το “Greek Rock Scene Vol.2” από το Rockap.gr

Το Rockap.gr είναι ένα γνωστό site, αλλά ακόμη κανάλι στο YouTube και σελίδα στο facebook, που ασχολείται με το ελληνικό ροκ, την «ελληνική ροκ σκηνή» όπως την αποκαλεί. Πέρυσι (2024), στο πλαίσιο της προβολής όλων όσων κάνει, το Rockap.gr κυκλοφόρησε ένα πρώτο CD με ελληνικά ονόματα (παλαιότερα και νεότερα, γνωστά, λιγότερο γνωστά και άγνωστα), κάτι που πράττει και στην παρούσα συλλογή, την “Greek Rock Scene Vol.2” (2025).

Το CD ξεκινά μ’ ένα καλό instrumental, το «Φάλαινες» από τους Μπλε Αλεπού, που έχουν κάπως μπρούτα παιξίματα, βγάζοντας, όμως, δυνατά vibes. Indie rock θα το πεις, με καλή μελωδική γραμμή, ανάπτυξη και δόσιμο γενικότερο. “To show” των Πέρα από τον Χρόνο μπορεί να είναι... Τρυπο-ειδές, αλλά είναι πειστικό. Ελληνικό στίχο έχει και το «Ανοιγμένα πανιά» των Noisy Whisper, με τον τραγουδιστή, έτσι όπως αποδίδει, να θυμίζει σέβεντις συγκροτήματα. Γρήγορο, μπιτάτο κομμάτι, που κυλάει ωραία. Το «Ασύγγνωστη πλάνη» του Ευάγγελου Χ. Βαγενά (μαζί με το σχήμα Εκτελεστικό Απόσπασμα) είναι κάπως πιο ατμοσφαιρικό, σαν track, δίχως, πάντως, να κάνει τη διαφορά. Στο «Η ζωή είναι μια τρέλα» των Cameres ακούς πάλι τα ίδια-παλιά σχήματα, δίχως καμία διάθεση ανανέωσης (παρά την ακουστική κιθάρα και το σαξόφωνο). Το «Αποκοιμήσου» των SeaGoat επιχειρεί να κινηθεί σε περισσότερο pop-rock κατευθύνσεις, έχει μια ορμή σαν κομμάτι, αλλά στα αυτιά μου ακούγεται κάπως... ροκ-γιουροβιζιονικό (δεν είναι και «έγκλημα» αυτό). Το «Κέρινα φτερά» των Αντίθετα στηρίζεται περισσότερο στον εκφραστικό τραγουδιστή τους, αλλά το κομμάτι ήθελε περισσότερη δουλειά στο στίχο (συνολικά, όμως, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της συλλογής). Το όγδοο track αποκαλείται «Το ποίημα των εφήμερων εραστών» και ανήκει στον Van Ripper. Σκληρό στη φόρμα του τραγούδι, με καθαρό ελληνικό στίχο και ωραίες κιθάρες (σε μπροστινό και πίσω επίπεδο), που κάτι θέλει να πει πέρα από τα συνηθισμένα. Η καλύτερη παρουσία της συλλογής (έως αυτή τη στιγμή). Το “Eulogy” είναι ένα αγγλόφωνο track της τραγουδοποιού Livania. Το κομμάτι είναι κάπως folky, αλλά με ενισχυμένο ήχο. Αυτό μπορεί να αφαιρεί κάτι (αρκετό) από την ατμόσφαιρα της σύνθεσης (το πιο χαμηλό volume θα ταίριαζε καλύτερα), δείχνει όμως, έστω κι έτσι, πως εδώ υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε να εξελιχθεί (και αυτό από τα πιο ενδιαφέροντα track του “Greek Rock Scene Vol.2”). Λίγο πριν από το τέλος έρχεται η σειρά των Una Fatsa με το «Όλο λέω να φύγω», προκειμένου να απλώσουν το πιο ελληνότροπο τραγούδι του δίσκου, που έχει, οπωσδήποτε, ένα... λαϊκό ενδιαφέρον. Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το «Μούγκα» των Άντε Και, που έχει διπλές φωνές (γυναικεία-αντρική), κοινωνικό στίχο και τη δική του ορμή σαν track.
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως πρόκειται για μια καλή και ενδιαφέρουσα συλλογή, η οποία δείχνει, όπως και να το κάνουμε, το βάθος εκείνου που αποκαλούμε «ελληνικό ροκ» ή τέλος πάντων “greek rock scene”.
Επαφή: https://www.rockap.gr/kykloforise-i-syllogi-greek-rock-scene-vol-2/

TURTLE SKULL, MAUVAIS SANG, THE SOUNDBYTE νέα psych, pop και prog άλμπουμ

TURTLE SKULL: Being Here [Art As Catharsis / Copper Feast Records, 2025]
Οι Turtle Skull είναι Αυστραλοί (προέρχονται από το Σίδνεϋ), ηχογραφούν τουλάχιστον από το 2018, με το πιο νέο άλμπουμ τους να αποκαλείται “Being Here”. Τυπωμένο σε βινύλιο και CD, το άλμπουμ αυτό φιλοδοξεί να κινηθεί μέσα στο σύγχρονο psych περιβάλλον, έχοντας να προτείνει μια οκτάδα από καλοφτιαγμένα, γενικώς, τραγούδια.

Το γκρουπ, που είναι τετραμελές (Dean McLeod φωνή, κιθάρες, Ally Gradon φωνή, σύνθια, Julian Frese μπάσο, Charlie Gradon φωνή, ντραμς), κινείται σ' αυτές τις κάπως dreamy psych-pop διαδρομές, έχοντας στα ατού του τα ωραία αρμονικά φωνητικά, που χαρακτηρίζουν εξίσου τα τραγούδια του μαζί με τις ωραίες «εφφετζίδικες» κιθάρες και τα σύνθια (που επίσης εντάσσονται, απλά και ουσιαστικά, στο συνολικό άκουσμα). Ναι μεν «ονειρικοί» λοιπόν (εντυπωσιάζοντας με tracks σαν το “Into the sun”), αλλά ταυτοχρόνως και «σκληροί», με κιθάρες δυνατές και ενδιαφέρουσες ριφ-ολογίες, όταν αποφασίζουν να το κάνουν (“Bourgeoisie”, “It starts with me”). Όμως, ακόμη και σε αυτά τα πιο βαριά tracks οι Turtle Skull δεν χάνουν το πιο βασικό γνώρισμά τους – που είναι η διατήρηση του dreamy πλαισίου, τουλάχιστον στο επίπεδο των φωνών και των φωνητικών. Μάλιστα, αυτά ακριβώς τα κομμάτια, τα πνιγμένα στα δυναμικά φαζαριστά σόλι, είναι από εκείνα που τους κάνουν να ξεχωρίζουν αληθινά – ως μια μπάντα, που μπορεί να εκκινεί από το «χθες», εμφανίζοντας, ταυτοχρόνως, και μια κάποια, σημερινή, doomy-στονεράδικη διάθεση.
Ενδιαφέροντα είναι, επίσης, και τα δύο τελευταία tracks του δίσκου, το 7λεπτο “Modern mess” και το 8λεπτο “Moon & tide”, που δείχνουν ότι οι Turtle Skull έχουν τον τρόπο να εκμεταλλεύονται εξίσου δημιουργικά και τις πιο μεγάλες διάρκειες (κάτι όχι αυτονόητο).
Επαφή: www.turtleskull.com

MAUVAIS SANG: La Faune [Daaganda Records, 2025]
Το “La Faune” είναι η πιο πρόσφατη δουλειά των Γάλλων Mauvais Sang (Mathis Saunier, Léo Simond, Anouck Bizon, Alicja Cetnar). Το γκρουπ σχηματίστηκε το 2016, με τους μουσικούς που το αποτελούν να κινούνται μεταξύ Παρισιού, Γενεύης και Λονδίνου. Υπάρχει λοιπόν, στα τραγούδια των Mauvais Sang, αυτή η γαλλική «σανσονάδικη» αύρα, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχουν και άλλα διάφορα στοιχεία της σύγχρονης αγγλοσαξονικής pop (και του eighties new wave), που μπορεί να σχετίζονται ακόμη και με το έντεχνο folk ή με το electro.
Όλα τούτα αποτελούν, βεβαίως, το ένα κομμάτι της τραγουδοποιίας του γαλλικού γκρουπ – καθότι το άλλο αφορά τους στίχους του, που και αυτοί επιχειρούν να περιγράψουν τα σύγχρονα προβλήματα, τα οποία έχουν να κάνουν, χοντρικώς, με το πώς τοποθετείται ο άνθρωπος απέναντι στην κοινωνία και τη φύση.
Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με τις ιδιαίτερες ερμηνείες, στις οποίες πρωταγωνιστούν κυρίως οι γυναικείες φωνές, σε πρώτο ή δεύτερο πλάνο, είναι αρκετά καλό, με το “La Faune” να κυλά, αργά, μέσα σ’ ένα κλίμα... ποπ πειραματισμού, κρατώντας καθ’ όλη την διάρκειά του σταθερό το ενδιαφέρον.
Το τελευταίο 10λεπτο track, που αποκαλείται “Loin”, συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες των Mauvais Sang και είναι το ωραιότερο του δίσκου.
Επαφή: https://mauvaissangprojet.bandcamp.com/album/la-faune

THE SOUNDBYTE: Still Quiet [Voices of Wonder, 2025]
Πάνω από 25 χρόνια βρίσκονται στη νορβηγική ροκ σκηνή οι Soundbyte, «όχημα» βασικά για τις μουσικές ιδέες και την τραγουδοποιία του κιθαρίστα Trond Engum (γνωστός και ως ιδρυτικό μέλος των doom-μεταλλάδων The 3rd and The Mortal). Στο δισκορυχείον έχουμε ξαναγράψει για τους Soundbyte (για το άλμπουμ τους “Solitary IV” από το 2017), σημειώνοντας, ανάμεσα σε άλλα, πως στην περίπτωσή τους έχουμε να κάνουμε με έναν... μελετημένο συνδυασμό ιδιόμορφου «μετάλλου» (ας το πούμε κάπως πειραματικό-progressive) και παγανιστικού φολκ, από ’κείνο που πάντα θα ευδοκιμεί στη Βόρεια Ευρώπη. Τα ίδια ισχύουν και εδώ, στο νεότερο “Still Quiet”; Σχεδόν, ή περίπου.
Το “Still Quiet” λοιπόν είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ σύγχρονου progressive, με μεταλλικές απολήξεις οπωσδήποτε, αλλά και με φωνές που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα μπορούσες να τις αποκαλέσεις έως και folky κατά τόπους (“When all is gone”, “Can you see me now”, “Will you find a way”).
Τα vibes του δίσκου είναι έντονα, επικά, δυναμικά, με τους Trond Engum (κιθάρες, ηλεκτρονικά) και Rune Hoemsnes (ντραμς) να κάνουν έξοχη δουλειά – και με όλες τις υπόλοιπες βοήθειες, σε φωνές, μπάσο, πλήκτρα και κρουστά, να συμπλέουν και να συνεισφέρουν σε ένταση και σε ατμόσφαιρες.
Δεν υπάρχει σύνθεση άτονη, άνευρη, «λίγη» ή εκτός κλίματος στο “Still Quiet”, το οποίον, εκμεταλλευόμενο στο έπακρο τη μικρή του διάρκεια (περί τη μισή ώρα), απλώνεται στο χώρο καλύπτοντας τα πάντα.
Επαφή: www.thesoundbyte.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 645

12/6/2025
Είμαι στην ευχάριστη θέση να κάνω μία πρώτη ανακοίνωση για ένα δικό μου βιβλίο, που θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία τις επόμενες 10-15 μέρες, από το Όγδοο.
Το βιβλίο αυτό, κατ’ αρχάς, θα είναι τριπλάσιου όγκου, όχι σελίδων, από το «Ραντεβού στο Κύτταρο», καθώς μιλάμε για έναν βαρύ τόμο, στον οποίον έχει καταγραφεί μία πυκνή σε γεγονότα και καταστάσεις μουσικο-κοινωνικο-πολιτική ελληνική 18ετία.
Απλά να πω πως τέτοιο βιβλίο με τη συγκεκριμένη θεματολογία, δεν έχει γραφτεί ποτέ στην Ελλάδα, και πως μέσω αυτής της έκδοσης συμπυκνώνονται δεκαετίες ενασχόλησής μου με αυτά τα ζητήματα.
Προφανώς το βιβλίο θα έχει μοναδικές λεπτομέρειες για πολλά θέματα, οι οποίες για πρώτη φορά θα βγουν στο φως, και προσωπικά πιστεύω πως θα γράψει κι αυτό, στην πορεία, τη δική του ιστορία – είμαι δε σίγουρος πως αυτή θα είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του «Ραντεβού στο Κύτταρο». Θα είναι ένα βιβλίο «αναφοράς» θέλω να πω για το είδος του –με τέτοιο στόχο το έκανα εξάλλου–, το οποίο θα παραμένει αδιατάραχτο μέσα στις μέρες, στους μήνες και τα χρόνια. Περισσότερα σε λίγες μέρες...

[αυτό το μικρό κολάζ δεν έχει σχέση με το εξώφυλλο, πιάνει όμως κάτι από το πνεύμα του βιβλίου]

11/6/2025
To γεγονός ότι δεν ήξερε σερφ o Brian Wilson, αλλά παρ' όλα αυτά φωτογραφιζόταν και μεγαλωμένος με τις σανίδες είναι κάπως συγκινητικό. Θα το έκανε ωραίο διήγημα ο Μπόρχες...

11/6/2025
Να συμμετάσχω κι εγώ στην αρκουδολογία των ημερών, μ' ένα τραγουδάκι...
Κάπου λέει ο Mayall...
All the men of Canned Heat are part of my family
Οπότε όταν μιλάει για Aρκούδα,
Well the sun is shining down and the Bear is rolling in the shade
μιλάει για τον Bob Hite…
https://www.youtube.com/watch?v=FKYA5Rn5z7s

10/6/2025
Δεν μπορεί να λειτουργήσει η Βουλή με 297, να πάρουν τους... Δημήτρη Ευθυμάκη, Αλέκο Παπαναστασίου και Ανδρέα Στασινό του Προταγκών να συμπληρωθεί η 300άδα.

10/6/2025
Είχα αγοράσει την επανέκδοση όταν βγήκε, το 1989, από το Happening – 1800 δραχμές τότε, όταν τα πειρατικά έκαναν 2800. Τώρα αυτή η reissue στην See for Miles κάνει 70 ευρώ, ενώ τα πειρατικά μπορείς να τα πουλήσεις φτηνά, μόνο χέρι με χέρι, αφού από τις αγορές είναι εξορισμένα.
Υποτιμημένο βρετανικό folk/soft-rock από τον Pete Dello και τους Φίλους του. Τα originals, σε καλές καταστάσεις πουλιούνται γύρω στα 700 ευρώ, αν ποτέ βρεθούν...

Όταν οι δίσκοι, εννοώ τα τραγούδια, φτιάχνονταν με... τελείως αγνά υλικά και με το απαιτούμενο ταλέντο φυσικά.

9/6/2025
Πάει και ο Sly Stone. Πολλές οι τραγουδάρες...
https://www.youtube.com/watch?v=oPEIFMSAkcQ

9/6/2025
Ντίσκο, XT και Κώστα Γανωτή...
https://www.youtube.com/watch?v=tlokF7xFo58

9/6/2025
Την είχα παρεξηγήσει με τα... χάρτινα καλαμάκια και τη... φαιοπράσινη ενέργεια. Με τον αντιλαϊκό οικολογικό ακτιβισμό των βορείων προαστίων.

https://diskoryxeion.blogspot.com/2021/08/rebekka-karijord-jon-ekstrand-ost-i-am.html

7/6/2025
Μίμης Παπαϊωάννου πρώτη εκτέλεση, το 1971. Παίζει και ο Kadir İnanır, ο... Διονύσης Ξανθός της Τουρκίας. Μπύρα πίνει μόνον ο άντρας... αν πίνει κι αυτός.
https://www.youtube.com/watch?v=ibMPATGTYZ8

6/6/2025
Ροκ, όχι τρίχες, με πολύ συναίσθημα, από μουσικάρες από Θεσσαλονίκη μεριά. Seahorse, δεύτερο άλμπουμ...
https://www.youtube.com/watch?v=dJRkCVdgfMM

6/6/2025
Μ’ αρέσει στις θαμπές τις ετικέτες (σ.σ. των δίσκων 78 στρ. εννοεί) / χρυσά σβησμένα γραμματάκια να κοιτώ / να μου ζητούν πληροφορίες οι συλλέκτες / που όλο ψάχνουν για καινούργιο υλικό…
https://www.youtube.com/watch?v=Zp6RH075b9M

5/6/2025
«Η γραπτή επικοινωνία είναι παθητική και ψυχρή. Το βιβλίο μπορεί να χρησιμεύσει ως εγχειρίδιο, για να το διαβάζει ο καθένας μόνος του κι έπειτα να χρησιμοποιεί τις πληροφορίες και τα δεδομένα στη συλλογική δουλειά. Εκείνο που είναι σήμερα πιο σημαντικό είναι το πραγματικό δεδομένο, το γεγονός, το ντοκουμέντο, το κείμενο. Όχι πια κρυπτογραφήματα, ελιτίστικες ασκήσεις, διανοητικά παιγνίδια, καλλιτεχνικές μεταφορές, προσωπικές φαντασίες».
[Μario Maffi “Underground”]

USURUM το «Μάτια Κάμερες» είναι το πέμπτο άλμπουμ τους

Οι Usurum είναι ένα εξαμελές συγκρότημα (Κοσμάς Λαμπίδης, Σταύρος Ρουμελιώτης, Γιώργος Σταυρίδης, Νίκος Αντωνόπουλος, Φάνης Ζαχόπουλος, Λάμπρος Παπανικολάου), που αισίως, όπως λέμε, φθάνει στον πέμπτο δίσκο του, ο οποίος αποκαλείται «Μάτια Κάμερες» [Melodica Art Productions / B-otherSide Records, 2025]. Στο δισκορυχείον δεν έχουμε ξαναγράψει γι’ αυτούς, οπότε τώρα έχουμε την ευκαιρία να πούμε κάποια λόγια παραπάνω. Όπως διαβάζουμε στο bandcamp τους:
«Οι Usurum δημιουργήθηκαν το 2008 από τέσσερις φίλους, μαθητές του Μουσικού Σχολείου Αλίμου, και έχουν έδρα την Αθήνα. Με ποιητικό λόγο, ηλεκτρονικά και ακουστικά ηχοτοπία, πολυφωνίες και αναλογικά synths, η μουσική τους αντλεί έμπνευση από το αστικό τοπίο. Έχουν κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ και εμφανιστεί σε μεγάλες σκηνές και φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα».

Ακούγοντας το «Μάτια Κάμερες» μπορώ να επιβεβαιώσω και τα ηλεκτρονικά ηχοτοπία, και τις πολυφωνίες, και τα αναλογικά synths, όπως και το αστικό τοπίο ως έμπνευση. Θέλω να πω πως εκείνο που μένει ανεπιβεβαίωτο είναι, βασικά, ο ποιητικός λόγος. Δεν έχω τη γνώμη πως υπάρχει κάποιου είδους ποίηση στα τραγούδια των Usurum, απλώς υπάρχει η διάθεση να γραφτεί (ελληνικός) ποιητικός λόγος – και είναι αυτή ακριβώς η διάθεση, που υποβοηθείται από τις μουσικές του γκρουπ. Με άλλα λόγια είναι ο τρόπος, μέσω του οποίου αρθρώνονται οι συνθέσεις με τα λόγια, που δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ποιητικότητας. Στην πράξη τα λόγια δεν μπορούν να «σταθούν» μόνα τους, ως ποίηση – δίχως, δηλαδή, τις μουσικές και τις ερμηνείες. Η δική μου γνώμη είναι, λοιπόν, για να ολοκληρώσω το θέμα με τον στίχο, πως οι Usurum θα πρέπει να ψαχτούν ακόμη πιο πολύ, αποφεύγοντας την καταφυγή σε επαναληπτικά και φατικά στοιχεία. Άρα απαιτείται και μια (τεχνικής φύσεως) πύκνωση του λόγου τους, μα και μια πιο ουσιαστική κατόπτευσή του σε σχέση με τα νοήματα κ.λπ.
Από ’κει και πέρα είναι δεδομένη η συμπάθειά μας για τους Usurum. Γίνεται αντιληπτή, εννοώ, η προσπάθειά τους να προσδιορίσουν, ηχητικώς, μια περιοχή τραγουδιστικού ηλεκτρονικού ήχου, που να τους διαφοροποιεί από προπάτορες του είδους (την Λένα Πλάτωνος, τους Στέρεο Νόβα) και αυτό, οπωσδήποτε, μόνον ως θετικό μπορεί να καταγραφεί. Επιπλέον ενδιαφέρουσες είναι και οι φωνητικές προσεγγίσεις τους, επί των συνθέσεων, που δημιουργούν νέα δεδομένα (το λέω, γιατί το θέμα των φωνών δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για τα περισσότερα σχήματα του είδους), ενώ και οι συνδυασμοί «κλασικών», ακουστικών και ηλεκτρονικών οργάνων δείχνει και αυτή ψάξιμο και ενδιαφέρον για κάτι διαφορετικό.
Οι Usurum δεν είναι ένα ποπ (ηλεκτρονικό ή ό,τι άλλο) συγκρότημα. Τα τραγούδια τους δεν προορίζονται για «χιτ», ούτε είναι απ’ αυτά που θα μεταδοθούν με άνεση από τα τυπικά ραδιόφωνα (όποια είναι και όσα υπάρχουν). Θέλουν το χρόνο τους, εννοώ, για να γίνουν αποδεκτά και να τοποθετηθούν σε μια σειρά – να γίνουν, εννοώ, πλήρως κατανοητά. Προσωπικά από τα εννέα tracks του δίσκου τους ξεχώρισα, μετά από τρεις ακροάσεις, τα «Άλλη γη» και «Με τα κύματα». (Είμαι δε σίγουρος πως αν άκουγα περισσότερες φορές το «Μάτια Κάμερες» κάποια ακόμη θα ξεχώριζα).
Επαφή: https://usurum.bandcamp.com/album/--2

JULIAN SHORE TRIO jazz πλήρους συναισθηματικού φορτίου

Ο Julian Shore είναι ένα σημαντικό όνομα της σύγχρονης, πιανιστικής τζαζ σκηνής. Στο δισκορυχείον έχουμε αναφερθεί κάμποσες φορές στην περίπτωσή του, τόσο μέσω δίσκων άλλων, καθώς ο Shore ακούγεται στο φετινό “Ballads” του Noah Preminger (ή και στο “For Us, The Living II: Marcescence” του πνευστού Andrew Hadro από το 2018), όσο και μέσω της προσωπικής δισκογραφίας του, και βασικά των CD του “Which Way Now?” από το 2015 και “Filaments” από το 2012.

Στο πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται “Sub Rosa” [Chill Tone Records, 2025], και που είναι ηχογραφημένο τον Αύγουστο του ’24, κάπου στο Connecticut, ο Shore εμφανίζεται με το τρίο του –δηλαδή τους Martin Nevin μπάσο και Allan Mednard ντραμς– αποδίδοντας πρωτότυπο ρεπερτόριο, μα και διασκευές σε συνθέσεις / τραγούδια των Beach Boys, Duke Ellington, Wayne Shorter και Jerome Kern / Oscar Hammerstein II.
Εκείνο που εντυπωσιάζει, σε πρώτη φάση, στο “Sub Rosa”, είναι γλαφυρότητά του, όπως και η άνεση τού τρίο να κινείται σε ποικίλες αισθητικές περιοχές της jazz με την ίδια, πάντα, συνέπεια.
Φερ’ ειπείν στο άνοιγμα του άλμπουμ υπάρχει η σύνθεση “Messenger” (του Shore), μια ευθεία αναφορά στο ρεπερτόριο των Art Blakey & The Jazz Messengers (εποχής Wayne Shorter, δηλαδή 1959-1964). Ο Shorter υπήρξε δάσκαλος του Shore και μέσω αυτής της σύνθεσης έχουμε μια απόδοση τιμής (από τον μαθητή προς τον μάστερ). Εξάλλου εδώ διασκευάζεται και... κανονικός Shorter (ένα απόσπασμα από το “Pegasus”, από το άλμπουμ “Without a Net” του 2012). Υπάρχει ακόμη track με μπαρόκ αναφορές, το “Must keep going”, ποπ τραγούδια, όπως το κομμάτι των Beach Boys, το θαυμάσιο “Don’t talk (Put your head on my shoulders)” (από το “Pet Sounds”), κλασικές τζαζ συνθέσεις (σαν την “Blues in blueprint” του Duke) και στάνταρντ (το “All the things you are”), και βεβαίως, και πάνω απ’ όλα, ωραία και συνεπής jazz, σε κάθε διάστασή της, που έχει ως στόχο την ψυχική και συναισθηματική πληρότητα των πάντων, δηλαδή και του Julian Shore Trio –το αντιλαμβάνεσαι από τον τρόπο που αποδίδουν–, μα και όλων ημών.
Επαφή: www.julianshore.com

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ το comic CD-book «44»

Διαμαντής είναι ο τραγουδοποιός Διαμαντής Διαμαντίδης και «44» [Πλαγκτόν / Εκδόσεις Νήσος, 2025] αποκαλείται ο παρών προσωπικός δίσκος του, που εσωκλείεται σ’ ένα ασπρόμαυρο κόμικ CD-book 20 σελίδων, σχεδιασμένο από την Αγγελική Σαλαμαλίκη. Κατά βάση συζητάμε για οκτώ τραγούδια, που διαθέτουν μουσική, στίχους, ερμηνείες από τον Διαμαντή (ο οποίος παίζει και ακουστικές κιθάρες), με τις ενορχηστρώσεις να τις επιμελείται ο Αλέξανδρος Δανδουλάκης. Τα όργανα που ακούγονται στο «44» είναι ντραμς, μπάσο, βιολί, κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα, ενώ υπάρχουν και φωνητικά.

Μπαλάντες και ροκ μπαλάντες ακούμε, βασικά, στο «44», ένα άλμπουμ που θέλει να επιβληθεί, ας το πούμε έτσι, μέσω της απλότητάς του. Τα τραγούδια δεν μοιάζουν απλά, είναι απλά – και αυτό, οπωσδήποτε, περνάει σε όλα τα επιμέρους. Και στις μελωδίες, και στα λόγια, και στις ενορχηστρώσεις, και βεβαίως στις ερμηνείες. Το όλον ύφος προσωπικά μου φέρνει στη μνήμη την τραγουδοποιία του Βαγγέλη Γερμανού (και δεν αναφέρομαι στα «Μπαράκια» σώνει και καλά), είναι παρεΐστικο (το ύφος), χαλαρό, περιγραφικό, χωρίς σκαμπανεβάσματα, με τα τραγούδια να «κολλάνε» μεταξύ τους, δημιουργώντας μια ενότητα.
Ο Διαμαντής τραγουδάει σίγουρα για τη ζωή του, για τα 44 χρόνια του, τους φίλους του, τις παρέες του και βεβαίως για τα ακόμη πιο κοντινά του πρόσωπα... κάπως σαν να παίζει τα τραγούδια του στο σαλόνι του σπιτιού του, με ακροατήριο τους δικούς του ανθρώπους. Και κάπως έτσι προσδοκά να ακούσει, μετά από κάθε σκοπό, τα «καλά λόγια» τους, να δει τα χαμόγελά τους στο πρόσωπό τους, και γιατί όχι, μετά από μια-δυο επαναλήψεις, να ακούσει και την τραγουδιστική συνοδεία τους. Αν αυτό συμβεί και με τους ακροατές του δίσκου του, θα έχει ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο την αποστολή του...
Επαφή: www.diama.gr

ΤΡΥΦΩΝ ΛΑΖΟΣ το δεύτερο άλμπουμ του «Κάρμα Κομεντί»

Ήδη από την εποχή του πρώτου άλμπουμ του «Αναφορά», στην Puzzlemusik το 2019, ο Τρύφων Λάζος ήθελε να διασαφηνίσει τι ακριβώς επιδιώκει στο ελληνικό τραγούδι. Να δώσει, εννοώ, ένα «πρόσωπο» μιας μετα-ρεμπέτικης τραγουδοποιίας, ενδεδυμένης με ηλεκτρικά όργανα και με αισθητικές αναφορές στο indie rock. Αξιοπρόσεκτη η επιθυμία του, υπό την έννοια πως εκείνη η πρώτη απόπειρά του βρίσκει, τώρα, διέξοδο σ’ ένα επόμενο CD, που αποκαλείται «Κάρμα Κομεντί» (2025) και που κυκλοφορεί και αυτό από την Puzzlemusik. Θέλω να πω πως η συγκεκριμένη προβληματική εξακολουθεί να απασχολεί τον Λάζο – κάτι που σημαίνει πως εδώ υπάρχει πείσμα και ενδιαφέρον, ώστε να βαθύνει κι άλλο εκείνη η ιστορία, η οποία είχε αρχίσει να αναπτύσσεται προ εξαετίας.

Σίγουρα ο Τρύφων Λάζος, με το «Κάρμα Κομεντί» του, έχει ενδιαφέροντα πράγματα να μας προτείνει, μέσω των οκτώ τραγουδιών και των δύο ορχηστρικών του (στο τέλος κάθε «πλευράς», στις θέσεις πέντε και δέκα) και σίγουρα, εδώ, φαίνεται να βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό το αισθητικό όραμά του από οποιαδήποτε άλλη φορά. Θέλω να πω πως και οι μελωδίες του είναι πιο ψαγμένες, και τα ακανόνιστα μουσικά μέτρα του πιο ενδιαφέροντα, ενώ και οι ενοργανώσεις έχουν κι αυτές κάτι καινούριο ή περίπου καινούριο να προτείνουν, συνδυάζοντας ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά και ακουστικά στοιχεία. Μάλιστα, ιδιαίτερη σημασία έχουν στο άλμπουμ του τα κρουστά (daf, shaker, ντέφι, άλλα percussions, ούντου), που χειρίζονται οι Δάφνη Σβανιά και Gregorio Perico, μαζί με το τσέλο (Ειρήνη Αναστασίου) και τις δεύτερες φωνές (Ren Water, Greggy K.) – με τον ίδιο τον Λάζο να αναλαμβάνει τις κιθάρες, το μπάσο, το πιάνο, τον προγραμματισμό και το τραγούδι.
Ο Λάζος θέλει να γράψει στίχους απλούς και κατανοητούς, που να εμπεριέχουν, όμως, κάτι από τη βαρύτητα της ρεμπέτικης στιχοπλοκής, ανταποκρινόμενοι, συγχρόνως, και στις απαιτήσεις της δικής μας εποχής. Τούτο είναι το πιο δύσκολο, απ’ όλα όσα πράττει ή επιχειρεί να πράξει, ο καλός τραγουδοποιός, στο «Κάρμα Κομεντί». Εννοώ πως το παλεύει το πράγμα, και βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται ακόμη πιο μεγάλη προσπάθεια για να δέσει, όπως πρέπει, και τούτο το κομμάτι. Είναι σίγουρο, δε, πως αν ο στίχος βελτιωθεί κι άλλο, και τεχνικά και νοηματικά, τότε ο Λάζος θα κινηθεί ακόμη πιο ψηλά σαν τραγουδοποιός (στην πρώτη γραμμή, εννοώ).
Σαν τραγούδια, συνολικά, ξεχωρίζω από το «Κάρμα Κομεντί» το φερώνυμο track και ακόμη τα «Ο ουρανός χαμογελά» και «Χε χε», ενώ όλο το άλμπουμ, αισθητικά, έχει μια ενότητα κι ένα ύφος, ως προϊόν ευρύτερου ψαξίματος και σωστών επιλογών – κάτι όχι προφανές.
Επαφή: www.puzzlemusik.com

CLAUDIO SCOLARI PROJECT το πιο νέο άλμπουμ του electronic-jazz σχήματος

Είναι το πέμπτο άλμπουμ των Claudio Scolari Project, για το οποίο γράφουμε στο δισκορυχείον, καθώς έχουν προηγηθεί τα “Opera 8” (2024), “Intermission” (2023), “Don’t Know” (2022) και “Cosmology” (2021), όλα στην Principal Records – τέσσερα CD, που οριοθέτησαν τις διαθέσεις αυτού του ιταλικού σχήματος της σύγχρονης jazz. Ας υπενθυμίσουμε ξανά λοιπόν πως μέλη του Claudio Scolari Project είναι οι Claudio Scolari πρώτο drum set, προγραμματισμός, Daniele Cavalca δεύτερο drum set, live synths, fender rhodes, πιάνο, Simone Scolari τρομπέτα και Michele Cavalca ηλεκτρικό μπάσο, με την πιανίστρια Ilaria Cavalca, που έχει αναλάβει και τις φωνές να επεκτείνει τις δυνατότητες του σχήματος, σ’ αυτό το πιο νέο CD του, που τιτλοφορείται “Bloom” [Principal Records, 2025].

Τι ακούμε λοιπόν εδώ; Οπωσδήποτε ηλεκτρική και... ηλεκτρονική jazz, που μπορεί να παραπέμπει στις ηλεκτρικές μέρες του Miles, μα και των Headhunters, έχοντας να παρουσιάσει, όμως, κι ένα πλήρες αυτοσχεδιαστικό πλάνο. Οι συνθέσεις, εννοούμε, είναι αρκετά ελεύθερες, για το στυλ αυτού του ιδιόμορφου fusion, με πολλές «έκκεντρες» τοποθετήσεις απ’ όλα τα όργανα, καθώς τούτες αναπτύσσονται με γνώμονες τόσο την ένταση, όσο και την μόνιμη έκπληξη.
Σίγουρα, οι τέσσερις μουσικοί, που παίζουν για χρόνια μαζί, έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο επικοινωνίας, ενώ και η πιανίστρια εισέρχεται στο σχήμα αθόρυβα σχεδόν, αφού το πιάνο ήταν ήδη μέρος του setting των Claudio Scolari Project. Βεβαίως, εδώ, είναι κάπως δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος παίζει τι, σε σχέση πάντα με το πιάνο –και αναφέρομαι σε κομμάτια σαν το “Broken thumb” για παράδειγμα–, όμως και αυτό, τελικά, μικρή σημασία έχει. Βασικά, γιατί εκείνο που μετράει στην περίπτωση του “Bloom” είναι η συνολική προσπάθεια να καταγραφεί, σ’ ένα τελειωμένο αισθητικά περιβάλλον, κάτι άλλο, κάτι ξεχωριστό, στηριγμένο πάντα στο γούστο και την έμπνευση.
Επαφή: https://claudioscolariproject.bandcamp.com/album/bloom

THE PETE McGUINNESS JAZZ ORCHESTRA το τέταρτο άλμπουμ της ορχήστρας

Εδώ έχουμε να κάνουμε με το τέταρτο CD της Pete McGuinness Jazz Orchestra, που τιτλοφορείται “Mixed Bag” [Summit Records, 2025]. Στο δισκορυχείον έχουμε γράψει, παλαιότερα, για ένα ακόμη CD της ορχήστρας, το “Strength in Numbers” [Summit, 2014], ενώ υπάρχει κι ένα review για το προσωπικό άλμπουμ του Pete McGuinness, το “Voice Like a Horn” [Summit, 2013]. Ο McGuinness εκτός από leader της ορχήστρας, συνθέτης και ενορχηστρωτής, είναι ακόμη τραγουδιστής και βεβαίας τρομπονίστας – αν και, εδώ και λίγα χρόνια, δεν ασχολείται πλέον με το τρομπόνι, για κάποιους λόγους υγείας.

Η ορχήστρα του McGuinness διαθέτει σαξοφωνίστες (πέντε στον αριθμό), τρομπετίστες-φλουγκελοχορνίστες (τέσσερις), τρομπονίστες (τέσσερις) και βεβαίως ρυθμικό τμήμα, δηλαδή κιθαρίστα, πιανίστα, μπασίστα και ντράμερ. Επίσης στο τελευταίο track του CD, το “Where do you start?” των Johnny Mandel / Alan & Marilyn Bergman ακούγονται και έγχορδα, μαζί με φλάουτο, κλαρίνο και γαλλικό κόρνο.
Το υλικό της ορχήστρας είναι δύο ειδών, καθώς από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ τα τέσσερα είναι συνθέσεις του McGuinness και τα επτά διασκευές – ανάμεσά τους τα “From this moment on” και “So in love” του Cole Porter, το “’Round midnight” του Thelonious Monk, το “Body and soul” του Johnny Green, το “Django” του John Lewis κ.ά.
Και το κλασικό ρεπερτόριο, μα και το πρωτότυπο του McGuinness ευθυγραμμίζονται με άνεση στο “Mixed Bag”, κάτι που δείχνει τις ικανότητες του πρώτου τη τάξει, μα και την αρτιότητα όπως και τον ενθουσιασμό της ορχήστρας, η οποία, απλώς, αριστεύει. Θέλουμε να πούμε πως... εντάξει με τις συνθέσεις, αλλά έχουμε να κάνουμε και με σπουδαίους μουσικούς εδώ (ανάμεσά τους ο σαξοφωνίστας Dave Pietro, ο τρομπετίστας Jon Owens, ο τρομπονίστας Bruce Eidem, ο πιανίστας Mike Holober, μα και όλοι οι υπόλοιποι), που παίρνουν επάνω τους τον ήχο, δίνοντάς του τις πρέπουσες διαστάσεις. Καταπληκτικός, ως τραγουδιστής ο Pete McGuinness στα δύο τραγούδια του Cole Porter καθώς και στην σύνθεση του Johnny Mandel (με τα λόγια των Alan & Marilyn Bergman).
Επαφή: www.petemcguinness.com, www.summitrecords.com

ΛΙΤΣΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ «Δώδεκα Βράδυα»: ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας – κυκλοφόρησε το 1969 και περιείχε δώδεκα παράξενα τραγούδια των Γιώργου Γεωργιάδη-Πέτρου Ζέρβα

Πριν από λίγο καιρό έφθασε στ’ αυτιά μου η διασκευή της Σtella (Στέλλα Χρονοπούλου) σ’ ένα πολύ παλιό τραγούδι της Λίτσας Σακελλαρίου («Τα βήματα») και όσο να ’ναι παραξενεύτηκα. Το λέω, γιατί σπανίως θα δεις νέους (ή πιο νέους τέλος πάντων) τραγουδοποιούς να ψάχνουν στο παρελθόν της ελληνικής δισκογραφίας, παραμερίζοντας τα κύρια και βασικά, και ψάχνοντας πιο πέρα και πιο βαθιά, για να βρουν τα δικά τους υποτιμημένα διαμάντια. Μ’ αρέσει λοιπόν, όταν οι νεότεροι και οι νεότερες διασκευάζουν κάτι μη προφανές, και βεβαίως αποτιμώ θετικά το γούστο τους, όταν το μη προφανές είναι ταυτοχρόνως και σπουδαίο – όπως συμβαίνει με «Τα βήματα». Παρεμπιπτόντως... το άλμπουμ της Σtella αποκαλείται “Adagio”, κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη από την αμερικάνικη Sub Pop Records, αλλά... δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.
Από πού προερχόταν, λοιπόν, αυτό το καταπληκτικό τραγούδι;

«Τα βήματα» ήταν ένα από τα δώδεκα tracks του πρώτου προσωπικού άλμπουμ της Λίτσας Σακελλαρίου, που είχε τίτλο «Δώδεκα Βράδυα» και που είχε τυπωθεί από τη Minos το 1969 – ένα άλμπουμ τελείως μοναδικό, μέσα στο σώμα της ελληνικής δισκογραφίας, και προφανώς... ανάδελφο και ανεπανάληπτο!
Στίχοι-μουσική –διαβάζουμε στο label– Γ. Γεωργιάδης-Π. Ζέρβας. Ποιοι ήταν αυτοί οι εντελώς άγνωστοι δημιουργοί και τι ακριβώς είχε κάνει ο καθένας τους στο δίσκο; Στίχους είχε γράψει ο Γιώργος Γεωργιάδης και μουσικές ο Πέτρος Ζέρβας; Ή μήπως είχαν γράψει και οι δύο και στίχους και μουσικές; Δεν είναι εύκολο να το πεις με σιγουριά. Πάντως και οι δύο ήταν συνθέτες-μουσικοί (ο Ζέρβας εξάλλου έπαιζε στον δίσκο κλασική κιθάρα), ενώ ο Γεωργιάδης έγραφε και στίχους (εξακριβωμένα). Ας υποθέσουμε λοιπόν πως συνθέτης ήταν ο Ζέρβας και στιχουργός ο Γεωργιάδης, έχοντας την Λίτσα Σακελλαρίου ως βασική ερμηνεύτρια των τραγουδιών τους.
Όταν κυκλοφόρησαν τα «Δώδεκα Βράδυα» μπορεί οι Γεωργιάδης και Ζέρβας να ήταν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά δεν ήταν καθόλου άγνωστη η Σακελλαρίου, η οποία ήταν ήδη μία βραβευμένη τραγουδίστρια από την παιδική, κιόλας, ηλικία της – από τα δέκα χρόνια της! (Έτσι είχα διαβάσει σ’ ένα κείμενο, που συνόδευε μια παλαιά συνέντευξή της). Φυσικά, μεγαλώνοντας, τα βραβεία –για την ωραία, ελαφριά, φωνή της– θα γίνονταν όλο και πιο σημαντικά και κυρίως συνεχή. Πιο συγκεκριμένα...
Στο 5ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης (7-9 Σεπτεμβρίου 1966) βραβεύεται με Τρίτο Βραβείο το τραγούδι «Ποτάμι» (Πάνος Καψοκαβάδης-Ηλίας Ηλιόπουλος), που είχαν αποδώσει η Κλειώ Δενάρδου και η Λίτσα Σακελαρίου (τότε τα τραγούδια του φεστιβάλ ερμηνεύονταν από δύο φωνές ξεχωριστά). Έπειτα, στο 7ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού (11-13 Σεπτεμβρίου 1968) λαμβάνει Τρίτο Βραβείο, και πάλι, το τραγούδι «Θεέ μου» (Αλέκος Σπάθης-Ηλίας Ηλιόπουλος), που θα απέδιδαν η Γιοβάννα και η Λίτσα Σακελλαρίου. Τέλος, στο 8ον Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού (17-19 Σεπτεμβρίου 1969) η Λίτσα Σακελλαρίου θα βραβευόταν (και) ως η καλύτερη τραγουδίστρια της διοργάνωσης, καθώς οι ερμηνείες της, όπως και η γενικότερη παρουσία της στα τραγούδια «Φεύγω» (Ν. Δανίκας-Ν. Λουκόπουλος) (θα αποδιδόταν και από την Σούλα Κοψίνη) και «Σκέψου» (Νίκος Τζάκας) (θα αποδιδόταν και από την Μπελίντα) είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Και γι’ αυτό θα έσκαγε και το περιοδικό «Φαντάζιο», τον Νοέμβριο του ’69 (τεύχος #36), έχοντας την Λίτσα Σακελλαρίου στο εξώφυλλό του, με λεζάντα «Α Βραβείο Φεστιβάλ Τραγουδιού ’69».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/litsa-sakellarioy-dodeka-bradya-ena-apo-ta-pio-atmosfairika-almpoym-tis-ellinikis

DICKSON & FAMILIAR jazz, κλαρίνο και σύνθια

Ένα παράξενο άλμπουμ, που κινείται μέσα στο ευρύ πλαίσιο το οποίο καθορίζουν η jazz και τα σύνθια, είναι το “All the Light of Our Sphere” [Sounds Familiar, 2025] των Glenn Dickson και Bob Familiar. Οι μουσικοί δεν είναι τυχαίοι. Ο Dickson είναι ένας γνωστός αμερικανός κλαρινίστας, με κάμποσα άλμπουμ στην κατοχή του από τα χρόνια του ’90 ήδη, βασικά με τα σχήματα Shirim και Naftule’s Dream (σε labels όπως Tzadik, Rykodisc κ.λπ.), ενώ το 2022 είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο σόλο CD του, το “Wider Than the Sky”, για το οποίον είχαμε γράψει και στο blog. Έπειτα, τη δική του ξεχωριστή ιστορία έχει και ο κιμπορντίστας-ηλεκτρονικάριος Bob Familiar, γνωστός σε όσους μέσω των νιου-γουεβάδων Dark (με δισκογραφία στα early 80s) και με προσωπικές κυκλοφορίες (βασικά ψηφιακές) τα τελευταία χρόνια. Αυτοί οι δύο μουσικοί λοιπόν συνεργάζονται στο “All the Light of Our Sphere” προτείνοντάς μας εννέα συνθέσεις τους, για κλαρίνο, πλήκτρα και ηλεκτρονικά, που, οπωσδήποτε, ακούγονται αρκετά ενδιαφέρουσες.

Οι συνθέσεις έχουν διάφορες αναφορές. Φυσικά, η jazz υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει και το klezmer ή και υπαινιγμοί από άλλες παραδόσεις, με τις μελωδίες να καταγράφονται γόνιμες, σαφείς και βεβαίως απολαυστικές. Τούτο σημαίνει πως ο ακροατής μπορεί άνετα να ταυτιστεί με το κυρίως μελωδικό υπόβαθρο του δίσκου που φέρει εις πέρας το κλαρίνο (του Dickson), και να «ταξιδεύσει» μέσω αυτού – όπως συμβαίνει, φερ’ ειπείν, με κομμάτια σαν το “Pretending she was someone else” ή σαν το “All the light of our sphere”. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, τώρα, έρχονται να προστεθούν τα keyboards και τα ηλεκτρονικά (του Familiar), συμπληρώνοντας και γεμίζοντας το πλαίσιο με ήχους, συνοδευτικούς σε πρώτη φάση, προσδίδοντας στο άκουσμα αυτή την «άλλη» όψη – την περισσότερο «φευγάτη» και κοσμική.
Το ότι ορισμένοι από εμάς μπορεί να ανακαλέσουν Vangelis ή Eno στο όλον άκουσμα (και δεν αναφέρομαι αναγκαστικώς σε δίσκους τύπου “Vassilis Saleas Plays Vangelis”) είναι και αυτό ίδιον του άλμπουμ – ενός άλμπουμ ιδιαίτερου και ξεχωριστού, που έχει πράγματα να πει.
Επαφή: www.glenndicksonmusic.com

FELIPE SALLES ένα ακόμη ωραίο τζαζ άλμπουμ από τον βραζιλιάνο συνθέτη και σαξοφωνίστα

Ο βραζιλιάνος συνθέτης, σαξοφωνίστας, ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας Felipe Salles (που ζει και εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1995) μας έχει απασχολήσει αρκετές φορές στο δισκορυχείον. Είτε μέσω των σχημάτων στα οποία συμμετέχει (The New World Jazz Composers Octet, The Reunion Project), είτε μέσω των προσωπικών άλμπουμ του, όπως το εξαίρετο “Ugandan Suite” [Tapestry, 2014], τα “The Lullaby Project” [Tapestry, 2018] και “Home is Here” [Tapestry, 2022], που είχαν γίνει σε συνεργασία με το Interconnections Ensemble, το έξοχο “Tiyo’s Songs of Life” [Tapestry, 2022] κ.λπ. Γενικώς, θα λέγαμε πως πρόκειται για έναν πολύ δημιουργικό μουσικό, κάτι το οποίον αποδεικνύει και μέσω του πιο πρόσφατου άλμπουμ του, που αποκαλείται “Camera Obscura” [Tapestry, 2025].

Εδώ ο Salles δεν είναι μόνος του φυσικά, καθώς τον συνοδεύει το κουαρτέτο του –Felipe Salles σοπράνο, τενόρο, πίκολο, φλάουτα, κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, Nando Michelin πιάνο, Keala Kaumeheiwa μπάσο, Steve Langone ντραμς–, μα και ένα ακόμη κουαρτέτο (εγχόρδων), το The Cushman Quartet (δύο βιολιά, βιόλα, τσέλο).
Πρόκειται για μια... τζαζ δωματίου; Θα μπορούσε να το πούμε, αν και το πιο σημαντικό εδώ είναι αυτές καθ’ αυτές οι συνθέσεις του Salles (δέκα στον αριθμό), που είναι λυρικές, άκρως συναισθηματικές και ευφραδείς, κερδίζοντάς σε, ως ακροατή, από την αρχή.
Να, όπως συμβαίνει με το 8λεπτο “Perspective” ας πούμε, που έχει αναφορές στο tango, κινούμενες σ’ ένα τζαζ-νεοκλασικό περιβάλλον ή με το 10λεπτο “Rooms” (salles στα πορτουγκέζικα σημαίνει δωμάτια, δηλαδή rooms), ένα έξοχο όσο και περιπετειώδες jazz track, με ωραίες συνεισφορές απ’ όλα τα μέλη του κουαρτέτου, και με χρωματισμούς από τα έγχορδα, που του προσδίδουν άλλον «αέρα». Πολύ ενδιαφέρον έχει και το μοναδικό τραγούδι του δίσκου, το “À deriva (Adrift)”, που αναφέρεται στην ταινία του Heitor Dhalia, με τον ίδιο τίτλο, από το 2009 (την είχαμε δει και στην Ελλάδα ως «Όταν Έρχονται τα Σύννεφα»), ενώ μνεία πρέπει να γίνει και στη σύνθεση “Platus” (αναφορά, από τον Salles, στον Πλάτωνα), που διαθέτει δυναμικά και λυρικά μέρη, έχοντας συναρπαστική γραφή.
Γενικώς, ένα «άνετο» και άμεσο άλμπουμ από τον βραζιλιάνο μουσικό, που κρύβει, όμως, πολύ ταλέντο και πολλή δουλειά.
Επαφή: www.sallesjazz.com

BARBARA DANG & MUZZIX η συνεργασία τους με τον Michael Pisaro Liu

Ο Michael Pisaro Liu είναι ένας αμερικανός συνθέτης και κιθαρίστας (γεννήθηκε στο Buffalo της Νέας Υόρκης το 1961), ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός ως μέλος διαφόρων πειραματικών σχημάτων, σαν τα The Experimental Music Workshop, Pisaura, Wandelweiser κ.ά. Τα τελευταία χρόνια ο Pisaro Liu συνεργάζεται (και) με την πιανίστρια και keyboard player Barbara Dang, και βασικά με το γκρουπ τού οποίου ηγείται εκείνη, δηλαδή των Muzzix. Προϊόν αυτής της συνεργασίας ήταν το CD “Tombstones”, το 2021, ενώ τώρα στρίβει στο player το δεύτερο κοινό άλμπουμ τους, που αποκαλείται “Tombstones II” [Circum-Disc, 2025].

Σ’ αυτό τον δίσκο παρακολουθούμε την εξέλιξη δέκα συνθέσεων του Pisaro Liu, έτσι όπως τις διευθετεί ένα σεπτέτο, δηλαδή οι Barbara Dang καλλιτεχνική διεύθυνση, πιάνο, φωνή, πλήκτρα, Yoann Bellefont κοντραμπάσο, Ivann Cruz κιθάρα, φωνή, σπηκάρισμα, Raphaël Godeau κιθάρα, σπηκάρισμα, Peter Orins κρουστά, πλήκτρα, σπηκάρισμα, Christian Pruvost τρομπέτα, ψίθυροι και Maryline Pruvost φωνή, φλάουτο, αντικείμενα (μερικοί μουσικοί, όπως για παράδειγμα ο Orins, οι Pruvosts ή και η Dang ακόμη, μας είναι γνωστοί από διάφορα reviews του blog – όπως του άλμπουμ του Orins “Dead Dead Gang” από το 2023 φερ’ ειπείν).
Οι συνθέσεις που ακούγονται εδώ είναι, ασυζητητί, παράξενες. Σε πρώτη φάση μοιάζουν περισσότερο ακουστικές, με λίγες σχετικά ηλεκτρικές παρεμβάσεις, και με τη φωνή, σε διάφορες εκδοχές της, να πρωταγωνιστεί. Να τις χαρακτηρίσεις τραγούδια (τις συνθέσεις του Michael Pisaro Liu) μπορεί να ακούγεται παρακινδυνευμένο, αλλά σε κάθε περίπτωση προς τα εκεί τείνει το πράγμα.
Φωνές λοιπόν, γυναικείες και αντρικές, που δημιουργούν μια πληθώρα καταστάσεων (από αρχετυπικά φωνήματα, μέχρι πιο κατανοητό τραγούδισμα) και που συνοδοιπορούν με το ίδιο ήσυχες και αργές οργανικές εξελίξεις, δημιουργώντας μια, όπως και να το κάνεις, αλλόκοτη ροή.
Οπωσδήποτε το πειραματικό στοιχείο εδώ είναι το παν, και μαζί αυτή η εξερευνητική διάθεση των επτά οργανοπαικτών, οι οποίοι καλούνται να υποστηρίξουν ένα υλικό, που, από τη μια μεριά, μοιάζει χονδρικώς ακαθόριστο, έχοντας τον τρόπο, από την άλλη, να σε «κρατάει» με την απόλυτη αισθητική συνέπειά του. Αυτό το τελευταίο είναι που βοηθά, όσο τίποτ’ άλλο, στην παρακολούθηση του “Tombstones II”.
Επαφή: www.circum-disc.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 644

4/6/2025
 «Ο κύριος Τρούσας κάνει μία πολύ σημαντική δουλειά, αρχειακή, έχει ανακαλύψει πάρα πολλά ντοκουμέντα, της εποχής εκείνης, αναδιφώντας σε αρχεία εφημερίδων, περιοδικών, φωτογραφικά αρχεία και τα λοιπά, κι έχει καλύψει στα κείμενά του όλη αυτή την περιοχή γέννησης του ελληνικού ροκ».
[Ο συγγραφέας του βιβλίου «Διονύσης Σαββόπουλος» Δημήτρης Καράμπελας, που ξαναβγήκε πρόσφατα από το Μεταίχμιο, στην εκπομπή του Ανδρέα Σταματόπουλου στον Flash 99,4, στις 4 Φεβ. 2025]

1. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια τον κ. Καράμπελα, με τον οποίον δεν γνωριζόμαστε ούτε από κοντά, ούτε από μακριά.

2. Το βιβλίο του Δημήτρη Καράμπελα εμένα με αφήνει ξεκρέμαστο σε πολλά θέματα σε σχέση με τον Σαββόπουλο. Είναι καλύτερη η πρόσφατη επανέκδοση (πιο μαζεμένη) από το πρωτότυπο, το οποίο ήταν αφόρητα κουραστικό, αλλά και πάλι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που το (ξανα)διάβασα με άνεση.
3. Δεν με ενδιαφέρει η αρχειακή δουλειά και ούτε υπερασπίζω κάποιου είδους αρχείο. Με ενοχλεί δε πολύ όταν με αποκαλούν συλλέκτη, αρχειοφύλακα ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο. Τα λεγόμενα «αρχεία» είναι τα μέσα (δεν είναι αυτοσκοπός), προκειμένου να μιλήσω για πράγματα που με καίνε, οδηγώντας με σε κάποιες σκέψεις και σε κάποια συμπεράσματα, που είναι ευρύτερα και που έχουν να κάνουν με συγκεκριμένα κομμάτια της τέχνης του τραγουδιού, έτσι όπως αυτά ανακατεύτηκαν με την κοινωνία και την πολιτική, μέσα στις δεκαετίες.
4. Δεν έχει γίνει κατανοητό το τι ακριβώς έχω κάνει μέσα στα χρόνια –δεν μ’ έχει αδικήσει κανείς, πιο πολύ έχω αδικήσει εγώ τον εαυτό μου–, αλλά πιστεύω πως πολύ σύντομα, πάρα πολύ σύντομα, θα γίνει κατανοητό και με το παραπάνω...

3/6/2025
Κάτι είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ, γι' αυτό το δίσκο όταν βγήκε, αλλά ούτε που θυμάμαι τώρα τι. Μάλλον καλά -υποθέτω δηλαδή, γιατί δεν είμαι και σίγουρος-, επειδή τότε δεν τον είχα βαρεθεί ακόμη το Μαργαρίτη. Το λέω γιατί τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπορώ να τον ακούσω. Τον άκουγα στα 80s και στα 90s όμως, και ήταν ok τότε...
https://www.youtube.com/watch?v=GG1EDnXHkrs

3/6/2025
Μην του ξυπνάτε το παρελθόν, γιατί δεν κρατιέται...

2/6/2025
Μόνον αυτός που το έγραψε έχει τον τρόπο να το πει ακόμη καλύτερα...
https://www.youtube.com/watch?v=uDcaydHVliM

2/6/2025
Καλά ρε, ασχολείστε ακόμη με αυτή τη βρωμιά που αποκαλείται πρωταθλητισμός ;

1/6/2025
Πιο δυνατά και πιο γρήγορα δύσκολα βρίσκεις - μέγιστος Ollie Halsall - 53 χρόνια πριν...
https://www.youtube.com/watch?v=AOxTeb3-_yA

31/5/2025
Μουσουλμάνοι εναντίον Χριστιανών. Ποιους θα πάρει το φορείο; [Θα έχει και snake pit...]

30/5/2025
Δεν το αποκλείω να είχε έρθει κανας συγγενής του Marley στον Πειραιά το 1936, ή και ο πατέρας του ακόμη, και να άκουσε, σε κανα καταγώγιο, αυτό το τραγούδι του Γιοβάν Τσαούς. Και μετά να το πήγε στην Τζαμάικα και πάνω εκεί να χτίστηκε όλη η ρέγγε. 

Το τραγούδι βγάζει μάτι ότι είναι ρέγγε (εγώ ακούω κάτι σαν αντιχρονισμούς εδώ), μαζί με μεσαιωνικό ιρλανδέζικο και δεν ξέρω τι άλλο ακόμη –δεν μιλάω για χασάπικο, γιατί αν πας να το χορέψεις χασάπικο θα βγάλεις τον αστράγαλό σου– και αυτό οπωσδήποτε είναι από τα άγραφα και βεβαίως από τα μεγαλειώδη της Τέχνης. Σίγουρα η κορυφαία ελληνική μελωδία του 20ου αιώνα - άσε τον 21ο, δεν πιάνεται αυτός... Κάνει σκόνη και συννεφιασμένες κυριακές και ό,τι άλλο θες...

30/5/2025
Βασικά το ΚΚΕ θα πρέπει να αποκλείσει από τη δική του συναυλία και όσους θα πάνε να τραγουδήσουν στη συναυλία, με τραγούδια Θεοδωράκη, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς γίνονται μισές δουλειές...

29/5/2025
Πρόθεση ψήφου από 22-24%. Αν ρωτούσαν αύριο, λόγω Σινά, θα έπεφτε κάτω από 20%. Πρακτικά, με τέτοια νούμερα, χωρίς κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η χώρα είναι φτερό στον άνεμο, γι’ αυτό και την περιπαίζουν μέχρι και οι συνάδελφοι του Παττακού.