ECHO TIDES στον δρόμο που φύτρωναν φράουλες

Αυτό που κάνει εντύπωση στα καινούρια τραγούδια των Echo Tides, στο άλμπουμ τους «Στον Δρόμο που Φύτρωναν Φράουλες» [Veego Records, 2024], είναι ο πηγαίος αυθορμητισμός τους. Αυτό συνέβαινε παλιά στην ελληνική ποπ – και όσο πιο πίσω πάμε, όσο θα διατρέχουμε τις δεκαετίες προς τα πίσω, τόσο πιο αυθόρμητα τραγούδια θα συναντάμε. Η δική μου γνώμη είναι πως οι Echo Tides δανείζονται στοιχεία από τρεις τουλάχιστον δεκαετίες της ελληνικής ποπ (sixties, seventies, eighties, άιντε και λίγο nineties), δημιουργώντας αυτό το σημερινό αμάλγαμα, που είναι αποκλειστικά δικό τους. Μπορεί να ακούγεται «εύκολο» αυτό, αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι.

Δηλαδή, αυτό το πράγμα δεν γίνεται να το «μαγειρέψεις». Δεν γίνεται να πάρεις την αφέλεια, τον δυναμισμό, την αισθαντικότητα και ό,τι άλλο, και να τα ανακατέψεις βγάζοντας κάτι. Τίποτα δεν θα βγάλεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, και να έχει νόημα, είναι, απλώς, να γράψεις κάτι σημερινό, κάτι δικό σου, που να εμπεριέχει τα ακούσματά σου, τις μνήμες σου και τις επιρροές σου. Και οι επιρροές, για να το ξαναπούμε αυτό, είναι ό,τι έχει περάσει από μέσα σου, δίχως να το επιδιώξεις και δίχως να το ξέρεις (πολλές φορές).
Δεν έχει νόημα λοιπόν να πούμε αν οι Echo Tides έχουν επηρεαστεί από τον άλφα ή τον βήτα, από τον τάδε ή τον δείνα – αρκεί, δε, μόνον τούτο. Τα τραγούδια τους στο «Δρόμο που Φύτρωναν Φράουλες» ακούγονται και είναι ολοκληρωμένα. Με απλές και κατανοητές μελωδίες, στίχους επαρκείς, που βγάζουν ένα νόημα όταν τους διαβάζεις (και όχι μόνον όταν τους ακούς...), με ερμηνείες, που κολλάνε, μ’ αυτό το είδος του pop-rock, που αναπτύσσει το συγκρότημα, και με παραγωγή, που έχει τον τρόπο να αναδεικνύει όλα τα επιμέρους (σαν «ένα» όμως).
Και όταν υπάρχει κάτι ολοκληρωμένο, δεν μπορεί παρά να το αποδεχθείς έτσι όπως είναι, «πακέτο», δίχως να ψάχνεις να βρεις μειονεκτήματα, τι δεν λειτούργησε καλά ενδεχομένως, τι επιδέχεται βελτίωση ίσως κ.λπ. Προσωπικώς, εγώ, αυτό, και σε σχέση με το χώρο της σύγχρονης ελληνικής pop, το θεωρώ κατόρθωμα, δηλαδή το να μην έχω να γκρινιάξω – κι εδώ τελειώνουν όλα τα βασικά, που έπρεπε να πω.
Σχεδόν όλα τα τραγούδια μου άρεσαν ιδιαιτέρως και σίγουρα τα μισά ξεχωρίζουν... πάνω και από το γενικό πολύ καλό επίπεδο. Μπράβο λοιπόν στα παιδιά (Γιώργος Λυγουριώτης ντραμς, συνθέσεις, Καλλιόπη Μητροπούλου φωνές, βιολί, Παναγιώτης Πανταζής σύνθια, sequencers, φωνές, στίχοι, συνθέσεις, Γιάννης Αναγνωστόπουλος μπάσο, σύνθια, κιθάρες, συνθέσεις) και πάντα τέτοια.
Να το πω αυτό; Ας το πω... Θα ήθελα χρώματα στο εξώφυλλο. Δεν πάει το ασπρόμαυρο, ως εικόνα, στα τραγούδια των Echo Tides, ακόμη και όταν οι στίχοι τους μοιάζουν πιο εσωστρεφείς. 

Επαφή: https://veegorecords.com/product/ston-dromo-pou-fytrwnan-fraoules-echo-tides/

LUNG τεύχος #22, Οκτώβριος 2024

Το LUNG συνεχίζει την περιοδική πορεία του, έχοντας το νέο 22ο τεύχος του σε κυκλοφορία, πάντα στο γνωστό σχήμα με τις 77+35 (σύνολο 112) γεμάτες σελίδες και με το εξ ίσου γεμάτο CD-R, με τα 14 tracks, επιλεγμένα από τον κατάλογο της ελληνικής εταιρείας Submersion Records (για κυκλοφορίες της οποίας γράφουμε συχνά κι εμείς, εδώ, στο δισκορυχείον).

Όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν για το LUNG ισχύουν και για το παρόν τεύχος φυσικά, και σε σχέση με την ύλη του και σε σχέση με την κυκλοφορία του αυτή καθ’ αυτή – γεγονότα, αμφότερα, που επιβεβαιώνουν την ανεξαρτησία του περιοδικού.
Η ύλη πολλή και πλούσια και σ’ αυτό το τεύχος, με πάμπολλα κείμενα στο γνωστό στυλ τού LUNG – με στόχευση, δηλαδή, στην εναλλακτική σκηνή και στις ποικίλες εκφάνσεις της, που σχετίζονται πάντα με το rock.
Τα κείμενα τώρα, χοντρικά, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Είναι οι παρουσιάσεις-δισκοκριτικές, είναι τα αφιερώματα και είναι και οι συνεντεύξεις. Επίσης, ένας άλλος διαχωρισμός θα μπορούσε να αφορά τα θέματα τα σχετικά με την εγχώρια σκηνή, όπως κι εκείνα που έρχονται «απ’ έξω».
Τώρα, το αφιέρωμα, που κυριαρχεί στο παρόν τεύχος είναι εκείνο για τον αμερικανό μουσικό, μηχανικό ήχου και παραγωγό Steve Albini, ο οποίος θα έφευγε πρόωρα από τη ζωή, στις 7 του προηγούμενου Μαΐου, στα 61 χρόνια του. Η προσφορά του Albini στο αποκαλούμενο «ανεξάρτητο rock» υπήρξε πολύ σημαντική – και αυτήν ακριβώς την προσφορά επιχειρεί να καταγράψει το αφιέρωμα του LUNG, που αναπτύσσεται σε 35 σελίδες. Υπάρχουν κείμενα για τα συγκροτήματα, από τα οποία θα περνούσε ο Albini (Big Black, Rapeman, Shellac), συνέντευξη με το ελληνικό γκρουπ Bokomolech [με τους οποίους ο Albini είχε δουλέψει στα άλμπουμ τους “Jet Lag” του 1997 και “Exit (Trance)” του 2003], καταγράφονται οι πιο αξιοσημείωτες δουλειές του, ως μηχανικός ήχου (άλμπουμ των Pixies, Wedding Present, Nirvana, Fugazi, PJ Harvey, The Ex, Dirty Three, Mogwai, Godspeed You! Black Emperor, Motorpsycho, Mono, Ty Segall κ.ά.), γράφονται γενικότερα κείμενα για τον ίδιον κ.λπ. Μία σωστή, σε κάθε περίπτωση, αντιμετώπιση της δουλειάς του.
Πέρα, τώρα, από το αφιέρωμα στον Albini αξία έχουν και τα υπόλοιπα θέματα του LUNG, όπως οι συνεντεύξεις με τους Crippled Black Phoenix, Red Brut, Convex Model, Spinless κ.ά., τα μικρότερα αφιερώματα (Tim Smith / Midlake, Submersion Records), και βεβαίως όλα τα υπόλοιπα θέματα, που έχουν να κάνουν με παρουσιάσεις δίσκων και καλλιτεχνών-συγκροτημάτων (Einsturzende Neubauten, Nick Cave & The Bad Seeds, Beth Gibbons, Christopher Zuar Orchestra, Παγανή Κυριακή, Pearl Jam, dEUS και τόσα άλλα).

Πολύ ενδιαφέρον, φυσικά, έχει και το CD-R “Deep Dive”, με τα κομμάτια από τον κατάλογο της Submersion Records (Venus Volcanism, George Katsanos, Dimos Vryzas, Calliope, Emi Path, Toxic Rabbits, Okeano, Illy κ.λπ.), που δείχνουν τη δουλειά που γίνεται, σε διάφορους αισθητικούς χώρους, από αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα ελληνική εταιρεία.
Το έχουμε γράψει κι άλλες φορές γι’ αυτό το πολύ περιποιημένο fanzine και το ξαναλέμε. Μία πολύ καλή προσπάθεια.
Επαφή: www.lungfanzine.gr

ΕΦΗ ΡΑΤΣΟΥ ένα πολύ καλό άλμπουμ από το 2014

Ένα παλαιότερο CD, που τιτλοφορείται “Twins”, έχουμε τώρα να γυρίζει στο player. Κυκλοφόρησε το 2014, από το Polytropon, και περιλαμβάνει 21 tracks, χωρισμένα σε ενότητες, της συνθέτριας Έφης Ράτσου (Effie Ratsou).

Η Ράτσου δεν γράφει τραγούδια (τουλάχιστον εδώ δεν υπάρχουν τέτοια). Συνθέτει ορχηστρικά θέματα, που, στη συντριπτική πλειονότητά τους, είναι... εφαρμόσιμα. Αφορούν, εννοούμε, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Κυρίως το θέατρο. Είναι χαρακτηριστικό πως από τα είκοσι ένα κομμάτια του δίσκου της, μόνο ένα δεν έχει τέτοια αφετηρία. Είναι το “Daisies” (στη θέση 7), που έχει να κάνει με «μια προσωπική ιστορία για την φιλία» (όπως διαβάζουμε στο ένθετο).
Τα πρώτα τέσσερα tracks αφορούν το θεατρικό «Στα πενήντα της συνάντησε τη θάλασσα» (2006) της Denise Salem, σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκασνάκη, που ανέβηκε στο θέατρο Παράθλαση της Θεσσαλονίκης. Βασικά η Ράτσου γράφει για έγχορδα (δύο βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, κιθάρα), με το πιάνο να συνοδεύει συνήθως διακριτικά. Αν και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς εντάσσεται η μουσική στις εκάστοτε παραστάσεις ή ταινίες το σίγουρο είναι πως αυτή διαθέτει πολλά κλασικά, δωματίου και ρομαντικά χαρακτηριστικά, βρίθει λυρικών στοιχείων, είναι σίγουρα περιγραφική, αφήνοντας πίσω της μία κάπως θλιμμένη αύρα.
Αυτά ισχύουν και για το σάουντρακ της μικρού μήκους ταινίας «Φρυκτωρία» (2011) του Βασίλη Τσικάρα (τα tracks 5 & 6), με το πιάνο εδώ να έχει πιο ισχυρό ρόλο (τουλάχιστον στο πρώτο κομμάτι), δημιουργώντας πάντοτε καλαίσθητους συνδυασμούς με τα έγχορδα να «κινούνται», είτε σε πιο αργό είτε σε πιο γρήγορο τέμπο.
Τα κομμάτια 8 & 9 αφορούν την ταινία «Αυθυποβολή» (2008) των Βασίλη Σιαφάκα και Χρύσας Κάλφη. Και σ’ αυτά η Ράτσου στηρίζεται στα έγχορδα, μα και στο σοπράνο σαξόφωνο, δίνοντας στο δεύτερο μια πιο εξωστρεφή προοπτική (καθότι και «χορός»).
Τα 10 & 11 έχουν να κάνουν με το «Κοντσέρτο για ένα πιάνο μια ηθοποιό και δύο φόνους» (2006), μία σύνθεση κειμένων για το θέατρο Νέμεση της Θεσσαλονίκης, σε σκηνοθεσία Τίνας Στεφανοπούλου. Πρόκειται για δύο κομμάτια για σόλο πιάνο, που οπωσδήποτε έχουν τον τρόπο να υποβάλλουν και να συν-κινούν τον ακροατή.
«Οιδίπους Τύραννος» (2008) του Σοφοκλή, στο θέατρο Νέμεση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαδόπουλου. Και εδώ μουσικές από την Ράτσου, στηριγμένες στα έγχορδα και το σοπράνο, πιο «σύγχρονες» και με κάποια ελαφρά μινιμαλιστικά στοιχεία.
Ακολουθούν τέσσερα κομμάτια για το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε με τον κ. Πιραντέλο» (2003) σε κείμενα Luigi Pirandello και σκηνοθεσία Τίνας Στεφανοπούλου. Και εδώ τα βασικά γνωρίσματα της μουσικής της Ράτσου είναι παρόντα. Πλήρεις μελωδίες, που μπορούν να ολοκληρωθούν σε ένα ή δύο λεπτά.
Λίγο πριν από το τέλος του “Twins” και είναι η σειρά για τις μουσικές από το “Goldbloom” (2004) του Γιώργου Βουζουλίδη, που είχε ανεβεί στο Από Μηχανής Θέατρο της Αθήνας, σε σκηνοθεσία του ιδίου. Ένα σόλο-πιανο track και ένα με τα έγχορδα και πάλι μπροστά (και το σοπράνο) είναι αρκετά για να προβάλλουν, για άλλη μια φορά, την ώριμη μελωδική διάθεση της Ράτσου.
Το CD θα ολοκληρωθεί με δύο θέματα από το «Ακρόαση για ένα συγγραφέα» (1998) της Doris Day, στο Νέμεση, και πάλι σε σκηνοθεσία της Στεφανοπούλου. Και εδώ (στα track 20 και 21) μόνο του το πιάνο έχει τον τρόπο να μεταφέρει, στο ακέραιο, τα ανεξάντλητα μελωδικά vibes μιας συνθέτριας, που δεν σταμάτησε εκεί...
Αν δεν είχατε τσεκάρει αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ το 2014 αξίζει να το κάνετε τώρα.
Επαφή: www.polytropon.gr

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ν. ΒΟΥΡΛΙΩΤΗΣ από τους Αγγελιαφόρους (του 1970) έως τις μέρες μας

Προσφάτως έφθασαν στα χέρια μου τρία CD του Θεόφιλου Ν. Βουρλιώτη ή που σχετίζονται μ’ εκείνον, από την B-otherSide Records. Για το πιο πρόσφατο απ’ αυτά, που προέρχεται από το 2019, έχω ξαναγράψει στο blog (4 Μαρτίου 2020), οπότε μ’ εκείνη την ελαφρώς επικαιροποιημένη κριτική θα ξεκινήσουμε την ανάρτηση.

ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ν. ΒΟΥΡΛΙΩΤΗΣ: ...άνωθεν, Live / Ζωντανή ηχογράφηση Μέγαρο Μουσικής [Theosmusic, 2019]
Είναι δυνατόν ένας συνθέτης με 54 χρόνια ιστορία να είναι σε πολλούς μουσικόφιλους σχεδόν άγνωστος; Ναι, συμβαίνει, αν αναφερόμαστε στον συνθέτη Θεόφιλο Ν. Βουρλιώτη.
Ο Θ. Βουρλιώτης έχει μακριά ιστορία στον μουσικό χώρο, η αρχή της οποίας τοποθετείται στο 1970, όταν ως μέλος του φωνητικού κουαρτέτου Αγγελιαφόροι ηχογράφησε ένα 45άρι με αμερικάνικα (νέγρικα) gospel, τραγουδισμένα στα ελληνικά. (Κάτι οπωσδήποτε πρωτότυπο για ’κείνη την εποχή). Τα επόμενα χρόνια ο Θ. Βουρλιώτης θα βρεθεί στην Καλιφόρνια για σπουδές και πιο συγκεκριμένα στο Oakland (ανατολικά του San Francisco), εκεί όπου το 1982 θα κυκλοφορήσει το ενδιαφέρον xian-rock LP “Nothing Will Change Our Love / Τίποτα δεν θα Αλλάξει την Αγάπη μας” [Orama Music], δείχνοντας από τότε το είδος της μουσικής που τον ενδιέφερε να ακολουθήσει. Βασικά, να συνθέτει θρησκευτικά / χριστιανικά έργα ή απλώς τραγούδια, ενορχηστρώνοντάς τα για ηλεκτρικά και ακουστικά όργανα, επηρεασμένος από διαφορετικά είδη (βυζαντινή μουσική, κλασική, jazz, rock, pop κ.λπ.). Για τους Αγγελιαφόρους και το LP του Θ. Βουρλιώτη μπορείτε να διαβάσετε και στη νέα έκδοση του «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024].
Κατά καιρούς ο Θ. Βουρλιώτης, που είναι και συγγραφέας, έχει δώσει το παρόν στη δισκογραφία με διάφορα χριστιανικά CD (θα γράψουμε στη συνέχεια), ενώ το 2019 θα έκανε ένα γερό comeback, τόσο με τη συναυλία του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Λίλιαν Βουδούρη, 20 Απρ. 2019) και την έκδοση του βιβλίου του «Έλληνες β’ Κατηγορίας» [24 Γράμματα], όσο και με την κυκλοφορία ενός CD, σε λίγα αντίτυπα, στο οποίον καταγράφεται η συγκεκριμένη συναυλία του στο ΜΜΑ. Σ’ αυτό το CD θα αναφερθούμε τώρα...
Το άλμπουμ έχει τίτλο «...άνωθεν / LIVE / συναυλία θρησκευτικής μουσικής», είναι ανεξάρτητης, εννοείται, παραγωγής (Τheosmusic) και είναι φυλαγμένο σε πλαστική slim-case, διαθέτοντας 8σέλιδο έγχρωμο booklet (με στίχους και λοιπές πληροφορίες).
Τα θέματα που καταγράφονται εδώ είναι δώδεκα στον αριθμό, όλα συνθέσεις του Θ. Βουρλιώτη, ο οποίος γράφει και στίχους ανά περιπτώσεις, διασκευάζοντας βιβλικά και πατερικά κείμενα – με την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση των πάντων (θα πούμε τι ακριβώς είναι αυτά τα «πάντα») να ανήκουν στον Σπύρο Καραβιώτη.
Υπάρχουν τρία sections στο live (και στην εγγραφή). Ένα οργανικό (πιάνο, φλάουτο, βιολί, ηλεκτρικό μπάσο, κρουστά), ένα χορωδιακό (10μελής μεικτή χορωδία) και ένα τραγουδιστικό (ένας ψάλτης και τρεις σολίστ), τα οποία συνεργάζονται και συμπλέκονται προκειμένου να αποδοθεί το συνολικό υλικό.
Το οποίον είναι ακριβώς τι; Μελοποιήσεις του Θ. Βουρλιώτη σε πασίγνωστα θρησκευτικά κείμενα (Πάτερ Ημών, Πιστεύω, Τριαδικός ύμνος, Παναγία Τριάς), νέες πρωτότυπες μελοποιήσεις εννοούμε, και ακόμη μελοποιήσεις λιγότερο γνωστών κειμένων (ψαλμοί, απόσπασμα από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο κ.λπ.), τα οποία, προηγουμένως, έχουν διασκευαστεί στιχουργικώς.
Το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Οι μελοποιήσεις τού Θ. Βουρλιώτη διαθέτουν μιαν απλότητα, η οποία (απλότητα) τις κάνει ξεχωριστές. Είναι εύκολες στο αυτί εννοούμε, χωρίς να είναι εύκολες (οι μελοποιήσεις) στην διάρθρωσή τους. Τούτο σημαίνει, από την μεριά του συνθέτη, πως έχει κατακτηθεί ένας τρόπος προσέγγισης του μέλους, ο οποίος υπονοεί και ταλέντο και άσκηση. Το αποτέλεσμα φαίνεται – και καταγράφεται. Κομμάτια όπως τα «Το πάθος του Κυρίου (Ησαΐας, Κεφ.53)» και «Η κραυγή του Πατέρα» ηχούν με εντυπωσιακό τρόπο και δικαίως καταχειροκροτούνται. Ενώ οι ωραίες μελωδίες δεν απολείπουν από το σύνολο του έργου – από tracks όπως τα «Άσμα Ασμάτων» (και με στοιχεία rap), «Ο Θεός αγαπάει τον κόσμο» κ.λπ.
Αυτό που πράττει ο Θ. Βουρλιώτης στο «...άνωθεν / LIVE / συναυλία θρησκευτικής μουσικής» δεν είναι αυτονόητο. Για παράδειγμα, κανείς δεν περιμένει να ακούσει μια μελοποίηση του «Πάτερ Ημών» ή του «Πιστεύω», που να γίνεται αμέσως αποδεκτή. Που να έχει την ορμή να σε «κρατήσει» και γιατί όχι και να σε συγκινήσει. Γιατί, το έχουν και αυτό το χάρισμα οι μουσικές τού Θ. Βουρλιώτη – την ανάταση, τη συγκίνηση, την έκσταση (μαζί με την αυτονόητη κατάνυξη).
Νομίζω πως τα καλύτερα έρχονται-έπονται για τον Θ. Βουρλιώτη. Με μια στουντιακή επεξεργασία και καταγραφή τού επόμενου έργου του (που λογικώς θα περιέχει και tracks από το παρόν) το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη πιο άρτιο. Με τις διαφορετικές ηχητικές «μάζες» στα ύψη τους, στις θέσεις τους κ.λπ.
Ελπίζω και εύχομαι σύντομα να το δούμε. Και να το ακούσουμε.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ / GREEKS FOR CHRIST: Άγιος / Holy [Orama Music, 2004]
Το CD-single αυτό, με τα δύο κομμάτια “Agios Agios / Agios instrumental” κυκλοφορεί στην Αμερική από την Orama Music, το 2004 – ένα label, που είχε την έδρα του στην πόλη Oakland της Καλιφόρνιας. Εδώ διασκευάζεται ο τρισάγιος ύμνος «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς», με νέα μουσική από τους George Argyropoulos-Theo Vourliotis και επιπρόσθετα αγγλικά λόγια, από ένα σύνολο μουσικών και τραγουδιστών, τους Έλληνες για τον Χριστό. Σ’ αυτές τις versions ο George Argyropoulos χειρίζεται πλήκτρα, ακουστικές κιθάρες, μπουζούκι, μπάσο και ντραμς, οι John Grounds & Leland Kalem ηλεκτρικές κιθάρες, ενώ υπάρχει κι ένα σχήμα τραγουδιστών (George Argyropoulos, Daphne Tzavaras Greth, Theo Vourliotis, Shari Argyropoulos), που αποδίδει, φωνητικά, το πρώτο track.
Οι διασκευές αυτές –που βασικά είναι μία– κινούνται σε χαλαρό progressive rock ύφος (με early 00s ήχο), με πολύ ωραία και ευχάριστη μελωδική επεξεργασία, και βεβαίως με προσεγμένη ενορχήστρωση. Θέλω να πω πως ο ήχος είναι απολύτως σύγχρονος, με επιπλέον ωραία χρήση του μπουζουκιού, κάτι που φαίνεται περισσότερο στην ορχηστρική εκδοχή του “Agios Agios”.
Σύγχρονο ελληνικό χριστιανικό ροκ (xian-rock) λοιπόν (αν κι έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε), από ανθρώπους με ταλέντο, που ξέρουν τι θέλουν και πώς να το παρουσιάσουν.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ / GREEKS FOR CHRIST: Ρίξε το Πνεύμα Σου / Let Your Spirit Fall [Orama Music, 2003]
To 2003 οι Έλληνες για τον Χριστό είχαν δώσει ένα πλήρες CD, με 15 tracks, κάτω από τον τίτλο «Ρίξε το Πνεύμα σου». Το υλικό του δίσκου αποτελούν διάφοροι χριστιανικοί ύμνοι επωνύμων συνθετών (Robin Mark, Chris Tomlin, Matt Redman, Lynn Deshazo, Chris Karabakakis, Kelly Carpenter κ.ά.), τους οποίους διασκευάζει ο Γιώργος Αργυρόπουλος, με τους ελληνικούς στίχους να τους γράφει ο Θεόφιλος Ν. Βουρλιώτης.
Και εδώ υπάρχει ένα σύνολο οκτώ τραγουδιστών (ο Γ. Αργυρόπουλος και ο Θ. Βουρλιώτης είναι ανάμεσα), μαζί με keyboards, ντραμς, κλασική κιθάρα (Γ. Αργυρόπουλος), κρουστά (Μπρεκ Χάρρις), ηλεκτρική κιθάρα (Λήλαντ Κέιλεμ) και φλάουτο (Θ. Βουρλιώτης), που προσδίδουν στο ακρόαμα έναν soft / progressive rock χαρακτήρα. Και εδώ η παραγωγή-ηχογράφηση είναι εκείνη που προσφέρει επιπλέον credits, με διάφορα κομμάτια να ξεχωρίζουν («Ρίξε το πνεύμα σου», «Σηκώνεται ο Θεός», «Σε αετού τις φτερούγες») και με όλα να δημιουργούν ένα αδιάσπαστο σύνολο, πάντα συμβατό με τα γενικότερα γνωρίσματα του είδους (συνθετικά, στιχουργικά, ενορχηστρωτικά).
Το ότι εγώ ακούω την τρίτη έκδοση του «Ρίξε το Πνεύμα Σου / Let Your Spirit Fall» (όπως αναγράφεται κάτω δεξιά στο εξώφυλλο) δείχνει πως το άλμπουμ υπήρξε, συν τοις άλλοις, και επιτυχημένο στον καιρό του.
Επαφή: www.greeksforchrist.org

ο BILL EVANS στην Νορβηγία

Με τον Zev Feldman στην παραγωγή και με τους Jordi Soley και Carlos Agustín Calembert σε καίριες θέσεις, μια νέα κυκλοφορία της Elemental Music έρχεται να διεκδικήσει το ενδιαφέρον μας. Λέμε για το άλμπουμ “In Norway” (2024) του θρύλου πιανίστα της jazz Bill Evans (1929-1980), που είναι ηχογραφημένο στο Kongsberg Jazz Festival, στην Νορβηγία, στις 26 Ιουνίου 1970. Ανέκδοτο έως σήμερα, το “In Norway” αποτελεί, αναμφισβήτητα, μία από τις «επανεκδόσεις της χρονιάς» για την jazz (ή και γενικότερα), καθώς συλλαμβάνει τον Evans σε εξαιρετική φόρμα –προφανώς ο άνθρωπος είχε τιθασεύσει τα προβλήματα με τις ουσίες, στο συγκεκριμένο τουλάχιστον διάστημα–, όπως και τους δύο συνοδοιπόρους του βεβαίως, τον μπασίστα Eddie Gomez και τον ντράμερ Marty Morell.

Η αλήθεια είναι πως η Νορβηγία «πήγαινε» στον Evans, ενώ και από τα διάφορα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεσαι πως πολύ μεγάλο ρόλο στην απόδοση του πιανίστα (και του τρίο του συνολικώς) θα έπαιζε το νορβηγικό κοινό, που γνώριζε πολύ καλά από jazz, χειροκροτώντας μόνο όταν έπρεπε, ανταποκρινόμενο με την προσήλωσή του και μόνο σε όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής. Για ένα τζαζ τρίο, που έχει και τις πολύ ήσυχες στιγμές του και βεβαίως τα συχνά σόλι των μουσικών που το αποτελούν, η ησυχία αποτελεί προϋπόθεση για ένα επιτυχημένο live – και αυτό θα συνέβαινε στο Kongsberg.

Το υλικό του σετ είναι εκείνο που θα ανέμενε ο καθείς. Συνθέσεις του Evans (“34 skidoo”, “Turn out the stars”), στάνταρντ (συνθέσεις των Harold Arlen, Michel Legrand, Leslie Bricusse, Leonard Bernstein, “Autumn leaves” κ.λπ.) και ακόμη κομμάτια των Miles Davis, Scott LaFaro και Denny Zeitlin, όλα τοποθετημένα στις σωστές θέσεις, ώστε το πρόγραμμα να έχει την πρέπουσα ροή.
Τα αργά κομμάτια είναι συναρπαστικά, έως και συγκλονιστικά (αν μιλάμε για την διασκευή στο “What are you doing the rest of your life?” του Legrand), έχοντας τον τρόπο να σε παγιδεύουν στην εξέλιξή τους, αφήνοντάς σε άφωνο εν ολίγοις, όμως και τα λίγα σχετικώς up-tempo (σαν την version στο “Autumn leaves”) είναι εκεί, για να σου υπενθυμίζουν την δεξιοτεχνία αυτών των μεγάλων μουσικών που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σε καθηλώσουν (όπως συμβαίνει με το σόλο του Gomez στο συγκεκριμένο track).
Η εκφραστική λιτότητα και το βαθύ αίσθημα είναι εκείνα που πρωταγωνιστούν στο “In Norway”, τα οποία απολαμβάνεις σε μπαλάντες σαν την “Quiet now” του Zeitlin, ενώ κομμάτια όπως το κλασικό “So what” του Miles Davis (ο Evans ήταν ο πιανίστας στο “Kind of Blue” ως γνωστόν) δεν μπορεί παρά να επικαθορίζουν ολάκερο το σετ (με το συγκεκριμένο track να τοποθετείται ακριβώς στο κέντρο του), δίνοντας την ευκαιρία και στους τρεις μουσικούς να δείξουν (και) τις σολιστικές ικανότητές τους.
Η ωραία επεξεργασία, το πολύ δυνατό 24σέλιδο ένθετο, που περιλαμβάνει ακόμη και συνέντευξη του Evans, στην αναγνωρισμένη νορβηγίδα τζαζ(ο)κριτικό και δημοσιογράφο Randi Hultin, την επόμενη μέρα του κοντσέρτου, μαζί με τα λόγια των Eddie Gomez και Marty Morell (αμφότεροι 80άρηδες σήμερα), συν όλα τα υπόλοιπα (συμπεριλαμβανομένης και της άψογης, από εικαστικής πλευράς, συσκευασίας) δεν μπορεί παρά να τοποθετούν το “In Norway” στην κορυφή.
Επαφή: https://www.elemental-music.com/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 613

25/11/2024
Παλιά πατρινά θερινά σινεμά συνέχεια...
Στη συνέντευξη με τον M. Hulot, για το LIFO, που δημοσιεύτηκε τις προάλλες, με αφορμή το βιβλίο μου “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου” [LiFO Books, 2024], αναφέρθηκα σε μερικά παλιά θερινά σινεμά της Πάτρας, στα οποία είδα για πρώτη φορά ταινίες. Έγραψα ήδη για την «Αλάμπρα» και τώρα θα γράψω για την «Κύπρο».

Η «Κύπρος», που είναι κλειστή 50 χρόνια τώρα, βρισκόταν στη συνοικία της νότιας Πάτρας Τέρμα Σολωμού, Όπισθεν Λαδοπούλου, Χαλκωματά, Κόπανου ή δεν ξέρω πώς αλλιώς τη λένε σήμερα. Όλα αυτά τα ονόματα «παίζανε» παλιά και εννοούσαν μια μεγάλη σε έκταση εργατική γειτονιά, που εκτεινόταν πίσω από τη χαρτοβιομηχανία του Λαδόπουλου (κλειστή κι αυτή εδώ και δεκαετίες). Το θερινό σινεμά αυτής της γειτονιάς ήταν η Κύπρος.
Εκεί είδα για πρώτη φορά ελληνικές ταινίες το καλοκαίρι του ’71, και την πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω στη ζωή μου ήταν το «Διακοπές στο Βιετνάμ» του Πάνου Γλυκοφρύδη με το Θανάση Βέγγο (σίγουρα είχα δει και νωρίτερα, αλλά δεν τις θυμάμαι). Στην Κύπρο είχα δει επίσης, ανάμεσα σε πάμπολλα άλλα ελληνικά έργα, τις κοινωνικές περιπέτειες της Φίνος Φιλμ «Κατάχρησις Εξουσίας» και «Θέμα Συνειδήσεως», για τις οποίες γράφω και στο βιβλίο, είτε κόβοντας εισιτήριο, είτε όχι – γιατί ορισμένες ταινίες δεν ήταν κατάλληλες για παιδιά. Υπήρχαν όμως παρακείμενες ταράτσες και τις βλέπαμε κι αυτές, καθώς δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μας εμποδίσει.
Η Κύπρος κλείνει το καλοκαίρι του ’74, συμπτωματικά (ή και όχι...) με την εισβολή των Τούρκων στη μεγαλόνησο. Υπήρχε και ποδοσφαιρική ομάδα Α.Ο. Κύπρος στη γειτονιά (που έπαιζε στις χαμηλές τοπικές κατηγορίες), κι έτσι από μικροί μάθαμε να αγαπάμε και την Κύπρο και τους Κυπρίους.

Η φωτό που βλέπετε τώρα εδώ είναι από το google maps. Η εικόνα αν και περσινή μοιάζει... τριτοκοσμική. Αυτή την οικιστική αναρχία εγώ τη γουστάρω, εν αντιθέσει ας πούμε με τα καλοβαλμένα προάστια, με τις περιποιημένες πρασιές και τις αλέες, που μου φαίνονται βαρετά.
Εκεί όπου δείχνω με το κόκκινο βέλος ήταν η καμπίνα του μηχανικού και η οθόνη ήταν απέναντι φυσικά, στο βάθος του οικοπέδου. Αυτή η μπλε πόρτα που βλέπετε δεν υπήρχε, όταν το σινεμά λειτουργούσε. Την φτιάξανε μετά. Μπροστά, εκεί, όπου είναι το πράσινο τώρα ήταν... ζούγκλα, καλαμιώνες και περνούσε ποτάμι. Το οποίο σκεπάστηκε μετά (περνάει κάτω από το δρόμο τώρα). Το καλοκαίρι δεν είχε νερό, αλλά το χειμώνα φούσκωνε κι έκανε και πλημμύρες. Αν υπήρχε πόρτα τότε, εκεί, και έβγαινες, θα έπεφτες κατ’ ευθείαν στο ποτάμι...

Την είσοδο του σινεμά την έχω σε αυτή τη φωτό. Είναι από την αριστερή μεριά, μέσα σ’ ένα δρομάκι. Σ’ αυτή τη δεύτερη φωτό φαίνονται ακόμη και τα παλιά ρολά της Κύπρου, όπως και το ταμείο.

23/11/2024
Διαβάζω από δω κι από κει για παγανιστικά, pagan, παγανά και όλα αυτά τ’ ανάλογα σε σχέση με ελληνικά τραγούδια, συγκροτήματα κ.λπ. τον τελευταίο καιρό, αλλά αυτά που ακούω δεν με πείθουν. Είναι δήθεν. Και κάπου μόδα.
Κανένας Έλληνας δεν μπορεί να συναγωνιστεί του Άγγλους, σε ουσία και ατμόσφαιρα, σε τέτοια θέματα. Ο κανόνας είναι αυτός. Τεράστιο γκρουπ οι Strawbs.
https://www.youtube.com/watch?v=8XlT1jlD-xU

23/11/2024
>>Όλοι μιλούν για τον νέο δίσκο του ΛΕΞ<<
Καλά, κόψτε κάτι... Δεν υπάρχει νέος δίσκος του ΛΕΞ. Δεν υπάρχει ούτε LP, ούτε CD. Υπάρχουν μόνο ψηφιακά αρχεία. Πείτε λοιπόν... κυκλοφόρησαν τα νέα τραγούδια του ΛΕΞ, κι αφήστε τους έρμους τους δίσκους στην ερημιά τους.

23/11/2024
Όποιοι-ες διάβασαν τη χθεσινή συνέντευξη-συζήτηση με τον M. Hulot, για το LiFO, γύρω από τις “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου” [LiFO Books, 2024] θα είδαν τις αναφορές που έγιναν σε διάφορα θερινά σινεμά της ευρύτερης παιδικής γειτονιάς μου, στην Πάτρα, στα οποία είχα δει δεκάδες ταινίες στο τέλος των σέβεντις – συνήθως μαζί με τον αείμνηστο φίλο μου Χρήστο Μ., στον οποίο έχω αφιερώσει και το βιβλίο. Έχω πολλά χρόνια να περάσω απ’ αυτά τα μέρη, αλλά επειδή το google maps δουλεύει για όλο τον κόσμο, τα έχω εντοπίσει αυτά τα σινεμά, όπως είναι σήμερα και θα τα προβάλλω από εδώ.

Θα ξεκινήσω με την «Αλάμπρα» κάπου ανάμεσα στις συνοικίες Αγία Τριάδα και Πράτσικα (ξέρουν οι Πατρινοί και οι Πατρινές – και όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να ξέρουν τη θρυλική πατρινιά χορογράφο Κούλα Πράτσικα), εκεί όπου θα έβλεπα για πρώτη φορά τη «Μαύρη Αφροδίτη» του Παύλου Φιλίππου, με την Ατζίτα Ουίλσον... Η «Αλάμπρα» υπάρχει ακόμη, κλειστή εδώ και δεκαετίες, στην κατάσταση που τη βλέπετε...

21/11/2024
>>Η ταινία απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Ρέμο του 1973, αλλά στην Ελλάδα απαγορεύτηκε από τη χούντα. Η ταινία αυτή προβλήθηκε και σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης το 1973 (οδός Βασ. Όλγας και οδός Μαρτίου)<<

Αυτό το είδα σε όλα τα σάιτ. Ο λόγος για την ταινία «Βαρθολομαίος» του Μανούσου Μανουσάκη, που πέθανε χθες.
Από τη μία γράφουν ότι η ταινία απαγορεύτηκε από τη χούντα, ενώ από την άλλη λένε ότι προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973 (ενώ υπήρχε χούντα ακόμη). Πώς προβλήθηκε, ενώ ήταν απαγορευμένη; Κανείς δεν εξηγεί τίποτα...
Θέλω να κάνω ένα κείμενο για τον «Βαρθολομαίο» και αν κάτι με εμποδίζει είναι το γεγονός πως την ταινία, που δεν βρίσκεται πουθενά σήμερα, έχω να την δω πάνω από 30 χρόνια (την είχα δει στο βίντεο, από ιδιωτική κόπια). Και αν μια ταινία δεν την έχω πρόσφατα ιδωμένη δεν μπορώ εύκολα να γράψω, γιατί οι μνήμες είναι ξεθωριασμένες και μπορεί να γίνουν λάθη. Επειδή όμως έχω κάποιο υλικό, ίσως να το επιχειρήσω, καθότι υπάρχουν διάφορα που αξίζει να εξηγηθούν... γι’ αυτή τη μάλλον «τρελή», αλλά καθ’ όλα σοβαρή ταινία.

20/11/2024
Εντάξει... τώρα εγώ τι να πω; Χωριό που φαίνεται... Πόστερ! Εξωφυλλάρα! Αύριο στην έντυπη LiFO, μαζί και με μια πολυσέλιδη συζήτηση με τον Τάσο Μπρεκουλάκη (Μ. Hulot) για τις “Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου” [LiFO Books, 2024]…

20/11/2024

Χρησιμοποιήθηκαν πολλές έντυπες πηγές για να γραφτεί το "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024], που βρίσκεται τώρα στα βιβλιοπωλεία (φυσικά καταστήματα και ηλεκτρονικά). Ούτε ο ίδιος είχα βάλει με το νου τι θα άνοιγα, όταν ξεκινούσα να δίνω σχήμα στα κείμενα...

Ας πούμε στον "δεκαπενθήμερο Πολίτη" του Άγγελου Ελεφάντη θα έβρισκα στοιχεία για τον Τέο Σαλαπασίδη, αυτή την ιδιαίτερη μορφή των ελληνικών γραμμάτων, τα οποία θα αποδεικνύονταν καίρια, για την ολοκλήρωση του κεφαλαίου για την ταινία του "Μικρή Παρέλαση" (1956).

19/11/2024
Robert Pete Williams, Ροβήρος Μανθούλης, Blues με σφιγμένα δόντια και "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

18/11/2024

Παραμένει εκπληκτικό 50+ χρόνια αργότερα. Ανατριχιάζω με το fender rhodes και με τα lush strings στο background. Οδηγούμαι, δε, να πω πως όποιος δεν ξέρει να χρησιμοποιεί τα έγχορδα δεν ξέρει να κάνει ποπ...
https://www.youtube.com/watch?v=zc7rxcjwwYs

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΝΤΕΣ οι παιδικές συνήθειες του πατέρα μου

Ο Σταύρος Τσαντές είναι ένας νέος τραγουδοποιός, που εμφανίζεται τώρα μ’ έναν μεγάλο δίσκο, που αποκαλείται «Οι Παιδικές Συνήθειες του Πατέρα μου» [με / τέσσερα, B-otherSide Records, 2024]. Το πρώτο κομμάτι, που έχει τίτλο «Οι παιδικές συνήθειες του πατέρα μου 1971» είναι το πιο παράξενο απ’ όλα. Από ερασιτεχνική ηχογράφηση ακούμε τον Δήμο Τσαντέ (πατέρα, προφανώς, του Σταύρου Τσαντέ), ως πιτσιρίκο, το 1971, να λέει ένα τραγούδι α καπέλα. Το τραγούδι έχει ύφος ελαφρολαϊκό και μοιάζει σαν εκείνα που έλεγε ο Τόλης Βοσκόπουλος την ίδια εποχή. Εγώ θα πω... μακάρι να έγραφε τέτοια τραγούδια σήμερα και ο γιος Τσαντές, αν και αυτά που καταγράφονται και ακούμε σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο (πλην του τελευταίου B5) δεν στερούνται ενδιαφέροντος.

Τα τραγούδια του Σ. Τσαντέ φέρνουν στη μνήμη τον ιδιόμορφο κανταδόρο ρεμπέτη Γιώργο Κατσαρό, μα και διαφόρους άλλους, από λίγο ή περισσότερο, επιγόνους του, σαν τους Χειμερινούς Κολυμβητές, τις Μικρές Περιπλανήσεις κ.λπ.
Υπάρχει λοιπόν το κανταδόρικο στοιχείο σχεδόν σε κάθε σύνθεση του Τσαντέ (αν και οι επιρροές μπορεί να είναι ευρύτερες, φθάνοντας έως και το δημοτικό τραγούδι, το κλασικό λαϊκό κ.λπ.). Το όλον αμπαλάζ (συνθέσεις, στίχοι, ενορχηστρώσεις, ερμηνείες) είναι, οπωσδήποτε, ηθελημένα παλιομοδίτικο, αλλά αυτό δεν γίνεται άτεχνα και με το ζόρι. Κάτι που διαφαίνεται, πέρα από τις μελωδίες του Τσαντέ, και στα λόγια των τραγουδιών, που είναι απλά, περιποιημένα και ταυτοχρόνως εύστροφα, χωρίς να είναι δήθεν ή εξυπνακίστικα. Ένα τέτοιο ωραίο τραγούδι, από την πρώτη πλευρά του δίσκου, είναι η «Θάλασσα», εκεί όπου ακούγονται οι Στέφανος Μουρούτσος κιθάρα, Διονύσης Μακρής κοντραμπάσο, Εύρος Βοσκαρίδης βιολί, Γιάννης Κονταράτος βιολί, Τάσος Μισυρλής τσέλο, Κατερίνα Τζιβίλογλου φωνητικά και Σταύρος Τσαντές μπουζούκι, φωνή. Να και λίγοι στίχοι:
«Θάλασσα δε μ’ αγαπάς / τίποτα δε μου ζητάς / δεν έχεις χρώμα / ήσουνα και θα ’σαι κει / σα μια χαίνουσα πληγή / στης γης το σώμα(...) Όσοι γλάροι πάνω σου πετούν / βουτάνε ψάρια για να βρουν / ή τάχα ελπίζουνε να πνίξουν κάποιο πόνο; / Άραγε τα ψάρια κολυμπούν / κάτι βαθύτερο να βρουν / ή μόνο υδρογόνο δύο κι οξυγόνο;».
Όμως ενδιαφέρον σαν κομμάτια, συνολικώς, έχουν και τα «Νοικοκυρές», «Μαθήματα δεοντολογίας σε γιατρούς, μουσικούς και καψερούς» και «Σβήστε με απ’ το facebook», τα οποία φανερώνουν, και με το παραπάνω, αυτή τη λαϊκή παιγνιώδη και θυμόσοφη διάθεση, που διακατέχει τον Τσαντέ σαν τραγουδοποιό απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ αυτόν τον ευχάριστο, οπωσδήποτε, δίσκο του.
Επαφή: https://stavrostsantes.bandcamp.com/album/-

BILL EVANS, B.B. KING ιστορικές ανέκδοτες ηχογραφήσεις των γιγάντων της τζαζ και του μπλουζ – τα άλμπουμ είναι ηχογραφημένα στη Γαλλία και τη Νορβηγία στα ’70s και κυκλοφορούν τώρα, για πρώτη φορά

Στις 14 του προηγούμενου Απριλίου είχαμε γράψει εδώ στο LiFO.gr, για μερικές πολύ σημαντικές κυκλοφορίες της ισπανικής εταιρείας Elemental Music, η οποία ειδικεύεται στις εκδόσεις αρχειακού υλικού, από διάφορα μουσικά στυλ – αλλά, κυρίως, από εκείνα της τζαζ, του blues, της σόουλ και του φανκ. Η Elemental επανεκδίδει και κλασικά άλμπουμ από το «χθες» της μαύρης μουσικής, ενώ φέρνει στο φως και ανέκδοτες ηχογραφήσεις πολύ μεγάλων ονομάτων, κάτι που την ανεβάζει πολύ ως εταιρεία στις συνειδήσεις των μουσικόφιλων.
Οι άνθρωποι που δουλεύουν για την Elemental, και βασικά οι Zev Feldman, Jordi Soley και Carlos Agustín Calembert, κάνουν έξοχη δουλειά, και αυτό φάνηκε και στις εκδόσεις που περιγράψαμε τον περασμένο Απρίλη (Sun Ra, Chet Baker, Cannonball Adderley, Yusef Lateef, Steve Lacy κ.ά.), ενώ φαίνεται και στις παρούσες που έχουν να κάνουν με τον θρύλο πιανίστα της τζαζ Bill Evans (1929-1980) και με τον «βασιλιά» του blues B.B. King (1925-2015).
Τα άλμπουμ, που είναι τυπωμένα σε διπλά LP και απλά CD, πρόκειται να κυκλοφορήσουν επίσημα την Record Store Day / Black Friday, στις 29 Νοεμβρίου (τα βινύλια) και στις 6 Δεκεμβρίου (τα CD). 

B.B. KING: In France / Live at the 1977 Nancy Jazz Pulsations Festival
[Deep Digs Music Group / Elemental Music, 2024]
Ο Zev Feldman και οι συνεργάτες του σκάβουν στα αρχεία του γαλλικού INA (Institut National de L'Audiovisuel) και του ORTF (Office de Radiodiffusion - Télévision Française), για να ανακαλύψουν άγνωστα και ακυκλοφόρητα «διαμάντια». Αυτά, αφού τα επεξεργαστούν ηχητικώς με τη δέουσα προσοχή, τα τυπώνουν σε βινύλια και CD, που εμφανίζονται στις διάφορες ετικέτες τους (Deep Digs, Elemental Music, Jazz Detective) και τα οποία θέτουν σε κυκλοφορία στις «σωστές» χρονικές στιγμές, ώστε να διεκδικήσουν τη μέγιστη εμπορική ανταπόκριση.
Έτσι, τις επόμενες μέρες θα βρεθούν στα δισκοπωλεία (φυσικά και ηλεκτρονικά) το 2LP και το CD “In France”, που περιλαμβάνουν σχεδόν 80 λεπτά ανέκδοτου υλικού του μεγάλου bluesman Β.Β. King, ηχογραφημένο, το 1977, στο Nancy Jazz Pulsations Festival, εκεί όπου θα εμφανίζονταν ακόμη οι Marion Williams, Buddy Guy, Junior Wells, Sam Rivers, Elvin Jones, Max Roach, Dave Holland και άλλοι διάφοροι. Ένας πραγματικός χαμός!
Η δεκαετία του ’70 είναι μια γόνιμη δεκαετία για τον Β.Β. King, καθώς, ως μεγάλο όνομα πια, απολαμβάνει παντού, όπου εμφανίζεται την αγάπη του κόσμου. Έτσι, δεν παραλείπει να ανταποδώσει εκείνη ακριβώς την αγάπη με πύρινες παραστάσεις, έχοντας δίπλα του πρώτης τάξεως μουσικούς.
Βεβαίως, μπροστά θα είναι πάντα ο ίδιος με την κιθάρα του Lucille, όμως και ο ανιψιός του, ο τενόρο σαξοφωνίστας Walter King, που είχε και την επιμέλεια των ορχηστρών του, δεν ήταν μικρή περίπτωση. Δίπλα λοιπόν στους... βασιλείς, θείο και ανιψιό, θα παρατάσσονταν, εκείνον τον Οκτώβρη του ’77 (στις 7 του μηνός) στη σκηνή του φεστιβάλ της Nancy, και οι Cato Walker III άλτο σαξόφωνο, Eddie Rowe τρομπέτα, James Toney όργανο, Milton Hopkins κιθάρα, Joe Turner μπάσο και Calep Emphrey, Jr. ντραμς, προκειμένου να αποδοθεί αυτό το άψογο ρεπερτόριο, που, σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό για τη σημασία που έπαιξε στην παγκόσμια καταξίωση του blues.
Χοντρικά λέμε για κομμάτια σαν τα “Sweet little angel”, “The thrill is gone”, “Sweet sixteen”, “When I’m wrong” κ.λπ., τα οποία αποδίδονται με τον γνωστό θερμό και soulful τρόπο των ορχηστρών του B.B King, με τον ίδιο να βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα, τόσο παικτικά όσο και φωνητικά, κάτι που τέλος πάντων το αντιλαμβάνεσαι στις έξοχες εκτελέσεις των “Why I sing the blues”, “I need my baby” και “To know you is to love you” (του Stevie Wonder και της Syreeta, από το 1972). Πολύ δυνατές καταστάσεις!
[Η CD-έκδοση περικλείεται σ’ ένα άψογα σχεδιασμένο triple-folded digipak, με πολύ ψαγμένο booklet, με ποικίλα κείμενα-πληροφορίες και πολλές ανέκδοτες φωτογραφίες. Τα ανάλογα προφανώς θα συμβαίνουν και με το 2LP].
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/bill-evans-bb-king-istorikes-anekdotes-ihografiseis-ton-giganton-tis-tzaz-kai-toy

DALOT όχι ένα τυπικό παιδικό άλμπουμ

Το άλμπουμ αυτό της Dalot (Μαρία Παπαδομανωλάκη), το “A sequence of new tones” [n5MD, 2024], είναι αρκετά διαφορετικό από το προτελευταίο της “Aquarium”, για το οποία είχαμε γράψει τα σχετικά τον Αύγουστο. Εδώ, η Dalot δημιουργεί μια μουσική, που μπορεί να έχει παιδικές αναφορές, αν κρίνουμε από το εξώφυλλο του CD ή και από τους τίτλους ορισμένων κομματιών, αλλά από την άλλη δεν είναι ένα τυπικό παιδικό άλμπουμ.

Κατ’ αρχάς το “A sequence of new tones” είναι ένα ορχηστρικό, electronic έργο, αποτελούμενο από έξι tracks, το οποίο εμφανίζει ακόμη και progressive rock επιρροές (όπως ακούμε ήδη από το πρώτο κομμάτι, το 8λεπτο “A warm embrace”). Σταδιακά, όμως, ξεδιπλώνονται και άλλα χαρακτηριστικά, γνώριμα, εν πολλοίς, για όσους παρακολουθούν την δισκογραφία της συνθέτριας, που έχουν να κάνουν με πιο αφηρημένες κατασκευές, εκμεταλλευόμενες και field recordings, και δημιουργώντας ένα περισσότερο υπαινικτικό, spacey περιβάλλον, με στοιχεία techno ενίοτε και άλλα διάφορα (άκου φερ’ ειπείν, το “Taking a life for a walk”).
Βασικά οι επιτόπιες ηχογραφήσεις λειτουργούν άλλοτε σαν εισαγωγές, ενώ κάποιες άλλες φορές λειτουργούν σαν τον έναυσμα και το υπόστρωμα, μέσα από το οποίο ξεπηδούν και πάνω στο οποίο τοποθετούνται οι πιο μελωδικές ροές (που επιβάλλονται μέσα από ακανόνιστους συνδυασμούς πλήκτρων και κιθαρών ή ήχους κιθαρών). Τούτο οδηγεί σε αληθινά συναρπαστικά tracks, σαν το “Bonding over tinglings”, για παράδειγμα.
Πάνω-κάτω αυτά τα χαρακτηριστικά αφορούν και τα επόμενα τρία κομμάτια του CD (δηλαδή τα “A name, a phoenix”, “The end of time as we know it” και “A pain worthwhile”), που κινούνται άλλοτε σε πιο αναμενόμενες και άλλοτε σε πιο πειραματικές κατευθύνσεις.
Επαφή: https://dalot.bandcamp.com/album/a-sequence-of-new-tones

μια μεγάλη σε έκταση δική μου συνέντευξη

Οι δημοσιογράφοι (αυτοί που γράφουν δημοσίως εννοώ) δεν είθισται να δίνουν συνεντεύξεις, μιλάνε κάθε μέρα μέσα από τα κείμενά τους. Αυτό κάνω κι εγώ εδώ και δεκαετίες. Όμως λόγω των βιβλίων μου, που κυκλοφόρησαν φέτος, μετά από πολλά χρόνια δικής μου... συγγραφικής απραξίας, είναι θεμιτό να δώσω κάποιες συνεντεύξεις στο πλαίσιο της προώθησής τους.

Εδώ λοιπόν συζητάμε με τον Τάσο Μπρεκουλάκη (M. Hulot) για τις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]. Ευχαριστώ και τον Τάσο και την LiFO, που μου έδωσαν τη δυνατότητα να πω όλα αυτά τα πολλά που λέγονται και που ελπίζω να ενδιαφέρουν κι εσάς...

Η συνέντευξη:
https://www.lifo.gr/culture/cinema/i-biblos-toy-cult-ellinikoy-sinema

evil rabbit records – Φλώρος Φλωρίδης, Γιώργος Δημητριάδης κ.ά.

Κυκλοφορίες της ολλανδικής improv ετικέτας evil rabbit records, που έχει φθάσει αισίως τα 38 νούμερα, έχουμε παρουσιάσει ξανά στο blog. Πιο συγκεκριμένα έχουμε γράψει για τα άλμπουμ των Aoa Impro Group “Live at Pariser Platz” (2022) με Έλενα Κακαλιάγκου και Φλώρο Φλωρίδη στο team, για τη συνεργασία Φλώρου Φλωρίδη / Γιώργου Δημητριάδη στο “Tone Sequence Evaluators” (2022), για το CD των Fiorenzo Bodrato / Stefano Battaglia / Andrea Massaria / Massimiliano Furia “Bartleby the Scrivener” (2013) και τέλος για τη συνύπαρξη Ab Baars / Meinrad Kneer / Bill Elgart στο “Give no Quarter” (2013). Τώρα, αυτή η τετράδα θα επεκταθεί με δύο ακόμη (πρόσφατες) κυκλοφορίες. Να πούμε, επίσης, πως σχεδόν όλα τα covers των κυκλοφοριών της ολλανδικής εταιρείας είναι μαύρα χάρτινα gatefolds, με gimmix κυκλικά κοψίματα, που προσφέρουν στην evil rabbit και μία σχεδιαστική οντότητα.

FLORIDIS / BAUER / HERTENSTEIN: Temporal Driftness [evil rabbit records, 2024]
Στο πιο νέο CD τής evil rabbit συναντάμε γνωστά μας πρόσωπα. Κατ’ αρχάς τον Φλώρο Φλωρίδη, σε κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, άλτο σαξόφωνο και τον γερμανό κοντραμπασίστα Matthias Bauer (οι δυο τους έχουν συνεργαστεί, δισκογραφικά, και στο παρελθόν), και ακόμη τον γερμανό ντράμερ-περκασιονίστα Joe Hertenstein. Και είναι αυτοί οι τρεις αυτοσχεδιαστές, που ηχογραφούνται τον Φεβρουάριο του 2023 στο Βερολίνο, με το αποτέλεσμά τους να αποτυπώνεται στο CD “Temporal Driftness”.
Το άλμπουμ αυτό διαθέτει έντεκα tracks (όλα ανήκουν στην τριάδα Floridis-Bauer-Hertenstein) και αποτελούν προφανώς αυτοσχεδιαστικές καταγραφές ενός υλικού, που μοιάζει να το αποτελούν κάποιοι πρωτόλειοι οδηγοί. Κατ’ αρχάς εκείνο που παρατηρείται είναι η ρευστότητα του ρυθμικού τμήματος. Οι δύο Γερμανοί, ο Bauer και ο Hertenstein, συνδημιουργούν πολύ συγκεκριμένες δομές, αρκετά συμπαγείς, μα και εύπλαστες ταυτόχρονα, που ρέουν μέσα στο χρόνο. Πάνω σ’ αυτές τις δομές ο Φλωρίδης τοποθετεί τα πνευστά του, προφανώς με μιαν ελευθερία, που γίνεται εμφανέστερη στις αναπτύξεις των θεμάτων. Όταν ο Bauer παίζει με δοξάρι, όπως συμβαίνει π.χ. στο drift 2, έχουμε τρία σολιστικά όργανα, που βασικά συνδιαλέγονται επί ίσοις όροις, «ακούγοντας» το ένα το άλλο, με άλλες συνθέσεις να εμφανίζονται περισσότερο υποβλητικές και ατμοσφαιρικές (drift 8), άλλες ακόμη περισσότερο «ελεύθερες» (drift 7) και άλλες με καταιγιστική εξέλιξη (drift 9).
Γενικώς, το παίξιμο με τους χρόνους, τις αλλαγές, και τις διαρκείς μετατοπίσεις των συνομιλιών προσδίδουν στο “Temporal Driftness”, μιαν αίσθηση αμεσότητας, που δίνει άλλες διεξόδους στην ακρόαση.

VAN HUFFEL / KNEER / DIMITRIADIS: Synomilies [evil rabbit records, 2024]
Πνευστά, κοντραμπάσο και ντραμς έχουμε και σ’ αυτό το CD, που αποκαλείται “Synomilies” και το οποίο υπογράφουν οι Peter van Huffel άλτο & βαρύτονο σαξόφωνα, Meinrad Kneer κοντραμπάσο και Yorgos Dimitriadis ντραμς, κρουστά. Βασικά, πρόκειται για ένα βερολινέζικο τρίο, αποτελούμενο από έναν Καναδό, έναν Γερμανό κι έναν Έλληνα μουσικό (o Δημητριάδης μάς είναι γνωστός και από «προσωπικούς» δίσκους και από συνεργασίες), που ηχογραφείται στο Berlinaudio (της ίδιας πόλης) τον Ιανουάριο του 2022 και που μας παρουσιάζει οκτώ συνθέσεις του, κινούμενες άπασες σ’ ένα free περιβάλλον.
Κατ’ αρχάς ο ήχος του van Huffel είναι ένα πρώτο στοιχείο, που ξεχωρίζει – υπό την έννοια πως ο όγκος του αποβαίνει καθοριστικός, για την εξέλιξη της ηχογράφησης. Πίσω, λοιπόν, από τα σαξόφωνα του Καναδού άλλοτε γρυλίζουν το μπάσο με τα ντραμς (όπως συμβαίνει στο υπαινικτικότατο “A tree has a thousand ears”), δημιουργώντας εντελώς υποβλητικές καταστάσεις, και άλλοτε συνοδεύουν από πιο μπροστινές θέσεις, με εξ ίσου ισχυρά παιξίματα όμως (όπως ακούμε στο βαρύ “Beasts and creatures”).
Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο, με τα πιο abstract και χαμηλόφωνα κομμάτια να εναλλάσσονται με τα περισσότερο δυναμικά και εξωστρεφή, κινείται ολάκερο το “Synomilies” – ένας δίσκος έντονος, είτε στις κορυφώσεις του είτε στις κοιλάδες του, που σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση.
Επαφή: www.evilrabbitrecords.eu