Πριν από λίγο καιρό σε μία ανάρτηση για τον Γιώργο Ρωμανό (http://diskoryxeion.blogspot.com/2009/12/blog-post_11.html) είχα αναφέρει το συγκρότημα Bill and Psychedelic Band ως ένα από τα πρώτα, που επιχείρησαν να παίξουν «χρωματική» μουσική στην Ελλάδα. Κάποιος φίλος με πήρε τηλέφωνο την άλλη μέρα στο γραφείο και μου ζήτησε να κάνω ένα post γι’ αυτό το άγνωστο ελληνικό σχήμα, το οποίον ελάχιστοι πια φαίνεται να θυμούνται. Αφού κατάφερα να εντοπίσω κόπιες των εξωφύλλων, προχωρώ… 
Στο τεύχος 100 των Μοντέρνων Ρυθμών (28/2/1968) υπήρχε, στη σελίδα 32, η καταχώρηση που βλέπετε. Στην εταιρία Lucky, του Αντώνη Πλωμαρίτη, κυκλοφορούσε ήδη ένα 45άρι με τα τραγούδια “My lady” και “I am in love” από κάποιους Bill and Psychedelic Band – τραγουδούσαν ο Bill και ο Nick. Λίγο αργότερα, λέω εγώ, μέσα στην άνοιξη του ’68 πρέπει να βγήκε κι ένα δεύτερο 45άρι, πάντα από την Lucky, με τα τραγούδια “Now I’m happy” και “Romantsa” από κάποιους Bill Z and His Band. Λέω «λίγο μετά», γιατί οι κωδικοί είναι κοντινοί: για το πρώτο single “PG 9004” και για το δεύτερο “PG 9006”. Το παράδοξο είναι πως στο δεύτερο 45άρι δεν υπάρχει η “Romantsa”, που φαίνεται καθαρά να αναγράφεται στο εξώφυλλο, αλλά το "I am in love" (πάλι). Βασικά, τα δύο συγκροτήματα (Bill and Psychedelic Band και Bill Z and His Band) ήταν ένα, αποτελούμενα από κάποιον Βασίλη Ζαχάρωφ, κάποιον Βασίλη Κοτσακίδη και ορισμένους ακόμη, που υπέγραφαν με ψευδώνυμα. Ο επιμελητής Χρήστος Σταμούλης αναφέρει στη CD-επανέκδοση της Nitro Music και κάποιον με το επώνυμο Γούμενος. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την πραγματική line-up αυτής της πρώτης ελληνικής… ψυχεδελικής μπάντας, που άφησε τρία τραγούδια και δύο παράξενα εξώφυλλα.
Τα τραγούδια, βεβαίως, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, είναι κάπως γνωστότερα, μια και έχουν μπει τρεις τουλάχιστον φορές σε συλλογές. Αρχικά στο διπλό LP «Χρυσή Δεκαετία του ‘60» [Musica Viva, 1992] υπάρχουν και τα τρία, έπειτα στο LP “Six Miles from the Cage, Vol.1” [Royal, 1998] υπάρχουν τα “I am in love” και “My lady” και τέλος(;) στο CD «Τα Πρώτα Ελληνικά Συγκροτήματα» [Nitro Music, 2002] υπάρχουν επίσης και τα τρία. Το “My lady” είναι ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Mystery Trend (ε, με αρκετή φαντασία). Ακόμη ωραιότερο είναι το… μαρς “I am in love”, με το απλό κιθαριστικό σόλο και τα σωστά φωνητικά. Το “Now I am happy” που διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά, ίσως είναι το πιο… ψυχεδελικό απ’ όλα. Εντάξει ο Ζαχάρωφ δεν θυμίζει… Jagger, αλλά το τραγούδι είναι... ίδιο “Lady Jane”.
Το ισοζύγιο δεν μπορεί παρά να είναι θετικό, γι’ αυτό το άγνωστο ελληνικό σχήμα των sixties, που είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει, τόσο νωρίς, τη λέξη “psychedelic” στην ονομασία του. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω για τους Bill and Psychedelic Band ας το προσθέσει…
Και μία ουσιαστική διευκρίνιση…
Από τότε που άρχισα να πρωτογράφω για μουσικά θέματα δέχομαι, συχνότατα θα έλεγα, την ίδιαν ερώτηση. Αν… έχω και κατέχω όλο αυτό του υλικό με το οποίο καταπιάνομαι. Νομίζω πως η ερώτηση είναι «λάθος». Τι σημαίνει «έχω»; Εκείνο που έχει σημασία, κατά πρώτον, είναι να έχεις ακούσει εκείνα για τα οποία γράφεις, να τα έχεις «δέσει» μέσα σου, να τα έχεις ταξινομήσει και αξιολογήσει, να μπορείς, εν ολίγοις, να κάνεις λόγο γι’ αυτά. Θ’ απαντήσω, λοιπόν, πως για ό,τι γράφω σίγουρα το έχω ακούσει. Τώρα, το αν το έχω (σε LP, CD, MC, mp3 ή ό,τι άλλο) είναι, για μένα, δευτερευούσης σημασίας. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική έχουμε κάποιο υλικό. Δεν έχουμε τα πάντα. Προσωπικώς, από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρώ δικές μου 2-3 φιλικές δισκοθήκες, στις οποίες έχω άμεση πρόσβαση τόσο στο ηχητικό κομμάτι τους, όσο βεβαίως και στο έντυπο (εξώφυλλα δίσκων, ένθετα, booklets και τα λοιπά). Το ίδιο και η δική μου δισκοθήκη είναι διαθέσιμη σε κάποιους φίλους… μα πολλές φορές και σε μουσικόφιλους που γνωρίζω ελάχιστα.
Έτσι, λοιπόν, το να έχω το ηχητικό ντοκουμέντο σε κάποια μορφή, καθώς και το αντίστοιχο έντυπο σε φωτοτυπία, είναι σχεδόν το ίδιο με το να έχω το πρωτότυπο. Είναι σαφές νομίζω. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο κείμενο θα έγραφα! Εδώ και πολλά χρόνια εξάλλου –πολύ πριν το mp3– δεν ψάχνω για τίποτα. Δεν έχω want list, υπό την έννοια του να κυνηγάω συγκεκριμένες εκδόσεις, δεν με απασχολούν τα συλλεκτικά φετίχ. Το ξαναλέω λοιπόν. Σημασία δεν έχει απλώς το ντοκουμέντο ως ντοκουμέντο, αλλά η αξιολόγησή του. Και, κυρίως, το να δοθεί για... δημόσια διαβούλευση, όπως θα 'λεγε και το ΠαΣοΚ... Τι να τον κάνω τον συλλέκτη, που μπορεί να έχει κάτι φοβερό και τρομερό και το κρατάει για πάρτη του; Αν δεν μπορεί να το μεταχειριστεί ως εργαλείο, μιλάμε για μια τρύπα στο νερό.
Στο τεύχος 100 των Μοντέρνων Ρυθμών (28/2/1968) υπήρχε, στη σελίδα 32, η καταχώρηση που βλέπετε. Στην εταιρία Lucky, του Αντώνη Πλωμαρίτη, κυκλοφορούσε ήδη ένα 45άρι με τα τραγούδια “My lady” και “I am in love” από κάποιους Bill and Psychedelic Band – τραγουδούσαν ο Bill και ο Nick. Λίγο αργότερα, λέω εγώ, μέσα στην άνοιξη του ’68 πρέπει να βγήκε κι ένα δεύτερο 45άρι, πάντα από την Lucky, με τα τραγούδια “Now I’m happy” και “Romantsa” από κάποιους Bill Z and His Band. Λέω «λίγο μετά», γιατί οι κωδικοί είναι κοντινοί: για το πρώτο single “PG 9004” και για το δεύτερο “PG 9006”. Το παράδοξο είναι πως στο δεύτερο 45άρι δεν υπάρχει η “Romantsa”, που φαίνεται καθαρά να αναγράφεται στο εξώφυλλο, αλλά το "I am in love" (πάλι). Βασικά, τα δύο συγκροτήματα (Bill and Psychedelic Band και Bill Z and His Band) ήταν ένα, αποτελούμενα από κάποιον Βασίλη Ζαχάρωφ, κάποιον Βασίλη Κοτσακίδη και ορισμένους ακόμη, που υπέγραφαν με ψευδώνυμα. Ο επιμελητής Χρήστος Σταμούλης αναφέρει στη CD-επανέκδοση της Nitro Music και κάποιον με το επώνυμο Γούμενος. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την πραγματική line-up αυτής της πρώτης ελληνικής… ψυχεδελικής μπάντας, που άφησε τρία τραγούδια και δύο παράξενα εξώφυλλα.Τα τραγούδια, βεβαίως, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, είναι κάπως γνωστότερα, μια και έχουν μπει τρεις τουλάχιστον φορές σε συλλογές. Αρχικά στο διπλό LP «Χρυσή Δεκαετία του ‘60» [Musica Viva, 1992] υπάρχουν και τα τρία, έπειτα στο LP “Six Miles from the Cage, Vol.1” [Royal, 1998] υπάρχουν τα “I am in love” και “My lady” και τέλος(;) στο CD «Τα Πρώτα Ελληνικά Συγκροτήματα» [Nitro Music, 2002] υπάρχουν επίσης και τα τρία. Το “My lady” είναι ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Mystery Trend (ε, με αρκετή φαντασία). Ακόμη ωραιότερο είναι το… μαρς “I am in love”, με το απλό κιθαριστικό σόλο και τα σωστά φωνητικά. Το “Now I am happy” που διαρκεί λιγότερο από δύο λεπτά, ίσως είναι το πιο… ψυχεδελικό απ’ όλα. Εντάξει ο Ζαχάρωφ δεν θυμίζει… Jagger, αλλά το τραγούδι είναι... ίδιο “Lady Jane”.Το ισοζύγιο δεν μπορεί παρά να είναι θετικό, γι’ αυτό το άγνωστο ελληνικό σχήμα των sixties, που είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει, τόσο νωρίς, τη λέξη “psychedelic” στην ονομασία του. Αν κάποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω για τους Bill and Psychedelic Band ας το προσθέσει…
Και μία ουσιαστική διευκρίνιση… Από τότε που άρχισα να πρωτογράφω για μουσικά θέματα δέχομαι, συχνότατα θα έλεγα, την ίδιαν ερώτηση. Αν… έχω και κατέχω όλο αυτό του υλικό με το οποίο καταπιάνομαι. Νομίζω πως η ερώτηση είναι «λάθος». Τι σημαίνει «έχω»; Εκείνο που έχει σημασία, κατά πρώτον, είναι να έχεις ακούσει εκείνα για τα οποία γράφεις, να τα έχεις «δέσει» μέσα σου, να τα έχεις ταξινομήσει και αξιολογήσει, να μπορείς, εν ολίγοις, να κάνεις λόγο γι’ αυτά. Θ’ απαντήσω, λοιπόν, πως για ό,τι γράφω σίγουρα το έχω ακούσει. Τώρα, το αν το έχω (σε LP, CD, MC, mp3 ή ό,τι άλλο) είναι, για μένα, δευτερευούσης σημασίας. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική έχουμε κάποιο υλικό. Δεν έχουμε τα πάντα. Προσωπικώς, από αρχαιοτάτων χρόνων θεωρώ δικές μου 2-3 φιλικές δισκοθήκες, στις οποίες έχω άμεση πρόσβαση τόσο στο ηχητικό κομμάτι τους, όσο βεβαίως και στο έντυπο (εξώφυλλα δίσκων, ένθετα, booklets και τα λοιπά). Το ίδιο και η δική μου δισκοθήκη είναι διαθέσιμη σε κάποιους φίλους… μα πολλές φορές και σε μουσικόφιλους που γνωρίζω ελάχιστα.
Έτσι, λοιπόν, το να έχω το ηχητικό ντοκουμέντο σε κάποια μορφή, καθώς και το αντίστοιχο έντυπο σε φωτοτυπία, είναι σχεδόν το ίδιο με το να έχω το πρωτότυπο. Είναι σαφές νομίζω. Και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο κείμενο θα έγραφα! Εδώ και πολλά χρόνια εξάλλου –πολύ πριν το mp3– δεν ψάχνω για τίποτα. Δεν έχω want list, υπό την έννοια του να κυνηγάω συγκεκριμένες εκδόσεις, δεν με απασχολούν τα συλλεκτικά φετίχ. Το ξαναλέω λοιπόν. Σημασία δεν έχει απλώς το ντοκουμέντο ως ντοκουμέντο, αλλά η αξιολόγησή του. Και, κυρίως, το να δοθεί για... δημόσια διαβούλευση, όπως θα 'λεγε και το ΠαΣοΚ... Τι να τον κάνω τον συλλέκτη, που μπορεί να έχει κάτι φοβερό και τρομερό και το κρατάει για πάρτη του; Αν δεν μπορεί να το μεταχειριστεί ως εργαλείο, μιλάμε για μια τρύπα στο νερό.
Πρώτα απ' όλα, συγχαρητήρια για το blog!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρα πολύ ενδιαφέρουσες αναρτήσεις!
O Bill είναι μια από τις πιο cult μορφές που έχουν περάσει από την Ελλάδα και ανήκει στο πάνθεον των πραγματικά μεγάλων επισκιασμένων εγχώριων "μύθων", παρέα με τους άλλους εγχώριους "cult ήρωες" Σωτήρη Κοματσούλη και Αννίτα Κουτσουβέλη.
Θυμάμαι πως όταν είχα δει πριν πάρα πολλά χρόνια για πρώτη φορά το εξώφυλλο του δεύτερου 45αριου του είχα πάθει σοκ.
Το σοκ αυτό επιτάθηκε όταν άκουσα το "I'm In Love", ένα από τα καλύτερα τραγούδια που είχαν ηχογραφηθεί τότε στην Ελλάδα και από τα λίγα που πραγματικά αξίζουν από την σχετικά πενιχρή εγχώρια παραγωγή γκαραζ και ψυχεδέλειας.
Κατά την άποψη μου, δυστυχώς λίγα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ 1964-1974 μπορούν να χαρακτηριστούν πραγματικά "garage" ή "psychedelic", αλλά τα κομάτια των Bill Αnd Psychedelic Band ανήκουν, έστω και οριακά, σε αυτά.
Δεν τα έχω τα 45αρια του, εάν και θα ήθελα να τα έχω, αλλά μάλλον δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω τόσα:
http://www.popsike.com/BILL-PSYCHEDELIC-BAND-EXTREMELY-RARE-PSYCHO-GREEK-45/4826416108.html
Το μόνο που έχω ακούσει για τον Bill είναι πως κάποτε (στα 80's/90's) δούλευε ως ηχολήπτης στην ΕΡΤ.
Δεν ξέρω εάν αυτό είναι αλήθεια ή είναι άλλη μία από τις τόσες "αρβύλες" που κυκλοφορούν κατά καιρούς για τέτοιους αινιγματικούς τύπους...
Και πάλι συγχαρητήρια και συνέχισε τέτοιες αναρτήσεις.
Οι αναρτήσεις θα συνεχιστούν και για ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα και για ευρύτερα. Garage ελληνικά από τα sixties υπάρχουν αρκετά. Φαντάζομαι θα τα ξέρεις. Από τα πιο γνωστά των Charms ή των Idols μέχρι τα λιγότερο γνωστά των Riddles ή των Shooting Stars... Πιο ψαγμένα, να τα πούμε "ψυχεδελικά", υπάρχουν λίγα. Ιδίως από τα sixties... Ο ψάχνων βρίσκει πάντως... Thanks για την επικοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθεσω και εγω ενα λιθαρακι στην κουβέντα σας. Εκανα ...αγώνα να βρω τον Βασίλη Ζαχάρωφ, και μία ξαδέλφη του μου είπε "ο ξαδελφός της ο μουσικός" έχει πεθάνει. Δεν μου ..έκοψε να ρωτήσω αν έχει παιδιά, αδέλφια ωστε να μάθουμε περισσότερα για αυτόν. Αν κάποιος αναγνώστης του blog γνωρίζει κάποια από τα υπόλοιπα μέλη του group ας ποστάρει εδώ ή ας μου γράψει στο sarros29@yahoo.gr.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συνεχίσω την αναζήτηση, γιατί κάτι μου λέει ότι ο Ζαχάρωφ έχει αφήσει έργο πίσω του το οποίο πιστέυω ότι μπορώ να βρω...
Γεια σου Νίκο. Αν η έρευνα οδηγήσει κάπου ενημέρωσέ μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήsymfwnw fonta me thn dieykrinhsh sou pantws.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι mr.z. Όλα στο φως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο όσο ξέρω ο Ζαχαρωφ έχει πεθάνει. Τα υπόλοιπα 3 μέλη είναι γνωστά και μάλιστα ο ντράμμερ είναι πασίγνωστος στους κύκλους των ροκ συγκροτημάτων των 60's-00's. Από όσο ξέρω, δεν υπάρχουν σε καμία μορφή άλλες ηχογραφήσεις της μπάντας γιατί ποτέ δεν έγιναν άλλες. Μόνο ένα session με 3 τραγούσια. Και λέω των Bill & Psychedelic, μια και δεν ξέρω αν ο Bill μόνος του ή με άλλους έκανε άλλα πράγματα αργότερα...Θα κοιτάξω στα αρχεία μου και θα σας πω για τους άλλους 3 της μπάντας. Από όσο θυμάμαι ήταν 4μελής μπάντα. Φώντα τα λέμε....Νίκος
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο αν βρεις τα ονόματα των μελών, τα ρίχνεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΚ Φωντα θα σε παρω τηλ.....Ρικα/Συριωτη...χαχαχα βρηκα πως δουλευει αυτο το πραγμα...τα λεμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαντώντας στη διευκρίνιση σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δεδομένο ότι το mp3 έφερε επανάσταση στη μετάδοση της μουσικής πληροφορίας καταργώντας ουσιαστικά την έννοια του format. Αν όμως θεωρείς ότι το ηχητικό ντοκουμέντο είναι που παίζει ρόλο και είναι σχεδόν το ίδιο με το πρωτότυπο (το λες ξεκάθαρα) θα σε προέτρεπα να αλλάξεις το όνομα του blog από δισκορυχείο σε mp3ρυχείο όπως κ να μου έστελνες μια 45 κόπια του Bill and Psychedelic Band γιατί δεν το έχω. Υπόσχομαι να σου στείλω στο mail σου ένα mp3 ηχογραφημένο από μια κόπια που έχει ένας φίλος, δηλαδή original mp3. Ελπίζω να συμφωνείς μιας και για σένα είναι το ίδιο.
Επειδή δεν συνηθίζω να γράφω ανώνυμα στην παρακάτω διεύθυνση μπορείς να δεις ποιος άνθρωπος κάνει αυτό το σχόλιο και αν μοιράζεται τη δισκοθήκη του όχι μόνο με γνωστούς αλλά και αγνώστους http://www.myspace.com/johnny__staccato
με εκτίμηση
Το «δισκορυχείον» δεν είναι μουσείο. Εννοώ πως, εδώ, δεν θα δεις ντοκουμέντα στον τοίχο του στυλ «μην αγγίζετε», αλλά σκέψεις και κρίσεις πάνω σ’ αυτά, αξιολόγηση και τοποθέτηση στη μουσική καθημερινότητα. Μικρή ή μεγάλη (είτε απασχολεί ευρύτερα, είτε όχι). Όταν θέλω να αποτιμήσω μία κατάσταση δεν μ’ ενδιαφέρει η φόρμα του ντοκουμέντου, αλλά το ίδιο το ντοκουμέντο σε κάποια του μορφή. Αυτό δε σημαίνει ότι θα διαλύσω και τη δισκοθήκη μου εν μία νυκτί!! Πρώτον, γιατί δεν έχω χρόνο ν’ ασχολούμαι με αντιγραφές, δεύτερον γιατί αν θέλω κάτι ν’ ακούσω, να το ευχαριστηθώ που λέμε, το mp3 δεν το προτιμώ, τρίτον, γιατί λειτουργούν και κάποιοι συναισθηματισμοί (κάθε δίσκος έχει πίσω του μια ιστορία), τέταρτον γιατί οι δίσκοι έχουν πια και κάποια τιμή, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μας πιάνουνε μαλάκες… (Αυτό που λες… να σου στείλω το 45άρι κτλ… μπορεί να το λες σαν υπερβολή, αλλά είναι παρεξηγήσιμο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε, δεν είμαι συλλέκτης. Δεν μου τρέχουν τα σάλια κοιτάζοντας τη δισκοθήκη μου (ούτε τις ξένες δισκοθήκες), ούτε τρέμω μη μου σπάσει κανένα 45άρι (και μου έχουν σπάσει αρκετά, επειδή είμαι απρόσεκτος...). Γράφω για τη μουσική και οι πηγές μου είναι ποικίλες. Ξαναλέω, λοιπόν, πως για να μιλήσεις για κάτι δεν είναι απαραίτητο να έχεις αυτό το κάτι στη φυσική του μορφή· αρκεί και ένα αντίγραφο. Κατά τα λοιπά αυτό που έγραψα, αλλά δεν το μετέφερες σωστά είναι πως «το να έχω το ηχητικό ντοκουμέντο σε κάποια μορφή, καθώς και το αντίστοιχο έντυπο σε φωτοτυπία, είναι ΣΧΕΔΟΝ το ίδιο με το να έχω το πρωτότυπο». Το ΣΧΕΔΟΝ δεν το πρόσεξες.
Αφού δε συνηθίζεις να γράφεις ανώνυμα, πώς λέγεσαι; Απ’ ό,τι ψιλο-κοίταξα στο myspace σου δεν είδα τ’ όνομά σου (μπορεί να υπάρχει, ok…). Αν μοιράζεσαι τη δισκοθήκη σου με γνωστούς και αγνώστους καλά κάνεις. Εγώ, πάντως, δεν σκοπεύω να σου ζητήσω κάτι…
Σε χαιρετώ
Α και κάτι ακόμη. Δεν είμαι παρεξηγημένος (αν αυτό βγαίνει απ' όσα λέω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά, επιχειρώ να υπερασπίσω αυτό το blog, που το φτιάχνω με πολύ κόπο.
Χαίρομαι που προσπαθείς να υπερασπίσεις το blog σου το οποίο όπως λες το έφτιαξες με πολύ κόπο. Κι εγώ δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να υπερασπίζω τη δισκοθήκη μου που επίσης την έφτιαξα με πολύ κόπο όταν τη βλέπω εκτεθειμένη σε ισοπεδωτικές λογικές που ακροβατούν σε ένα ΣΧΕΔΟΝ. Δεν υπάρχει σχεδόν. Το σχεδόν στην περίπτωση του Bill and.. μπορεί και να ναι 1000 ευρώ (το νούμερο αυτό είναι πραγματικό). Δεν νομίζεις ότι αποτιμάται λίγο ακριβά το σχεδόν σου? Για σένα το μηδέν με το χίλια είναι σχεδόν τα ίδια? Δίνω οικονομική διάσταση ΜΟΝΟ για να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς κ αντίληψης της διαφοράς όχι ότι η διαφορά τους έιναι μόνο οικονομικού επιπέδου, αν είναι δυνατόν. Βινύλιο και mp3 είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά πράματα κι ένας άνθρωπος που ασχολείται χρόνια με τη μουσική θεωρώ ότι θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Σίγουρα ένα μουσικό αρχείο είναι καλοδεχούμενο έχει αξία πολιτισμική, συναισθηματική και τεκμαρτή σε οποιαδήποτε διάσταση κ αν είναι, οι μορφές όμως που το συναντάς δεν είναι ίδιες ή ΣΧΕΔΟΝ ίδιες, είναι διαφορετικές γι αυτό κιόλας παρεξηγήθηκες όταν σου είπα να στείλεις μια κόπια. Εύχομαι τα καλύτερα για το blog σου κ εγώ όταν ευκαιρώ γράφω στο blue beat in my soul, τσέκαρέ το αν θες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση,
Γιάννης Πλαγιανός
Γιάννη, δε θέλω να μπλέξω σε μια κουβέντα που θα περιστρέφεται γύρω από φετιχισμούς, καθότι έχω απαντήσει (όσο με αφορά) από χρόνια σε όλα αυτά τα θέματα. Δεν ξέρω με τι κόπους έκανες εσύ τη δισκοθήκη σου, αλλά εγώ δεν την έκανα με κανένα κόπο. Αγοράζω δίσκους 30 χρόνια, γυρνάω σε μαγαζιά και σε παζάρια (κανονικά και ηλεκτρονικά) και αγοράζω δίσκους, όπως θ’ αγόραζε μια νοικοκυρά το πετσετικό της, δίχως ν’ ακουμπάω περιουσίες. Δεν έχω βάλει ποτέ το χέρι μου βαθειά στην τσέπη για ν’ αγοράσω κάτι. Μου λες για 1000 ευρώ κ.λπ. Τα ξέρω (το χρηματιστήριο των δίσκων), αλλά δε με αφορούν. Τ’ακούω βερεσέ. Ό,τι έχω – αν είναι σπάνιο – το έχω αγοράσει με πενταροδεκάρες. Δεν τρέφω καμία εκτίμηση για δισκοθήκες, που μπορεί να έχουν τις χι ψι σπανιότητες, αλλά οι ιδιοκτήτες τους να είναι παντελώς βλαμένοι. Να μιλάνε για τη μουσική δηλαδή και να λεν βλακείες (δεν υπαινίσσομαι τίποτα για σένα). Το ΣΧΕΔΟΝ, το οποίο δεν το κατάλαβες, έχει να κάνει – πιθανώς να σε μπερδέψω λίγο – με το σημαινόμενο (τι κουβαλάει ένα τραγούδι ή ένας δίσκος πίσω του) και όχι με το σημαίνον (με τη φόρμα του δηλαδή – αν είναι single, mp3 κ.ο.κ.). Στο ξαναλέω, για τη δουλειά που κάνω εγώ, σε σχέση με τη μουσική, δεν έχει ΣΧΕΔΟΝ καμία σημασία η φόρμα, αλλά το περιεχόμενο. Τούτο, όμως, δε σημαίνει ότι θα απαξιώσω και τη δισκοθήκη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα περάσω κι απ' το blog σου...
Εκτροχιάστηκε η συζήτηση κ μετά λύπης διαπιστώνω ότι ένας άνθρωπος προκειμένου να μην αποδεχτεί το σφάλμα του δευτερολογεί και αυθαιρετεί συνάμα. Θα πω δυο κουβέντες πάνω σε αυτά που είπες κ θα το λήξω εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) φετιχισμός
υπάρχει σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας υποδηλώνοντας αυτά που μας αρέσουν σε υπέρτατο βαθμό. Εσύ φαίνεται για παράδειγμα να είσαι φετιχιστής με το blog σου. Υπάρχει μεμπτό σημείο όταν εντοπίζεται στους δίσκους? Που είναι το πρόβλημα? Εντελώς άσχετη η νύξη με τη συζήτηση.
2) Δισκοθήκη, χρόνος, κόπος, χρήμα
Αυτά πάνε πακέτο. Ο κόπος κ ο χρόνος είναι δεδομένα εκτός αν κάποιος κληρονόμησε μια δισκοθήκη!!! Παζάρια, λίστες, ψάξιμο κλπ. Το χρήμα όχι διότι μερικές φορές φτιάχνονται κ χωρίς χρήμα αν μαζευτούν δίσκοι από συγκεκριμένη χρονική περίοδο κ συγκεκριμένου ύφους. Όμως πολύ απλά κάποια label είναι σπάνια και κάποιες κόπιες λίγες ή ποτέ δεν έφτασαν στην Ελλάδα. Τότε αν πεις το θέλω, θα πληρώσεις το αντίτιμο που υπάρχει την αντίστοιχη χρονική στιγμή γιατί κάποια πράγματα πάντα ήταν σπάνια (και έτσι μπαίνει ο παράγοντας χρήμα). Τόσο απλά. Χωρίς κόπο κ χρήμα μαζεύουν οι ρακοσυλλέκτες, δε νομίζω ότι ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.
3) Η διαφοροποίηση σε σημαίνον και σημαινόμενο είναι ένα ευφυολόγημα και μία πολυτέλεια που παρέχει η σημερινή τεχνολογία, η οποία από την άλλη σε αφήνει ακάλυπτο όταν θες να ανατυπώσεις κάτι. Εκτός αν πιστεύεις ότι οι ανατυπώσεις γίνονται από mp3 των 128 kbps. Σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνεται έντονα ότι το format (σημαίνον) είναι αλληλένδετο με το περιεχόμενο (σημαινόμενο).
4) Μην περάσεις από το blog που γράφω θα χάσεις το χρόνο σου. Εκεί ορισμένοι άνθρωποι αρθρογραφούν χωρίς το γνώμονα τι έχει σημασία για τη δουλειά τους ή όχι και ξέρουν να τιμούν τις δισκοθήκες όλων των ανθρώπων και τη δική σου.
Εκπέμπουμε σε άλλο μήκος κύματος. Λυπάμαι που εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις ότι για μένα σημασία δεν έχει η φόρμα (σημαίνον), αλλά το περιεχόμενο (σημαινόμενο). Και φυσικά καμία σύνδεση δεν υπάρχει ανάμεσα στα δύο. Πολλά αγαπημένα άλμπουμ μου τα έχω ακόμη σε κασέτα – και δεν μ’ ενδιαφέρει να τα αντικαταστήσω με mp3, CD, ή LP. Χρησιμοποιείς προσβλητικές εκφράσεις (αποκαλείς «ευφυολόγημα», τη βάση στην οποία δουλεύω – το blogging για μένα είναι δουλειά και μάλιστα πολύ σοβαρή), κάνεις ανόητες υποθέσεις (με αποκαλείς φετιχιστή με το blog μου - αν είναι δυνατόν) και φυσικά παρανοείς όσα λέω, μένοντας στην επιφάνεια (δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου από πού γίνονται οι επανεκδόσεις, αν γίνονται από mp3, βινύλια ή CD). Κατά τα λοιπά, όσον αφορά στη δισκοθήκη μου, επειδή τα φράγκα δεν τρέχουν απ’ τις τσέπες μου, είμαι ρακοσυλλέκτης από πεποίθηση. Από ένα τέτοιο… δικό μου σκουπίδι άκουσες κι εσύ τη philicorda του Μίμη Πλέσσα και το δίσκο του Λαβράνου… Άσε την κουβέντα σε παρακαλώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήRe paidia, mipos prepei na arxisete psychoanalisis? Perierga pragmata... Ade, na mou steilei kapoios to 45ari ton Knacks, ok? Den to exo kai to thelo toso poli....!!!! Dino mexri kai 1000000 euro... please!!!!!??? Vinyl rules, mp3 sucks, rock'n'roll is still alive and one track minds needs Lacan!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοτέ δεν είναι αργά για μια κουβέντα γι' αυτά τα ζητήματα. Θα την κάνουμε, και με κάποια πιο επίκαιρη αφορμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.imdb.com/title/tt0120454/
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό ντοκυμαντέρ για την "τρέλλα" του βινυλίου. Κάποιοι από τους συλλέκτες που μιλάνε δεν χρειάζονται ψυχολόγο αλλά ψυχίατρο...
Εδώ απόσπασμα http://is.gd/kBpw8t
κι εδώ ολόκληρο http://is.gd/USb1la
Αλέξανδρος