η ελληνική τζαζ κατακτά όλο και περισσότερες κορυφές – νέα και παλαιότερα ονόματα σε πρόσφατες παραγωγές, για όλα τα τζαζ γούστα

Η δισκογραφία αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα. Μπορεί να μην την πιάνει ακριβώς, αλλά την περιγράφει σ’ έναν καλό βαθμό. Εννοώ πως στην πράξη, στις σκηνές και τα στούντιο, συμβαίνουν πολλά περισσότερα, τα οποία άλλοτε γίνονται δίσκοι ή ψηφιακά αρχεία και άλλοτε όχι. Πάντως οι καταγραφές σε φυσικές μορφές είναι πάντα εδώ, αποδεικνύοντας και το ύψος των ελλήνων μουσικών της τζαζ, αλλά και την καίρια παρουσία τους, από την ίδια θέση με τους ξένους συναδέλφους τους, στις σύγχρονες προτάσεις του καιρού μας.

Μιχάλης Σιγανίδης, photo: Charis Savvides

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/h-elliniki-tzaz-katakta-olo-kai-perissoteres-koryfes

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 604

5/10/2024
Μίμης Πλέσσας (1924-2024)

Όλα ξεκινούν από εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-mimis-plessas-kai-i-tzaz-sti-dekaetia-toy-60

4/10/2024
Θα πάρει Νόμπελ η Σωτηροπούλου και δεν θα έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο της - ποίημά της όμως έχω δει...

4/10/2024

Δυστυχώς, δεν πάει έτσι όλος ο δίσκος... Τι να κάνουμε... Ξαναγυρνάμε σε Tangerine Dream, Klaus Schulze και Michael Hoenig… Ηλεκτρονική μουσική ακούμε εδώ, electronic music δηλαδή, και όχι ό,τι άλλο έχει μπει, με το έτσι θέλω, κάτω από τη συγκεκριμένη ταμπέλα. Hania Rani...
https://www.youtube.com/watch?v=C-qZAUPE7sE

3/10/2024
Άμεση ανάλυση... [Λεωνίδας Ζενάκος, 1955]

3/10/2024

Ελληνίδες μανεκέν, με φορέματα του Γιάννη Τσεκλένη, μπροστά από το ξενοδοχείο Phoenicia της Βηρυττού, το 1970...

2/10/2024
Από τις προσφορές το είχα αγοράσει, τζάμπα σχεδόν. Όλοι οι Ραχμπάνηδες είναι μεγάλοι μάστορες. Εδώ ο Ηλίας στο οπισθόφυλλο του δίσκου (1972), γράφει πως νοιώθει υπερήφανος για την βράβευσή του στην Ολυμπιάδα Τραγουδιού της Αθήνας, τρία χρόνια νωρίτερα (όχι παίζουμε)...
https://www.youtube.com/watch?v=1hbSlNZu_y8

2/10/2024
Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε / γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα περνάμε

1/10/2024
Αυτό το εξώφυλλο του Nick είναι φοβερό και εντελώς προοδευτικό – καθώς ο Nick υψώνει την αριστερή μεγεθυμένη γροθιά του.

Όταν το είχα πρωτοδεί νόμιζα ότι είναι του R. Crumb, που ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει το εξώφυλλο του “Cheap Thrills” –η τεχνοτροπία μοιάζει–, αλλά τελικά είναι κάποιου Don Wilson. Ακόμη και ο τίτλος του δίσκου “My Labors” (δηλαδή οι κόποι μου ή καλύτερα τα βάσανά μου) περικλείει κάποιο μήνυμα. Ιδίως αν ακούσεις το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο, που μιλάει έμμεσα για τον πόλεμο (“this madness around me”) και για τον τρόπο, που μπορεί να επιβιώσει η αγάπη μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Τεράστιε Nick!

1/10/2024
Αυτό το θέμα των «συμμετοχών» των καλλιτεχνών σε διάφορες συναυλίες κ.λπ., για «καλό σκοπό», είναι κομμάτι περίεργο –για να μην πω κάτι άλλο– και θέλει πολλή προσοχή.
Πρέπει να αποφευχθεί εννοώ εκείνη η παλιά συνήθεια να τραγουδάμε για το ένα ή το άλλο, έτσι, ελαφρά τη καρδία. Και θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε κάτι τέτοιο να γίνεται αλλιώς, για να μην υπάρχουν σκιές τού στυλ… ορισμένοι εκμεταλλεύονται κάποια κοινωνικά γεγονότα, για να προωθήσουν την καριέρα τους.
Είμαι της γνώμης, λοιπόν, πως τέτοιου τύπου «συμμετοχές» κρίνονται από το ΤΙ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ο καθείς. Όσο θα συμμετέχεις κάπου ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ δεν θα παύει, αυτό, να είναι λιγάκι ύποπτο. Τουλάχιστον κάποιοι από ’μας θα μπορούν να προσάψουν κάτι τέτοιο.
Τελικά μου φαίνεται πως με το να ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ, σε διάφορα τέτοια «κοινωνικής ευαισθησίας» events, όλο και κάτι περισσότερο διακινδυνεύεις.

JASON ANICK / JASON YEAGER τζαζ βιολί και πιάνο σε πρώτο πλάνο

Ο Jason Αnick, όπως έχουμε γράψει κι άλλες φορές, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους τζαζ βιολιστές. Το ίδιο, δε, θα λέγαμε και για τον φίλο του πιανίστα Jason Yeager. Anick και Yeager έχουν συνεργαστεί πολλές φορές σε διάφορα άλμπουμ, ενώ έχουν υπογράψει και ένα από κοινού, με τα ονόματά τους στο εξώφυλλο εννοούμε – λέμε για το “United” [Inner Circle Music, 2016], για το οποίο τα έχουμε πει παλαιότερα στο blog. 

Το “Sanctuary” [Sunnyside Communications, 2024] μπορεί να είναι το δεύτερο(;) CD που συνυπογράφουν οι Anick / Yeager, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ακούγονται μόνοι τους εδώ. Στην πράξη συζητάμε για ένα οκτέτο(!), το οποίο συναποτελούν οι Jason Palmer τρομπέτα, Billy Buss τρομπέτα, Edmar Colón τενόρο σαξόφωνο, Naseem Alatrash τσέλο, Greg Loughman μπάσο και Mike Connors ντραμς.
Εν τω μεταξύ από τα δέκα κομμάτια του άλμπουμ τα έξι είναι συντεθειμένα από το δίδυμο Anick / Yeager, ένα ανήκει στον Yeager, ένα στoν Anick και στον τσελίστα M. O’Rourke, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές, μία στο “‘Raindrop’ Prelude Op. 28, No. 15 in Db Major” του Frédéric Chopin και μία στο “Lost” του Wayne Shorter.
Το “Sanctuary” είναι ένα πολύ ουσιώδες και καλοτοποθετημένο άλμπουμ σύγχρονης jazz, που κινείται, όμως, πριν από το όριο της avant-jazz. Αυτό σημαίνει πως οι μελωδίες κυριαρχούν και πως το άκουσμα είναι οικείο στο «μέσο αυτί», δίχως να υπονοείται πως ό,τι καταγράφεται εδώ είναι προδικασμένο ή αναμενόμενο. Απεναντίας υπάρχει πολύ και δυνατό... εκπληκτικό υλικό, το οποίο φέρει εις πέρας ένα πλήρες σχήμα, αποτελούμενο από «τα πάντα». Πιάνο-μπάσο-ντραμς, αλλά και δύο τρομπέτες, μαζί με τενόρο, συν βιολί και τσέλο. Φυσικά, τα έγχορδα παίζουν ξεχωριστό ρόλο στις ενορχηστρώσεις ή οποίες δεν είναι πάντα μοιρασμένες. Σε κάποια κομμάτια είναι τα έγχορδα εκείνα που πρωταγωνιστούν, όπως συμβαίνει με το “Colorado” για παράδειγμα, αλλού υπάρχουν ισορροπίες ανάμεσα σε έγχορδα, πνευστά και πιάνο (“Farewell”), αλλού υπερισχύουν το πιάνο με τα πνευστά (“Futures past”) κ.ο.κ. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, είναι οι συνθέσεις εκείνες που κάνουν την διαφορά στο “Sanctuary”, με το σχήμα να παρουσιάζει φοβερά πράγματα, όπως συμβαίνει με το lead track “Futures past”, που βγάζει ατσάλινη δύναμη, ή το “Nearness of now”, που συνδυάζει πιο παραδοσιακές αναφορές με πιο μοντέρνα παιξίματα, με τον λυρισμό να κυριαρχεί στη σύνθεση του Chopin και με το τενόρο του Colón να τα «χώνει» άγρια στη σύνθεση του Shorter.
Παρότι το “Sanctuary” διαρκεί περί την μία ώρα, έχει τέτοια εξέλιξη, ενότητα και συνέπεια σαν άκουσμα, εξαναγκάζοντάς σε να το ακούς και να το ξανακούς, δίχως να το σκέφτεσαι. Όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο άλμπουμ, προφανώς.
Επαφή: www.sunnysiderecords.com

JOEL LYSSARIDES / GEORGIOS PROKOPIOU πιάνο και μπουζούκι σε μια ελληνοκυπριακή έκδοση της ACT

Ο Joel Lyssarides δεν είναι άγνωστος μουσικός. Έχει και προσωπικά άλμπουμ, μάλιστα για το “Stay Now”, του 2022, υπάρχει review εδώ στο blog, ενώ και ως sideman έχει διαπρέψει (ως μέλος της μπάντας της Viktoria Tolstoy ας πούμε, μα και αλλού).
Το πιο νέο άλμπουμ τού ελληνοκυπριακής καταγωγής μουσικού, που έχει αποκτήσει ιδιαίτερη αίγλη τα τελευταία χρόνια στη σουηδική και ευρωπαϊκή τζαζ σκηνή, αποκαλείται “Arcs & Rivers” (2024), είναι ηχογραφημένο και αυτό για την ACT (όπως και το προηγούμενό του) και γίνεται σε συνεργασία με τον μπουζουξή(!) Γεώργιο Προκοπίου (Georgios Prokopiou). Δεν ξέρω αν και ο Προκοπίου είναι Ελληνοκύπριος, πάντως, και σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ ένα άλμπουμ με μπουζούκι και πιάνο, το οποίο και ασυνήθιστο ευρύτερα είναι, αλλά και ειδικότερα (όταν τυπώνεται μάλιστα για μια διάσημη γερμανική εταιρεία της σύγχρονης jazz, όπως είναι η ACT).

Κατ’ αρχάς είναι προφανές πως ο Lyssarides δεν ξεχνά την ελληνοκυπριακή καταγωγή του, και πως βρίσκεται (βρισκόταν) σε αναζήτηση κάποιου concept, ώστε να δώσει σ’ αυτήν την αξία που της πρέπει. Την μουσική αξία εννοούμε. Έτσι, προβαίνει σ’ αυτήν την, να-μην-την-πούμε απονενοημένη, σύμπραξη, γιατί το μπουζούκι δεν είναι ένα άγνωστο όργανο στην jazz (τουλάχιστον από την εποχή του “Greek Cooking” ή και ακόμη νωρίτερα), έχοντας δίπλα του έναν μουσικό, το ίδιο ανατρεπτικό μ’ εκείνον, ο οποίος συνοδεύει επί ίσοις όροις, κάνοντας, μάλιστα, το μπουζούκι του να ηχεί και σαν... kora ενίοτε (φέρνοντας στη μνήμη μας τα διάφορα crossovers του Toumani Diabaté). Γενικώς, υπάρχει αυτή η «αίσθηση» στο “Arcs & Rivers”, και είναι αυτή που κάνει, επί του προκειμένου, τη μεγάλη διαφορά.
Υπάρχουν φοβερά κομμάτια εδώ, όπως το “From the East to West”, με τον Lyssarides να κρατάει πίσω τον ρυθμό και με τον Προκοπίου να παίζει ένα ελληνοπρεπέστατο σόλο μπροστά, πριν αλλάξει η σειρά, δηλαδή να περάσει ο Προκοπίου πίσω, αφήνοντας μπροστά τον Lyssarides να αναπτύξει μια πολύ δυνατή μελωδία, σε γρήγορο τέμπο, και με δεξιοτεχνική υποβολή. Άλλο εκπληκτικό κομμάτι είναι το “Kamilieriko road”, με το μπουζούκι να ακούγεται σαν κιθάρα, παίζοντας ακόρντα στην αρχή, πριν αρχίσουν οι εναλλαγές, από πιάνο, σε μπουζούκι και τούμπαλιν, σε μια σύνθεση ξεσηκωτική, και με χορευτικές εναλλαγές, που φέρνει στη μνήμη Σταύρο Ξαρχάκο. Γενικώς, το «έντεχνο» είναι κάτι που το ανακαλύπτεις συχνά εδώ, και τα σχετικά ακούσματα του Lyssarides, τουλάχιστον από Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, δεν μπορεί να είναι αμέτοχα στο τελικό αισθητικό άθροισμα (“A night in Piraeus”, “Rivers”).
Ένα ιδιαίτερο και εν τέλει έξοχο άλμπουμ, που τιμά και την jazz και τα... ελληνικά χρώματα στη Γερμανία (ή όπου αλλού).
Επαφή: https://www.actmusic.com/en/arcs-rivers/ACT-9998-2

ENZO FAVATA / LUCIANA ELIZONDO / MARCELLO PEGHIN, DARIO MIRANDA σπουδαία άλμπουμ ιταλικής folk / jazz, τυπωμένα στη Νορβηγία

ENZO FAVATA / LUCIANA ELIZONDO / MARCELLO PEGHIN: Mystic Geography [Losen Records, 2024]
Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ έχουμε εδώ, από το τρίο του ιταλού σαξοφωνίστα (σοπράνο, μπάσο κλαρίνο, chalumeau, σύνθια, σαμπλ) Enzo Favata. Αποκαλείται “Mystic Geography” και περιλαμβάνει όχι μόνον πρωτότυπες συνθέσεις (δικές του και άλλων), μα και παλαιό «μυστικό» ρεπερτόριο, από τον 16ον αιώνα. Συνοδοιπόροι του Favata, σ’ αυτό το πολύ ενδιαφέρον ηχητικό ταξίδι, είναι η τραγουδίστρια Luciana Elizondo, που χειρίζεται και viola da gamba, ο ηλεκτρικός κιθαρίστας και μπασίστας Marcello Peghin, και ακόμη η βιολίστρια Anaïs Drago (σ’ ένα track).

Ο γενικότερος ήχος στο άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί folk, με μπαρόκ και early κλασικά χαρακτηριστικά – ένας ήχος που εμπλουτίζεται όμως, μέσω των συνθεσάιζερ, της ηλεκτρικής κιθάρας και των σαμπλ, αποκτώντας ένα πιο σύγχρονο πρόσωπο (ακόμη και folk-rock ή και neo-prog σε κάποια σημεία του).
Οι μελωδίες είναι καταπληκτικές, και δεν αναφερόμαστε μόνο στο παλαιό υλικό, μα και στο πρωτότυπο, όπως συμβαίνει π.χ. με την σύνθεση του Favata “Sailors and wales”, που είναι επηρεασμένη από αρχαίους θρύλους της Βόρειας Θάλασσας (όπως διαβάζουμε στις liner notes).
Επιπλέον ακούγονται, εδώ, ανώνυμες γαλλικές μελωδίες του 1600 (“Une jeune fillette”), ανώνυμα παραδοσιακά από την Αργεντινή, μαδριγάλια από τον 16ον αιώνα και άλλα διάφορα πρωτότυπα, όπως μια σύνθεση του Ισλανδού Jóhann Jóhannsson (1969-2018) (φημισμένου για τα κινηματογραφικά του scores κ.λπ.) ή το επίσης έξοχο ορχηστρικό “Ora pro nobis” του κιθαρίστα Peghin.
Φυσικά και η φωνή της Elizondo ακούγεται ιδανική, για τέτοιου τύπου υλικό, πλήρως προσανατολισμένη προς τις συγκεκριμένες απαιτήσεις, με το “Mystic Geography” να κυλά, καθ’ όλη τη διάρκειά του, συναρπαστικά, οδηγώντας σε πίσω στο χρόνο, σε εποχές που είναι δύσκολο να τις διανοηθούμε σε σχέση με το πώς ακριβώς δρούσε η μουσική στις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.

DARIO MIRANDA: La Dormiente [Losen Records, 2024]
Ηχογραφημένο τον Μάιο και τον Αύγουστο του 2023, στο San Giorgio del Sannio, στο Benevento της νοτιοδυτικής Ιταλίας, το “La Dormiente” του κοντραμπασίστα Dario Miranda (χειρίζεται επίσης ηλεκτρονικά και dulcitone) είναι ένα ιδιαίτερο άλμπουμ.
Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός πως είναι επηρεασμένο από το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής, καθώς La Dormiente είναι μια άλλη ονομασία του ορεινού όγκου των Απεννίνων Taburno Camposauro, εκεί στο Benevento.
Το επιβλητικό και υποβλητικό φυσικό κάλλος της περιοχής είναι εκείνο που οδηγεί τον Miranda να συνθέσει και τα δέκα tracks του συγκεκριμένου δίσκου, καλώντας τους φίλους του Giovanni Francesca (ηλεκτρική κιθάρα) και Luca Aquino (φλούγκελχορν-τρομπέτα) να συμμετάσχουν στην εγγραφή, προχωρώντας και ολοκληρώνοντας το όραμά του.
Με άλλα λόγια η μουσική του “La Dormiente” είναι... περιβαλλοντική –φιλοδοξεί σε κάθε περίπτωση να είναι τέτοια–, αφήνοντας, κατά το άκουσμά της, μιαν ανάλογη ατμόσφαιρα. Τι είδους «ανάλογη»; Ήρεμη, χαλαρή, μελωδική, σίγουρα σε κάποια σημεία υποβλητική, η οποία (ατμόσφαιρα) υποτίθεται πως προσιδιάζει με την αποτύπωση της φύσης εκεί στο Taburno Camposauro.
Η δική μας γνώμη είναι πως ο Miranda καταφέρνει να εμφυσήσει στις συνθέσεις του όλα εκείνα τα γνωρίσματα μιας μουσικής αργής, φυσικής, μελωδικής, κάπου τελετουργικής, με λιγοστές εκρήξεις, που να ρέει ακατάπαυστα, χωρίς να εκβιάζει τα συναισθήματα του ακροατή. Βασικά «εγκαταλείπεσαι», μόνος σου, σε μια περιπλάνηση, απελευθερωτική σχεδόν, στην οποία κυριαρχεί η αξία του... χαμένου χρόνου.
Επαφή: www.losenrecords.no

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 603

1/10/2024
Η Μαρινέλλα το 1969 ήταν πλέον μεγάλη φίρμα. Είχε κάνει ήδη τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της στο σινεμά και τη δισκογραφία, και ετοιμαζόταν να δουλέψει στο Στορκ, μαζί με τον Νταλάρα. Οι δημοσιογράφοι την κυνηγούσαν, κι εκείνη μιλούσε ελεύθερα, όπως συνήθιζαν να μιλάνε παλιά οι άνθρωποι. Εδώ λέει σωστά και προφητικά πράγματα για την σπουδαία Πόλυ Πάνου.

Αν ένας πρώτης κλάσης νέος τραγουδιστής, μιλούσε έτσι σήμερα, για κάποιον λίγο παλαιότερο συνάδελφό του, θα είχε γίνει το σώσε. Θα είχαν πέσει πάνω του όλες οι αρσενικές και θηλυκές καρακάξες των μίντια και θα έπαιζαν τη δήλωσή του ξανά και ξανά. Αυτό ενδεχομένως να «κούμπωνε» τον νεότερο, να μαζευόταν και να μην γούσταρε να ξαναπεί τη γνώμη του. Η ελευθερία σου περιορίζεται, όταν κάτι που θα πεις θα γίνει βούκινο. Όταν θα το πάρει ο κάθε ηλίθιος, θα το μεταφέρει όπου γουστάρει, θα το διαστρέψει, θα του δώσει τις σημασίες που θέλει κ.ο.κ.
Η Πόλυ Πάνου εκείνη την εποχή μπορεί να μην είχε δει αυτή την αποστροφή τής Μαρινέλλας. Αν και είναι πιθανό κάποιοι να της την σφύριξαν. Να απάντησε άραγε; Ποιος ξέρει... Μάλλον όχι... πρέπει να το ψάξω λίγο αυτό. Εξίσου πιθανό είναι, πάντως, τη δήλωση να την πήρε ο αέρας...
Αν και η ουσία, εδώ, είναι πως η Μαρινέλλα τα είπε όπως πρέπει. Και η ιστορία απέδειξε πως είχε δίκιο, αφού στη δεκαετία του ’70 η Πόλυ Πάνου έμεινε πίσω, κάνοντας κάποιους λαϊκούς δίσκους, που δεν θα γνώριζαν ιδιαίτερη επιτυχία – εν πάση περιπτώσει δεν θα μπορούσε, ποτέ, να συναγωνιστούν τις επιτυχίες της Μαρινέλλας, που είχε ξεκινήσει δίπλα στον Στέλιο και που δέκα χρόνια αργότερα είχε στρίψει μόνη της σχεδόν σ’ έναν επόμενο δρόμο, εκείνον του ελαφρολαϊκού, χαράζοντάς τον από την αρχή, με όλες τις άλλες (και άλλους) να ακολουθούν.

1/10/2024
Αριστουργήματα του φολκ, που, στην Ελλάδα, τα ξέρουνε 5-10 άτομα... Tri Yann…
https://www.youtube.com/watch?v=M4ZBwWxT_u8

30/9/2024
Παλιά, στα σέβεντις, οι Έλληνες διασκευάζανε Kris Kristofferson, o Γιάννης Φουντής των Hooks ας πούμε, το “For the good times” με ελληνικά λόγια (ακούγεται και στο Ρυθμός και Νειάτα), που είχε πάει Νο 1 στα Hot Country Singles του Billboard και στο Νο 11 του Hot 100, ενώ τώρα, όταν No 1 στην Αμερική είναι ξανά country και μάλιστα από μαύρο(!) (κάτι λέει σαν κομμάτι), οι Έλληνες κοιμούνται όρθιοι... 

30/9/2024

Αν πάτε να ψηφίσετε την Κυριακή κι έχετε κάποιο γούστο τέλος πάντων, όπως το ελπίζω... σας ξορκίζω. Μην στοιχηθείτε πίσω από τους ατάλαντους. Ψηφίστε κατσαπλιάδες.

30/9/2024
Το κείμενο για τον Nick Gravenites πήγε σφαίρα. Το διάβασε πολύς κόσμος, έκανε πολλά shares και αυτό οπωσδήποτε είναι κάτι που με ευχαρίστησε. Ήταν ένα κείμενο συνοπτικό φυσικά, που ήταν κομμένο στα δύο. Στη φάση του Nick στα κλασικά χρόνια του ροκ, στην Αμερική, από το 1965 έως το 1973, και στη φάση του με την Ελλάδα. Φυσικά, παραλείφθηκαν πολλά, και ανάμεσα σε άλλα, όλη η δισκογραφία του από το 1973 μέχρι σήμερα. Αν δεν έκοβα το κείμενο σ’ αυτά τα δύο μέρη θα έγραφα ακόμη. Πρέπει λοιπόν να βρίσκεις έναν τρόπο να τελειώνεις κάτι που αρχίζεις σχετικά σύντομα, γιατί έτσι απαιτούν οι ρυθμοί της δουλειάς, δίχως όμως να προδίδεις το θέμα σου. Και είμαι σίγουρος πως δεν το πρόδωσα, καθώς και τα καλά λόγια περίσσεψαν.
Ξαναλέω ότι ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλος υπήρξε ο Nick Gravenites... και μια τελευταία απόδειξη είναι το βίντεο που ακολουθεί...
Τι να λέμε τώρα... Όταν λέει τραγούδι σου ο Dylan, τα πάντα έχουν τελειώσει...
https://www.youtube.com/watch?v=mUw4IBozJvY

28/9/2024
Marinella style... Όλγα Καρλάτου...
https://www.youtube.com/watch?v=NxMrPbGbprs

28/9/2024
Πριν από 5 μήνες κυκλοφόρησε η δεύτερη έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο / Η ελληνική ποπ & ροκ μουσική μέσα από τη δισκογραφία της / 1965-1982» [Όγδοο, 2024].
Στην κατηγορία «ΤΕΧΝΗ-ΘΕΑΤΡΟ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ» του βιβλιοπωλείου Πολιτεία, το βιβλίο βρίσκεται στη δεύτερη θέση στις «πωλήσεις 6μήνου», κάτι που οφείλεται σ’ εσάς.

Σας ευχαριστώ πολύ και πάμε γι’ άλλα...

27/9/2024
Όταν σε κοιτώ στα μάτια / μη τα ρίχνεις χαμηλά
Βάζω μέσα στο μυαλό μου / πράγματα τρελά...
Πεθαίνω μ’ αυτή τη στροφή του Άκη Πάνου.
Όταν τη λέει η Μαρινέλλα όμως, όχι η μία και η άλλη...

TRAUM γερμανική dreamy neo-psych

Οι Traum είναι ένα καινούριο γερμανικό ροκ συγκρότημα, που το αποτελούν οι Helen Lichter τραγούδι, κιθάρα, παραγωγή, Thereyoughost μπάσο και Christoph Guschlbauer ντραμς, κρουστά, τραγούδι. Έχοντας ηχογραφήσει ήδη ένα δισκάκι, στην αρχή της χρονιάς, με τα κομμάτια “Hold the line / Sunshine song”, στην αμερικάνικη Hypnotic Bridge Records, οι Traum δεν βιάζονται καθόλου, ως φαίνεται, για να κυκλοφορήσουν κάποιο long-play, πηγαίνοντας σιγά-σιγά προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι, εκείνο που μας παρουσιάζουν τώρα (2024) είναι ένα 12ιντσο 4-tracks EP στη (γερμανική) Tonzonen Records, που έρχεται να διασαφηνίσει ακόμη περισσότερο το στυλ τους.

Οι Traum είναι ένα γκρουπ που κινείται «πάνω» στον ποπ-ψυχεδελικό ήχο των late 60s – και βασικά σ’ εκείνον της βρετανικής σκηνής (και της ανάλογης της ηπειρωτικής Ευρώπης).
Το εισαγωγικό κομμάτι τους “Shoeshine” φέρνει στη μνήμη τους End (το θρυλικό άλμπουμ τους “Introspection” από το 1969), με τις φωνές κα τα φωνητικά να δουλεύουν πολύ καλά, μέσα σ’ αυτό το dreamy περιβάλλον, που δημιουργούν οι Γερμανοί, με τις περιπετειώδεις, λόγω εφφέ, κιθάρες τους (που είναι και το μόνο σολιστικό όργανο το γκρουπ – πέραν της φωνής) να είναι αρκούντως «φευγάτες».
Στο “Tuesday’s lover”, τώρα, εκείνο που πρώτα ανακαλείς είναι τους Ολλανδούς Shocking Blue, και είναι αλήθεια πως οι Traum ξέρουν να φτιάχνουν απλά τραγούδια, στηριγμένα σε λίγα ακόρντα, τα οποία εμπλουτίζουν πάντα με τις φωνές τους (που λειτουργούν καθοριστικά, εντός αυτού του pop-psych πλαισίου).
Το “Electric blue” τώρα, που ανοίγει την Side 2, διαθέτει σαν τραγούδι τα ίδια pop vibes, με τις ακουστικές κιθάρες να συμβαδίζουν με τις ηλεκτρικές και με τις φωνές να πατούν γερά πάνω στην ωραία μελωδική γραμμή. Γενικώς, το τραγούδι έχει μια ανάπτυξη που σε κερδίζει με άνεση, παρασύροντάς σε το ίδιο εύκολα.
Το EP θα ολοκληρωθεί με το “Illusion”, που είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια track του δίσκου, διαθέτοντας και αυτό την ίδια ταξιδιάρικη, dreamy αφήγηση, με τα «κοψίματα», τα soli και τις διπλο-περασμένες φωνές να λειτουργούν πάντα όπως πρέπει.
Πρέπει να περιμένουμε το άλμπουμ των Traum, για να πούμε ακόμη πιο πολλά.
Επαφή: https://traumtraum.bandcamp.com/album/traum

ΝICK GRAVENITES (1938-2024): Ο θρυλικός ελληνοαμερικανός μπλούζμαν, που έζησε 86 χρόνια – όλοι οι φίλοι του, από την Janis Joplin μέχρι τον Mike Bloomfield, είχαν πεθάνει νέοι

Ο θάνατος του ελληνοαμερικανού θρύλου του blues και του rock Nick Gravenites, πριν από λίγες μέρες, στις 18 Σεπτεμβρίου, δεν ήταν κάτι το ξαφνικό. Ο Nick The Greek είχε πολλά προβλήματα υγείας, ενώ πλησίαζε τα 86 του. Είχε καταφέρει να ζήσει δηλαδή, περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέσα από τις δεκαετίες (ιδίως στα νιάτα του), βλέποντας τους καλύτερους φίλους και συνοδοιπόρους του να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον. Οι περισσότεροι από τα ναρκωτικά.
Πρώτη η τραγουδίστρια Janis Joplin, που θα πέθαινε στα 27 της, το 1970. Έπειτα ο κιθαρίστας Mike Bloomfield, που θα εγκατέλειπε στα 37 του, το 1981. Μετά ο φυσαρμονικίστας Paul Butterfield, που θα έφευγε κι αυτός από τη ζωή, στα 44 χρόνια του, το 1987 και τέλος ο κιθαρίστας John Cipollina, που θα πέθαινε στα 45 του, το 1989. Με όλους αυτούς ο Gravenites ήταν «κολλητός» σε διάφορες φάσεις της ζωής του, ακόμη και πριν από τη δισκογραφία του, παίζοντας μαζί τους σε κοινά συγκροτήματα ή γράφοντας τραγούδια για τα προσωπικά άλμπουμ τους.
Όπως θα έλεγε κατά καιρούς ο ίδιος, σε συνεντεύξεις του, εκείνο που θα τον έσωζε, ώστε να μην είχε την τύχη (δηλαδή την ατυχία) της Janis ή του Mike, θα ήταν η ελληνική οικογένειά του. Τα ναρκωτικά για τη «μέση» ελληνική οικογένεια –ακόμη και για την ελληνοαμερικανική ως φαίνεται–, ήταν συνδεδεμένα με την καταστροφή και το θάνατο (προφανώς τα πιο σκληρά απ’ αυτά). Ενώ και η αίσθηση του μέτρου, που την είχε έντονη στη ζωή του ο Nick, από ένα σημείο και μετά, θα τον έσωζε, τελικά, από το πρόωρο φευγιό. Φυσικά, δεν πέθαναν όλοι οι ρόκερ φίλοι του νέοι (κάποιοι ζουν ακόμη, αν και μικρότεροι από ’κείνον), όμως θα εγκατέλειπαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς.

Ο Nick Gravenites στην Αμερική
Ο Gravenites, που καταγόταν από την Αρκαδία, γεννήθηκε (το 1938) και μεγάλωσε στο Σικάγο, ενώ στα 18 του φοιτά στο University of Chicago, στη νότια μεριά της πόλης, σπουδάζοντας Λογοτεχνία. Εκεί όμως, στη νότια μεριά, είχαν «στρατοπεδεύσει» όλοι οι μαύροι από το νότο των ΗΠΑ, που θα ανέβαιναν προς τον βορρά, ήδη από τη δεκαετία του ’30, μετά τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης, προκειμένου να βρουν δουλειά (στη βιομηχανία ή αλλού). Και κάπως έτσι θα άνθιζαν και τα κέντρα διασκέδασής τους, καθώς το blues θα μετατρεπόταν και αυτό από rural σε urban. Μέσα σ’ αυτό τον κυκεώνα των κλαμπ ο 20χρονος Nick θα μπει με θάρρος και φόρα, γνωρίζοντας στην πορεία τον Paul Butterfield, που ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερός του και ζούσε κι αυτός εκεί (στη νότια πλευρά), και πιο μετά τον Mike Bloomfield, έναν σχεδόν συνομήλικο του Paul, που γρήγορα θα διακρινόταν ως κιθαρίστας του blues. Βασικά όλοι αυτοί είχαν ξεκινήσει ως folkists (καθώς συζητάμε για μια εποχή, στο τέλος των 50s, όπου το φολκ ήταν δημοφιλέστατο στην Αμερική), παίζοντας με ακουστικές κιθάρες, πριν στρίψουν στις ηλεκτρικές.
Το 1965 ήταν μια πρώτη καθοριστική στιγμή για τον Nick The Greek, γιατί κάτω απ’ αυτό το όνομα γράφει το πρώτο δισκάκι του, με τα κομμάτια “Drunken boat / Whole lotta soul” [Out of Sight]. Το πρώτο ήταν ένα πρώιμο ψυχεδελικό διαμάντι (με φολκ και blues επιρροές), ενώ το δεύτερο ήταν πιο κοντά στο blues, με πολλά πνευστά όμως, που τα έπαιζαν διακεκριμένοι τζαζίστες, σαν τους Lester Bowie τρομπέτα, Julian Priester τρομπόνι και Roscoe Mitchell άλτο σαξόφωνο! Σαν ήχος δε (αυτό το track) ήταν μπροστά από την εποχή του.
Όταν οι Butterfield Blues Band θα κυκλοφορούσαν το πρώτο άλμπουμ τους στην Elektra, τον Οκτώβριο του 1965, το τραγούδι του Gravenites “Born in Chicago” δεν θα άνοιγε μόνο το LP τους, αλλά θα αποδεικνυόταν και κάτι σαν σήμα κατατεθέν τους.
Μπορεί ο Nick να μην ήταν ποτέ μέλος της μπάντας του Butterfield, όμως την επόμενη χρονιά (Αύγουστος 1966) θα χάριζε στους φίλους του ένα συγκλονιστικό κομμάτι, που δεν ήταν άλλο από το ψυχεδελικό αριστούργημα “East-west”. Υπάρχουν διάφορες ιστορίες σε σχέση με το πώς ακριβώς συνετέθη αυτό το ιστορικό track, στην αυγή του acid rock, για την παρουσία του Bloomfield στη σόλο κιθάρα, και για τον τρόπο που αυτοσχεδίασε, επηρεασμένος από την ινδική μουσική, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το ρόλο του Gravenites στη σύνθεση (επηρεασμένος, βασικά, από τα ακούσματα της ελληνικής λαϊκής μουσικής, που είχε από το σπίτι του ή απ’ όπου αλλού). Περιττό να πω πως και μόνο γι’ αυτό το κομμάτι το όνομα τού Nick Τhe Greek περνάει κατ’ ευθείαν στο πάνθεον των «ηρώων» του ροκ.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/nik-gkrabenitis-1938-2024-o-thrylikos-ellinoamerikanos-mployzman-pethane-sta-86-toy

BUZZ’ AYAZ το νέο ethnic-anadolu-psych γκρουπ του Αντώνη Αντωνίου από τη Λευκωσία

Οι Buzz’ Ayaz (Μπάζει Αγιάζι) είναι ένα νέο κυπριακό συγκρότημα (από την Λευκωσία), που οδηγεί ο Αντώνης Αντωνίου, γνωστός μας από τα σχήματα Monsieur Doumani και Trio Tekke, όπως και από τις πιο προσωπικές δουλειές του (για τους δίσκους όλων αυτών υπάρχουν reviews στο δισκορυχείον). Το παρθενικό άλμπουμ των Buzz’ Ayaz έχει ως τίτλο το όνομά τους και κυκλοφορεί, τώρα (2024), από τη γερμανική Glitterbeat Records. Μέλη του γκρουπ, εν τω μεταξύ, είναι οι Μάνος Στρατής όργανο, synth bass, φωνητικά, Will Scott μπάσο κλαρίνο, φωνητικά, Ulaş Öğüç ντραμς, κρουστά, φωνητικά και φυσικά ο Αντώνης Αντωνίου σε ηλεκτρικό τζουρά, φωνή, ηλεκτρονικά.
Βασικά το γκρουπ, και μέσω της line-up του, δείχνει πως ηχητικώς εκφράζει όλο το νησί, και τις δύο κοινότητές του (την ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή), δείχνοντας, για άλλη μια φορά, πως η Τέχνη, και δη η μουσική, μπορεί να προσπερνά όλα τα εμπόδια (υπαρκτά ή ανύπαρκτα), ενώνοντας τους ανθρώπους. Τώρα, το ότι ο Will Scott μπορεί να είναι Βρετανός ίσως να είναι τυχαίο, αλλά ακόμη και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει τον συμβολισμό του.

Ό,τι ακούμε εδώ, από τους Buzz’ Ayaz, είναι ένα ιδιαίτερο ηλεκτρικό / ηλεκτρονικό χαρμάνι– απ’ αυτά, που, εν πολλοίς, μας έχει συνηθίσει ο Αντωνίου σε όλες τις έως σήμερα δουλειές του (είτε προσωπικές είναι αυτές, είτε... συγκροτηματικές). Φυσικά, οι επιρροές από την ελληνική πλευρά της μεγαλονήσου εκφράζονται κατ’ αρχάς από την γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Αντωνίου (όταν γράφει τους στίχους του), που είναι η κυπριακή διάλεκτος. Από ’κει και πέρα σίγουρα υπάρχουν και ηχητικές / μουσικές επιρροές από ποικίλα ελληνικά / ελληνοκυπριακά ακούσματα, όμως το βασικό που ακούμε εδώ είναι μια εξελιγμένη μορφή του anadolu rock. Του rock του Barış Manço, των Moğollar και των Üç Hürel, έτσι όπως θα μετασχηματιζόταν αυτό τα πιο πρόσφατα χρόνια από τους Baba Zula ας πούμε ή ακόμη και από την Gaye Su Akyol.
Το βασικό σε όλες αυτές τις απόπειρες θα είναι πάντα το ανακάτεμα των τοπικών μελωδιών με το rock, μέσα από την χρήση δυτικών και μη οργάνων, προσαρμοσμένων επί το ηλεκτρικότερον. Αυτό εκφράζει ο ηλεκτρικός τζουράς του Αντωνίου (που επέχει ρόλο ηλεκτρικής κιθάρας, κατ’ αναλογίαν με το ηλεκτρικό σάζι στο anadolu rock), με τα υπόλοιπα όργανα (το ηλεκτρικό όργανο, το μπάσο κλαρίνο και τα ντραμς) να υπηρετούν, εννοείται, το ίδιο «σχέδιο».
Στην περίπτωση των Buzz’ Ayaz θα λέγαμε, περαιτέρω, πως τη διαφορά την κάνουν, πέρα από τον πειραγμένο τζουρά, το ηλεκτρικό όργανο ιδίως, με τα συνεχή γεμίσματά του, μα και το μπάσο κλαρίνο, που καταφέρνουν να εισχωρήσουν σ’ αυτό το πλαίσιο, προσθέτοντας νέες διαστάσεις.
Υπάρχουν τραγούδια και στις δύο πλευρές του “Buzz’ Ayaz”, που σε συνεπαίρνουν με το πρώτο άκουσμα, όπως είναι το φερώνυμο κομμάτι (A1) και το «Άρκος» (Β2), ενώ πολύ δυνατά είναι και τα ορχηστρικά ή περίπου ορχηστρικά «Φύσα» (Α3), «Άτε πάλε» (Β2) και “Alu” (Β4).
Γενικώς, θα γράφαμε για ένα άνετο, ευχάριστο και γεμάτο άλμπουμ, που αποπνέει τη χαρά της συνεύρεσης, της συμμετοχής και γιατί όχι του γλεντιού, καθώς η διάθεση είναι παντού και πάντα εξωστρεφής, ανεξαρτήτως του λόγου, και πέραν των όποιων πειραματισμών στο ηχητικό επίπεδο.
Επαφή: https://buzzayaz.bandcamp.com/album/buzz-ayaz

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 602

26/9/2024
Πού εμφανίστηκε για πρώτη φορά το τάκα-τάκα;
Πότε ακριβώς ήρθε στην Ελλάδα, και από ποιούς;
Ενοχλούσε όντως την κοινωνία, στις ώρες «κοινής ησυχίας» ή και γενικότερα ή πρόκειται περί μύθου;
Υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί από τα τάκα-τάκα, ιδίως όταν το έπαιζες ανάποδα, και μπορούσε να σπάσεις την κερκίδα;
Είχαν σπάσει όντως τζαμαρίες ή κεφάλια από ανεξέλεγκτα ιπτάμενα τάκα-τάκα;
Το κυνήγησε τελικά η χούντα, όπως… το ροκ, την τζαζ, και τη θεία μου τη χίπισσα;
Ο Τέρης Χρυσός είχε παίξει ποτέ τάκα-τάκα;
Πού στο διάολο έχω βάλει το δικό μου τάκα-τάκα;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που με απασχολούν, εντόνως, αυτή την περίοδο…

26/9/2024
Findask ήταν ο Willie Lindsay και ο Stuart Campbell. Σκωτσέζοι από τα 80s, που ηχογράφησαν μερικά πολύ καλά φολκ LP – σε μιαν εποχή όπου αυτοί οι ήχοι δεν προβάλλονταν πουθενά. Και το να προτείνεις κάτι, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα το ακούσουν ελάχιστοι είναι μαγκιά. 

Είναι μαγκιά να μην ακολουθείς, αλλά να σε ακολουθούν – έστω και λίγοι. Έπαιζαν και σαπόρτ λέει στους Fairports οι Findask… Αυτό το άλμπουμ προέρχεται από το 1987 και μετράει πολύ…
https://www.youtube.com/watch?v=xr57X6jfmoo

26/9/2024
Τι να πει κανείς... Περαστικά της μόνο... 
https://www.youtube.com/watch?v=-VNi9tBoXjo

25/9/2024
Ήταν ΠΑΣΟΚ –δεν το έκρυβε– τουλάχιστον έως το θάνατο του Αντρέα. Ιδρυτικό στέλεχος από το ’74, υποψήφιος βουλευτής, συνδικαλιστής, μέλος της ΚΕΑΔΕΑ κ.λπ. Ως «πασόκ» τον βλέπαμε όλοι μας και στην τιβί στα έιτις, είτε πρωταγωνιστούσε στα κλασικά σίριαλ της εποχής (Χατζημανουήλ, Χαίρε Τάσο Καρατάσο), είτε βρισκόταν μπροστά σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κ.λπ. Σαν ηθοποιός μου άρεσε. Είχε κάτι το άμεσο και ακατέργαστο στο παίξιμό του, που δύσκολα θα περνούσε απαρατήρητο. Και δεν πέρασε. Το ότι ήταν στον Κουν, για μια 20ετία, παίζοντας σε ιστορικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, λέει εξάλλου πολλά. 

Μπορώ να βάλω φωτογραφίες από Κουν, αλλά προτιμώ αυτήν... Γιάννης Μόρτζος, εν ειρήνη...

25/9/2026
Iron Maiden, αντί για Ικαριώτικους... John Berberian...
https://www.youtube.com/watch?v=CyWSZIp6wqk

ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΩΤΣΑΝΗ / ΤΑΣΟΣ ΚΟΦΟΔΗΜΟΣ o Aπόκοπος του Μπεργαδή

«Γραμμένος είτε στο πρώτο είτε στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, αλλά τυπωμένος για πρώτη φορά στη Βενετία το 1509, γνώρισε αλλεπάλληλες ανατυπώσεις και έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα του νέου ελληνισμού, τουλάχιστον για τους επόμενους τρεις αιώνες. Ο Απόκοπος του Μπεργαδή περιγράφει μια ονειρική κάθοδο στον άλλο κόσμο και αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της πρώιμης Αναγέννησης στην κρητική λογοτεχνία. Είναι συνθεμένος σε βυζαντινή δημώδη γλώσσα με πολλά στοιχεία του κρητικού ιδιώματος και στις βενετικές εκδόσεις αποτελείται από 556 ζευγαρωτά ομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους, ωστόσο το τελευταίο τμήμα του γενικά θεωρείται νόθο».
[Στυλιανός Αλεξίου (επιμ.), Μπεργαδής, Απόκοπος / Η Βοσκοπούλα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2002]
«Ο Απόκοπος του Μπεργαδή αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της πρώιμης Κρητικής Λογοτεχνίας και το πρώτο δημώδες ελληνικό λογοτεχνικό έργο που τυπώθηκε στη Βενετία, το 1509. Από κάποιους ερευνητές χαρακτηρίζεται ως το πιο ποιητικό κείμενο της κρητικής λογοτεχνίας του 16ου αιώνα, που ανατρέπει το κυρίαρχο βυζαντινό κλίμα της ηθικοδιδακτικής δημώδους ποίησης, κι ένα από τα κοσμήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ξεχωρίζει για την αινιγματική του γοητεία, τη δύναμη, τον πηγαίο λυρισμό και τη σύγχρονη ποιητική του αίσθηση που αγγίζει τα όρια της φιλοσοφικής σύλληψης».
[από το booklet του άλμπουμ]

Αυτό το ποίημα λοιπόν, τον «Απόκοπο» του Μπεργαδή, έρχονται να μελοποιήσουν η Ναταλία Κωτσάνη και ο Τάσος Κοφοδήμος, παρουσιάζοντας την προσπάθειά τους, για πρώτη φορά, ζωντανά, στα Τρίκαλα, στις 7 & 8 Αυγούστου του 2023, και εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, στις 11 και 12 Ιουλίου 2024 αντιστοίχως. Τώρα, στο CD-book «Απόκοπος» [Ανεξάρτητη Έκδοση, 2024], έχουμε πλέον την καταγραφή της μελοποίησης, για την δισκογραφία – μια πολύ καλή προσπάθεια από εικαστικής πλευράς, κατ’ αρχάς, που έχει την επιμέλεια και τον σχεδιασμό της Κωτσάνη.
Έτσι, στο booklet που συνοδεύει το CD καταγράφονται όλα τα credits των τραγουδιών, με τα ονόματα των μουσικών, μαζί με φωτογραφίες από τα sessions, ενώ διαβάζουμε ακόμη εκεί τα προλογικά σημειώματα, τους στίχους των δεκαπέντε τραγουδιών της έκδοσης και, τέλος, ολάκερο το ποίημα «Απόκοπος», από την παρισινή έκδοση του 1870. Εδώ να σημειωθεί πως, μέσω των δεκαπέντε τραγουδιών, μελοποιείται, από την Κωτσάνη και τον Κοφοδήμο, το μεγαλύτερο μέρος του ποιήματος, με τους ίδιους να είναι υπεύθυνοι και για την ενορχήστρωση – με την Κωτσάνη, περαιτέρω, να τραγουδά και να παίζει πιάνο, και με τον Κοφοδήμο να τραγουδά, παίζοντας λαούτο, pads και κιθάρα. Συμπληρώνεται, έτσι, μια πρώτη εικόνα γύρω από το τι ακριβώς επιχειρήθηκε στην εν λόγω την έκδοση, τη βασισμένη σε τούτο το προαιώνιο ποίημα.
Ένα δεύτερο έχει να κάνει με την «εικόνα» της μελοποίησης, που παρέχουν στο ποίημα οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος. Και αυτή είναι ιδιαίτερη, υπό την έννοια πως εδώ δεν έχουμε ένα τυπικό «κρητικοφανές» δημιούργημα, αλλά κάτι πλατύτερο, που «πιάνει» το κλίμα των μουσικών της ανατολικής Μεσογείου (οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και την ηπειρωτική Ελλάδα εννοείται). Ακούς, ας πούμε, την «Παράκληση» και το «Οι πόρτες του Άδου» και αμέσως αντιλαμβάνεσαι τις αναφορές των συνθετών και την ευρύτητα, με την οποία αντιμετωπίζουν την μελοποίηση του «Απόκοπου».
Τούτο είναι ολοφάνερο και από τις επιλογές των οργανοπαικτών, στις οποίες προέβησαν οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος, ώστε να πάρει ηχογραφική όψη το εγχείρημά τους, καθώς στον δίσκο τους συμμετέχουν οι Ross Daly (λύρες, tarhu), Βασίλης Ρακόπουλος (ηλεκτροκλασική κιθάρα), Βαγγέλης Ζωγράφος (κοντραμπάσο) και Άγγελος Πολυχρόνου (ντραμς) – μουσικοί, εν ολίγοις, που έχουν «δοκιμαστεί» σε πολλά και διαφορετικά στυλ, ανάμεσά τους και δυτικής προέλευσης εννοείται (jazz, funk, rock κ.λπ.).
Έχοντας λοιπόν την συνδρομή των συγκεκριμένων οργανοπαικτών, και βεβαίως στηριζόμενοι στο συνθετικό και ερμηνευτικό ταλέντο τους, με όλο το περαιτέρω ψάξιμο, που όλα τούτα συνεπάγονται, οι Κωτσάνη και Κοφοδήμος παραδίδουν ένα άλμπουμ, που κυλάει με άνεση, θα προσέθετα δε και με γοητευτικό τρόπο, δημιουργώντας ανά διαστήματα (με κάποιες συγκεκριμένες μελοποιήσεις) υπερπλήρεις (από συναισθηματικής πλευράς) καταστάσεις. Αναφερθήκαμε πριν σε δύο tracks, τα οποία συμπληρώνουμε τώρα μ’ ένα τρίτο, το «Ναυάγιο».
Αν και δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίσεις κάτι από ένα έργο, που ρέει «συνολικά» και «σαν ένα», δεν παύει τούτο να προσφέρει και τις πιο... απογειωτικές στιγμές του.
Επαφή: https://www.facebook.com/NataliaKotsani