the Conium, τους Πελόμα Μποκιού και τα υπόλοιπα συγκροτήματα της εποχής μου, ήταν και το Γούντστοκ, οι Beatles, οι Rolling Stones κ.λπ. Όλα αυτά ήταν ακούσματα... και συμμετοχή στα πάρτυ. Εντάξει εκεί δεν χορεύαμε ελληνικά τραγούδια ή τσάμικο, στα πάρτυ τα νεανικά ή τα μαθητικά, χορεύαμε σέικ».
[Δημήτρης Κουτσούμπας στον Χατζηνικολάου]

Έπειτα απ’ αυτό περιμένω τον Κουτσούμπα να τιμήσει, μετά τον Μικρούτσικο, τον Ξαρχάκο και τους λοιπούς του «έντεχνου», και τον… Robert Williams.
Πλάκα-πλάκα μια τιμητική εκδήλωση στο παλιό, επί δικτατορίας, ελληνικό ροκ (και στο ξένο ροκ της εποχής) από το ΚΚΕ χρειάζεται. Και να γίνει και μια μικροέκδοση από το κόμμα, και να γραφτούν και τα σχετικά. Σαν εκείνο το κείμενο που είχα γράψει εγώ τον προηγούμενο Γενάρη (δες στα σχόλια).

2/12/2023
Κάτι προετοιμάζω να γράψω σχετικό με τον Γιώργο Ιωάννου και καθώς σκέφτομαι μερικά από τα ποιήματά του γίνομαι ράκος. Δεν θέλω να ξαναγράψω τίποτα... Όχι ποιήματα, γιατί δεν γράφω ποιήματα, αλλά τίποτα...

2/12/2023
Θεωρητικά το θέτω. Είναι ποτέ δυνατόν να είναι καλύτερη κινηματογραφική Φόνισσα η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη από την Μαρία Αλκαίου ;

2/12/2023

Stardust International (Σουηδοί) & Tayfun (Τούρκος) (1973)

https://www.youtube.com/watch?v=SX8QFUtXVq8

JON VOYAGER ένα πολύ καλό ελληνικό ροκ άλμπουμ

Τον Jon Voyager πιθανώς κάποιοι να τον γνωρίζουν, ως Jon V, από την παρουσία του στους Need – ένα από τα πολύ καλά, ελληνικά, progressive metal συγκροτήματα, που θα ξεκινούσαν την πορεία τους πίσω στα 00s.
Τώρα, o Jon Voyager, που εν τω μεταξύ έχει πολυποίκιλες δραστηριότητες στον χώρο (στο site του διαβάζουμε πως είναι... γνωστός για τα residencies σε μουσικά κλαμπ, τις παρουσίες του σε μπάντες που παίζουν διασκευές, τις μπάντες που παίζουν σε γάμους και τις σόλο ακουστικές συναυλίες του, με ρεπερτόριο κομμάτια του κλασικού ροκ, της ποπ, του χιπ-χοπ κ.λπ.), έχει έτοιμο το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, που αποκαλείται “Monsters” (2023) και που κυκλοφορεί, σ’ ένα πολύ περιποιημένο εικαστικώς digipak, από την One Little Victory Records. Το λέμε «περιποιημένο», επειδή το πακέτο προσφέρει κι ένα χρήσιμο multi-folded ένθετο, με φωτογραφίες, στίχους, credits και μαζί με μικρές ιστορίες, για κάθε ένα από τα οκτώ τραγούδια του δίσκου – που είναι τι (τα τραγούδια); Γενικώς… rock. Καλοβαλμένο, καλοτοποθετημένο και καλοπαιγμένο.

Τις μουσικές επιρροές του ο Jon Voyager τις αναφέρει από μόνος του, στο site του, και δεν υπάρχει κανένας λόγος εμείς να επιχειρήσουμε να τις μαντέψουμε. Ισχύουν αυτά που γράφει εννοούμε – καθώς οι επιρροές από Neil Young, Elton John, Simon & Garfunkel και David Bowie είναι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο εμφανείς. Προσωπικώς θα έβαζα τον Bowie... πρώτον στις αναφορές τού Jon Voyager, αλλά αυτό δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει αν το υλικό τού “Monsters” έχει πράγματα να πει, και αν σου δίνει την αίσθηση ή την βεβαιότητα πως εδώ κάτι άξιο λόγου συμβαίνει.
Λοιπόν, ο Jon Voyager, έτσι όπως εμφανίζεται στο “Monsters”, είναι ένας πέρα για πέρα σοβαρός τραγουδοποιός. Την ξέρει την τέχνη τού να φτιάχνει τραγούδια, που να έχουν νόημα και που να μπορεί στ’ αλήθεια να τραγουδηθούν από πολλούς και κυρίως (έτσι νομίζω) να δημιουργούν πολύ ευχάριστα συναισθήματα στα live. Είναι για live το υλικό του Jon Voyager, εννοώ, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως και ο δίσκος δεν δείχνει το τραγουδοποιητικό ποιόν αυτού του ανθρώπου.
Εδώ, εξάλλου, υπάρχουν κομματάρες σαν το “Call me when you’re drunk” και σαν το “Minor Tom” (Minor και όχι Major…), ενώ κομμάτι σαν το “Streets of Athens” το λες και πρότυπο σύγχρονου αστικού κοινωνικού τραγουδιού, με έντονο εντός του το προσωπικό στοιχείο.
Στα περισσότερα τραγούδια η μουσική και τα λόγια είναι του Jon Voyager (σ’ ένα έχει γράψει μουσική ο George Tzavaras και σ’ ένα άλλο στίχους ο Adam Georgiou), με τον ίδιο να τραγουδά φυσικά και να παίζει ακουστικές, ηλεκτρικές κιθάρες, πιάνο και κρουστά, και με τις ενοργανώσεις, που είναι οι «σωστές», να είναι ομαδικές.
Πάρα πολύ καλό ροκ... ροκ-ροκ... άλμπουμ, από έναν τραγουδοποιό, που αξίζει να μείνει και να βαθύνει... σ’ αυτό το συγκεκριμένο στυλ τού “Monsters”.
Επαφή: https://jonvoyager.bandcamp.com/album/monsters

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ – ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ distance / no distance

Οι Μανώλης Αγγελάκης (Manolis Aggelakis) και Αντώνης Λιβιεράτος (Antonis Livieratos) είναι παλαιοί γνώριμοι. Πόσο παλαιοί δεν ξέρω... πάντως στον πρώτο δίσκο τού Μ. Αγγελάκη, την «Σταματίνα» [Hitch-Hyke, 2000], o A. Λιβιεράτος θα ήταν εκεί με τα keyboards του, ενώ και στο δικό του «Πλαστικό Κουτί» [Hitch-Hyke, 2000] ο Μ. Αγγελάκης θα συμμετείχε στο τεχνικό team. Μάλιστα, την επόμενη χρονιά (2001) αμφότεροι θα βρίσκονταν στους Illegal Operation – σ’ ένα κοινό γκρουπ δηλαδή. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλες συνεργασίες, των Αγγελάκη-Λιβιεράτου, σε σκηνές και στούντιο, αν και, έως σήμερα, δεν είχαν υπογράψει κάτι από κοινού (ως duo).
Τούτο θα συμβεί τώρα μέσω του “Distance / No Distance” [Same Difference Music, 2023], ενός σκληρού, ηλεκτρικού πειραματικού CD, που είναι γραμμένο στο ξεκίνημα τής covid-19, τον Μάρτιο του 2020 και που κυκλοφορεί τώρα, επιχειρώντας να περιγράψει, κάπως σαν σάουντρακ, τα τότε συμβάντα.

Αν και έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια (παρά κάτι μήνες) από τον Μάρτη του ’20 οι συνέπειες εκείνων των πρωτοφανών καταστάσεων δεν έχουν διερευνηθεί επακριβώς (ούτε πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό στην έκταση, που θα άρμοζε), ενώ ειδικότερα αξεδιάλυτες παραμένουν και οι επιπτώσεις του εγκλεισμού, και της επικοινωνίας από απόσταση, στην μουσική δημιουργία.
Το λέμε, γιατί τα τελευταία ένα-δυο χρόνια ερχόμαστε συνέχεια σε επαφή με ηχογραφήσεις των περιόδων των λοκντάουν, που οπωσδήποτε επιχειρούν να σκιαγραφήσουν το συγκεκριμένο σκηνικό – αποδίδοντάς το άλλοτε με «μαύρο» τρόπο και άλλοτε με έναν περισσότερο αισιόδοξο, που λειτουργεί σαν άρνηση, βασικά, όλων εκείνων που υποφέραμε (τόσο σαν άτομα, όσο και σαν κοινωνία).
Κοντολογίς το κλίμα στο “Distance / No Distance” θα μπορούσε να περιγραφεί, με βάση το πρώτο «άλλοτε», ως εφιαλτικό, σκοτεινό, αδιαπέραστο και καταθλιπτικό, με τα τέσσερα 9λεπτα tracks, που έχουν τίτλους “Irkutsk”, “Nashville”, “Algiers” και “Dublin”, να εμφανίζονται μ’ ένα θορυβώδες, άγριο και επιθετικό «πρόσωπο».
Ερμητικά tracks οπωσδήποτε, που περιγράφουν εκείνες τις μέρες τής προβληματικής επικοινωνίας, μα και της ανάγκης, ταυτοχρόνως, να αρθρωθεί ένας λόγος που να κρύβει εντός του την ανάγκη και τη δύναμη της δημιουργίας – ή ακόμη και μιας δράσης, δίχως συγκατάβαση, έναντι της επίθεσης που θα δεχόμασταν από κάτι που μας ξεπερνούσε.
Με τον Μανώλη Αγγελάκη να χειρίζεται κιθάρες και εφφέ και με τον Αντώνη Λιβιεράτο σε όργανο, ηλεκτρικό πιάνο, αναλογικά σύνθια και εφφέ, το “Distance / No Distance” είναι ένα τριετίας ηχογράφημα, που παραμένει σκληρό και ανένδοτο, ανασκαλεύοντας τη μνήμη και τοποθετώντας σε, ως ακροατή, στην καρδιά εκείνου του κυκεώνα.
Επαφή: https://antonislivieratos.bandcamp.com/album/distance-no-distance

VENUS VOLCANISM, AS NEVER BEFORE οι κασέτες τους στην Submersion Records

VENUS VOLCANISM: Tissue [Submersion Records, 2023]
Venus Volcanism είναι μια τραγουδίστρια και μουσικός από την Κρήτη, η οποία, όπως διαβάζουμε στο bandcamp της, τον τελευταίο καιρό ζει στη βορειότερη πόλη τής Ισλανδίας, την Siglufjörður. Η Venus Volcanism έχει κάνει κι άλλες δισκογραφικές δουλειές, αλλά αυτή φαίνεται πως είναι καταφανώς επηρεασμένη από την νέα «πατρίδα» της, δίχως πάντως να απεμπολείται και το κρητικό αίσθημα. 

Όσον αφορά στο πρώτο αρκεί να σας πούμε πως το νέο άλμπουμ της, που αποτυπώνεται σε κασέτα κι έχει τίτλο “Tissue”, ξεκινά με το “Ó mín flaskan fríða”, που είναι ένα παραδοσιακό ισλανδικό τραγούδι, ενώ όλο το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από τις διάσπαρτες field recordings, που έχει καταγράψει η ίδια η Venus Volcanism στην βορειο-ευρωπαϊκή χώρα, την τελευταία διετία.

Το άκουσμα είναι μαγικό οπωσδήποτε, και κομμάτια σαν το “Onbreakingice” ή το “Resuscitation’s ostinato” έχουν την δύναμη να σε παρασύρουν και να σε ταξιδέψουν – μ’ αυτόν τον περίτεχνο συνδυασμό φωνών και περιβαλλοντικής electronica που προσφέρουν, και που πόρρω απέχει από το ανέμπνευστο (όταν είναι τέτοιο) new-age.
Φυσικά, η επαναληπτικότητα είναι ένα από τα γνωρίσματα τής μουσικής τής Venus Volcanism, και βεβαίως τα σύνθια παίζουν ρόλο στιβαρό στη διαμόρφωση των μοτίβων της, αν και χωρίς τη φωνή της (δηλαδή τα φωνητικά της) το όλον πράγμα, σίγουρα θα «έχανε».
Εντάξει, δεν είναι όλα τα κομμάτια εντυπωσιακά, μ’ έναν εξωτερικό τρόπο (δεν το λέμε ως μείον αυτό), καθώς άλλα είναι πιο χαμηλότονα και υποβλητικά (σαν το “Hrossagaukur suite”), αλλά όλα είναι περίτεχνα και φτιαγμένα μ’ έναν τρόπο, που φανερώνει και ταλέντο και γνώση.
Κάτι που σε κάθε περίπτωση αποκαλύπτεται στο “Katara’s lament” –και είναι αυτό το δεύτερο, το κρητικό αίσθημα εννοούμε–, ένα κομμάτι που μας μεταφέρει στην ορεινή Κρήτη, και βεβαίως στο παραδοσιακό τραγούδι της μεγαλονήσου, που εδώ αντιμετωπίζεται, από ηχητικής πλευράς, μέσω ενός βαθιού κοντίνουο, κάπως σαν βόμβος (σαν ίσο), σε συνδυασμό με ήχους από τη φύση και με τη φωνή, πάντα, σε βασικό ρόλο.
Το “Tissue” τής Venus Volcanism θα ολοκληρωθεί με το “Volcanic eruption”, ένα ακόμη εντυπωσιακό track, με επιτόπιες εγγραφές, προφανώς από κάποιο ισλανδικό εν ενεργεία ηφαίστειο, αιθέριες φωνές και γεμίσματα από σύνθια. Εντυπωσιακό άκουσμα...
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/tissue

AS NEVER BEFORE: Steps [Submersion Records, 2023]
Όπως διαβάζουμε στο δίκτυο οι As Never Before είναι ένα ντούο από τη Θεσσαλονίκη, που δραστηριοποιείται στον χώρο από το 2019. Μέλη του είναι οι Kyriakos Plsds ακουστική κιθάρα, φωνή και Selfish Limbs sensory percussion (ντραμς-κρουστά, που μετασχηματίζονται μέσω hardware και software σε ηλεκτρονικούς ήχους) και έτσι ακριβώς, ως ντούο, δίνουν τώρα μια δουλειά, που τιτλοφορείται “Steps” και η οποία κυκλοφορεί σε κασέτα από την Submersion Records.
Αυτό που παρουσιάζουν οι As Never Before έχει ενδιαφέρον σε πρώτη φάση, παρότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Λέμε για μια προσπάθεια συνύπαρξης του ακουστικού με τον ηλεκτρονικό ήχο, που μπορεί να μην είναι εντελώς πρωτότυπη (η προσπάθεια), αλλά δεν παύει να αποτελεί, και σήμερα, ένα ενδιαφέρον πεδίο ανταλλαγής ηχογραφικών εμπειριών.
Βασικά, εδώ, η αρχή είναι ακουστική, folk δηλαδή με την ευρεία έννοια (που σημαίνει ότι μπορούμε να μιλάμε και για ένα είδος folktronica), με τα ηλεκτρονικά κρουστά να έρχονται και να προσθέτουν, πάνω στην ακουστική κιθάρα και τον (αγγλικό) λόγο, μοτίβα και ατμόσφαιρες.
Το θέμα, σε κάθε περίπτωση, θα είναι πάντα ένα. Αν προκύπτουν εν τέλει τραγούδια, γιατί περί αυτού πρόκειται, που να μπορούν να σταθούν, όπως λέμε, ανεξαρτήτως του τρόπου που φτιάχνονται και ετοιμάζονται.
Ξαναλέγοντας πως υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης στους As Never Before (ακόμη και στο επίπεδο της απόδοσης των αγγλικών), δεν μπορεί να μην ξεχωρίσεις κομμάτια σαν τα “Just before it happened” και “Giving everything” ως ισχυρή βάση, για να μεταβεί το όλον project κάπου... παραπέρα.
(Θα είχε πάντως ενδιαφέρον, νομίζουμε, και μια ανάλογη προσπάθεια με ελληνικό, αυτή τη φορά, λόγο).
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/steps

LOOP VERTIGO δεύτερο άλμπουμ για το αθηναϊκό electro / jazz duo

Το “Binary Flaws” [Private Pressing, 2023] είναι το δεύτερο άλμπουμ (LP) των Loop Vertigo που ακούμε, μετά από το “Neocortex” του 2018 (για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά εδώ στο blog).
Πρόκειται για ένα σχήμα, να το επαναλάβουμε, το οποίον αποτελούν ο Δημήτρης Μούτσιος σε σύνθια, πιάνο, synth-μπάσο και ο Άλεξ. Σταυρόπουλος σε ντραμς, προγραμματισμό και που κινείται σε electro και jazz κατευθύνσεις.

Δεν θυμάμαι με λεπτομέρειες πώς ηχούσε το “Neocortex”, αλλά αν κρίνω από κάτι που είχε γραφτεί στο προ πενταετίας review... πως δυσκολεύεσαι κάπως, ή και πολύ, ανά περιπτώσεις, να αποκαλέσεις τους Loop Vertigo jazz, rock, jazz-rock, progressive, funk, avant, pop, electro ή ό,τι άλλο, καθώς υπαινιγμοί και στοιχεία απ’ όλα τούτα και από άλλα ακόμη εμφανίζονται πάντα στις συνθέσεις τους... τότε τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολύ από τότε.
Αν και στοιχεία από τη λεγόμενη nu-jazz φαίνεται να κυριαρχούν στο “Binary Flaws” –λέμε γι’ αυτό το electro-jazz μωσαϊκό, που γνωρίσαμε στα 90s και στα 00s, μέσα από τις κυκλοφορίες της γερμανικής Compost και άλλων βεβαίως labels– στην πράξη, στο νέο LP των Loop Vertigo, μπορείς να ανιχνεύσεις ακόμη και επιρροές από e.s.t. (σε κομμάτια όπως το “Whirling intentions” για παράδειγμα, που ανοίγει την Side B), ενώ σημασία έχουν και τα ηχοχρώματα των πλήκτρων, που «κινούνται» ελεύθερα μέσα στις δεκαετίες (από τα 70s έως και τα 00s) και που προσδίδουν κάθε φορά στα tracks διαφορετικές ποιότητες.
Επίσης, από ρυθμικής πλευράς, το “Binary Flaws” εμφανίζει ένα ψάξιμο, που αγγίζει έως και τα όρια του πειραματισμού, με τα ντραμς να είναι πανταχού παρόντα, οδηγώντας και αυτά από τη μεριά τους την γενικότερη εξερεύνηση – με τα κομμάτια να μοιάζουν ακόμη και με «εφαρμογές», σαν να πρόκειται για library tracks. Υπάρχει εννοούμε και μια ποικιλία ατμοσφαιρών εδώ, πολλές φορές και μέσα στο ίδιο track (και όχι από track σε track μόνο).
Ακόμη θα πρόσθετα πως η δεύτερη πλευρά είναι πιο ανεβασμένη από την πρώτη, με τα τρία κομμάτια να περιγράφουν ποικίλες αισθητικές διαστάσεις (είπαμε πριν περί e.s.t.), όπως συμβαίνει με το πιο κλασικό fusion στο “Plexus” ή και με την πιο πολυμορφική και experimental κατεύθυνση του “Three angle mannerisms”.
Ένα όχι προφανές και σίγουρα απαιτητικό LP από τους Loop Vertigo, που θέλει οπωσδήποτε τον χρόνο του...
Επαφή: https://loopvertigo.bandcamp.com/album/binary-flaws-2