ARVE HENRIKSEN / TRYGVE SEIM / ANDERS JORMIN / MARKKU OUNASKARI τέσσερις σκανδιναυοί σ’ ένα νέο ECM-άλμπουμ

Αυτοί οι τέσσερις σκανδιναυοί μουσικοί, ο τρομπετίστας Arve Henriksen (χειρίζεται και ηλεκτρονικά), ο σοπρανίστας-τενορίστας Trygve Seim, ο κοντραμπασίστας Anders Jormin και ο ντράμερ Markku Ounaskari, μπορεί να μην είχαν δισκογραφήσει, έως εσχάτως, και οι τέσσερις μαζί, όμως, ως μονάδες, είναι πασίγνωστοι μέσα στο ECM-πλαίσιο. Οπότε... αυτήν ακριβώς την ιστορία και την εμπειρία τους κουβαλούν και στο “Arcanum” [ECM Records / AN Music, 2025], το πολύ πρόσφατο κοινό άλμπουμ τους, που ηχογραφήθηκε στην Κοπεγχάγη, τον Μάρτιο του ’23.

Μουσικοί με μεγάλη πορεία, μέσα κι έξω από τη γερμανική εταιρεία, και με μια πληθώρα από αξιόλογα άλμπουμ να κοσμούν το βιογραφικό τους, οι Henriksen, Seim, Jormin και Ounaskari, παρουσιάζουν στο “Arcanum” δέκα έξι μικρής και μέσης διάρκειας tracks, εν πολλοίς πρωτότυπα, υπό την έννοια πως τα δεκατέσσερα είναι originals, ενώ υπάρχουν και δύο διασκευές – η πρώτη σ’ ένα παραδοσιακό από την Φινλανδία και η δεύτερη στο “What reason could I give” του Ornette Coleman.
Οι λυρικοί τόνοι, οι χαμηλόφωνες οργανικές «ομιλίες» και «συνομιλίες», οι «θαμπές» μελωδίες, τα αργά tempi, και μαζί μ’ αυτά μια διάθεση νωχελικά εξερευνητική, που διατηρεί αυτή την τυπική περιβαλλοντική αφήγηση της βορειοευρωπαϊκής σκηνής είναι εκείνα που χαρακτηρίζουν το “Arcanum” – ένα άλμπουμ ήσυχο και στοχαστικό, πλήρως εναρμονισμένο με τον «ήχο της ECM».

ERKKI-SVEN TÜÜR σύγχρονη συμφωνική

Ο Erkki-Sven Τüür (γενν. 1959) είναι ένας εσθονός συνθέτης, με μεγάλη πορεία στις ECM New Series (AN Music). Εμφανίστηκε εκεί για πρώτη φορά το 1996, με το άλμπουμ του “Crystallisatio”, ηχογραφώντας σε σταθερή βάση όλες τις επόμενες δεκαετίες.

Το πρόσφατο “Aeris” (2025) είναι το ένατο άλμπουμ του, για την παράλληλη ετικέτα της ECM (την contemporary, avant, classic κ.λπ.), περιλαμβάνει τρία έργα του –το “Phantasma” (2018) για ορχήστρα, την “Symphony No.10 ÆRIS” (2021) για κουαρτέτο κόρνων και ορχήστρα και το “De Profundis” (2013) για ορχήστρα– και είναι ηχογραφημένο στο Estonian Concert Hall του Tallinn, τον Σεπτέμβριο του 2022. Στην ηχογράφηση συμμετέχουν η Estonian National Symphony Orchestra, υπό τον Olari Elts και το τετραμελές German Hornsound.
Το μεσαίο έργο, που διαρκεί περί τη μισή ώρα και που δίνει και τον τίτλο στον δίσκο, κυριαρχεί οπωσδήποτε, φανερώνοντας μάλλον με τον πληρέστερο τρόπο την συμφωνική γραφή του Erkki-Sven Τüür, που εδώ διαρρηγνύεται από την σθεναρή παρουσία του κουαρτέτου γαλλικών κόρνων.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 650

10/7/2025
Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του '60 (μία αντι-ανάγνωση) [Όγδοο, 2025].
[από το οπισθόφυλλο]

9/7/2025
Όσα αναφέρονται για τον Διονύση Σαββόπουλο και τα Μπουρμπούλια του στο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] δεν θα τα βρείτε σε κανένα άλλο βιβλίο...

9/7/2025
Για μένα ο Τσίπρας έκανε μεγαλύτερο κακό στην Αριστερά και στις ιδέες της Αριστεράς απ’ όσο έκανε ο Σκόμπι το ’44 και η χούντα το ’73, όταν μπήκε στο Πολυτεχνείο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Εννοώ πως αυτά είναι ζητήματα των ιστορικών και των μελετητών και πως δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα του κόσμου.
Επίσης όλη η κουβέντα γύρω από το 2015 δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, επειδή όλα είναι προφανή. Είναι προφανές θέλω να πω γιατί έγινε το δημοψήφισμα, είναι προφανές το τι σήμαινε το θηριώδες ΟΧΙ του κόσμου, που άγγιζε στην πράξη το 70%, ανεξάρτητα από το τι έγραφε το ψηφοδέλτιο, όπως είναι προφανές και το τι έπραξε ο Τσίπρας αμέσως μετά. Θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι... τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.
Αν ο Τσίπρας θέλει να επιστρέψει λοιπόν, ας επιστρέψει. Εξάλλου, τίποτα άλλο δεν έχει να προτείνει το βαλτωμένο πολιτικό σύστημα. Πρέπει, όμως, να κάνει δύο πράματα πριν.
Να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, για το μεγαλύτερο έγκλημα της θητείας του. Την παράδοση της ΔΕΗ και του αγαθού της ενέργειας στα πιο αδηφάγα ιδιωτικά συμφέροντα, και να πει τι σκοπεύει να κάνει επ’ αυτού. Αν έχει διάθεση δηλαδή να επανορθώσει σ’ ένα βαθμό, και σε ποιον, το καθημερινό κακό που έκανε στην κοινωνία – στον απλό άνθρωπο και τις επιχειρήσεις, που γονατίζουν μέρα με τη μέρα από τους δολοφονικούς λογαριασμούς.
Κι έπειτα να μας εξηγήσει μ’ έναν πειστικό τρόπο γιατί μάζεψε 37 δις ευρώ, για να εξευμενίσει τους τοκογλύφους (τα «γεμάτα ταμεία» που λέει), και γιατί δεν προτίμησε να χτίσει και να εξοπλίσει πέντε μεγάλα καινούρια νοσοκομεία ας πούμε (να πηγαίνει ο κόσμος να κοιτάζεται τζάμπα, ή με συμβολικά ποσά) κι ας άφηνε 27 δις στα ταμεία.
Χρειάζονται απαντήσεις και στα δύο αυτά, όχι σούξου μούξου, εν σχέσει και με την όποια ενδεχόμενη επαναδραστηριοποίησή του.

9/7/2025
>>Και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία δεν άφηνε τους πιτσιρικάδες να χορέψουν (τον καθένα που σηκωνόταν, τον πλάκωνε και τον χτυπούσε) έγινε το σώσε από πλευράς κερκίδας<<
(άλλα δείχνει η φωτογραφία...)
>>Και με το που γίνεται αυτό (...) το πιάνουν το κοριτσάκι δύο χωροφύλακες από τα μαλλιά και το σηκώσανε επάνω, το χτυπάγανε, του πήρανε τα λουλούδια, τα πετάξανε κάτω και τα πατήσανε.<<

Έχουν ειπωθεί απίστευτα πράματα για τη συναυλία των Rolling Stones στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στις 17 Απριλίου 1967.
Αν θέλετε λοιπόν να διαβάσετε κάτι μετρημένο και σοβαρό για το συγκεκριμένο γεγονός, η σημασία του οποίου έχει εντελώς διαστρεβλωθεί από τους «άσχετους του ροκ», σας προτείνω το νέο βιβλίο μου «ΡΟΚ, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΜΑΚΡΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '60 (ΜΙΑ ΑΝΤΙ-ΑΝΑΓΝΩΣΗ)», που τώρα κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από το Όγδοο.
[Ας πούμε μια πολύ σοβαρή διαστρέβλωση που προωθείται είναι η χρησιμοποίηση των μικρο-επεισοδίων της συναυλίας, προκειμένου να αποφανθούν, oι «άσχετοι του ροκ», πως δεν ξαναήρθαν ξένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες στην Ελλάδα μέχρι το 1980... όταν, στην πραγματικότητα, ήρθαν δεκάδες!]

8/7/2025
To άκουσα όταν βγήκε, το καλοκαίρι του '80 και 45 χρόνια μετά εξακολουθώ να το γουστάρω. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τραγούδι, που να με συναρπάζει περισσότερο, άμα το ακούσω σ' ένα μπαρ κάποια ζεστή νύχτα καλοκαιριού...
https://www.youtube.com/watch?v=jMry1Xp8ECk&list=RDjMry1Xp8ECk&start_radio=1

8/7/2025
Το «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] είναι ένα βιβλίο, που αποτελεί επέκταση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024] σε σχέση με το ελληνικό ροκ και σε θέματα, πλέον, πέραν της δισκογραφίας, ενώ δρα συμπεριληπτικά και σε σχέση με το σινεμά και τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], καθότι το νέο βιβλίο ανοίγει με μια ταινία, «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα...» (1979) του Νίκου Νικολαΐδη, και ολοκληρώνεται με μία άλλη ταινία, την «Εκπομπή» (1968) του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Ενδιαμέσως, δε, υπάρχουν αναφορές σε πάμπολλες ταινίες, ελληνικές και ξένες, από το «Φράουλες και Αίμα» (1970) του Στιούαρτ Χάγκμαν και το «Γούντστοκ» (1970) του Μάικλ Ουόντλι, μέχρι τον «Γίγα της Κυψέλης» (1968) του Κώστα Καραγιάννη και τις «Διακοπές στο Βιετνάμ» (1971) του Πάνου Γλυκοφρύδη με τον Θανάση Βέγγο.
Θέλω να πω με αυτά πως το βιβλίο αποτελεί ένα μοναδικό, ένα πολύπλοκο και ατελείωτο trip ανάμεσα σε ροκ γεγονότα και καταστάσεις, που μπορεί να βιωθεί μόνο από εκείνους κι εκείνες που θα το διαβάσουν.

7/7/2025
Εντάξει, εμείς γράφουμε τα βιβλία, ο κόσμος κρίνει, εκτιμάει και αγοράζει, αλλά και οι βιβλιοπώλες; Αυτοί δεν παίζουν, επίσης, ένα μεγάλο ρόλο, καθώς φιλοξενούν τους κόπους μας στα καταστήματά τους;

Κωστής Τσιοπελάκος από τα Τρίκαλα. Οι Τρικαλινοί και οι Τρικαλινές στηρίζουν και το βιβλίο και το βιβλιοπωλείο του Κωστή. Τους ευχαριστώ όλους!

7/7/2025
Το εξώφυλλο του νέου βιβλίου μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60» [Όγδοο, 2025] είναι αλήθεια πως με απασχόλησε πολύ. Τι θα έπρεπε αυτό να δείχνει; Ήταν τόσο μεγάλο το χρονικό εύρος, με το οποίο ασχολιόμουν, καθιστώντας περίπου αδύνατη την εύρεση μιας χαρακτηριστικής εικόνας.
Επειδή, λοιπόν, ο τίτλος του βιβλίου είναι κάπως «βαρύς» και πιθανώς «δυσνόητος» σκέφτηκα πως θα άξιζε να τον επεξηγήσω μέσω μιας εξωφυλλικής παρέμβασης. Και κάπως έτσι σκέφτηκα τα αποκόμματα από τίτλους παλιών περιοδικών, ώστε να γίνει ακόμη πιο σαφές το περιεχόμενό του. Στην πορεία πέρασαν από το μυαλό μου και άλλα θέματα, αλλά το κόνσεπτ των αποκομμάτων έπαιζε συνεχώς χωρίς αντίπαλο.

Αυτούς τους προσεκτικά επιλεγμένους τίτλους ήρθε να τους κάνει εξώφυλλο ο φίλος Κυριάκος Κουτσογιαννόπουλος, ένας από τους καλύτερους γραφίστες μας. Ο Κυριάκος, που είχε μαθητεύσει δίπλα στον Δημήτρη Θ. Αρβανίτη (τον πατριάρχη του ελληνικού μουσικού design και όχι μόνο) έφτιαξε τα 30 (περίπου) τελευταία εξώφυλλα του «Jazz & Τζαζ», συνδέοντας τη δουλειά του με την κορυφαία, για μένα, και το έχω ξαναγράψει αυτό, τελευταία φάση του περιοδικού – όταν το Jazz & Τζαζ «πέταγε» κανονικά, σε εμφάνιση και θεματολογία.
Όπως είπε κι ένας φίλος... θα το αγοράσουμε το νέο βιβλίο σου Φώντα και γιατί το εξώφυλλό του είναι αφίσα...

ALCHEMY SOUND PROJECT jazz με κοινωνικές ρίζες

Το Alchemy Sound Project είναι ένα τζαζ σεπτέτο, στην παρούσα φάση, που αισίως φθάνει στην τέταρτη δουλειά του. [Σημειωτέον πως για τις προηγούμενες τρεις, δηλαδή τις “Afrika Love” (2021), “Adventures in Time and Space” (2018) και “Further Explorations” (2016), υπάρχουν reviews στο blog].

Σ’ αυτό το CD, που αποκαλείται “Under the Surface / performs the music of Sumi Tonooka” [ARC, 2025], μέλη του Alchemy Sound Project είναι η Sumi Tonooka πιάνο, ο Gregg August μπάσο, ο Johnathan Blake ντραμς, η Erica Lindsay τενόρο σαξόφωνο, η Samantha Boshnack τρομπέτα, ο Michael Ventoso τρομπόνι και ο Salim Washington τενόρο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο. Τέσσερις άντρες και τρεις γυναίκες λοιπόν, με την Tonooka να είναι κάπως σαν η leader του σχήματος και η μοναδική συνθέτρια των επτά κομματιών. Όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος του all paper-gatefold (στο σημείωμα της Tonooka):
«Το “Under the Surface” είναι μια σουίτα επτά μερών, εμπνευσμένη από τις ρίζες των δέντρων και τον τρόπο με τον οποίο αυτές συνεργάζονται, ως υπόγεια συστήματα, για να υποστηρίξουν την επιβίωση όλων των υπολοίπων δέντρων, όλων των διαφορετικών ειδών. Αυτό το πολύπλοκο σύστημα ονομάζεται “wood wide web” ή “mycorrhizal network”. Το θεωρώ μια μεταφορά από τη φύση προς την κοινωνία –ανατρέποντας την έννοια της επιβίωσης του ισχυρότερου–, κάτι που πρακτικά σημαίνει πως ο δυνατός προσπαθεί να βοηθήσει τους αδυνάτους και τους κατεστραμμένους, ενθαρρύνοντας μια συλλογική συνεργασία που υποστηρίζει το σύνολο. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι χρειάζονται ο ένας τον άλλον, και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα πρέπει να συνεργάζονται, για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα δέντρα».
Η επικοινωνία αυτή, την οποίαν επικαλείται η Tonooka, καταγράφεται αρχικώς στις συνθέσεις της, και βεβαίως, από ’κει και πέρα, στην πρακτική διευθέτησή τους, μέσω της υποστήριξης που παρέχουν τα μέλη του σεπτέτου. Το αποτέλεσμα ακούγεται, εννοούμε, στα tracks του CD, τα οποία συναποτελούν ένα στέρεο ηχητικό σώμα, με πολλές και ενδιαφέρουσες διακλαδώσεις. Οι επιρροές από ήχους afro-jazz και latin-jazz, όπως και από μουσικούς σαν τον πιανίστα και συνιδρυτή της εταιρείας Strata-East Stanley Cowell (“For Stanley”), οι ποικίλες Ellington-ικές αναφορές και βεβαίως η ελευθερία που παρέχει η ίδια η συνθέτρια στα μέλη του συγκροτήματος, για σολιστικές καταδείξεις, μα και για ομαδικούς ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς, δημιουργούν ένα περιπετειώδες άκουσμα, που κρατά το ενδιαφέρον του ακροατή από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή.
Επαφή: www.sumitonooka.com, https://sumitonooka.bandcamp.com/album/under-the-surface

AMBRE CIEL μια νέα καναδή τραγουδοποιός

Νέο όνομα. Η Ambre Ciel είναι Καναδή από το Μόντρεαλ και σ’ αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ της, που περιλαμβάνει οκτώ δικά της τραγούδια και ορχηστρικά, αποδίδει σε δύο γλώσσες, σε αγγλικά και γαλλικά.

Τα τραγούδια τής Ciel, στο “Still, there is the sea” [Gondwana Records / ΑΝ Music, 2025], δεν είναι τυχαία. Δηλαδή δεν είναι τυχαία η ίδια. Πρόκειται, θέλω να πω, για μια τραγουδοποιό με τεχνικές γνώσεις και με απόψεις – κάτι που φαίνεται και από τον συνθετικό τρόπο της, μα και από τις ενορχηστρωτικές ιδέες, που επιφυλάσσει η ίδια για τα τραγούδια της.
Κατ’ αρχάς η Ciel έχει ωραία φωνή. Παρότι ακούγεται κάπως σαν... θρόισμα έχει ένταση – δεν είναι ξέπνοη (η φωνή της). Έχει επίσης «βάθος» και ωραίους χρωματισμούς. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μία πολύ καλή ερμηνεύτρια. Έπειτα, οι συνθέσεις της είναι ουσιαστικές. Χωρίς να είναι προφανείς δεν είναι δήθεν και περισπούδαστες. Έχουν ροή, μελωδική άνεση, απλότητα και σοβαρότητα μαζί. Δεν είναι ποπ, αλλά δεν απέχουν και πολύ από την εκλεπτυσμένη ποπ καλλιτεχνών της 4AD, ας πούμε, δείχνοντας χαρακτήρα.
Περαιτέρω, έχουμε μια σειρά από ενορχηστρώσεις, που εμπεριέχουν σίγουρα και το κλασικό ποπ στοιχείο – υπό την έννοια πως εδώ ακούμε και πολλά έγχορδα μαζί, τα οποία προσφέρει η FAMES Skopje Studio Orchestra, υπό τον Sasho Tatarchevski, που ακούγεται στα έξι από τα οκτώ tracks του “Still, there is the sea”.
Το ντεμπούτο της Ambre Ciel διαθέτει, σίγουρα, ειδικό βάρος. Το κάπως ambient κλίμα πολλών συνθέσεων δεν είναι τυχαίο ή συμπτωματικό, αλλά βαθιά επεξεργασμένο και ραφιναρισμένο. Τα τραγούδια της, που διαθέτουν επιπλέον υποβλητικά και κάπως haunted στοιχεία, είναι άψογα μέσα στην ιδιαιτερότητά τους, προσδίδοντας στον δίσκο της μια κάπως «κρύα», αλλά, ανά στιγμές, ασυναγώνιστη ομορφιά.

JENS DÜPPE το νέο άλμπουμ του γερμανού τζαζ-ντράμερ

Γερμανός ντράμερ της jazz, που πρωταγωνιστεί στη σκηνή την τελευταία 25ετία, ο Jens Düppe έχει πρόσφατο άλμπουμ που αποκαλείται “ism” ή και “ISM” [Enja, Deutschlandfunk / ΑΝ Music, 2025]. Σ’ αυτό το CD ο Düppe (που εκτός από ντραμς χειρίζεται και ηλεκτρονικά) συνθέτει και τα εννέα tracks που ακούγονται, έχοντας δίπλα του τέσσερις ακόμη μουσικούς, οι οποίοι προσδίδουν στις συνθέσεις του την οριστική μορφή τους. Τα ονόματά τους είναι: Francesco Bearzatti σαξόφωνα, Frederik Köster τρομπέτα, Lars Duppler πιάνο και Christian Ramond μπάσο.

Λέμε λοιπόν για ένα πλήρες κουιντέτο, που κινείται στο αισθητικό περιβάλλον μιας jazz κάπως πνευματικής και κάπως world, έχοντας να προσφέρει αληθινά ενδιαφέροντα tracks. Ένα τέτοιο κι ένα από τα κορυφαία του “ism” είναι το 5λεπτο “Hit it”, μια σύνθεση με έντονο ρυθμικό υπόβαθρο (ξεκινά εξάλλου με ανοιχτό drumming), η οποία, σταδιακώς, αποκτά και άλλα χαρακτηριστικά, μέσω μιας... οριενταλικής μελωδίας. Το ηλεκτρονικό υπόβαθρο, όπως και οι παράλληλες συμβολές σαξοφώνου-τρομπέτας, προσδίδουν στο κομμάτι μια άγρια ομορφιά.
Όμως κάθε track αυτού του άκρως ενδιαφέροντος άλμπουμ έχει κάτι (πολύ) να πει. Να σαν το “Dance of the mamuthones” για παράδειγμα, που δίνει την ευκαιρία στον Düppe να χτίσει μια εντυπωσιακή ρυθμική βάση, πάνω στην οποία έρχονται να συμπλεύσουν μπάσο-σαξ-τρομπέτα ή σαν το αργό-ικετευτικό “Piece for peace”, που δρα χαλαρωτικά, προβάλλοντας την ηρεμία και την ενατένιση – συνθέματα, τέλος πάντων, εντελώς διαφορετικά, που καταγράφουν τις παράλληλες ικανότητες αυτού του κουιντέτου να κινείται σε μια γκάμα αισθητικών περιοχών, με τα ίδια, πάντα, υψηλά αποτελέσματα.

νέοι αξιόλογοι ροκ δίσκοι από Σουηδία, Ελλάδα, Γερμανία, Αυστραλία και Νορβηγία – το ροκ σε όλες τις εκφάνσεις του (progressive, psychedelic, punk rock, metal κ.λπ.) επιμένει να δηλώνει παρόν και σίγουρο

Το ροκ, σε όλες τις αποτυπώσεις του, εξακολουθεί να απασχολεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δισκογραφίας. Κυκλοφορούν συνεχώς άλμπουμ, και σε φυσικές μορφές (βινύλια και CD) και σε ψηφιακές, με τα συγκροτήματα και τους μεμονωμένους τραγουδοποιούς να γνωρίζουν επιτυχία – καθότι υπάρχουν, πάντα και παντού, ήδη διαμορφωμένα «κοινά», που υποδέχονται κάθε νέα και άξια δουλειά όπως τον... παλιό καλό καιρό. Επτά τέτοιους καινούριους ροκ δίσκους, από διαφορετικές περιοχές του κόσμου, σχολιάζουμε στη συνέχεια...

COSMIC GARDEN PROJECT: Red Sun Blue Soil [Green Street Records / Sound Effect Records, 2025]
Σουηδικό γκρουπ, με έδρα το Γκέτεμποργκ, οι Cosmic Garden Project έχουν τώρα ένα δεύτερο άλμπουμ σε κίνηση, μετά από το “The Green Reverb” του 2023. Το νέο LP, που κυκλοφορεί από την αθηναϊκή Sound Effect Records, έχει τίτλο “Red Sun Blue Soil” και παρουσιάζει τις φιλοσοφικές και αισθητικές-ηχητικές αναζητήσεις της μπάντας, οι οποίες έχουν κοσμικές αφετηρίες και καταλήξεις.
Κατ’ αρχάς να πω πως οι Cosmic Garden Project αποτελούνται από τέσσερις παλαιότερους και νεότερους σουηδούς μουσικούς, που καταγίνονται με αυτόν τον ήχο –τον ψυχεδελικό, progressive, folk, κοσμικό–, από πεντηκονταετίας και βάλε. Το λέω, επειδή βασικό μέλος του γκρουπ είναι ο Dan Söderqvist (φωνή, ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, ηλεκτρονικά) πρώην μέλος των Älgarnas Trädgård – ενός από τα πιο σημαντικά και βεβαίως ιστορικά σουηδικά συγκροτήματα των σέβεντις. Με ένα μόνο δίσκο σε πρώτο χρόνο, το θρυλικό “Framtiden Är Ett Svävande Skepp, Förankrat I Forntiden” [Silence, 1972], οι Älgarnas Trädgård στοιχειώνουν, όπως και να το κάνουμε, τον ήχο των Cosmic Garden Project, που κατά μίαν έννοια θα μπορούσε να θεωρηθούν και ως και μια κάποια συνέχειά τους.
Δίπλα λοιπόν στον Söderqvist, συναντάμε τον Jerry Johansson (σιτάρ, 6χορδη & 12χορδη ηλεκτρική κιθάρα) μέλος των άξιων Grovjobb, οι δύο πρώτοι δίσκοι των οποίων, από το 1998 και το 2000, θα ξανατυπώνονταν στην Ελλάδα, σε βινύλιο, από την Musicbazz, το 2016, και ακόμη τους Per Svensson φωνή, μπάσο, χάμοντ όργανο, προετοιμασμένο πιάνο και Pontus Torstensson ντραμς. Αυτοί οι τέσσερις είναι υπεύθυνοι για ό,τι ακούμε στο “Red Sun Blue Soil”.
Οι Cosmic Garden Project είναι ένα συγκρότημα άλλης εποχής, όπως αντιλαμβάνεστε. Μία μπάντα που έχει ανατραφεί με άλλους ήχους, αναλογικούς και ηλεκτρονικούς, «φευγάτους», μακρόπνοους, αυτοσχεδιαστικούς στην ανάπτυξή τους, κινούμενη στο πλαίσιο του προοδευτικού ροκ των αρχών της δεκαετίας του ’70 –όταν αυτό είχε πλέον διαχυθεί σε κάθε γωνιά της Ευρώπης– με τους μουσικούς να πειραματίζονται ενταγμένοι σ’ ένα περιβάλλον εκστατικό, ταξιδιάρικο, φευγάτο, διαλογιστικό, αργά εξελισσόμενο, εξερευνώντας, παράλληλα, τον τρόπο που λειτουργεί ο χρόνος (παρελθόν, παρόν, μέλλον) και η σκέψη στη ζωή και την Τέχνη.
Αναμφισβήτητα με οικολογικές και άλλες ευαισθησίες, και υποστηρικτές όλων εκείνων των εξελίξεων, που δεν θα μας έφερναν ή δεν θα μας φέρουν σε κόντρα με το φυσικό σύστημα, οι Cosmic Garden Project προβάλλουν και σήμερα την ίδια ανάγκη για επικοινωνία με το... έσω και έξω διάστημα, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που έχει ως βασικό γνώρισμά του τη ροή και το τελετουργικό «χάσιμο». Αυτές είναι οι λέξεις, που μπορούν να περιγράψουν καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο τούτο το μαγικό και αέναο άκουσμα.
Επαφή: https://cosmicgardenproject.bandcamp.com/album/red-sand-blue-soil, https://www.soundeffect-records.gr/cosmic-garden-project

SPARN DAME: Lollygag [Private Pressing, 2025]
Οι Sparn Dame είναι μια καινούρια, σχετικώς, ροκ μπάντα από την Αθήνα, που τώρα έχει σε κυκλοφορία το δεύτερο CD της (κυκλοφορεί και σε κασέτα), που αποκαλείται “Lollygag”. Το πρώτο άλμπουμ των Sparn Dame, το “Bitter Cherry” του 2022, ήταν αρκετά ενθαρρυντικό, ενώ το ίδιο καλό είναι και το παρόν – ένα περιπετειώδες ροκ άκουσμα, που δείχνει την πολυσημία κατ’ αρχάς του αθηναϊκού γκρουπ.
Τα κομμάτια που είναι καταγραμμένα εδώ είναι εννέα, είναι όλα πρωτότυπα και αποδίδονται από τρία άτομα, τους Μπάμπη Μουλακάκη κιθάρες, φωνή, Κωνσταντίνο Κωνιό μπάσο, φωνή και Κώστα Στεργίου ντραμς, σαξόφωνα, σύνθια, πιάνο. Οι διάρκειες των κομματιών, αν εξαιρέσεις ένα σχεδόν εξάλεπτο track, είναι δίλεπτες και τρίλεπτες, πράγμα που σημαίνει πως οι Sparn Dame μένουν πιστοί στα κλασικά garage και punk πρότυπα (από πλευράς χρόνων), χωρίς, όμως, οι ίδιοι να παρουσιάζουν τυπικά γκαράζ και πανκ τραγούδια.
Βασικά, τίποτα το τυπικό δεν παρουσιάζουν οι Sparm Dame και αυτό τους κάνει, ασυζητητί, ενδιαφέροντες. Μπορεί ορισμένοι να πουν πως το συγκρότημα κάπου «ψάχνεται», αλλά η δική μου γνώμη είναι πως εδώ υπάρχει περισσότερο καταστάλαγμα και λιγότερο ψάξιμο, υπό την έννοια πως το συγκρότημα έχει κατακτήσει ένα ύφος (ήδη από την εποχή του “Bitter Cherry”), το οποίον επί του προκειμένου το διατηρεί, βαθαίνοντάς το κιόλας.
Τα τραγούδια των Sparm Dame δεν υπακούουν σε τυπικές ροκ συνταγές, μοιάζουν περισσότερο ελεύθερα, οπωσδήποτε ηχούν punky, μα και punky-rock, με τα α λα Roky Erickson φωνητικά να προσδίδουν πάντα ένα επιπλέον credit. Τα τραγούδια, σε κάθε περίπτωση, είναι σπιντάτα, καλοδουλεμένα, πυκνά στα παιξίματα και την αφήγησή τους, χωρίς, την ίδια στιγμή, να καταχρώνται των γνωστών μανιερών.
Το σχήμα κιθάρα-μπάσο-ντραμς είναι εκείνο που κυρίως πρωταγωνιστεί στο “Lollygag”, με τις πινελιές από τα πλήκτρα και το σαξόφωνο (όπου αυτές υπάρχουν) να είναι ταιριαστές με το γενικότερο πρόσταγμα, αφήνοντας πίσω τους μια κάποια... ψυχεδελικότητα. Θέλω να πω πως η προσωπικότητα του σχήματος δεν αλλοιώνεται ούτε στο πιο διαφορετικό track του δίσκου, το “Ennui possible”, που έχει αναφορές από Van der Graaf Generator και που αποτελεί, σίγουρα, την πιο απρόσμενη στιγμή του “Lollygag” – την οποίαν, πάντως, οι Sparm Dame, φέρνουν στα μέτρα τους.
Τα δύο ελληνόφωνα tracks του δίσκου, στην αρχή και το τέλος του, δείχνουν πως το αθηναϊκό γκρουπ μπορεί να το προχωρήσει το πράγμα και προς αυτή την κατεύθυνση (του ελληνικού στίχου εννοώ), δίχως ιδιαίτερες εκπτώσεις στο ύφος και την αισθητική του. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι επίσης αξιοσημείωτο.
Επαφή: https://sparndame.bandcamp.com/album/lollygag
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/neoi-axiologoi-rok-diskoi-apo-soyidia-ellada-germania-aystralia-kai-norbigia

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 649

5/7/2025 

Κάτι μπαλέτα μωρέ ερχόντουσαν από τη Ρωσία, δεν ερχότανε η Μπόνι Τάιλερ... (γέλιο)

5/7/2025

«Με το που τελειώνει μπαίνει μέσα ένα κοριτσάκι 8, 10 χρονών με δύο ανθοδέσμες να τις πάει να τις δώσει στον Μικ Τζάγκερ και στον Κιθ Ρίτσαρντς. Και με το που γίνεται αυτό (...) το πιάνουν το κοριτσάκι δύο χωροφύλακες από τα μαλλιά και το σηκώσανε επάνω, το χτυπάγανε, του πήρανε τα λουλούδια, τα πετάξανε κάτω και τα πατήσανε. Και τρελαίνονται ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς μπαίνουν μέσα να βοηθήσουν το κοριτσάκι, τρώνε ξύλο, φεύγουνε και βγάζει ο όμιλος των εταιρειών που ασχολούνται με τις συναυλίες τα φεστιβάλ και τα λοιπά... μας βάζουν σε εμπάργκο εμάς και από το 1967 μέχρι το 1980 δεν επιτρεπόταν να ρθει κανένας ξένος καλλιτέχνης να εμφανισθεί εδώ. Ερχόντουσαν μόνο κάτι μπαλέτα από τη Ρωσία, όπερες και τα λοιπά. Κατά τ’ άλλα τίποτα».
Ο Μίλτος Καρατζάς, στο Στούντιο 4, λέει ό,τι του κατέβει.
Κατ’ αρχάς αυτά με το κοριτσάκι δεν πρόκειται να τα σχολιάσω, γιατί ποτέ κανένας δεν τα έχει πει (απ’ όσους έχουν μιλήσει ως αυτόπτες για κείνο το live), ότι το τραβάγανε από τα μαλλιά οι... χωροφύλακες (αστυφύλακες εννοεί), ότι το σηκώσανε πάνω, ότι το δείρανε κ.λπ. Αν είναι δυνατόν!
Για τις βλακείες, δε, με τα «εμπάργκο» και τα «μπαλέτα» είναι αυτά για τα οποία σας είπα στο προηγούμενο ποστ, και σε σχέση με το πρόσφατο βιβλίο μου.
>>Όχι τσιτάτα, όχι άγνοια και κακοχωνεμένες απόψεις (που είναι κάτι χειρότερο και από την άγνοια), όχι «μύθοι», όχι εξιδανικεύσεις, όχι εύκολες και δοκιμασμένες συνταγές, όχι... χάρτινες επαναστάσεις, όχι στρεβλή και πλημμελής καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά, απεναντίας, μια προσπάθεια για να αποκατασταθεί η αλήθεια, να μαζευτούν τα «χώματα» της παραπληροφόρησης και να μπουν πολλά πράγματα στην αληθινή τους θέση και στο πραγματικό τους ύψος.<<
Αυτό κάνουνε μια ζωή. Ανοίγουν το στόμα τους και λένε ό,τι τους κατέβει. Και κάθονται οι άλλοι από κάτω, με ανοιχτό το στόμα, και τους χειροκροτούν.

Σας παραπέμπω στη σελίδα 387 του νέου βιβλίου μου «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)» [Όγδοο, 2025] για να δείτε κάτι δεκάδες ξένα ονόματα του ροκ, της ποπ κ.λπ, που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα μεταξύ 1967-1980. Πολλά δε απ’ αυτά (τα περισσότερα) επί χούντας. Τα επεισόδια στη συναυλία των Stones στη Λεωφόρο ήταν της πλάκας, μπροστά σε άλλα (επεισόδια) που είχαν γίνει στο Altamont (όπου υπήρχε και δολοφονία), στη Στοκχόλμη το 1970, και βεβαίως στην αμερικάνικη περιοδεία τους το 1972, όταν είχε γίνει της πουτ@νας...
“On the first show of the tour, 3 June in Vancouver, British Columbia, 31 policemen were treated for injuries when more than 2,000 fans attempted to crash the Pacific Coliseum. In San Diego on 13 June there were 60 arrests and 15 injured during disturbances. In Tucson, Arizona on 14 June, an attempt by 300 youths to storm the gates led to police using tear gas. Eighty-one people were arrested at the sellout Houston shows, mostly for marijuana possession and other drug offences. There were 61 arrests in the large crowd at RFK Stadium in Washington, D.C. on the Fourth of July”.
Γελάνε και οι πέτρες με τον... >>όμιλο των εταιρειών που ασχολούνται με τις συναυλίες τα φεστιβάλ<<, που απαίτησε δήθεν-τάχα (ο όμιλος) να μην ξαναπαίξουν ξένοι στην Ελλάδα.
Ο τύπος είναι βεβαίως παντελώς άσχετος και με τα περί κλασικής μουσικής, όπερας κ.λπ., όταν μιλάει για... κάτι μπαλέτα από τη Ρωσία κ.λπ. Να πάρει τα προγράμματα του Φεστιβάλ Αθηνών επί χούντας, και μετά τη χούντα, για να δει τα τεράστια ονόματα που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα. Δεν θα πω τίποτα. Δεν θα ξεστραβώνω εγώ τον κάθε θρασύ άσχετο. Να πάει να ξεστραβωθεί μόνος του...

5/7/2025
>>Ένα βιβλίο αναφοράς για το ροκ και τις κοινωνικοπολιτικές του διαστάσεις κατά την ελληνική (και όχι μόνο), δεκαετία του '60, του συγγραφέα του «Ραντεβού στο Κύτταρο», Φώντα Τρούσα, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όγδοο. Ένας τόμος 500 σελίδων, προϊόν εξαντλητικής έρευνας 25 ετών.<<
Εδώ αναφέρονται για πρώτη φορά και τα αναλυτικά περιεχόμενα του βιβλίου...
https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/to-neo-vivlio-tou-fonta-troysa-kykloforei-apo-tis-ekdoseis-ogdoo

5/7/2025
Τo τι τίτλο θα είχε το πρόσφατο βιβλίο μου, που κυκλοφόρησε από το Όγδοο, ήταν ένα από τα πράγματα, που με απασχόλησαν πολύ. Θα μπορούσα να βρω έναν τίτλο με 2-3 λέξεις, αλλά αυτός θα έπρεπε να συνοδεύεται σίγουρα και από έναν επεξηγηματικό υπότιτλο, οπότε; Οπότε είπα να το ξεπεράσω αυτό μετατρέποντας τον υπότιτλο σε τίτλο. Γιατί, το «Ροκ, ελληνικό, ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 (μία αντι-ανάγνωση)», επεξηγεί τα πάντα.
Ότι, δηλαδή, εδώ με απασχολεί το ροκ και το ελληνικό ροκ, έτσι όπως αυτό θα αναπτυσσόταν μέσα σε μια συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή, η οποία περνά από την πρώτη οκταετία Καραμανλή, τη φάση της Ενώσεως Κέντρου και την αποστασία, για να καταλήξει στην χουντική επταετία – και μάλιστα ιδωμένα όλα τούτα μέσα από μια διαφορετική, μια αντι-συστημική ματιά. Εκεί «κολλάει» και η «αντι-ανάγνωση».
Όχι τσιτάτα, όχι άγνοια και κακοχωνεμένες απόψεις (που είναι κάτι χειρότερο και από την άγνοια), όχι «μύθοι», όχι εξιδανικεύσεις, όχι εύκολες και δοκιμασμένες συνταγές, όχι... χάρτινες επαναστάσεις, όχι στρεβλή και πλημμελής καταγραφή της πραγματικότητας, αλλά, απεναντίας, μια προσπάθεια για να αποκατασταθεί η αλήθεια, να μαζευτούν τα «χώματα» της παραπληροφόρησης και να μπουν πολλά πράγματα στην αληθινή τους θέση και στο πραγματικό τους ύψος.
Η δική μου γνώμη είναι πως αυτό το βιβλίο είναι κάτι το μοναδικό και το ξεχωριστό για το χώρο της δικής μας μουσικής ιστοριογραφίας, και πως δείχνει έναν τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων εντελώς έξω από τα καθιερωμένα. Δεν είναι ένα πανεπιστημιακού τύπου ανάγνωσμα, με τις γνωστές ακαδημαϊκές νεωτερικές αγκυλώσεις (της ψευτο-ανατροπής της Ιστορίας), μα ένα λαϊκό βιβλίο με πλατιά κατόπτευση και διείσδυση, που σέβεται, ταυτοχρόνως, εκείνο που πραγματικά συνέβη.
Τέλος πάντων αυτή είναι η δική μου γνώμη, αλλά δεν παύει να είναι μία γνώμη ανάμεσα σε άλλες. Σημασία έχει λοιπόν όχι το τι λέω εγώ, αλλά το τι θα πείτε εσείς, οι πολλοί και οι πολλές, για το βιβλίο, όταν θα το αγοράσετε και θα το διαβάσετε...

4/7/2025
Μου τη θύμισε χθες ο Νίκος. Τι ωραία φωνή, και τι ωραία φιγούρα! Είχε βγει πριν από την Κουμιώτη η Κορδερά, αλλά όταν έσκασε η Ρένα δεν υπήρχαν πλέον τραγούδια για κείνη...
https://www.youtube.com/watch?v=az3HCwL_Ha8&list=RDaz3HCwL_Ha8&start_radio=1

4/7/2025
Πολλά και διαφόρων ειδών ερωτήματα απασχολούν τον κόσμο και τις κοινωνίες. Εμείς θα προσθέσουμε κι άλλα, όχι για να βαρύνουμε την καθημερινότητά σας, αλλά για να την ελαφρύνουμε...

– Ποια ήταν η πορεία του ροκ στην Ελλάδα, και βεβαίως του ελληνικού ροκ, στη μακρά δεκαετία του ’60 (long sixties);
– Ποια γεγονότα και καταστάσεις επέδρασαν καταλυτικά στην εμφάνιση, την εξέλιξη και την καθιέρωση, στη χώρα μας, στην περίοδο 1956-1974, της πιο σημαντικής νεανικής έκφρασης στην ιστορία της μουσικής;
– Ποιος ο ρόλος του περιοδικού «Μοντέρνοι Ρυθμοί» στο μέσο των σίξτις;
– Πώς πορεύτηκε το ροκ και το ελληνικό ροκ στην περίοδο της δικτατορίας και πριν απ’ αυτή;
– Τι σήμαινε το «καλοκαίρι της αγάπης» για την Ελλάδα του 1967;
– Τι σχέση είχε το ελληνικό ροκ με τον στρατό και η ψυχεδέλεια με τη «μαύρη αντίδραση»;
– Τι συνέβη με τους Rolling Stones τον Απρίλιο του ’67 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τι με τους John Lennon-Yoko Ono στην Αθήνα του ’69;
– Πώς αξιολογούσε ο Μίκης Θεοδωράκης τους Beatles, το Woodstock και το μιούζικαλ «Hair»;
– Τι πίστευαν για το ροκ οι μαοϊκοί και τι η Εκκλησία;
– Ποια η σχέση του Donovan με την Ελλάδα και του… Καραγκιόζη με τους Beatles;
– Τι έπραξαν ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Δημήτρης Πουλικάκος και άλλοι ροκ τραγουδοποιοί και συγκροτήματα την ίδια εποχή;
– Τι σχέση είχε ο ποιητής Λευτέρης Πούλιος με τους χίπις;
– Πόσα ξένα γκρουπ και καλλιτέχνες εμφανίστηκαν στη χώρα μας επί δικτατορίας;
– Ποιος ήταν ο Rocky Shahan και ποια η Αννίτα Κουτσουβέλη;
– Τι σήμαιναν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, τον σκληρό Νοέμβρη του ’73, για την πορεία του ροκ και του ελληνικού ροκ;
Σε όλα αυτά και σε πάμπολλα ακόμη ερωτήματα απαντά το βιβλίο «Ροκ, ελληνικό ροκ, κοινωνία & πολιτική στη μακρά δεκαετία του ’60 / μία αντι-ανάγνωση» [Όγδοο, 2025], που τώρα κυκλοφορεί στα e-shops και τα βιβλιοπωλεία...

MARK MASTERS ENSEMBLE ένα σημαντικό τζαζ σχήμα, συνεργάζεται με τον θρυλικό σαξοφωνίστα Billy Harper, σε δύο άλμπουμ που θα μείνουν

MARK MASTERS ENSEMBLE featuring BILLY HARPER: Dance, Eternal Spirits, Dance! [Capri Records, 2025]
Πολύ σπουδαίος τενόρο σαξοφωνίστας, που γενικώς εντάσσεται στο spiritual στρατόπεδο και στους μετα-Coltrane-ικούς, ο Billy Harper δεν ζει απλώς, στα 82 πλέον χρόνια του, μα βασιλεύει κιόλας, αν κρίνουμε απ’ αυτό που ακούμε στην παρούσα ηχογράφηση – δηλαδή στη συνεργασία του με το Mark Masters Ensemble. Ηχογραφημένο τον Ιούλιο του 2024, το “Dance, Eternal Spirits, Dance!” είναι ένα έξοχο άλμπουμ, το οποίο φέρει εις πέρας (πέραν του Harper) αυτή η θαυμάσια 16μελής ορχήστρα, την οποία διευθύνει, κατά βάση, ο Mark Masters (που υπογράφει, φυσικά, και τις ενορχηστρώσεις).

Για το σχήμα αυτό έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog, με αφορμή τα άλμπουμ του “Sui Generis” (2024), “CT! / Celebrate Clark Terry” (2023) (με τον σαξοφωνίστα Adam Schroeder), “Masters & Baron Meet Blanton & Webster” (2021), “Night Talk / The Alec Wilder Songbook” (2020), “Our Métier” (2018), “Blue Skylight” (2017) κ.λπ., τα οποία (άλμπουμ) συχνά είναι καλυμμένα ή... ακάλυπτα tributes. Έτσι συμβαίνει και με το παρόν “Dance, Eternal Spirits, Dance!”, έναν φόρο τιμής στον Billy Harper, με τον ίδιο παρόντα, ως πρώτο... βιολί της ορχήστρας.
Οκτώ συνθέσεις του Harper, λοιπόν, επιλεγμένες από διάφορες φάσεις της διαδρομής του απλώνονται εδώ, για να αποδοθούν με ξεχωριστή μαεστρία από ένα άψογα «κουρδισμένο» σύνολο, που είναι έτοιμο, κάθε φορά, να δώσει το κάτι παραπάνω. Οι παρουσίες, εξάλλου, τόσων και τόσων σολιστών (οι Tim Hagans τρομπέτα, Adam Schroeder βαρύτονο και Francisco Torres τρομπόνι ανάμεσά τους) αυτό προεξοφλεί. Βεβαίως η παρουσία του ίδιου του Harper μετατοπίζει αμέσως το ενδιαφέρον του ακροατή, ο οποίος (ακροατής) έχει εδώ την ευκαιρία να απολαύσει τούτο τον μεγάλο παίκτη σε συνεχή σόλι, ποικίλων ταχυτήτων και αισθητικών αφετηριών, προσαρμοσμένα πάντα στον ήχο και το πλαίσιο κίνησης του Mark Masters Ensemble, που για μιαν ακόμη φορά αποδεικνύει την αξία του στο χώρο των μεγαλύτερων σχηματισμών.
Καταπληκτικά τα “The one who makes the rain stop”, “Croquet ballet”, “Dance, eternal spirits, dance!”, όπως και κάθε τι, που ακούγεται σ’ αυτό το καταιγιστικό CD.

MARK MASTERS ENSEMBLE: Sam Rivers 100 [Capri Records, 2025]
Το δεύτερο άλμπουμ του Mark Masters Ensemble, που κυκλοφορεί τώρα, πάντα για την γνωστή μας Capri Records, έχει και πάλι τον τενορίστα Billy Harper στη σύνθεσή του, και αποτελεί έναν νέο φόρο τιμής... αυτή τη φορά στον τρανό σαξοφωνίστα (τενόρο και σοπράνο), μα και φλαουτίστα κ.λπ. Sam Rivers (1923-2011). Να θυμίσουμε, απλώς, πως ο Rivers είχε εμφανισθεί, στην Αθήνα, στο πρώτο Praxis Jazz του Γιαννουλόπουλου, το 1980, ενώ πριν από δυο χρόνια είχαμε γράψει για την επανέκδοση ενός σπουδαίο άλμπουμ του από τα 70s, του “Quest” (στην ιταλική RED Records).
Εννέα, βασικά, συνθέσεις από το ρεπερτόριο του Rivers καταγράφονται εδώ, ηχογραφημένες τον Οκτώβριο του ’23 (όλες μέσα σε μια μέρα) και οι οποίες αποδίδονται από τούτο το σούπερ «γυμνασμένο» σύνολο, το Mark Masters Ensemble, που έχει για μιαν ακόμη φορά τον Billy Harper μπροστά.
Εν αντιθέσει με το προηγούμενο άλμπουμ, το υλικό του Rivers, που παρουσιάζεται εδώ, αφορά το ρεπερτόριό του από τα 60s – με το μεγαλύτερο μέρος του να σχετίζεται με το LP “Fuchsia Swing Song” [Blue Note, 1965], το οποίο διασκευάζεται ολάκερο (δηλαδή και τα έξι πρωτότυπα tracks του “Fuchsia swing song”, “Downstairs blues upstairs”, “Cyclic episode”, “Luminous monolith”, “Beatrice” και “Ellipsis”!). Από ’κει και πέρα υπάρχει το “Helix” (rec.1967, που προέρχεται από το 2LP “Involution” της Blue Note από το 1975), το “Point of many returns” (από το “Contours” του 1967, επίσης της Blue Note) και ακόμη το “Paean” (rec.1967, ξανά από το “Involution”), με τα υπόλοιπα δύο tracks, τα “Parts of speech” και “Calls of the wild”, να αποτελούν σύντομους στο χρόνο ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς της ορχήστρας.
Οπωσδήποτε η προσφυγή στο early Blue Note-ικό υλικό του Rivers προσδίδει στο “Sam Rivers 100” έναν συγκεκριμένο ήχο, ο οποίος δεν μπορεί παρά να μαγεύει τον ακροατή... μέσα από τις καταπληκτικές ενορχηστρώσεις του Mark Masters, το πάντα «θρασύ» παίξιμο στο τενόρο του Harper και βεβαίως τους τοίχους των πνευστών, μέσα από τους οποίους απελευθερώνονται σταδιακά, και επιστημονικά, όλοι οι υπόλοιποι σολίστες.
Πολύ δυνατό άλμπουμ, που ευτυχώς αργεί να τελειώσει.
Επαφή: www.markmastersmusic.com, www.caprirecords.com