SARA CASWELL ένα νέο άλμπουμ από την αξιοσέβαστη βιολίστρια της jazz και της κλασικής

Η βιολίστρια Sara Caswell είναι μία αξιοσέβαστη μουσικός τόσο στο jazz, όσο και στο «κλασικό» κύκλωμα. Αυτό αποδεικνύεται από τις δεκάδες παρουσίες είτε στη σκηνή, είτε στα στούντιο, με μεγάλα ονόματα (από Bruce Springsteen και Brad Mehldau, μέχρι Fred Hersch, Henry Threadgill και Regina Carter), κάτι που, γενικώς, έχει πάει πίσω την προσωπική δισκογραφία της. Αν κοιτάξεις στο discogs θα βρεις δύο μόλις άλμπουμ της από το 2000 (“First Song”) και το 2005 (“But Beautiful”) και από ’κει και πέρα θα οδηγηθείς στο σήμερα, στο “The Way to You” [ANZIC Records, 2023], που αποτελεί το τρίτο CD της – μέσα σε 23 χρόνια.

Σ’ αυτό το άλμπουμ την Sara Caswell (που εκτός από βιολί χειρίζεται και hardanger d’amore) συνοδεύουν οι Jesse Lewis κιθάρα, Ike Sturm μπάσο, Jared Schonig ντραμς και Chris Dingman βιμπράφωνο – με το ρεπερτόριο να είναι σοφά επιλεγμένο, ώστε να αναδεικνύονται όλες οι δυνατότητες αυτής της μουσικού (τόσο οι συνθετικές, όσο και οι εκφραστικές).
Από τα εννέα κομμάτια του “The Way to You” τρία είναι συντεθειμένα από την Caswell, ένα ανήκει στον μπασίστα της Ike Sturm, ένα στην τρομπετίστρια Nadje Noordhuis, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα είναι versions – δύο στα βραζιλιάνικα “7 anéis” (Egberto Gismonti) και “O que tinha de ser” (Antonio Carlos Jobim), ένα στο “On my way to you” του Michel Legrand και ένα στο “Voyage” του Kenny Barron.
Υπάρχει, λοιπόν, μία ποικιλία συνθέσεων, οι οποίες, φυσικά, δεν είναι τυχαίως επιλεγμένες. Σχετίζονται εννοούμε και με τις μουσικές προτιμήσεις της Caswell (jazz, brazilian, ballads), όσον αφορά στις versions, μα και με τις επιρροές της, στις δικές της συνθέσεις, που διαθέτουν στοιχεία jazz / waltz (“Warren’s way”), rock-blues επίσης (“Last call”) ή ακόμη και... συναισθηματικής ελαφράς μουσικής, στο μελωδικότατο “Spinning”.
Γενικώς, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ ευχάριστο άλμπουμ, τέλεια μελετημένο, με πολύ ωραίες εναλλαγές (άψογη η διαδοχή των κομματιών στο track list), ικανό να ενθουσιάσει διαφορετικά ακροατήρια.
Επαφή: www.saracaswell.com, www.anzicrecords.com

EHOHROMA η ηλεκτρονική “Diaspora” ενός έλληνα πληκτρολόγου

Ehohroma είναι ένας ηλεκτρονικάριος από την Θεσσαλονίκη, ο Στέλιος Κουλίνας, ο οποίος είναι υπεύθυνος για ό,τι ακούγεται σ’ αυτό το LP, που αποκαλείται “Diaspora” [Same Difference Music, 2023].
Το άλμπουμ περιλαμβάνει πέντε tracks, τρία στην Side A και δύο στην Side B, είναι instrumental και ανήκει, χοντρικώς, στην πειραματική-ηλεκτρονική.

Το πρώτο κομμάτι είναι το φερώνυμο “Diaspora” (7:52), που αναπτύσσεται αργά, μινιμαλιστικά, με λίγα να συμβαίνουν «μπροστά» ή «πίσω». Η ένταση αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου (πριν το τελικό... πάτημα φρένου), με το ρυθμικό υπόστρωμα είναι techno-ειδές, και με την γενικότερα αίσθηση να περιγράφει κάτι σαν την... ασφυξία.
Το ακόλουθο “Quiet place” (7:02) είναι ένα φαινομενικώς ήσυχο κομμάτι. Λέμε «φαινομενικώς», γιατί στην πράξη υπάρχει πολύ και υπόγεια ένταση, που δημιουργείται από τους μπάσους ήχους, μα και από τα «φωνητικά» (που είναι ηλεκτρονικής φύσεως), προκαλώντας ένα «τέντωμα». Υποβλητικό track το δίχως άλλο.
Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Expect nothing”, που διαρκεί 7:37, που είναι ένα «ατμοσφαιρικό» κατά βάση κομμάτι, ambient, με ωραία ροή, παρότι το χαρακτηρίζει ένα «θορυβώδες» layer. Υπάρχουν κι άλλα layers φυσικά, όπως υπάρχει κι ένα σταθερά επαναλαμβανόμενο ρυθμικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο τοποθετούνται τα διάφορα ηχητικά στρώματα. Όλη η κατασκευή είναι προσεγμένη και άψογα διατυπωμένη.
Το πρώτο από τα δύο κομμάτια τής Side B αποκαλείται “Isolation” (11:11). Ολάκερο το “Diaspora” παίρνει αφορμή, θα πρέπει να το πούμε αυτό, από το αποκαλούμενο «μεταναστευτικό», επιχειρώντας να μετατρέψει σε ήχο τις ποικίλες όψεις του. Εδώ υπάρχει «από κάτω» μία techno δομή, ενώ «μπροστά» τοποθετείται ένα κάπως kraut ηλεκτρονικό άπλωμα, που δημιουργεί μίαν αίσθηση αέναου. Το κομμάτι είναι απογειωτικό και οι επιρροές από Klaus Schulze δύσκολα κρύβονται (και καλώς που δεν κρύβονται).
Το “Diaspora” θα ολοκληρωθεί με το “Demolition” (10:41), που αναπτύσσεται σε πιο γρήγορο τέμπο, αφήνοντας κι αυτό πολύ καλές εντυπώσεις. Όπως και όλο το LP εξάλλου.
Αν το αποκαλούσαμε «έκπληξη» αυτό το άλμπουμ, ίσως να λέγαμε κάτι λίγο... Βασικά, όμως, είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Επαφή: https://ehohroma.bandcamp.com/album/diaspora

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 496

17/3/2023
Με κάτι τέτοιες αυτάρες άκουσε τον ήχο που ερχόταν, καλπάζοντας, ανοίγοντας την εταιρεία του, την Music-Box/Pan-Vox, στα νέα παιδιά και στα νέα ρεύματα, στην ποπ και στο ροκ, στα μέσα του '60.
Εμείς, οι της μουσικής, τιμούμε συνεχώς τον Μαρτέν Γκεσάρ και την γυναίκα του Μαρίκα (που κάποιοι λένε ότι εκείνη ήταν ο ιθύνων νους), εσείς οι του σινεμά κοιτάτε να φτιάξετε κανα ντοκιμαντεράκι...

[στα σχόλια ρίχνουμε Music-Box και Pan-vox αυθωρεί]

17/3/2023
>>Στη χθεσινή δημοσκόπηση μόλις το 8% πιστεύει ότι ήταν ανθρώπινο λάθος. Αυτό είναι προφανώς μία αποτυχία της Κυβέρνησής μας ότι δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε στον κόσμο τι πραγματικά συνέβη.<<
[Άδωνις]
Βασικά εδώ λέει, τελείως ξεδιάντροπα, ότι η κοινωνία δεν χρειάζεται σκεπτόμενους πολίτες, μα πολίτες και νεολαία ηλίθιους, που να χάβουν, χωρίς πολλή σκέψη, την γελοία και αήθη προπαγάνδα τους – η οποία, όπως βλέπουμε όλες αυτές τις μέρες, δεν θα μπορούσε να ήταν ούτε περισσότερο άθλια, ούτε περισσότερο ογκώδης.

17/3/2013
>>Αυτή είναι η «Μαρία Τσάλλα», η κατάσκοπος που αποκάλυψε η ΕΥΠ -Είχε μαγαζί με πλεκτά στο Παγκράτι<<
Τους έφυγε, τους άφησε τα πλεχτά αμανάτι κι εκείνοι το προπαγανδίζουν για επιτυχία και θέλουν να τους πούμε και μπράβο. Γελάει ο κόσμος. Τους φτύνουνε και πλένονται... Άσε να διαβάσουμε τίποτα πιο ενδιαφέρον...

15/3/2023

Άμα είχαμε 90s θα έγραφα συνέχεια για τέτοια θέματα... καναδέζικη ψυχεδέλεια ας πούμε, ιταλικό και ισπανικό progressive, krautrock, canterbury sound κ.λπ. (όπως έγραφα, εξάλλου, στο Jazz & Τζαζ και στο ΖΟΟ). Τώρα το βαριέμαι τελείως. Δεν βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Νομίζω, μάλιστα, πως... τρεις κι ο κούκος ασχολούνται πλέον μ' αυτά τα πράματα. Προσωπικά μ' ενδιαφέρει απείρως περισσότερο να γράφω για... εσωτερικά ζητήματα, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως σταμάτησα να εκτιμώ κάτι τέτοιες γκρουπάρες... Τελείως πιτσιρίκια ρε φίλε...
https://www.youtube.com/watch?v=JZKm6eZye94

15/3/2023
Τότε οι ποδοσφαιριστές ήταν αληθινά λαϊκά είδωλα και τους έβλεπες να ποζάρουν ακόμη και σε ειδησεογραφικά ή και οικογενειακά περιοδικά – και όχι μόνο σε ποδοσφαιρικά έντυπα. Τώρα δεν υπάρχουν λαϊκά ποδοσφαιρικά είδωλα. Κατ’ αρχάς οι έλληνες παίκτες είναι ελάχιστοι στο πρωτάθλημα και βασικά μετριότητες, ενώ δεν «δένονται» με τις ομάδες τους, αφού μετά από ένα-δυο χρόνια μετεγγράφονται αλλού. Αυτή είναι η κατάντια του επαγγέλματος του... ποδοσφαιριστού.
[ΜΙΜΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ]

15/3/2023
Τι να πούμε τώρα για τον θρυλικό Μίμη Παπαϊωάννου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή;
Δεν θέλω να αντιγράψω τα νούμερα από τη wiki, που δείχνουν τα κατορθώματά του, θέλω να πω μόνο εκείνα που θυμάμαι... Πως ήταν ο κορυφαίος αριστεροπόδαρος της εποχής του, πως έπαιζε συνήθως «μέσα αριστερά», κάπως σαν κρυφός σέντερ φορ, πως είχε τρομερή αίσθηση του γκολ, πλήρη εποπτεία του χώρου της μικρής και της μεγάλης περιοχής, και ακόμη τρομερό άλμα, που τον έκανε να «στέκεται» στον αέρα, σκοράροντας πολλές φορές με το κεφάλι, αυτός ένας κοντός οπωσδήποτε ποδοσφαιριστής.

Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της ΑΕΚ –το μεγαλύτερο θα πούνε οι περισσότεροι–, είναι δικό του. Εν ειρήνη...

15/3/2023
Έφυγε χθες από τη ζωή, ξαφνικά, στα 44 χρόνια του, ένας ευγενέστατος άνθρωπος, ένας σημαντικός συνθέτης της πρωτοπορίας, ο Γιώργος Κουβαράς. Θλίψη..
https://diskoryxeion.blogspot.com/2019/10/blog-post.html

14/3/2023
>>Γιάννης Οικονομίδης: Το Σινεμά της Σκληρότητας<<
Καμία σκληρότητα δεν υπάρχει στο σινεμά του Οικονομίδη. Η «σκληρότητα» είναι επίπλαστη, μοιάζει με καρικατούρα. Έχει χαρακτήρα καταπραϋντικό. Σαν τους εξορκισμούς. Ακόμη και στην καλύτερη ταινία του, που μάλλον είναι το «Μικρό Ψάρι», η «σκληρότητα», όταν ανακατεύεται με τα ήθη και τα έθιμα του υποκόσμου, χάνει το απρόσμενό της, και μετατρέπεται σε κάτι αβαρές και αναμενόμενο.

Όποιος δεν έχει δει το «Έγκλημα στο Καβούρι» του Κώστα Καραγιάννη δεν ξέρει τι θα πει σκληρότητα στο ελληνικό σινεμά. Ο αείμνηστος Βαγγέλης Σειληνός κάνει κάτι τύπους σαν τον Μουρίκη να μοιάζουν με κατηχητόπουλα...

14/3/2023
Ο ένας βάζει κάποιο γιο να ζητάει συγγνώμη από τον πατέρα, γιατί δεν μπήκε στο τραίνο (ο γιος), ώστε να πάρει σύνταξη ο πατέρας, ο άλλος λέει ότι τα Τέμπη είναι έγκλημα συλλογικής ευθύνης και ότι πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, ένας τρίτος λέει ότι ο Βαρουφάκης έπεσε επίτηδες πάνω στις μπουνιές και τις κλωτσιές, για να ξαναβγεί βουλευτής, κι ένας τέταρτος ισχυρίζεται ότι ο ΠΘ δεν ήξερε τίποτα για την κατάσταση των τραίνων, επειδή νόμιζε, ξέρω γω, ότι είναι σαν της Αυστρίας και της Σουηδίας.
Είμαι σίγουρος πλέον ότι μόνον άνθρωποι σαν την Στανίση, με αληθινή λαϊκή κουλτούρα δηλαδή, έχουν αίσθηση εκείνων που λένε.
>>Στανίση για Αγγελάκα και Τέμπη: «Πρέπει να είσαι πολύ κακός για να πεις τέτοια πράγματα»<<

14/3/2023
>>Θεοδωρικάκος για Βαρουφάκη: Πρωτοφανής ανευθυνότητα -Μετατρέπει μια τρισάθλια επίθεση σε πολιτικό σόου για να μπει στη Βουλή<<
Βασικά δεν τον θέλει η δεξιά στη Βουλή, γιατί της κόβει την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές, και το λέει ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα.
Κατά τα λοιπά η δήλωση του... προποτζή δεν διαφέρει καθόλου από εκείνες τις εμετικές που διαβάσαμε ότι ο Βαρουφάκης προκάλεσε, τάχα, μόνος του τον ξυλοδαρμό του.

14/3/12023
VERY RARE DEMIS ROUSSOS COVERING JAMES BROWN "THIS IS A MAN'S WORLD"
https://www.youtube.com/watch?v=-DHOY4baLLQ

13/3/2023
Τα όσκαρ τελείωσαν εδώ. Όταν αγνοήθηκε υποψήφια ταινία, που έπρεπε να βραβευτεί γι΄αυτό και μόνο το πλάνο, οποιαδήποτε συζήτηση είναι περιττή.

11/3/2023

Ποιος έχει τα ούμπαλα να γράψει ένα βιβλίο ουσίας γι' αυτό τον δίσκο; Το λέω, γιατί μας τα έχετε πρήξει με το ελληνικό ροκ και με τους "εμβληματικούς" δίσκους του...

11/3/2023

Κανονικά το κράτος θα έπρεπε να αποζημιώνει και όσους ακούνε τινάς δίσκους του Αγγελάκα... Ατελεύτητο μαρτύριο...

11/3/2023
Η... πισπιριγκοποίηση του εγκλήματος των Τεμπών, δηλαδή η πολτοποίησή του, έτσι ώστε να προσαρμοστεί στις προδιαγραφές του μιντιακού-επικοινωνιακού αλαλούμ, σε συνδυασμό με την στοχοποίηση των πάντων, βάσει του «όλοι φταίμε» του ΠΘ, «οπλίζουν» τον κοινωνικό πάτο. 

>>Άγνωστοι επιτέθηκαν στον Γ. Βαρουφάκη στα Εξάρχεια-Του έσπασαν τη μύτη<<

10/3/2023
Πέθανε, σήμερα, ο συγγραφέας και ποιητής Αλέξης Πάρνης, σχεδόν 100 χρονών. Είχαμε γράψει παλιότερα, στο LiFO.gr, λίγα λόγια για τον Αλέξη Πάρνη, σε σχέση με την ταινία «Το Νησί της Αφροδίτης»...
>>Στο «Νησί της Αφροδίτης» (προβλήθηκε τη σεζόν 1969-70) ο Σκαλενάκης καταπιάνεται μ' ένα διάσημο θεατρικό τού Αλέξη Πάρνη (είχε τον ίδιο τίτλο) που παιζόταν, στις αρχές του '60 συνεχώς στα θέατρα της τότε ΕΣΣΔ (πάνω από 22 χιλιάδες παραστάσεις γράφει η Βικιπαίδεια) και το οποίο είχε να κάνει με τον ένοπλο αγώνα των Κυπρίων απέναντι στους Άγγλους, στα χρόνια της πρώτης ΕΟΚΑ, στη δεκαετία του '50.
Ο Πάρνης προς το τέλος του 1962 με αρχές του '63 έρχεται στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση, μετά από χρόνια παραμονής στην πρώην Σοβιετική Ένωση, βασικά γιατί το έργο του προοριζόταν να ανεβεί στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στη Θεσσαλονίκη. Και όντως, το έργο θα ανεβεί, μετά από κάποιες πρόσκαιρες περιπέτειες (που είχαν πολιτικό χρώμα) στις 24 Ιανουαρίου 1963 στο Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού και με βασική πρωταγωνίστρια την Κυβέλη. Αυτό το θεατρικό έγινε σενάριο μερικά χρόνια αργότερα και ταινία περαιτέρω από τον Γιώργο Σκαλενάκη.
(update: Στελέχη της ΕΡΕ δεν έβλεπαν με καλό μάτι το ανέβασμα σε κρατική σκηνή έργου έλληνα συγγραφέα που είχε έρθει από την Σοβιετική Ένωση, δημιουργώντας ζήτημα – για ένα έργο, που ήταν καθαρά πατριωτικό. Αλλά και το τότε παράνομο ΚΚΕ είχε στο στόχαστρο τον Πάρνη, που τον είχε ήδη διαγράψει, επειδή είχε αναπτύξει φιλία με τον Ζαχαριάδη – με τη σχέση, ανάμεσα στα δύο μέρη, να αποκαθίσταται δεκαετίες αργότερα).
(Και σε σχέση με την ταινία του Σκαλενάκη). Ο γιος μιας Κύπριας –υποδύεται η Κατίνα Παξινού– απαγχονίζεται από τους Άγγλους, αλλά η ίδια δεν αφήνει να συμβεί το ίδιο και σ' έναν Βρετανό αξιωματικό, που έχει πιαστεί αιχμάλωτος για αντίποινα. Η εμφάνιση της Παξινού στο ρόλο της μάνας είναι αρκετή, για να προσδώσει στην ταινία του Σκαλενάκη ένα ειδικό ενδιαφέρον. Εξάλλου πρόκειται για την μοναδική εμφάνιση τής μεγάλης ηθοποιού σε ελληνική ταινία.
Στη μνήμη έχει παραμείνει και η μουσική του φιλμ, γραμμένη από τον Μίμη Πλέσσα, και βασικά το τραγούδι «Αν βουληθώ να σ' αρνηθώ» με τον Μιχάλη Βιολάρη.<<
Και κάτι ακόμη. Η δική μας κλάση θυμάται τον Αλέξη Πάρνη κυρίως από το σίριαλ «Το Φως του Αυγερινού», που βασιζόταν σε δικό του σενάριο και που το βλέπαμε την ώρα του σεισμού των Αλκυονίδων, το Φλεβάρη του ’81...

10/3/2023
>>Μητσοτάκης σε ΠτΔ: Να διασφαλίσουμε ότι η έρευνα για τα αίτια της τραγωδίας θα γίνει με διαφάνεια και ταχύτητα<<
Το ότι πήγε να της πει τέτοια παπαρέλα και γίνεται πρώτο θέμα δεν το εξετάζω. Το εντάσσω απλώς στο καθεστώς «λατρείας ηγεμόνος» που βιώνει η χώρα, κατά το πρότυπον της Βορείου Κορέας. Απορώ, δε, πως δεν έχει δοθεί ακόμη εντολή να κλαίμε όλοι μαζί, όπως βουρκώνει η κυβέρνηση, στις πλατείες και στις ρούγες.
Α... και τα Τέμπη «με ταχύτητα». Στο τσάκα-τσάκα. Μάνι-μάνι. Το Μάτι, όμως, αγάλι-αγάλι, να παίζει και στις εκλογές του 2027, ου μην αλλά και του 2031...

10/3/2023
>>Η κυβέρνηση προχωρά άμεσα στην υλοποίηση των δεσμεύσεων του Κυριάκου Μητσοτάκη μετά το δυστύχημα<<
Σαν να λέμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει εντολή στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να πει στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε εντολή στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πού είσαι κατακαημένε Φώσκολε να δεις τους σκιτζήδες μαθητές σου...

10/3/2023
Κρίμα, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα, να μην τον βουτήξει ένας παραγωγός και να τον χώσει σ’ ένα στούντιο, για να ηχογραφήσει τo Άσμα Ασμάτων, σε μετάφραση Σεφέρη, ή έστω ένα σινερομάντζο από την Βεντέτα, με εύχυμα strings…
[Ιδέες ρίχνω, για όσους τις πιάνουν...]
https://www.youtube.com/watch?v=Pa-iRcmVdhI

9/3/2023
Μέγας Σπανός, μέγιστος Πυθαγόρας, ασυναγώνιστος Πάριος. Μήπως και ανέβουμε λιγουλάκι... γιατί δεν βγαίνει αλλιώς... Όχι να γελάμε, σαν τους χάχες ηθοποιούς στην πορεία, αλλά έτσι κάπως να ξεχαστούμε μια στάλα...
https://www.youtube.com/watch?v=C2idAqZvfAE

9/3/2023
Τι ακριβώς έκανε ο Παπαστάθης στο Κύτταρο, με το Σαββόπουλο, και πότε ακριβώς το έκανε; Το λέω, γιατί διαβάζω διάφορα από δω κι από κει, αλλά κανένας δεν φιλοτιμήθηκε να το ψάξει...
>>«Δέκα μικρές ταινίες γύρισε για τον Σαββόπουλο ο Παπαστάθης. Χρησιμοποιώντας τους “μύθους” που έθρεψαν τον ελληνισμό, σαν βασικό κύτταρο και δένοντάς τες με την παράσταση του Σπαθάρη και τα τραγούδια του Σαββόπουλου. Και οι δέκα ταινίες, και ο μπερντές, κινούνται ανάμεσα στα τραγούδια, χωρίς να επιχειρούν να τα ερμηνεύσουν. Ο θεατής-ακροατής ξαφνιάζεται στην αρχή, αλλά εξοικειώνεται γρήγορα και παγιδεύεται σ’ αυτή την παράλληλη έλξη των αισθήσεών του. Πρώτη ταινία η Μαρία η Πενταγιώτισσα. Η Φρίντα Ποπελίνα, σύζυγος του Αχιλλέα Μαδρά και μόνιμη πρωταγωνίστρια στις ταινίες του, στην οθόνη. Η Μαύρη Θάλασσα και η Μεγάλη Ιδέα ζωντανεύουν τώρα πια μόνο με λιθογραφίες και λαϊκές εικόνες των Βαλκανικών Πολέμων. Στο μέτρημα του χρόνου το κινούμενο σχέδιο του Αλέξη Κυριτσόπουλου είναι ο βασικός συντελεστής. Η αναφορά στο ζεϊμπέκικο και στα υπόγεια ρεύματα, στην υπόγεια λειτουργία του, με μια τελετουργική εμφάνιση των μεγάλων του λαϊκού τραγουδιού που πέθαναν, κι όλα αυτά από φωτογραφίες που έχει στο αρχείο του ο Ηλίας Πετρόπουλος. Σημαντική, εκφραστική η δουλειά του Παπαστάθη στο “Είδα την Άννα κάποτε”. Μέσα από πίνακες του Ν.Γ. Πεντζίκη ζωντανεύει η μνήμη της Θεσσαλονίκης, σε συνδυασμό με την μνήμη ενός κοριτσιού. Φωτογραφημένο έτσι, που να δείχνει αδρό, πληγωμένο ίσως, οπωσδήποτε ανθρώπινο, το πρόσωπο της Υβόννης Μαλτέζου “δένει” στην αντίθεση με την τρυφερότητα του χώρου.(...) Επιστέγασμα του θεάματος ο Καραγκιόζης. Φιγούρες του Σπαθάρη παρελαύνουν σ’ ένα κάρο. Στην οθόνη κι ο Σαββόπουλος, σε φιγούρα κι αυτός. Οι άλλοι εξαφανίζονται, η φιγούρα πέφτει, γίνεται κομμάτια, για να καταλήξει στο στομάχι του γνωστού καραγκιοζέικου φιδιού». <<
https://www.lifo.gr/culture/music/tetoies-meres-prin-apo-50-hronia-kykloforei-bromiko-psomi-toy-dionysi-sabbopoyloy

9/3/2023
>>Μητσοτάκης: Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού η τηλεδιοίκηση<<
Εγώ λέω να τον αφήσουμε να το κάνει... να το δούμε τέλος πάντων... Και να κάνει εκλογές τον Σεπτέμβρη, δεν γ@μιέται... έτσι κι αλλιώς στημένο είναι το παιγνίδι. Από ανίκανους σε ανικανότερους πηγαίνουμε και τούμπαλιν...
Κι αυτά περί συνταγματικού πραξικοπήματος εγώ τ’ ακούω βερεσέ, όταν επί μνημονίων κουρελιάστηκαν τα πάντα...

8/3/2023
Στη μνήμη του Λάκη Παπαστάθη...
https://www.youtube.com/watch?v=XpUSZuQOnP8

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ: κυνηγώντας την ουτοπία / 16 αναγνώσεις του έργου του – ένα νέο βιβλίο έρχεται να προβάλλει το πολυδιάστατο έργο του σημαντικού συνθέτη και τραγουδοποιού

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε ένα αληθινά αξιόλογο βιβλίο, αφιερωμένο στον συνθέτη και τραγουδοποιό Θάνο Μικρούτσικο (1947-2019), από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Ο τίτλος του: «Κυνηγώντας την ουτοπία / 16 αναγνώσεις του έργου του» (2023).
Οι 16 αναγνώσεις αφορούν σε δέκα έξι διαφορετικά κείμενα, περατωμένα από δέκα έξι μουσικογράφους, με την γενική επιμέλεια της έκδοσης να ανήκει στον Ηρακλή Οικονόμου.
Τα δέκα έξι αυτά κείμενα είναι χωρισμένα σε τρία μέρη. Το πρώτο αποκαλείται «Κοινωνία» (τέσσερα κείμενα), το δεύτερο «Ποίηση» (έξι κείμενα) και το τρίτο «Μουσική» (έξι κείμενα), με το βιβλίο να διαθέτει επίσης «Πρόλογο», γραμμένο από την Μαρία Παπαγιάννη (σύζυγος του Θάνου Μικρούτσικου), όπως και «Εισαγωγή» γραμμένη από τον επιμελητή Ηρακλή Οικονόμου.

Αρχή με το κείμενο του Γιάννη Μηλιού «Ο κορυφαίος έλληνας συνθέτης των τελευταίων 50 χρόνων». Βαρύς ο τίτλος, αλλά όχι εκτός πραγματικότητας. Ο Γ. Μηλιός είναι παλαιός γνώριμος του Θάνου Μικρούτσικου (Θ.Μ.), τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 (μαζί είχαν υπογράψει, ας πούμε, ένα ενδιαφέρον βιβλίο, το 1984, στην Εταιρία Νέας Μουσικής, που είχε τίτλο «Στην Υπηρεσία του Έθνους / Ζητήματα ιδεολογίας και αισθητικής στην ελληνική μουσική»). Εδώ ο συγγραφέας περιγράφει όψεις της συνθετικής διαδρομής του Θ. Μικρούτσικου, έχοντας ως βασική αρχή του πως «το μουσικό έργο του Μικρούτσικου δεν αποτελεί απλώς μια τομή και μια νέα παράδοση, αλλά και μια πολιτική παρέμβαση στον χώρο της ελληνικής έντεχνης μουσικής».
Ακολουθεί το κείμενο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα «Για τον Θάνο Μικρούτσικο». Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή κάποια συναυλία του συνθέτη, το 2018 κι έχει οπωσδήποτε κοινωνικές αναφορές. Ο Δ. Κουτσούμπας είναι γνωστός (πλέον) θιασώτης του «έντεχνου» και εδώ, και σ’ αυτό το κείμενο, δείχνει, για μιαν ακόμη φορά, πως «κατέχει» τα τεκταινόμενα του χώρου. Πάντως, και για να πούμε την πάσα αλήθεια, θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον, αν, με την αφορμή, ο Γραμματέας καταπιανόταν με την σχέση του Θάνου Μικρούτσικου με το ΚΚΕ. Πώς ακριβώς ενεπλάκη με το κόμμα προς το τέλος της δεκαετίας του ’70 ο πατρινός συνθέτης (που, πολιτικώς, προερχόταν από το ΕΚΚΕ), κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες διεγράφη στις αρχές του 1984 και πώς επανέκαμψε (στο ΚΚΕ) τα πιο πρόσφατα χρόνια.
Το επόμενο κείμενο ανήκει στον Μανώλη Δαφέρμο κι έχει τίτλο «Ο Θάνος Μικρούτσικος και η αισθητική της αντίστασης». Πρόκειται για ένα αρκετό ενδιαφέρον ανάγνωσμα με πολλές αισθητικές και κοινωνικές αναφορές (σε κείμενα των Αλτουσέρ, Βαζιούλιν κ.ά.) και βασικά γεμάτο με προσωπικές σκέψεις και παρατηρήσεις του συγγραφέα. Ο Μ. Δαφέρμος σκέφτεται πάνω στο έργο του Θ.Μ., το αναλύει και βεβαίως το τοποθετεί μέσα στο ανάλογο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Πολλές παρατηρήσεις του είναι καίριες, εν τω μεταξύ, όπως εκεί όπου γράφει πως ο Θ.Μ. «μεγαλούργησε όχι μόνο στη βάση της μπρεχτικής αισθητικής παράδοσης, αλλά επίσης της στανισλαφσκικής αισθητικής, η οποία δίνει έμφαση στο βίωμα και στη συναισθηματική μνήμη», περιγράφοντας με αυτόν τον τρόπο (ο συγγραφέας) τους δύο πόλους, στους οποίους κινήθηκε ο τραγουδοποιός.
Η ενότητα «Κοινωνία» κλείνει με το κείμενο του Ανδρέα Μαράτου «Τραγουδώντας το μέλλον που δεν γίναμε ακόμα», στο οποίο εξετάζεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της δισκογραφίας του συνθέτη, με μια μεγέθυνση στους πιο πολιτικούς δίσκους του («Εμπάργκο», «Πολιτικά Τραγούδια» κ.λπ.).
 
Η συνέχεια εδώ..
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/thanos-mikroytsikos-ena-neo-biblio-gia-polydiastato-ergo-toy-simantikoy

DAVE ASKREN / JEFF BENEDICT sessions στο Denver

Πληθώρα μουσικών στην Αμερική, γνωστών και λιγότερο γνωστών, νέων και λιγότερο νέων, αποδίδουν, ερμηνεύουν, παίζουν τους ήχους με τους οποίους μεγάλωσαν.
Jazz, ναι, μάλιστα... Jazz έχουμε εδώ από δύο μουσικούς (με το συγκρότημά τους) όχι ιδιαιτέρως γνωστούς στην Ελλάδα, τον σαξοφωνίστα Jeff Benedict και τον κιθαρίστα Dave Askren, οι οποίοι συνευρίσκονται σε χώρους, γύρω από το Los Angeles, καμιά 30αριά χρόνια τώρα, έχοντας εμφανιστεί μαζί σε μια ντουζίνα άλμπουμ – στα τέσσερα εκ των οποίων ως leaders (όπως καλή ώρα).
Δίπλα λοιπόν σ’ αυτούς τους δύο πεπειραμένους μουσικούς, στο CD “Denver Sessions” [Tapestry Records, 2023], που είναι ηχογραφημένο στο Denver του Colorado φυσικά, τον Μάρτιο του 2022, παρατάσσονται και οι Ted Piltzecker βιμπράφωνο, Patrick McDevitt μπάσο και Paul Romaine ντραμς – οπότε παίρνει σχήμα κι ένα κουιντέτο, τελικώς, που είναι πρώτης τάξεως και κλάσεως, αποδίδοντας βασικά δικό του υλικό.

Έτσι, από τις δέκα συνθέσεις του άλμπουμ οι εννέα είναι πρωτότυπες (τρεις του Askren, τρεις του Benedict και τρεις του Piltzecker), ενώ η μία έχει να κάνει με την διασκευή στο “Stompin’ at the Savoy” (γνωστό από το ρεπερτόριο του Benny Goodman).
Βασικά, εδώ οι άνθρωποι αυτοί παίζουν τα πάντα, και τα παίζουν καταπληκτικά – έτσι όπως δύσκολα θα μπορούσε να τα αποδώσει ένας Ευρωπαίος, Ασιάτης κ.λπ. Θέλουμε να πούμε πως η «αμερικανίλα» φαίνεται σε κάθε μέτρο τούτου του απολαυστικού CD, που διαθέτει μόνο κομματάρες.
Να, σαν το “Memories” (του Askren), που είναι μια blues-ballad, κάπως στοιχειωτική, λόγω κιθάρας (με ογκώδη ήχο) και vibes, που βγαίνει κάπως προς το φως, όταν αποφασίζει να βγει μπροστά ο Benecict, με το σαξόφωνό του.
Φοβερά κομμάτια, εν τω μεταξύ, είναι εδώ το ένα μετά το άλλο. Όπως, ας πούμε, το εισαγωγικό “Jackie’s idea” (του Askren), που ξεκινάει μ’ ένα πολύ δυνατό riff στο μπάσο, πριν σκάσουν τα vibes, η κιθάρα και το σαξ, σε hard bop style (η αναφορά στον τρανό Jackie McLean δεν είναι τυχαία).
Ένα πολύ ανεβαστικό κομμάτι είναι το “Marie Adele” (του Benedict), με σόλο στο σοπράνο και vibes επίσης σε πρώτο ρόλο.
Από τα κορυφαία tracks του CD, το “Englewood Cliffs” (του Askren), είναι αφιερωμένο στον μηχανικό ήχου Rudy Van Gelder φυσικά, αυτή την ιστορική φυσιογνωμία του «ήχου της Blue Note», με την μπάντα να παίζει εδώ... αναλόγως (κλασικό hard bop εννοούμε).
Φοβερά δυνατό και γρήγορο κομμάτι είναι και το “Orange Express” (του Benedict), που μοιάζει με... καλπασμό. Ναι, το.. τραίνο, είναι εδώ μια επιρροή (όχι το αγκομαχητό του, αλλά ο καλπασμός του).
Πολύ ευχάριστο και το “Rumba liam” (του Piltzecker), που είναι χορευτικό φυσικά, με κουβανέζικο χρώμα, όπως χορευτικό είναι βεβαίως και το έσχατο “Stompin’ at the Savoy”, που διαθέτει και σόλο ντραμς, και φυσικά ακριβό swinging από σαξ, vibes και κιθάρα.
Δίσκος «σχολείο», από μεγάλους μουσικούς, που έχουν την ιστορία της τζαζ στο τσεπάκι τους, είναι το “Denver Sessions” των Dave Askren και Jeff Benedict.
Επαφή: www.daveaskren.com, www.caprirecords.com

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ ένας τραγουδοποιός που αν δεν τον προσέξαμε το 2017, να τον προσέξουμε τώρα

Ηχεί ακόμη στ’ αυτιά μας το προηγούμενο άλμπουμ του τραγουδοποιού Ανδρέα Παπαδήμα, που είχε τίτλο «Τα όνειρά μου έχουν βγει» και που είχε κυκλοφορήσει στο τέλος του 2017, από τον Μετρονόμο. Έξι χρόνια αργότερα –αν, εν τω μεταξύ, δεν έχει μεσολαβήσει κάτι άλλο– ο Παπαδήμας επανέρχεται μ’ ένα ακόμη πολύ αξιόλογο άλμπουμ, το «Στο Πριν και στο Μετά» [Β-OtherSide Records, 2023], πράγμα που δείχνει πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι τυχαίος, και πως αξίζει να τον προσέξουν κι άλλοι. Περισσότεροι από εκείνους που τον είχαν προσέξει το 2017.

Ο Ανδρέας Παπαδήμας είναι πολύ καλός σε όλα – και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο του σύγχρονου, καθημερινού, ελληνικού τραγουδιού, στο οποίον κινείται ο καλλιτέχνης, πολύ δύσκολα θα εντοπίσεις στοιχεία, που να χρήζουν περαιτέρω βελτιώσεων. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για έναν ολοκληρωμένο και γιατί όχι σπουδαίο τραγουδοποιό, που μπορεί, πρέπει και αξίζει να τον μάθει, για τα καλά, ο κόσμος.
Ο Παπαδήμας είναι κατ’ αρχάς ένας πολύ καλός στιχουργός – με ωραία χρήση της ελληνικής γλώσσας, κατανοητά νοήματα, ευαισθησίες, που σχετίζονται και με πιο ατομικά-προσωπικά ζητήματα, μα και με κοινωνικά, εμφανίζοντας επίσης μια ελαφριά ποιητικότητα (όση απαιτείται τέλος πάντων, ώστε να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους, δίχως κραυγές, αλλά με τέχνη).
Έπειτα, και σαν συνθέτης ο Παπαδήμας διαπρέπει. Τα τραγούδια του είναι κανονικά και ολοκληρωμένα, και όχι δήθεν ή στο περίπου. Συνθέσεις πλήρεις, μελωδίες σαφείς και γιατί όχι εμπνευσμένες – ευαισθησίες, επίσης, πολλές, που μετατρέπονται σε συγκεκριμένες λυρικές ροές, εμφανίζοντας παλμό και δύναμη.
Μα ακόμη και ως τραγουδιστής διαπρέπει ο Παπαδήμας, με την ιδιαίτερη φωνή του, που εμφανίζει ελαφρά οπερατικά στοιχεία, καθώς είναι καθαρή, διαυγής, μα και με υψηλή ένταση.
Όλα αυτά, που είναι τα πρωταρχικά, σε συνδυασμό με την ωραία ενορχήστρωση του Μιχάλη Ασίκη, τους καλούς μουσικούς (ακούγονται πλήκτρα, κιθάρες, τζουράς, σαζ, μπαγλαμάς, τσέλο, ενώ υπάρχει και εμφανής προγραμματισμός) και την παραπάνω από αξιοπρεπή ηχογράφηση-παραγωγή, συνηγορούν στο τελικό συμπέρασμα. Πως εδώ κάτι (ξανα)υπάρχει, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο.
Όλα τα τραγούδια «μετράνε» φυσικά, όλος ο δίσκος ακούγεται «νεράκι», ενώ πολύ δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις ένα-δυο τραγούδια, ως τα «καλύτερα» του άλμπουμ. Τα περισσότερο electro “Lamza” και «Νομίζω ότι θα ’ρθεις» σκίζουν.
Επαφή: https://www.b-otherside.gr/

ΜΙΜΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ: μία μέγιστη απώλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο – για πολλούς ήταν ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα

Η απώλεια του Μίμη Παπαϊωάννου, χθες, στα 80 χρόνια του, είναι τεράστια – και για τον κόσμο της ΑΕΚ, της οποίας υπήρξε παίκτης για 17 χρόνια, μα και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.
Ο Παπαϊωάννου δεν ήταν ένας όποιος κι όποιος ποδοσφαιριστής, μα ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα, που εμφανίστηκαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα στην δεκαετία του ’60.
Μαζί, δε, με τον Μίμη Δομάζο (ΠΑΟ), τον Γιώργο Κούδα (ΠΑΟΚ) και τον Γιώργο Δεληκάρη (ΟΣΦΠ) αποτελούν την ιδανική τετράδα μέσων και επιθετικών-μέσων του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ με βάση τα νούμερα και τις στατιστικές ο Παπαϊωάννου υπήρξε ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα – δίχως να λείπει ποτέ, φυσικά, από τις ανάλογες εντεκάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου, που καταρτίζονται ανά διαστήματα, από επίσημους φορείς ή και από τους απλούς φιλάθλους, στις συζητήσεις και στα φόρουμ.

Ποια ήταν, όμως, τα βασικά, τα κύρια προσόντα του Μίμη Παπαϊωάννου, που τον κατέστησαν από πολύ νωρίς «θρύλο»; Πολλά, που συνδέονται και με τις αθλητικές ικανότητές του, μα και με το ήθος του, μέσα στο τερέν.
Ο Παπαϊωάννου υπήρξε «αρχηγός» (της ΑΕΚ) για πολλά χρόνια, πράγμα που σημαίνει πως διέθετε τεράστιο αυτοέλεγχο, ήπια και φίλαθλη συμπεριφορά, παίζοντας καθαρό παιχνίδι. Δεν ήταν, όμως, το κλασικό «δεκάρι», δεν ήταν δηλαδή ο τυπικός οργανωτής του παιγνιδιού της ΑΕΚ, ούτε της Εθνικής Ελλάδος.
Ο Παπαϊωάννου ήταν μεσο-επιθετικός – έπαιζε δηλαδή κάτω από το κέντρο του γηπέδου και βεβαίως μέσα στις αντίπαλες «περιοχές».
Ως κλασικός αριστεροπόδαρος βρισκόταν σε θέσεις «μέσα αριστερά» (συνέκλινε δηλαδή προς το νοητό κέντρο), έχοντας καλή, απλή ντρίμπλα, αλλά κυρίως την έφεση να παίρνει σωστές θέσεις μέσα στην περιοχή.
Ξεμαρκαριζόταν δηλαδή και συχνά βρισκόταν σε θέσεις βολής, μόνος του απέναντι από τους τερματοφύλακες, των οποίων ήταν ο φόβος και ο τρόμος – και τούτο, χωρίς να είναι ο τυπικός σέντερ-φορ.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Σε 480 αγώνες με την φανέλα της ΑΕΚ (κορυφαίος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα) πέτυχε 234 γκολ (κορυφαίος και σε γκολ), ένα ασύλληπτο νούμερο, για ποδοσφαιριστή, που δεν ήταν κλασικός επιθετικός, ενώ αναδείχθηκε δύο φορές «πρώτος σκόρερ» του πρωταθλήματος (1964, 1966).
Μα το ίδιο και στην Εθνική, καθώς σε 61 παιγνίδια ο Μίμης Παπαϊωάννου σκόραρε 21 φορές. Τούτο σημαίνει πως είναι 5ος σκόρερ όλων των εποχών, έχοντας όμως πολύ λιγότερους αγώνες από εκείνους που προπορεύονται.
Για παράδειγμα ο 2ος σκόρερ Άγγελος Χαριστέας έχει 25 γκολ (τέσσερα περισσότερα από τον Παπαϊωάννου), αλλά σε 88 συμμετοχές (σε 27 παιγνίδια περισσότερα). Είναι προφανές πως αν η Εθνική έδινε πιο πολλά παιγνίδια εκείνα τα ερασιτεχνικά χρόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου (1963-1978) ο Μίμης Παπαϊωάννου θα ήταν άνετα πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και στην Εθνική, ακόμη και σήμερα, σε απόλυτους αριθμούς. Ο άνθρωπος μυριζόταν το γκολ από χιλιόμετρα, και ήταν πάντα στην κατάλληλη θέση, για να το πετύχει.
Αν και «κοντός» για επιθετικό παίκτη, που βρισκόταν και σε θέση φορ (κρυφός έστω), ο Παπαϊωάννου υπήρξε δεινός κεφαλοσφαιριστής. Πρέπει να έκανε ειδική προπόνηση πάνω στο άλμα (πέρα από κάποιο φυσικό ταλέντο στο θέμα, που σίγουρα θα υπήρχε), καθώς πηδούσε... στο θεό. Και αφού πηδούσε στο θεό μπορούσε να μείνει παραπάνω στον αέρα, όταν οι αμυντικοί που πήδαγαν μαζί του... προσγειώνονταν στο χόρτο (ή στο ξερό).
Όπως τον έβλεπες, δηλαδή, έλεγες πως πηδούσε σε «λάθος χρόνο» και πως δεν υπήρχε περίπτωση να πιάσει την κεφαλιά. Ο Παπαϊωάννου, όμως, όχι απλώς την έπιανε, αλλά και την έστελνε σε σημεία, στα οποία ήταν αδύνατον να φθάσουν τα χέρια του τερματοφύλακα. Είχε εκθέσει εγγλέζους σέντερ-μπακ «θηρία», ο Παπαϊωάννου, των 168 εκατοστών, και αυτό είναι ό,τι πιο καίριο μπορεί να ειπωθεί για την δεινότητά του στο «κεφάλι».
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/now/sport/mimis-papaioannoy-1942-2023-mia-megali-apoleia-gia-elliniko-podosfairo

DELFEAYO MARSALIS & UPTOWN JAZZ ORCHESTRA για την Mardi Gras Day

Γράφουμε σταθερά, την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, για τους δίσκους του τρομπονίστα και συνθέτη της jazz Delfeayo Marsalis, της γνωστής τοις πάσι τζαζο-οικογένειας των... Μαρσάληδων, και κάπως έτσι μπορείτε να βρείτε στο blog reviews για τους δίσκους του (συνήθως μαζί με την Uptown Jazz Orchestra) “Jazz Party” (2019), “An Evening with Delfeayo Marsalis / Kalamazoo” (2017), “Make America Great Again!” (2016) και “The Last Southern Gentlemen” (2014), όλους τυπωμένους για την Troubadour Jass Records.
Στο ίδιο-διαφορετικό πλαίσιο κινείται και το πιο νέο CD του Delfeayo Marsalis και της Uptown Jazz Orchestra, που αποκαλείται “Uptown on Mardi Gras Day” [Troubadour Jazz Records] και το οποίον κυκλοφόρησε μέσα στη (φετινή) καρναβαλική περίοδο της Crescent City (Νέα Ορλεάνη), στις 3 Φεβρουαρίου 2023.

Ο Delfeayo Marsalis είναι εδώ λοιπόν, με την σχεδόν 30μελή(!) μπάντα του, την Uptown Jazz Orchestra, προκείμενου να απλώσει ένα σπάνιας λειτουργικότητας καρναβαλικό ρεπερτόριο, για τις μέρες του τοπικού Mardi Gras, μα και για τις καρναβαλικές (και όχι μόνον) ημέρες όλων ημών, σε οποιαδήποτε γωνιά της γης.
Γιατί το “Uptown on Mardi Gras Day” είναι ένα καταπληκτικό, εορταστικό άλμπουμ, φροντισμένο σε κάθε λεπτομέρειά του από έναν άνθρωπο, που ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά όχι μόνον την μεγάλη παράδοση της jazz της Νέας Ορλεάνης, μα ακόμη και τους τρόπους ώστε αυτή ακριβώς η παράδοση να μπορεί να γίνει κτήμα οποιουδήποτε ακροατή, όσο μακριά και αν βρίσκεται – που έχει όμως την διάθεση να χαρεί και να γιορτάσει.
Είναι λοιπόν το συνθετικό ταλέντο του Delfeayo Marsalis στα τέσσερα (εκ των δώδεκα συνολικώς) δικά του κομμάτια, τα παιξίματά του και οι ενορχηστρώσεις του (μαζί με τον τρομπετίστα Andrew Baham), είναι, οπωσδήποτε η γνώση της ιστορίας της jazz, από το dixieland style, έως και το σύγχρονο ραπάρισμα [άκου ας πούμε το jazz/hip-hop “So new Orleans! (2023)”] και βεβαίως είναι ο τρόπος ανάπτυξης του track list, που πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε και να περιγράφει την γιορτή, αλλά και να είναι το ίδιο γιορτή (με την ένταση να ανεβαίνει προοδευτικά, εμμένοντας διαρκώς στην ποικιλία των ρυθμών και βεβαίως στην χορευτικότητα).
Το ρεπερτόριο, που απλώνεται στο μαγικό αυτό άλμπουμ, δείχνει τη λογική και τους στόχους του Delfeayo Marsalis και της Uptown Jazz Orchestra. Ναι μεν τα ολίγα, αλλά καταπληκτικά πρωτότυπα, έτσι για το γαρνίρισμα, όμως το κυρίως πιάτο εδώ είναι τα κομμάτια των Al Johnson (το εναρκτήριο “Carnival time”), Professor Longhair (“Big chief”), The Wild Magnolias (“New suit”), The Hawketts (“Mardi Gras mambo”), The Meters (“They all ask’d for you”) κ.λπ., που περιγράφουν τις διαχρονικές όψεις της μουσικής της Νέας Ορλεάνης, η οποία εξακολουθεί, παρ’ όλη την τουριστικοποίηση, να παραμένει φλογερή και εξουθενωτική.
Το CD αυτό το αποδεικνύει.
Επαφή:  www.dmarsalis.com, www.theujo.org