ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ «Εξακρίβωση»

Είναι γνωστό πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος (1948-1990) είχε καλή σχέση με το γράψιμο. Έγραφε διάφορα πράγματα τακτικά, συχνά ή συνεχώς ανά περιόδους. Στίχους για να γίνουν τραγούδια, ποιήματα, όπως και άλλα κείμενα, αυτοβιογραφικά πεζά για παράδειγμα, καταγράφοντας επίσης σκέψεις του για πολιτικοκοινωνικά ζητήματα κ.λπ.

Κάποια απ’ αυτά τα κείμενα (και τα ποιητικά-στιχουργικά και τα άλλα) έχουν δει το φως της δημοσιότητας μέσα στα χρόνια – κάτι που συνέβη και ενόσω ζούσε ο Π. Σιδηρόπουλος και μετά το θάνατό του.

Προσφάτως μάλιστα (2018) κυκλοφόρησε κι ένα βιβλίο από τις πατρινές εκδόσεις OPPORtUNA υπό τον τίτλο Παύλος Σιδηρόπουλος Έχω μια θλίψη για τα μακρινά αριστουργήματα / Ποιήματα, στο οποίο ανθολογούνται πεζά και κυρίως ποιήματα και στίχοι, που προορίζονταν να γίνουν τραγούδια (από τον ίδιον). Εννοούμε πως κάποια από τα στιχουργήματα, που διαβάζουμε στο βιβλίο, είναι εντελώς προφανές πως γράφτηκαν για να μελοποιηθούν. Αλλά πάλι, όχι.

Απ’ αυτό το βιβλίο, λοιπόν, ο νέος, καλός συνθέτης Δημήτρης Καρράς επέλεξε μερικά στιχουργήματα (με τη βοήθεια της Στεφανίας Φιλιπποπούλου) για να τα μετατρέψει ο ίδιος σε τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια, μαζί και με κάποιες απαγγελίες, τα συμπεριέλαβε σ’ ένα άλμπουμ, την «Εξακρίβωση», που αποτελεί συμπαραγωγή του Studio Pazl, του Ogdoo Music Group και της B-Other Side Records και που κυκλοφορεί τώρα σε digital, CD και δίσκο βινυλίου.

Για το εν λόγω πρότζεκτ ο Καρράς έβαλε τα δυνατά του, ώστε να προκύψει ένα άλμπουμ που να τιμά τον Παύλο Σιδηρόπουλο – να τιμά, δηλαδή, τα τραγούδια που εκείνος άφησε ενόσω ζούσε. Είχε κάποιες σκέψεις προς τούτο, ο Καρράς, πέρα από τις μελοποιητικές, και αυτές τις σκέψεις τις υλοποίησε μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Ζήτησε, ας πούμε, την βοήθεια πολύ γνωστών ερμηνευτών, για να αποδώσουν τις μελωδίες του, προσδίδοντας μια βαρύτητα στο εγχείρημά του. Επίσης ζήτησε από ορισμένα πρόσωπα να απαγγείλουν κάποια από τα ποιήματα του Σιδηρόπουλου, «ρίχνοντας» τις απαγγελίες (ο Καρράς) σε διάφορα σημεία του δίσκου, ανάμεσα στα τραγούδια.

Οι απαγγελίες δεν είναι πάρα πολλές, αλλά είναι αρκετές. Από τα 19 κομμάτια του άλμπουμ τα έξι είναι απαγγελίες και είναι τα εξής: «Κρυμμένος» (Γιώργος Κιμούλης), «Βελούδινο Μαύρο» (Λίλιαν Χαριτάκη-Άσιμου), «Αθήνα» (Αγγελική Σεΐδου), «Ακινησία» (Σωτήρης Καλυβάτσης), «Δεν προλαβαίνω» (Στεφανία Φιλιπποπούλου), «Θα ’ρθει» (Δημήτρης Βραχνός). Άρα στην περίπτωση της «Εξακρίβωσης» έχουμε ένα κανονικό, ένα πλήρες άλμπουμ δεκατριών τραγουδιών – συν τις έξι απαγγελίες.

Μια πρώτη κρίση για τις απαγγελίες είναι πως δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο στο πρότζεκτ. Είναι ωραία και ταιριαστή η εισαγωγή με τον Γιώργο Κιμούλη στον «Κρυμμένο», αλλά από ’κει κάτω οι απαγγελίες σπάνε τον ρυθμό του άλμπουμ – κάτι που, προσωπικά, δεν με παραξενεύει μιας και το θεωρούσα αναμενόμενο.

Ας μείνουμε λοιπόν στα τραγούδια και ας τα δούμε ένα προς ένα – κάτι που έχει οπωσδήποτε και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δύο γενικές παρατηρήσεις για την αρχή. 

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/261502/stixoi-toy-payloy-sidiropoyloy-poy-eginan-prosfata-gnostoi-eginan-tragoydia-apo-ton-dimitri-karra

CLARA ENGEL μια τραγουδοποιός από το Τορόντο

Καναδή τραγουδοποιός από το Τορόντο, η Clara Engel έχει μιαν ενδιαφέρουσα δισκογραφία που ξεκινά από 15ετίας. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ της (CD) έχει πλήρη τίτλο “Where a City Once Drowned / The Bethlehem Tapes Volume II” [Private Pressing, 2019] και περιλαμβάνει έξι τραγούδια της – αποτελεί, δε, συνέχεια του “Bethlehem Tapes”, που είχε κυκλοφορήσει το 2010.

Σ’ αυτό το άλμπουμ η Engel εκτός από το να γράφει, μουσικές, στίχους και να τραγουδά, παίζει κιόλας ηλεκτρικές και slide κιθάρες, guitalele (κάτι ανάμεσα σε κιθάρα και ukulele), hammond και ηλεκτρικό κότο, ενώ δίπλα της, και ανά περίπτωση, βρίσκονται κι άλλοι μουσικοί σε τσέλο, μπάντζο, κιθάρες, μπάσο, σύνθια και αρμόνιο.

Το άκουσμα έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον και εντάσσεται σ’ αυτό το σύγχρονο folk, το κάπως haunted και το κάπως παγανιστικό, με την αργή, νωχελική ανάπτυξη, την έμφαση στην «ανοιχτή» μελωδία, και γενικώς την κατάδειξη μιας... μυστήριας ωραιότητας, που ρίχνει άγκιστρα (από την στιχουργική μεριά τώρα) προς το φυσικό στοιχείο – την επικοινωνία του ανθρώπου με την φύση.

Στο discogs διαβάζω πως το style είναι “blues rock, folk” και πως το genre είναι “rock, folk, world & country”. Βασικά, απ’ όλα αυτά μόνο το folk έχει νόημα εδώ. Ούτε το blues, ούτε το rock έχουν θέση στα τραγούδια της Clara Engel, τα οποία είναι... αγνά, λευκά, αμόλυντα, καθαρά, μιας και στέκονται έξω από κάθε επικοινωνία με οτιδήποτε που θα μπορούσε να διαταράξει τη γαλήνη και την ηρεμία τους.

Σαν επιρροές της η ίδια η Clara Engel αναφέρει την ποίηση του Σέρβου Vasko Popa και του Αμερικανού Theodore Roethke, τις ταινίες του Jim Jarmusch και τις μουσικές των Arvo Pärt, της Meredith Monk και του Jacques Brel.

Δεν κρύβει τις αναφορές της η Clara Engel και τούτο επιβεβαιώνεται, σε γενικές γραμμές, με την ακρόαση των τραγουδιών της, που έχουν τη δύναμη να σε μεταφέρουν σε κόσμους, σε χώρους, σε τοπία... κάπως κενά από την ανθρώπινη παρουσία, αλλά έμπλεα δυνατών συναισθημάτων.

Επαφή: www.claraengel.bandcamp.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 204

2/12/2012

Ο Άκης Χανδρινός (1961-2000) παραμένει ακόμη ένας «άγνωστος» ποιητής, ευτυχώς θα έλεγα, από το σινάφι των Εξαρχείων. Ίσως κάποιοι να τον ξέρουν, αλλά να μην βολεύει η ποίησή του, έτσι όπως εκείνη παρουσιάστηκε στα πέντε τουλάχιστον βιβλία, που πρόλαβε να τυπώσει (όλα δυσεύρετα σήμερα). 

Μελοποιήθηκε κιόλας ο Χανδρινός (από τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη) και στη σύντομη ζωή του πέρασε από αφόρητα ζόρια (εγκλεισμοί σε ψυχιατρεία κ.λπ.), πριν βρεθεί νεκρός στα 39 του.
Προσέξτε αυτό το πεζο-ποίημα.... πόσες αλήθειες εξαπολύει, προς πάσα κατεύθυνση.
[Από το βιβλίο του «Η μνήμη ενός νάρκισσου», Ελεύθερος Τύπος, 1983 - το σκίτσο του εξωφύλλου είναι από τον πρώτο δίσκο του Ian Hunter, από το 1975]

ΑΠ’ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ
Εμείς τους φορέσαμε τους τίτλους τιμής.
Εμείς τους γλύψαμε και τους γλύφουμε
τα παραφουσκωμένα τους αρχίδια που έγιναν
έτσι, απ’ το πολύ γαμήσι που μας κάνανε.
Ανοίγουμε καθημερινά τον κώλο μας
στον κάθε μασκοφορούντα ελιτ-ισμένο
που είτε είναι underground εκδότης και
δεν εξυπηρετεί καμιά ιδέα απλώς
κερδοσκοπεί εις βάρος ιδεών, είτε είναι
beat αυτοαποκαλούμενος ποιητής (του κώλου),
που τώρα έχει μαγαζί ευρωπαϊκού επιπέδου,
είτε καλλιτέχνης που είναι
καυλι-τέχνης στρατευμένος πονηρά και αναίσχυντα,
είτε τέλος πάντων αστέρι του ροκ
που έγινε γνωστό σκανδαλοθηρικά
και με χοντρές καβάντζες και τα μασάει
εφ’ όρου ζωής χάρις στην ετικέτα.
Περιττό αλλά θα το πω, πολλοί
απ’ αυτούς αποδεδειγμένα είναι
άτομα με θέσεις περίοπτες σε τέτοιες business
και οργανισμούς, που θα ’τανε επιείκεια
να τους ονομάσω απλώς αντιδραστικούς.
Είναι καθάρματα του μπατσικού
είδους και χειρότερα γιατί στο κάτω-κάτω
ο μπάτσος φοράει και τη στολή
και σου λέει εδώ είμαι μάγκα, κόπιασε.
Αυτοί όμως είναι χαφιέδες άσχετα με κυβερνήσεις
και πολιτικές ιδεολογίες με μόνο
κίνητρο να μένουν στην επιφάνεια
ό,τι και να συμβαίνει πολιτικά
πάντα σαν αντικαθεστωτικοί
με συμβάσεις «που δεν διαισθάνονται
καμιά άλλη απειλή» εκτός απ’
το ένστικτο και την καλλιέργεια κάθε
σκλάβου τους που προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί.
Εγώ προσωπικά υπήρξα τέτοιος τους
αλλά τώρα αν κάποιος από δαύτους τολμήσει να
διαταράξει την ανταλλακτική ζυγαριά μου
θα αποθηκεύσει τη μασέλα μου στην καρωτίδα του.

1/12/2019

Λοιπόν, ο Τάκης Σούκας είναι πολύ μεγάλος λαϊκός συνθέτης, με ιδιαίτερο βυζαντινό χρώμα στα τραγούδια του. Μπορεί επίσης να παίζει τέλεια καμιά 20αριά όργανα, ενώ γράφει και λόγια. Τον εκτιμώ αφάνταστα και περιμένω αύριο να διαβάσω τη συνέντευξή του στον Μποσκοΐτη.
Ένα τραγούδι του από κάτω, με την Χαρούλα Λαμπράκη. Για μένα η κορυφαία Χαρούλα του τραγουδιού μας, που αν δεν έκανε, τέλος πάντων, την καριέρα που έπρεπε να κάνει... ε κάποιοι λόγοι θα υπήρχαν...
[Πολύ μεγάλο βίντεο, που το γ@μ@ει όμως ο τύπος που το ανέβασε – τον έχω τρακάρει και σε άλλα βίντεο να κάνει την ίδια μαλακία, να κάνει cut στον ήχο μήπως και τον αντιγράψουνε]

1/12/2019

Έχω γράψει για διάφορα ζητήματα που αφορούν στη μουσική άπειρες φορές. Αλλά, όταν έγραψα κάποια πράγματα για τον Jazz FM, όπως και για μια εκπομπή για την τζαζ στην Ελλάδα, που γυρίστηκε για τη σειρά της ΕΡΤ «Τα Στέκια», με σβήσανε πολλοί από «φίλο» (να αναφέρω τον σκηνοθέτη της εκπομπής Κυριάκο Αγγελάκο, τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη κ.ά.), ενώ ορισμένοι με μπλόκαραν κιόλας (Ilan Solomon). Δεν παραπονιέμαι φυσικά, κι ούτε με νοιάζει (εννοείται). Απλά, δεν είχα από παλιά ουδεμία σχέση με την τζαζ-ομάδα που κατηύθυνε ο μακαρίτης ο Γιαννουλόπουλος, δεν ένοιωθα ποτέ άνετα σ’ ένα χώρο «φανατικών της τζαζ», που αντιμετώπιζαν την τζαζ με μια στρεβλή για μένα επαγγελματική αφοσίωση. Και δεν επεκτείνομαι.
Σήμερα διάβασα στην Εφ.Συν για μια ταινία για τον Jazz FM, που έχει ήδη γυριστεί και που θα προβληθεί οσονούπω (εξ όσων κατάλαβα), έναν ραδιοφωνικό σταθμό τέλος πάντων, για τον οποίον αποφάσισα να μην τον ξανακούσω (από τότε που τον άκουσα μια-δυο φορές).
Δεν πιστεύω στα ειδικά ραδιόφωνα, ποτέ δεν πίστευα. Κι έχω την βεβαιότητα πως κάνουν κακό. Πιστεύω μόνο σε παραγωγούς, στην ικανότητα των παραγωγών να μπορούν στήσουν ένα «παραμύθι» στο ραδιόφωνο (αν μπορούν), με μουσικές all around. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς περιχαρακώσεις. Σαν αυτό που κάναμε στο περιοδικό Jazz & Τζαζ, στο οποίο γράφαμε για «τα πάντα».
Τέλος πάντων, δεν προτίθεμαι να γράψω κάτι για την ταινία για τον Jazz FM... μπας και μας μείνει και κανας τζαζόφιλος στο facebook τελικά (γέλια).

1/12/2019

Βγήκε ο καθηγητής Στάθης Καλύβας να υπερασπιστεί, με ανόητο τρόπο, Δοξιάδη και Αγαπηδάκη, κάτι μέρες μετά, δίχως να έχει να προσθέσει τίποτα ουσιώδες.
Δύο tips:
1. >>Επειδή τόσο ο Απόστολος Δοξιάδης όσο και η Ειρήνη Αγαπηδάκη (την οποία δεν γνωρίζω) άσκησαν στο παρελθόν οξεία (και ορθή) κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ<<
Το να γράφεις, δηλαδή, απ’ όποια θέση, ανοησίες και γελοιότητες για τους γονείς ενός ανθρώπου (δες παρακάτω), που δεν τους γνωρίζεις, που δεν είχαν δημόσια παρουσία, αποτελεί για κάποιους «ορθή κριτική» προς τον ΣΥΡΙΖΑ! Τι να πει κανείς, για την κατάντια ορισμένων...
>>Ήταν ένα μικρό Πολάκι...: Φαντάσου τον Πολάκη πιτσιρίκο, να του ζητάει η μαμά του να κάνει τα κακάκια του στο γιο-γιο. Κάθεται εκείνος και σκέφτεται «για να τα ζητάει αυτή, θα είναι πολύτιμα!(…)<<
[η «ορθή κριτική» της Αγαπηδάκη]
2. >>Ομως ένας από αυτούς, δημοσιογράφος στα ΝΕΑ και με έντονη παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα, εξύβρισε με χυδαίο τρόπο την Ειρήνη δημόσια.<<
Γιατί ο Καλύβας δεν μας λέει τι ακριβώς έγραψε ο δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ για την Αγαπηδάκη; Πού είναι αυτές «χυδαίες ύβρεις» επιτέλους, ώστε να τις μάθουμε κι εμείς; Γιατί ο Δοξιάδης, η Αγαπηδάκη, ο Καλύβας ή όποιος άλλος δεν δημοσιοποιούν ολόκληρα τα σχόλια ή τους διαλόγους;

Απ’ αυτά τα δύο tips και μόνον η... αγανάκτηση του Καλύβα είναι τρύπια και δεν πιάνει φράγκο. Για να μην πως είναι για γέλια.

HARRI SJÖSTRÖM δύο καινούρια άλμπουμ, με την συμμετοχή του διακεκριμένου φινλανδού σαξοφωνίστα

Φινλανδός σαξοφωνίστας (σοπράνο βασικά, αλλά και σοπρανίνο) με ιδιαίτερη ιστορία (γνωστός, κυρίως, από το Cecil Taylor Ensemble), ο Harri Sjöström μάς έχει απασχολήσει και παλαιότερα στο δισκορυχείον. Την πρώτη φορά (Ιούνιος 2017) γράψαμε για το άλμπουμ τού Sestetto Internazionale “Aural / Vertigo” [Amirani], του οποίου υπήρξε μέλος, ενώ την δεύτερη (Σεπτέμβριος, 2019) αναφερθήκαμε στο CD “Up and Out” [Αmirani], το υπογραμμένο από τους Harri Sjöström, Philipp Wachsmann, Emilio Gordoa, Matthias Bauer και Dag Magnus Narvesen. Τώρα, θα γράψουμε για δύο καινούρια άλμπουμ, εφετινής παραγωγής, στα οποία η παρουσία του Sjöström είναι ακρογωνιαία.

VARIOUS ARTISTS: The Balderin Sali / Variations [Leo Records, 2019]

Το Balderin Sali είναι ένας πολυχώρος στο Ελσίνκι, που διαθέτει προφανώς και αίθουσα συναυλιών. Εκεί βρέθηκε, στις 8 και 9 Σεπτεμβρίου 2018, μία σπουδαία εντεκάδα αυτοσχεδιαστών, που έσπειρε τον ηχητικό πανικό – ο οποίος (πανικός) τέλος πάντων καταγράφηκε σ’ ένα διπλό CD, υπό τον τίτλο “The Balderin Sali / Variations”, τυπωμένο για την γνωστή μας Leo Records. Υπάρχει ένα σημείωμα στο μέσα μέρος του cover, γραμμένο από τον πιανίστα Libero Mureddu (ένας από τους έντεκα), ο οποίος εξηγεί τα «τι» και «πώς».

«Όλα ξεκίνησαν από ένα σύντομο η-μέηλ: “Γεια σου Libero. Θα οργανώσω ένα μεγάλο φεστιβάλ, στο Ελσίνκι, από 8 έως 10 Σεπτεμβρίου, είσαι διαθέσιμος; Πες μου, όποτε μπορέσεις, Harri”. Απάντησα αμέσως, πως “ναι, είμαι διαθέσιμος” και κάπως έτσι λίγες βδομάδες αργότερα, μέσω ενός δεύτερου η-μέηλ, ενημερώθηκα για την πλήρη line-up του φεστιβάλ κι έπαθα πλάκα. Evan Parker, Philipp Wachsmann, Paul Lovens, Teppo Hauta-aho… ονόματα, που κυριολεκτικά έδωσαν σχήμα και ανέπτυξαν τον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό. Και ναι, τούτο σήμαινε πως θα μου δινόταν η ευκαιρία να συμπράξω μ’ αυτούς τους οργανοπαίκτες, που συνόδεψαν τη μουσική ζωή μου για πάρα πολλά χρόνια».

Τους μουσικούς που πήραν μέρος στο event θα μπορούσε να τους χωρίσουμε σε τρεις ομάδες – αυτό προτείνει και ο Mureddu κι είναι σωστό. Η πρώτη είναι εκείνη των ιστορικών ονομάτων (Parker, Wachsmann, Lovens, Hauta-aho). Η δεύτερη ομάδα είναι οι μέσης ηλικίας παίκτες, σαν τους Harri Sjöström, Matthias Bauer και Sebi Tramontana και η τρίτη εκείνη που απαρτίζεται από παίκτες της πιο νέας γενιάς (Veli Kujala, Emilio Gordoa, Dag Magnus Narvesen και Libero Mureddu). Υπάρχει λοιπόν μιαν αντιπροσώπευση διαφορετικών εποχών, διαφορετικών καταβολών, μέσα στο πνεύμα του free-improv, αλλά υπάρχουν και οι πάντα προσπελάσιμοι κώδικες επικοινωνίας, που μπορεί να οδηγήσουν όχι απλώς σε συνεργασίες «της στιγμής», μα και στην αποτύπωση, μέσα από τη «στιγμή», μιας ολοκληρωμένης ηχητικής πρότασης, γόνιμης, αυθύπαρκτης, δημιουργικής και ελαφρώς (ή κατά τόπους) εικονοκλαστικής.

Επίσης να σημειώσουμε πως η εντεκάδα δεν παίζει συνεχώς με την πλήρη σύνθεσή της. Υπάρχουν δύο tracks, το εισαγωγικό στο πρώτο CD και το κλείσιμο στο δεύτερο, που αφορούν σε όλη την ομάδα, όμως όλα τα υπόλοιπα tracks (έντεκα στον αριθμό) αφορούν σε επιμέρους υποομάδες. Καταγράφονται ντούο δηλαδή, τρίο, κουαρτέτα, και κουιντέτα. Εννοείται πως όλες οι συνθέσεις είναι πρωτότυπες και βεβαίως αυθόρμητες, ολοκληρωμένες επί τόπου από τους εκάστοτε μουσικούς.

HARRI SJÖSTRÖM / GUILHERME RODRIGUES: The Treasures Are [Creative Sources Recordings, 2019]

Το δεύτερο άλμπουμ, στο οποίο συμμετέχει ο Harri Sjöström (σοπράνο και σοπρανίνο σαξόφωνα) είναι το “The Treasures Are”. Σ’ αυτό συνεργάζεται μ’ έναν τσελίστα της κάπως πιο νέας γενιάς, τον Πορτογάλο Guilherme Rodrigues. Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την γνωστή μας πορτογαλική Creative Sources Recordings, αλλά δεν πρέπει να είναι ηχογραφημένο στην Πορτογαλία, μα στο Βερολίνο – εκεί όπου διαμένουν οι δύο μουσικοί.

Το “The Treasures Are” περιέχει είκοσι κομμάτια, με διάρκειες που κυμαίνονται από ένα λεπτό (ακριβώς), έως 7:54 (το πιο μακρύ στο χρόνο). Υπάρχουν, όπως αντιλαμβάνεστε, πολλά θέματα με διάρκειες από ένα έως δύο λεπτά στο CD και άλλα ποικίλα. Πρόκειται, λοιπόν, για μια σειρά «ασκήσεων», μέσω των οποίων δοκιμάζονται όχι μόνον οι δυνατότητες των τριών οργάνων, μα, συγχρόνως, και οι αντοχές και οι επινοητικότητες των εκτελεστών.

Το αποτέλεσμα είναι ριζοσπαστικό. Αν οι σαξοφωνισμοί του Sjöström ανακαλούν τον master του οργάνου Steve Lacy, τα παιξίματα στο τσέλο του Rodrigues, που υποκαθιστούν ενίοτε ακόμη και το κοντραμπάσο, μας παραπέμπουν στην μακριά improv ιστορία του οργάνου και βασικά στον Tom Cora. Λυρικές και μελαγχολικές στιγμές εναλλάσσονται με δυναμικές και θορυβώδεις, παιξίματα κραταιά αντικαθιστώνται από άλλα υποβολιμαία, οι εκρήξεις και οι νηνεμίες είναι απρόσκοπτες, ενώ οι αναφορές, που μπορεί να ξεκινούν από τα «δωματίου» ηχοχρώματα και να καταλήγουν στην jazz-avant, είναι και αυτές ουσιώδεις και... καταδικαστικές όσον αφορά και στο τι ακούγεται εδώ, αλλά και στο πώς ακούγεται (π.χ. το δέκατο έβδομο από τα “Treasures I-XX”, με τα απίστευτα timbre).

Επαφή: www.harrisjostrom.com

KENNY FREQ Έλληνες είναι – το δεύτερο άλμπουμ τους

Για το πρώτο άλμπουμ των (Ελλήνων) Kenny Freq, το “15-16 The Pleasure Garden” (2017), είχαμε γράψει τον Ιούνιο του ’17, τονίζοντας την ευχάριστη ποπ παρουσία τού συγκροτήματος και την ικανότητά του να προτείνει ωραία αγγλόφωνα τραγούδια, με αρχή, μέση και τέλος. Τώρα, οι Kenny Freq έχουν έτοιμο το δεύτερο άλμπουμ τους, ψηφιακό μόνο σε πρώτη φάση (δεν ξέρω αν θα υπάρξει στο μέλλον και σε φυσική μορφή), ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον long-play, που φέρνουν εις πέρας οι Ted Sourvinos φωνή, κιθάρες, Theo Pap μπάσο, φωνή, Κωνσταντίνος Συνοδινός πλήκτρα, φωνή και Stef Kobi ντραμς, φωνή. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δώδεκα θέματα, διαθέτοντας και κάποιο concept. Όπως γράφουν οι ίδιοι οι Kenny Freq σε σχέση με το “OST: 17-18 The Hall” [Private Pressing, 2019]:

«Μια κοινωνία κινηματo-γραφικών ηρώων, κλεισμένη σ’ ένα Hall, που τους ταιριάζει και το διαμορφώνουν. Ήρωες από μια σινεμάτικ φαντασίωση του Blake Edwards, με σεναριακές νευρώσεις Woody Allen και με μιαν όμορφη δόση σοβαρότητας επιπέδου John Waters. Λαμπεροί, αλλά και βρώμικοι. Μεγαλειώδεις, αλλά και λούμπεν. Μοναχικοί, αλλά και αθεράπευτα ματαιόδοξοι. Ανθρώπινοι και larger than life (σε βαθμό “εξαφάνισης”. Το The Hall είναι δικό τους».

Τα τραγούδια των Kenny Freq έχουν μιαν μπητλική, pop-ψυχεδελική ορμή. Και αυτό δεν το συναντάς κάθε μέρα, ούτε στην ελληνική, ούτε στην μη-ελληνική pop. Δεν είναι μόνον το ότι πρόκειται για καλοφτιαγμένα τραγούδια, είναι κυρίως το γεγονός πως κάθε ένα απ’ αυτά, το ένα μετά το άλλο, οικοδομούν ένα άλμπουμ με ακριβή συνέπεια, έτοιμο να κατακτήσει, από τις πρώτες κιόλας νότες του, όλους εκείνους που θα αφεθούν στη ροή και τη γοητεία του.

Γιατί, ναι, είναι γοητευτικό το “17-18 The Hall”, πέραν από τις ψιλο-αδυναμιούλες του (προσωπικώς θα ήθελα μία ακόμη πιο άρτια και φροντισμένη φωνητική τακτοποίηση, και σε φωνή και σε φωνητικά) – κι εκεί επάνω, στην γοητεία του, ακουμπά η αξία και η σημαντικότητά του.

Μία... βινυλιοποίηση όχι απλώς αξίζει, στην περίπτωσή μας, αλλά και επιβάλλεται.

Επαφή: www.kennyfreq.bandcamp.com/