για το BLACK SNAKE MOAN

Ένας φίλος μού θύμισε, πριν από λίγο, κάτι που είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ, για το soundtrack της ταινίας “Black Snake Moan”. Ανασύρω λοιπόν το κείμενο από το αρχείο, για να το θυμηθώ κι εγώ μαζί σας… Το CD πρόλαβε και πάλιωσε λιγάκι, αφού κυκλοφόρησε το 2007, αλλά... ας ξεπεράσω την αργοπορία μου· καθότι η μουσική είναι εκείνη που μετράει κι όχι τα «τι», τα «πότε» και τα «πώς». Στο soundtrack της ταινίας του Craig Brewer “Black Snake Moan” [New West] αναφέρομαι, μια ταινία κατ’ αρχάς – άγνωστον αν προβλήθηκε στην Ελλάδα – η οποία επιχειρεί να αναπαράγει, όπως διάβασα στο δίκτυο, κάτι από τη μυθολογία του αγροτικού αμερικανικού Νότου· fiction βασικά (παίζουν οι Samuel L. Jackson, Christina Ricci και Justin Timberlake), η οποία αν αγγίζει – αν λέμε – έστω κι ένα νυχάκι τού “O Brother, Where Art Thou?” των αδελφών Coen, τότε δεν μπορεί παρά να πρόκειται περί αριστουργήματος. (Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Η ταινία κακοπερπάτησε και στο εμπορικό κύκλωμα και στην «κριτική» και σήμερα κανένας πλέον δε φαίνεται να τη θυμάται). Το soundtrack πάντως «λέει». Έστω και ως συλλογή αν το δω (αλλιώς πώς; – αφού δεν έχω υπ’ όψη μου το φιλμ), έστω και ως μια προσπάθεια να καταγραφεί το deep blues κλίμα, που δέρνει ακόμη το Νότο και το οποίον τόσο αποδοτικά καταγράφει, ανάμεσα σε άλλες ετικέτες, η Fat Possum. Είπα τη μαγική λέξη; Μάλλον. Αν κρίνω από κάποια ονόματα καλλιτεχνών που παίρνουν μέρος στο άλμπουμ (Kenny Brown, The Black Keys, R.L Burnside), και βεβαίως από κάποια παλαιότερα (Bobby Rush, Jessie Mae Hemphill) ή παμπαλαιότερα (Son House). Υπάρχει δηλαδή μία αισθητική συνοχή στις ηχογραφήσεις, η οποία προφανώς συνάδει με το σενάριο, αλλά θα έλεγα και με τις... φάτσες των πρωταγωνιστών. Ok, η Ricci μπορεί να υποδύεται το «ξέκωλο», αλλά ο Samuel L. Jackson μοιάζει υπερβολικώς στον μακαρίτη R.L. Burnside, κομμάτια της ζωής του οποίου, υποτίθεται ότι, αναβιώνει στο πανί. Θά’θελα να δω το φιλμ... αν το πετύχω κάποια στιγμή στην τηλεόραση...