ZDENKA VUČKOVIĆ – RADOJKA ŠVERKO δύο πρώην Γιουγκοσλάβες και νυν Κροάτισσες στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού στην Αθήνα, το 1969 και το 1973

Πριν μερικά χρόνια ένας αναγνώστης του δισκορυχείου από την Κροατία, μου είχε ζητήσει κάποια στοιχεία για δύο συμπατριώτισσές του τραγουδίστριες, την Zdenka Vučković (Ζάγκρεμπ, 1942) και την Radojka Šverko (Pazin, 1948), που είχαν εμφανισθεί στις Ολυμπιάδες Τραγουδιού, στην Αθήνα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το 1969 και το 1973 αντιστοίχως. Φυσικά, του έδωσα όλες τις πληροφορίες και ό,τι άλλο υλικό είχα διαθέσιμο, ενώ κι εκείνος με είχε φιλοδωρήσει με ωραίες φωτογραφίες κ.λπ. από τις συγκεκριμένες διοργανώσεις (προφανώς ο άνθρωπος ήταν συλλέκτης και fan, που το έψαχνε το θέμα από την πατρίδα του). Ανακατεύοντας ξεχασμένους «ηλε-φακέλους» εντόπισα αυτό το υλικό κι είπα να κάνω ένα κείμενο, που θα το βρουν ενδιαφέρον, νομίζω, όσοι την ψάχνουν με την ιστορία…

Να πω κατ’ αρχάς σε όλους, και να υπενθυμίσω στους πιο φανατικούς αναγνώστες του blog, πως στο δισκορυχείον υπάρχουν αναλυτικά κείμενα και για τις έξι Ολυμπιάδες Τραγουδιού (1968-1973). Αυτά τα κείμενα, χρόνια μετά, παραμένουν μοναδικά στο δίκτυο, αφού κανείς πιο πριν (ούτε και μετά) δεν είχε ασχοληθεί διεξοδικώς μ’ αυτές τις λοιδορημένες διοργανώσεις, τις οποίες διάφοροι αδαείς και άσχετοι με τη μουσική εξακολουθούν να τις συνδέουν με τις (γελοίες) γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων.

Ας υπενθυμίσω, λοιπόν, κι εδώ πως οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού υπήρξαν… έμπνευση της χούντας, στην προσπάθειά της να ασκήσει πολιτιστική πολιτική, ποντάροντας, ταυτοχρόνως, και σε μία έξωθεν «καλή μαρτυρία». Κάπως σαν μια επιβεβαίωση του καθεστώτος (το ήθελαν οι συνταγματάρχες και το επεδίωξαν), το οποίον καθεστώς στρέφοντας τα όμματα της διεθνούς κοινής γνώμης (κάποιας κοινής γνώμης, τέλος πάντων) προς τις γιορτές και τα πανηγύρια, θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητο την… αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς, επί της χειρουργικής κλίνης. Εκείνο, πάντως, που θα πρέπει οπωσδήποτε να ειπωθεί είναι πως στις Ολυμπιάδες έδωσαν το παρόν διακεκριμένοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα (λέμε και για τους εκτός συναγωνισμού) και, βεβαίως, ακούστηκαν κάμποσα καλά τραγούδια, τα οποία δεν είχαν ουδεμία σχέση με ό,τι θα αποκαλούσαμε, έτσι επιτιμητικώς ή υποτιμητικώς, χουντοτράγουδα.

Περιττό να πω πως οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού στηρίχτηκαν από τον κόσμο, που κατέκλυζε το Παναθηναϊκό Στάδιο εκείνα τα καλοκαιρινά τριήμερα του Ιουνίου ή του Ιουλίου (λέμε για πάνω από 40-45 χιλιάδες θεατές), αλλά και από διάφορους επωνύμους της ντόπιας και όχι μόνο καλλιτεχνικής ζωής, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είχαν δουλέψει για τις Ολυμπιάδες (και δεν αναφέρομαι, εδώ, στα μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό, που στήριξαν το θεσμό τραγουδώντας εκτός συναγωνισμού). Πέραν λοιπόν του Γιώργου Οικονομίδη, που είχε το γενικό πρόσταγμα ως καλλιτεχνικός διευθυντής, στις Ολυμπιάδες είχαν παρουσίες και οι Τάκης Καμπάς, Κώστας Γιαννίδης, Ζακ Ιακωβίδης, Αλέκος Λειβαδίτης, Ίων Νταϊφάς, Μακώ Γεωργιάδου, Τάκης Αθηναίος, Κώστας Κλάββας, Μανώλης Καστρινός, Γιώργος Τζαβέλλας, Γιώργος Χατζηνάσιος, Τάκης Μουζενίδης, Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Πρετεντέρης, Γιάννης Μαρής και άλλοι πολλοί.

Στη 2α Ολυμπιάδα, που διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο φυσικά, το τριήμερο 27, 28 και 29 Ιουνίου 1969, πήραν μέρος 29 χώρες, ενώ ακούστηκαν 44 τραγούδια. Κάποιες χώρες, δηλαδή, είχαν διαγωνιστεί με περισσότερα του ενός, μιας και επιτρεπόταν κάτι τέτοιο. Πιο συγκεκριμένα η Αγγλία είχε δύο τραγούδια, η Γαλλία επίσης δύο, η Ελλάδα δέκα(!), η Ισπανία δύο, η Ιταλία τρία και η Τουρκία δύο. 

Την τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία είχε εκπροσωπήσει η Κροάτισσα Zdenka Vučković, η οποία είχε τραγουδήσει το “Sretna sam”, που είχε μουσική και στίχους τού συμπατριώτη της Alfi Kabiljo. Το τραγούδι ήταν αρκετά καλό, στο γενικώς «ελαφρύ» πλαίσιο που εκινείτο η Ολυμπιάδα, και το γεγονός ότι δεν βραβεύτηκε με κάποιο από τα πρώτα βραβεία (τερμάτισε κάτω από την έκτη θέση) δείχνει, οπωσδήποτε, το υψηλό επίπεδο του διαγωνισμού. Να υπενθυμίσω πως το πρώτο βραβείο είχε πάει στο τραγούδι των Ζακ Ιακωβίδη – Μιχάλη Γαβριηλίδη «Που ναν’ ο ίσκιος σου Θεέ», που είχε πει η Κλειώ Δενάρδου, το δεύτερο στο λιβανέζικο τραγούδι τού Elias Rahbani “La guerre est finie”, που είχε πει ο Manuel και το τρίτο στην Βουλγάρα Maria Mitzeva (για την «Αλέα των ερωτευμένων»).

Η Vučković δεν ήταν τυχαία τραγουδίστρια. Είχε ξεκινήσει ως παιδί-θαύμα προς τα τέλη του ’50, έχοντας συμμετάσχει στο περίφημο φεστιβάλ της κροατικής πόλης Opatija, το 1958, τραγουδώντας μαζί με τον αστέρα Ivo Robić, ενώ στα χρόνια του ’60 βραβευόταν συνεχώς, αποδίδοντας και διεθνές ρεπερτόριο (Adriano Celentano, Paul Anka, Neil Sedaka, A.C. Jobim, Manfred Mann κ.ά.), ηχογραφώντας συνεχώς δίσκους 45 στροφών. Συνέχισε με επιτυχίες και στη δεκαετία του ’70, αλλά στα χρόνια του ’80 το αστέρι της άρχιζε πλέον να σβήνει – όπως εξάλλου συνέβαινε και με τους περισσότερους καλλιτέχνες της γενιάς της.

Το “Sretna sam”, που τραγούδησε η Zdenka Vučković στην Αθήνα, δεν το βρήκα στο discogs, ούτε κάπου αλλού. Οπότε να υποθέσω πως η εκτέλεση που υπάρχει στο YouTube (και που προέρχεται από το official κανάλι της) είναι η ζωντανή από το Παναθηναϊκό Στάδιο του ’69 (ή η επίσημη ή κάποια πρόβα)…
 

Η 6η και τελευταία Ολυμπιάδα Τραγουδιού διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το τριήμερο 13,14, 15 Ιουλίου 1973, ήταν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών (το οποίον «έχτισε» η χούντα και διατήρησε η δημοκρατία) και είχε ως καλλιτεχνικό διευθυντή της τον Γιώργο Οικονομίδη. Στη διοργάνωση είχαν πάρει μέρος 40 χώρες, που διαγωνίστηκαν με 40 τραγούδια (δεν υπήρχαν δηλαδή πολλαπλά τραγούδια από κάποιες χώρες), τα οποία θα μοιράζονταν τρία μεγάλα βραβεία (1ο, 2ο και 3ο, για συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή το κάθε ένα), επτά τιμητικές διακρίσεις και τρία «ειδικά βραβεία» (Καλλίτερος Ερμηνευτής, Ενορχήστρωση, Δημοφιλέστερος Ερμηνευτής)… μην αφήνοντας κανέναν παραπονούμενο.

Το  πρώτο βραβείο είχε πάει στον Καναδά και στο τραγούδι “Kamouraska” που ερμήνευσε η Julie Arel, το δεύτερο απονεμήθηκε στην Αρούμπα (νησιωτικό κράτος στην Καραϊβική, στις ολλανδικές Αντίλλες, βορείως της Βενεζουέλας) και στο τραγούδι “Dirty lady” που είχε πει ο J.B. Euson (πήρε και το βραβείο του Δημοφιλέστερου Ερμηνευτή), ενώ το τρίτο βραβείο καπάρωσε το γιουγκοσλαβικό τραγούδι “The last day of summer” που είχε ερμηνεύσει η Radoyka (έτσι αναγραφόταν στο πρόγραμμα και το τραγούδι και η ερμηνεύτρια). Φυσικά επρόκειτο για την Radojka Šverko, μία από τις πιο δημοφιλείς τραγουδίστριες σε παλαιά Γιουγκοσλαβία και τώρα Κροατία τα τελευταία 50 χρόνια. Εννοείται, επίσης, πως το τραγούδι δεν είχε αγγλικούς στίχους και τίτλο, μα σερβοκροάτικους, που με κάποια μικρή δυσκολία κατόρθωσα να εντοπίσω. Ο αυθεντικός, λοιπόν, τίτλος του τραγουδιού ήταν “Još samo jedan ljetni dan” (με μουσική του Jure Robežnik και λόγια του Dušan Velkaverh). Έτσι, μ’ αυτόν τον τίτλο, ανοίγει το LP τής Šverko “S Tobom U Snu” [RTV Ljubljana LP 1074] από το 1974 και μ’ αυτόν τον τίτλο, φυσικά, εντοπίζεται και στο YouTube. Κλασικό φεστιβαλικό άσμα, με ανοιχτή μελωδία, που πάει γάντι στην πλούσια και άνετη φωνή τής κροάτισσας ερμηνεύτριας.

Όλα τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες το άστρο της Radojka Šverko θα λάμψει εκτυφλωτικά. Ουσιαστικώς αναφερόμαστε σε μια τραγουδίστρια με τεράστια καριέρα, που, βοηθούμενη και από την ωραία, αρχοντική εμφάνισή της θα εξελιχθεί σε κάτι σαν… ντίβα, για τη βαλκανική χώρα. Η Šverko θα κερδίζει βραβεία όπου και αν εμφανιζόταν (Τόκιο, Λος Άντζελες, Μαδρίτη, Σεούλ, Πουέρτο Ρίκο, Καράκας, Μπρατισλάβα, Φλωρεντία, Πάλμα ντε Μαγιόρκα, Ρίο ντε Τζανέιρο…), θα τραγουδήσει «τα πάντα» όπως λέμε (από μιούζικαλ και ροκ-όπερα, μέχρι jazz, pop και θρησκευτικούς ύμνους), αρνούμενη, όμως, να κάνει εκείνη τη διεθνή καριέρα που θα της άρμοζε.

Η Radojka Šverko θα τραγουδήσει το 2015, όπως διαβάζω στη wiki, και για την πρόεδρο της Κροατίας Kolinda Grabar-Kitarović (που την είδαμε και στο πρόσφατο Μουντιάλ), όταν εκείνη ανελάμβανε τα καθήκοντά της…

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 109

18/7/2018
Δεν ήξερα ότι ήμουν γείτονας με την ηθοποιό Μαρία Σόκαλη – ένα από τα ομορφότερα κορίτσια του ’60.

Εδώ τη βλέπουμε (είναι η ξανθή δεξιά) με τη φίλη της Όλγα Βλασσοπούλου, που δεν είναι άλλη από την πασίγνωστη λίγο αργότερα Όλγα Καρλάτου, σε μια πόζα από το καλοκαίρι του ’66, που τη σκάναρα τώρα από παλιό περιοδικό (για όσες και όσους μας παρακολουθούν). Πυρετός 42!

Τα σέβη μου στην κυρία Σόκαλη, που παραμένει πάντα μια ωραία και φινετσάτη γυναίκα...

17/7/2018 

A ΠΑΓΑΙΝΕ ΡΕ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΕ

Πήγε, λέει, ο Σαββό στην ταράτσα του Φοίβου και τραγούδησε μια μαλακία του Βέρτη, και αυτό από κάποιους, και από το Σαββό φυσικά, θεωρείται… πολιτιστική παρέμβαση. Η κατρακύλα αυτουνού του θλιβερού παππού δεν έχει όρια. 

Σαββόπουλε, άμα θες να προτείνεις κάτι στον κόσμο που σε… αποθεώνει όταν τραγουδάς Βέρτη (λουλούδια σου πετάξανε; – καμμιά μολόχα;) δεν θα διαλέξεις από τα ραδιόφωνα της κακιάς ώρας. Θα βάλεις το χέρι σου στην τσέπη σου, θα πας ν’ αγοράσεις ένα δίσκο της προκοπής (θα ψάξεις να τον βρεις δηλαδή, γιατί δεν θα τον ακούσεις πουθενά στην τύχη) και θα πεις στον κόσμο, που κρέμεται απ’ τα χείλια σου… ρε, κάγκουρες γι’ ακούστε κι αυτό εδώ που θα σας πω τώρα… για να δείτε κι ένα σύγχρονο ελληνικό τραγούδι... όχι σαν αυτές τις αηδίες του Βέρτη, που ακούτε στ' αυτοκίνητα…

17/7/2018

Ακούω τις τελευταίες μέρες κάτι CD (καινούρια) της ECM. Το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Τι εταιρεία! Τι καλλιτέχνες! Τι ηχογραφήσεις! Μπορεί να μου τη σπάνε τα εξώφυλλά της, με αυτές τις θλιβερές σκοτεινές μονοχρωμίες (δεν μ’ αρέσει η νταρκίλα απ’ όπου κι αν προέρχεται), αλλά οι μουσικές είναι εξαίσιες!
Ακούω Steve Tibbetts τώρα. Στην ίδια σειρά με Leo Kottke και John Fahey – αν και πιο… απρόσιτος (μάλλον). Άκουσα και Nik Bärtsch’s Ronin (φοβερό καινούριο άλμπουμ μετά από 6 χρόνια) και Arvo Pärt (a magic mystic!) κι έχω ν’ ακούσω Arild Andersen, νέο Jarrett, John Surman, Andy Sheppard και άλλα διάφορα. Θα μας πιάσει το φθινόπωρο μέχρι να γράψω για όλα τούτα στο δισκορυχείον, αλλά καλύτερα… Σιγά-σιγά… Το μπούχτισμα δεν κάνει καλό – κι αυτές οι μουσικές απαιτούν το χώρο τους, για ν’ απλωθούν…  

16/7/2018

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΤΙΝΟΣ
Μπορεί να τέλειωσε το μουντιάλ, αλλά ιστορίες γύρω από το ποδόσφαιρο έχουμε πολλές να πούμε – και γι’ αυτό δεν μελαγχολούμε… όπως μου είπε ότι του συνέβη κάποιος φίλος στο τηλέφωνο, το απόγευμα. Ίσα ρε… του λέω… με τα κριάρια, που θα τους κάνουμε και τη χάρη να μελαγχολήσουμε. 

Οι παλιοί-παλιοί θα θυμούνται σίγουρα το Βασίλη Μποτίνο (του ΟΣΦΠ βασικά), ένα από τα μεγαλύτερα εξτρέμ (με το 11 στην πλάτη), που ανέδειξε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο (λέμε για τα χρόνια 1965-1971). Δυστυχώς, δεν υπάρχουν στιγμιότυπα για να αποδείξουν, σε όλους εμάς που δεν τον προλάβαμε να παίζει, την αξία του, υπάρχουν όμως οι διηγήσεις των μεγαλυτέρων, που τοποθετούν τα πράγματα στη θέση τους. Από τέτοιες διηγήσεις, όταν ήμουν παιδί, ακούγοντας τους μεγάλους να μιλάνε για μπάλα, έχω κρατήσει… τις εφορμήσεις του, την απαράμιλλη ικανότητά του στο σκοράρισμα με κάθε τρόπο, τις φοβερές ντρίμπλες του, τα ξερά τεχνικά σουτ του, αλλά κυρίως τις απίστευτες κεφαλιές του, όταν πηδούσε στο Θεό (πάντα πάνω και από τα χέρια των τερματοφυλάκων!). Με ρεκόρ στα άλματα και στην ταχύτητα που θα τα ζήλευαν αθλητές στίβου (κάπου διάβασα πως πηδούσε μήκος πάνω από 7,5 μέτρα!), ο Μποτίνος καταστράφηκε σαν παίκτης από τον Ασλανίδη (τον χουντικό ΓΓ Αθλητισμού), ο οποίος ουσιαστικά του έκοψε την μπάλα. Όπως είχε πει παλιά ο ίδιος ο παίκτης (1993, από συνέντευξη στην Κυριακάτικη που έχω κρατήσει):
«Έπαιζα με θλάση σε πέντε ματς του Ολυμπιακού. Με κορτιζόνη. Μου έβγαλαν σάπιο κρέας από το πόδι. Το θέμα πήγε στον Ασλανίδη. Του είπαν ότι ήθελα χρήματα, ότι έκανα εκβιασμό. Με υποχρέωσαν να παίξω. Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές ήταν τότε περιουσία του Ασλανίδη. Ατομικό διαβατήριο δε μου δίνανε κι ας ήμουν της Εθνικής. Τελικά μου έδωσε ο Λαδάς. Βγήκα έξω, παζάρεψα, αλλά τελικά δε με άφησαν να φύγω…».

Ο Βασίλης Μποτίνος υπήρξε από τους λίγους ποδοσφαιριστές της εποχής, που ηχογράφησαν τραγούδια (στις 45 στροφές). Το δισκάκι το βλέπετε πιο πάνω, αλλά για την περίπτωσή του κολλάει μόνο αυτό το άσμα. Λες και είναι γραμμένο για ’κείνον! Να πω μόνο πως ο Μποτίνος μετά το ποδόσφαιρο δούλεψε, κουβαλώντας λαχανικά, στη Λαχαναγορά… Θα καταλάβετε γιατί το λέω…

DEVIN GRAY / DΙRIGO RATAPLAN ένα improv project του ’12, που τώρα επανέρχεται

Ο ντράμερ Devin Gray είναι σήμερα στα 35 του, αλλά το 2012, πριν από έξι χρόνια, ήταν στα 29 του. Σωστά; Σωστά. Νέος και τότε, αλλά νέος και τώρα, ο Gray επανασυστήνει το γκρουπ ή και project Dirigo Rataplan (με τους Ellery Eskelin τενόρο, Michael Formanek μπάσο και Dave Ballou τρομπέτα), προσφέροντάς μας μια δεύτερη συνέχειά του στην Rataplan Records, διαφορετική, αλλά το ίδιο απολαυστική. (Το πρώτο μέρος, υπενθυμίζω, είχε κυκλοφορήσει το ’12 και όποιος θέλει λεπτομέρειες μπορεί να ανατρέξει εδώ στο τέλος … https://diskoryxeion.blogspot.com/2012/12/blog-post_26.html).

Αν τότε ο Gray βρισκόταν σε μια κάπως σκληρή improv-avant φάση (ας το πούμε κι έτσι), τώρα τα πράγματα φαίνεται πως ακολουθούν λίγο διαφορετικούς δρόμους. Χωρίς να έχει καθιζάνει, ούτε κατά το ελάχιστον η παθιασμένη ερευνητική διάθεσή του, όσον αφορά στη λειτουργία των μελωδιών και κυρίως των ρυθμών μέσα στη σύγχρονη jazz και improv-jazz αφήγηση, είναι αλήθεια πως τώρα το… μικροσκόπιό του είναι στραμμένο πιο πολύ, και πιο κοντά, προς την ανάλυση τού μελωδικού στοιχείου τής μουσικής του. Με διαρκή και άσβηστο φάρο τον Ornette Coleman και με την ανάγκη του για σύνθεση και πειραματισμό ενταγμένη μέσα σε πρωτογενή και αυθόρμητα περιβάλλοντα, ο Gray δημιουργεί ένα στιβαρό άλμπουμ… χαρά για κάθε αυτοσχεδιαστή.

Όπως λέει και ο ίδιος: «Έχω γίνει πιο χαλαρός και άνετος τον τελευταίο καιρό, ακολουθώντας απλά τις φυσικές καλλιτεχνικές παρορμήσεις μου. Κάτι που οφείλεται στις εμπειρίες που αποκόμισα αυτά τα τελευταία έξι χρόνια τόσο από την έντονη και εξαιρετικά ενεργοποιημένη σκηνή της Νέας Υόρκης, όσο και από την παρουσία μου στην Ευρώπη, εκεί όπου οι αυτοσχεδιαστές είναι εντελώς ανοιχτοί στα διαφορετικά είδη, έχοντας αυτή την ολιστική προσέγγιση της Τέχνης και της δημιουργικότητας».

Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ, που σε κρατάει από την αρχή έως την τελευταία στροφή του, προτείνοντας κομμάτια-διαμάντια σαν το “Trends of trending”, το μαγικώς και μαγκικώς εξελισσόμενο κατά… συγκοπάς “Texicate” (που οφείλει πολλά, όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου, και στους υπολοίπους τρεις) ή το έξοχο “The wire” που μελωδεί μέσω μιας καταιγιστικής ανάπτυξης.

Αν ο Gray είναι ένας jazzman με πλήρη και δημιουργική συνθετική συνείδηση, οι Eskelin, Formanek και Ballou δεν είναι τίποτα λιγότερο από πανάξιοι συμπαραστάτες. (Κατά πώς τα γράφαμε και σ’ εκείνο το κείμενο του ’12: ο Michael Formanek είναι γνωστός από τα προσωπικά άλμπουμ του στην ECM, την Enja και αλλαχού, ο τρομπετίστας Dave Ballou έχει εννέα άλμπουμ στην κατοχή του ως leader ή co-leader και συνεργασίες με τους Gunther Schuller, Andrew Hill, Maria Schneider κ.ά., ενώ ο τενορίστας Ellery Eskelin υπήρξε συνεργάτης των Joey Baron, Marc Ribot και Grassy Knoll…).

Επαφή: www.devingraymusic.com

AGOGO RECORDS νέες κυκλοφορίες

Όπως διαβάζουμε στο site της εταιρείας: “Agogo Records was founded in late 2006 by us, the two Mo'Horizons guys Ralf Droesemeyer & Mark Wetzler and Ralf Zitzmann. Our taste is based in soul, jazz, latin & worldmusic, but also we don’t fear some electronic sounds”.

Πάμε ν’ ακούσουμε μερικές από τις νέες κυκλοφορίες της γερμανικής εταιρείας…

ANDREA BENINI: Drumphilia Vol.1 [Agogo / Cristalline CR 001 VL, 2018]

Ο Andrea είναι Ιταλός φυσικά και γνωστός, όσο, ως Mop Mop, καθώς μ’ αυτό το on stage όνομα έχει κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ, από το 2005 και εντεύθεν. Είμαι δε σίγουρος πως για κάποια απ’ αυτά, όπως το “Kiss of Kali” του 2008, υπάρχουν reviews στο Jazz & Tζαζ. Anyway… Στο “Drumphilia Vol.1” ο Benini απλώνει… όχι τραχανά… αλλά ρυθμούς. Και βασικά ρυθμούς αφρικανικούς, τους οποίους υποστηρίζουν τα ηλεκτρονικά του ντραμς, ντραμ-μασίν και τα σύνθια του, αλλά βασικά τα αφρικάνικα ή εν πάση περιπτώσει εξωτικά ρυθμικά όργανά του (log drum, marimbula, kalimba, sansula). Υπάρχει ακόμη και balafon (από guest), αλλά και μπάσο κ.λπ. Το άκουσμα είναι afro φυσικά, μονότονο (διάβαζε και εκστατικό) και κατά τόπους πολύ ενδιαφέρον (“Marranzanu”, “Pink twirl”). Κατά άλλους… τόπους όμως όχι και τόσο… Δύσκολο να κάνεις ένα άλμπουμ μόνο με ρυθμούς, που να στέκει ολάκερο, θέλω να πω, αν δεν είσαι Fela Kuti.

(Πάντως, εδώ, οι DJs θα βρούνε πολύ υλικό για samples, γιατί θα πρέπει να το πούμε και αυτό. Και είναι προς τιμήν, τέλος πάντων, τού Benini, το γεγονός πως ότι ακούγεται στο “Drumphilia Vol.1” είναι πρωτότυπο και όχι… προπαρασκευασμένο).

LINEAR JOHN: Double Parade [Agogo AR 109 CD, 2018]

Φινλανδός είναι ο Linear John, με το δεύτερο άλμπουμ του, το “Double Parade” (είχε προηγηθεί το “Hits with a Twist” το 2016), να πλασάρεται αξιοπρεπώς εντός της σύγχρονης… εναλλακτικής pop.

Αν υπάρχει ένα κάποιο πρόβλημα στο “Double Parade” τούτο έχει να κάνει με το γεγονός πως το συγκεκριμένο άλμπουμ περιέχει καλά μεν, αλλά κάπως… αντιφατικά τραγούδια. Άλλα θυμίζουν βραζιλιάνικα του ’60, τύπου MPB (Jorge Ben π.χ.), αλλά είναι πιο ποπ-ψυχεδελικά, όπως το “We’re making our way out from each other” (το καλύτερό του), αλλά είναι «έτσι», άλλα είναι «αλλιώς».

Αν η pop είναι η βασική αισθητική διάσταση της τραγουδοποιίας τού Linear John, τότε εγώ θα πω πως… καλά κάνει και είναι, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ατάλανατος. Απλώς είναι πληθωρικός και χρειάζεται ένα μάζεμα, ένα κορφολόγημα.

Εξαιρετικό επίσης και το κάπως χαοτικό, jazzy, αλλά πάντα pop “Some people and the others”.

KENO: Around the Corner [Agogo ΑR 103 CD, 2017]

Ο Γερμανός Keno (David Hanke) είναι γνωστός μέσω άλλων ονομάτων (Renegades Of Jazz) και το “Around the Corner” είναι η πρώτη μακράς διαρκείας κυκλοφορία του υπό το νέο ψευδώνυμό του. Βασικά πρόκειται για ένα downtempo άκουσμα, που είναι φισκαρισμένο στα breakbeats, παρουσιάζοντας όμως κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές. Υπάρχουν, φυσικά, κάποια καλά κομμάτια κι εδώ, όπως το “Spines and rays”, που διαθέτει afro-jazz vibes ή το “Flingair” που φλερτάρει με τον «πνευματισμό» μιας Alice Coltrane (στη βάση του, την… πολλή βάση του), αλλά η πλειονότητα κινείται σε μέτρια ή εν πάση περιπτώσει προβλέψιμα επίπεδα.

VARIOUS: Oonops Drops Vol.1 [Agogo ΑR 097 CD, 2018]

Κάθε… παγκόσμιος DJ, που σέβεται τον εαυτό του, πόσω μάλλον όταν έχει κι εκπομπή στο Brooklyn Radio, στη Νιού Γιόρκ Σίτι (και τον ακούει όλος ο γλόμπος), οφείλει να βγάλει και τη συλλογή του.

Τούτο πράττει λοιπόν και ο DJ Oonops, ο οποίος σε διπλό βινύλιο, στριμώχνει δεκατρία tracks της σύγχρονης jazz-funk / tropical / hip-hop/ pop παραγωγής. Ανακατεμένα όλα αυτά (και άλλα διάφορα), ώστε το χαρμάνι να καλύπτει όσο γίνεται πληρέστερα έναν χώρο, που λίγες φορές κατορθώνει να ξεφύγει από την πεπατημένη (αν θεωρήσουμε ως «πεπατημένη» εκείνα που ακούγαμε στις ανάλογες συλλογές των 00s). Ακούω το “Sonor Tropical” των Mankoora, το “Metal invasion” του DJ CAM Quartet, το “Sepia” των Indigo Jam Unit, ενώ καλό (δηλαδή αρκετά καλό) είναι και το παλιομοδίτικο, φουριόζο σκρατσάδικο “You got soul”από ShinSight Trio. Αυτά.

LUTZ KRAJENSKI feat. ALANA ALEXANDER: Plays Hits Agogo [Agogo ΑR 093 CD, 2018]

Το 2017 η Agogo Records γιόρτασε μια δεκαετία ύπαρξης. Και το γιόρτασε, για όλο τον κόσμο, με την κυκλοφορία ενός άλμπουμ, την επόμενη χρονιά, με κομμάτια από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα ονόματα του καταλόγου της, διασκευασμένα όμως από τον πιανίστα Lutz Krajenski (με τη βοήθεια της τραγουδίστριας Alana Alexander). Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψει ένα κατά το μάλλον ή ήττον ολοκαίνουριο άλμπουμ με έντεκα tracks, που έχουν οπωσδήποτε λόγο ύπαρξης. Όχι μόνο γιατί το πρωτότυπο υλικό ήταν πολύ καλό, αλλά και γιατί οι versions του Krajenski δείχνουν πως αυτό το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να διαπρέψει και σήμερα (είτε στη μία είτε στην άλλη εκδοχή του) στα clubs – στα clubs τέλος πάντων που μπορεί ν’ ακούγεται ακόμη… nu-jazz. Και jazz-funk βεβαίως και jazzy pop και  σύγχρονες soul καταστάσεις, από τις οποίες να μην απουσιάζουν ποτέ τα groovy vibes. Την πρώτη ύλη δίνουν εδώ οι Hi-Fly Orchestra, Soul Session, Mo’Horizons, Una Mas Trio, Mop Mop, Sola Rosa, Da Lata και JuJu Orchestra, όμως και η… δεύτερη ύλη (του Lutz Krajenski) είναι εξ ίσου δημιουργική. 

Η Agogo Records εισάγεται στην Ελλάδα από την ΑΝ Music