ΘΕΜΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ μουσική

(πρωτοδημοσιεύτηκε στο "Δισκορυχείον" του Jazz & Τζαζ τον προηγούμενο Αύγουστο) 
Ήθελα από καιρό –από άλλα «δισκορυχικά» καλοκαίρια– να γράψω για ένα δίσκο του Christoff, του Enrico Macias, του Udo Jurgens βρε αδελφέ. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους... ίσα-ίσα... αφού είμαι ακροατής του euro-light άσματος, εκείνου που στηρίζεται στη σπαρακτική μελωδία, στα λόγια αγάπης, στην πλουμιστή ενορχήστρωση. Τελικώς, είπα να το κάνω για ένα ελληνικό άλμπουμ. Γιατί δηλαδή; Από το να τεστάρω την ψυχο-ερωτική μου εγρήγορση μέσω των γερμανικών και των αυστρο-ουγγρικών schlager με τον Freddy Quinn, τον Peter Alexander, τον Heino και την Katja Ebstein, προτιμώ να το κάνω δια των ελληνικών· με την Nana Mouskouri ας πούμε, τον Jimmy Makulis ή τον Costa Cordalis. Μάλιστα, αν είναι και μεταφρασμένα στη γλώσσα μας, και μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά μας, τότε ακόμη καλύτερα. Χα! Θυμήθηκα, έτσι, το πρώτο LP του Θέμη Αδαμαντίδη Αγάπησέ με [EMI/ Columbia 14C 062 71109], ένα αυθεντικό, ελληνικό, schlager άλμπουμ, με τραγούδια ορίτζιναλ και διασκευές (κυρίως), που έσκασε μύτη το 1980, για να γίνει πάραυτα χρυσό όπως διάβασα (50 χιλιάδες... ντίσκοι) βγάζοντας ουκ ολίγες επιτυχίες, οι οποίες, τριάντα χρόνια μετά, μοιάζει να μην έχουν ξεθυμάνει.
Ο Αδαμαντίδης είχε γεννηθεί στην Καισαριανή, αλλά η καριέρα του ξεκίνησε στη Νότια Αφρική, όπου βρέθηκε με την οικογένειά του, πριν επιστρέψει στη «μαμά Ελλάδα» στα τέλη των seventies, περάσει δια περιπάτου από το παλαιό «Να η Ευκαιρία» και μπει με φόρα στην αγορά, ως ένας «ανταγωνιστής» του Πάριου και του Πουλόπουλου. Columbia vs MINOS δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Η αλήθεια είναι πως τα κατάφερε μια χαρά, πριν καταλήξει εκεί όπου γούσταρε περισσότερο, στα τραγούδια της 3ης πρωινής...
Στο «Αγάπησέ με», την ενορχήστρωση του οποίου είχε επιμεληθεί ο Χάρης Ανδρεάδης (εξώφυλλο από τον Δημήτρη Αρβανίτη), ο Θέμης Αδαμαντίδης με τη φωνάρα που διέθετε (και διαθέτει, ok), βάζει κάτω και ξεσκίζει ορισμένα δυνατά τραγούδια, με πρώτον απ’ όλα το “The music played”, που έγινε πασίγνωστο από τον Εγγλέζο Matt Monro (πρώτη εκτέλεση, το 1967, ως “Was ich dir sagen will” από τον Udo Jurgens - δικό του το τραγούδι). Το παλαιό κομμάτι θα το χαρακτήριζα «καταπληκτικό» και ο Αδαμαντίδης, με τη «Μουσική» του, σε ωραίους ελληνικούς στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου, φτιάχνει μία άθικτη στο χρόνο light μπαλάντα, για «πολυτελείς» έρωτες. Η είδηση όμως, εδώ, είναι άλλη.
Η πρώτη ελληνική εκτέλεση του “The music played” δεν ήταν από τον Θέμη Αδαμαντίδη, αλλά από τον άγνωστο στους πολλούς Γιώργο Τσίκνη και η οποία είχε τίτλο «Απ’ την αγάπη μας πιο δυνατό» (διαφορετικοί οι στίχοι). Δεν γνωρίζω αν αυτή η version υπάρχει σε δίσκο, αλλά υπάρχει σίγουρα σε video(!) στο YouTube «ανεβασμένη» από κάποιον... barabakos1 (ο τύπος είναι από τα Χανιά, και για τη συνολικότερη δουλειά που έχει κάνει στο διαδίκτυο του λέω «εύγε»). Η εκτέλεση του Τσίκνη, που τραγουδούσε στους Harlems στα sixties (στο ίδιο γκρουπ έπαιζε σαξόφωνο ο Λάκης Διακογιάννης, αργότερα στον Εξαδάκτυλο και σε διάφορα jazz σχήματα) είναι επίσης πολύ καλή, πιο κοντά όμως σ’ εκείνη του Monro.
Και για να επανέλθω στο «Αγάπησέ με» και στο φερώνυμο κομμάτι, που δεν είναι άλλο από το “Mama leone”, μεγάλη επιτυχία για τον Ιταλό Bino το 1978. Πάντα στην πρώτη πλευρά και το «Δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα», το “Without you” των Badfinger δηλαδή, που ο κόσμος το έμαθε από τον Nilsson, το αεράτο «Κρήτη, Κέρκυρα και Νιο» (που και αυτό είναι «ξένο», αλλά δεν ξέρω πιο) και ακόμη το “Yesterday” των Beatles, που το ακούμε ως... Κάποτε. Αν και η δεύτερη πλευρά, συγκριτικώς με την πρώτη, είναι κατώτερη, ο Αδαμαντίδης φυλάει και γι’ αυτήν μερικά όμορφα τραγούδια, με πρώτο ανάμεσά τους το “Hoy tengo ganas de ti” (Συγχώρα με) του Ισπανού Miguel Gallardo. Το 45άρι του Γιώργου Τσίκνη στην Columbia από το 1969 είναι αυτό.Εδώ ο Θέμης Αδαμαντίδης...Εδώ ο Udo Jurgens... Κι εδώ η υπέροχη english version του Matt Monro...