ΗΡΑΚΛΗΣ ΔΑΪΤΣΗΣ όταν κοιμήθηκε η ζωή μες στο σαλόνι

Οι φίλοι του ελληνικού ροκ σίγουρα θα έχουν συγκρατήσει το ονοματεπώνυμο του Ηρακλή Δαΐτση, από τη φάση, και τη line-up προφανώς, του συγκροτήματος Ψύλλοι στ’ Άχυρα. Βασικό στέλεχος του εν λόγω σχήματος (με τα αρκετά ενδιαφέροντα άλμπουμ «Εφτά Μέρες Ντροπής» από το 2024 και «Ψύλλοι στ’ Άχυρα» από το 2018), ο Δαΐτσης έχει τώρα έτοιμο ένα πρώτο προσωπικό CD, το οποίον αποκαλεί «Όταν Κοιμήθηκε η Ζωή Μες στο Σαλόνι» [Puzzlemusik, 2025].

Στο άλμπουμ αυτό ο Δαΐτσης συνθέτει, γράφει στίχους και τραγουδά, παίζοντας επίσης κιθάρες και πλήκτρα. Όμως, δεν έχουν όλα τα τραγούδια δικούς του στίχους καθώς ανάμεσα συναντάμε μελοποιήσεις σε ποιήματα των Κώστα Καρυωτάκη («Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων») και Ορέστη Λάσκου («Το Παρίσι»), ενώ σ’ ένα τραγούδι («Χαλασμένο ρολόι») οι στίχοι είναι του Γιώργου Σαμαρίτη.
Με βάση τη συγκεκριμένη τραγουδοποιία, έτσι όπως αυτή απλώνεται στο «Όταν Κοιμήθηκε η Ζωή Μες στο Σαλόνι», βγαίνει ένα πρώτο συμπέρασμα. Ο Δαΐτσης υπάγεται σε μια ξεχωριστή κατηγορία singer-songwriters, στην οποία κυριαρχούν τα ονόματα των Παύλου Παυλίδη και Θάνου Ανεστόπουλου (1967-2016). Υπάρχει θέλω να πω στα τραγούδια του μια μελαγχολική διάθεση, ή και πεσιμιστική κατά τόπους, με θεματολογία σίγουρα υπαρξιακή, ασχέτως αν αυτή έχει ερωτική αφετηρία.
Με ερμηνείες πειστικές και με συνοδοιπόρο του ένα σοβαρό indie rock, στηριγμένο κυρίως στις κιθάρες και τα πλήκτρα (και με λίγες, ανά περιπτώσεις έξτρα βοήθειες), ο Δαΐτσης παραδίδει ένα σίγουρα ενδιαφέρον άλμπουμ με μία πολύ καλή πρώτη πλευρά, δηλαδή τα πρώτα πέντε tracks –με το «Χαλασμένο ρολόι» να είναι ίσως το ωραιότερο κομμάτι του δίσκου του ή τέλος πάντων εφάμιλλης αξίας με τα γειτονικά του–, και με μία δεύτερη μάλλον κατώτερη και κάπως πιο εντεχνο-ρόκ.
Έχω τη γνώμη πως «Το Παρίσι» του Λάσκου (από τη συλλογή «Αγριόχηνες» του 1936) έπρεπε να μελοποιηθεί ολόκληρο (δηλαδή και οι δύο τελευταίες στροφές του, που περικλείουν όλη τη δύναμη του ποιήματος), επίσης (έχω τη γνώμη) πως η γυναικεία φωνή στο φερώνυμο τραγούδι του δίσκου αδυνατίζει το τελικό αποτέλεσμα και πως το closing track του άλμπουμ, το «Τελευταία βροχή», είναι εκεί για να μας υπενθυμίσει πως ο Δαΐτσης, παρά τα ζιγκ-ζαγκ, είναι ένας απολύτως σοβαρός και εξελίξιμος τραγουδοποιός, που τροφοδοτεί σταθερά την προσμονή μας σε σχέση με το επόμενο βήμα του.
Επαφή: www.facebook.com/puzzlemusik.record.label

τέσσερα χρόνια χωρίς τον ΧΡΗΣΤΟ ΚΥΡΙΑΖΗ – ένας σπουδαίος και ακομπλεξάριστος τραγουδοποιός, με φοβερό γκελ στον κόσμο

Ο Χρήστος Κυριαζής, που πέθανε σαν σήμερα, το 2021, δεν ήταν κάποια αμελητέα ποσότητα. Απεναντίας ήταν ένας από τους καλύτερους ροκολαϊκούς τραγουδοποιούς μας από το ’80 και μετά. Δυνατό ροκολαϊκό έφτιαχνε και ο Αντώνης Βαρδής φυσικά, αλλά ο Κυριαζής, εν αντιθέσει με τον Βαρδή, ήταν και ο στιχουργός, σχεδόν πάντα, των τραγουδιών του (ενώ ο Βαρδής σπάνια έγραφε στίχους). Ο Κυριαζής το είχε όλο το «πακέτο» δηλαδή, και σαν μελωδός ήταν απλός και πηγαίος, πράγμα που του έδινε πάντα ένα ξεπέταγμα σε σχέση με άλλους, που κάνανε την ίδια δουλειά μ’ εκείνον.
Το ότι επέμενε επίσης να τραγουδάει με τη μη-φωνή του σημαίνει πως είχε βρει ένα ακόμη «κουμπί», για να επιβληθεί, καθότι ο κόσμος πολύ συχνά εντυπωσιάζεται από το «λάθος» και την «αδυναμία», αφού ο καθείς βλέπει σ’ αυτά (στα «λάθη και τις «αδυναμίες» των φτασμένων) τον εαυτό του. Σου λέει... αφού καταφέρνει και τραγουδάει ο Κυριαζής, όλα είναι μπορετά.

Τα τραγούδια του Κυριαζή, και αναφέρομαι σ’ αυτά που έλεγε εκείνος, ήταν απλά, και ορισμένα κάπως αστεία, για τα δικά μου γούστα (θυμάμαι πως ξεκαρδιζόμουν όποτε άκουγα το «έλα μωράκι μου, το στρώμα είναι καπιτονέ»), αλλά επειδή ο ίδιος είχε κάπου το γνώθι σαυτόν τα καλυτερότερα από τα τραγούδια του τα έδινε να τα πούνε άλλοι. Όχι πως δεν είπε και ο ίδιος πολλά δυνατά κομμάτια.
Να θυμηθούμε το «Κυριακή απόγευμα» (Βασίλης Λέκκας) από τους Αγώνες της Κέρκυρας το ’81, το «Αύριο» (Ηλίας Ασβεστόπουλος & 2002 GR), τα «Αυτά τα βράδια (Δραπετσώνα)» και «Βαρέθηκα να ζω» (Βλάσσης Μπονάτσος), το «Χρόνια που έχασες» (Σταύρος Λογαρίδης), το «Και να ’ρθεις με το μίνι-μπας» (Γιάννα Κομνηνού) και ορισμένα ακόμη.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/tessera-hronia-horis-ton-hristo-kyriazi

ΗΛΙΑΣ ΑΣΒΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ 2002 - 50 χρόνια από το άλμπουμ «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος», ένα από τα ωραιότερα LP του ελληνικού ροκ της πρώιμης μεταπολίτευσης

Τον «Σιδερένιο Άνθρωπο» άργησα να τον πάρω χαμπάρι. Μεγάλωσα με το “V.O.L 3” των 2002 GR, που είχε βγει το 1982, κι έτσι, καθώς άκουγα τα «Μαγική Αυλή», «Είπες πως», «Αύριο», «Άννα», «Θυμάμαι», «Μονάχα εσύ» και «Αχ καϋμένη», δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να ψάξω για κάτι άλλο παρεμφερές, αφού τα κομμάτια αυτά, που ήταν τόσο καλοφτιαγμένα, σε συνέπαιρναν αμέσως, οδηγώντας σε να τ’ ακούς και να τα ξανακούς σε εμπλοκή. Έχω γράψει κείμενο για ’κείνο τον δίσκο εδώ στο LiFO.gr («Ακούγοντας ξανά το “V.O.L 3” των 2002 GR: Γιατί θα πρέπει να ντρεπόμαστε για ’κείνα που μας άρεσαν μικροί;»). Είχε ανεβεί στις 21 Μαρτίου 2017 και σας προτείνω να του ρίξετε μια ματιά.

Τον «Σιδερένιο Άνθρωπο», που είχε επανεκδοθεί εν τω μεταξύ το 1982, για να εκμεταλλευθεί την τεράστια επιτυχία που θα έκανε το “V.O.L 3”, τον ανακάλυψα στο τέλος της δεκαετίας του ’80, προς αρχή του ’90, όταν είχα βρει κόπιες, στις «προσφορές», στο δισκάδικο 7+7 στο Μοναστηράκι. Πουλιόταν, μάλιστα, μαζί με την «Πόλα», το πρώτο LP του Ασβεστόπουλου και των 2002, που κι εκείνο είχε επανεκδοθεί το ’82, και ήταν τότε όταν τ’ αγόρασα και τα δύο μ’ ένα χιλιάρικο (δραχμές). Πήγα σπίτι και τ’ άκουσα «καπάκι». Το «Πόλα» ήταν μάλλον τυπικό, παρότι υπήρχαν μέσα κάποια καλά τραγούδια («Χώμα νερό», «Ίσως να ’ναι αύριο αργά», «Ο πολιτισμός»), αλλά «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος» ήταν καταπληκτικός. Ένας δίσκος εντελώς «φτιαχτικός», που τον άκουγες και τον ξανάκουγες σαν υπνωτισμένος. Τόσο καλός; Ναι, τόσο καλός!
Πότε είχαν κυκλοφορήσει τα LP «Πόλα» και «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος»; Αμφότερα το 1975. Η «Πόλα» στην αρχή εκείνης της χρονιάς και «Ο Σιδερένιος Άνθρωπος» προς τον Νοέμβριο του ’75, πριν από 50 χρόνια ακριβώς. Χρυσό ιωβηλαίο λοιπόν, για έναν από τους ωραιότερους, διαχρονικά, δίσκους του ελληνικού ροκ.
1975 σημαίνει πρώιμη μεταπολίτευση. Σημαίνει Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Λοΐζος, Λεοντής, Ξαρχάκος, Μπακαλάκος, Πάνος Τζαβέλλας, και σημαίνει επίσης «νέκρα» γύρω από το ελληνικό ροκ. Τα συγκροτήματα έχουν σχεδόν όλα διαλυθεί, έχουν μείνει μόνον οι ποπίστες (Πασχάλης, Δάκης, Τουρνάς, Ελπίδα, Μαρίνα κ.ο.κ.), ροκ κλαμπ ουσιαστικά δεν υπάρχουν, καθώς παντού παίζονται «έντεχνα», πολιτικά, σατιρικά τραγούδια και αντάρτικα, ενώ και η ανάλογη δισκογραφία έχει πάρει την κατιούσα, σε σχέση με τα πρώτα χρόνια των σέβεντις.
Εντάξει κάποιες εστίες, κάποιες σπίθες παραμένουν, που θα πάρουν σιγά-σιγά ξανά φωτιά, μετά το 1977, αλλά το «άκρα του τάφου σιωπή» είναι γενικώς σωστό. Το ροκ θεωρείται ξενόφερτο, αμερικάνικο, και σε μια εποχή έντονου «αντι-αμερικανισμού» το να βγαίνεις να τραγουδάς, με μπάσα και ηλεκτρικές κιθάρες, για «αγάπες και λουλούδια» δεν σε βγάζει πουθενά. Έπρεπε ο στίχος σου να γίνει πιο αγωνιστικός, επενδύοντας, ταυτοχρόνως, στην «εντεχνίλα». Οι ρόκερ δεν ήταν γι’ αυτά τα πράματα. Δεν μπορούσαν να γίνουν ούτε «Σαββόπουλοι», γράφοντας καίριο κοινωνικοπολιτικό στίχο, αλλά ούτε είχαν (και) καμιά διάθεση να πετάξουν τις κιθάρες και τα χάμοντ (οι πιο δοσμένοι τουλάχιστον) αντικαθιστώντας τα με τα μπουζούκια. Περίμεναν, απλώς, για μια... καινούργια μέρα (το πιάσανε οι fans το υπονοούμενο), που να τους φέρει ξανά στο προσκήνιο.
Παρά ταύτα, μέσα σ’ αυτό το ολότελα απογοητευτικό, για το ελληνικό ροκ, σκηνικό, θα βγουν κάποιοι δίσκοι (λέμε πάντα για τη διετία 1975-76), που γενικώς θα ακουστούν από λίγο έως καθόλου, περνώντας γενικότερα απαρατήρητοι – για να τους ανακαλύψουν οι συλλέκτες και όποιοι άλλοι μουσικόφιλοι δεκαετίες αργότερα. Τέτοιοι δίσκοι ήταν εκείνοι του Ηλία Ασβεστόπουλου και των 2002, τους οποίους θα τύπωνε η Pan-Vox το 1975.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ilias-asbestopoylos-kai-2002-50-hronia-apo-almpoym-o-siderenios-anthropos

ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ / ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΑΚΗ είχα φωνή την πήραν τα πουλιά

Επτά τραγούδια περιέχει το νέο βινύλιο, που υπογράφουν ο συνθέτης-ερμηνευτής Δώρος Δημοσθένους και η στιχουργός Ελένη Φωτάκη και το οποίο έχει τίτλο «Είχα Φωνή την Πήραν τα Πουλιά» [Ogdoo Music Group, 2025].

Τα τραγούδια, μοιρασμένα στις δύο όψεις του βινυλίου (τέσσερα στην πρώτη πλευρά και τρία στη δεύτερη), θα έλεγα πως, χοντρικά, ανήκουν στο χώρο του σύγχρονου έντεχνου, ενώ, επίσης χοντρικά, δεν θα ήταν λάθος αν τα αποκαλούσες και κάπως «χατζιδακικά» – καθώς φέρνουν στη μνήμη, και λόγω της πλούσιας ενορχήστρωσής τους, τις πιο έντονες εγγραφές του μεγάλου τραγουδοποιού από τη δεκαετία του ’80 κυρίως. Προς αυτό μας κατευθύνουν οι μελωδίες του Δημοσθένους, μα και τα λόγια της Φωτάκη, που είναι πολύ καλά (συνδυάζοντας λαϊκά και διανοητικά χαρακτηριστικά).
Το αποτέλεσμα είναι τα τέσσερα πρώτα τραγούδια αυτού του mini-LP, με κορυφαία ανάμεσά τους τα «Μαύρα κρίνα» και «Είχα φωνή την πήραν τα πουλιά», να κυλάνε νεράκι. Η πολύ προσεγμένη προσέγγιση του Δημοσθένους και στον τομέα των ηχοχρωμάτων τα καθιστά, θα έλεγα, μοναδικά για το είδος τους, αλλά και για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι γενικότερα. Άψογα, όμως, είναι και τα κομμάτια της B Πλευράς, με τις μελωδίες, αλλά και με τη γενικότερη διαχείριση στα «Σαν πεπρωμένο» και «Του ροδόφυλλου το “ρο”» να κινητοποιούν και να θέλγουν.
Ο Δημοσθένους είναι σπουδαίος τραγουδιστής (γνωστό αυτό εδώ και δεκαετίες) και το γεγονός πως μετά από τόσα χρόνια η φωνή του ακούγεται μεστότερη και εκφραστικότερη από ποτέ αποτελεί, και αυτό, ένα από τα ατού του συγκεκριμένου δίσκου – ενός από τους πιο σημαντικούς, ίσως ο σημαντικότερος (θα πρέπει να το τσεκάρω αυτό) για το ελληνικό-ελληνικό τραγούδι που άκουσα μέσα στο 2025.
Επαφή: https://ogdooshop.gr/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1/Eixa_foni_Tin_Piran_Ta_Poulia

JAMES WYLIE ο νεοζηλανδός σαξοφωνίστας σ’ ένα «ελληνικό» τζαζ άλμπουμ

Ο James Wylie είναι ένας νεοζηλανδός σαξοφωνίστας, συνθέτης και αυτοσχεδιαστής (εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη), που έως ώρας τον γνωρίζαμε, κυρίως, από τις παρουσίες του σε δίσκους τρίτων. Για παράδειγμα στο “Northwind” (2024) του κοντραμπασίστα Ντίνου Μάνου, στην “Suite Yedi” (2024) του Dine Doneff , μα και σε άλμπουμ των Yako Trio, Million Hollers, Meating for Business, Μαρίας Θωίδου κ.ά. Έφθασε όμως η ώρα, ως φαίνεται, για τον Wylie να προβεί και σε μία προσωπική συνολική εγγραφή, που τιτλοφορείται “To Our Land” (2025), και η οποία κυκλοφορεί από την νέο-ζηλανδική εταιρεία RATTLE (είναι το label στο οποίο τυπώνονται και οι δίσκοι της Τάνιας Γιαννούλη).
Στο άλμπουμ αυτό καταγράφονται έξι συνθέσεις του Wylie, ηχογραφημένες στα Polytropon Studios της Θεσσαλονίκης, στις 23 Δεκ. 2024 και την 1 Φεβ. 2025, συνθέσεις οι οποίες αποδίδονται από τους: James Wylie άλτο, τενόρο σαξόφωνα, κεμεντσέ, gheychak, fender rhodes, Thodoris Kotsifas κιθάρες, Vangelis Vrachnos μπάσο, Giorgos Klountzos ντραμς και Ziad Rajab φωνή – ο οποίος διαβάζει, στα αραβικά, το ποίημα “To our land” του παλαιστίνιου ποιητή Mahmoud Darvish (1941-2008).

Αν το άλμπουμ ξεκινούσε με το ποίημα του Darvish (στην πράξη είναι το δεύτερο track, το “To our land pt 2: Map of absence”) τότε θα έφερνε στη μνήμη μου το “Arbeit Macht Frei” (1973) των Area – κάτι που περιστασιακά το καταφέρνει και η μουσική, εδώ που τα λέμε, με το ηλεκτρικό / oriental-fusion / “(It’s only a) dream” εκεί στο τέλος του δίσκου.
Το “To Our Land” του James Wylie είναι, σίγουρα, ένα διαφορετικό σύγχρονο «ελληνικό» τζαζ άλμπουμ. «Ελληνικό» υπό την έννοια πως είναι γραμμένο στην Ελλάδα, πως συμμετέχουν έλληνες μουσικοί σ’ αυτό και πως η τζαζ που καταγράφεται, εδώ, είναι επηρεασμένη, αισθητικώς, από τους ήχους της ευρύτερης περιοχή μας. Είναι λοιπόν οι μουσικές της Ανατολικής Μεσογείου, που ρίχνουν το πέπλο τους στο “To Our Land”, σκεπάζοντας τις συνθέσεις του Wylie – που είναι όλες πολύ καλές, δηλαδή εξαιρετικές, προσδίδοντας στον δίσκο του μια εξελισσόμενη δυναμική, που δεν γίνεται να μην σε ταρακουνήσει. Οι επιρροές, βεβαίως, του Wylie είναι ευρύτερες, καθώς εκκινούν από την spiritual-jazz των sixties (Coltrane-ική ή άλλη), ενσωματώνοντας στην πορεία και άλλες αναφορές, και ελληνικές και της συνολικότερης γεωγραφικής περιοχής, προτείνοντας ένα πλαίσιο λυρισμού και συγκινήσεων (αυτό είναι το βασικό μοτίβο, αλλά όχι το μόνο) τέλεια δομημένων και παρουσιασμένων. Λέω «το βασικό», γιατί η jazz του Wylie ακολουθεί και πιο δυναμικές ή ακόμη και improv διαδρομές, διαθέτοντας σε κάθε φάση της παλμό και ένταση.
Συνολικώς, θα έγραφα για ένα άλμπουμ, που περιέχει συναρπαστική μουσική, συνθέσεις δηλαδή αληθινά ουσιαστικές, που δεν γίνεται να τις προσπεράσεις. Το “To Our Land” έχει τη δύναμη, εννοώ, να σε ελκύει – να σε εξαναγκάζει να το ακούσεις και να το ξανακούσεις, ανακαλύπτοντας διαρκώς τις ουκ ολίγες κρυμμένες αρετές του.
Επαφή: https://james-wylie.bandcamp.com/album/to-our-land

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 681

6/11/2025
>>Το 1958, ο νεαρός Shahan έρχεται στο Λονδίνο και μπαίνει «εσωτερικός» σ’ ένα σχολείο του Sussex. Σπουδάζει αεροναυπηγός, αλλά γρήγορα μαθαίνει κιθάρα (βασικά του αρέσει η χαβανέζικη), πέφτοντας μέσα στη φάση όπου ξεκινάνε οι Beatles να γνωρίζουν επιτυχία, σπρώχνοντας χιλιάδες πιτσιρικάδες να ανακατευτούν με τα συγκροτήματα. Έτσι ο Shahan Chaudhari αλλάζει το όνομά του, καθώς γίνεται Rocky Shahan κι έχοντας μάθει μπάσο μπαίνει στους Konrads. [Rocky Shahan λεγόταν ο αμερικανός ηθοποιός, που εμφανιζόταν στην western τηλεοπτική σειρά «Rawhide» (1959-1965) μαζί με τον Clint Eastwood και η οποία παιζόταν τότε στην Αγγλία]. Στο συγκρότημα συμμετείχε ήδη ο David Jones ή Dave Jay, δηλαδή ο εντελώς άγνωστος τότε David Bowie(!) παίζοντας σαξόφωνο και τραγουδώντας – με τους Bowie και Shahan να ακούγονται, λογικά, και στη μοναδική εγγραφή των Konrads (με τον David Bowie στην line-up τους), στο τραγούδι «I never dreamed», που ήταν γραμμένο στα στούντιο της Decca, στις 30 Αυγούστου 1963.<<
[Τι δουλειά έχει ένας Μπαγκλαντεσιανός σε μια εργασία για το ροκ και το ελληνικό ροκ στη μακρά δεκαετία του '60; Θα το βρείτε στις σελίδες 343-350 του νέου βιβλίου μου, που κυκλοφορεί τώρα από το Όγδοο]

[στη φωτό ο Rocky Shahan στην άκρη αριστερά με το μπάσο και δίπλα του ο David Bowie, με το τενόρο σαξόφωνο]

5/11/2025
Μερικές μόνο από τις έντυπες πηγές, βιβλία και περιοδικά, που χρησιμοποίησα για τη συγγραφή του υποκεφαλαίου για τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο και τη σχέση του με το ροκ (στις σελ. 267-276 του νέου βιβλίου μου).

5/11/2025

Μου λένε διάφοροι φίλοι να γράψω ένα βιβλίο για τον Σαββόπουλο. Δεν με εκπλήσσει και το αντιλαμβάνομαι.
Έχω γράψει ήδη κάποια επίσημα πράματα, τα έχω βάλει και στο νέο βιβλίο μου (κείμενα για το Φορτηγό, το Περιβόλι του Τρελλού, τον Μπάλλο, το Βρώμικο Ψωμί, το Ντιρλαντά και τη συνεργασία του με τη Δόμνα Σαμίου – όλα αυτά είναι 20 με 25 χιλιάδες λέξεις, και δεν είναι λίγες), όμως εκείνο που θα με ενδιέφερε αληθινά να κάνω για το Σαββόπουλο, δεν είναι το να επεκταθώ, ιστορικώ τω τρόπω, και στους υπόλοιπους δίσκους του (κάτι μάλλον εύκολο για μένα), αλλά να φτιάξω κάτι καινούριο του τύπου... Ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Πάλη των Ιδεών.
Αυτό ναι, θα μ’ ενδιέφερε να το κάνω κι έχω σκεφτεί τον τρόπο για να το υλοποιήσω, πώς πρέπει να κινηθώ δηλαδή, αλλά δεν έχω καιρό τώρα. Όταν και άμα βγω στη σύνταξη... Το λέω, γνωρίζοντας πως έχω γράψει πολλά «ανεπίσημα» μέσα στα χρόνια για τον Σαββόπουλο (που κι αυτά αν τα μαζέψω, τα βάλω σε μια σειρά και τα ψιλοεπεκτείνω μαζεύεται ένας όγκος και το βγάζω το βιβλίο, αλλά δεν είμαι αρπακολλατζής), θεωρώντας όμως, ταυτόχρονα, πως απαιτείται τουλάχιστον ένας χρόνος (τονίζω το "τουλάχιστον") πλήρους αφοσίωσής μου στο πρότζεκτ –δίχως να ασχολούμαι, εννοώ, με τίποτ’ άλλο– προκειμένου να προκύψει κάτι σωστό. Αφού, όμως, εδώ το αποκαλύπτω... ας πάρει κάποιος άλλος την ιδέα και ας το κάνει εκείνος. Και αν το κάνει καλά πολύ θα χαρώ. Εγώ δεν βιάζομαι αυτή τη στιγμή...

[Λεωνίδας Χρηστάκης «Ιδεοδρόμιο» late seventies, και να μία πρώιμη απόπειρα «αποκαθήλωσης» του Σαββόπουλου από το «χώρο». Αυτά και μόνον αυτά μπορούν να αποτελέσουν την ύλη μιας άκρως ενδιαφέρουσας ιστορίας, η οποία δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Πείτε την –σε συναδέλφους και συναδέλφισσες απευθύνομαι– αν γουστάρετε, αν το νοιώθετε δικό σας όλο αυτό, και αν μπορείτε να το κάνετε...]

4/11/2025
Βασικά φάγανε και τα πόμολα, και τα κλείσανε γιατί δεν μπορούσαν να φάνε άλλα. Κινδύνευαν να αποκαλυφθούν. Τον τύπο τον διώξανε για να τον προστατεύσουν. Εξάλλου το «έργο» του θα συνεχίσουν.

4/11/2025
Το ζήτημα με τα ΕΛΤΑ φέρνει στη μνήμη τις χειρότερες μέρες του μνημονιακού κυνισμού. Εποχή "μαύρου στην ΕΡΤ", ΕΝΦΙΑ, διάλυσης ασφαλιστικών ταμείων, PSI, των περικοπών στις συντάξεις κτλ. Προφανώς ζούμε ακόμη σε τέτοια φάση - αν δεν το έχουν οι πάντες αντιληφθεί.

4/11/2025
Όσα δεν έχετε διαβάσει ποτέ για τα "Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα" του Γιώργου Ρωμανού θα τα διαβάσετε στις σελίδες 220-229 του νέου βιβλίου μου, που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία...

>>(...) Δεν ξέρω αν μεταδίδονταν τραγούδια από το «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» στο ραδιόφωνο (πέρα από τις διαφημιστικές εκπομπές των εταιρειών), πιθανώς όχι, αλλά σίγουρα ο Ρωμανός εμφανιζόταν στην τηλεόραση, που ναι μεν είχε μεγαλύτερη δύναμη σαν μέσο, αλλά δεν είχε τη διάχυση του ραδιοφώνου στα ακροατήρια. Έτσι την Πρωτοχρονιά του 1970 ο Ρωμανός θα εμφανιζόταν στο εορταστικό πρόγραμμα του Καναλιού 11 (ΕΙΡΤ), μαζί με την Καίτη Χωματά, την Αλέκα Κανελλίδου, την Δέσποινα Γλέζου, την Ζωή Κουρούκλη, την Αρλέτα, την Λίτσα Σακελλαρίου και τους Dave Carroll and The Sing-Sing Four. Επίσης ο Ρωμανός θα εμφανιζόταν και στην τηλεοπτική εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη «Οικογενειακές Υποθέσεις», που μεταδιδόταν από το Κανάλι 5 (Ενόπλων), στην αρχή του 1971, κάθε Δευτέρα από τις 21:00-21:15. Όπως διαβάζουμε στο περιοδικό «Σώου» [τεύχος #4, 6 Μαρ. 1971]:
«Ηθοποιοί, τηλεοπτικοί αστέρες, μέντιουμ, αστρολόγοι, πυγμάχοι, αθληταί, ρεπόρτερς, μουσικοί, τραγουδιστές, συγγραφείς και φωτομοντέλα, γίνονται επιτυχημένα κοκταίηλ, κάθε Δευτέρα στην εκπομπή του Νίκου Μαστοράκη “Οικογενειακές Υποθέσεις”. Σ’ ένα από τα σπαρταριστά παιχνίδια αυτής της σειράς ο Γιώργος Ρωμανός, η Τάμμυ και ο Αλέξης Παπαδημητρίου, αντιμετώπισαν τους στιχουργούς Δημήτρη Ιατρόπουλο, Γιάννη Κακουλίδη και Σώτια Τσώτου. Ο αγώνας έληξε με νίκη των στιχουργών, αλλά οι πληροφορίες μας λένε πως οι τραγουδισταί θα ζητήσουν... ομοιοκαταληξία σε προσεχή εκπομπή».(...)<<

3/11/2025
Διαβάζω συνεχώς σε φιλελέδικα σάιτ κείμενα για τον Σαββόπουλο και σε σχέση με την φάση της τελετής στη Μητρόπολη κ.λπ. (Δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε). Τα γράφουν άνθρωποι, που σιχαίνονται την αριστερά και που το δισκογραφημένο έργο τού Σαββόπουλου, από την αρχή έως το τέλος του, δεν τους αφορά – σε σχέση με τα μυαλά που έχουν σήμερα. Πριν από 50, 40 και 30 χρόνια δεν ξέρω τι πίστευαν... Ροκάδες ήταν βασικά, και ξέρετε τι εννοώ, όταν λέω ροκάδες, τους άσχετους του ροκ, που απλά άκουσαν μισό δίσκο Led Zep στα νιάτα τους και νόμισαν πως έκαναν επανάσταση.
Λοιπόν, για να το τελειώσω αυτό το θέμα. Όσο απαράδεκτη ήταν η απουσία της Αριστεράς από την τελετή στη Μητρόπολη (το έγραψα προ ημερών και δεν το παίρνω πίσω), άλλο τόσο απεχθής ήταν στα μάτια μου η κατάληψη της Μητρόπολης από τον κυβερνητικό θίασο. Πρέπει να ντρέπονται και οι μεν και οι δε.

3/11/2025
Ένα απόσπασμα από το υποκεφάλαιο "διαφημίσεις και ποδοσφαιρομανία" (σελ. 432-435) του βιβλίου μου "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία...

>>Μάλιστα, σε σχέση με τις «Διαφημίσεις» τον είχα ρωτήσει σχετικώς πριν από μερικά χρόνια και μου είχε πει τα εξής:
«Μόνο στη μνήμη μου πλέον υπάρχουν κάπως... Ήταν ένα απάνθισμα διαφορετικών σλόγκαν της εποχής, που παρουσίαζαν μια ζωή ιλουστρασιόν. “Τρώτε νόστιμο φτηνό χοιρινό... Η θεία Όλγα ξέρει...” και τέτοια. Το σουξέ ήταν ότι άρχιζε με το διεθνές “κόκα-κόλα πάει με όλα / όλα παν’ καλά με κόκα-κόλα / όλα παν’ καλά”! (την ελληνική απόδοση την είχα κάνει εγώ για το λανσάρισμα του προϊόντος στην Ελλάδα), με το τραγούδι να τελειώνει όπως είχε αρχίσει: “κόκα-κόλα πάει με όλα / όλα παν’ καλά με κόκα-κόλα” (και εδώ αργά πλέον, με θλίψη και ειρωνεία). Κάθε Κυριακή, που κάναμε πρωινά στα σινεμά της Αθήνας με τους Poll, αλλά και στο Ελατήριον, μόλις έβγαινα στη σκηνή ο κόσμος φώναζε... “κόκα-κόλα...”! Χαμός!!».<<

THE CHARLIE ROUSE BAND ένα φοβερό βραζιλοπρεπές άλμπουμ από το 1977, σε μια reissue αναφοράς της Resonance

Όταν φθάνουν στα χέρια μου άλμπουμ, δίσκοι της Resonance (της εταιρείας των George Klabin & Zev Feldman) κάτι παθαίνω... Εκτιμώ πολύ αυτό το label, θέλω να πω, το οποίο από το 2008 και μετά έχει εφοδιάσει την αγορά με πολλούς καταπληκτικούς δίσκους από τη μεγάλη εποχή της jazz – ανέκδοτους στην εποχή τους και reissues βασικά. Αν μελετήσετε τον κατάλογο της Resonance στο discogs θα δείτε αμέσως τα αριστουργήματα που έχει κυκλοφορήσει – για κάποια (λίγα) εκ των οποίων θα βρείτε αναφορές & reviews και στο blog (Bill Evans, Eric Dolphy).

Το πιο νέο άλμπουμ της αμερικανικής εταιρείας, που έχω στα χέρια μου, αφορά την Charlie Rouse Band και τον δίσκο της “Cinnamon Flower”, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1977 από την αμερικανική Douglas, του Alan Douglas (με ηχογραφήσεις και στο Sound Ideas στούντιο από τον George Klabin, τον σημερινό co-president της Resonance). Το άλμπουμ αυτό κυκλοφορεί τώρα (2025), ως “Cinnamon Flower / The Expanded Edition”, σε δύο εκδόσεις, μία ως 2LP και μία ως triple-folded, all paper cover, CD – με κάθε έκδοση να περιέχει το original άλμπουμ του 1977 και ακόμη την πρωτογενή ηχογράφηση και μείξη του, δίχως τα έγχορδα (που θα έμπαιναν στην πορεία, για τις ανάγκες του original άλμπουμ), μαζί μ’ ένα ανέκδοτο bonus track. Το πακέτο, είτε αναφερόμαστε στα βινύλια είτε στο CD (με το πολύ ωραίο 28σέλιδο booklet), είναι το δίχως άλλο εντυπωσιακό, αλλά εκείνο που εντυπωσιάζει εδώ είναι πρώτα και κύρια η μουσική τής Charlie Rouse Band, που είναι σπουδαία και άκρως απολαυστική.
Τώρα, για το ποιος ήταν ο τενόρο σαξοφωνίστας Charlie Rouse (1924-1988) δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, πέραν τούτου. Λέμε για τον σαξοφωνίστα του Thelonious Monk από το 1959 έως το 1970 και αυτό λέει τα πάντα. Φυσικά, ο Rouse δεν θα συνεργαζόταν μόνο με τον Monk, μα «με τους πάντες», ενώ και η προσωπική δισκογραφία του ξεκινά από πολύ παλιά, από το 1957, φθάνοντας έως το φυσικό τέλος του. Βεβαίως, πολλοί θα είναι αυτοί που θα γνωρίζουν τον Rouse και μέσω του συγκροτήματος Sphere, που διέπρεψε στα 80s ή και από άλλα διάφορα ίσως, όμως εδώ, στην περίπτωση του “Cinnamon Flower / The Expanded Edition”, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ο Rouse της... βραζιλοπρέπειας. Το λέμε, γιατί το άλμπουμ αυτό είναι ένα αριστούργημα της brazilian jazz, με διαχρονική και ανεξάντλητη αξία.
Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι πως ο Rouse υπήρξε fan της εν λόγω jazz και αυτό το φανερώνουν και άλλα άλμπουμ του, όπως ας πούμε το “Bossa Nova Bacchanal” [Blue Note, 1963]. Τέλος πάντων στα σέβεντις, και κυρίως στο δεύτερο μισό τους οι βραζιλιάνικες αναφορές μέσα στα τζαζ άλμπουμ ήταν κάτι που συνέβαινε συχνά, καθώς η τζαζ εξακολουθούσε να «ανοίγεται» σε επιρροές και στυλ, επενδύοντας ξανά στο latin & Brazilian feeling, στην χορευτικότητα κ.λπ. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο συγκροτείται η Charlie Rouse Band, που ήταν, βασικά, ένα στούντιο γκρουπ αποτελούμενο από δέκα εννέα μουσικούς, που δεν έπαιζαν βεβαίως όλοι μαζί – αν και σε κάθε track του δίσκου δεν θα βρεις λιγότερους από επτά, ενώ υπάρχουν και tracks με δέκα οργανοπαίκτες. [Ανάμεσά τους, δε, και μερικά μεγάλα και πολύ γνωστά ονόματα σαν τους Claudio Roditi τρομπέτα, Ron Carter μπάσο, Bernard Purdie ντραμς, Clifford Adams τρομπόνι (στους Kool & The Gang), Dom Salvador πιάνο, fender Rhodes, Amaury Tristão ακουστική κιθάρα, Ted Dunbar ηλεκτρική κιθάρα κ.ά.].
Το άλμπουμ είτε στην μία είτε στην άλλη εκδοχή του περιέχει βασικά πρωτότυπο υλικό, συνθέσεις του πιανίστα Salvador και του κιθαρίστα Tristão, ενώ υπάρχει και μία διασκευή στο “Cravo e canela (Clove and cinnamon)” του Milton Nascimento.

Το “Cinnamon Flower”, περιττό να το πω, είναι μαγικό! Είτε στην original εκδοχή του με τα έγχορδα (δύο τσελίστες και ακόμη strings από σύνθια) είτε στην σκέτη (χωρίς τα έγχορδα) είναι καταπληκτικό! Και όταν κάτι είναι αληθινά καταπληκτικό, όλα τα λόγια, που θα επιχειρήσουν να επιμερίσουν το όλον, περιττεύουν. Το άλμπουμ ακούγεται από το πρώτο έως το τελευταίο κομμάτι του με... ανοιχτό στόμα, γεμίζοντάς σε με θετική διάθεση και αισιοδοξία. Απλώς... χαζεύεις με όσα θαυμαστά ακούγονται εδώ και περνάνε από τ’ αυτιά σου. Τίποτ’ άλλο.
Επαφή: https://resonancerecords.org/

MORE EXPERIENCE prog και psych από την Πολωνία

Οι More Experience είναι Πολωνοί και σαν γκρουπ υφίστανται πολλά χρόνια – από το τέλος των 80s. Δημιούργημα βασικά του Piotr Dudzikowski έχουν καταφέρει μέσα στις δεκαετίες να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ενδιαφέροντες progressive και psychedelic δίσκους, για έναν εκ των οποίων, το “Electric Laboratory of High Space Experience” (2021/2022), έχουμε γράψει και στο blog. Το πιο πρόσφατο double LP των More Experience και πέμπτο στη σειρά αποκαλείται “Horizons of Events” [Sound Effect Records, 2025] και περιλαμβάνει μόλις πέντε tracks (από ένα στις πλευρές A, C και D και δύο στην Β), άπαντα του Dudzikowski, ο οποίος επιμελείται τις ενοργανώσεις, παίζοντας επιπλέον κιθάρες, πιάνο, όργανο, σύνθια, σιτάρ, ταμπούρα, εκμεταλλευόμενος field recordings και τραγουδώντας επιπλέον. Δίπλα, όμως, στον Dudzikowski παρατάσσονται και άλλοι μουσικοί, που προσδίδουν στους More Experience τη βεβαιότητα του γκρουπ. Αυτοί είναι οι: Eryk Paluch φωνές, Marcin Grabowski μπάσο, φωνές, Filip Gomela ντραμς, τάμπλα, κρουστά, φωνές και Janek Dudzikowski ντραμς, τάμπλα, κρουστά, jaw harp, φωνές.

Το ύφος των More Experience είναι σύνθετο και κομμάτια, όπως το φερώνυμο, δεν γίνεται να μην ανακαλέσουν στη μνήμη μας τους Brainticket – αυτό το θρυλικό ελβετικό συγκρότημα από τα early 70s, που ξαναφτιάχτηκε κι άλλες φορές στην πορεία, και που κατόρθωσε να επηρεάσει με τον trance psychedelic ήχο του πάμπολλα συγκροτήματα σε κάθε γωνιά του κόσμου (και στις μέρες μας εννοείται). Όμως, και σε κάθε περίπτωση, οι επιρροές των Πολωνών είναι συνθετότερες. Για παράδειγμα στο μεγαλόπνοο 15λεπτο “Wait a minute” βασικά επιρροή αποτελεί το indian trance (με τις τάμπλες και τα υπόλοιπα ινδικά όργανα να κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους), μαζί με διαρκείς φωνητικές αλληλουχίες, κιθαριστικά rock breaks, throat singing και άλλα περίεργα, που όλα μαζί χτίζουν έναν βουκολικό / παγανιστικό κόσμο, όταν στο 12λεπτο “Lunatic space diary” οι More Experience προτιμούν να κινηθούν σε πιο straight ahead prog-psych κατευθύνσεις, με τα ποικίλα εφφέ να δίνουν στην εγγραφή ένα space άρωμα. Τέλος, στο 14λεπτο “Deep cosmic kisses”, που ανοίγει το 2LP, μπορεί να κυριαρχούν τα indian-psychedelic στοιχεία στην αρχή, αλλά μετά από τη μέση καταγράφεται μία cosmic/kraut «γέφυρα», πριν από την τελική επαναφορά μ’ ένα psych-prog κλείσιμο.
Το “Horizons of Events” είναι ένα πλούσιο στον ήχο του 2LP, με πέντε άψογα κομμάτια, που θα ενθουσιάσει τους fans και τις fans του είδους.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/more-experience

ARMAGOS η δεύτερη συλλογή

Έχουμε γράψει κι άλλες φορές για άλμπουμ του πιανίστα και συνθέτη Armagos εδώ στο blog – ανάμεσα και για την πρώτη συλλογή του “The Collection” (2023) [17 Ιαν. 2024] συνέχεια της οποίας αποτελεί και η παρούσα “The Collection II” [Private Pressing, 2025].

Σ’ αυτό το CD o Armagos συμπεριλαμβάνει δεκατρείς συνθέσεις του, ποικίλων διαρκειών (από 1:02 έως 5:04) και ποικίλων τεχνοτροπιών θα λέγαμε – με τον ίδιον να χειρίζεται πιάνο, σύνθια, κιθάρες, μπάσο, κάνοντας σχεδιασμό ήχου, προγραμματισμό και ακόμη τραγουδώντας, έχοντας, όμως, δίπλα του και άλλους μουσικούς σε ντραμς, λύρα (Κωνσταντινούπολης), κρητική λύρα, σύνθια, φυσαρμόνικα και σφύριγμα (δια του στόματος). Όλα αυτά τα ηχοχρώματα χρησιμοποιούνται σε επιμέρους στιγμές και θέματα, προσδίδοντας στις συνθέσεις, κάθε φορά, και κάποια πιο ειδικά γνωρίσματα.
Δεν είναι εύκολο να βρεθεί ένας γενικόλογος χαρακτηρισμός, για τη μουσική που ακούμε εδώ – η οποία είναι, για μιαν ακόμη φορά, άκρως ενδιαφέρουσα. Δεν μπορείς, δηλαδή, να την αποκαλέσεις ambient, jazz, romance, ethnic, neo-classical, electronic, minimal, experimental ή κάτι άλλο τέλος πάντων. Σίγουρα αυτή έχει κάτι απ’ όλα τα προαναφερθέντα, αλλά, ταυτοχρόνως, είναι και κάτι το ενιαίο, έτσι όπως την ακούς. Δεν αποτελείται θέλω να πω από κομμάτια, που σχηματίζουν στο τέλος μια συνολική κατασκευή. Η κατασκευή υπάρχει βεβαίως, αλλά τα επιμέρους συστατικά της είναι ομογενοποιημένα. Βεβαίως εγώ ακούγοντας όλες αυτές τις συνθέσεις μπορεί να τις τοποθετούσα κάπως αλλιώς (να έφτιαχνα αλλιώς το track list εννοώ), επίσης μπορεί να μην είχα κάποιες (λίγες) ανάμεσά τους, προτιμώντας κάποιες άλλες (από την ηχοθήκη του συνθέτη), αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, που δεν γίνεται να αλλάξουν τη γενική εικόνα. Πως ο Armagos και σε αυτό το CD του δείχνει πως είναι ένας άκρως δημιουργικός μουσικός, ο οποίος κάθε φορά έχει να προτείνει κάτι αληθινά ενδιαφέρον.
Επαφή: https://armagos.bandcamp.com/album/the-collection-ii

μουσικές της ανατολικής Μεσογείου από την Κύπρο και ροκ από την Ελλάδα – είναι οι νέοι δίσκοι του Μιχάλη Κουλουμή και του Ηρακλή Δαΐτση

Καλοί και πολύ καλοί ελληνικοί δίσκοι, που να διατίθενται και σε φυσικές μορφές (γι’ αυτό τους λέμε δίσκους εξάλλου και όχι απλώς κυκλοφορίες) τυπώνονται συνεχώς. Μπορεί να μην είναι πολλοί πια, αλλά υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και δισκογραφικές εταιρείες, εδώ και στο εξωτερικό, που επενδύουν σε CD ή βινύλια, δίνοντας βήμα σε άξιους μουσικούς και τραγουδοποιούς. Για δύο τέτοιους άκρως ενδιαφέροντες πρόσφατους δίσκους (CD) θα γράψω στη συνέχεια...

MICHALIS KOULOUMIS: Displaced Dreams [Seyir Musik, 2025]
Ο Μιχάλης Κουλουμής είναι ένας κύπριος συνθέτης και βιολιστής (χειρίζεται και βιόλα επίσης), που διαπρέπει σε Κύπρο, Ελλάδα και εξωτερικό. Όπως διαβάζουμε, μεταξύ άλλων στο σάιτ του, ή και στο ένθετο του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, που αποκαλείται “Displaced Dreams”:
«Γεννημένος σε μουσική οικογένεια στην Κύπρο, ο Μιχάλης Κουλουμής ανέπτυξε ισχυρό μουσικό υπόβαθρο και ευαισθησία από τα νεανικά του χρόνια. Σπούδασε ευρωπαϊκό κλασικό βιολί, αλλά οι προσωπικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στις μουσικές παραδόσεις της Ανατολής και ιδιαίτερα σε αυτές της Ανατολικής Μεσογείου. Αποφοίτησε με “Άριστα” από το Τμήμα Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής του Ωδείου Φίλιππος Νάκας στην Αθήνα, μαθητής του βιολιστή Γιώργου Μαρινάκη. Την ίδια περίοδο, ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές του σπουδές στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2013, απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα (MA) Μουσικής στην Ερμηνεία Βιολιού (Taksim στην Οθωμανική Κλασική Μουσική) από το Codarts, Πανεπιστήμιο Τεχνών (Ολλανδία).(...) Εμφανίστηκε στη σκηνή και ηχογράφησε με μερικούς από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μεσογειακής μουσικής σκηνής: Ross Daly, Jordi Savall, Kudsi Ergüner, Nana Mouskouri, Gabriel Yared, Sokratis Sinopoulos, Efren Lopez, Dine Doneff, Thimios Atzakas, Harris Lambrakis, Χρόνης Αηδονίδης, Μάνος Αχαλινωτόπουλος, Zohar Fresco, Waed Bouhassoun, Jose Manuel Leon, Silvia Perez Cruz, μεταξύ άλλων. Στις σημαντικότερες εμφανίσεις του περιλαμβάνονται: Royal Albert Hall (Ηνωμένο Βασίλειο), Concertgebouw (Βέλγιο), Union Chapel (Ηνωμένο Βασίλειο), King’s Place (Ηνωμένο Βασίλειο), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Ελλάδα), Φεστιβάλ Sommerton (Γερμανία), Φεστιβάλ Brighton Fringe (Ηνωμένο Βασίλειο), Palace of Arts Budapest (Ουγγαρία), Katara Festival (Κατάρ), WOMAD (Ηνωμένο Βασίλειο), Φεστιβάλ Mawazine (Μαρόκο), Φεστιβάλ Sharq Taronalari (Ουζμπεκιστάν), Bimhuis (Ολλανδία), Alhambra Concert Hall (Γαλλία), Muziekpublique (Βέλγιο), Festival Abbaye de Fontfroide (Γαλλία), Φεστιβάλ Σίδνεϊ (Αυστραλία), Pafos17 European Capital of Culture (Κύπρος), WOMEX Showcase Canary Islands (Ισπανία).(...) Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει το ντεμπούτο άλμπουμ “Soil” (2014), το “Ephemera” (2017), το “The Music of Cyprus” (2025) και το “Displaced Dreams” (2025)».
Το “Displaced Dreams” του Μιχάλη Κουλουμή είναι τυπωμένο για μια βελγική εταιρεία, την Seyir Muzik, που κινείται σε ethnic-world κατευθύνσεις, έχοντας φιλοξενήσει ηχογραφήσεις κι ενός άλλου έλληνα μουσικού στο παρελθόν, του Χρήστου Μπάρμπα. Λέω για το άλμπουμ “Atlas” των Efrén López / Christos Barbas από το 2021.
Σ’ αυτό το πολύ περιποιημένο σαν παραγωγή CD (σκληρό gatefold cover, με 12σέλιδο ένθετο και με άψογες ηχογραφήσεις από τα Sierra Studios και Finos Film Studios της Αθήνας) ο Κουλουμής συμπεριλαμβάνει εννέα συνθέσεις του, που φανερώνουν ποικίλες όψεις των ενδιαφερόντων του. Όχι τόσο των μουσικών-ηχητικών (καθώς είπαμε πως οι ήχοι της Ανατολικής Μεσογείου κυριαρχούν στις επιλογές του), όσο κυρίως των ενορχηστρωτικών.
Για παράδειγμα, το ξεκίνημα γίνεται με δύο κομμάτια, τα “Displaced dreams part I” και “Displaced dreams part II”, που χαρακτηρίζονται από έναν ηχοχρωματικό πλούτο– όχι παράταιρο, όμως, με αυτό που έχει ο Κουλουμής στο νου του. Προσωπικώς ανακάλεσα ανάλογες απόπειρες, με μεγάλα σχήματα, του λιβανέζου ουτίστα Rabih Abou-Khalil, καθώς έξι βιολιά, δύο βιόλες, δύο τσέλα, τρεις μπαγλαμάδες και ακόμη tarhu, κοντραμπάσο, νέι, ούτι, κρητική λύρα και ποικιλία κρουστών συνυπάρχουν σε πολύ καλαίσθητους συνδυασμούς, και σε συνθέσεις που έχουν τη δύναμη να συνεπαίρνουν τον ακροατή, με αυτό τον μεταιχμιακό, ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση, ήχο τους.
Όμως από ’κει και κάτω τα δεδομένα αλλάζουν, καθώς από το τρίτο κομμάτι και μετά έχουμε ακόμη πιο ξεκάθαρες συνθετικές προτάσεις από τον Κουλουμή, τις οποίες φέρουν εις πέρας μικρά ή τέλος πάντων μικρότερα σχήματα. Αν και τα πρώτα δύο κομμάτια είναι πολύ ωραία, έχω τη γνώμη πως όλα τα υπόλοιπα, από το “Agony” έως και το “Redemption”, φανερώνουν ακόμη πιο καθαρά τις αρετές του κύπριου συνθέτη και βιολιστή, που συναρπάζει κυρίως στα ντούο του με τον Dine Doneff στο κοντραμπάσο (στο “On hostile ground”) και με τον Βαγγέλη Καρίπη στα frame drums (στο “Escape”) – δίχως να σε αφήνουν αδιάφορο προφανώς το περίτεχνα μελωδικό “Islands of hope”, με τον Αλέξανδρο Παπαδημητράκη να συνοδεύει στο ούτι ή το πιο κλασικό οθωμανικό “Farewell” (με Χάρη Λαμπράκη νέι, Τάσο Πούλιο κανόνας, Αλέξανδρο Παπαδημητράκη ούτι, Dine Doneff κοντραμπάσο, Πέτρο Κουλουμή λαούτο και Μιχάλη Κουλουμή βιολί).
Ένας μαγικός δίσκος, όχι ανά στιγμές, αλλά σε κάθε δευτερόλεπτό του.
Επαφή: www.seyirmuzik.com, www.michaliskouloumis.com
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/moysikes-tis-anatolikis-mesogeioy-apo-tin-kypro-kai-rok-apo-tin-ellada

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 680

1/11/2025 

>>(...) Και αν στα περιοδικά της αριστεράς (των «λαμπράκηδων» εννοώ) το θέμα με τους Beatles αντιμετωπιζόταν μέσα από μια απολύτως ευνοϊκή σκοπιά, σ’ ένα άλλο περιοδικό της εποχής, τον «Σπουδαστικό Κόσμο», που μπαίνει μπροστά το 1963, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Στην αρχή, το έντυπο αυτό, έμοιαζε κάπως με εφημερίδα, για να μετατραπεί, μετά από μερικά τεύχη, σε περιοδικό, μη σταθερής περιοδικότητας όμως. Ο «Σπουδαστικός Κόσμος» ήταν το περιοδικό της «άλλης» αριστεράς, καθώς από τον Μάη του ’66, και το 9ο τεύχος του, αποτελούσε πλέον, επίσημα, κάτι σαν όργανο της μαοϊκής ΠΠΣΠ (Πανσπουδαστική Προοδευτική Συνδικαλιστική Παράταξη). Στο τεύχος #7 του περιοδικού, από τον Μάρτη του ’66, διαβάζουμε μια απάντηση σ’ ένα άρθρο του Τσιριντάνη, που είχε δημοσιευθεί προηγουμένως στις «Εικόνες» και που είχε τίτλο «Η νεολαία αυτό το πρόβλημα». Ο συντάκτης του «Σπουδαστικού Κόσμου» γράφει πως... «Ο κ. Τσιριντάνης μας μιλάει για Μπητλς κι υστερία, και μεις του υπενθυμίζουμε την πάλη που κάνουμε ενάντια σε κείνους που θέλουν να κάνουν τους συλλόγους μας κατάλληλους μόνο για χορούς και εκδρομές». Μοιάζει κάπως σαν να είχαν εξαπολύσει σταυροφορία, τότε, οι μαοϊκοί κατά των μοντέρνων χορών.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει, όμως, και το 8ο τεύχος του «Σπουδαστικού Κόσμου» από τον Απρίλη του 1966 και βασικά το άρθρο κάποιου Κ.Σ. υπό τον τίτλο «Νεολαία / Γύρω από το πρόβλημά της», εκεί όπου διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, πως «δεν είναι συνηθισμένος ο έξαλλος θαυμασμός για τους Μπητλς ανάμεσα στους νέους των εργατικών στρωμάτων», λες και οι Beatles δεν είχαν ήδη θιασώτες παιδιά της εργατικής τάξης και στην Αγγλία και παντού στον κόσμο. Πιο κάτω δε, στο ίδιο άρθρο, διαβάζουμε το εξής:
«Οι “σύγχρονοι” ρυθμοί που χορεύονται ομαδικά δεν αποτείνονται σε πρόσωπα, αλλά σε απρόσωπες ορέξεις. Εδώ μια παρένθεση: γνωστός συνθέτης και πολιτικός σε μια του συνέντευξη χαραχτήρισε σαν δείγματα κοινωνικής λειτουργίας, απροσανατόλιστης βέβαια, μα οπωσδήποτε υγιείς τους χορούς αυτούς. Μήπως και οι τελετουργικές εκδηλώσεις της Νυρεμβέργης ήταν απροσανατόλιστες βέβαια, μα οπωσδήποτε προοδευτικές; Κλείνει η παρένθεση. Η κυριαρχία της παντομίμας και του ρυθμού είναι η επιστροφή στο ομαδικό ασυνείδητο, και το ομαδικό ασυνείδητο είναι κοντά στο φασισμό».
Εδώ ο συντάκτης απαντά, και μάλιστα με ειρωνικό τρόπο, σε όσα είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Σινεμά», τον Δεκέμβριο του 1965...<<

[Ένα απόσπασμα από το "Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική στη Μακρά Δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση)" [Όγδοο, 2025], που κυκλοφορεί τώρα στα βιβλιοπωλεία]

31/10/2025
Τα πιο σημαντικά, που είπε ποτέ σε συνεντεύξεις ο Σαββόπουλος τα είπε τέλος ’70-αρχή ’80.
Ήταν καλή εποχή εκείνη γενικά. Η δεξιά μπορεί να διατηρούσε ακόμη μια αίσθηση αγροίκου στη συμπεριφορά της (του τύπου γ@μώ και δέρνω, α λα φίφτις και σίξτις), αλλά είχε και κάποια λαϊκά γνωρίσματα (στα θέματα της οικονομίας π.χ.), το πασόκ ήταν στα πάνω του και δεν είχε φθαρεί ακόμη, η αριστερά είχε δύναμη μεγαλύτερη από τα ποσοστά της, υπήρχε ο «χώρος» σε ακμή, το life style ήταν ακόμη κάτι άγνωστο, με την κίνηση των ιδεών να είναι πολύ πιο ώριμη απ’ όσο στα ελληνικά σίξτις και στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης (και με τον ξύλινο λόγο να μην συναρπάζει πια). Υπήρχαν ακόμη οράματα τέλος πάντων –για τελευταία φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία–, δεν ήταν όλα (ξε)πουλημένα, με τον κόσμο να ελπίζει σε κάτι καλό που να αφορά πολλούς κ.λπ. Αυτή την εποχή μαρκάρουν τα λόγια του Σαββόπουλου, που συμβολίζουν και την άνεση να μιλάς ελεύθερα (είμαστε επί Πασόκ πια), δίχως να σκέφτεσαι τις συνέπειες όσων θα πεις...

31/10/2025

>>Πιερρακάκης: Πρέπει να ληφθούν δύσκολες αποφάσεις για την επιβίωση των ΕΛΤΑ<<
Τα ΕΛΤΑ τα διέλυσαν αυτοί. Δεν διαλύθηκαν από μόνα τους, ούτε γιατί τα ξεπέρασε η εποχή. Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τα εκσυγχρονίσουν, απλά γιατί είναι πουλημένοι στα συμφέροντα της αγοράς, και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η απαξίωση της δημόσιας περιουσίας. Αν μπορούν να την πουλήσουν κάνουν κανα μερεμέτι και τη χαρίζουν στους... επενδυτές. Αν δεν μπορούν να την πουλήσουν, τη διαλύουν, την απαξιώνουν και την κλείνουν. Το θέμα «κοινωνική ευαισθησία» δεν τους απασχολεί καθόλου. Δεν υπάρχουν τέτοιες λέξεις στην ατζέντα τους, στο λεξιλόγιό τους.
Τα ΕΛΤΑ με τη δυναμική και τη διασπορά που είχαν σε όλη τη χώρα θα μπορούσε να ανταγωνιστούν τους πάντες – κάθε ιδιωτικό κούριερ (και να κλείνουν τα ιδιωτικά κούριερ και όχι τα ΕΛΤΑ). Απλά δεν τους ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Δεν γουστάρουν να επενδύσουν. Να τα βγάλουν από πάνω τους τους νοιάζει μόνο, να τα ξεφορτωθούν.
Να φανταστείτε το τραγελαφικό της κατάστασης... οι υπάλληλοι για να σου δώσουν ένα δέμα στο έδιναν με τριπλάσια διαδικασία από το box now ας πούμε. Σκάναραν, αλλά ταυτόχρονα έκαναν και χειρονακτική παράδοση! Και τα δύο μαζί! Ενώ αν τύχαινε να πληρώσεις αντικαταβολή ήταν σαν να βρισκόσουν, με χρονοκάψουλα, στη δεκαετία του ’70.
Τα άφησαν να σαπίσουν τα ΕΛΤΑ, και τώρα απλώς τα πετάνε στα σκουπίδια.

31/10/2025
Όσοι και όσες δεν έχουν αγοράσει ακόμη το βιβλίο μου «Ροκ, Ελληνικό Ροκ, Κοινωνία & Πολιτική...» (Χίππις, Γούντστοκ κτλ.), σκέφτονται να το κάνουν και κινούνται στο... τριεθνές, στα σύνορα Καισαριανής, Βύρωνα και Παγκρατίου, υπάρχει στο βιβλιοπωλείο Βιβλιοχώρα, στην Φορμίωνος 66. Ο Χριστόφορος θα σας εξυπηρετήσει...

31/10/2025
«των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία»
[φυσικά είχε υπάρξει μεγάλη θεωρητική μόχλευση, πριν τραγουδηθεί το θέμα από τον Σαββόπουλο]
[να μη σας πω από πού είναι αυτό, γιατί θα μου την πέσετε... ]

30/10/2025
Ψάχνω να δω ποιοι ήταν αυτοί που είπαν για πρώτη φορά «Νιόνιο» τον Σαββόπουλο.
Πολύ πριν από τους φιλελέδες, ακροκεντρώους κτλ. που χρησιμοποίησαν το «Νιόνιος» χαϊδευτικά τα πιο πρόσφατα χρόνια, μαρκάροντάς τον για δικό τους άνθρωπο, οι πρώτοι που τον είπαν έτσι ήταν σίγουρα κάποιοι της Αριστεράς, για να τον μειώσουν – επηρεασμένοι από τον Νιόνιο ή Σιόρ Διονύσιο του Καραγκιόζη κατά πάσα πιθανότητα.
Το αποκλείω να τον είπαν έτσι οι Κουκουέδες, γιατί είναι σοβαροί και δεν κοροϊδεύουν, κάνουν πολιτική κριτική, άμα θέλουν, αλλιώς άμα δεν θέλουν, διαγράφουν (κάνουν κάνσελ, εννοώ, και ξεμπερδεύουν) και είμαι 100% βέβαιος (έχω στοιχεία δηλαδή) πως «Νιόνιο» τον είπαν οι «αναθεωρητές», οι «εσωτερικάκηδες», στην εποχή της νεο-ορθοδοξίας, στην εποχή του «Τραπεζάκια Έξω».
Αυτοί το έπαιζαν πάντα έξυπνοι και απελευθερωμένοι δήθεν-τάχα και αμόλαγαν διάφορα. Σίγουρα δεν ήσαν σ’ αυτά εξυπνότεροι από τους αναρχοαυτόνομους (από την καζούρα των οποίων υπέφεραν) – αλλά, και ψάχνοντας όσο μπορούσα, δεν βρήκα πουθενά σε έντυπα του «χώρου» να αποκαλείται «Νιόνιος» ο Σαββόπουλος, τουλάχιστον πριν αρχίσουν να τον κοροϊδεύουν οι του «Εσωτερικού». Από ’κει και έως τα πιο πρόσφατα βρισίδια των συριζαίων (των κληρονόμων του «Εσ.») η απόσταση είναι μικρή φυσικά. Αυτά.
[έκλεισα τα σχόλια, γιατί κουράστηκα - άμα τα διαβάσετε θα κουραστείτε κι εσείς]

29/10/2025
Από παλιό κείμενο, που είχα γράψει για το LiFO. gr. Όποιος-α δεν βαριέται διαβάζει...
(...) Το 1982-83 ο Θ. Μικρούτσικος βάλει κατά του νεολαϊκού, του νεορεμπέτικου, του αναβιωμένου ρεμπέτικου, των λαϊκών πανηγυριών στον Λυκαβηττό (συναυλίες με τον Πάνο Γαβαλά, τον Μανώλη Αγγελόπουλο κ.ά.) και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δηλώνει στην εφημερίδα «Τα Νέα» (24 Οκτ. 1983) πως «τα στάδια και τα ντέφια δεν είναι πολιτιστική πρακτική», επεξηγώντας:
«Στην Ελλάδα σήμερα το τραγούδι και η μουσική έχει υποκατασταθεί από τον ήχο Αναψυκτήριο-Λυκαβηττός ’83. Λούμπεν τραγούδια, νεορεμπέτικα, ινδικά, αραβικά, επαναλήψεις ρεμπέτικων συχνά κακόηχες. Και το συμπέρασμα: ένα κοινό που κάποτε μετείχε σε μια ποιοτική πολιτιστικά διαδικασία τώρα λυσσομανά με το ντέφι και το τσιφτετέλι. Αυτή για μένα είναι η λαίλαπα της Αραπιάς. Εγώ έχω το κουράγιο στην άχαρα εποχή μας να χτυπηθώ μαζί τους. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το μοτίβο θα έχει αλλάξει σε 2-3 χρόνια και οι νυν θεωρητικοί της Αραπιάς και της Γυφτιάς θα ψάχνουν να βρουν επιχειρήματα για να υιοθετήσουν το νέο πρόσωπο του λαϊκισμού – αυτής της χαμαιλεόντιας ιδεολογίας».
Λέγοντας «Γυφτιά» και «Αραπιά» ο Μικρούτσικος αναφέρεται στην έκρηξη του νεολαϊκού και νεορεμπέτικου τραγουδιού, η αρχή του οποίου τοποθετείται το 1978 με το άλμπουμ των Νίκου Ξυδάκη-Μανώλη Ρασούλη «Η Εκδίκηση της Γυφτιάς» [Lyra, 1978]. Κατά βάση υπάρχει κόντρα του Μικρούτσικου με ένα ιδεολογικό ρεύμα της εποχής, την νεο-ορθοδοξία, βασικός εκφραστής της οποίας είναι τότε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Η κόντρα Μικρούτσικου-Σαββόπουλου μπορεί να ξεκινάει στην αρχή της Μεταπολίτευσης, μπορεί να παίρνει σχήμα στο τέλος της δεκαετίας του '70, όταν ο Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στον Γιώργο Πηλιχό (για την εφημερίδα «Τα Νέα») δηλώνει πως «η Ραφαέλα Καρά είναι καλύτερη από τον Μικρούτσικο, κι αυτό το ξέρουν και τα μικρά παιδιά», αλλά κεφαλαιώνεται στην αρχή του '80, όταν ο Μικρούτσικος καταφέρεται κατά της «Γυφτιάς» (παραγωγός στον δίσκο των Ξυδάκη-Ρασούλη ήταν ο Σαββόπουλος ως γνωστόν) και της «Αραπιάς» (το τραγούδι του Γιώργου Μητσάκη «Στη μαγεμένη Αραπιά» ακουγόταν πολύ, τότε, από την Οπισθοδρομική Κομπανία, που είχε την εμπιστοσύνη του Σαββόπουλου), αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς (ο Μικρούτσικος) περί «σταδίων» (ο Σαββόπουλος είχε τραγουδήσει στο νέο τότε Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, στην Καλογρέζα, στις 19 Σεπτ. 1983) και περί «ντεφιών» (υπονοώντας και το περιοδικό «Ντέφι», στην επιτροπή του οποίου, ανάμεσα σε άλλους, ήταν και ο Τάσος Φαληρέας, συνομιλητής του Σαββόπουλου, από τους βασικούς υποστηρικτές της στροφής προς το λαϊκό τραγούδι, με την παράλληλη άρνηση του «προτεσταντικού ροκ»).
Αν η άποψη, η φιλοσοφία που κουβαλούσε το νεολαϊκό, το νεορεμπέτικο κ.λπ. ήταν και πρακτικά, μα και θεωρητικά εναρμονισμένη με την ντόπια παράδοση (που περιλάμβανε, ως βασικό άξονά της και την ορθόδοξη πίστη), έτσι όπως εκείνη αποκαλυπτόταν, για παράδειγμα, μέσα από τις «Μελέτες» του Ζήσιμου Λορεντζάτου («την παράδοση μπορείς να την καταλάβεις μονάχα με τη ζωή σου ή με τη μεταφυσική πράξη, διαφορετικά απομένει και αυτή μόνο φιλοσοφία ή φιλοσοφικό σύστημα και το σπουδαιότερο χάνει τότε τη θεϊκιά της προέλευση»), από την άλλη μεριά η καταφυγή σε δυτικά πρότυπα «πατούσε» σε ιδεολογικά κενά, τα οποία δεν μπορούσε, εύκολα να σχηματοποιηθούν, θεωρητικά και πρακτικά, μέσα στο περιβάλλον της κομμουνιστικής αριστεράς. Οι αισθητικές επιλογές, θέλω να πω, τότε, του Μικρούτσικου, έμοιαζαν (δεν λέω ήταν) σχεδόν ξεκρέμαστες.
Ο ίδιος, μάλιστα, λίγο καιρό αργότερα θα ερχόταν σε σύγκρουση με τον χώρο του και αυτή τη φάση την περιγράφει γλαφυρά ο αείμνηστος συνθέτης στην «Αυτοβιογραφία» του. Ένα μικρό απόσπασμα:
«Μπαίνοντας στο 1983, θα ξεκινήσω με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Έχουν περάσει βέβαια δύο χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εγώ είμαι ακόμη στο ΚΚΕ, έχοντας σοβαρές διαφωνίες με την επίσημη άποψη του Κόμματος, για τα θέματα του πολιτισμού κυρίως, αλλά και γενικότερα, για ιδεολογικά ζητήματα. Υπήρχαν καθημερινές, μικρές ή μεγάλες αφορμές, για να αναδειχτούν αυτές οι διαφωνίες και να γίνουν αντιπαραθέσεις.(...) Λίγες μέρες αργότερα κάναμε μία συνέντευξη στον Ριζοσπάστη με τον Δημήτρη Δανίκα, όπου έλεγα “ναι στον Φρανκ Ζάππα, όχι στην εμπορευματοποιημένη αμερικάνικη μουσική, που προσπαθεί να επιβάλλει έναν μητροπολιτικό ήχο”. Αν αυτή η άποψη ακούγεται αυτονόητη σήμερα, σε διαβεβαιώ (σ.σ. μιλάει στον Οδυσσέα Ιωάννου) πως τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητη».
Στους πρώτους μήνες του 1984 ο Μικρούτσικος θα διαγραφόταν από το ΚΚΕ.. (…)
Το ιδεολογικό κενό, πάντως, δεν θα μπορούσε να γεφυρωθεί ούτε στο «Εμπάργκο», μέσω της... ποιητικής επίθεσης στον Σαββόπουλο, δια χειρός Άλκη Αλκαίου («τώρα ανακάλυψες με μιας / σαράντα αιώνες μοναξιάς / παραμυθάκι μου ακριβό / βαλκανικά σε χαιρετώ»), όταν από την άλλη μεριά ολάκερο το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε μια σημαντική προσωπικότητα της κομμουνιστικής αριστεράς, μα και του νεο-ορθόδοξου ρεύματος της εποχής, τον Κωστή Μοσκώφ (1939-1998). (…)
Βεβαίως ο Μοσκώφ θεωρούσε πως δεν βρισκόταν από την ίδια πλευρά της νεο-ορθοδοξίας με τον Διονύση Σαββόπουλο ή τον Στέλιο Ράμφο. Υπήρχαν τάσεις κι εκεί, και όχι μόνο δύο, που άπτονταν και πολιτικών-ιδεολογικών ζητημάτων, μα και θεωρητικών-πρακτικών σε σχέση με την «ανάγνωση» της ορθόδοξης πίστης και ζωής. Πάντως ο Μοσκώφ είχε εκφράσει την επιθυμία να φέρει κοντά τους Σαββόπουλο και Μικρούτσικο, χωρίς μάλλον να το καταφέρει. Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό «Σχολιαστής» (τεύχος #5, Αύγουστος 1983) διαβάζουμε:
«Ο Σαββόπουλος επηρεάζεται πράγματι από το Ράμφο, αλλά ελπίζω να τον κερδίσουμε εμείς. Το μεγάλο μου όραμα είναι να φέρω σ’ επαφή τους φίλους μου αυτούς, το Διονύση με τον Μικρούτσικο και να σταματήσουν αυτή την εχθρότητα, μια και νομίζω ότι μετά το Μίκη, είναι οι δυο μεγαλύτεροι μουσικοί. Θα τους φέρω σε επαφή σε κάτι εκπομπές που θα κάνω στο Τρίτο Πρόγραμμα, καλώντας τους να μιλήσουν. Πάντως ο Σαββόπουλος δεν έχει ξεπεράσει την επιρροή του Ράμφου».
Στο επόμενο τεύχος του «Σχολιαστή» (#6, Σεπτέμβριος 1983) ο Σαββόπουλος, σε συνέντευξή του, είχε αρνηθεί την τοποθέτησή του από τον Μοσκώφ, στην «συντηρητική» πλευρά του νεο-ορθόδοξου ρεύματος, πλέκοντας παράλληλα τον ύμνο του ροκ (εκείνου της αντικουλτούρας), εκφράζοντας την άποψη πως μόνο αν συναντιόταν το ροκ με μια μεγάλη παράδοση της Ανατολής, θα εύρισκε ξανά το νόημά του (κάτι παντελώς αμφίβολο, φυσικά, για να μην πούμε αδύνατο), ενώ «τα χώνει», συγχρόνως, στον «προτεστάντη» Bob Dylan (σε κοινή γραμμή με τον Φαληρέα του περιοδικού «Ντέφι»). (...)

29/10/2025
>>Ο Σαββόπουλος είχε συγκεκριμένη άποψη, για την ένταξη του Τζίμη στο ροκ σώου του Κυττάρου. Στο ίδιο τεύχος των «Επικαίρων» λέει κάτι πολύ ωραίο:
«Τους πεχλιβάνηδες, τους παλαιστές, τον Τζίμη τον Τίγρη, τους έβαλα, γιατί τ’ αγαπώ αυτά από μικρός. Αυτοί οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μέσα από την διαπόμπευσή τους. Η δουλειά τους είναι να φορτωθούν την αγριότητα αυτού του κόσμου (σ.σ. τους παρουσιάζει σαν... Χριστούς!). Είναι εκεί για να δεχτούν τις ειρωνείες μας και το θαυμασμό μας. Τους ειρωνευόμαστε γιατί είμαστε πλαστικοί (σ.σ. οι “plastic people” του Frank Zappa και των Mothers of Invention). Υποκαθιστούν τον χαμένο ήρωα. Δεν είναι αυτοί που θα θέλαμε (σ.σ. οι μεγάλοι ήρωες), αλλά το υποκατάστατό τους. Τους θαυμάζουμε λόγω της μεγάλης αντοχής τους στον χλευασμό μας. Γιατί μπορούν να “δέρνουν” (σ.σ. μεταφορικά και κυριολεκτικά) τον εαυτό τους».<<

[Ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο μου, που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία]

29/10/2025
>>Το να κατηγορείς την κυβέρνηση Μητσοτάκη για αυταρχισμό παραείναι γελοίο. Εδώ δεν καταφέρνει να καταργήσει τα τσαντίρια. Φοράει βελούδινα γάντια. (...) Η αντιμετώπιση των ζητημάτων της ευταξίας χρειάζεται γενικότερη διαπαιδαγώγηση και τήρηση των νόμων με συνέπεια, χωρίς εξαιρέσεις.<<
Δεν υπάρχει ούτε ίχνος οράματος, πλέον, σ’ αυτά τα άτομα.
Το μόνο που τους νοιάζει πια είναι μια χουντικού τύπου «τήρηση της τάξεως» (ακόμη και ο Μητσοτάκης τους φαίνεται λίγος), που να αφορά όχι μόνο τον περιβάλλοντα χώρο (μνημεία κτλ.) –θα είχαν ξεκινήσει ακόμη και αντι-γόπιν εκστρατεία, αν δεν φοβόντουσαν την καζούρα της συσχέτισης με τον Παττακό–, αλλά και τη συμμόρφωση της αριστεράς γύρω από το «ορθώς συμπεριφέρεσθε» ακόμη και δια της βίας.
Τώρα γιατί -για όσους τολμούν να εκφράζουν εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της ιστορικής μνήμης και της συσχέτισής της με τα προβλήματα του σήμερα- δεν επισείουν ακόμη και την αναμόρφωση σε ξερονήσια, ως μια προσπάθεια διαφύλαξης της καθημερινής αισθητικής (όπως την εννοούν) και της ευρυθμίας, είναι γιατί η... αστική ευπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει να απεμπολήσουν και το τελευταίο φύλλο συκής (το λέω, γιατί άλλου τύπου εμπόδια, ιδεολογικά να πούμε, δεν υφίστανται).