MOONJUNE II

Οι In Cahoots υπάρχουν από το 1982, ως προσωπικό όχημα του κιθαρίστα Phil Miller (ex-Delivery, Matching Mole, Hatfield & the North, National Health). Με βάση την ιστορία του γκρουπ, όπως αυτή καταγράφεται στο site τους (www.philmiller-incahoots.co.uk), πρωτο-δισκογράφησαν το 1988. Το “Conspiracy Theories” [MJR013] είναι το πλέον πρόσφατο (έβδομο) άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφορεί από την MoonJune εδώ και τέσσερα χρόνια. Από τους In Cahoots πέρασαν «επώνυμοι» μουσικοί της σκηνής, όπως οι Elton Dean, Hugh Hopper και Pip Pyle, με τους περισσότερους απ’ αυτούς (Pete Lemer, Simon Finch, Annie Whitehead, Didier Malherbe, Dave Stewart, Barbara Gaskin, Richard Sinclair, Simon Picard) να συμμετέχουν στην παρούσα ηχογράφηση (Λονδίνο, 2004). Οι συνθέσεις, συνήθως μεγάλης διάρκειας, δείχνουν αναμφισβήτητα μουσικούς «παικτικής» κλάσης, όμως δεν παρουσιάζουν (όλες) το ενδιαφέρον που... υποδηλώνουν τα ονόματα. Υπάρχουν, σίγουρα, στιγμές που ξεχωρίζουν (“End of the line”), τα σόλο, ιδίως από τον Lemer στο πιάνο και τον Malherbe στο σοπράνο, το φλάουτο και την ντουντούκ δεν είναι αναλώσιμα, ενώ και ο Miller, που είναι υπέρ το δέον διακριτικός, όταν αποφασίζει να βγει μπροστά «καθαρίζει» με άνεση. Το πιο βασικό πρόβλημα – αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο – είναι o ήχος των In Cahoots, που θυμίζει «εξευγενισμένους» Hatfields. Μα πολύ εξευγενισμένους όμως. Γλυκά, γλυκά και «στρογγυλά» παιρνούν και τα 71 τα λεπτά... Το CD το υπογράφουν τέσσερις· κατά τον «παλιό καλό καιρό». Hugh Hopper μπάσο, Simon Picard τενόρο, Steve Franklin πλήκτρα, Charles Hayward ντραμς, ο τίτλος του είναι “Numero D’Vol” [MJR014] και βγήκε στην αγορά το 2007. Όσοι ακούγονται εδώ, περιττό να το πούμε, είναι παίκτες με ιστορία. Αρκεί να θυμήσω πως ο Charles Hayward πέρασε από τους Quiet Sun, ενώ υπήρξε η κινητήρια δύναμη πίσω από τους This Heat, πως ο Simon Picard έπαιξε με τους In Cahoots και με δεκάδες άλλους και πως ο Steve Franklin πέρασε κι αυτός από τους In Cahoots, έχοντας συνυπάρξει με τους Elton Dean, Pip Pyle, John Etheridge, Paul Rutherford και Marcio Mattos. Για τον Hugh Hopper δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα... Ό,τι ακούμε στο “Numero D’Vol” είναι η επί τόπου επαφή τεσσάρων μουσικών, οι οποίοι συνθέτουν αυτοσχεδιάζοντας ή αυτοσχεδιάζουν συνθέτοντας. Αν και ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος για το τι πραγματικώς συμβαίνει, αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως η «επαφή» έχει λειανθεί μέσα από προγενέστερες sessions, μια και δεν μπορεί να είναι μόνον η διαισθητική επικοινωνία που προδιαγράφει το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν θέματα που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, όπως π.χ. το “Earwigs enter”, με το ανεπανάληπτο φαζ μπάσο του Hopper, τα κιμπορντικά «χαλιά», τα σαξοφωνικά σόλο του Picard και το ελεύθερο drumming του Hayward, όμως, γενικώς, και αυτό το 65λεπτο άλμπουμ θα αναζητήσει τους ακροατές του στο φανατικό πυρήνα του Canterbury sound, παρά σε όσους... περιστρέφονται τριγύρω.Ο πιανίστας Alex Maguire είναι από τα πιο πρόσφατα μέλη της Canterbury παρέας. Έχει σπουδάσει δίπλα στους John Cage και Howard Riley, υπήρξε ιδρυτής των Psychic Warrior (μέλος τους ο Elton Dean), με τους οποίους κυκλοφόρησε το πολύ καλό φερώνυμο CD στην Hux το 2004, ενώ, ανάμεσα σε άλλα, λέγεται ότι αντικατέστησε επαξίως τον Dave Stewart στην πιο πρόσφατη «έκδοση» των Hatfield & the North. Στο “Brewed In Belgium” [MJR022, 2008], το Alex Maguire Sextet «πιάνεται» ζωντανό, από μία παράσταση κάπου στο Βέλγιο τον Οκτώβριο του ’07. Τέσσερα από τα μέλη του σεξτέτου, οι Jean-Paul Estivienart τρομπέτα, Damien Polard μπάσο, Laurent Delchambre ντραμς και Michel Delville synth guitar είναι μέλη των Wrong Object, ενώ ο πέμπτος της παρέας είναι ο σαξοφωνίστας Robin Verheyen. Οι συνθέσεις είναι όλες σύγχρονες (εκτός του “Seven for Lee” του Elton Dean, από ένα παλαιό βινύλιο της Ogun) και ως αίσθηση είναι πιο κοντά στον κλασικό avant-jazz ήχο των Softs από οποιαδήποτε άλλη σχετική (καινούρια) ηχογράφηση, που έχει πέσει στην αντίληψή μου. Σύγχρονη progressive jazz από ένα σχήμα, που, αν το δεις «ζωντανό», μόνο κέρδος θά’χεις...