σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο, έφυγε από τη ζωή ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚOΤΑΣ – οι φαβορίτες και τα μακριά μαλλιά του, η σχέση του με το ρεμπέτικο και άλλα διάφορα

Ο θάνατος του Σταμάτη Κόκοτα (1937-2022) πέρυσι την 1η Οκτωβρίου καλύφθηκε σ’ ένα βαθμό από τα μέσα και τον Τύπο, ενώ κι εμείς εδώ στο LiFO.gr, σ’ ένα κάπως σύντομο κείμενό μας, μεγεθύναμε στην αγάπη, στην «τρέλα» που είχε ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής για το αγωνιστικό αυτοκίνητο, μεταφέροντας πληροφορίες και φωτογραφίες από πρωτογενείς πηγές. https://www.lifo.gr/blogs/retronaut/i-latreia-toy-stamati-kokota-gia-agonistiko-aytokinito
Γράφτηκαν πολλά για τον Σταμάτη Κόκοτα, καλύφθηκαν πολλές πτυχές της καλλιτεχνικής διαδρομής του, όμως υπήρξαν και κάποιες διαστάσεις πολύ σημαντικές, που παρέμειναν στο περιθώριο – που δεν αναδείχθηκαν καθόλου και δεν αποτιμήθηκε η σημασία τους.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως ο Σταμάτης Κόκοτας είχε ξεκινήσει την πορεία του στο τραγούδι μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’50 (τότε λεγόταν Κοκοτός), σχηματίζοντας με τους φίλους του Κώστα Μουσάδη και Τάκη Τσωή το Τρίο Μπραζίλ – ένα από τα πιο φημισμένα τρίο της εποχής, με εμφανίσεις στα κέντρα (στον Καρυστινό, βασικά, δίπλα στην ορχήστρα του Γιώργου Μουζάκη) και τη δισκογραφία. Υπάρχουν διάφορες ηχογραφήσεις με το Τρίο Μπραζίλ από εκείνη την εποχή, και αποκλειστικά δικές του, και συνοδεύοντας τους Γιώτα Λύδια, Γιώργο Πασπάτη, Λάουρα κ.ά.
Το Τρίο Μπραζίλ φαίνεται πως διαλύεται στις αρχές του 1960, με τον Κόκοτα να πηγαίνει στο Παρίσι για σπουδές – εκεί όπου θα βρεθούν, λίγο αργότερα, και τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος, βάζοντας μπροστά ένα καινούριο τρίο (με τον Σούλη Λάσκαρη στη θέση του Κόκοτα), που δεν ήταν άλλο από το περιώνυμο Trio Athénée, με την πολύ μεγάλη επιτυχία, στη Γαλλία και αλλού.

Φαβορίτες και μακριά μαλλιά
Ο Σταμάτης Κόκοτας επιστρέφει στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, και όπως τον βλέπουμε στην ταινία του Γιώργου Σκαλενάκη «Διπλοπεννιές» (1966) είχε μαλλί και φαβορίτες, ήδη από εκείνη την εποχή, κάπως περισσότερο από το κανονικό. Επιστρέφοντας δηλαδή από την Γαλλία έχει αποφασίσει να αλλάξει σταδιακά την εμφάνισή του, υιοθετώντας μακρύ μαλλί και υπερμεγέθεις φαβορίτες, σε μιαν εποχή όπου και τα δύο, ταυτοχρόνως, ήταν παντελώς ασυνήθιστα και «απαγορευμένα».
Το 1967 οι φαβορίτες του ήταν πλέον αρκετά μεγαλύτερες από το κανονικό, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του ’68, ήταν εντελώς υπερμεγέθεις, με το μαλλί του επίσης να μακραίνει συνεχώς.
Γενικά το στυλ «αγριανθρώπου» που είχε υιοθετήσει από τότε ο Σταμάτης Κόκοτας ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, και ως τέτοιο αντιμετωπιζόταν με έχθρα από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Ακόμη και εντός της καλλιτεχνίας και του τραγουδιού, ακόμη και στον χώρο του ποπ-ροκ, το μαλλί πέρα από το «κανονικό» αντιμετωπιζόταν αρνητικά. Πριν από την δικτατορία ο Νίκος Μαστοράκης έγραφε στο περιοδικό «Μοντέρνοι Ρυθμοί» (τεύχος #59, 13 Ιουλ. 1966), έπειτα από ένα ταξίδι του στην Αμερική:
«Η Νέα Υόρκη... έχει θαυμάσια νεολαία. Λυπάμαι που σε γενικές γραμμές την βρήκα καλύτερη απ’ την δική μας, σε τρόπο σκέψεως και αντιδράσεις, αλλά είναι η αλήθεια. Υπάρχουν βεβαίως τα θλιβερά παραδείγματα –το Γκρήνγκουιτζ Βίλλατζ συγκεντρώνει την μακρυμαλλούσα, βρώμικη, δήθεν διανοούμενη νεολαία–, αλλά σ’ όλο τον κόσμο οι κανόνες είναι ίδιοι».
Ήδη από τότε, από τα μέσα του ’66, το μακρύ μαλλί ήταν συνυφασμένο μ’ ένα νέο και κυρίως μ’ ένα νεανικό κίνημα αμφισβήτησης, τους hippies, που ήδη αναπτυσσόταν στην Αμερική και που θα γινόταν παγκοσμίως γνωστό την επόμενη χρονιά.
Βεβαίως υπήρχαν και νέοι (σαν τον 25χρονο τότε Μαστοράκη), που όλα τούτα τα αντιμετώπιζαν ως «κίνδυνο», εξαπολύοντας τους γνωστούς γεροντίστικους μύδρους περί άπλυτων, βρωμιάρηδων κ.λπ.
Έτσι, αμέσως μετά από την επιβολή της δικτατορίας, θα ήταν και πάλι ο Νίκος Μαστοράκης, ξανά στους «Μοντέρνους Ρυθμούς» (τεύχος #80, 10 Μαΐου 1967), εκείνος που θα έσπευδε να καθησυχάσει τους αναγνώστες του, λέγοντάς τους πως η «βρωμιά», στην ποπ μουσική, ήταν ένα... ξένο φρούτο τέλος πάντων και πως δεν είχε σχέση με τα πατροπαράδοτα, ελληνικά, νεανικά ήθη. Διαβάζουμε:
«Η τάξι των νέων είναι αρκετά παρεξηγημένη κι η εθνική κυβέρνησι έχει να την αντιμετωπίση σαν πρόβλημα... Όσοι βλέπουν τα προβλήματά της από μακρυά νομίζουν ότι εκείνα τα παιδιά που αγαπούν την ξένη ελαφρά μουσική είναι τα ίδια με τα ξένα άπλυτα φρούτα, που αυτοαποκαλούνται μπήτινκς.(...) Τα δικά μας τα παιδιά αγαπούν την ξένη μουσική, αγαπούν τα συγκροτήματα, τον χορό, αλλά δεν μιμούνται αυτά που δεν φυτρώνουν στην Ελλάδα».
Η «εθνική κυβέρνησι» (διάβαζε χούντα) στο ξεκίνημά της απεχθανόταν το μακρύ μαλλί, τα μαλλιά γενικώς, και αυτό το έδειχνε εμπράκτως μέσω του σχετικού κυνηγιού, που είχε εξαπολύσει ο διαβόητος συνταγματάρχης Ιωάννης Λαδάς, τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Όπως έλεγε ο ίδιος σ’ έναν λόγο του «προς φοιτητάς», στην Αθήνα, στις 5 Δεκεμβρίου 1968 (από το βιβλίο του «Λόγοι» του 1970):
«Με το κύμα της διαφθοράς εισήλασαν και ωρισμένες άλλες τάσεις παρακμής... δήθεν κοινωνικού περιεχομένου, όπως οι άπλυτοι μακρυμάλληδες χίππυς, που έδωσαν καταφύγιον στους ανικάνους και στους τεμπέληδες. Ειδικώς επ’ αυτού του θέματος, επειδή εγώ ησχολήθην εμπράκτως επιτρέψατέ μου να σας είπω ότι όταν τους συνελάμβανα και τους εκούρευα δεν το έκανα για να τους κόψω τα μαλλιά, αλλά δια να τους κόψω την νοοτροπία, που ήταν καταστρεπτική και γι’ αυτούς τους ιδίους και για την πατρίδα».
Το 1968 ήταν ακόμη σκληρά τα πράγματα γύρω από το θέμα «μακριά μαλλιά», αλλά παρ’ όλα αυτά είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στον Τύπο κείμενα, που επιχειρούσαν να αποφορτίσουν το ζήτημα, τοποθετώντας το σε μιαν άλλη πιο ρεαλιστική βάση. Έτσι, σ’ ένα ανυπόγραφο άρθρο στο περιοδικό «Γυναίκα» (τεύχος #491, 6-19 Νοε. 1968), με υπότιτλο «Τι κρύβεται πίσω από την τολμηρότητα των μακρυών μαλλιών;» διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα:
«Εκατό χρόνια μετά το θάνατο του Μυσσέ (σ.σ. Alfred de Musset, γάλλος ποιητής και λογοτέχνης, που έφερε μούσι και πλούσια κώμη) η νεολαία, που κυκλοφορεί σήμερα στους δρόμους, εξακολουθεί να του μοιάζη στην εμφάνιση. Όλοι εκείνοι, που λένε στους μακρυμάλληδες νέους πως χτενίζονται “σαν γυναίκες”, λησμονούν ότι οι άνδρες στην ρομαντική εποχή, στην αρχή του 19ου αιώνα, ήταν όλοι “καρηκομόωντες” (σ.σ. μαλλιαροί), ακόμη και οι Έλληνες οπλαρχηγοί του ’21 (θυμηθείτε τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη!). Το τι ακριβώς σημαίνει σήμερα η μόδα για τα μακρυά μαλλιά, τις δαντέλες και τα μαύρα βελούδα είναι δουλειά των κοινωνιολόγων, οι οποίοι, άλλωστε, έγραψαν πολλά σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Πάντως, ο χείμαρρος των... τριχών και η μπαρόκ αντίληψη των σχεδιαστών μόδας είναι χαρακτηριστικά μιας ρομαντικής ευαισθησίας και μιας ρομαντικής αντιλήψεως».
Το άρθρο στην «Γυναίκα» δεν έχανε το point. Η σύνδεση των μακριών μαλλιών με τον ρομαντισμό γενικότερα, και ειδικότερα του χιπισμού με τον ρομαντισμό, και των φιλοσοφιών του underground με τον ρομαντισμό, και του ροκ με τον ρομαντισμό, και του Allen Ginsberg, του Jim Morrison, του Marc Bolan και απείρων άλλων με τον ποιητή, ζωγράφο και άλλα τινά William Blake ας πούμε, είναι κάτι το προφανές και αναλυμένο επαρκώς σε βιβλία και μελέτες (που έχουν κυκλοφορήσει και στα ελληνικά). Δες ενδεικτικά τα: Λουίς Ραθιονέρο «Οι Φιλοσοφίες του Underground» [Οδυσσέας, 1980] και Ρόμπερτ Πάττισον «Το Ροκ στον Καθρέφτη του Ρομαντισμού» [Πρίσμα, 1992].
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/prin-apo-enan-hrono-efyge-apo-ti-zoi-o-stamatis-kokotas

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 538

30/9/2023
Από το νέο YELLOW BOX, που κυκλοφορεί στα περίπτερα...

29/9/2023
Δεν υπάρχει σωτηρία με δαύτους. Καταργήσανε τα μαθηματικά και τα βρήκανε με τους ακροδεξιούς, για να σβήσουνε αμφότεροι τα πρόστιμά τους.
Ρε Κασσελάκη τι ήρθες να κάνεις στην μπανανία; Και γιατί λες στους νέους ανθρώπους να γυρίσουνε πίσω; Τι προκοπή θα δούνε εδώ πέρα;
Καθίστε έξω ρε, κι αφήστε μας εμάς εδώ να βουλιάζουμε μέρα με τη μέρα. Δεν αξίζουμε ούτε τη λύπη σας.

28/9/2023
Για τα νέα παιδιά, που αγαπάνε την ΑΕΚ και ενδιαφέρονται να μαθαίνουν για την ιστορία της (από μένα). Μπάμπης Ιντζόγλου...

28/9/2023
Ήθελε ο άλλος να πάει να δει τι παίζει στο σχολείο για άτομα με ειδικές ανάγκες και αφού το μάθανε προφανώς, από το κυβερνητικό παραμάγαζο, στείλανε την άλληνε για να τον... υποδεχτεί.
Δηλαδή δεν μπορείς μόνος σου να πας και να κρίνεις απ’ αυτά που θα δεις και θ’ ακούσεις, αλλά θα πρέπει να έχεις δίπλα σου και τον κυβερνητικό μπάστακα, για να μετατρέπει με μπαρούφες το μαύρο σε άσπρο.
Βγαίνει λοιπόν η άλλη και δίνει στη δημοσιότητα την εξής γελοία ανακοίνωση...
«Είχα την εντύπωση ότι ήθελε να ενημερωθεί επί της ουσίας. Ήταν όμως πολύ δυσάρεστη έκπληξη για μένα να βλέπω έναν πολιτικό της γενιάς μου να υπόσχεται νέο ακίνητο σε μία εβδομάδα. Έναν πολιτικό της γενιάς μου να υπόσχεται κλιματιστικά από την τσέπη του σαν να είναι πολιτικάντης του προηγούμενου αιώνα. Αναρωτιέμαι, αυτή είναι η ανανέωση της πολιτικής που προσδοκά ο ΣΥΡΙΖΑ».
... και δεν βρίσκεται κάποιος να της πει... καλά, αυτός είναι η «δυσάρεστη έκπληξη» και ο «πολιτικάντης του προηγούμενου αιώνα» εσύ, η... ευχάριστη έκπληξη και η... σύγχρονη πολιτικός, γιατί τέσσερα χρόνια τώρα δεν φρόντισες, ως κυβέρνηση, να είναι πραγματικότητα το νέο ακίνητο και τα κλιματιστικά;
Αυτό είναι το μοναδικό ερώτημα, που έχει νόημα να τεθεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι τρίχες.

28/9/2023
Τελικά αυτός ο Μπένος έκανε τίποτα -επί της ουσίας τώρα λέμε- σ' εκείνη την πολύπαθη βόρεια Εύβοια ;

27/9/2023
Mighty Baby “Egyptian Tomb”…

https://diskoryxeion.blogspot.com/2016/11/martin-stone-1946-2016.html

27/9/2023
Lars von Trier “Europa”…

ο κιθαρίστας της τζαζ ΣΠΥΡΟΣ ΕΞΑΡΑΣ μελοποιεί ΦΩΝΤΑ ΛΑΔΗ στο άλμπουμ «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» – και ενορχηστρώνει «Τα Λυρικά» του Μίκη Θεοδωράκη, για να τα ερμηνεύσει η μέτζο σοπράνο LINA ORFANOS

Ανατομία Ενός Εγκλήματος
Η «Ανατομία Ενός Εγκλήματος / Έντεκα Αστυνομικά Τραγούδια» [Μετρονόμος, 2023] είναι ένας... ελληνοαμερικάνικος δίσκος.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί οι μουσικές του έχουν ηχογραφηθεί στα Teaneck Sound Studios του New Jersey, ενώ τρεις από τις βασικές φωνές, που ακούγονται εδώ, είναι γραμμένες σε αθηναϊκά στούντιο. Περί τίνος πρόκειται όμως; Ας δώσουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια σε μουσικές Σπύρου Εξάρα και στίχους Φώντα Λάδη, με τα τραγούδια να αποδίδονται από τους Γιώργο Νταλάρα, Δώρο Δημοσθένους, Λίνα Ορφανού, Αργύρη Λούλατζη και Γιάννα Κατσαγεώργη και με την μπάντα συνοδείας να αποτελείται από τους Σπύρο Εξάρα κλασική, ηλεκτρική, ακουστική κιθάρα, μαντολίνο προγραμματισμό, Gil Defay τρομπέτα, φλούγκελχορν, Joel Desroches πιάνο, πλήκτρα, fender rhodes, hammond organ, Benjamin Nicolas ντραμς, προγραμματισμός και Parker McAllister ηλεκτρικό μπάσο.

Από τα όργανα που χρησιμοποιούνται (και από τα οποία απουσιάζει το μπουζούκι, για παράδειγμα) αντιλαμβανόμαστε, ίσως, το πώς μπορεί να ηχούν τα τραγούδια. Δυτικά οπωσδήποτε, και οπωσδήποτε με jazz, rock, fusion και funk επιρροές, χωρίς να λείπουν πάντως και κάποιες αναφορές στο «έντεχνο» με την ευρεία έννοια τραγούδι (ας βάλουμε και το «κλασικό» ανάμεσα).
Το άλμπουμ έχει concept, πράγμα που σημαίνει πως όλα τα τραγούδια περιστρέφονται γύρω από ένα (φανταστικό) θέμα, που έχει να κάνει με την ιστορία ενός εγκλήματος ή αν θέλετε, καλύτερα, με το έγκλημα. Όπως λέει και το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, που αποδίδει ο Γιώργος Νταλάρας: «Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;».
Περιττό να το πούμε πως το έγκλημα, και ιδίως το παλαιό έγκλημα που έχει περάσει στην ιστορία, έχει διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο ακουστικής δράσης, μέσω των σχετικών podcasts, που δίνουν και παίρνουν στα μίντια όλου του κόσμου. Η «μόδα», ας την πούμε έτσι, μπορεί να ξεκίνησε από την Αμερική, άλλα έχει επεκταθεί παντού πλέον και βεβαίως στην Ελλάδα.
Ο κόσμος ακούει τις παλιές ιστορίες των αποτρόπαιων ή των ανεξιχνίαστων εγκλημάτων, κάπως σαν να διαβάζει αστυνομική λογοτεχνία ή να βλέπει crime thrillers στις οθόνες. Και τις ακούει μετά μανίας, αφού τα σχετικά podcasts βρίσκονται στις κορυφές των ακροαματικοτήτων. Προφανώς πρόκειται για μια νέα εμπειρία, αφού τα podcasts επέχουν ρόλο ντοκιμαντέρ. Ακουστικού μεν, ντοκιμαντέρ δε.
Βεβαίως ο δίσκος των Σπύρου Εξάρα και Φώντα Λάδη δεν έχει ουδεμία σχέση με podcast, παρότι κι αυτός ακούγεται φυσικά (σαν δίσκος). Απλώς πέφτει μέσα στη σχετική «τρέλα» και άρα μπορεί να βοηθηθεί, ενδεχομένως, ώστε να ακουστεί πλατύτερα. Αν είναι να συμβεί αυτό καλώς θα συμβεί, γιατί η όλη προσπάθεια το αξίζει.
Ο Σπύρος Εξάρας δεν είναι τυχαίος συνθέτης και μουσικός. Βρίσκεται αρκετές δεκαετίες στη σκηνή, έχοντας συνεργαστεί με ποικίλες ορχήστρες (Εθνική Συμφωνική της ΕΡΤ, των Χρωμάτων, Καμεράτα κ.ά.) και συνθέτες-τραγουδοποιούς (Γιάννης Μαρκόπουλος, Κώστας Χατζής, Ηλίας Ανδριόπουλος κ.ά.), ενώ και σε διεθνές επίπεδο τον συναντάμε δίπλα στους Shirley Bassey, Randy Brecker, Arturo O’Farrill, Mariah Carey κ.ά., δίχως να ξεχνάμε τους διάφορους δίσκους του, όπως εκείνο το θαυμάσιο “Phrygianics” στην Blue Note, πίσω στο 2003.
Για τον Φώντα Λάδη, ως στιχουργό, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Η ιστορία του είναι μεγάλη στο ελληνικό τραγούδι, ξεκινώντας από την δεκαετία του ’60 και τραγούδια σαν το «Καράβια αλήτες» (σε μουσική Μάνου Λοΐζου, που είχε πει ο Γιάννης Πουλόπουλος) ή την προδικτατορική συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στο έργο «Γράμματα από τη Γερμανία» (που θα γινόταν δίσκος στην μεταπολίτευση), περνώντας από τα 70s και τις νεότερες συνεργασίες του με τον Μάνο Λοΐζο ξανά ή τον Θάνο Μικρούτσικο, και φθάνοντας, σιγά-σιγά, έως τις μέρες μας.
Κοντολογίς ο Φώντας Λάδης είναι ένας μάστορας του στίχου, έχοντας, εν προκειμένω, τον τρόπο να δημιουργεί μέσα από τον λόγο του και το σχετικό κλίμα της αστυνομικής ιστορίας, μα και να περιγράφει τις ποικίλες διαστάσεις ενός εγκλήματος (π.χ. σε σχέση με το πώς μπορεί να αντανακλά αυτό πάνω σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή ευρύτερα κοινωνικά).
Από την άλλη ο Σπύρος Εξάρας έχει έτοιμο το δικό του δυτικό «οπλοστάσιο», από το οποίο αντλεί μελωδίες και ρυθμούς, προτείνοντας εν τέλει διάφορα πολύ ωραία τραγούδια όπως είναι τα «Ποιος σκότωσε το Νίκο Καραλή;» (Γιώργος Νταλάρας), «Μες στην ομίχλη αυτής της πόλης» (Αργύρης Λούλατζης), «Ποιος εσύ, βρε μασκαρά» (Δώρος Δημοσθένους), «Όταν ξεκινάει μια σφαίρα» (Γιάννα Κατσαγεώργη) κ.ά., καταφέρνοντας να δημιουργήσει με τις συνθέσεις του ένα στιβαρό τραγουδιστικό «σώμα», ικανό να εξυπηρετήσει όλα τα επιμέρους οράματα (στιχουργικά, ερμηνευτικά ή ενορχηστρωτικά).
Το ωραίο εξώφυλλο, με το σχέδιο του Στάθη, έρχεται κι αυτό να υπογραμμίσει την προσοχή που έχει δοθεί σ’ αυτό το CD, σε κάθε επιμέρους διάστασή του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/spyros-exaras-o-kitharistas-tis-tzaz-melopoiei-fonta-ladi-sto-almpoym-anatomia-enos

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΛΩΡΟΣ αυθαίρεση

Το νέο άλμπουμ του Βασίλη Φλώρου –γνωστός μας εδώ στο blog από το άλμπουμ του «Ρίγος Ψυχής Φορεμάτων» του 2018– είναι ένα κάπως παράξενο κατασκεύασμα (να μην ενοχλεί η λέξη).

Βασικά το άλμπουμ, που αποκαλείται «Αυθαίρεση» [Aganda Music Productions, 2023], το θεωρώ μάλλον «μπερδεμένο», συνθετικώς και ενορχηστρωτικώς (ίσως και στιχουργικώς), χωρίς κάποιον συγκεκριμένο ειρμό. Μου μοιάζει περισσότερο σαν μια κατασκευή, τα υλικά της οποίας, αν και αξιοπρόσεκτα, είναι κάπως πεταμένα στην τύχη – δηλαδή ατάκτως ερριμμένα.
Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες εδώ, προς κάθε επίπεδο (και βασικά στο επίπεδο των πολυποίκιλων αναφορών), όμως αυτές δεν λειτουργούν όπως πρέπει. Δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, καταλήγοντας κάπου – καθώς τούτα μπερδεύονται όλο και περισσότερο.
Σίγουρα λοιπόν στον τομέα της διαχείρισης υπάρχει θέμα, με τα κομμάτια να ακούγονται... απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, παρά τα ενδιαφέροντα επιμέρους συστατικά τους.
Το άλμπουμ ξεκινά με αναφορές «ποετικές» (εκ του Edgar Allan Poe), βάζοντάς σε σ’ ένα κλίμα με «Το βαλς της Ελεονώρας» και με το «ΡΕΑ», αλλά γρήγορα τούτο μεταπίπτει σε κάτι «αγγελακικό» (εκ του Γιάννη Αγγελάκα) (άκου «Το άχυρο») και «θανασικό» (εκ του Θ. Παπακωνστντίνου). Συνθετικώς, ενορχηστρωτικώς ακόμη και ερμηνευτικώς κάποιες φορές αυτό είναι πασιφανές – και κάπου εκεί σταματούν και οι εκπλήξεις, βεβαίως, αφού το «Αυθαίρεση» επιχειρεί πάνω σ’ αυτό το... βεβαρημένο, αισθητικώς, περιβάλλον, που δεν μπορεί πλέον με τίποτα να αποτελεί «έκπληξη».
Όπως είχαμε σημειώσει και παλαιότερα, ο Βασίλης Φλώρος είναι πρώτον απ’ όλα ένας ενδιαφέρων ή και πολύ ενδιαφέρων στιχουργός. Συνθετικώς επίσης ελκύουν ορισμένα ή και αρκετά από τα κομμάτια του («Αμφιλύκη», «Παράσιτα» κ.λπ.), όμως το ηχητικό οπλοστάσιό του θέλει ακόμη περισσότερο ψάξιμο και μελέτη (τα κόλπα με τις κιθάρες, τα samples, τις λούπες κ.λπ., και μαζί μ’ αυτά τα λαούτα κι οι τζουράδες έχουν πολυ-χρησιμοποιηθεί, παραπέμποντας σε Θ. Παπ. και σε άλλους διαφόρους επιγόνους).
Προς τα εκεί πρέπει να υπάρξει στόχευση λοιπόν, ώστε να υπάρξει ανανέωση (μαζί με ενότητα ύφους φυσικά), για να έχουμε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον.
Επαφή: https://www.facebook.com/AgandaMusic

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 537

26/9/2023

Αυτό... 

26/9/2023

Μεγάλο κακό που θα πάθουμε... Το πιο πιθανό είναι να θρηνούσαμε ακόμη πιο πολλούς νεκρούς από κόβιντ, αν ήταν αυτός υπουργός υγείας...

26/9/2023
Πλατανιάς, Πήλιο. Προσέξτε το τριώροφο έκτρωμα μπροστά, που το πήραν τα νερά, και δεν το αφήνει να μπατάρει τελείως το πούλμαν, δείτε το άλλο τριώροφο οικοδομικό έκτρωμα πίσω και δείτε και το πέτρινο σπιτάκι δεξιά (το μόνο που συνδέεται με το τοπίο)
Τριτοκοσμική εγκληματική νομιμότητα.

26/9/2023
O Κασσελάκης σηματοδοτεί τη χρεοκοπία της μετακομμουνιστικής «αριστεράς». Της «αριστεράς», εννοώ, που μετά το ’89-’90, στήριξε όλους τους βασικούς πυλώνες και όλες τις βασικές επιλογές των νεοφιλελέφτερων (υπερατλαντικών, νατοϊκών και ευρωενωσικών). Και αφού αυτού του τύπου η «αριστερά» σήκωσε τα χέρια κι έβγαλε τα μάτια της μόνη της ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει θα ήταν η ολοκληρωτική στροφή της προς τα δεξιά. Και σε επίπεδο συμβόλων και προσώπων, εννοώ, πέρα των ασκούμενων πολιτικών.
Αυτή λοιπόν η «αριστερά» ψόφησε. Και καλώς ψόφησε. Δεν είχε νόημα να υπάρχει εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες. Την κοροϊδία μπορεί να την αντιλήφθηκε αργά ο κόσμος, στέλνοντας τον Σύριζα στο 17%, αλλά κάλλιο αργά παρά αργότερα...
Η εκλογή Κασσελάκη ξεκαθαρίζει πλέον το εγχώριο σκηνικό –το αποκαθαρίζει από τα παραπλανητικά διλήμματα και τις «αριστερές» κενολογίες–, καθώς εδώ και χρόνια αυτό που λέμε πολιτική δεν σημαίνει τίποτ’ άλλο έξω από τη διαχείριση των... απόνερων (και στην κυριολεξία ορισμένες φορές), που δημιουργούν οι καταστροφικές επιλογές των φιλελέφτ (σε φύση, κοινωνία, πολιτισμό και οικονομία) τα τελευταία 30 χρόνια.

26/9/2023
Το νέο τεύχος του ηχο-μουσικού περιοδικού YELLOW BOX στα περίπτερα...

26/9/2023
Ρε αυτό που έχει γίνει μόδα στις ειδησεογραφικές εκπομπές να κάθονται οι καλεσμένοι, και οι τηλεπαρουσιαστές να έρχονται μετά απ’ αυτούς, περπατώντας στο στούντιο, δεν σας φαίνεται και ασεβές προς τους καλεσμένους και γελοίο;
Το ορθό δεν είναι ο οικοδεσπότης να περιμένει τον καλεσμένο, στη θέση του και να σηκώνεται κιόλας να τον χαιρετίσει (λέμε τώρα); Αυτοί οι αγροίκοι έχουν ανατρέψει τελείως τα στοιχειώδη του σαβουάρ βιβρ.
Αμ το άλλο δεν είναι γελοίο, να λένε κάποιοι όρθιοι τις ειδήσεις;
Γενικώς παίζει πολλή ορθοστασία, στο στυλ είμαστε έτοιμοι και εν κινήσει, για να μη χάσουμε την είδηση και να προλάβουμε πρώτοι να σας ενημερώσουμε...
Και... σανότερα στους ανθυποτίποτες...

25/9/2023
Ας πει κάποιος του τσαρλατάνου πως όποιος επιζητεί το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας δεν σημαίνει ότι είναι άθεος, μη χριστιανός κ.λπ. Απλά σκέφτεται πως κάποια στιγμή πρέπει να μπει τέλος στην τουρκοκρατία...

25/9/2023
Οι εξελίξεις στο Σύριζα και γενικότερα στο δικό μας πολιτικό σκηνικό δεν θα πρέπει, σαν γραφιάδες, να μας αφήσουν ανεπηρέαστους.
Πρέπει να πιάσουμε το νήμα από παλιά, για να δούμε πώς συμπεριφέρονται οι Ελληνοαμερικάνοι και πόσο έχουν συμβάλλει, από την μεριά τους, στην έκρηξη της λεγόμενης ποπ κουλτούρας.

Κοιτάτε πίσω, την ιστορία, για να μάθετε και να εξηγήσετε το τώρα... Είναι ο μόνος σίγουρος και οπωσδήποτε ελκυστικός δρόμος.

25/9/2023
>>Κούλογλου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα τελείωσε -Μετεξελίχθηκε από ροκ συγκρότημα σε ελαφρύ ποπ<<
Βλάκες και άσχετοι με τα μουσικά, όπως πάντα. Στο μυαλό τους το ροκ είναι συνυφασμένο μόνο με τους Led Zeppellin και τους Rolling Stones, αγνοώντας πως υπάρχει και το soft rock, με τα καλύτερα τραγούδια απ’ αυτό το στυλ να είναι εφάμιλλα όλων των υπολοίπων rock genres. Και φυσικά «ελαφρύ ποπ» δεν υπάρχει, υπάρχει όμως pop rock.
Ο Σύριζα δεν περιγράφεται με μουσικούς όρους, δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις (αφήστε τη μουσική εκεί όπου είναι), παρά μόνο με πολιτικούς. Και τι ήταν ο Σύριζα το ξέρουμε από την εποχή του ΚΚΕ εσωτ. Μην τα ξαναπιάσουμε από την αρχή, γιατί θα ξαναστενοχωρηθούμε πρωί-πρωί Δευτέρα...

24/9/2023
Λοιπόν φίλες και φίλοι. Κατηγορήθηκα ότι ασχολούμαι με τον Κασσελάκη (με ενδιαφέρει η περίπτωσή του ως ατομικό φαινόμενο και το πώς αντανακλά στην κοινωνία, γι’ αυτό ασχολούμαι) και πως ρίχνω εκεί τους προβολείς μου, αφήνοντας σε πίσω πλάνο τα μουσικά και τα λοιπά. Ουδέν αναληθέστερον τούτου!
Διαβάστε λοιπόν τι έγραψα σήμερα για το Ελεύθερο Θέατρο, για την ιστορική παράστασή του «...Και Συ Χτενίζεσαι», που ανέβηκε στο Άλσος Παγκρατίου, πριν από 50 χρόνια και δείτε πώς ανακατεύεται μέσα και η τέχνη, και το τραγούδι, και η πολιτική, και η κοινωνία και άλλα διάφορα.
Και μην νομίζετε ότι αυτά τα κείμενα γράφονται με την ευκολία, που κάνουμε τα ποστ στο facebook… Έχουμε επενδύσει χρόνια, δεκαετίες σ’ αυτά τα θέματα, για να μπορείτε να διαβάσετε κάτι, που δεν θα το διαβάσετε πουθενά αλλού.
https://www.lifo.gr/culture/theatro/kai-sy-htenizesai-i-istoriki-theatriki-parastasi-toy-eleytheroy-theatroy-apo-1973

24/9/2023
Φοβερή η αντιμετώπιση του Κασσελάκη έναντι της Ελένης Λουκά. Ούτε κράξιμο, ούτε έβαλε μπράβους να την απομακρύνουν, ούτε την αντιμετώπισε αφ' υψηλού. Μπράβo του!
[δεν θέλω να σκεφτώ την αντίδραση του πορφυρογέννητου, σε ανάλογη περίπτωση]

TRAPEZE το νέο σχήμα του ντράμερ Peter Orins

Η Circum-Disc, το label του ντράμερ Peter Orins, υπάρχει από το 2004, έχοντας κυκλοφορήσει έως τις μέρες μας καμιά εκατοσταριά δίσκους – δεν τους λες και λίγους. Ένα από τα πιο πρόσφατα CD τής γαλλικής εταιρείας είναι και το “Level Crossing” (2023) των Trapeze, ενός αυτοσχεδιαστικού κουαρτέτου, το οποίο αποτελούν η Sakina Abdou σαξόφωνα, ο Matthias Müller τρομπόνι, ο Joke Lanz turntables και ο Peter Orins ντραμς.

Οι μουσικοί αυτοί δεν είναι άγνωστοι, φυσικά, στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Κατ’ αρχάς τον γάλλο ντράμερ Peter Orins τον ξέρουμε βασικά μέσω των Kaze (με Christian Pruvost, Natsuki Tamura και Satoko Fujii), ενώ εσχάτως γράψαμε (30 Απρ. 2023) και για το συνεργατικό CD του “Dead Dead Gang” (με Maryline Pruvost, Barbara Dang και Gordon Pym). Ο Matthias Müller μας είναι γνωστός ως μέλος της Satoko Fujii Orchestra Berlin (εκεί και ο Peter Orins), η Γαλλίδα Sakina Abdou έχει βρεθεί στο πάλκο με Satoko Fujii, Art Zoyd κ.ά., έχοντας παρουσίες στα σχήματα Adoct, Bi-Ki?, Eliogabal, Red Desert Orchestra και Vazytouille, με τον Joke Lanz να συμμετέχει ως χειριστής ηλεκτρονικών σε ποικίλα projects (έχοντας εμφανισθεί ακόμη και με τον Peter Kowald).
Λέμε λοιπόν για τέσσερις μουσικούς, που διαθέτουν περγαμηνές στο χώρο της improvised music – κάτι που φαίνεται, σε κάθε περίπτωση, ενόσω ακούς το “Level Crossing”.
Trapeze λοιπόν το σχήμα και έξι κομμάτια στο CD τους (με το all-paper gatefold cover), που αναπτύσσονται σε διάρκειες από πέντε λεπτά έως και δεκαπέντε.
Τα κομμάτια είναι ηχογραφημένα τον Δεκέμβριο του 2022 στις πόλεις Lille και Ronchin της Γαλλίας (η Ronchin ανήκει στην μητροπολιτική Lille) έχοντας τον τρόπο να σε αποζημιώνουν.
Ιδίως το 7λεπτο “Driving lesson”, με την τέλεια συντονισμένη δυναμική εξέλιξη και τα συνεχή εφφέ και τα κόλπα, και ακόμη το 15λεπτο “A new bike by parcel”, που περιδιαβαίνει χώρους χαμηλής έντασης στην αρχή, αλλά καλυμμένους συνεχώς με παραδοξότητες (τα παιξίματα με τις τάπες στο σαξόφωνο, μαζί με τα πνιχτά φυσήματα και όλα τα άλλα ανεξιχνίαστα εφφέ προσδίδουν στο κομμάτι μια ριζοσπαστική αίσθηση), πριν την τελική διαμόρφωση, εκεί όπου σαξόφωνο, τρομπόνι, ντραμς και εφφέ τα δίνουν όλα, συντονισμένα σ’ ένα εκρηκτικό πλαίσιο.
Επαφή: www.circum-disc.com

SARA SERPA & ANDRÉ MATOS νυχτοπούλια

Μετά από επτά χρόνια το ζεύγος και στην ζωή Sara Serpa-André Matos επανέρχεται στην δισκογραφία μ’ ένα καινούριο άλμπουμ. “Night Birds” [Robalo Music, 2023] αποκαλείται αυτό, προσφέροντας δώδεκα tracks – σχεδόν όλα συνθέσεις της Serpa ή του Matos ή και των δυο μαζί (ταυτοχρόνως), τη εξαιρέσει του “Bagatelle, op.6: Lento” του Béla Bartók, που κλείνει τον δίσκο.
Για τα προηγούμενα δύο άλμπουμ των Serpa-Matos, του “All the Dreams” [Sunnyside Communications, 2016] και του “Primavera” [Inner Circle Music, 2014], είχαμε γράψει παλαιά στο blog, κι εκεί είχαμε τονίσει τις ιδιαιτερότητες των μουσικών τους, που δανείζονταν και από το «ευρωπαϊκό πνεύμα», και από το folk, και βεβαίως από την jazz και τον αυτοσχεδιασμό, την avant-garde, την «βραζιλοπρέπεια» κ.λπ.

Στοιχεία από τα περισσότερα προαναφερόμενα υπάρχουν καταγραμμένα και εδώ, οπότε το “Night Birds” ακούγεται και σαν συνέχεια των παλαιότερων CDs ή καλύτερα σαν μια επέκτασή τους.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως σε τούτο τον δίσκο η Sara Serpa (φωνή) και ο André Matos (ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, μπάσο, κρουστά) συνοδεύονται από κάμποσους ακόμη μουσικούς, που προσδίδουν κι άλλες παραμέτρους στο άκουσμα (με τα παιξίματά τους). Αυτοί είναι οι: Dov Manski πιάνο, σύνθια, João Pereira ντραμς, Sofia Jernberg φωνή, Okkyung Lee τσέλο και Lourenço φωνή.
Το άκουσμα διαθέτει πολλά λυρικά και folk / ακουστικά στοιχεία, και κομμάτια σαν το “Carlos” ή το “Bergman’s island”, για παράδειγμα, ακούγονται εντελώς μαγικά και γιατί όχι και πρωτότυπα στ’ αυτιά μου (κάπως σαν βραζιλιάνικο πειραματικό folk από τα seventies).
Φυσικά και τα περισσότερο improv και «δύσκολα» tracks, όπως είναι το “Family” (με την συμμετοχή και του μικρού αγοριού των δύο, του Lourenço) ή το “Degrowth” με το τσέλο της Okkyung Lee να διαπερνά το κομμάτι με συνεχείς ατασθαλίες, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ενώ άλλα, σαν το “Counting”, είναι πιο κοντά στις σύγχρονες τζαζ-βοκαλιστικές απαιτήσεις (με τους κιθαρισμούς του Matos να κρατούν αμείωτο την προσοχή μας).
Γενικώς, το “Night Birds” είναι ένα πολυστυλιστικό CD, που το διαπνέει, όμως, μια συνέπεια, όπως κι ένα αδιαμφισβήτητο παικτικό και αισθητικό κύρος. (Δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς, εξάλλου).
Επαφή: www.saraserpa.com

«... Και Συ Χτενίζεσαι»: η ιστορική θεατρική παράσταση του Ελεύθερου Θεάτρου από το 1973 – oι παραστάσεις, στο Άλσος Παγκρατίου, θα ολοκληρώνονταν τέτοιες μέρες πριν από 50 χρόνια

Το 1973 ήταν μια πολύ σημαδιακή χρονιά για την σύγχρονη ελληνική ιστορία – με τις Τέχνες και τα Γράμματα να γνωρίζουν μιαν έκρηξη δημιουργικότητας, στην οποία έδινε φτερά η περιρρέουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση.
Το τρίπτυχο τέχνη-κοινωνία-πολιτική δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο σφιχτά δεμένο, αφού οποιοδήποτε καλλιτεχνικό γεγονός, ελαφρό ή σοβαρό, λογιζόταν ως πολιτική πράξη. Ακόμη και η απλή ακρόαση ενός δίσκου, η συμμετοχή στην προβολή μιας ταινίας ή η παρουσία σε μια μπουάτ της Πλάκας, αποκτούσε αίφνης άλλες διαστάσεις. Συνδεόταν με κάτι που κυοφορούσε την αλλαγή και την ανατροπή.
Η σταδιακή φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος είχε αποκαλύψει νέες καλλιτεχνικές δυνάμεις, που μπορούσαν πλέον να εκφραστούν αρτιότερα, όχι άρτια, με κάποια μεγαλύτερη ελευθερία, όχι ελεύθερα, προτείνοντας έργα, παραστάσεις, δίσκους, ταινίες κ.λπ., που θα άφηναν εποχή.
Μάλιστα αυτή η έξαρση δεν πτοήθηκε ούτε από τη νέα σκληρότερη χούντα, που θα ακολουθούσε τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του ’73, καθώς το ποτάμι δεν είχε πλέον επιστροφή, με τα κοινωνικοπολιτικά και καλλιτεχνικά ζητήματα να απασχολούν τους πάντες και τα πάντα και τον χειμώνα του 1973-74 (και τούτο ασχέτως των όποιων λογοκριτικών επεμβάσεων).
Το θέατρο ήταν μπροστά σ’ αυτή την καλλιτεχνική έκρηξη και έργα-παραστάσεις όπως τα «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» (Θέατρο Αθήναιον) του θιάσου Τζένης Καρέζη-Κώστα Καζάκου, «Ουστ...» του Πειραματικού Θεάτρου της Μαριέττας Ριάλδη, «Άσμα για το Σκιάχτρο της Λουσιτανίας» του Peter Weiss (Θέατρο Στοά) και «Οι Κλειδοκράτορες» του Milan Kundera (Θέατρο Άλφα / Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο των Στέφανου Ληναίου-Έλλης Φωτίου) έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη σαν πράξεις αντίστασης, έναντι του καταπιεστικού καθεστώτος. Μεταξύ αυτών των έργων ξεχωριστή θέση κατέχει και η μοντέρνα επιθεώρηση «... Και Συ Χτενίζεσαι», που ανεβαίνει από το Ελεύθερο Θέατρο, στο Άλσος Παγκρατίου, στις 14 Ιουνίου 1973.

Το Ελεύθερο Θέατρο είχε δημιουργηθεί τον Ιούνιο του 1970 από σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, για να παρουσιαστεί, κατά πρώτον, με το έργο «Η Όπερα του Ζητιάνου» (The Beggar’s Opera) του John Gay (σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη), τον Σεπτέμβριο του ’70, στο Θέατρο Βέμπο, να συνεχίσει με το έργο «Η Ιστορία του Αλή Ρέτζο» του Πέτρου Μάρκαρη, το Πάσχα του ’71 στο Θέατρο Καλουτά, ανεβάζοντας στη συνέχεια μονόπρακτα του Bertold Brecht στο Ινστιτούτο Γκαίτε (1972) και συμμετέχοντας στον «Πινόκιο» (1972) του Carlo Collodi, που θα ανέβαινε από τον Παιδικό Θίασο των Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου.
Εκείνη την εποχή (αρχές ’72) μέλη του Ελεύθερου Θεάτρου ήταν οι: Αντώνης Αντωνίου, Κώστας Αρζόγλου, Σπύρος Βραχωρίτης, Δημήτρης Καμπερίδης, Ερμής Κασάπης, Γιώργος Κοτανίδης, Αγγελική Κυριαζάκη, Γιάννης Λεκκός, Υβόννη Μαλτέζου, Λίλα Μαράκα, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Γιώργος Παπαδάκης, Γιώργος Σαμπάνης, Χριστίνα Σιμοπούλου, Νίκος Σκυλοδήμος, Λάμπρος Τσάγκας, Σταμάτης Φασουλής και Μηνάς Χατζησάββας.
Το έργο που βγάζει την ομάδα, ή και κολεκτίβα αν θέλετε, μεμιάς στην επιφάνεια ήταν η «Ιστορία του Αλή Ρέτζο». Όπως διαβάζουμε στο περιοδικό «Θεατρικά» (τεύχος #2, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1972):
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/kai-sy-htenizesai-i-istoriki-theatriki-parastasi-toy-eleytheroy-theatroy-apo-1973

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 536

23/9/2023
Παρακολουθώ κι εγώ αυτές τις τελευταίες παρουσίες της Αχτσιόγλου στην τιβί και ακούγοντάς την πλήττω. Πλήττω θανάσιμα. Πλήττω κατ’ αρχάς από τον παντελώς αδιάφορο πολιτικά και αισθητικά δικηγορίστικο λόγο της.
Το ότι είναι νομικός, εννοώ, κάνει κρα, αφού όσο την ακούς νομίζεις ότι αγορεύει σε δικαστήριο, επιχειρώντας να κατατροπώσει τον αντίπαλο με επιχειρήματα δίκην κενοσοφιών.
Όσα λέει, θέλω να πω, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Εν αντιθέσει με τον Κασσελάκη, που επίσης δεν λέει τίποτα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να πει κάτι, θέλοντας μόνο να δείξει.
Ο κόσμος έχει σκυλοβαρεθεί και τον ξύλινο λόγο και τις σκιαμαχίες, ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που, στην πράξη, διαφέρουν ελάχιστα, που υλοποιούν γραμμές που έρχονται απ’ έξω, και που έχουν αγγαρέψει τους δικηγόρους τους να πλάσουν μία ψεύτικη πραγματικότητα, προκειμένου να κάνουν το πόπολο να πιστέψει ότι ο σύριζα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη ΝΔ (και τούμπαλιν).
Ο Κασσελάκης είναι μαθηματικός, άρα, και εξ αρχής, όχι τόσο ευεπίφορος στον ασύστολο βερμπαλισμό και την κενολογία, και γι’ αυτό θα είναι μάλλον κακός πελάτης των... βοθροκάναλων της διαπλοκής.
Περαιτέρω είναι έξυπνος και φαίνεται πως έχει αντιληφθεί ότι τα πολιτικά προγράμματα δεν σημαίνουν πλέον τίποτα, αφού βρίσκεις κιλά από δαύτα μέσω ChatGPT, οπότε το ζήτημα το εξαντλεί μόνο στην εικόνα – και πάνω εκεί δίνει τη μάχη του.
Στο τέλος, και επί της ουσίας, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο –ok–, αλλά τουλάχιστον ο Κάσσελ δεν σου τρώει τον πολύτιμο χρόνο σου, με τα ολιγόλεπτα βιντεάκια του, ενώ μοιάζει να είναι και πιο αληθινός.

Εν αντιθέσει με την απάνθρωπη, στρογγυλεμένη και ραφιναρισμένη λογοδιάρροια της Αχτσιόγλου, που σ’ έχει ξεψυχήσει από το πρώτο λεπτό.

23/9/2023
Κακώς δεν βγαίνει ο Κασσελάκης στον ογκόλιθο της δημοσιογραφίας Αυτιά, για να παραπονεθεί για τη σύνταξη της γιαγιάς του...

23/9/2023
Ο Χατζηλάουλάου... έκλαιγε χθες, γιατί από το στρατόπεδο Κασσελάκη πάνε μόνον οι διάφοροι που τον υποστηρίζουν στα τηλεοπτικά πάνελ (ο Γιώργος Τσίπρας, ο ναύαρχος) και όχι ο ίδιος ο Κάσσελ. Και πως έχει πάρει τρεις φορές τηλ. στο γραφείο του –έτσι είπε– και ότι του λένε από ’κει πως ο Κάσσελ είναι σε περιοδεία, δεν προλαβαίνει κτλ.
Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι που δεν βγαίνει ο Κάσσελ στην τηλεόραση. Ίσως δεν νοιώθει έτοιμος, ίσως φοβάται μην τον στριμώξουν (όπως λέει ο κόσμος), αλλά αν είναι γιατί σιχαίνεται το δημοσιογραφικό πολτό της τηλεόρασης, εκείνον που έχει συμβάλλει με νύχια και με δόντια στην καταστροφή και τη διάλυση της χώρας την τελευταία 13ετία εγώ του βγάζω το καπέλο.
Εν τω μεταξύ οι πρωινάδες κάνουνε χρυσές δουλειές με Κασσελάκη. Τον παίζουνε συνέχεια (πότε με τους καφέδες, πότε με τα γυμανστήρια, πότε με τους σκύλους) κι έχουνε ανεβάσει κατακόρυφα τα νούμερα, με τους «σοβαρούς» της δημοσιογραφίας, το βράδυ, στα δελτία, να αναγκάζονται να παίζουν και να ξαναπαίζουν μόνο τα βίντεό του, που εκείνος έχει ετοιμάσει, δίχως τον ίδιον στα πάνελ.
Αυτό είναι πρωτοφανές. Να κάνει κάποιος προεκλογική εκστρατεία, να είναι παντού στα κανάλια, αλλά με την εικόνα που εκείνος θέλει να δώσει στον κόσμο, και όχι μ’ εκείνη που θέλουν να του αποσπάσουν τα μίντια.
Όπως πρωτοφανές είναι και το κλ@σιμο, για όποιους λόγους γίνεται, στην κατεστημένη δημοσιογραφία... και πολύ το χαίρομαι αυτό το τελευταίο Και θα το χαίρομαι για όσο διαρκέσει.

22/9/2023
Ό,τι και να βγει από τα εσωκομματικά του σύριζα εκείνο που με καίει αληθινά, και σε σχέση με τα πολιτικά πάντα, είναι αυτό το γελοίο μόρφωμα που αποκαλείται πασόκ κάπως να γίνει και να διαλυθεί.

22/9/2023

21/9/2023
Πολύ μεγάλη στιγμή της ελληνικής ποπ...
https://www.youtube.com/watch?v=6Dw2jqu387o

21/9/2023
Ρε πάρτε το χαμπάρι. Ο Κάσσελ εκφράζει το νέο, την εικόνα, το image, όχι την πολιτική. Ο κόσμος έχει βαρεθεί και την πολιτική και τους πολιτικούς – και τους θεωρεί όλους ίδιους, υπηρέτες και ανίκανους.
Και τον Μητσοτάκη τον ψήφισε με τελείως ευτελή κριτήρια. Επειδή του έβαλε πέντε δίφραγκα στην τσέπη (με τα pass και όλες αυτές τις ιστορίες). Όταν θα του τα πάρει (και τώρα του τα παίρνει λόγω της συγκλονιστικής ακρίβειας) θα ψηφίσει κάποιον άλλον, που θα υποσχεθεί ότι θα του τα ξαναδώσει.
Η σύγχρονη αριστερά, αυτή τέλος πάντων που εκπροσωπούν οι συριζαίοι, είναι για γέλια και σ’ αυτήν οφείλεται η... μεταπολιτική, όπως την λένε. Αυτή την προκάλεσε, ως πατερίτσα, υποχείριο και τζουτζές της δεξιάς και της πολιτικής που κατεβάζουνε οι τράπεζες και οι αγορές.
Οι Ιταλοί αυτό το καταλάβανε από νωρίς, με τους περιβόητους "ιστορικούς συμβιβασμούς" (της πλάκας) και γι’ αυτό ψηφίζουν από δεκαετίες πορνοστάρ, καναλάρχες, γελωτοποιούς, άτομα από το πουθενά και πάει λέγοντας...
Όποιος μιλάει σήμερα, από τα λεγόμενα αστικά κόμματα, για πολιτική κοροϊδεύει τον κόσμο. Γι’ αυτό και η Αχτσιόγλου δεν θα έχει καμία τύχη, είτε χάσει είτε κερδίσει.
Ο κόσμος τα έχει βαρεθεί αυτά – προγράμματα και τρίχες κατσαρές. Θυμάται και το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και βάζει τα γέλια. Οι πολιτικές είναι συγκεκριμένες και όλοι θα τις ακολουθήσουνε, σημείο προς σημείο, θέλουν δε θέλουν.
Ο Κάσσελ είναι έξυπνος και μάγκας κι έχει πιάσει το νόημα. Και το έχουν πιάσει και όσοι τον υποστηρίζουν. Το σύνθημα, δε, που έριξε κατά του Μητσοτάκη είναι το μόνο που έχει νόημα και κάνει γκελ. Και ο κόσμος το έχει αρπάξει, και γι’ αυτό είναι μαζί του.
Αν προκηρύσσονταν τώρα εκλογές θα γινόταν ντέρμπι και σε λίγο καιρό ο «αμερικάνος» θα έχει πάρει «κεφάλι».
Και αφήστε το Φίλη και την Αχτσιόγλου να καταρτίζουνε προγράμματα (σε συνεννόηση πάντα με τους Τόμσεν, Λαγκάρντ και Σόιμπλε της νέας εποχής).

21/9/2023
Η κορυφαία γυναικεία πολιτική προσωπικότητα, που έχει περάσει από τη χώρα, υπήρξε / είναι η Αλέκα Παπαρήγα.

Και δεν μιλάω με όρους πολιτικούς (αν συμφωνούσα, δηλαδή, με όσα πίστευε ή όχι). Μιλάω, για τη συνολική δημόσια εικόνα της και το πώς την διαχειρίστηκε μέσα στα χρόνια. Όποιος-όποια έχει παρακολουθήσει τη διαδρομή της από τις αρχές των 90s καταλαβαίνει τι θέλω να πω...
Δεν πρόκειται να εξηγήσω κάτι περισσότερο.

21/9/2023
«Όπως σωστά η Έφη κι εμείς...»
[Νίκος Φίλης χθες στο Κόντρα]
[O Φίλης θα ψηφίσει Αχτσιόγλου. Θέλω να πιστεύω πως η Αχτσιόγλου δεν θα το μετρήσει καθόλου αυτό και πως θα δείξει την ίδια συνέπεια και ως προς τον Φίλη, που την αποκάλεσε δημοσίως «Έφη»]

21/9/2023
>>Έφη Αχτσιόγλου στη LIFO: «Από τη μεριά του συνυποψηφίου μου δεν βλέπω κανένα σαφές πρόγραμμα - μόνο συνθήματα»<<
Τι πρόγραμμα να δεις; Το πρόγραμμα είναι ίδιο με το δικό σου. Ολόιδιο. Φωτοτυπία. Κι έχει και δύο υδατογράφηματα σε όλες τις σελίδες του...

21/9/2023
Το νέο τεύχος του ηχο-μουσικού περιοδικού YELLOW BOX στα περίπτερα...

20/9/2023
Είναι πολλοί που σου λένε ότι ακούνε έιτις και δεν ξέρουν ότι υπήρχαν και τέτοια έιτις...
https://www.youtube.com/watch?v=r1vQLqUsjA4

20/9/2023
Αν η Αλέκα Παπαρήγα ήταν η τελευταία πολιτικός, που άκουσα επί τούτου ζωντανά ομιλία της (έχω ακούσει και τον Κουτσούμπα, αλλά από σπόντα), ο Αλαβάνος ήταν ο προτελευταίος...

20/9/2023
>>Μητσοτάκης: Προνοιακά επιδόματα μόνο μέσω πιστωτικών καρτών<<
Τα 2-3 κατοστάρικα, που μπορεί να δίνουν σε ΑΜΕΑ, θα τα δίνουν τώρα με διατακτικές – για να χτυπήσουν λέει τη φοροδιαφυγή (εδώ γελάμε).
Θα σου λένε δηλαδή πήγαινε με την προπληρωμένη κάρτα σε συγκεκριμένα μαγαζιά (γιατί και τα μαγαζιά θα τα επιλέγουν... αλυσίδες κ.λπ.), για να ψωνίσεις. Χρήμα κανονικό τέρμα. Είναι προαπαιτούμενο λέει του Ταμείου Ανάκαμψης...
Πες τίποτε ρε Κασσελάκη γι’ αυτά τα απάνθρωπα μικρά, τα καθημερινά, γιατί για τα μεγάλα ξέρουμε τι θα κάνετε όλοι...

20/9/2023
>>Αναλυτικά τα αποτελέσματα στα Σφακιά: Κασσελάκης 161, Αχτσιόγλου 2, Παππάς 3, Τσακαλώτος 3<< 

Σατραπεία...

19/9/2023
Περίσσεψε από το άρθρο για τα "ελαφρολαϊκά". Γιώργαρος... με τα χαϊμαλιά να κρέμονται μέχρι τους βουβώνες...

19/9/2023

>>Οι Πανθέοι: Τι είναι αυτή η νέα σειρά για την οποία μιλούν όλοι -Επιστρέφει απόψε μετά από... 47 χρόνια<<
Περιμένω να επιστρέψει και «Ο Παράξενος Ταξιδιώτης» και «Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο»...

19/9/2023
Ο Κασσελάκης στο συνέδριο θα πρέπει να προτείνει να αλλάξει και ο τίτλος του κόμματος. Φτάνει πια η κοροϊδία της "ριζοσπαστικής αριστεράς", που διαπραγματεύτηκε και ψήφισε μνημόνια.