ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 633

25/3/2025
Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ, σα να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν-δυο.

Απλώς εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός, μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.

Δεν ξέρω το καλό και τ’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί, μα νοιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ, στο νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.

Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
το μίτο το χρυσό, την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινωταύρου κρατώ.

Του φεύγω απ’ τα δεξιά, μου φεύγει απ’ τα ζερβά
αν με νικήσει να!, αν τον νικήσω, να!
μια τούρτα είν’ η καρδιά, να σβήσω τα κεριά,
να τα χιλιοχρονίσω μαγκιά.

Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
και πίσω κουρνιαχτός, σε μια γωνιά ο Θεός
ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
κι αυτό που τώρα ακούτε, η ηχώ.

https://www.youtube.com/watch?v=EXTxD4WYMNI

24/3/2025
Όταν μου το έστειλε, τον περασμένο Δεκέμβρη, να το ακούσω, για να του πω τη γνώμη μου, του απάντησα... προχώρα και κάνε αυτό που γουστάρεις, δίχως να ρωτάς κανέναν. Μπράβο λοιπόν στον Πάνο Δημητρόπουλο...
https://www.youtube.com/watch?v=AyC9ktydOqE

24/3/2025
Όλο και σε κάποια ταινία βίας και σεξ θα το είχε χώσει ο Μουραμπάς. Εξάλλου ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα της εποχής. Αληθινές μουσικές, εμπνευσμένες και παιγμένες από ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητες, όχι από την τεχνολογία.
https://www.youtube.com/watch?v=69l5TmrCaiY

22/3/2025
Για τους Fruupp πρέπει να είχα πρωτοδιαβάσει, στα early 80s, στην εγκυκλοπαίδεια του Ποπ & Ροκ – δεν ξέρω αν έγραφε και ο Δηματάτης στους «Άγνωστους του Ροκ» γι’ αυτούς. Τα έχω καταχωνιασμένα όλα αυτά και βαριέμαι τώρα να τα ξεθάψω. Δίσκους των Fruupp αγόρασα στα 90s, όταν άκουγα τέτοια συγκροτήματα... με φολκ, μπαρόκ και κλασικές αναφορές. Βορειοϊρλανδοί ήταν οι Fruupp και πρόσφατα πέθανε ο Peter Farrelly, που ήταν τραγουδιστής και μπασίστας τους, ενώ είχε σχεδιάσει και αυτό το ωραίο εξώφυλλο.

[Έχω και τραγούδι στα σχόλια]

21/3/2025
Φουλ της Τζένης...

21/3/2025

O "Εφιάλτης" (1961) του Ερρίκου Ανδρέου, με την Βούλα Χαριλάου και τον Μιχάλη Νικολινάκο, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

20/3/2025

Chango, με George Tacktikos σε κιθάρες, φωνητικά... (1975)
https://www.youtube.com/watch?v=PywNEYCPAxs

19/3/2025
Τεράστιος Dino Valenti...
https://www.youtube.com/watch?v=pIIz08KijWQ

JOHN BALIKOS’ κόσμος

Ο Γιάννης Μπαλίκος (John Balikos) είναι ένας συνθέτης, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog. Θυμόμαστε το άλμπουμ του “John Balikos Trio”, για το οποίο υπάρχει review πίσω στο 2013 και ακόμη το “Rings Around the Moon” από το 2015. H jazz ήταν οπωσδήποτε μία πρώτη βασική αναφορά σ’ εκείνα τα άλμπουμ, ενώ... δεν είμαι σίγουρος, αν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το πιο πρόσφατο “World” [Violins Productions, 2024].

Σ’ αυτό λοιπόν το άλμπουμ, που κυκλοφορεί σ’ ένα περιποιημένο triple folded digipak, ο Μπαλίκος μάς φανερώνει έναν άλλο συνθετικό χαρακτήρα του.
Θέλω να πω πως η μουσική του, εδώ, αποκτά περισσότερα λαϊκά χαρακτηριστικά, καθώς οι όποιες τζαζ αναφορές του ενσωματώνονται σ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε... δυναμική κινηματογραφική μουσική (από την οποία δεν απολείπει ούτε το έπος, μα ούτε και το αίσθημα). Αυτό είναι το μεγάλο περιβάλλον του “World”, εντός του οποίου μπορεί να υπάρχει η jazz, το rock, η «κλασική μουσική», η bossa nova, οι παραδοσιακές επιδράσεις και ό,τι άλλο.
Προς τούτο ο Μπαλίκος είναι υποχρεωμένος να μετέλθει και της τεχνολογίας, προκειμένου να αναπαραστήσει πειστικά το έπος, μα και να χρησιμοποιήσει έξτρα μουσικούς, προκειμένου οι συνθέσεις του να αποδοθούν με τον τρόπο που πρέπει. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει μία ενδεκάδα οργανοπαικτών, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το υλικό τού “World”. Μια πρώτη βασική πεντάδα την αποτελούν ο πιανίστας Δημήτρης Χανιώτης, που κάνει και midi προγραμματισμό, ο Κώστας Μπαλίκος σε κιθάρες, βιολί, ο Φάνης Μπαλίκος σε ντραμς, κρουστά, η Linda Schumann σε τσέλο και ο ίδιος ο Γιάννης Μπαλίκος σε midi πλήκτρα και ενορχηστρώσεις, όμως από ’κει και πέρα υπάρχουν έξι ακόμη πρόσωπα που προσφέρουν επιμέρους βοήθειες σε ακορντεόν (Γιώργος Τσιατσούλης), κλασική κιθάρα (Λευτέρης Χαβουτσάς), κοντραμπάσο (Μάνος Λούτας), νέι (Ido Romano), φλάουτο (Danilo D’Ambrosio) και φωνή (Κατερίνα Κουρή), συμπληρώνοντας την τελική line-up.
Όλα αυτά ίσως να δημιουργούν την εντύπωση πως ο Μπαλίκος συνέθεσε μία «βαριά» μουσική, προκειμένου να περιγράψει τον «Κόσμο» του, όμως, στην πράξη, το “World” είναι ένα άλμπουμ καλαίσθητων και γλαφυρών ήχων (elegant music), που μπορεί να γέρνει και προς το πιο απαιτητικό lounge κατά τόπους, διατηρώντας πάντα την ενότητά του, στο πέρασμα του χρόνου, και βεβαίως τη γοητεία του.
Επαφή: https://johnbalikos.bandcamp.com/album/john-balikosworld

«Ερωτισμός και Πάθος»: μία από τις τέσσερις μόλις ταινίες, στις οποίες εμφανίζεται η «Ευδοκία» Μαρία Βασιλείου – Πρόκειται για την ωραιότερη ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τη δεκαετία του ’70

Κοιτώντας τη φιλμογραφία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τα σέβεντις, δεν δυσκολεύεσαι να τον αποκαλέσεις «βασιλιά» του ελληνικού sexploitation. Εντάξει, μπορεί να διεκδικούν και ορισμένοι ακόμη συνάδελφοί του αυτόν τον τίτλο, αλλά ο Ευστρατιάδης, κατά γενική ομολογία, έκανε τις πιο ακέραιες ταινίες αυτού του στυλ.
Έχω δει όλες τις ταινίες του Ευστρατιάδη από τα σέβεντις και αν με ρωτούσε κάποιος να του πω ποια είναι η καλύτερη, η ωραιότερη και τα λοιπά, θα του έλεγα, κατά πάσα πιθανότητα, την «Ερωτισμός και Πάθος» από το 1974 ή “Girl of Passion”, όπως θα γινόταν γνωστή στο εξωτερικό.

Nίκος Γαλανός και Τούλα Γαλάνη

Η ταινία αυτή ξεχωρίζει για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί έχει ενδιαφέρον σενάριο γραμμένο από τον Όμηρο Ευστρατιάδη (αν και δεν αποκλείεται κάπου να έχει βάλει το χέρι του και ο μόνιμος, τότε, σεναρίστας του Γιάννης Τζιώτης), έχει πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, για το είδος αυτό των ταινιών, με συνεχείς παρεμβολές σκηνών και πλάνων, φανταστικών ή πραγματικών, που προσθέτουν συνεχώς πάνω στη βασική υπόθεση, ώστε να αιτιολογηθούν όσο το δυνατόν αναλυτικότερα οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, έχει πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, πρωτότυπη και μη, καλούς πρωταγωνιστές, αρκετές εξωτερικές λήψεις από την Αθήνα και τα περίχωρα (βασικά η ιστορία εξελίσσεται στο άστυ και όχι σε νησιά, έρημες ακρογιαλιές κ.λπ.), ενώ δεν έχει καθόλου... τουριστικό ενδιαφέρον, δεν σχετίζεται με χίπιδες, παιδιά των λουλουδιών και τα λοιπά, παραμένοντας, καθ’ όλη τη διάρκειά της, σφιχτή, δίχως ιδιαίτερες κοιλιές, και πάντα επικεντρωμένη στο βασικό θέμα της, που δεν είναι άλλο από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, ερωτικές και άλλες, των βασικών ηρώων και ηρωίδων της.
Σπάνια, εννοώ, τα βλέπεις όλα αυτά στις «ρεαλιστικές» ταινίες της εποχής, που τις περισσότερες φορές εξαντλούνται στα γνωστά και τετριμμένα και μαθηματικώς επαναλαμβανόμενα.
Στο «Ερωτισμός και Πάθος» όλα ξεκινούν από το σενάριο, που είναι ελαφρώς περίπλοκο –το λέω, επειδή πρέπει να φθάσει στο τέλος της η ταινία, προκειμένου να εξηγήσεις ορισμένες συμπεριφορές– και μια αναλυτική, όσο να ’ναι, αποτύπωσή του θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη...
Το στόρι
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/erotismos-kai-pathos-mia-apo-tis-tesseris-molis-tainies-stis-opoies-emfanizetai-i

BENJAMIN LACKNER, FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY νέοι δίσκοι στην ECM

BENJAMIN LACKNER: Spindrift [ECM Records, 2025]
Με μικρή προϊστορία στην ECM (ΑΝ Μusic), καθώς εμφανίστηκε εκεί με το άλμπουμ του “Last Decade” το 2022, αλλά με μακριά διαδρομή σε πάλκα και στούντιο, ο γερμανο-αμερικανός πιανίστας και συνθέτης Benjamin Lackner, έχει νέο άλμπουμ στην γερμανική εταιρεία, το οποίον αποκαλείται “Spindrift”. Σ’ αυτό το LP/CD, που είναι ηχογραφημένο στα Studios La Buissonne, τον Μάρτιο του 2024, ο Lackner συνεργάζεται με μία αληθινά σπουδαία τετράδα, την οποία αποτελούν οι Mathias Eick τρομπέτα, Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Linda May Han Oh κοντραμπάσο και Matthieu Chazarenc ντραμς.

Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει έως και... σούπερ-γκρουπ αυτό το σχήμα, που καλείται να αποδώσει εννέα συνθέσεις του Lackner και μία του ντράμερ Chazarenc, καθώς τόσο το πνευστό τμήμα, με τους «άσσους» Eick και Turner, όσο και το ρυθμικό φυσικά, με την May Han Oh και τον Chazarenc, αποτελούνται από μουσικούς με σημαίνων παρελθόν, ο καθένας εκ των οποίων «κουβαλά», όπως και να το κάνουμε, μια ιστορία.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης είναι ένα σχήμα, με ποικίλες δυνατότητες, ενταγμένο πλήρως μέσα στο ECM-κλίμα, με την συνύπαρξη τρομπέτας-τενόρου, να παρέχει πολλές ελευθερίες στον Lackner, στην προσπάθειά του να οικοδομήσει αυτά τα ιδιόμορφα περιβάλλοντα, με τις κλασικές-λυρικές άκρες και την ταυτόχρονη συναισθηματική άπλα. Είτε στις πιο γρήγορες στροφές, είτε στις πιο αργές του, το “Spindrift” είναι ένα άλμπουμ ηπίων τόνων, αλλά υψηλών προδιαγραφών.

FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY: Preludes and Songs [ECM Records, 2025]
Ο πιανίστας François Couturier (γενν. 1950) με τον βιολιστή Dominique Pifarély (γενν. 1957) (Γάλλοι αμφότεροι) συνεργάζονται για περισσότερο από 40 χρόνια. Πιο συχνά, βεβαίως, τούτο συμβαίνει μέσα σε ευρύτερα γκρουπ, αλλά δεν λείπουν και τα πιο «στενά» σχήματα (σε τρίο ή ντούο), που φέρνουν τους γάλλους μουσικούς ακόμη πιο κοντά. Στην ECM (AN Music) υπάρχει ένα ιστορικό άλμπουμ τους από το 1998, ονόματι “Poros”, και αυτή η νεότερη συνύπαρξή τους, 27 χρόνια αργότερα, με το “Preludes and Songs”, είναι οπωσδήποτε κάτι το ξεχωριστό.
Ηχογραφημένοι, το 2023, στο Historischer Reitstadel, στο Neumarkt της Γερμανίας, οι Couturier και Pifarély παρουσιάζουν, εδώ, ένα σετ εννέα συνθέσεων, πρωτότυπων και διασκευών, που φανερώνει, οπωσδήποτε, τα ευρύτερα αισθητικά ενδιαφέροντά τους. Το λέω, γιατί, πέρα από τα πρωτότυπα κομμάτια των δύο, στο “Preludes and Songs” υπάρχουν συνθέσεις-τραγούδια των Jacques Brel, George Gershwin, Duke Ellington, στάνταρντ κ.λπ., που προσδίδουν στο άλμπουμ μία, όπως και να το κάνουμε, ελκυστική ποικιλία.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, έχουμε αυτά τα πολύ ωραία πρελούδια, που προσεγγίζουν γνωστές ή πρωτότυπες συνθέσεις μ’ έναν εύπλαστο, λυρικό, αυτοσχεδιαστικό τρόπο, ενώ από την άλλη υπάρχουν τα τραγούδια, που προσθέτουν στην ηχογράφηση και μία ελαφρά ποπ αύρα. Ελεγχόμενη πάντα, καθότι το λεγόμενο «σοβαρό» ένδυμα της μουσικής είναι εκείνο που εδώ κυριαρχεί.

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ το νέο τεύχος #84

O Μετρονόμος, το καλό περιοδικό για το «έντεχνο τραγούδι», συμπληρώνει 84 τεύχη με το παρόν του Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2024. Με 80 σελίδες, με άψογη ασπρόμαυρη εμφάνιση και με τιμή 10 ευρώ, ο Μετρονόμος φιλοδοξεί και το κατορθώνει, με τα συνεχή αφιερώματά του, να δημιουργεί όχι ένα περιοδικό επικαιρικό και αναλώσιμο, μα μία έκδοση αρχείου.

Σ’ αυτό το τεύχος εκείνο που κυριαρχεί είναι το πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή, στιχουργό και συγγραφέα Δημήτρη Χριστοδούλου (1924-1991), που συμβαίνει λόγω της 100ετίας από τη γέννησή του.
Στις 61 σελίδες του αφιερώματος ο Χριστοδούλου προσεγγίζεται και μέσα από τα πολλά και διαφορετικά κείμενα, μα και μέσω του πλούσιου φωτογραφικού υλικού. Ο Θανάσης Συλιβός, που έχει τη συνολική επιμέλεια, έχει κάνει πλατιά και προσεγμένη δουλειά, προσκαλώντας στις σελίδες του περιοδικού του ανθρώπους, που έχουν κάτι ιδιαίτερο να πούνε για τον Χριστοδούλου – σε σχέση με όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας του. Μελετητές της ποίησης, της λογοτεχνίας και του τραγουδιού, μα και προσωπικότητες από το χθες, που συνεργάστηκαν μαζί του (όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μίμης Πλέσσας ή ο Αντώνης Καλογιάννης) μιλούν για ’κείνον, όπως μιλάει και η σύντροφός του Μαρία Κανδρεβιώτου – με τους Δημήτρη Γκιώνη, Θεοδόση Πυλαρινό, Γιάννη Γκούμα, Κώστα Φασουλά, Θανάση Γιώγλου, Γιώργο Π. Τσάμπρα, Σταύρο Γ. Καρτσωνάκη, Δημήτρη Μπαγέρη, Πέτρο Παράσχη κ.ά. να τοποθετούν το έργο του Χριστοδούλου στο κοινωνικοπολιτικό και αισθητικό του πλαίσιο.
Τα δύο κείμενα που ακολουθούν, το ένα για την ιστορική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης «Δόμνα» (γράφει ο Γιάννης Γαλανίδης) και το άλλο για τα πολιτικά ποιήματα του Νίκου Καββαδία (γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς) έρχονται να συμπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο τούτο το ιδιαίτερο τεύχος του Μετρονόμου.
Επαφή: www.metronomos.gr

ARILD ANDERSEN το νέο σόλο άλμπουμ του

Τι να πει κανείς για τον νορβηγό κοντραμπασίστα Arild Andersen, ένα μουσικό που έχει συνδεθεί, όσο λίγοι άλλοι, με την ίδια την ύπαρξη της ECM (AN Music) από το ξεκίνημά της ήδη; Το λέμε, καθότι ο Andersen ηχογραφεί στη γερμανική εταιρεία από το 1970, ως μέλος τότε του κουαρτέτου του Jan Garbarek (μαζί με τους Terje Rypdal και Jon Christensen). Αποτελεί, εννοούμε, ο 80χρονος Andersen, μια ιστορική προσωπικότητα, σε σχέση με το ρόστερ τη εταιρείας και συνάμα μία από τις «κολώνες» της νορβηγικής παροικίας εκεί, με δίσκους και συνεργασίες, που έχουν γράψει ιστορία. Στο blog υπάρχουν reviews για δύο ECM-άλμπουμ του Andersen, του “Affirmation” (2022) και του “In-House Science” (2018), ενώ τώρα θα γράψουμε κάποια λόγια και για το “Landloper”, την τελευταία ως σήμερα δουλειά του, που κυκλοφόρησε πέρυσι.

Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Arild Andersen είναι μόνος του στη σκηνή του Victoria National Jazzscene, του Όσλο, και ηχογραφείται ζωντανά, στις 18 Ιουνίου του 2020. Είναι πενταετίας η ηχογράφηση θέλω να πω –κάτι όχι παράξενο, για τον τρόπο που δουλεύει ως παραγωγός ο Manfred Eicher–, ενώ, όπως διαβάζω, πρόκειται για το πρώτο σόλο άλμπουμ του νορβηγού συνθέτη και κοντραμπασίστα! Όντως; Μάλλον...
Τέλος πάντων ο Andersen ανεβαίνει στο πάλκο μόνο με το κοντραμπάσο του, συν κάποια πεντάλια, και ό,τι ακούμε στο “Landloper” είναι γραμμένο επιτόπου, δίχως overdubs ή όποιες άλλες προσθήκες. Το ρεπερτόριο, δε, που δίνει στον κόσμο ο Νορβηγός είναι ποικίλο. Τα κομμάτια που καταγράφονται μπορεί να είναι τυπικώς έξι, αλλά στην πράξη είναι εννέα, επειδή σε δύο περιπτώσεις ενοποιούνται δύο και τρία tracks μαζί. Έτσι, από τις εννέα συνθέσεις τρεις μόνον ανήκουν στον Andersen, ενώ μεταξύ των υπολοίπων ακούμε και απολαμβάνουμε το “Ghosts” του Albert Ayler, το “Lonely woman” του Ornette Coleman, το “Song for Che” του Charlie Haden και το “Peace universal” του Bob Moses. Έτσι το σετ του Andersen αποκτά και κάποια «κοινωνικά» να τα πούμε χαρακτηριστικά – με τις αποδόσεις να είναι ουσιαστικές και σεμνά εντυπωσιακές, δημιουργώντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Εκφράζεται, πληρέστατα, αλλά με λίγους ήχους ο Andersen, και αυτό δεν είναι κάτι κοινό, εύκολο ή αναμενόμενο. Θέλω να πω πως εδώ υπάρχει μελέτη και επεξεργασία των συνθέσεων, αλλά πάνω απ’ όλα υπάρχει το συναίσθημα που κινητοποιεί τον μεγάλο νορβηγό μουσικό και που σε κάνει να ανατριχιάζεις καθώς περνάει, εκεί στο τέλος, πάνω από τις νότες του “Lonely woman” και του “Song for Che”, πριν ανταμειφθεί μ’ ένα γενναίο χειροκρότημα.

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 632

19/3/2025
«Τα Παιδιά του Διαβόλου» (1976) του Νίκου Μαστοράκη με τον Bob Behling στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

18/3/2025

>>Την 1η Απριλίου του 1985, ένας δίσκος που για χρόνια γυρνούσε από εταιρεία σε εταιρεία και όλοι τον απέρριπταν, βρήκε τον δρόμο του προς το μεγάλο κοινό. Ο Μανώλης Ρασούλης το πρότεινε -και επέμεινε-, η MINOS-EMI το δέχτηκε και έτσι ένα άλμπουμ που σήμερα είναι σαν να υπήρχε από πάντα, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσα στα Sierra Studios στη Μεσογείων.<<
Μου το έσπρωξε κάποιος φίλος για να το διαβάσω. Το ξεκίνησα, αν και δεν έχω καθόλου χρόνο αυτή τη στιγμή, αλλά μόλις είδα αυτό το MINOS-EMI (για το 1985), το παράτησα. Βαριέμαι να διαβάζω κείμενα άσχετων...
Δεν έχουν καμία σχέση τα «Ζεστά Ποτά» με τη Minos (δεν υπήρχε περίπτωση η Minos να έβγαζε τέτοιο δίσκο τότε), o δίσκος έγινε επί Πετσίλα ακόμη, στην Columbia.
Κι επειδή κάτι είδα βιαστικά και διαγώνια. Υπερτιμάται ο ρόλος των στούντιο και των τεχνικών. Η πρώτη ύλη μετράει. Γενικά, και σε φάσεις απ’ έξω (για ξένους δίσκους εννοώ) έχω διαβάσει αυτά τα... αναθεωρητικά, για τις «μαγκιές» των στούντιο και σπάζομαι... Πάνε κάποιοι να υποκαταστήσουν με όσα λένε την πρώτη ύλη. Μόνο οι δημιουργοί αξίζει να μιλάνε. Και οι άλλοι ας πούνε τα δικά τους, αλλά τελευταίοι...
Και το άλλο. Τη βαριέμαι αυτού του τύπου την... ακτινογραφία. Δεν έχουν καμία αξία οι λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «από μέσα». Σημασία έχει να πει κάποιος τι σήμαινε για το 1985 ένας τέτοιος δίσκος. Μόνο αυτό μετράει. Αλλά γι΄ αυτά δεν μπορούν να πούνε τίποτα. Γι’ αυτό σε πρήζουνε με ό,τι να ’ναι.

17/3/2025
Τα σπάγανε και στην Καζαμπλάνκα το '70
(έχουμε και κλιπ στα σχόλια)

17/3/2025

Αν σκεφθεί κανείς πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη την πρώτη τετραετία ουσιαστικά δεν κυβέρνησε, λόγω κόβιντ, η φθορά της μέσα σε 2-3 χρόνια καθαρής διακυβέρνησης (γιατί τόσα είναι, δεν είναι περισσότερα) είναι εντυπωσιακή, πόσο μάλλον όταν κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Στην παγιδευμένη έως απελπισίας κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος είναι έτοιμος να δώσει πάνω από 50% σε όποιον έρθει, έξω από το υπάρχον ασυνάρτητο κομματικό σύστημα, μιλώντας του με ειλικρίνεια για ένα-δυο πράγματα που τον καίνε. Αυτό, δε, μπορεί να είναι από λυτρωτικό έως καταστροφικό. Εξαρτάται απ’ αυτόν που θα το κάνει.

17/3/2025
To «Έγκλημα στα Παρασκήνια» (1960) του Ντίνου Κατσουρίδη στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

15/3/2025

Πρόσφατα ο Μετρονόμος κυκλοφόρησε ένα 2CD-book με ποιήματα και τραγούδια του σπουδαίου Γιάννη Γλέζου, υπό τον τίτλο «Αιώνιος Άνεμος Ι». Δεν ξέρω πόσοι το έχουν πάρει χαμπάρι... Θα γράψω αναλυτικά, όταν ανεβούν και μερικά κομμάτια στο YouTube. Τα τραγούδια αυτά έχουν στίχους της Εύας Λίτινα, είναι ηχογραφημένα πρόχειρα από τον ίδιο τον Γλέζο (που τραγουδά και παίζει πιάνο), τη διετία 1998-99, και ήταν έως εσχάτως ανέκδοτα. Μπορεί από τεχνικής-ηχογραφικής πλευράς τα τραγούδια να υστερούν, αλλά πολλά απ’ αυτά, γιατί μιλάμε για 37 στον αριθμό, είναι συγκλονιστικά!
Δεν ξέρω αν ο Θανάσης Συλιβός έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει τυπώσει και κυκλοφορήσει κάτι πολύ μεγάλο (για μένα αυτή η έκδοση είναι must have, για κάθε φίλο και φίλη του ελληνικού τραγουδιού), όμως σε καιρούς ξερούς, που ψάχνεις το καλό ελληνικό τραγούδι με το κιάλι, αυτά τα τραγούδια του Γλέζου είναι μάννα εξ ουρανού.

Δημοσιεύω μόνο τους στίχους της Λίτινα από το φοβερό «Περνούν και φεύγουν», αφού ως τραγούδι δεν υπάρχει κάπου στο δίκτυο... περιμένοντας να ανεβούν πολλά απ’ αυτά, και δη τα ωραιότερα, το αμέσως επόμενο διάστημα.

15/3/2025
Márta Szirmai, μια φωνή από την άλλη μεριά του κόσμου - Ουγγαρία 1963. Απίστευτη διασκευή σ΄ ένα κλασικό τραγούδι του Cole Porter…
https://www.youtube.com/watch?v=YUxd0y8D4Tw

14/3/2025
>>Υφυπουργός αρμόδιος για τον απόδημο Ελληνισμό: Γιάννης Λοβέρδος<<
Όχι Γιάννης Λοβέρδος - ο Γιάννης ο Λοβέρδος είναι το σωστό...

14/3/2025

Οι «Μεταμορφώσεις» (1973) του Γιάννη Κοκκόλη (με τον Βαγγέλη Καζάν και την Μάρω Γραβλιώτου στη φωτό) στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

13/3/2025

Ποπ με λιγάκι νόημα στα λόγια. Έξοχη η Μαριάννα Τόλη, έπρεπε να το πει όλο μόνη της ή έστω μαζί με τον Ρόμπερτ. Είχαν φοβερά εκφραστικές φωνές και οι δυο τους.
https://www.youtube.com/watch?v=s-JzOmRK9fQ

13/3/2025
Το ψευτοδίπολο συστημισμός-αντισυστημισμός που στήνουνε τα μητσοτακικά μίντια θέλει τη δήθεν αντισυστημική Ζωή στη δεύτερη θέση. Τουρκοφάγοι, Μακομάχοι και... Καραμπελιάδες γενικώς είναι οι Ζωικοί, δηλαδή παλαιοδεξιοί και ακροδεξιοί από κούνια. Δικά τους παιδιά με άλλα λόγια – με τα οποία, κάποια στιγμή, και με τον όποιο τρόπο, θα έλθουν εις γάμου κοινωνίαν.
Ο αληθινός αντισυστημισμός, που απλώνεται στην κοινωνία μέσω των συγκεντρώσεων των νέων ανθρώπων βασικά, λόγω Τεμπών, και που εκφράστηκε με απόλυτη σαφήνεια χθες το βράδυ από την Καρυστιανού στην Πάντειο, σε μία καθαρά πολιτική ομιλία, θα πρέπει να περιφρουρήσει την ουσία και την αυθυπαρξία του, διαχωρίζοντας τις θέσεις του από τις βδέλλες του συστήματος –που ήδη έχουν κολλήσει πάνω του και τον απομυζούν για ίδιον όφελος– βρίσκοντας τον τρόπο να εκφραστεί και πολιτικά.
Ο αντισυστημισμός δεν μπορεί να εκφραστεί από πρόσωπα του συστήματος. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο.

12/3/2025
Αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους δίσκους στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Ας έχει δεύτερες εκτελέσεις. Πολλές είναι καλύτερες και από τις πρώτες. Έχει στην ενορχήστρωση τον σπουδαίο Κίμωνα Βασιλά (τζαζίστας βασικά), στις κιθάρες τον τζάζμαν Τίτο Καλλίρη, στο φλάουτο το Θανάση Αραπίδη (άλλος τζαζίστας αυτός), στα μπουζούκια τους Γιάννη Παλαιολόγο και Δομένικο Βαμβακάρη και μπροστά, στη φωνή τον καταπληκτικό Αντώνη Λορέντζο (ετεροθαλής αδελφός του Γιάννη Φλωρινιώτη). Συγκλονιστικό άλμπουμ - έχω τραγούδια στα σχόλια. (1978).

Μην ακούτε τα ίδια και τα ίδια σε κανένα μουσικό είδος, και μην πιστεύετε όσους προμοτάρουν ξανά μανά τα ίδια ονόματα - παλιά ή καινούρια δεν έχει σημασία. Υπάρχουν καινούρια, που είναι παλιά από τη γέννα τους. Και παλιά, που θα είναι πάντα καινούρια και ασυναγώνιστα.

12/3/2025
Ο Αιγύπτιος είχε ηχογραφήσεις και στην Αίγυπτο λέει...

JULIA HÜLSMANN QUARTET το νέο άλμπουμ της γερμανίδας πιανίστριας

H γερμανίδα πιανίστρια Julia Hülsmann έχει μια σταθερή θέση στον κατάλογο της ECM την τελευταία εικοσαετία, καθώς την συναντάμε, εκεί, είτε σε ηχογραφήσεις με το τρίο της (“The End of a Summer” 2008, “Imprint” 2011, “Sooner and Later” 2017), είτε με το κουαρτέτο της (“In Full View” 2013, “A Clear Midnight” 2015, “Not Far From Here” 2019), είτε σε πιο προσωπικές στιγμές (“Fasil” 2009). Το πιο νέο άλμπουμ της Hülsmann αποκαλείται “Under the Surface” [ECM Records / ΑΝ Μusic, 2025] και είναι, και αυτό, ηχογραφημένο με και για το κουαρτέτο της, το οποίο αποτελούν, πέραν της ιδίας, οι Uli Kempendorff τενόρο σαξόφωνο, Marc Muellbauer κοντραμπάσο και Heinrich Köbberling ντραμς. Και είναι αυτό το σχήμα, που επεκτείνεται, για τις ανάγκες της εν λόγω εγγραφής (στούντιο Rainbow, Όσλο, Ιούνιος 2024), με την Hildegunn Øiseth σε τρομπέτα, goat horn.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως το “Under the Surface” περιέχει δέκα κομμάτια, που είναι όλα συντεθειμένα από τα μέλη του σχήματος. Πιο αναλυτικά, πέντε ανήκουν στην Hülsmann, δύο στον Köbberling, δύο στον Muellbauer και ένα στον Kempendorff. Αυτό δείχνει κάτι. Πως το κουαρτέτο είναι ένα αλληλο-επιδραστικό σχήμα, με τα τέσσερα βασικά μέλη του να συναποφασίζουν και να συνδιαμορφώνουν το ρεπερτόριό του. Το γεγονός, δε, πως αυτοί οι τέσσερις παίζουν πολλά χρόνια μαζί, μπορεί να έχει συντελέσει σ’ έναν μεταξύ τους επικοινωνιακό αυτοματισμό, από την άλλη όμως έχει δημιουργήσει και όλες εκείνες τις προϋποθέσεις μιας ουσιαστικής επικοινωνίας, που διαφαίνεται, πρωτίστως, σ’ αυτό καθ’ αυτό το συνθετικό υλικό.
Το “Under the Surface” έχει παραδειγματική ενότητα σαν άλμπουμ – με τα πιο κλασικά bluesy στοιχεία του να συνυπάρχουν επί ίσοις όροις με τα λυρικά, ευρωπαϊκά, δημιουργώντας, στην πορεία, ένα αδιάσπαστο σύνολο. Χωρίς μεγαλεπήβολες εξάρσεις, και χωρίς ποτέ να ακούγεται υποτονικό το κουαρτέτο, και ανά φάσεις κουιντέτο, της Julia Hülsmann είναι ένα συμπαγές σύγχρονο τζαζ σχήμα, που έχει τον τρόπο να οδηγεί, χαλαρά, τον ακροατή, στις διαδρομές που εκείνο έχει χαράξει.

ADHD ένα... παράξενο ισλανδικό σύνολο της σύγχρονης jazz

Οι ADHD είναι ένα... παράξενο ισλανδικό σύνολο, που κινείται στο χώρο της σύγχρονης jazz. Το λέω παράξενο, κατ’ αρχάς, επειδή όλοι οι δίσκοι του, από τον πρώτο του 2009 έως τον περυσινό τελευταίο του, έχουν τίτλους από το “1” έως το “9”. Δεν πολυσκάνε, δηλαδή, οι Ισλανδοί, για να δώσουν ονομασίες στα άλμπουμ τους, που έχουν τυπωθεί για διάφορες εταιρείες, με το έσχατο “9” να ανήκει στον κατάλογο της enja-yellowbird (AN Music). 

Μέλη των ADHD είναι οι Tómas Jónsson πιάνο, hammond, μελόντικα, συνθεσάιζερ, Magnús Trygvason Eliassen ντραμς, κρουστά, Ómar Guðjónsson κιθάρες, pedal steel, μπάσο και Óskar Guðjónsson, τενόρο, σοπράνο και custom σαξόφωνο. Από τα όργανα που χειρίζονται οι Ισλανδοί αντιλαμβάνεσαι αμέσως-αμέσως πως κάτι τρέχει με την περίπτωσή τους – και όντως, εδώ που τα λέμε, αφού (και) το “9” έχει τις ιδιαιτερότητές του. Μπορεί, ας πούμε, οι e.s.t. να είναι μια πρώτη αναφορά, αλλά οι Ισλανδοί, που είναι τέσσερις και όχι τρεις, είναι ένα σχήμα πολύ πιο... ροκ και δυναμικό από τους Σουηδούς – αν και τους διακρίνει η ίδια περιπέτεια εν σχέσει με τους ηλεκτρικούς και ηλεκτρονικούς ήχους, τους τοποθετημένους πάνω σε εύπλαστα τζαζ πλαίσια.

Ένας χαρακτηρισμός του τύπου «μοντέρνα progressive jazz» θα ταίριαζε στους ADHD, ιδίως όταν φθάνει στ’ αυτιά σου το δεκάλεπτο “Stelpuskott”. Γενικώς, θα έγραφα για μια σειρά από «γεμάτες» συνθέσεις, οι οποίες αποδίδονται, από τους Ισλανδούς, μ’ έναν εντυπωσιακό τρόπο.

KARIN KROG η κορυφαία ευρωπαία τραγουδίστρια της τζαζ – η νορβηγίδα καλλιτέχνιδα συμπληρώνει 70 χρόνια στα πάλκα και τα στούντιο, έχοντας ερμηνεύσει αριστουργήματα

Δεν ξέρω πόσο γνωστή είναι, στην Ελλάδα, η Karin Krog. Νομίζω λίγο, συγκριτικά. Την ξέρουν κάποιοι φανατικοί μουσικόφιλοι οπωσδήποτε, αλλά πολύς κόσμος, που μπορεί να ακούει με όρεξη μουσική, και να την «ψάχνει» όπως λέμε, σίγουρα την αγνοεί. Οι λόγοι είναι πολλοί.
Κατ’ αρχάς η Krog, που πλέον πλησιάζει στα 88 της, δεν έχει έλθει να τραγουδήσει ποτέ στη χώρα μας –προφανώς, γιατί κανείς δεν την κάλεσε– και αυτό, σίγουρα, είναι ένα θέμα. Έπειτα, η Krog δεν είναι μια ποπ τραγουδίστρια, παρότι έχει τραγουδήσει και ποπ, με το δικό της μοναδικό τρόπο. Περαιτέρω είναι μια Ευρωπαία (με αμερικάνικη τζαζ παιδεία φυσικά, αλλά όχι μόνο), κάτι που σημαίνει πως, για τους τζαζ ινστρούχτορες, υπολείπεται των Αμερικανίδων, μαύρων ή λευκών, στο χώρο της vocal jazz.
Γενικά, παρότι η Ευρώπη έχει πολύ μεγάλα ονόματα στο γυναικείο τζαζ τραγούδι, η τζαζ δημοσιογραφία δεν έχει φροντίσει αυτά τα ονόματα να τα προβάλλει, με τον τρόπο που προβάλλονται, και δικαίως, οι μεγάλες Αμερικανίδες (Billie Holliday, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan κ.ά.). Μπορείς να βρεις λίστες, εννοώ, στο διαδίκτυο με τις είκοσι ή τις τριάντα κορυφαίες ερμηνεύτριες της τζαζ και, ανάμεσά τους, να μην υπάρχει ούτε μία Ευρωπαία!
Σχεδόν κάθε χώρα της Ευρώπης έχει να επιδείξει σπουδαίες τζαζ φωνές, με μερικές εξ αυτών, όπως η Σουηδέζα Monica Zetterlund (1937-2005), η Αγγλίδα Norma Winstone (γενν. 1941) ή η Ολλανδή Rita Reys (1924-2013) –μένω σε τρεις– να ξεπερνούν τα τοπικά πλαίσια, και να αναδεικνύονται σε πανευρωπαϊκές ή και σε παγκόσμιες τζαζ περσόνες. Γιατί, όταν η Zetterlund ηχογραφεί ολόκληρο δίσκο με τον μέγιστο πιανίστα της τζαζ Bill Evans τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Ηχογραφήσεις με κορυφαίους αμερικανούς τζαζμεν έχει βεβαίως και η Karin Krog. Είναι αξέχαστα τα άλμπουμ της “Some Other Spring” [Sonet, 1970] με τον θρύλο τενόρο σαξοφωνίστα Dexter Gordon, “Hi-Fly” [Compendium, 1976], με τον άσσο του τενόρο και πολύ αγαπητό στην Ελλάδα Archie Shepp, “I Remember You...” [Spotlite, 1981] με τον επίσης κορυφαίο τενορίστα Warne Marsh και τον κοντραμπασίστα Red Mitchell κ.λπ. Θέλω να πω πως μ’ αυτές και με άλλες συνεργασίες, με top ευρωπαίους μουσικούς (όπως τον κιθαρίστα Terje Rypdal ή τον σαξοφωνίστα-κλαρινίστα John Surman) η Krog έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά της από νωρίς, και κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει ούτε την εντελώς ξεχωριστή φωνή της, ούτε βεβαίως τα δισκογραφικά διαμάντια της.

Η Karin Krog εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Penguin Club του Όσλο, το 1955, ακριβώς πριν από 70 χρόνια, όταν ήταν στα 18 της, και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 έχει γίνει «πρώτο όνομα» στην τοπική τζαζ σκηνή, οδηγώντας από το 1962 και μετά τα δικά της σχήματα.
Το 1964 η νορβηγίδα τραγουδίστρια κάνει το πρώτο προσωπικό LP της, που είχε τίτλο “By Myself” [Philips] ερμηνεύοντας λίγα πρωτότυπα και πολλά στάνταρντ, δείχνοντας περίτρανα τη βαθειά παιδεία της, στο κλασικό, κατ’ αρχάς, τζαζ ρεπερτόριο. Προς αυτό την βοηθά, ασυζητητί, η δασκάλα της, η Αμερικανίδα Anne Brown – για χάρη της οποίας ο George Gershwin είχε ξαναγράψει τον ρόλο της Bess, μετατρέποντάς τον σε πρωταγωνιστικό, στην ιστορική όπερά του “Porgy and Bess”, το 1935.
Με την Brown κοντά της έως και το 1969 η Krog θα αναπτύξει ένα τελείως «δικό της» στυλ ερμηνείας, φαινομενικά cool, αλλά με μεγάλη υπόγεια ένταση, και με μια ιδιαίτερη εκφορά του λόγου, που θα γίνει μέσα στα χρόνια, κάπως σαν σήμα κατατεθέν της. Οι συλλαβές, και από ’κει και πέρα οι λέξεις, γεμίζουν το στόμα της, ρολάροντας μέσα σ’ αυτό, για να βγουν προς τα «έξω» κατά κύματα, αφήνοντας άναυδο τον ακροατή.
Η διάθεση της Krog είναι ταυτοχρόνως φιλοπαίγμων και δημιουργική. «Παίζει» εννοώ με τις λέξεις, προβάλλοντας σ’ αυτές τα βάθη των σημασιών που, κάθε φορά, επιθυμεί. Όταν την ακούς, φερ’ ειπείν, να τραγουδάει για την «άνοιξη» (“You must believe in spring”) ή για το καλοκαίρι (“Once upon a summertime”), σ’ εκείνο το εντυπωσιακό άλμπουμ, με τις συνθέσεις του Michel Legrand από το 1974, αμέσως αντιλαμβάνεσαι όχι μόνο την υψηλή τεχνική της, αλλά και το αίσθημα με το οποίο αποδίδει αυτές τις ασυναγώνιστες μελωδίες.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/karin-krog-i-koryfaia-eyropaia-tragoydistria-tis-tzaz

THE PERIODS ένα rock, στα όρια του garage, γκρουπ από την Αθήνα

Οι Periods είναι ένα σχετικώς καινούριο ελληνικό συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στην Αθήνα το 2012-13 – με το “Periods” [B-otherSide Records, Body Blows Records, Nothing to Harvest Records, Underground Union Records, 2025] να αποτελεί το πρώτο long-play τους. Στο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες, στην αρχή του Γενάρη, καταγράφονται τέσσερα + τέσσερα ροκ κομμάτια –προτάσεις, προφανώς, του ίδιου του γκρουπ–, που δημιουργούν όλα ένα κλίμα. Τι κλίμα; Αυτό θα επιχειρήσουμε να προσδιορίσουμε στη συνέχεια...

Κατ’ αρχάς να πούμε πως η line-up των Periods έχει μιαν ιδιαιτερότητα – το λέμε, γιατί δεν συναντάς, εύκολα, σύγχρονα ροκ γκρουπ, στα οποία τρία από τα τέσσερα μέλη τους να είναι γυναίκες. Έτσι λοιπόν Periods είναι η Nasia φωνή, κιθάρα, η Nina φωνή, μπάσο, η Talin ντραμς και ο AV κιθάρες.
Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι... ροκάρουν. Και μάλιστα θα έλεγα «αγρίως», παρότι οι φωνές δεν βγάζουν αυτή τη σκληρότητα, την σχετικά ακατέργαστη, που αφήνουν τα μουσικά passages. Garage punk παίζουν οι Periods, αλλά όχι με έντονη την σίξτις αίσθηση, καθώς φέρνουν περισσότερο στη μνήμη τα γκρουπ, από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 – ας θυμηθούμε μεταξύ πολλών άλλων και τους «δικούς μας» Villa 21 ή ακόμη και τους Last Drive. Το λέω, γιατί οι επιρροές των Periods είναι... δισυπόστατες. Έτσι, από τη μια μεριά υπάρχει αυτό το σκληροτράχηλο, το τύπου Stooges να πούμε, αλλά από την άλλη υπάρχουν και συνδέσεις με το surf και το twang, που προσδίδουν στα τραγούδια του γκρουπ κι άλλες διαστάσεις – Cramps-ικές εννοώ.
Τα καταφέρνουν καλά ή και πολύ καλά οι Periods, και tracks σαν τα “Walking with fire”, “Small talk”, “A dead man’s code (Zamama)” και “Every face”, οπωσδήποτε ξεχωρίζουν – αν και κάθε κομμάτι, εδώ, έχει νόημα και λόγο ύπαρξης. Τι θα μπορούσε να βελτιώσουν οι Periods; Σίγουρα στο φωνητικό κομμάτι μπορεί να γίνουν περισσότερα και καλύτερα, και νομίζω πως εκεί θα πρέπει να επικεντρωθεί το γκρουπ, προκειμένου να ανεβεί ένα ακόμη σκαλοπάτι.
Επαφή: https://theperiods.bandcamp.com/album/the-periods