LOOP VERTIGO δεύτερο άλμπουμ για το αθηναϊκό electro / jazz duo

Το “Binary Flaws” [Private Pressing, 2023] είναι το δεύτερο άλμπουμ (LP) των Loop Vertigo που ακούμε, μετά από το “Neocortex” του 2018 (για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά εδώ στο blog).
Πρόκειται για ένα σχήμα, να το επαναλάβουμε, το οποίον αποτελούν ο Δημήτρης Μούτσιος σε σύνθια, πιάνο, synth-μπάσο και ο Άλεξ. Σταυρόπουλος σε ντραμς, προγραμματισμό και που κινείται σε electro και jazz κατευθύνσεις.

Δεν θυμάμαι με λεπτομέρειες πώς ηχούσε το “Neocortex”, αλλά αν κρίνω από κάτι που είχε γραφτεί στο προ πενταετίας review... πως δυσκολεύεσαι κάπως, ή και πολύ, ανά περιπτώσεις, να αποκαλέσεις τους Loop Vertigo jazz, rock, jazz-rock, progressive, funk, avant, pop, electro ή ό,τι άλλο, καθώς υπαινιγμοί και στοιχεία απ’ όλα τούτα και από άλλα ακόμη εμφανίζονται πάντα στις συνθέσεις τους... τότε τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολύ από τότε.
Αν και στοιχεία από τη λεγόμενη nu-jazz φαίνεται να κυριαρχούν στο “Binary Flaws” –λέμε γι’ αυτό το electro-jazz μωσαϊκό, που γνωρίσαμε στα 90s και στα 00s, μέσα από τις κυκλοφορίες της γερμανικής Compost και άλλων βεβαίως labels– στην πράξη, στο νέο LP των Loop Vertigo, μπορείς να ανιχνεύσεις ακόμη και επιρροές από e.s.t. (σε κομμάτια όπως το “Whirling intentions” για παράδειγμα, που ανοίγει την Side B), ενώ σημασία έχουν και τα ηχοχρώματα των πλήκτρων, που «κινούνται» ελεύθερα μέσα στις δεκαετίες (από τα 70s έως και τα 00s) και που προσδίδουν κάθε φορά στα tracks διαφορετικές ποιότητες.
Επίσης, από ρυθμικής πλευράς, το “Binary Flaws” εμφανίζει ένα ψάξιμο, που αγγίζει έως και τα όρια του πειραματισμού, με τα ντραμς να είναι πανταχού παρόντα, οδηγώντας και αυτά από τη μεριά τους την γενικότερη εξερεύνηση – με τα κομμάτια να μοιάζουν ακόμη και με «εφαρμογές», σαν να πρόκειται για library tracks. Υπάρχει εννοούμε και μια ποικιλία ατμοσφαιρών εδώ, πολλές φορές και μέσα στο ίδιο track (και όχι από track σε track μόνο).
Ακόμη θα πρόσθετα πως η δεύτερη πλευρά είναι πιο ανεβασμένη από την πρώτη, με τα τρία κομμάτια να περιγράφουν ποικίλες αισθητικές διαστάσεις (είπαμε πριν περί e.s.t.), όπως συμβαίνει με το πιο κλασικό fusion στο “Plexus” ή και με την πιο πολυμορφική και experimental κατεύθυνση του “Three angle mannerisms”.
Ένα όχι προφανές και σίγουρα απαιτητικό LP από τους Loop Vertigo, που θέλει οπωσδήποτε τον χρόνο του...
Επαφή: https://loopvertigo.bandcamp.com/album/binary-flaws-2

THE NECKS το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου στο Ωδείο Αθηνών

Οι Αυστραλοί The Necks, ένα από τα πιο σημαντικά γκρουπ της σύγχρονης jazz, έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καθώς θα εμφανισθούν στο Ωδείο Αθηνών (αίθουσα Ιωάννης Δεσποτόπουλος), το Σάββατο στις 9 Δεκεμβρίου. 
Τη βραδιά θα ανοίξει το Costas Baltazanis Trio, ενώ νωρίτερα θα προβληθεί το  ντοκιμαντέρ του Πέτρου Κολοτούρου «Παράλληλοι Αυτοσχεδιασμοί». Στο χώρο θα στηθεί και ηχοσύστημα για δίσκους βινυλίου, όπου θα γίνουν ακροάσεις άλμπουμ. 

Πιο αναλυτικά
Οι Necks, που βρίσκονται σε πανευρωπαϊκή περιοδεία, έχουν στο ενεργητικό τους 19 άλμπουμ, λαμβάνοντας συνεχώς διθυραμβικές κριτικές από σημαντικά media ανά τον κόσμο (για παράδειγμα το περιοδικό The Wire), με το τελευταίο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο “Travel”, να είναι ανεβασμένο στο bandcamp (δες στο τέλος) και με την διανομή του στην Ελλάδα να έχει αναλάβει η Heathen Natives Distribution. Τη συναυλία θα παρουσιάσει η ομάδα Scenius [at] Athens.  
Όταν όλος ο κόσμος θαύμαζε τη μουσική σκηνή της Αυστραλίας (με Triffids, Sunnyboys, Ed Kuepper, Church, Lime Spiders, Laughing Clowns κ.ά.), στο τέλος της δεκαετίας του ’80, έρχονται οι Necks με το άλμπουμ τους “Sex” για να μετατοπίσουν το ενδιαφέρον του κοινού και προς άλλες κατευθύνσεις.
Είναι η jazz της νέας εποχής, είναι το ambient, είναι το post-minimalism, είναι η νέα avant, είναι όλα αυτά, σε κάθε περίπτωση, που θα τοποθετούσαν τους Necks, δηλαδή τους Chris Abrahams πιάνο, Lloyd Swanton μπάσο και Tony Buck ντραμς, στην εμπροσθοφυλακή ενός καινούριου ήχου, με τις ζωντανές τους εμφανίσεις να αποτελούν μια μοναδική ηχητική εμπειρία – βασικά μέσω της ρυθμικής ελευθερίας και των περίτεχνων αυτοσχεδιασμών τους, που αγγίζουν τα όρια της μυσταγωγίας.
Τη βραδιά θα ανοίξει το Costas Baltazanis Τrio, που αποτελείται από έλληνες μουσικούς που ζουν σε τρεις διαφορετικές χώρες / πόλεις. Ο κιθαρίστας Κώστας Μπαλταζάνης στη Νέα Υόρκη, o κοντραμπασίστας Απόστολος Σιδερης στο Παρίσι και ο ντράμερ Δημήτρης Κλωνής στην Αθήνα. 

Πριν από τις δύο συναυλίες θα προβληθεί στον χώρο του αμφιθεάτρου το ντοκυμαντέρ «Παράλληλοι αυτοσχεδιασμοί (Improvisations in Parallel Mode)» σε σκηνοθεσία Πέτρου Κολοτούρου. Ένα οδοιπορικό στα ηχοτοπία της ελληνικής επαρχίας, με τους μουσικούς του κάθε τόπου να συνθέτουν το soundtrack μιας καθ’ ολοκληρίαν συνεργατικής δουλειάς. Συμμετέχουν οι: Σαβίνα Γιαννάτου, Ross Daly, Κέλυ Θωμά, Ευγένιος Βούλγαρης, Αλεξία Κατσανεβάκη, Στέλιος Πετράκης, Δημήτρης Σιδερής, Αντώνης Ανισέγκος, Kolida Babo (Σωκράτης Βότσκος, Χάρης Π.), Αλέξανδρος Ριζόπουλος, Γιώργος Παπαϊωάννου, Γιάννης Ζαννής, Γιώργος Γαρόζης, Μαργαρίτα Ερμίδου, Tότα Κοντόγεωργα και Evan Handlet. 
Για τους λάτρεις του βινυλίου, τέλος, θα δημιουργηθεί ειδικός χώρος στην γκαρνταρόμπα του Ωδείου (cloakroom), στον οποίον θα λειτουργεί ηχοσύστημα αναπαραγωγής ήχου από δίσκους βινυλίου. 

Το πρόγραμμα
18.00: Vinyl Listening Sessions + Vinyl and merchandise market
19.00: Προβολή Ντοκιμαντέρ Παράλληλοι αυτοσχεδιασμοί (Improvisations in Parallel Mode) του Πέτρου Κολοτούρου
20.00: Costas Baltazanis Trio
21.00: The Necks Live

Τιμές ειστηρίων
Ζώνη Α: 30 €, Ζώνη Β: 27€, Ζώνη Γ: 25€  
 
[με πληροφορίες από το δελτίο Τύπου]
 
https://thenecksau.bandcamp.com/album/travel

10 κορυφαία άλμπουμ του «έντεχνου», που κυκλοφόρησαν πριν από 50 χρόνια Δίσκοι των Καλδάρα, Κουγιουμτζή, Μαρκόπουλου, Μούτση, Πλέσσα κ.ά., που άφησαν εποχή

Είναι η τρίτη λίστα (δεκάδα) που δημοσιεύουμε εδώ στο LiFO.gr με τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους (LP) του 1973 – τυπωμένους, δηλαδή, πενήντα χρόνια πριν. Έχουν προηγηθεί οι δεκάδες με τα καλύτερα άλμπουμ του ελληνικού ροκ (22 Οκτ. 2023), όπως κι εκείνη με τα καλύτερα ελαφρολαϊκά (17 Σεπτ. 2023). Οπότε, τώρα, με τα καλύτερα «έντεχνα» συμπληρώνουμε μια τριαντάδα δίσκων τού ’73, αφήνοντας, όμως, παραπονεμένα τα... πιο ωραία «λαϊκά» εκείνης της χρονιάς. Θα κοιτάξουμε να επανορθώσουμε του χρόνου... γράφοντας για το 1974 πια.
Οι δίσκοι είναι κλασικοί, κοινώς «διαμάντια» και καταγράφονται με αλφαβητική, κατά το επώνυμο του συνθέτη, σειρά.

1. Α. ΚΑΛΔΑΡΑ – Λ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟY: Βυζαντινός Εσπερινός [MINOS, 1973]
Όπως έχουμε ξανασημειώσει, με διάφορες αφορμές, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στο χώρο της Τέχνης, υπάρχει μια τάση για «επιστροφή στις ρίζες». Ειδικά στο ελληνικό τραγούδι αυτή η τάση είναι έντονη και καταγράφεται σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις του. Ακόμη και στην ποπ... και φυσικά στο «έντεχνο», εκεί όπου ο Απόστολος Καλδάρας, με τον «Βυζαντινό Εσπερινό» επιχειρεί να κάνει τη διαφορά. Όπως έγραφε ο ίδιος ο λαϊκός-εντεχνολαϊκός συνθέτης στο σημείωμα του δίσκου:
«Ο Βυζαντινός Εσπερινός είναι ένα έργο που από καιρό, μπορώ να πω, σκεφτόμουνα να γράψω. Όπως θα καταλάβη ο ακροατής, το έργο αυτό είναι γέννημα διασταυρώσεως, αν επιτρέπεται η έκφρασις, ήχων της βυζαντινής οχταήχου. Αυτό έγινε σκόπιμα, διότι διαφορετικά θα προέκυπταν μελωδίες οι οποίες θα είχαν το εκκλησιαστικό ύφος. Αυτό νομίζω το απέφυγα. Στοιχεία μουσικής δυτικού τύπου λείπουν τελείως από το έργο. Για αυτό ως επί το πλείστον και η σύνθεση τής ορχήστρας που παίρνει μέρος στην εκτέλεση των τραγουδιών αποτελείται από όργανα που, κατά την γνώμη μου, ταιριάζουν πιο πολύ στο κλίμα μέσα στο οποίο κινήθηκα (σαντούρι, λαούτο, κλαρίνο κ.λπ.). Από την διασταύρωση λοιπόν αυτή των ήχων της βυζαντινής οχταήχου και με τις απαραίτητες για το σκοπό μου φθορές, βγήκαν δώδεκα δρόμοι (τρόποι) τους οποίους μέχρι σήμερα χρησιμοποιεί και το γνήσιο δημοτικό μας τραγούδι. Θα ’θελα να τονίσω ότι κάθε τραγούδι του Βυζαντινού Εσπερινού είναι γραμμένο σε ξεχωριστό δρόμο – επί πλέον, δε, έχει το καθένα από αυτά και το δικό του, ξεχωριστό, ρυθμό. Ο δίσκος περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια εκ των οποίων το ένα οργανικό. Οι στίχοι ανήκουν όλοι στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, που κι εκείνος δούλεψε όσο μπόρεσε καλύτερα για την επιτυχία του έργου. Τέλος, δεν μπορώ να μη συγχαρώ τον Γιώργο Νταλάρα και τη Χάρι Αλεξίου που σ’ αυτό το έργο δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό».
Ο «Βυζαντινός Εσπερινός», που κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του ’73, συνθετικά είναι πιο απαιτητικός από την προηγούμενη και αγαπημένη «Μικρά Ασία» (1972). Αυτό σημαίνει πως δεν υπήρξε, σαν δίσκος, το ίδιο εμπορικός μ’ εκείνη, παρότι έβγαλε πολύ δυνατά κομμάτια. Η συνθετότητα της γραφής του Καλδάρα, με τις αλλαγές των δρόμων στο ίδιο τραγούδι, μα και με τις ρυθμικές αλλαγές επίσης, δεν βοηθούσε στην αποδοχή από τον κόσμο.
Ίσως το πιο «εύκολο» track του άλμπουμ να ήταν το... θρακιώτικο «Βάρα νταγερέ», που αγαπήθηκε διαχρονικά, μα και η «Καμπάνα του εσπερινού» ή και το «Τα χεράκια μου δεμένα» (όλα η Χάρις Αλεξίου), αλλά τραγούδια σαν το «Εκεί που σμίγει η δύση κι η ανατολή», το «Για πάρε γύφτο σφυρί κι αμόνι» ή το «Με βρήκε ο χάρος» δεν ερμηνεύονται εύκολα και από τον καθέναν – και το γεγονός ότι ο Γιώργος Νταλάρας το καταφέρνει, κάνοντας «δικά του» όλα αυτά τα κομμάτια, δείχνει τη δουλειά και τη μελέτη, που είχε προηγηθεί, από τη μεριά του.
Δίσκος «σταθμός» για τους τραγουδιστές και τους μουσικούς της εποχής υπήρξε ο «Βυζαντινός Εσπερινός», δίχως τούτο να σημαίνει πως και ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε, με θέρμη, μέσα στις δεκαετίες έως και σήμερα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/deka-koryfaia-almpoym-toy-entehnoy-poy-kykloforisan-prin-apo-50-hronia

KEVIN SUN ένας «προχωρημένος» τενόρο σαξοφωνίστας στο νέο διπλό CD του

Τενόρο σαξοφωνίστας, που μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν τόσο μέσα από σχήματα στα οποία έχει συμμετάσχει, όπως τους Earprint, μα και από τα προσωπικά άλμπουμ του “<3 Bird” (2021), “The Sustain of Memory” (2019) και “Trio” (2018) (άπαντα στην Endectomorph Music), ο Kevin Sun είναι ένας σύγχρονος τζάζμαν, που θα πρέπει να τον λάβεις πολύ σοβαρά υπ’ όψιν σου.
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα... ο Sun έχει μία επιστημονική προσέγγιση στον αυτοσχεδιασμό, που τον φέρνει κοντά στους μοντερνιστές, όπως είναι / ήταν ο Lee Konitz, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές στις οποίες στα άλμπουμ του υπάρχουν έμμεσες ή άμεσες αναφορές στον Charlie Parker. Στον Bird εξάλλου ήταν αφιερωμένο το προηγούμενο άλμπουμ του “<3 Bird”, ενώ και στο πιο πρόσφατο διπλό CD του, που αποκαλείται “The Depths of Memory” [Endectomorph Music, 2023], και που αποτελείται βασικά από τρία επιμέρους έργα, υπάρχει και πάλι αναφορά στον Charlie Parker στο μεσαίο έργο, το “Eponymous cycle”. Όπως λέει ο Sun επιρροή γι’ αυτό στάθηκε μια live ηχογράφηση του Parker από το 1950, στο στάνταρντ “Fine and dandy”, που διαθέτει εκτεταμένο εισαγωγικό σόλo (μάλλον αναφέρεται στο άλμπουμ “An Evening at Home with the Bird”, αλλά μπορεί και όχι).

Το πακέτο θα ανοίξει με το επταμερές “From All This Stillness”, που φέρουν εις πέρας οι Kevin Sun τενόρο σαξόφωνο, Dana Saul πιάνο, Simón Wilson μπάσο και Matt Honor ντραμς. Το ύφος ανάμεσα στα tracks παραμένει σταθερό, καθώς πρόκειται για ένα έργο contemporary jazz με κάποια στοιχεία avant, ακουστά, κυρίως, σε ορισμένες μινιμαλιστικές προσεγγίσεις του πιανίστα Dana Saul, στα “From some unseen center” και “From some unseen center (Reprise)”, που σαν κομμάτια είναι πιο ριζοσπαστικά και αφηρημένα.
Με τον τρομπετίστα Adam O'Farrill να προστίθεται στο τριμερές “Eponymous Cycle” και με την ντράμερ Dayeon Seok να αντικαθιστά τον Matt Honor, το κουαρτέτο μετατρέπεται σε κουιντέτο. Είπαμε και πριν πως εδώ ο Bird δίνει την αφορμή, αλλά ο Kevin Sun οδηγεί τη σύνθεσή του σε άλλα μονοπάτια, καθώς ο O'Farrill έχει σημαντικό μερίδιο εν προκειμένω, με τα μελωδικά soli του να διαμορφώνουν ένα αρχικό λυρικό περιβάλλον, το οποίο αλλάζει μορφές στην πορεία, καθώς επεκτείνεται σε περισσότερο δυναμικές περιοχές, με παράλληλα ωραία παιξίματα στο πιάνο από τον Saul και με τον Kevin Sun στα πρώτα 2/3 να έχει περισσότερο διακριτική παρουσία.
Το 9μερές “The Depths in Slow Motion” καταλαμβάνει όλο το δεύτερο CD, έχοντας διάρκεια 37 λεπτά. Εδώ η σύνθεση του σχήματος αλλάζει και πάλι, καθώς ακούγονται οι Kevin Sun τενόρο, Adam O'Farrill τρομπέτα, Dana Saul πιάνο, Walter Stinson μπάσο και Matt Honor ντραμς. Επί του προκειμένου καταγράφονται μικρά σε διάρκεια tracks (μονόλεπτα, δίλεπτα και τρίλεπτα), αλλά και πιο εκτεταμένα (δύο είναι σχεδόν επτάλεπτα). Υπάρχουν λοιπόν οι... μινιατούρες (με το ρυθμικό τμήμα να έχει καίριο ρόλο και με τα αλλεπάλληλα breaks από τα υπόλοιπα τρία όργανα να δημιουργούν εκκωφαντικές καταστάσεις), αλλά υπάρχουν και τα μεγαλύτερα σε διάρκεια μέρη, σαν το “VI”, που είναι bop και που δίνει την ευκαιρία στους Kevin Sun, Dana Saul και Adam O'Farrill να δώσουν έξοχα σόλι.
Σε παρασύρει το διπλό CD, αλλά η συνολική διάρκεια του “The Depths of Memory” είναι λίγο περισσότερο από 80 λεπτά. Δεν είναι λίγα (είναι κάπως σαν διπλός δίσκος βινυλίου), αλλά αξίζει τον κόπο να επενδύσεις (σαν άκουσμα). Θα απολαύσεις σύγχρονη jazz, με αναφορές στην ιστορία της και με προσωπική άρθρωση, από έναν μουσικό, τον Kevin Sun (και την μπάντα του), που καταθέτει τα σοβαρά διαπιστευτήριά του, σταθερά, τα τελευταία χρόνια.  
Επαφή: www.kevinsun.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 551

1/12/2023
Συγγραφέας με το απέραντο έργο του Βασίλη Βασιλικού δεν προσεγγίζεται συνολικά, στο πλαίσιο ενός άρθρου. Αυτό είναι αδύνατον. Είναι θέμα μελέτης, βιβλίου. Εκείνο που έχει σημασία για μένα είναι μόνο το «ειδικό», το επιμέρους. Και κάπως έτσι... από τη σύνθεση των πολλών επιμέρους θα μπορέσει να προσεγγίσει ο αναγνώστης, και όποιος άλλος, και το γενικό.
Έχω καμιά 15αριά βιβλία του Βασιλικού (τέλος πάντων έχω όσα με ενδιαφέρουν να έχω –δεν είμαι συλλέκτης–, και κάποια που τα αγόρασα χωρίς να με ενδιαφέρουν εκ πρώτης, επειδή τα έχω βρει «τζάμπα», στο 1 ευρώ ας πούμε), και θα μπορούσα να γράψω για τα περισσότερα απ’ αυτά, επιμερίζοντας και πάλι τα θέματα. Ο «ερωτικός Βασιλικός», ο «λαϊκός Βασιλικός», ο «ρεπορταζιακός Βασιλικός» κ.ο.κ., αλλά όλα αυτά θέλουν δουλειά και δεν γράφονται στο άψε-σβήσε.
Εν τω μεταξύ είχα έτοιμο κείμενο, γραμμένο σε ανύποπτο χρόνο (πάντα, όταν γράφεις σε ανύποπτο χρόνο έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον) σε σχέση με το καλύτερο σενάριο που θα συνυπέγραφε ποτέ για το σινεμά ο Βασίλης Βασιλικός (που δεν ήταν το «Ζ» φυσικά, το οποίο σαν ταινία το θεωρώ υπερεκτιμημένο και κατώτερο από τα άλλα δύο έργα της τριάδας της «πολιτικής καταγγελίας» του Γαβρά), αλλά δεν ήθελα να δημοσιευτεί τώρα, και μάλιστα με αυτόν ακριβώς τον τίτλο («το καλύτερο σενάριο του Βασιλικού για το σινεμά» και τ’ ανάλογα). Δεν ήθελα να φανεί πως προκαλώ, όποιους, την ημέρα της θανής του. Φυσικά το κείμενο αυτό, που έχει πολύ ενδιαφέρον, και που δεν έχει γραφτεί ποτέ τίποτα σχετικό (σε επίπεδο άρθρου) θα ανεβεί κάποια στιγμή...
Προτίμησα λοιπόν να γράψω κάτι σύντομο –γιατί πρέπει να είσαι και σύντομος πολλές φορές, έτσι απαιτεί η δουλειά, χωρίς να παύεις να είσαι και ουσιαστικός–, δίχως ιδιαίτερες προεκτάσεις, για μια ιστορική φάση που μ’ ενδιαφέρει πολύ.
Και το έκανα και για να απαντήσω έμμεσα σε ποικίλα άρθρα που έχουν γραφτεί (και) στο παρελθόν, γεμάτα με ανακρίβειες, ότι ο Βασιλικός αυτοεξορίστηκε τάχα λόγω δικτατορίας, ενώ ήταν ήδη «έξω» πριν από το πραξικόπημα (κάτι που το τόνιζε και ο ίδιος σ’ εκείνη τη συνέντευξή του στα «Επίκαιρα» του ’73, που διαβάσατε χθες στο LiFO.gr – δείτε και τα προηγούμενα ποστ), μα και γιατί ο Νοέμβρης του ’73 υπήρξε ένας από τους συγκλονιστικότερους μήνες τής πιο πρόσφατης κοινωνικο-πολιτικής ιστορίας μας.
Και αν έγραφα κάποτε ένα βιβλίο (και δεν εννοώ ένα από τα 4-5 που έχω ήδη «έτοιμα» και δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου να εκδοθούν, προς ώρας τουλάχιστον) θα ήθελα να ήταν για τον Νοέμβρη του ’73. Και όχι μόνο για το Πολυτεχνείο, και όχι μόνο για τα πολιτικά γεγονότα, αλλά γενικότερα...
Εκεί θέλησα να εντάξω (στον Νοέμβρη του ’73) και τον Βασίλη Βασιλικό και όλους τους υπόλοιπους αριστερούς που βρίσκονταν τότε μακριά από την Ελλάδα και που ετοιμάζονταν να επιστρέψουν ζυγίζοντας τα της «φιλελευθεροποίησης» του Μαρκεζίνη – που θα αποδεικνυόταν η μεγαλύτερη «απάτη» τού τότε καιρού, λόγω του χειρισμού της στην υπόθεση της εξέγερσης, και της επακόλουθης νέας χούντας του Ιωαννίδη.
[Fifty years]

30/11/2023
Ρε φίλε τόσο παλιό είναι το "ζντο ζντο ζντο" ;

[Βασίλη Βασιλικού "Οι Φωτογραφίες", Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1964]

30/11/2023
«Ένα πρωί λοιπόν, την ώρα που λιαζόταν τόπλες, έκανα το πλησίασμα με τη μέθοδο της ακρίδας. Μπορούσα να την πλησιάσω και με τη μέθοδο του πατημένου αχινού, να βγω δηλαδή ουρλιάζοντας απ’ τον πόνο μέσα απ’ τη θάλασσα, γιατί πάτησα, πες, αχινό, και να της ζητήσω, καθώς στο σημείο εκείνο της πλαζ ήταν απόλυτα μονάχη, βοήθεια.
Η μέθοδος όμως που προτίμησα ήταν λιγότερο μπερδεμένη. Ελευθέρωσα τη μεγάλη ακρίδα απ’ το κουτί τα σπίρτα, δίνοντάς της, στον αέρα, τη γραμμή του κορμιού της, και το τεράστιο πετούμενο πήγε να κάτσει πάνω ακριβώς στον αφαλό της. Τινάχτηκε επάνω, βάζοντας τις φωνές. Τότε εμφανίστηκα κι εγώ πίσω απ’ τα βούρλα, σαν σωτήρας-άγγελος: Can I help you, miss? τη ρώτησα. I need your help ήταν η απάντησή της. Το έντομο ακινητούσε πάνω στην καυτή άμμο. Έσκυψα, το τσάκωσα απ’ τους αγκώνες των φτερών, κι έκανα να το τσακίσω μες στα δάχτυλά μου, μα είδα ένα αίσθημα οίκτου στο ευαίσθητο μουτράκι της. Έτσι, για χατίρι της, του χάρισα τη ζωή και το έβαλα στο κουτί από τα σπίρτα απ’ όπου το είχα βγάλει.
Φανταστείτε τη σκηνή: ήμουν δίπλα της κι αυτή με ευγνωμονούσε, ενώ με τα χέρια της σταυρωτά, προσπαθούσε όχι να κρύψει ακριβώς, αλλά να λογοκρίνει τα υπέροχα στήθια της, που όπως στο σινεμά, στα φιλμ-πορνό, ξεχείλιζαν απ’ όλες τις μπάντες. Η μυρωδιά τής μέντας που απέπνεε με ζάλισε…».

Βασίλη Βασιλικού Τα “Καμάκια” [KAKTΟΣ, 1978]

29/11/2023
O λαντζέρης και η λαντζέρα πλένουν το πιατομάνι, τις κατσαρόλες και τα ταψιά ρε κακομοίρη, δεν καλύπτουν τα κενά στην κουζίνα, δεν είναι πασπαρτού, και "παιδιά για όλες τις δουλειές", ούτε διορθώνουν "πράματα".
Είχε δε την απαίτηση το άτομο να το πει σωστά στα αγγλικά, ενώ δεν ήξερε την έννοια τής λέξης στα ελληνικά!
Και αμαθής και θρασύτατος. (Εντάξει, μαζί πάνε αυτά...).

29/11/2023
Θέλουν να γράψουν για την προβολή του «Γούντστοκ» στο «σαν σήμερα» στην A.V. και γράφουν σαχλαμάρες...
>>Έχουν περάσει δύο και πλέον χρόνια από τον Μάη του '68. Η Ελλάδα βρίσκεται στον «γύψο» και η λογοκρισία στα θεάματα, τις εφημερίδες και τα βιβλία καλά κρατεί. Τα πρώτα μηνύματα αφύπνισης φτάνουν από το Παρίσι και οι νέοι σαν σφουγγάρια ορμούν στις νέες ιδέες, βγάζοντας σπίθες αντίστασης κατά των Συνταγματαρχών. Οι πρώτες ταινίες για τον γαλλικό Μάη έρχονται στην Ελλάδα, κάτω από τη μύτη της Χούντας και το έντονο ενδιαφέρον των νέων τραβά την προσοχή της «Κυβερνήσεως»<<
Είναι η αρχή του κειμένου και είναι όλα λάθος. Η προληπτική λογοκρισία στα έντυπα είχε καταργηθεί από το φθινόπωρο του ’69 κα τα έντυπα την εποχή της προβολής της ταινίας γράφανε για τα πάντα (και πριν γράφανε δηλαδή). Εννοώ πως όλες οι πληροφορίες που σχετίζονταν με όψεις της αντικουλτούρας εμφανίζονταν, με λεπτομέρειες κιόλας, στα ελληνικά περιοδικά. Τι σημαίνει «κάτω από τη μύτη της χούντας»; Αυτό είναι μεγάλη ανοησία – γραμμένη από τελείως άσχετο. Αν μια ταινία παιζόταν στο σινεμά είχε την έγκριση της λογοκρισίας – στο σινεμά η λογοκρισία καταργήθηκε το 1991. Καμία ταινία δεν θα μπορούσε να προβληθεί «κάτω από τη μύτη», ενώ και η σύνδεση του Γούντστοκ με τον Μάη του ’68 είναι τελείως για τα πανηγύρια.
Κάπου διαβάζεις...
>>Κατά κάποιες πληροφορίες, η Χούντα των Συνταγματαρχών επέτρεψε οι αίθουσες να προβάλλουν την ταινία «Γούντστοκ» μόνο για μία εβδομάδα, διακόπτοντας έπειτα ΟΡΙΣΤΙΚΑ την προβολή της.<<
Και μετά διαβάζεις το αντίθετο...
>>Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε για δύο εβδομάδες και ΕΠΕΤΡΑΠΗ αργότερα η προβολή της σε πέντε ακόμη αίθουσες, με έγκριση του υφυπουργού του καθεστώτος Γεωργίου Γεωργαλά.<<
Τι σημαίνει επετράπη αργότερα; Δεν επετράπη μετά από ένα χρόνο... Η ταινία μετά την αβάν-πρεμιέρ της την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 1970 προβλήθηκε κανονικά από Δευτέρα 30 Νοεμβρίου έως και Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, μετά αποσύρθηκε για 12-13 μέρες και αμέσως μετά προβλήθηκε και πάλι κανονικότατα στις αίθουσες.
Εν τω μεταξύ πρέπει να έχουν πάρει στοιχεία διαβάζοντας τσάτρα-πάτρα το λεπτομερέστατο άρθρο στο δισκορυχείον (δες στα σχόλια), αλλά βαριέμαι τώρα να τσεκάρω. Δεν έχει και νόημα δηλαδή...

29/11/2023
Τα ελγίνεια δεν θα φαίνονταν τη νύχτα...

28/11/2023
Πέθανε προχθές στα 78 του ο βρετανός κιθαρίστας Brian Godding. Σε άλλες εποχές θα έγραφα άρθρο γι’ αυτόν, γιατί είναι από τους πολύ αγαπημένους μου, μαζί με τον Ollie Halsall, αλλά τώρα δεν υπάρχει χρόνος.

Παρότι είχα βρει την πρώτη μπάντα του, τους ψυχεδελικούς Blossom Toes, πολύ κουραστικούς (παρά τους διπλούς κιθαρίστες), τον εξετίμησα σφόδρα με τους Centipede του Keith Tippett, με τους Magma (παίζει στο Köhntarkösz), στις μπάντες του Mike Westbrook και αλλού. Γενικώς αγόραζα μια εποχή ακόμη και τα «δευτερεύοντα» γκρουπ που έπαιζε (κάποιους B.B. Blunder, κάποιους Mirage), γιατί ήθελα να τον ακούω... RIP

28/11/2023
Θυμήθηκα αυτό... (γέλιο)

28/11/2023
«Η Μελίνα δεν είχε ιδέα από τα μάρμαρα. Το να τα ζητήσει το επέβαλε κάποιος πραγματικά έξυπνος μέσα απ’ την κυβέρνηση. Αφού πήγε εκεί και έτρεχε σε άλλες αίθουσες. Η γυναίκα δεν είχε ιδέα. Ούτε αναμεταξύ μας προσποιήθηκε ποτέ ότι είχε την παραμικρή ιδέα για τα μάρμαρα»
«Υπάρχουν ελληνικά άλογα και στο Παρίσι, αλλά δεν τα ζητήσαμε ποτέ, γιατί είχε φιλία η Μελίνα με τον Ζακ Λανγκ, τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας. Άμα είναι, γιατί δε ζητάμε την Αφροδίτη; Τουλάχιστον τα μάρμαρα του Έλγιν αγοράστηκαν. Είναι φοβερό ότι τα πήρε, αλλά τουλάχιστον τα πλήρωσε. Στους Τούρκους βέβαια, αλλά τα πλήρωσε».
[Ροζίτα Σώκου αμφότερα]
>>Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του γραμματέως του Μοροζίνι Σαν Γκάλλο, ο οποίος πήρε μαζί του το κεφάλι του γυναικείου αγάλματος που έπεσε από το δυτικό αέτωμα κατά την αποτυχημένη απόπειρα των Βενετών και κατατεμαχίστηκε. Μετά πολλές περιπέτειες, ο Γερμανός αρχαιολόγος Βέμπερ που είχε μελετήσει τα παρθενώνια γλυπτά από τα εκμαγεία του Έλγιν, το αγόρασε από έναν Βενετό μαρμαρά τη στιγμή που αυτός ετοιμαζότανε να το σπάσει, όπως μας περιγράφει ο Λαμπόρντ, ο οποίος αργότερα το αγόρασε από τον Βέμπερ και το έβγαλε κρυφά από την Ιταλία. Σήμερα η «κεφαλή Λαμπόρντ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΛΟΥΒΡΟ.<<
>>Ένας άλλος Βενετός αξιωματικός πήρε τμήμα της ζωφόρου όπου διακρίνονται δύο ιππείς της πομπής και το κεφάλι ενός αλόγου. ΣΗΜΕΡΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ.<<
>>Ένας Δανός αξιωματικός ονόματι Χάρτμαντ πήρε δύο κεφαλές από μία από τις νότιες μετόπες. Σήμερα βρίσκονται στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ.<<

27/11/2023
Το >>Σκεφτείτε να κόβαμε τη Μόνα Λίζα<< θα το έλεγε μόνο ο Παραμυθάς, στο νηπιαγωγείο, στο μάθημα της χαρτοκοπτικής.

27/11/2023
Κλάψα και δουλοπρέπεια... ο ακλόνητος συνδυασμός για να σε φτύνουν.
>>Ελλάδα και Βρετανία ενώνονται από παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας και το πλαίσιο των διμερών μας σχέσεων είναι εξαιρετικά ευρύ<<
Κυρ. Μητσ.
(Βέμπο – Μενεστρέλ)
>>Με τους Βρετανούς εμείς / έχουμε κοινά σημεία / το συναίσθημα τιμής / και ψυχή στην τρικυμία. Σκώτο αυτοί, εμείς Τσολιά / ένα σκοπό τη Λευτεριά / Γιώργο οι δυο μας βασιλιά / ζήτω το ουίσκι και η ρετσίνα.<<

27/11/2023
Κάποιοι παραξενεύτηκαν με το προχθεσινό ποστ, με τη φωτό της Κουμιώτη με την Δέσποινα Παπ. Πρέπει όμως να πω πως όταν έγραψα τα σχετικά (3 Απρ. 2023) με αφορμή το θάνατο της μεγάλης εντεχνολαϊκής τραγουδίστριας είχα αφήσει εκεί όλες τις σχετικές νύξεις – τις οποίες οι πιο παρατηρητικοί και ψυλλιασμένοι αναγνώστες θα τις πρόσεξαν και θα τις εκτίμησαν. Ορίστε τα σχετικά αποσπάσματα...
>>Ουσιαστικά εκείνη την εποχή δημιουργείται ο μύθος της Ρένας Κουμιώτη, μιας τραγουδίστριας, που όλως περιέργως πατάει νωρίς φρένο στην καριέρα της, αφήνοντας τα παλιά τραγούδια της –σχεδόν όλα ηχογραφημένα ΕΠΙ «ΕΠΤΑΕΤΙΑΣ»– να μιλάνε αντί για ’κείνην.<<
>>Η διασκέδαση χτυπάει κόκκινο – καθώς η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, για να σκεπάσει τις αμαρτίες της, έχει αφήσει τα πάντα «ελεύθερα». Ωράριο δεν υπάρχει και ο κόσμος, με μια κάποια «επιφάνεια», που μπορεί να πληρώσει τα χοντρά νυχτοκάματα των τραγουδιστών, είναι αρκετός, με αποτέλεσμα η νύχτα να μην έχει τελειωμό. Όχι δύο μέρες τη βδομάδα, αλλά κάθε μέρα. Η ΡΕΝΑ ΚΟΥΜΙΩΤΗ είναι πλέον ένα όνομα που παίζει πολύ μπροστά.<<
>>Εννοούμε πως επί μεταπολίτευσης θα μπορούσε να διαπρέψει ως πολιτική τραγουδίστρια η Κουμιώτη, αλλά εκείνη είχε αποφασίσει, για τον εαυτό της, διαφορετικά. Ήταν και θα παρέμενε Η ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ «ΕΠΤΑΕΤΙΑΣ».<<
Παρά ταύτα η Κουμιώτη θα τραγουδούσε ένα ακραιφνές αριστερό τραγούδι (και δεν θα ήταν μόνον ένα). Που σημαίνει πως η σχέση της με την «εποχή» ήταν περισσότερο συναισθηματική και όχι ιδεολογική. Ήταν κολλημένη σ’ εκείνα τα χρόνια, που εκτυλίχθηκε, ως νέα, η καριέρα της. Και την μετέφερε «πακέτο» στο τώρα. Με τα καλά της (τις τραγουδάρες που είπε δηλαδή) και με τα άσχημά της. Και δεν είναι η μόνη από εκείνη την εποχή. Είναι / ήταν κι άλλοι καλλιτέχνες. Πολλοί και πολλές. Φυσικά, δεν λέω πως αυτό ήταν το σωστό και πως δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας στοιχειώδης έστω διαχωρισμός, απλώς επιχειρώ να πω το πώς εγώ το εξηγώ και τι νόημα του δίνω.
>>Είχε προλάβει πάντως να ηχογραφήσει, ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ακόμη, την εποχή της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», κάποια τραγούδια με δυνατά πολιτικά μηνύματα, για το άλμπουμ του Γιώργου Μητσάκη «Μονά-Ζυγά» [Zodiac, 1973], σε στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη (ο δημοσιογράφος Γιώργος Μπέρτσος, που είχε συμβάλλει στη διαλεύκανση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη). Ανάμεσα και το «Οι διακόσιοι της Καισαριανής» (γραμμένο για το ναζιστικό έγκλημα της εκτέλεσης διακοσίων κομμουνιστών, στο Σκοπευτήριο, την Πρωτομαγιά του 1944). Και είναι λίγο ν’ απορείς πώς είχε περάσει από τη λογοκρισία εκείνο το κομμάτι...<<
>>Έτσι, η Ρένα Κουμιώτη ζει το μύθο της από κοντά. Τον παρατηρεί, ενώ εκείνος απογειώνεται – με την ίδια να αποθεώνεται την ώρα που πρέπει. Λατρεύεται ξανά, περισσότερο και από πριν, όταν ήταν αληθινά στα πάνω της, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου, παραμένοντας ολιγόλογη και βασικά «ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΗ» ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΝΕΔΕΙΞΕ.<<
Εννοείται πως δεν θα πω σε κανέναν αν πρέπει ή όχι να ακούει τραγούδια της Κουμιώτη. Ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει και σκέφτεται όπως γουστάρει. Προσωπικά άκουγα, ακούω και θ’ ακούω πάντα τα καλύτερα από τα τραγούδια της. Αυτό είναι το σωστό (για μένα).

27/11/2023
>>Στέφανος Κασσελάκης: Η συνάντηση με τον Snik που δεν τον ήξερε - «Ποιος είσαι εσύ;»<<
Το να μην αναγνωρίζεις τον Κασσελάκη μετά από τόσο τόνους από εικόνες σε όλα τα μίντια (σόσιαλ και μη) δείχνει πως είσαι για γέλια σαν άτομο (πόσο μάλλον όταν λες πως δεν έχεις ψηφίσει ποτέ), αλλά το να μην αναγνωρίζεις τον Σνικ είναι μάλλον ένδειξη υγείας.
update
Τα σχόλια τα έκλεισα, γιατί ορισμένοι γράφουν ό,τι μ@λακία τους κατέβει. Μάγκες μου το ποστ δεν έγινε για να γίνει κριτική στον Κασσελάκη, αν είναι αριστερός και άλλες τέτοιες παπαρίες –ο καθένας έχει όποια γνώμη θέλει, και ας την εκφράσει στον τοίχο του τέλος πάντων–, αλλά για το ότι ορισμένοι μπορεί να θεωρούν θέμα το ότι δεν ήξερε κάποιος τον Σνικ. Μόνο σχόλια επί αυτού θα δεχόμουν. Αλλά δεν... O καθένας θέλει να λέει το μακρύ του και το κοντό του. Δεκτόν. Αλλά όχι εδώ.

27/11/2023
Στο νέο YELLOW BOX τεύχος #22 (Οκτώβριος-Νοέμβριος 2023), που κυκλοφορεί στα περίπτερα...

26/11/2023
Πάει κι η κυρα-Γιώργαινα. Εδώ με τη Ρένα Κουμιώτη...

25/11/2023
Aix-en-Provence, Γαλλία, αρχές Αυγούστου 1970. Από τα φοβερά ροκ και τζαζ live (τα καλύτερα που θα γίνονταν ποτέ στην ηπειρωτική Ευρώπη) και τα οποία οργάνωνε ο «ΒΥG» Jean Georgakarakos (σε Antibes, Amougies κ.λπ.). Το ότι υπήρχαν ελληνικά έντυπα, που γράφανε γι’ αυτά τα πράματα, τότε, σε πρώτο χρόνο, το 1970, το λες και... πληροφόρηση από το υπερπέραν.

[αυτά μόνο εδώ θα τα βλέπετε]
[υπάρχει και βίντεο από το live στην Aix-en-Provence, στο YouTube, αλλά επειδή έχει γυμνό δεν το ανεβάζω, γιατί θα φάω ban κι έχω ήδη κάμποσα...] 

ALBA CARETA I HENRIO άξιο καταλανικό folk

Σκάβοντας στα βάθη του καταλανικού folk η Segell Microscopi μάς (επανα)συστήνει το σχήμα Alba Careta I Henrio, το οποίον αποτελούν οι Alba Careta φωνή, τρομπέτα, xiulet (είδος σφυρίχτρας), κρουστά, carilló (πληκτροφόρο), Henrio φωνή, κιθάρες, xiulet, carilló, Santi Careta κιθάρες, φωνή, αναλογικό σύνθι και Enric Casasses απαγγελία.
Στηριγμένο το σχήμα στη φωνή-τρομπέτα της Alba Careta και στη φωνή-κιθάρες του Henrio, μέσω του πιο νέου άλμπουμ του που αποκαλείται “Udolç” (2023), πορεύεται πάνω στο project Càntut, το οποίο ξεκίνησε το 2012 με στόχο να καταγράψει την προφορική μουσική κληρονομιά των περιοχών της Girona.

Έτσι το υλικό του “Udolç” αποτελείται κατά βάση από παραδοσιακά νανουρίσματα (διαφόρων περιοχών της Girona), μαζί με μερικά ποιήματα του Enric Casasses (ισπανός ποιητής, που γράφει στα καταλανικά κι έχει γεννηθεί το 1951), που απαγγέλλει ο ίδιος και που σχετίζονται, και αυτά, με τον κόσμο της νύχτας, του ύπνου και των ονείρων.
Το άκουσμα είναι απλό στην εκφορά του, αλλά ταυτοχρόνως και μαγικό. Οι ενοργανώσεις είναι γόνιμες και οι όποιες φαινομενικές παρασπονδίες, όπως εκείνες της τρομπέτας, είναι απολύτως ταιριαστές δείχνοντας να συνάδουν με το ύφος και το προφίλ των τραγουδιών. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι αμέσως από την εισαγωγή “Prelude de ‘Sant Josep, feu-lo dormir’” και το επακόλουθο άσμα “Sant Josep, feu-lo dormir” (Άγιε Ιωσήφ κοίμησέ το), που είναι καταπληκτικά.
Εν τω μεταξύ και τα ηχοχρώματα από τα σύνθια ή και τα «πνιχτά» παιξίματα στην τρομπέτα «κολλάνε» μια χαρά με το γενικότερο σκηνικό, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα άλμπουμ, που, από τη μια μεριά, είναι στη βάση του folk, παραδοσιακό, ενώ, από την άλλη, δεν φείδεται των πρεπόντων πειραματισμών, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μπορεί να ελκύει ακροατές με διαφορετικές αφετηρίες.
Πολλά καταπληκτικά κομμάτια-τραγούδια εδώ, όπως το “El noi de la mare”, το “Introit d ‘El noi de la mare’ VII (El somni del trobador)” και άλλα διάφορα.
Ένα απολύτως ενδιαφέρον CD (και άκουσμα).
Επαφή: https://www.microscopi.cat/

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ μια σπάνια συνέντευξή του σχετική με την ενδεχόμενη επιστροφή του στην Ελλάδα, στο τέλος του 1973 – όλα θα ανατρέπονταν, μετά το «πραξικόπημα Ιωαννίδη»

Πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη 1973, 50 χρόνια πριν, συζητιόταν έντονα η επιστροφή στην Ελλάδα πολλών επωνύμων, αυτοεξόριστων, που διαβιούσαν στο εξωτερικό (και κυρίως στη Γαλλία).
Παιζόταν έντονα και υπήρχε τρομερό παρασκήνιο με την επιστροφή του Μίκη Θεοδωράκη, καθώς ήδη ήταν γεγονός η «άδεια επιστροφής» του, με το περιοδικό «Επίκαιρα» να κυκλοφορεί στο τέλος Οκτωβρίου με εξώφυλλο Θεοδωράκη και με τίτλο «Ελεύθερα τα Τραγούδια του», όταν στην Πλάκα οι «θεοδωρακικές» μουσικές έχουν φουντώσει (αυτή είναι η σωστή λέξη) – με τον ερχομό τού συνθέτη να τοποθετείται περί τον Δεκέμβριο (του ’73).
Ο Θεοδωράκης δεν ήταν ο μόνος, που ετοιμαζόταν να επιστρέψει. Σε σχετικές σκέψεις βρίσκονταν και οι Νίκος Κούνδουρος, Μελίνα Μερκούρη και Βασίλης Βασιλικός.

Έτσι, αυτοί οι τρεις θα μιλούσαν στα «Επίκαιρα», στο τεύχος που θα κυκλοφορούσε την παραμονή του Πολυτεχνείου, στις 16 Νοεμβρίου του ’73, σχετικά με την ενδεχόμενη επιστροφή τους, τις προϋποθέσεις, τη νέα ζωή στην Ελλάδα, που θα ξανοιγόταν μπροστά τους κ.λπ.
Φυσικά, και όπως όλοι ξέρουμε, όλα αυτά θα ανατρέπονταν από τα αιματηρά γεγονότα της 17ης Νοέμβρη και θα τα ενταφιάζονταν από το «πραξικόπημα Ιωαννίδη» της 25ης εκείνου του μήνα.
Να πούμε εδώ πως ο Βασίλης Βασιλικός, όταν θα γινόταν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, βρισκόταν ήδη στο εξωτερικό, καθώς είχε φύγει από τη χώρα τον Φλεβάρη εκείνης της χρονιάς. Όπως είχε πει ο ίδιος στον Μανώλη Πιμπλή (21 Aπρ. 2017), στο σάιτ tanea.gr:  
«Έφυγα από την Ελλάδα τέλη του Φλεβάρη του 1967. Είχα μια πρόσκληση για τις ΗΠΑ, όπου δεν πήγα τελικά. Και στο Παρίσι όπου εγκαταστάθηκα θα ξεκινούσα για τη Σουηδία αρχές Απριλίου της ίδιας χρονιάς, καλεσμένος από τον εκδότη μου Βounniers για την παρουσίαση της σουηδικής μετάφρασης της τριλογίας “Το φύλλο - Το πηγάδι - Τ’ αγγέλιασμα”. Τελικά η παρουσίαση μετατέθηκε για τις 15 Απριλίου κι έτσι στις 20 του μηνός, που θα επέστρεφα αεροπορικώς στην Αθήνα, ζήτησα από τον Βounniers, αν γινόταν, να επιστρέψω σιδηροδρομικώς. Δεν είχε καμιά αντίρρηση, όσο κι αν του φάνηκε περίεργο. Μου έδωσε μάλιστα χωρίς να του το ζητήσω τη διαφορά των δύο εισιτηρίων σε κορόνες.(...) Είχα ένα τρανζιστοράκι κολλημένο στο παράθυρο του τρένου συντονισμένο στον Αμερικανικό Σταθμό Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας, που με αποκοίμιζε ευχάριστα με τη μουσική του, όταν στις 6 το απόγευμα, ακριβώς, πρώτο στις ειδήσεις ήταν το πραξικόπημα στην Αθήνα, που τελείωνε με τη φράση (τη θυμάμαι σαν τώρα και ανατριχιάζω) “everybody circulating after 6 o’clock will be shot”. Κατέβηκα στον σταθμό του Μονάχου, ο οποίος ήταν πλημμυρισμένος από έλληνες μετανάστες που θα κατέβαιναν στην Ελλάδα για το Πάσχα. Τα σύνορα είχαν κλείσει και δεν μπορούσαν να φύγουν». 

Ένα από τα πρώτα βιβλία που θα τύπωνε τότε στο Παρίσι ο Βασίλης Βασιλικός ήταν και το «Υποθήκες Παπαδόπουλου Παττακού», με φράσεις «μαργαρίτες» των πρωταιτίων του πραξικοπήματος Γεωργίου Παπαδόπουλου και Στυλιανού Παττακού, δανεισμένους από την κοντά στο καθεστώς εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», και το οποίο (βιβλιαράκι) θα κυκλοφορούσε για πρώτη φορά, επίσημα, στην Ελλάδα, στην αρχή της μεταπολίτευσης από τις εκδόσεις Πλειάς. Για λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε κι εδώ... https://www.lifo.gr/culture/vivlio/libadi-me-toys-margarites-ton-papadopoyloy-kai-pattakoy. 

Τι έλεγε όμως σ’ εκείνη την συνέντευξη στα «Επίκαιρα», τον Νοέμβρη του ’73, ο Βασίλης Βασιλικός, σε σχέση με το θέμα της διαφαινόμενης επιστροφής του; Ας το δούμε. Έχει ενδιαφέρον...

Η συνέχεια εδώ... 

https://www.lifo.gr/culture/vivlio/basilis-basilikos-mia-spania-synenteyxi-gia-tin-endehomeni-epistrofi-toy-stin-ellada

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ / ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΜΟΝΙΔΗΣ ταίριασμα

Δύο τραγουδοποιοί, τους οποίους θα γνωρίζουν σίγουρα όσοι ασχολούνται πιο βαθιά με το σύγχρονο ελληνικό αφηγηματικό τραγούδι, ο Αλέξανδρος Ιακώβου και ο Κώστας Λεμονίδης συνεργάζονται εδώ σ’ έναν από κοινού δίσκο (βινυλίου), που τιτλοφορείται «Ταίριασμα» [Ιδιωτική Έκδοση, 2023].

Στον δίσκο καταγράφονται επτά συνθέσεις-τραγούδια του Ιακώβου και πέντε του Λεμονίδη, τα οποία έχουν στίχους διαφόρων (Νίκη Ρουσοπούλου-Παππά, Εύα Μουρούτσου, Αριάδνη Λαδά, Κώστας Λεμονίδης, Αλέξανδρος Ιακώβου) και ερμηνεύονται από διαφόρους (Γιώργος Μιχαήλ, Ιωάννα Κωτσαρέλη, Κώστας Λεμονίδης, Αποστόλης Ψυχράμης, Αλέξανδρος Ιακώβου, Βάσια Δανιά). Γενικώς... πολύς κόσμος, ενώ και η συνύπαρξη δύο τραγουδοποιών σ’ ένα κοινό άλμπουμ δεν είναι κάτι το καθημερινό και σύνηθες ούτως ή άλλως.
Εν τω μεταξύ τα ονόματα δεν είναι μόνον αυτά μα επιπλέον κι εκείνα των πέντε βασικών μουσικών (ανάμεσά τους και ο Ιακώβου σε βιολί-βιόλα και ο Λεμονίδης σε κιθάρες), μαζί με έντεκα(!) ακόμη βιολιστές, έξτρα πιανίστα, ενορχηστρωτή κ.λπ.
Όλος αυτός ο «κόσμος» είναι υπεύθυνος για το συνολικό αποτέλεσμα του «Ταιριάσματος», που δεν παύει να είναι και το τελικό ζητούμενο. Διακρίνεται λοιπόν αυτό το ταίριασμα; Ο δίσκος έχει συμπαγή και σταθερή ροή εννοούμε ή μήπως η πολυπροσωπία ακυρώνει το ύφος και τον ήχο του;
Θα λέγαμε πως όχι – σε γενικές γραμμές (δεν υπάρχει ακύρωση). Οι συνθέσεις μοιάζουν μεταξύ τους, ενώ και τα λόγια δεν διαφέρουν χοντρικώς από τραγούδι σε τραγούδι εν σχέσει με το γενικότερο ύφος, όπως δεν διαφέρουν και οι ερμηνείες, μαζί με τις ενορχηστρώσεις.
Γενικώς, καθώς ακούς το «Ταίριασμα» δεν έχεις την αίσθηση ότι ακούς δίσκο διαφορετικών τραγουδοποιών, στιχουργών κ.λπ. Υπάρχουν όμοια χαρακτηριστικά εννοούμε, και βασικά στυλ. Χονδρικώς λέμε για σύγχρονο ηλεκτρικό τραγούδι, αφηγηματικό (που αφηγείται μικρές ιστορίες), με την διάθεση να είναι χαλαρή, ήσυχη, απλή, κατανοητή, καθημερινή, δίχως εξάρσεις, τοποθετημένη μέσα σ’ ένα  feel good πλαίσιο (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και προσδοκίες για κάτι «σοβαρότερο» και απαιτητικότερο).
Τα τραγούδια κυλάνε, λοιπόν, προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα και δύσκολα θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποια (ας το πράξουμε, όμως, για τα «Εκεί στην άκρη του καιρού», «Μείνε μαζί μου», «Θα ’σαι εδώ στις επτά» και «Μικρά μυστικά»), αφού η διάθεση είναι κοινή και σταθερή, προδιαγράφοντας εν ολίγοις ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα.
Επαφή: https://costaslemonidis.bandcamp.com/album/-

ARUÁN ORTIZ το νέο άλμπουμ του αφροκουβανού πιανίστα της jazz

Για τον 50χρονο αφροκουβανό πιανίστα της jazz Aruán Ortiz (γεννημένος στο Σαντιάγο της Κούβας) έχουμε ξαναγράψει στο blog με αφορμή τα άλμπουμ του “Random Dances and (A)tonalities” [Intakt, 2018] (σε συνεργασία με τον πνευστό Don Byron), “Cub(an)ism” [Intakt, 2017] και “Hidden Voices” [Intakt, 2016] (των Aruán Ortiz Trio feat. Eric Revis & Gerald Cleaver), ενώ τον έχουμε συναντήσει και σε άλμπουμ των James Brandon Lewis Quartet κ.ά. Γενικώς και σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργικό μουσικό, που πάντα έχει κάτι διαφορετικό να προτείνει – κάτι έξω από το αναμενόμενο και την πεπατημένη.

Έτσι λοιπόν στο πρόσφατο “Pastor’s Paradox” [clean feed, 2023] συναντάμε τον Aruán Ortiz (πιάνο, φωνή, συνθέσεις) να συνεργάζεται με τους Don Byron κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, φωνή, Pheeroan akLaff ντραμς, φωνή, Lester St. Louis τσέλο, Yves Dhar τσέλο και Mtume Gant spoken word σε μια σειρά επτά συνθέσεων (όλες δικές του) με σαφές κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.
Βασικά εδώ ο Aruán Ortiz εμπνέεται από τον Martin Luther King Jr. (1929-1968) και κυρίως από τον περίφημο λόγο του “I have a dream”, που αφορούσε στα δικαιώματα των μαύρων (στον πολιτικό-οικονομικό τομέα, και ακόμη στην εργασία) και που είχε εκφωνηθεί στην Washington, στις 28 Αυγούστου 1963. Η συμπλήρωση 60 ετών από τότε δίνει στον Ortiz την αφορμή να συνθέσει το εισαγωγικό κομμάτι “Autumn of freedom” – εκεί όπου ο Mtume Gant διαβάζει ένα απόσπασμα από τον λόγο, με τους μουσικούς να συνοδεύουν ορμητικά, κινούμενοι σ’ ένα ελεύθερο πλαίσιο.
Όμως και στο “The dream that wasn’t meant to be ours” έχουμε κάτι ανάλογο, με τον Gant να διαβάζει ένα απόσπασμα από έναν άλλο λόγο τού Martin Luther King Jr., τον επίσης περιώνυμο “The drum major instinct”, που είχε εκφωνηθεί στην Atlanta, στις 4 Φεβρουαρίου 1968, δύο μόλις μήνες πριν από τη δολοφονία του. Σ’ εκείνο το κήρυγμά του ο αφρο-αμερικανός ακτιβιστής και πολιτικός φιλόσοφος θα άφηνε ως παρακαταθήκη, βασικά, την ταπεινότητα του χαρακτήρα του, τοποθετώντας πρακτικά τον εαυτό εντός της μάζας του κινήματος και όχι έξω απ’ αυτήν, ως κάτι ξεχωριστό (και αρχηγικό), που μπορεί να στέκεται υπεράνω. Η συνοδεία εδώ, πέρα από το σπικάρισμα, είναι περισσότερο «πνευματική», με σόλο ντραμς εισαγωγή από τον akLaff (ιστορική μορφή κι αυτός φυσικά), τσέλο, κλαρίνο και πιάνο, κινούμενη σε αργό τελετουργικό τέμπο.
Όμως και σε άλλα κομμάτια τα κοινωνικά μηνύματα είναι φανερά, όπως στο “From Montgomery to Memphis (to April 4th)”, ένα έξοχο track προχωρημένης jazz, με σαφείς υπαινιγμούς από το new thing του ’60 ή στο “No justice, no peace, legacy!” με το σχετικό ραπάρισμα και το ξεσηκωτικό rhythm section.
Απαιτητικό άλμπουμ, που θα ενδιαφέρει σίγουρα τους fans των μουσικών του Wadada Leo Smith σε πρώτη φάση.
Επαφή: www.cleanfeed-records.com