DAVID GRUBBS / MATS GUSTAFSSON / ROB MAZUREK ζωντανοί στο Underflow

Την Παρασκευή 31 Μαΐου και το Σάββατο 1 Ιουνίου 2019 είχαν εμφανισθεί στο Underflow Record Store & Art Gallery, στην Αθήνα, τρεις σημαντικοί σύγχρονοι αυτοσχεδιαστές. Ο αμερικανός κιθαρίστας David Grubbs, ο σουηδός Mats Gustafsson (φλάουτο, fluteophone, βαρύτονο σαξόφωνο, live electronics) και ο αμερικανός Rob Mazurek (πίκολο τρομπέτα, ξύλινο φλάουτο, ηλεκτρονικά, κρουστά, φωνή). Η συναυλία της 31ης Μαΐου ηχογραφήθηκε και τώρα, μισό χρόνο αργότερα (2019), κυκλοφορεί σε δίσκο βινυλίου, ως “The Underflow”, από την Underflow Record Store & Art Gallery φυσικά.

Για τον Mazurek και τον Gustafsson έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον (έχουμε αναφερθεί π.χ. στο άλμπουμ τού Rob Mazurek Octet “Skull Sessions” στην Cuneiform, το 2013, όπως και σε διάφορα projects του σουηδού reedman), αλλά είναι η πρώτη φορά που θα κάνουμε λόγο για τον κιθαρίστα David Grubbs, έναν μουσικό με μεγάλη συνεισφορά στο σύγχρονο improv-avant κύκλωμα, που είχε ξακινήσει από alternative και punk μπάντες στα 80s, έχοντας περάσει από τους Red Krayola στη δεκαετία του ’90, για να συνεργαστεί στην διαδρομή με τους Νίκο Βελιώτη, Ken Vandermark, Pauline Oliveros κ.ά.

Το άλμπουμ της Underflow περιλαμβάνει τέσσερα tracks, δύο στην πρώτη πλευρά και δύο στη δεύτερη, και ας τα δούμε, τώρα, πιο αναλυτικά.

Το πρώτο κομμάτι είναι το “City stones sleep” και διαρκεί 18 λεπτά. Η σύνθεση, που διατηρεί φυσικά πλείστα όσα στοιχεία αυτοσχεδιασμού, ξεκινά ως ένα συνονθύλευμα θορύβων, που συγκλίνουν από διαφορετικές πηγές (συμβατικές, ηλεκτρονικές) και που μανιπουλάρονται επιτόπου. Το πλαίσιο είναι οπωσδήποτε αυθόρμητο, εικονοκλαστικό, αφηρημένο, διατηρώντας μιαν (ηχητική) δύναμη, που επιβάλλεται με την αισθητική ακεραιότητα και σκληρότητά της. Αυτό μέχρι το 8:40 περίπου, όταν το “City stones deep” μοιάζει να καθιζάνει (με χαμηλού volume noises, σ’ ένα πλαίσιο που μοιάζει με ηλεκτροστατικό, εντός του οποίου προστίθενται εξώκοσμα φυσήματα σε φλάουτο και σαξόφωνο, συν φωνές), πριν το οριστικό ξέσπασμα, μετά το 14ο λεπτό, όταν οι τρεις improvisers θα ολοκληρώσουν «κατασκευάζοντας» ένα εντυπωσιακού όγκου «σκληρό» περιβάλλον (με την πίκολο τρομπέτα του Mazurek να κοντράρεται ανελέητα με το βαρύτονο του Gustafsson).

Στο εξάλεπτο “Goats and hollers” η ηλεκτρονική εισαγωγή, στην οποία συνυπάρχουν περισσότερο μελωδικά μαζί με abstract ηλεκτρονικά, δίνει τη θέση της σ’ ένα παράλληλο φωνητικό κρεσέντο (Mazurek), με την τρομπέτα να μελωδεί, αυτοσχεδιάζοντας πάνω σ’ ένα minimal ηλεκτρονικό υπόστρωμα. Το κομμάτι έχει μια άγρια, πρωτόγονη και πρωτο-ethnic θα την χαρακτήριζα ομορφιά, για να ολοκληρωθεί με μερικά «υποσκαπτικά» φυσήματα του Gustafsson.

Στο 4λεπτο “Creep mission”, πρώτο track της Side Two, ηλεκτρική κιθάρα και τρομπέτα συνεργάζονται σε μιαν ισότιμη, αλλά διαφορετικού όγκου βάση. Οι ομιχλώδεις κιθαρισμοί του Grubbs διαλύουν το «τοπίο», που επιχειρεί να σχηματίσει η τρομπέτα του Mazurek, συγκροτώντας μαζί της ένα τύποις αταίριαστο, αλλά εν τέλει εκπληκτικό δίδυμο.

Το άλμπουμ θα ολοκληρωθεί με το 16λεπτο “Not in a hall of mirrors”. Φλάουτο και multiphonics, στην αρχή, βαρύτονο, τάπες και multiphonics στη συνέχεια, με τον Gustafsson να παίρνει πάνω του το track για τα πρώτα 7-8 λεπτά, πριν αρχίσουν σιγά-σιγά να εισέρχονται στο πλάνο η κιθάρα, η τρομπέτα και τα ηλεκτρονικά, πάντα σ’ ένα αργό, τελετουργικό ας-το-πούμε τέμπο.

Η ηχογράφηση, το άκουσμα έχει αυτή την αξία που έχει – αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη, το οποίον οφείλουμε να τονίσουμε. Πως από την εποχή της Praxis του Κώστα Γιαννουλόπουλου (στη δεκαετία του ’80) ένα νέο ελληνικό label έρχεται να προσφέρει έτσι μαζικά, νέες improv-jazz-avant παραγωγές, διασήμων improvisers, ηχογραφημένες στην Ελλάδα (είτε από live σε κλαμπ, είτε σε στούντιο) και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το χαιρετήσουμε.

Επαφή: www.underflow.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 221

18/2/2020 
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ 

Πολύ μεγάλο ταλέντο – απ’ αυτά που σκάνε μία στο τόσο. 

Θα περάσουν πολλά χρόνια, για να βγει κάτι ανάλογο στο λαϊκό τραγούδι...

17/2/2020
Υπάρχουν θάνατοι μουσικών (ας μείνουμε σ’ αυτούς) για τους οποίους γίνεται «το σώσε» (ποσταρίσματα επί ποσταρισμάτων), και άλλοι (θάνατοι), για τους οποίους δεν βλέπεις ούτε ένα RIP.

Εγώ, πάντως, δεν ποστάρω για θανάτους καλλιτεχνών που δεν με πολυαφορούν. Που δεν έχω ούτε ένα δίσκο τους, ας πούμε, που δεν έχω «μεγαλώσει» με τις μουσικές τους όπως λέμε. Ας είναι όλοι αναπαυμένοι, αλλά τα μνημόσυνα στο facebook έχουν ένα νόημα όταν σε δένει και κάτι μ’ αυτόν που έφυγε... αλλιώς καταντάμε γραφείο ανακοινώσεων.
Θα ποστάρω λοιπόν για τον Νιγηριανό Dr. Victor Olaiya, που πέθανε στα 90 του τις προάλλες (12 Φεβ.), την μεγαλύτερη τρομπέτα του highlife, έναν μουσικό που διέπρεψε σε πολλά στυλ και που, στις αρχές του ’70, δυναμίτιζε τις πίστες στην αφρικανική χώρα με τον soul ήχο του.
Επηρεασμένος, τότε, πολύ, από τον James Brown, o Dr. Victor Olaiya έκανε ένα άλμπουμ, το “Up-To-Date Mover” (1970), που θεωρείται «κορυφή» για την soul στην Νιγηρία και που, σήμερα, κοστίζει πολλά λεφτά.
Και ήταν 2005, όταν η γνωστή βρετανική Soundway είχε δώσει ένα 45άρι, που, στη μια πλευρά του, είχε δυο κομμάτια με τον Dr. Victor Olaiya, από ’κείνο το σπανιότατο LP (συνθέσεις του James Brown αμφότερα).
Τότε, εκείνη την εποχή, είχα αγοράσει αυτό το single. Για ακούστε το...

https://www.youtube.com/watch?v=SbwOEyHyB2g

15/2/2020

SUN RA GOES DISCO
Χόρευα με το “Ma Baker” όταν βγήκε, το 1977, σιχαινόμουν τους Boney M λίγο μεγαλύτερος και χλεύαζα κάτι φίλους, δεξιούς, που εξακολουθούσαν να τους ακούν και το 1980-81, δεν ξανασχολήθηκα μαζί τους για δεκαετίες, και τα τελευταία χρόνια, βλέποντας κάτι βίντεο στο YouTube, σαν κι αυτό το πολωνικό-κομμουνιστικό από το 1979, λέω να αναθεωρήσω.
Ακόμη και η «σαβούρα» εκείνης της εποχής, ρε φίλε, είχε μια-κάποια ποιότητα. Είχαν κι ένα ψιλο-δίκιο οι ΜΑΚΙήτες δηλαδή...

https://www.youtube.com/watch?v=9c5yPIQ3LQI

15/2/2020

Κι αυτό, γιατί ξύπνησα ανάποδα το πρωί και ακόμη δεν έχω ισιώσει. (γέλιο)
Πολύ μεγάλο κομμάτι στη μουσική είναι οι σωστές επιρροές. Βασικά είναι το δεύτερο μετά το ταλέντο. Άμα δεν έχεις τα σωστά ακούσματα, όσο ταλέντο και να έχεις θα γράψεις «ό,τι να ’ναι». Ακόμη και λιγότερο ταλαντούχοι, όπως οι Nirvana π.χ., έχοντας σωστές επιρροές (τους φοβερούς –και σφόδρα υποτιμημένους από τους πολύξερους, δηλαδή τους άσχετους– Shocking Blue) μπόρεσαν και προχώρησαν.
Σήμερα σου λέει ο άλλος... είμαι επηρεασμένος από τον Daniel Johnston.
E, γι’ αυτό φίλε μου η μουσική πάει κατά διαόλου. Γιατί πολλοί επηρεάζονται από άσχετους ή από μέτριους.
Και χαίρομαι γι’ αυτό το κορίτσι, την Billie Eilish τέλος πάντων, επειδή έχει σωστές επιρροές (τους Doors π.χ., που τους κοπιάρει κάπως άτσαλα, αλλά δεν έχει σημασία) και που θα γράψει ακόμη καλύτερα τραγούδια στο μέλλον. (Ωραίο ήταν κι αυτό που έφτιαξε για τον καινούριο James Bond).

15/2/2020

Μην μας τα ζαλίζετε τώρα με τους Black Sabbath, γιατί θα τα πάρω.

Και το rock δεν είναι μόνο riffs, πάνω στα οποία στηρίζεται το χειρότερο stoner – με πάμπολλα συγκροτήματα να μην ξέρουν να γράψουν ούτε ένα τραγούδι που να μείνει, είναι κι ένα σωρό άλλα πράγματα (ων ουκ έστιν αριθμός). 

Κι άμα γουστάρετε «σκοτεινά εξώφυλλα», να εδώ έχω ένα. Το δεύτερο των Faust. Χωρίς σπίτια, κορίτσια, δέντρα, ανάποδους σταυρούς και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες...

14/2/2020

Αφού έχεις παίξει δίπλα στον... Έλληνα Γιουλ Μπρύνερ μετά έχεις όλες τις προϋποθέσεις να προχωρήσεις μόνη σου στη ζωή. (1966)

13/2/2020

Λοιπόν, δεν το λέω για να κάνω τον έξυπνο. Πάντα το πίστευα. Το πρώτο των Blue Öyster Cult είναι μια κλάση πάνω (και δυο και τρεις) από το πρώτο των Black Sabbath...

https://www.youtube.com/watch?v=b0yNndiQMVk

ΜΑΝΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΩΤΗΣ να περιμένω το αύριο

Νέος τραγουδοποιός ο Μάνος Μοναστηριώτης, αλλά το άλμπουμ του «Να Περιμένω το Αύριο» [MLK, 2016] έχει πλέον τέσσερα χρόνια στο δρόμο. Δεν ξέρω ποιον ακριβώς μήνα του ’16 κυκλοφόρησε, όμως, και σε κάθε περίπτωση, πρέπει να πλησιάζει την 4ετία. Παίζει κάποιον ουσιαστικό ρόλο αυτό;  Όχι, κανέναν. Ρόλο παίζει μόνον το αν τα τραγούδια τού Μοναστηριώτη είναι καλά, αν έχουν κάτι να προτείνουν, αν διαθέτουν κάτι που να τα ξεχωρίζει.

Λοιπόν, τα τραγούδια του Μοναστηριώτη, τα οποία χοντρικά θα τα αποκαλούσαμε ροκ μπαλάντες, που εμένα μου θυμίζουν άλλοτε… Poll, Τουρνά και τέτοια πράγματα, άλλοτε Κατσιμιχαίους, και ορισμένες φορές (τις πλέον λιγότερες) Π.Ε. Δημητριάδη, διαθέτουν χάρισμα.

Έχουν ωραίες μελωδίες, έξυπνους και περιποιημένους στίχους και ουσιώδεις συνάμα, όπως και απλές-λειτουργικές ενοργανώσεις (από τον Κώστα Παρίση), έχοντας τον τρόπο (οι ενοργανώσεις) να αναδεικνύουν τα προτερήματα του δίσκου. Που, γενικώς, είναι η απλότητα στην στιχουργική έκφραση, και η σαφής συνθετική ευχέρεια. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και η φωνή τού Μοναστηριώτη, που λόγω χρώματος καθίσταται αναγνωρίσιμη (με μια μικρή προσπάθεια από τον ακροατή), παρότι είναι κάπως ασταθής.

Στα ωραιότερα κομμάτια του άλμπουμ θα τοποθετούσα τα «Μαύρη τρύπα», «Βάρδια» και «Συνομιλία με το Θεό», χωρίς κάποιο από τα υπόλοιπα οκτώ να είναι «λίγο» ή αδιάφορο.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια λοιπόν από το «Να Περιμένω το Αύριο» και το μόνο που θέλω να ελπίζω για τον Μοναστηριώτη είναι να συνεχίζει να γράφει τραγούδια.

Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ – T.S. ELIOT η μεταξύ τους αλληλογραφία αναφορικά με το έργο «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot», η δισκογραφία κ.λπ.

Το 2020 είναι έστω και άτυπα «έτος Γιάννη Χρήστου» –όπως το 2019 ήταν «έτος Νίκου Σκαλκώτα»–, καθώς στις 8 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, σε αυτοκινητικό δυστύχημα, σε ηλικία 44 ετών, ο διακεκριμένος έλληνας συνθέτης.

Ήδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 17 του προηγούμενου Ιανουαρίου, οργανώθηκε μία πρώτη συναυλία με έργα Γιάννη Χρήστου («Μουσική του Φοίνικα», «Πρώτη Συμφωνία», «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot»), με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τον Μίλτο Λογιάδη και την μέτζο σοπράνο Ειρήνη Τσιρακίδου. Προφανώς και άλλες εκδηλώσεις θα εμφανισθούν στην πορεία.

Εμείς, σ’ αυτό το κείμενο, που έχει οπωσδήποτε έναν tribute χαρακτήρα και γράφεται με αφορμή την πεντηκονταετία από τον χαμό τού Γιάννη Χρήστου, θα επικεντρωθούμε σ’ ένα από τα σημαντικότερα έργα τής πρώτης περιόδου του, που δεν είναι άλλο από τα «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση T.S. Eliot».

Στο βιβλίο τής Anna-Martine Lucciano Γιάννης Χρήστου / Έργο και προσωπικότητα ενός έλληνα συνθέτη της εποχής μας / Πρόλογος-Κατάλογος Έργων-Μετάφραση-Επιμέλεια: Γιώργος Λεωτσάκος [Βιβλιοσυνεργατική, Αθήνα 1987] υπάρχει ένα σύντομο κείμενο του ίδιου του Γιάννη Χρήστου, γραμμένο την 29η Νοεμβρίου 1956, όταν ο έλληνας συνθέτης ζούσε ακόμη τότε στην Αλεξάνδρεια. Ο Χρήστου περιγράφει τη σχέση του με την ποίηση του Eliot:

«Η ιδέα να γράψω τραγούδια, πάνω σε ποιήματα του Τ.Σ. Έλιοτ, μου ήρθε στη Ρώμη το 1950. Εκείνη την εποχή γράφτηκε το “Μάτια που τελευταία είδα σε δάκρυα” (Eyes that last I saw in tears) κι ενσωματώθηκε στη Συμφωνία αρ. 1, το ίδιο και ένα σκίτσο για το “Μίγμα Μοιχόν του Παντός” (Mélange Adultère de Tout) και το “Ο άνεμος πετάχθηκε στις τέσσερις η ώρα” (The wind sprang up at four o’clock). Το ίδιο και η κεντρική ιδέα για το “Φληβά το Φοίνικα” (Phlebus the Phoenician) γεννήθηκε περίπου εκείνη τη χρονική στιγμή (το απαλό, βαθύ και πένθιμο ισοκράτημα καθώς και η θλιμμένη καμπάνα στη ψηλή περιοχή – εφέ καμπάνας-φάντασμα). Ξανασκέφτηκα την ιδέα αυτή το καλοκαίρι του 1955 κι έγραψα μια σειρά από πέντε τραγούδια. Ενώ καθαρόγραφα το χειρόγραφο, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να προσθέσω ένα έκτο τραγούδι και πως το τραγούδι αυτό έπρεπε να είναι το “Βιρτζίνια” (Virginia). Γράφτηκε μέσα σε μια μέρα. Τελείωσα τα “Έξι Τραγούδια σε ποίηση Τ.Σ. Έλιοτ” για μεσόφωνο και πιάνο, τον Οκτώβριο 1955.  
Τον επόμενο χρόνο, στη Χίο, μου ήρθε η ιδέα ότι τα τραγούδια αυτά θα μπορούσαν να τραγουδηθούν με ορχήστρα. Κι αργότερα, το καλοκαίρι του 1957, ο Πιέρο Γκουαρίνο μου πρότεινε να το κάμω. Η γραφή του έργου για ορχήστρα άρχισε στις 22 Αυγούστου 1957 και τελείωσε ένα μήνα αργότερα (Οκτώβριος 1957)».

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/268732/i-allilografia-anamesa-ston-gianni-xristoy-kai-ton-t-s-eliot-anaforika-me-to-moysiko-ergo-eksi-tragoydia-se-poiisi-t-s-eliot

MATTHEW HALSALL οι επανεκδόσεις δύο εξαιρετικών τζαζ άλμπουμ του από τα late 00s

Δύο άλμπουμ του βρετανού τρομπετίστα και συνθέτη Matthew Halsall από τα τέλη των 00s, το “Sending my Love” [Gondwana, 2008] και το “Colour Yes” [Gondwana, 2009], επανεκδίδονται τώρα με νέα εικαστικά συν bonus tracks, και μάλιστα σε διπλά, πλέον, LP. Άλμπουμ-σταθμοί για την βρετανική jazz εκείνης τής όχι και τόσο μακρινής εποχής, μα... και πάντα!

MATTHEW HALSALL: Sending my Love [Gondwana Records, 2019]

Για τον τρομπετίστα, συνθέτη και εταιρειάρχη (δική του είναι η Gondwana Records) Matthew Halsall γράψαμε και στο πρόσφατο παρελθόν. Πιο συγκεκριμένα την 22α Νοεμβρίου 2019 όταν αναφερθήκαμε στο άλμπουμ του “Oneness”, που περιλάμβανε εγγραφές του από τον Σεπτέμβριο του ’08, σημειώνοντας πως είχαμε να κάνουμε μ’ ένα «μαγικό, εκπληκτικό και εντυπωσιακό άλμπουμ» και πως «οι συνθέσεις του Halsall δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα μεγάλα επιτεύγματα της spiritual jazz των sixties-seventies».

Τώρα έχουμε στο player και ακούμε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ τού Matthew Halsall, που είχε / έχει τίτλο “Sending my Love” και που είχε κυκλοφορήσει μόνο σε CD (και digital) το 2008. Μάλιστα, το “Sending my Love”, επανεκδίδεται τόσο σε CD, όσο και σε 2LP, προσφέροντας κι ένα bonus track, που διαρκεί δέκα λεπτά.

Οι βασικές πέντε συνθέσεις του αρχικού άλμπουμ ήταν οι “On the other side of the world”, “Reflections”, “Freedom song”, “Sending my love” και “Sachi”, με το ανέκδοτο “This time” να προέρχεται φυσικά από την ίδια φάση ηχογράφησης (Αύγουστος-Δεκέμβριος 2007).

Σ’ αυτές τις εγγραφές συνοδεύουν τον Matthew Halsall ορισμένοι μουσικοί, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όλα αυτά τα χρόνια, στην... επανεκκίνηση της british jazz. Λέμε λοιπόν για τους Roger Wickham φλάουτο, άλτο & τενόρο σαξόφωνο, Nat Birchall σοπράνο σαξόφωνο (σ’ ένα track), Adam Fairhall πιάνο, Jon Thorne μπάσο (στα πρώτα τέσσερα tracks), Gavin Barras μπάσο (στα δύο τελευταία tracks) και Gaz Hughes ντραμς. Ο Birchall βεβαίως είναι γνωστός και αγαπητός και στην Ελλάδα, όπως και οι Fairhall, Barras και Hughes (υποθέτω), που έχουν υπάρξει μέλη των συγκροτημάτων του.

Παρά ταύτα θα λέγαμε πως το “Sending my Love” δεν έχει και τόσο spiritual αφήγηση ή μάλλον δεν έχει μόνον spiritual αφήγηση. Είναι κάπως πιο «γήινο» και όχι τόσο «κολτρεϊνικό» θέλω να πω, φέρνοντας στη μνήμη δίσκους του Yusef Lateef και του Roland Kirk κυρίως, από την περίοδό τους στην Atlantic (τέλη ’60-αρχές ’70). Φυσικά, αυτό δεν το λέμε για να υποτιμήσουμε το “Sending my Love” (αν είναι δυνατόν!), μα απλώς για να δείξουμε το προς τα πού «κοιτάζει» αισθητικώς. Εξάλλου, η μουσική που περιέχεται εδώ είναι καταπληκτική, καθώς έχει και ύφος, και ποιότητα, και εντυπωσιακά παιξίματα, όπως και μια σιγουριά στην αφήγησή της, δείχνοντας τα βαθύτερα ηχητικά (για να μείνουμε σ’ αυτά) πιστεύω του δημιουργού της, του Matthew Halsall δηλαδή – ο οποίος, με το αμέσως επόμενο long play του, θα έδειχνε χαρακτηριστικά πολύ μεγάλου συνθέτη.

Κορυφαίες στιγμές από εδώ το αργό “Sachi”, ένα αληθινό spiritual διαμάντι και το bonus “This time”, που αναπτύσσεται στο ίδιο κλίμα.

MATTHEW HALSALL: Colour Yes [Gondwana Records, 2019]

Το “Colour Yes” αποτελεί, όπως προείπαμε, επανέκδοση δίσκου τού Matthew Halsall από το 2009 – και κάπως έτσι βαθαίνουμε ακόμη πιο πολύ στην περίπτωση αυτού του μουσικού και στη σχέση του με την spiritual jazz (πια).

Να πούμε λοιπόν για αρχή πως η CD-επανέκδοση τού “Colour Yes”, που έχουμε στα χέρια μας, περιέχει τα έξι βασικά tracks της πρωτότυπης έκδοσης (“Colour yes”, “Together”, “I’ve found joy”, “Mudita”, “I’ve been here before”, “Me and you”) και ακόμη δύο ευμεγέθη bonus, τα 8λεπτα “It’s what we do” και “Ai”. Επίσης να (ξανα)προσθέσουμε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο διάστημα Ιανουάριος-Ιούνιος 2009, πως τότε κυκλοφόρησε μόνο σε CD και πως τώρα κυκλοφορεί (εκτός από CD) και σε 2LP.

Η μουσική τού “Colour yes” είναι, για μιαν ακόμη φορά, εντυπωσιακή. Και για τούτο δεν ευθύνονται μόνον οι εξαιρετικές συνθέσεις του Matthew Halsall, όπως και οι ενορχηστρώσεις του, αλλά και οι παικταράδες που τον συνοδεύουν, και οι οποίοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο έχουν την ιστορία τους.

Πρώτος ανάμεσά τους ο σαξοφωνίστας Nat Birchall και ακόμη οι Rachael Gladwin άρπα, Adam Fairhall πιάνο, Gavin Barras μπάσο, Gaz Hughes ντραμς (όλοι συνεργάτες του Birchall σε διάφορα LP του), συν τον Marek Dorcik επίσης σε ντραμς. Φυσικά, ο ίδιος ο Halsall ως τρομπετίστας έχει βασική θέση στο team, που... με τα λίγα με τα λιγότερα πετάει φωτιές. Και μάλιστα όχι μόνον στα γρήγορα tracks σαν το “Mudita”, αλλά και στα πιο αργά, νωχελικά και σαν-προσευχή κομμάτια, όπως το “I’ve been here before”, που είναι ένα spiritual διαμάντι, με την τρομπέτα του Halsall σε αρχικό πρώτο ρόλο και με το τενόρο του Birchall σ’ έναν δεύτερο. Από ’κει και πέρα τα γεμίσματα από το πιάνο και την άρπα έρχονται, απλώς, για να υπογραμμίσουν το κλίμα.

Το ίδιο εντυπωσιακά είναι όμως και τα δύο bonus κομμάτια, στο τέλος του τωρινού “Colour Yes” – το “It’s what we do” και το “Ai”. Πιο έντονο, πιο σκληροπυρηνικό το πρώτο, αλλά με το ίδιο μαγικό μελωδικό άπλωμα, πιο μυστηριακό, πιο πνευματικό το δεύτερο, αποτελούν αμφότερα ύπατα δείγματα σύγχρονης spiritual jazz, που τοποθετείται αυθωρεί στη μεγάλη «κολτρεϊνική» παράδοση.

Εξαιρετικό άλμπουμ! 

Η Gondwana Records εισάγεται από την AN Music