11/4/2021
«Η συντηρητική επανάσταση στην Αμερική» είναι ένα βιβλίο που
είχε κάνει εντύπωση στη Γαλλία, όταν είχε κυκλοφορήσει, το 1983, ως “La
Révolution conservatrice américaine”, γραμμένο από έναν σχετικά άγνωστο τότε
Γαλλοαμερικανό 40άρη τον Guy Sorman. Το βιβλίο το είχα διαβάσει προς τα τέλη
των 80s, όταν είχα εντοπίσει την ελληνική έκδοσή του [Ροές, 1985] και μπορώ να
πω πως με είχε εκνευρίσει αφάνταστα. Και τώρα είναι εκνευριστικό, αλλά τότε που
το είχα διαβάσει ήμουν πιο νέος και τα ’παιρνα πιο εύκολα...
Ο Sorman ήταν-είναι ένας ακραίος δεξιός-νεοφιλελεύθερος, που
μισεί την αριστερά, τον Μάη του ’68, τα κοινωνικά κινήματα, τις κατακτήσεις του
σοσιαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας και στο επίπεδο των ιδεών και στο
πρακτικό, υποστηρίζοντας από πολύ νωρίς, από τα τέλη των σέβεντις, με μένος,
και με στοιχεία ό,τι να ’ναι, τις κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις του
Πινοσέτ, αργότερα της Θάτσερ, του Ρήγκαν κ.λπ.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, που αποτελεί μία πρόωρη «Αγία
Γραφή» του νεοφιλελευθερισμού, γράφει για το «τέλος των αμφισβητιών», για την
«αυτοκτονία των συνδικάτων», για «μαύρους, που είναι ενάντια στα πολιτικά
δικαιώματα», για τους δεξιούς διανοούμενους, που πήραν την σκυτάλη από τους
αριστερούς, έχοντας αυτοί τώρα το πάνω χέρι στη διατύπωση των ιδεών, ενώ καταφέρεται
εναντίον των hippies και της αντικουλτούρας, γράφοντας για την «χριστιανική
αφύπνιση των απλών ανθρώπων», αναμασώντας τα γνωστά νεοφιλελέ δόγματα περί
μείωσης φόρων (που πάνε παρέα με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους κ.λπ.).
Κάποιοι ψυλλιασμένοι δεξιοί των έιτις, «πεφωτισμένους» να
τους πούμε, το βιβλίο αυτό το αντιμετώπιζαν σαν Ευαγγέλιο –θυμάμαι τέτοιους
τύπους στη Σχολή– και τον Guy Sorman κάπως σαν γκουρού, που ήξερε να σπιλώνει
με «στοιχεία» και με «επιχειρήματα» όλες τις κατακτήσεις της αριστεράς, μετά
τον Πόλεμο.
Γιατί τα θυμήθηκα, τώρα, όλα αυτά; Γιατί εσχάτως ο Sorman,
που έχει διαχρονικό κόλλημα με τον Μάη του ’68, ως μόνιμος κατήγορος των ιδεών
που ξεπήδησαν από ’κει, τα έβαλε με τον Μισέλ Φουκώ (1926-1984) κατηγορώντας
τον, μετά θάνατον, και με τελείως αναπόδεικτα στοιχεία, ως φαίνεται, για
παιδοφιλία.
Γενικά η κατηγορία τής παιδοφιλίας «παίζει» πολύ στο
νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο σε σχέση με τα στελέχη και τους διανοούμενους του
Μάη, αποτελώντας ένα μόνιμο και αγαπημένο πεδίο των φιλελέδων, στην
επαναδιατύπωση της σεξουαλικότητας με όρους μιας ανώτερης πνευματικής ηθικής,
της... δικής τους (την οποία στερείται, υποτίθεται, η άλλη πλευρά).
Υπάρχουν ωραίες απαντήσεις, προς τον Guy Sorman, για το θέμα
με τον Φουκώ, σ’ ένα μεταφρασμένο άρθρο τού Σπύρου Στάβερη, στο LiFO.gr, που
προτείνω να το δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο…
https://www.lifo.gr/blogs/almanac/oi-satanistikes-teletes-toy-misel-foyko-kai-ta-bullshit-toy-gky-sorman
11/4/2021
Μέγιστος Πυθαγόρας! Τι θα είχε γράψει αυτός ο άνθρωπος αν
ζούσε μια-δυο δεκαετίες ακόμη, στα 80s και στα 90s... Το ερωτικό ελληνικό
τραγούδι πρώτα-πρώτα, αλλά και το γενικότερο, πήγε πολύ πίσω από τον πρόωρο
χαμό του (μόλις στα 49 του).
Σπουδαία μελωδία από τον Κατσαρό και υπερβατική ερμηνεία από
τον Πάριο εδώ. Μεγάλες στιγμές του ελληνικού «ευρωπαϊκού» τραγουδιού και σφόδρα
υποτιμημένες σήμερα...
https://www.youtube.com/watch?v=Zafj1ieOZIc
10/4/2021
Είχε παίξει και στην Αθήνα -Απρίλης
1999 ήταν-, όρθιος και με τα δυο του πόδια να πατάνε γερά στο πάλκο, και με τα
χέρια του να πετάνε φωτιές. Εκρηκτικό λάιβ! Υπέφερε όμως από διαβήτη κι είχε
κακό τέλος. Ηχογραφούσε, όμως, ακόμη και με κομμένο πόδι... Για τον γίγαντα Son
Seals λέμε...
https://www.youtube.com/watch?v=7jIj2xamIPE
10/4/2021
Αφού είδα κάμποσες ελληνικές ταινίες από την δεκαετία του
2010, που σε γενικές γραμμές κινούνται σ' ένα ικανοποιητικό επίπεδο (έγραψα και
σε άλλο ποστ, πριν από μερικές μέρες), βλέπω εδώ και δυο βδομάδες ταινίες τής
δεκαετίας 2000-2010. Απογοήτευση... έως ώρας.
Η «Κινέττα» (2005) του Λάνθιμου και η «Ιστορία 52» (2008)
του Αλεξίου δεν βλέπονται με τίποτα. Ειδικά η «Κινέττα» αγγίζει τα όρια του
απαράδεκτου. Απορίας άξιον πώς αυτοί οι σκηνοθέτες ανέβηκαν τόσο πολύ την
επόμενη δεκαετία – ιδίως ο Αλεξίου με την «Τετάρτη 04:45».
Φαίνεται πως η «κρίση» κινητοποίησε τους σκηνοθέτες μας, που
δούλεψαν ωραία σενάρια με ευφάνταστο, συχνά, τρόπο. Δεν εξηγείται αλλιώς...
10/4/2021
>>Η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ είναι έγκλημα
ειδεχθές. Η δημοσιογραφική ιδιότητα του θύματος προσδίδει ιδιαίτερο βάρος στην
υπόθεση. Μόλις συναντήθηκα και ενημέρωσα τον πρωθυπουργό. Με ρητή εντολή του,
οι έρευνες θα επισπευσθούν στο μέγιστο. Η Ελλάδα έχει, με κάθε στατιστική, πολύ
μικρό αριθμό ανθρωποκτονιών στην Ευρώπη. Είναι ασφαλής και ήσυχη χώρα.<<
… και τακτική, κυρίως τακτική... απορώ πώς του διέφυγε...
10/4/2021
Είμεθα ψοφοδεείς και δεν ασχολούμεθα με τα φλέγοντα
ζητήματα, που απασχολούν αυτή τη στιγμή τον τόπο. Να μερικά...
>>Bρετανία: Κανονιοβολισμοί και ενός λεπτού σιγή για
τον Φίλιππο<<
>>Τι θα κάνει η Ελισάβετ μετά τον θάνατο του
Φιλίππου;<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η
Ελλάδα<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Η ζωή του σε 15
φωτογραφίες<<
>>Βασίλισσα Ελισάβετ και Πρίγκιπας Φίλιππος - Μια
ιστορία αληθινής αγάπης (και ψυχρού καθήκοντος)<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Η γέννηση στην Κέρκυρα- Η σχέση
με την Ελλάδα - Δείτε τη σπάνια φωτογραφία όπου ποζάρει ντυμένος
τσολιάς<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Συλλυπητήρια από ηγέτες και
προσωπικότητες - Εκφράζουν τη λύπη τους για τον θάνατό του<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Το «αντίο» Βρετανών - Με
λουλούδια στο Παλάτι<<
>>Πρίγκιπας Φίλιππος: Τι γίνεται μετά τον θάνατό
του<<
[στο σάιτ της Athens Voice, στο πρωτοσέλιδό της, αυτή τη
στιγμή]
9/4/2021
Στο νέο τεύχος του Yellow Box + CD (#07, Απρίλιος-Μάιος
2021, 6 ευρώ), που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Αυτά που βλέπετε (Πάνος Σαββόπουλος, Μαρίζα Κωχ, Χάρης
Βρουλής, Μαριάννα Τόλη, Νίκος Κυπουργός) και άλλα διάφορα...
8/4/2021
Το ότι ανοίγουν τα Λύκεια, χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο,
που να σχετίζεται με την αραίωση των μαθητών στις αίθουσες-κλουβιά, είναι
εγκληματικό.
Αυτά με τα σελφ-τεστ είναι παραμύθια. Κανένας δεν
εξασφαλίζει αν θα γίνονται στ’ αλήθεια, αν θα γίνονται σωστά, αν θα
καταγράφονται όπως πρέπει τα αποτελέσματα κ.ο.κ. Άσε δε την αξιοπιστία τους,
που είναι ούτως ή άλλως κάτω από 80%, ενώ όταν γίνονται από «μη ειδικούς», όπως
διαβάζω, η αξιοπιστία τους πέφτει κάτω και από 60%. Χοντρικά, τα μισά τεστ θα
δείχνουν ό,τι να ’ναι. Αν είναι δυνατόν ο κόσμος να ασχολείται μ’ αυτά τα
θέματα, επειδή είναι... απλά.
Τα Λύκεια, περαιτέρω, όσον αφορά στις ψυχολογικές
επιπτώσεις, είναι σίγουρα τα λιγότερο επιβαρυμένα (για τα νηπιαγωγεία και τα
δημοτικά υπάρχει απείρως μεγαλύτερη ανάγκη να λειτουργήσουν), ενώ είναι κι
εκείνα που ελέγχονται, γενικώς, δυσκολότερα.
Σ’ έναν έφηβο δεν μπορείς να παρέμβεις σχεδόν σε τίποτα, θα
κάνει ό,τι γουστάρει (και πριν, και κατά τη διάρκεια, και μετά το σχολείο), και
καλά θα κάνει – ένα παιδάκι του δημοτικού είναι πιο ελέγξιμο. Αφήνω κατά μέρος
την λεπτομέρεια πως για την Γ Λυκείου αυτή η εποχή σημαίνει «μη-σχολείο» και
«σπίτι-φροντιστήριο»...
Θέλουν να δοκιμάσουν τις πάσης φύσεως αντοχές των
οικογενειών στο όνομα ποιων άραγε; Των προμηθευτών των σελφ-τεστ, των
ιδιοκτητών των ιδιωτικών σχολείων, κάποιων άλλων... τρίτων... τέταρτων... πέμπτων;
Ζούγκλα...