ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 362

18/4/2021
Ο Μαστοράκης πουλάει κάθε χρόνο, τέτοια μέρα (σαν χθες) Rolling Stones ’67. Καλά κάνει. Εκείνος τους είχε φέρει. Και πού μας παραπέμπει για «άγνωστες λεπτομέρειες»; Στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού «Καλύτερα δεν γίνεται» στον Alpha!! Είναι για να τραβάς τις κοτσίδες σου!
Πήγα κι εγώ να δω και ν’ ακούσω και ακούω πρώτον απ’ όλους τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο να λέει την εξής μπαρούφα:
«Ήταν μια συναυλία την οποία πληρώσαμε εμείς που μεγαλώσανε, γιατί έγινε τόσο χαμός που δεν ξανάρθε κανένα συγκρότημα για 20, για 15 χρόνια, δεν ξέρω πόσα. Κανένας δεν τόλμησε μετά απ’ αυτό να ’ρθει, γιατί το βίντεο φαντάζομαι τα εξηγεί όλα...».
Για να συμπληρώσει στο τέλος η ανίδεη Γερμανού:
«Και από τότε, όπως λέει και ο Θοδωρής, έκανε να ’ρθει ξένος καλλιτέχνης... 20 χρόνια μη σας πω και δεν ξέρω κι εγώ πόσο...».
Άμα δεν το κατέχετε το πράμα να μην βγαίνετε στα κανάλια και αμολάτε fake news, παραπληροφορώντας τον κόσμο.
Δεκάδες «ξένοι» καλλιτέχνες ήρθαν και έπαιξαν στην Αθήνα από τον Απρίλη του ’67 μέχρι τον Μάρτη του ’80, όταν είχαν έρθει οι Police για δύο συναυλίες στο Σπόρτιγκ. Αυτό είναι το όριο που χρησιμοποιούν οι άσχετοι, τα 13 χρόνια, και όχι τα 15, τα 20 ή «δεν ξέρω πόσα».
Εδώ δηλαδή, στην περίπτωση του Κουτσογιαννόπουλου και της Γερμανού έχουμε δυο φορές ασχέτους. Κάνουν λάθος και στο παντελώς αναληθές όριο δηλαδή.
Εν συντομία...
Πρώτον. Ταραχές σε συναυλίες των Stones γινόντουσαν σχεδόν πάντοτε στα χρόνια του ’60 και στις αρχές του ’70 (και πιο μετά), ακόμη και εγκλήματα καταγράφονταν (Altamont). Κανείς, όμως, δεν διανοήθηκε ποτέ να πει σε όλο το γαλαξία, πως οι ατζέντηδες όπου γης σταμάτησαν να ετοιμάζουν ροκ συναυλίες, επειδή σ’ αυτές συνέβαιναν επεισόδια. Μόνο στην Ελλάδα θ’ ακούσεις τέτοιες ασυναρτησίες.
Δεύτερον. Πολύ μεγάλες ροκ συναυλίες επιπέδου Stones δεν συνέβησαν στην Ελλάδα για 13 χρόνια, ΟΧΙ γιατί τις απαγόρεψε η χούντα ή η πρώτη μεταπολίτευση, ούτε γιατί έγιναν επεισόδια, αλλά γιατί δεν υπήρχαν «γραφεία» για να αναλάβουν το κόστος τους. Ο Μαστοράκης όπως το έχει πει πολλές φορές, είχε μπει άγρια «μέσα» από κείνο το λάιβ. Ποιος θα αναλάμβανε το ρίσκο να έφερνε τους Deep Purple στην Ελλάδα του ’72; Γιατί ήταν στο τσακ να έρθουν... Πού θα έπαιζαν; Γιατί κλειστοί χώροι δεν υπήρχαν. Μόνο το Αλεξάνδρειο στη Θεσσαλονίκη, που ήταν μικρό για τους Purple. Πόσοι θα πήγαιναν; Θα έβγαιναν τα λεφτά μιας τέτοιας παραγωγής; Εντελώς αμφίβολο, έως αδύνατον. Κανένας δεν θα μπορούσε να ρισκάρει μια οικονομική καταστροφή, για να μην είχε η Γερμανού, μισόν αιώνα αργότερα, να λέει πως δεν έρχονταν «ξένοι» καλλιτέχνες στην Ελλάδα.
Τρίτον. Δεκάδες «ξένοι» ήρθαν και έπαιξαν στη χώρα από το 1967, μέχρι το 1980. Και πάρα πολλοί από αυτούς επί χούντας.
Να μερικοί από τους ροκ γενικά «ξένους», γιατί είχαν έρθει πάμπολλοι «ξένοι» καλλιτέχνες και από άλλους χώρους (από την Dalida και τον Gilbert Becaud, μέχρι τον Stan Getz και την Josephine Baker):
Wallace Collection, Marmalade, Shocking Blue, Rocky Roberts, Mal, Agitation Free, Mungo Jerry, Middle of the Road, Black Jacks (I Motowns), Pholas Dactylus, La Famiglia Degli Ortega, Dalton, Latte e Miele, Aldemaro Romero y Su Onda Nueva, Inti-Illimani, Osibisa, Cat Stevens, Embryo κ.λπ.
Τέταρτον. Όποιος θέλει να μάθει 2-3 σοβαρά πράγματα για το θέμα των Stones, στην Αθήνα του '67, να διαβάσει αυτό το κείμενο...
https://www.lifo.gr/culture/music/mythoi-ki-alitheies-gia-tin-epeisodiaki-synaylia-ton-rolling-stones-stin-athina

17/4/2021
Η Νέλλη Γκίνη έχει facebook. Όμως δεν είμαστε «φίλοι». Δεν της έχω κάνει «αίτημα φιλίας». Δεν κάνω «αιτήματα» σε επωνύμους, επειδή θέλω να νοιώθω άνετος όταν γράφω γι’ αυτούς (με τον τρόπο που θέλω να γράφω). Δεν θέλω να με εμποδίζουν να εκφραστώ οι «φιλίες», πόσω μάλλον οι φιλίες. Φυσικά, αν κάποιος «επώνυμος» μού κάνει «αίτημα», από σεβασμό πρώτα-πρώτα, θα το αποδεχθώ. Μα και γιατί θα το θεωρήσω «τιμητικό» για μένα.
Η Νέλλη Γκίνη είναι μια καλλιτέχνιδα πολυτάλαντη. Τραγουδά, παίζει στο σινεμά και στο θέατρο, χορεύει. Χόρευε εννοώ, τα παλιότερα χρόνια, όταν ήταν νεότερη. Την θυμάμαι σε όλα...
Στο σινεμά η Νέλλη Γκίνη, για την δεκαετία ’70 λέμε τώρα, έβγαζε κάτι, που το έβλεπες σπάνια στα παιξίματα των συναδέλφισσών της. Μια «προστυχιά»! Για καλό το λέω αυτό!
Ελάχιστες γυναίκες-ηθοποιοί είχαν αυτή την εκφραστική δυνατότητα και τώρα μπορώ να θυμηθώ την Λυδία Λένωση, την Θεανώ Ιωαννίδου (μια παλιά καρατερίστα, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή), κάπως την Σάσα Καστούρα (και αυτή δυστυχώς έχει αποβιώσει) και ίσως μια-δυο ακόμη, που δεν είναι πολύ γνωστές... και δεν τις λέω.
«Πρόστυχους» ρόλους έπαιζε στο σινεμά κατά κόρον η Ζωή Λάσκαρη, αλλά ήταν... ανυπόκριτη (η «προστυχιά» της ήταν του κατηχητικού). Την Λάσκαρη την εκτίμησα σαν ηθοποιό από κάτι βιντεοκασέτες των έιτις (τότε πάνω-κάτω πρέπει να έμαθε να χειρίζεται καλύτερα και τη φωνή της, μια τρανή αδυναμία της), παρά από τις μεγάλες επιτυχίες της στα σίξτις.
Η Νέλλη Γκίνη έπαιζε βεβαίως και στην τιβί (στη «Γειτονιά μας» και αλλού), τραγουδούσε και ελαφρολαϊκό στα σέβεντις, με φοβερές σέξυ εμφανίσεις –πάντα το «σέξυ» ξεχείλιζε από την Γκίνη–, ενώ χόρευε και υπέροχα.
Θυμάμαι σαν σε όνειρο να χορεύει στην τιβί, σ’ ένα σώου, όταν είχε έλθει η Ραφαέλλα Καρρά στην Ελλάδα (εκεί προς το 1977) ή λίγο πιο μετά – Ραφαέλλα (Φου)Καρρά την έλεγε ένας τύπος στη γειτονιά, που είχε κάνει στα καράβια κι ήξερε κάτι παραπάνω...

Η Νέλλη Γκίνη ήταν η... Ελληνίδα Ραφαέλλα Καρρά, αλλά δεν ήταν καθόλου... φουκαριάρα. Χόρευε με τρομερό μπρίο, με τόνους έκλυτου σεξαπίλ, αναγκάζοντάς σε να την χαζεύεις με ανοιχτό το στόμα.
Όπως είπαμε και στην αρχή πέρασε και από το σινεμά η Νέλλη Γκίνη (που είναι Κερκυραία στην καταγωγή – να το πούμε κι αυτό), δίπλα στον Κωνσταντάρα και σε άλλους, αλλά εγώ την απολάμβανα πάντα σε κάτι b-movies, ταινίες της πυρκαγιάς συνήθως, σαν το «Όργια σε τιμή ευκαιρίας» του Καραγιάννη, εκεί όπου εμφανιζόταν και ημίγυμνη, δίπλα σε άντρακλες σαν τον αείμνηστο Δημήτρη Μπισλάνη.
Εντάξει... δεν θέλαμε τίποτα περισσότερο, τότε, στα καλοκαιρινά της συνοικίας...

17/4/2021
Οι Socrates ήταν το συγκρότημα των ροκάδων. Κάτι ανάλογο με τους Led Zeppelin. Τους άκουγαν δηλαδή κυρίως εκείνοι που δεν τους ενδιέφεραν οι στίχοι, τα λόγια, η γενικότερη κοινωνικοπολιτική στάση, εκείνοι που νόμιζαν πως το ροκ είναι ένα σόλο κιθάρας, ένα ουρλιαχτό ή μια σωματική υπερένταση. Τίποτα δεν είναι ανούσιο ή ασήμαντο, αλλά το γεγονός πως στην πιο μεστή εποχή τού ελληνικού ροκ, στις αρχές του ’70, οι Socrates, που ήταν παιχταράδες (δεν το αρνείται κανείς αυτό), είχαν φάει την «πετριά» της καριέρας στο εξωτερικό –δίχως να έχουν τον τρόπο, την δύναμη, την ικανότητα, να γράψουν σημαντικά τραγούδια στη γλώσσα μας, ώστε να εκφράσουν εκείνα που συνέβαιναν στον τόπο, όπως το έκαναν με τον τρόπο τους ο Σαββόπουλος, ο Εξαδάκτυλος, ο Γκαϊφύλλιας, η Κωχ και ορισμένοι ακόμη– για μένα, αυτό το γεγονός τους τοποθετεί πιο πίσω από την εμπροσθοφυλακή.
Τους είχα δει λάιβ τους Socrates, και με μαλλιά και κουρεμένους, και για τα τελευταία άλμπουμ τους, μετά το “Phos”, δεν έχω κακή γνώμη, απλώς σαν ήχος είναι παρωχημένα (παρότι ανάμεσα υπάρχουν καλές συνθέσεις).
Θυμάμαι, μάλιστα, πως στις αρχές του ’80, έψαχνα μετά μανίας να βρω τα τρία πρώτα LP τους, τα οποία δεν υπήρχαν πουθενά τότε. Λογικά, είχαν βγει σε λίγα αντίτυπα και τα είχαν μαγκώσει από την αρχή οι ροκάδες. Θυμάμαι πως είχα ακούσει κομμάτια από το πρώτο των Socrates στις αρχές των 80s από έναν πειρατή στο ραδιόφωνο, πως από τα μέσα των 80s και μετά είχα σταματήσει να τους ψάχνω, γιατί είχα άλλες προτεραιότητες και πως άκουσα για πρώτη φορά τα τρία πρώτα τους από τις κακές επανεκδόσεις της Polydor, το 1991.
Περίπου εκείνη την εποχή και λόγω της επανέκδοσης είχα βρει και τα δύο πρώτα original (μου τα είχε δώσει φίλος, με κάποια ανταλλαγή – του είχα δώσει χρήματα και τις reissues), ενώ το “On the Wings” το είχα αγοράσει λίγο πιο μετά, φτηνά εννοείται, από τον Γιάννη τον «Κινέζο», στο Μοναστηράκι (γνωστός «ποντικός», τον ξέρουν όσοι είναι στο κύκλωμα του δίσκου).
Φυσικά, τα ορίτζιναλ ακούγονταν δέκα φορές καλύτερα από τις επανεκδόσεις τής Polydor, αν και ο Καραθανάσης είχε κάνει επίσης καλή δουλειά, όταν τα έβγαλε στην Anazitisi πιο μετά.
Θέλω να γράψω κάποια στιγμή ένα άρθρο για τους Socrates, συνολικό, και να πω διάφορα ’κει πέρα... αλλά το βαριέμαι και λίγο, για να πω την αλήθεια. Για να δούμε... θα το αποφασίσω κάποια στιγμή;

[η φωτό είναι από την εποχή που ήταν και ο Γιάνος Λαμπίτσι στο γκρουπ, την πιο σκληρή-προγκρέσιβ τους]

16/4/2021
Πολύ υποτιμημένη μπάντα, οι Vavoura Band. Είχα προλάβει και τους είχα δει «ζωντανούς» στην καλύτερη εποχή τους... πάθαινα. Μου άρεσαν απείρως περισσότερο από τους Socrateς τότε...
Εδώ θυμίζουν ένα συνδυασμό Gila και Freedom’s Children, εκείνη τη συγκροτηματάρα από την Νότια Αφρική...
https://www.youtube.com/watch?v=wuEUW20vfk4

16/4/2021
Τι ποιος τον θυμάται ρε ποντικαράδες; Κάθε μέρα τον ακούμε... Εγώ διάβαζα και κάτι τις προάλλες, όταν συνεργαζόταν με τον Χιώτη στα Ηλιοβασιλέματα, το 1964-65. 

Όσοι είμαστε πάνω από 150 χρονών τον θυμόμαστε όλοι...

16/4/2021
Όποιος είδε ολόκληρη τη συνέντευξη Δένδια-Τσαβούσογλου και όχι τα επιλεγμένα αποσπάσματα θα διαπίστωσε πως η... νίκη είναι ελληνική, μόνον επειδή υπήρχε αντιπαράθεση... Δένδια-μεταφράστριας.
Κατά τα λοιπά ο Δένδιας φαίνεται πως ήταν περισσότερο συνεννοημένος με τον Σαμαρά, παρά με τον Μητσοτάκη.

15/4/2021
Ο τουρισμός αναδείχθηκε σε «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας επί χούντας (το ότι θεωρείται ακριβώς το ίδιο και σήμερα δεν είναι τυχαίο).
Αν τολμούσες να πεις, τότε, κάτι κακό για τους τουρίστες και τον τουρισμό, έκλειναν οι πόρτες πίσω σου. Ο Γιώργος Ιωάννου είχε γράψει, λίγο μετά την επταετία, πως εκείνη την εποχή «το ξεπούλημα της αλκής του ελληνικού λαού είχε λάβει διαστάσεις βιομηχανίας» και πως «αρκούσε να ήταν οι ξένοι ευχαριστημένοι και όλα τα άλλα θεωρούνταν δευτερεύοντα».
Φυσικά, εκφραζόταν και κάποιο δήθεν αντι-τουριστικό μένος στα περιοδικά και τις εφημερίδες, καθώς γράφονταν άρθρα για τους «αλητο-τουρίστες» κ.λπ., αλλά όλα αυτά ήταν «πληρωμένα», προκειμένου να λειτουργήσουν εκτονωτικά προς το ούλτρα συντηρητικό αναγνωστικό κοινό, τους παπάδες κ.λπ. Στην πράξη, όμως, η επίσημη Εκκλησία, άρχισε κάπως να καταφέρεται εναντίον του τουρισμού μετά την χούντα – επί χούντας έκανε μόκο.
Ο τουρισμός συνδεόταν, τότε, στενά με πολλά και ποικίλα θέματα (ναρκωτικά, ψωνιστήρια κ.λπ. – γράφει και γι’ αυτά ο Ιωάννου) και ακόμη με την αρχαιοκαπηλία. Συχνά στις εφημερίδες διάβαζες ειδησάρια για τουρίστες, που είχαν συλλήσει ναούς, νεκροταφεία, μουσεία κ.λπ., οργανώνοντας παράνομες ανασκαφές και τα τοιαύτα.
Όλα τούτα τα έδειχνε μάλιστα κατά κόρον τόσο ο κινηματογράφος, όσο και η τηλεόραση στη δεκαετία του ’70, μετά την χούντα κυρίως, καθώς είχαν γυριστεί ένα σωρό «έργα» με ξένους, και ντόπια τσιράκια, αρχαιοκάπηλους (μέχρι και σκληρό πορνό είχε γυριστεί, το «Σεξ και Αρχαιοκαπηλία» του Ευστρατιάδη).
Το 1971 ο Πάνος Σαββόπουλος, ένας τραγουδοποιός που έκοβε το μυαλό του, και καταλάβαινε πέντε πράγματα, είχε γράψει ένα σχετικό τραγούδι, τους «Τουρίστες», στην τελευταία στροφή του οποίου άκουγες... «Παίρνουν σβάρνα κάθε μέρα / εκκλησίες και μουσεία / για να κλέψουν κάποια εικόνα / και αυτόν τον Παρθενώνα».
Φυσικά το τραγούδι σακατεύτηκε από την λογοκρισία και η επίμαχη στροφή αντικαταστάθηκε από την εξής... «Πάλι τ’ άλλο καλοκαίρι / θά ’ρθουνε από το χέρι / έκλεισε το καφενείο / τους τσιμπάν στο τελωνείο». Τώρα, γιατί τους τσιμπήσανε... ψάξε βρες το.
Έτσι, σακατεμένο, ακούγεται το τραγούδι στο LP «Επεισόδιο» της ίδιας εποχής...
https://www.youtube.com/watch?v=RTszKfcy5uA