FLORIAN WEBER, ANJA LECHNER / PABLO MÁRQUEZ, TILL FELLNER νέα άλμπουμ στην ECM

FLORIAN WEBER: Lucent Waters [ECM / AN Music, 2018]

Ο γερμανός πιανίστας Florian Weber μπορεί να είναι ακόμη 41 ετών, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει καταφέρει πολλά στη μέχρι τώρα καριέρα του. Φυσικά, το να ηχογραφεί για την ECM δεν είναι μικρό πράγμα –το “Lucent Waters” είναι το δεύτερο άλμπουμ του εκεί, αφού είχε προηγηθεί, το 2016, το “Alba” μαζί με τον Markus Stockhausen–, όμως το γεγονός πως αποτελεί μέλος, μεταξύ άλλων, και του Lee Konitz New Quartet σημαίνει πολλά. Ίσως και περισσότερα… Κάπως έτσι έρχονται και τα «καλά λόγια» του γερο-θρύλου Konitz (που είναι 91 ετών πια) στο πίσω μέρος του booklet…“Florian is one of the most creative piano players I have ever played with. His music is totally free. He has got the texture, the feeling, just beautiful. I am very touched by this music. It feels divine to me”. Καλύτερα δεν γινόταν…

Βεβαίως, για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση μ’ εκείνο που λέει ο Lee Konitz, οι συνθέσεις τού Weber, στο “Lucent Waters” (όλες δικές του) δεν έχουν κάποια στενή και απόλυτη σχέση με τη free (jazz), όπως τη γνωρίζουμε από τα sixties (αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά). Δεν ξέρω δηλαδή τι ακριβώς εννοεί ο θρύλος-μουσικός, αλλά, μάλλον, θα πρέπει να αναφέρεται σε μια ρέουσα αντίληψη που διακρίνει τον τρόπο τού Γερμανού, και που, πολύ συχνά, σχεδόν πάντα, συνδυάζεται με την ομορφιά (ακόμη και στην αυτοσχεδιαστική φάση του). Ναι, υπάρχει λυρισμός στο παίξιμο και στις συνθέσεις του Weber, ακόμη και όταν αποκτούν εκείνες πιο δυναμικά χαρακτηριστικά. Σε μια τέτοια σύνθεση, την “Time horizon”, μπορεί να διακρίνει κάποιος έναν περίτεχνο συνδυασμό ανάμεσα στην πιανιστική ωραιότητα και την ορμητικότητα του ρυθμικού τμήματος (Linda May Han Oh κοντραμπάσο, Nasheet Waits ντραμς), με τον τρομπετίστα Ralph Alessi (το τέταρτο μέλος του κουαρτέτου) να συμπληρώνει ιδανικώς στο επόμενο “Fragile cocoon”.

Το “Lucent Waters” δεν είναι ένα απλό άλμπουμ. Έχει ψάξιμο, δύστροπες «γωνίες», αλλά και μιαν αμεσότητα που σε μαγκώνει αμέσως – ακόμη και από το πρώτο άκουσμα. Με λίγα λόγια δηλαδή… ένα ακέραιο και δυνατό CD.

ANJA LECHNER / PABLO MÁRQUEZ: Franz Schubert: Die Nacht [ECM New Series / AN Music, 2018]

Η Anja Lechner είναι μια από τις πιο γνωστές ευρωπαίες (Γερμανίδα) τσελίστριες, που κάνει, χρόνια τώρα, ηχογραφική καριέρα στην ECM. Στην Ελλάδα την μάθαμε περισσότερο, το 2004, όταν είχε συνεργαστεί (πάντα για την ECM) με τον πιανίστα Βασίλη Τσαμπρόπουλο. Τώρα, η Lechner, υπογράφει ένα άλμπουμ μαζί με τον αργεντινό κλασικό κιθαρίστα Pablo Márquez, στο οποίο αποδίδονται συνθέσεις των Franz Schubert (1797-1828) και Friedrich Burgmüller (1806-1874). Βασικά τραγούδια του Schubert (“Die Nacht”, “Der Leiermann” κ.ά.), η σονάτα “Arpeggione” και μια romance. Το άλμπουμ, όμως, περιλαμβάνει (σε κάποιες θέσεις) και nocturnes του Burgmüller, οι οποίες είναι το ίδιο εντυπωσιακές. Άπλετος λυρισμός, μελωδίες ανεπανάληπτες και δύο όργανα (κιθάρα και τσέλο), που μεταφέρουν το πνεύμα των δύο συνθετών στο σήμερα μ’ έναν τρόπο… ικανό να συγκινήσει κάθε μουσικόφιλο. Και όχι μόνον τους ακροατές της κλασικής, στους οποίους κατά βάση απευθύνεται η «Νύχτα».

TILL FELLNER: In Concert, Beethoven / Liszt [ECM New Series / AN Music, 2018]

Αυστριακός κλασικός πιανίστας γεννημένος το 1972, ο Till Fellner έχει την ιστορία του στην ECM New Series (την πιο κλασική και αβαντγκαρντίστικη ετικέτα της ECM), αφού έχει ηχογραφήσει εκεί J.S. Bach, Ludwig van Beethoven κ.ά. σε τέσσερις τουλάχιστον προηγούμενες εκδόσεις. Στο πιο πρόσφατο “In Concert” καταγράφονται δύο παλαιότερες ηχογραφικές sessions του Fellner, για σόλο πιάνο, σε έργα Liszt και Beethoven εκ νέου, που έλαβαν χώρα στη Βιέννη (2002) και στο Middlebury των ΗΠΑ (2010) αντιστοίχως.

Το έργο του Liszt Années de pèlerinage / Première année – Suisse, ήτοι τα πρώτα εννέα tracks, σχετίζεται με την ελβετική περίοδο τού συνθέτη, και παρότι ξεκίνησε (το έργο) να γράφεται το 1835 έγινε γνωστό μόνο μετά τη δημοσίευσή του, το 1855. Φυσικά πρόκειται για μια ρομαντική πιανιστική περιπλάνηση (ως έμπνευση ο Λιστ είχε το ελβετικό φυσικό τοπίο των ορέων, των κοιλάδων και των λιμνών, αλλά και τις παραδοσιακές αλπικές μελωδίες), την οποίαν φέρει σε τέλειο «πέρας» ο Till Fellner.

Το έργο τού Beethoven Sonata No.32 in c minor op.111 αποτελεί την τελευταία πιανιστική σονάτα του και προέρχεται από το 1822. Αποτελείται δε από δύο μέρη, τα Maestoso-Allegro con brio ed appassionato και Arietta.Adagio molto semplice e cantabile, με την Arietta να εμφανίζει στην τρίτη variation μιαν αντιστικτική επεξεργασία, που φέρνει στο νου ακόμη και… τζαζ σύνθεση! Κριτική στο αίσθημα τού παιξίματος τού Αυστριακού δεν υπάρχει (εγώ τουλάχιστον δεν πρόκειται να κάνω).

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 137

16/1/2019

Έφυγε από τη ζωή ο καλός ηθοποιός Γιώργος Τζώρτζης.
Μπορεί να τον θυμάμαι στην τηλεόραση από πολύ μικρός, από τον Άγνωστο Πόλεμο, αλλά εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το παίξιμό του στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη Η 7η Ημέρα της Δημιουργίας (1966). 

Συγκλονιστική, διαχρονική ταινία (σενάριο Καμπανέλλης) που περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός νεανικού ζευγαριού, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε μια δύσκολη Αθήνα. Η Έλλη Φωτίου είναι η σύζυγος, που δουλεύει σ’ ένα δισκάδικο (σκηνές από τον Λαμπρόπουλο) και που με τα λίγα χρήματα που κερδίζει νοιώθει χρήσιμη και ευτυχισμένη, ενώ ο Τζώρτζης (ο σύζυγος) είναι ένας άνθρωπος με κάποιες δυνατότητες, τις οποίες, ίσως, να έχει υπερεκτιμήσει. Αρνείται να κάνει πρόχειρες δουλειές ή του ποδαριού, επιχειρώντας να βρει κάτι στον… τομέα του, καθώς έχει τελειώσει κάποια τεχνική σχολή σχεδιαστή. Αφού φάει διάφορες κατραπακιές, θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή πως θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του, ψάχνοντας για κάτι πιο… παρακατιανό, που θα του δώσει, όμως, τη δυνατότητα να φανεί κι εκείνος χρήσιμος και ικανοποιημένος. Το βρίσκει. Αλλά η μοίρα θα του παίξει ένα άσχημο παιγνίδι. Ενώ φθάνει σιγά-σιγά ψηλά (μεταφορικά και κυριολεκτικά), βρίσκοντας ένα νόημα στη νέα του ζωή, ένα παραπάτημα θα συντρίψει δια παντός τα όνειρά του…
Τελικά τι αξίζει στη ζωή; Να συμβιβάζεσαι και να λες… δόξα σοι ο Θεός (αποδεχόμενος ίσως και τη συντριβή, καθώς θα οδηγείσαι σε μια προσωπική ανυπαρξία) ή μήπως να επιμένεις και να αγωνίζεσαι για κείνο που είσαι, διατηρώντας τις αρχές σου –παραβλέποντας ανάμεσα σε πλείστα όσα εμπόδια και τους αριβίστες, που ξέρουν να κόβουν δρόμο–, ελπίζοντας πάντα για το καλύτερο;
Στην ταινία δεν φαίνεται να υπάρχει απάντηση. Όπως και στη ζωή εξάλλου…  

14/1/2019

O Πέτρος Πανδής πρέπει να είναι από τους ελάχιστους (κανονικούς) τραγουδιστές στον κόσμο, που έχει επηρεαστεί από κάποιον που δεν είναι (κανονικός) τραγουδιστής. Τον Μίκη Θεοδωράκη. Παρά ταύτα είναι σπουδαίος.
Το «Σφαγείο» το έχει τραγουδήσει εκατοντάδες φορές, μπορεί και χιλιάδες, αλλά ακόμη και τώρα, βρίσκει τον τρόπο να το κάνει μοναδικό.
Ο άνθρωπος νοιώθει κάθε λέξη που λέει. Βιώνει κάθε νότα, που ακούει. Ταράζεται ολόκληρος… Μόνο απ’ αυτόν και τη Φαραντούρη πια μπορούν να ακουστούν αυτά τα κομμάτια. Και το κυριότερο. Απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αυτά ακριβώς τα πολύ σημαδεμένα τραγούδια μπορούν να ακουστούν οποτεδήποτε, κάνοντάς σε να… πάρεις τους δρόμους. Και όχι από απελπισία…  

12/1/2019 

Όταν… δανείζεστε ύλη και φωτογραφίες από το δισκορυχείον να το λέτε. Επειδή το δισκορυχείον δεν έχει έσοδα, τα μόνα «έσοδά» του είναι οι άνθρωποι που το διαβάζουν και οι νύξεις που γίνονται γι’ αυτό (από τρίτους). 

Όπως έχω ξαναπεί… ποιήματα (για λόγους ακριβείας και σεβασμού) φροντίζω ν’ αντιγράφονται βασικά από βιβλία και όχι με copy-paste από το δίκτυο. Που σημαίνει πως τα ποιήματα είναι αντιγραμμένα «σωστά» (με τη στίξη των βιβλίων, τα κεφαλαία ή μικρά γράμματά τους, την ορθογραφία τους κ.λπ.) και όχι αλαμπουρνέζικα (όπως τα βρίσκεις στο νετ, από δω κι από κει).
Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πολύ, όταν βουτάτε κάτι να αφήνετε τον… όβολόν σας.

Τετάρτη, 27 Νοεμβρίου 2013, υπήρξε… ροκ ποιητής ο ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ; 

https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/11/blog-post_27.html

12/1/2019
Αρχές δεκαετίας του ’80, 1981 προς ’82, πέφτει στα χέρια μου το LP “Rock Σήμερα!”, επανέκδοση στη Lyra, που είχε συμβεί το 1980. Εκεί υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια του ελληνικού ροκ, αλλά από ένα παθαίνω πλάκα. Ήταν ο «Φανταστικός γιατρός» του Γιώργου Ρωμανού. Είχα τρελαθεί! Δεν ήξερα από πού ήταν αυτό το τραγούδι, από ποιο δίσκο, πότε είχε βγει… τίποτα. Κανείς δεν είχε γράψει τότε πως δέκα χρόνια πριν, το 1970, είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» και κανένας δισκοπώλης δεν ήξερε το Ρωμανό (πέρα από τη συνεργασία του με το Χατζιδάκι και το «Ρολόι»). Για να δείτε πώς είχαν τότε τα πράγματα σε σχέση με την πληροφόρηση…

Η Lyra, το 1980, ξαναβγάζει ό,τι είχε από ελληνικό ροκ (Σαββόπουλος, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος, Γκαϊφύλιας, Ζωντανοί στο Κύτταρο, Rock Σήμερα!…), αλλά ξεχνάει το Ρωμανό! Τελικά, το 1985, σ’ ένα τεύχος του Σχολιαστή, διαβάζω μια συνέντευξη του Σωκράτη Παπαχατζή, στην οποία αναφέρεται το «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» (ως ένα από τα καλύτερα LP στην ιστορία του δικού μας ροκ). Τότε ήταν η πρώτη φορά, όταν έμαθα για την ύπαρξη αυτού του δίσκου (εκεί, μέσα, ήταν και ο «Φανταστικός γιατρός»).

ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ μουσική για την παράσταση χορού Βορεάδες

Περισσότερο από τέσσερα χρόνια είχαμε να δούμε και ν’ ακούσουμε άλμπουμ του συνθέτη, αυτοσχεδιαστή και κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου – από το «Μέσα στον Πόνο Είν’ η Χαρά Μεσ’ στη Χαρά Είναι ο Πόνος» [Puzzlemusik], που είχε κυκλοφορήσει το 2014. Το νέο CD τού Παπαδόπουλου έχει τίτλο «Βορεάδες» (κι αυτό στην Puzzlemusik) και περιλαμβάνει μουσικές του, που γράφτηκαν για την παράσταση Βορεάδες της ομάδας Creo Dance Company (πρεμιέρα τον Μάιο του 2018 στο θέατρο Πόρτα, στην Αθήνα, σε χορογραφία Πωλίνας Κρεμαστά). Ο λόγος γίνεται για την ηχογραφημένη μουσική, που διαρκεί περί τα 54 λεπτά, καταγραμμένη σε πέντε μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας tracks. Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Παπαδόπουλος έχει τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης, αφού, εκτός από το να γράφει τη μουσική, επωμίζεται και τον πλήρη ρόλο τού… παρουσιαστή, χειριζόμενος κιθάρες λούπες, εφφέ και samples.

Το άλμπουμ ανοίγει με το «Αέναος», ένα κομμάτι δεκατριών λεπτών περίπου, το οποίο στηρίζεται σ’ ένα (κιθαριστικό) χαλί, κάπως σαν ίσο, πάνω στο οποίο εναποθέτονται άλλες κιθάρες, σε ποικίλες στάθμες, ταχύτητες και εγγραφές. Η ακουστική-ηχητική λογική τής «ανάποδης ταινίας» είναι ένα κυρίαρχο tip, με το κομμάτι να… τραβάει στο χρόνο, καθώς εξελίσσεται και αναπτύσσεται μέσα σ’ ένα minimal περιβάλλον.

«Στην κοσμόπολη» ο Παπαδόπουλος ορίζει και σχηματίζει κάτι διαφορετικό. Από εντελώς διαφορετικό, έως περίπου διαφορετικό. Και πάλι υπάρχει ένα υπόστρωμα εδώ, με κάποια στοιχεία ελαφρού βόμβου (σαν από ανάδραση), και πάλι υπάρχουν «στρώματα» κιθαρών, που φέρνουν στη μνήμη την kraut οπτική του Achim Reichel, αλλά γρήγορα η σύνθεση αποκτά μια διαφορετική μορφή, καθώς «κρουστά» και υποψίες «φωνών» (samples προφανώς) έρχονται να προσδώσουν σ’ αυτήν μια τελείως διαφορετική μορφή. Progressive rock στοιχεία υπάρχουν άφθονα εδώ, με τον Παπαδόπουλο να τροφοδοτεί με «γεμίσματα» συνεχώς.

Στον «Περιπλανώμενο» και πάλι ο Παπαδόπουλος εκπλήσσει, προτείνοντας μια σύνθεση electronic-rock κατά βάση, με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί φυσικά, κινούμενη πάνω σε μια oriental μελωδική γραμμή.

Στο προτελευταίο track, το 11λεπτο «Απόγειος» είναι και πάλι εμφανής η space διάσταση των μουσικών του Παπαδόπουλου. Και εδώ υπάρχει ποικίλο background, που, μετά τη μέση, αποκτά και πιο δυναμικά χαρακτηριστικά, με τα κιθαριστικά χρώματα να συμβάλλουν από διάφορες διευθύνσεις, δημιουργώντας μιαν έντονη κατάσταση (που υποστηρίζεται βεβαίως και από τα samples των ντραμς).

Το άλμπουμ θα κλείσει με το 15λεπτο «Έξοδος-επιστροφή».

Μια σύνθεση τόσο μεγάλης διάρκειας είναι λογικό να περνάει από διάφορα στάδια – έτσι κι αυτή. Στην αρχή η «περιβαλλοντική» διαχείριση είναι πιο εμφανής (ή και κυρίαρχη). Μετά το τρίτο λεπτό οι κιθάρες εμφανίζονται σε πλάνο μπροστινό, διαμορφωμένες ή παραμορφωμένες μέσα από διάφορες τεχνικές, ενώ στην πορεία το ρυθμό κρατούν κρουστά, που βοηθούν (πρόσκαιρα) προς μια πιο κατασταλαγμένη διατύπωση. Γρήγορα, όμως, η σύνθεση και πάλι ξεφεύγει, αφού σταδιακώς, και μετά από το έκτο λεπτό εμφανίζει μιαν επαναλαμβανόμενη ρυθμική ακολουθία, μέσω της οποίας κτίζεται και η επόμενη κιθαριστική πρόταση, που είναι σφοδρή και με σαφείς υπαινιγμούς στην παράδοση. Και εδώ οι «ανάποδες εγγραφές», σε συνδυασμό με την ήδη κατασκευασμένη μονοτονία, συμβάλλουν οπωσδήποτε προς μια… ψυχεδελικότητα.

Το «Βορεάδες» είναι, ασυζητητί, ένα διαφορετικό άλμπουμ στην προσωπική καριέρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Και όχι μόνο γιατί, εδώ, πρωταγωνιστεί και πάλι μετά από χρόνια (δε θυμάμαι πόσα) η ηλεκτρική κιθάρα. Βασικά, γιατί περιέχει θαυμάσια μουσική, μέσω της οποίας ο συνθέτης εξερευνά «άλλους» διαφορετικούς χώρους, σε γενικές γραμμές ανέπαφους από τον ίδιο μέχρι τώρα. Και το πράττει όχι… πειραματιζόμενος και ψάχνοντας, αλλά σαν ώριμος και κατασταλαγμένος δημιουργός.

Επαφή: www.puzzlemusik.com