GREEK POST-TRAD...

Το «Παραμύθι της Μουσικής» [Εν Χορδαίς] είναι ένα παράξενο CD. Τα πρώτα 44 λεπτά του αφορούν στην αφήγηση ενός παραμυθιού – έτσι όπως παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Φεβρουάριο του ’07, κι έτσι όπως ηχογραφήθηκε στο ανάλογο κέντρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών τον Μάιο του ’08 – ενώ τα επόμενα 36 αφορούν σ’ αυτή καθ’ αυτή τη μουσική, που συνέθεσε για την ιστορία της Βασιλικής Νευροκοπλή ο ουτίστας Κυριάκος Καλαϊτζίδης. Για το παραμύθι δεν έχω να πω κάτι· παραμύθι είναι, ας το κρίνουν τα παιδιά. Για την επένδυση, να σημειώσω την ικανότητα του Καλαϊτζίδη να συνθέτει στο πλαίσιο της νέας παραδοσιακότητας ωραίες μελωδίες, με πολίτικα, μεσογειακά και άλλα τινά στοιχεία. Τα όργανα (βιολί, ούτι, κανονάκι, κρητική & πολίτικη λύρα, κοντραμπάσο, κρουστά, κιθάρα, τσέλο, κορνέτο, μεσαιωνικό λαούτο, πιάνο, νέι...) και βεβαίως οι οργανοπαίκτες υπακούουν στο βαθύτερο σκοπό της αφήγησης – μάλλον σ’ έναν από τους σκοπούς της – που είναι η γνωριμία των νεαρών θεατών με τα όργανα και τους ήχους της... ευρύτατης περιοχής μας. Πάνω σ’ αυτή τη βάση προσαρμόζεται, αναλόγως, και το ηχητικό traffic. Το «λάθος» είναι πάντα το ίδιο. Η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή στην απότερη(;) προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν, ερμηνεύουν, με τις όντως «καλλιεργημένες» φωνές τους, ένα... αλλοπρόσαλλο ρεπερτόριο (παραδοσιακά της Κάτω Ιταλίας, της Θράκης, του Πόντου, της Μακεδονίας, το “Ederlezi” και ακόμη συνθέσεις των Χάλαρη, Τσιτσάνη, Λεοντή, Χατζιδάκι), ομογενοποιώντας εποχές, κλίματα, αισθητικές, τα πάντα. Το άλμπουμ τους [Legend] έχει τη χάρη και την ορμή των πρωτοεμφανιζόμενων, όμως έτσι όπως σφόδρα σε πιέζει, δια της... πληθωρικότητάς του, σ' εξαναγκάζει, ταυτοχρόνως, να κρατήσεις πισινή. Και, κυρίως, να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με άλλους, πρώτους διδάξαντες, ανανεώνοντας την «εντολή»· «ηπειρώτικα» (Demetrio Stratos), «Μάνα μου μάνα» (Χρύσανθος), «Καληνύφτα» (διάφοροι Γκρεκάνοι και μη – Alla-Bua, Officina Zoe...). Να το ξαναπώ λοιπόν. Το ταλέντο χρειάζεται στόχο. Και ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι «σημείο», το οποίο ανοίγει εν καιρώ... Μπορεί να μην κατέχω... αλλά σέβομαι. Υποκλίνομαι δηλαδή στην αγάπη, το πάθος, τη φλόγα, κάποιων σημερινών οργανοπαικτών-στιχουργών ποντιακής καταγωγής να αναζωογονήσουν το τραγούδι τού τόπου καταγωγής τους. Πώς; Γράφοντας ωραίους καινούριους στίχους στην ποντιακή διάλεκτο (Χρήστος Αντωνιάδης), τοποθετώντας τους πάνω σε παραδοσιακές φόρμες, συνοδεύοντας οργανικώς με λιτό και αγέρωχο τρόπο (Κώστας Σιαμίδης λύρα, Γιάννης Πολυχρονίδης νταούλι, Γεώργιος Στεφανίδης τραγούδι). Το άλμπουμ «Πισάγκωνα Δεμένος» [Protasis] αποτελεί ευρύτερο «μέτρο» όσον αφορά στην ηθική αντιμετώπιση μιας (το τονίζω... «μιας») πολύ συγκεκριμένης μουσικής παράδοσης.Η περίπτωση του CD «Οι Ψυχές των Καϊκιών» [Μουσικό Ταχυδρομείο] είναι διαφορετική. Πρόκειται για το soundtrack ενός φιλμ του Νίκου Καρακώστα, τη μουσική του οποίου έχει γράψει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Δεν είναι κάτι σύνηθες, αλλά δεν είναι και πρωτοφανές. Στην ουσία πρόκειται για ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ του 2001, που αναφέρεται στα παραδοσιακά καρνάγια του Αιγαίου. Υπάρχει και «υπόθεση» στην ταινία, αλλά δεν είναι της στιγμής. Το soundtrack αποτελείται από πρωτότυπη μουσική, συνδυασμένο με παραδοσιακά θαλασσινά τραγούδια. Οι καλοί οργανοπαίκτες που συμμετέχουν (Κυριάκος Γκουβέντας, Βαγγέλης Ζωγράφος, Κώστας Νικολόπουλος, ο ίδιος ο σκηνοθέτης που παίζει κιθάρα, μπουζούκι, μπαγλαμά και τραγουδά) παρέχουν... καλή εγγύηση για ένα... καλό αποτέλεσμα.