Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021

ANGELOS TP ένας νέος στην δισκογραφία τραγουδοποιός, που τυγχάνει και εγγονός του Μίκη Θεοδωράκη

Νέος στην δισκογραφία τραγουδοποιός, ο Angelos TP (Angelos Theodorakis Papangelidis – εγγονός του Μίκη Θεοδωράκη) έχει τώρα το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, που αποκαλείται Angelos Bookstore [Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2021]. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δώδεκα tracks, αγγλόφωνα τραγούδια βασικά, σε μουσικές, στίχους και ερμηνείες από τον Angelos TP, ενώ υπάρχει κι ένα τραγούδι στην γλώσσα μας, το «Σπασμένο ρόδι», που έχει στίχους του Κώστα Φασουλά και ερμηνεία από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αυτό το τραγούδι ακούγεται και στα αγγλικά από τον Angelos TP, ως “Step back”.
Άκουσα αρκετές φορές το CDAngelos Bookstore”, χωρίς οι επιπρόσθετες ακροάσεις να αλλάξουν τις πρώτες εντυπώσεις που αποκόμισα απ’ αυτό. Είναι, εννοώ, τόσο πασιφανή τα προτερήματα και οι αδυναμίες του άλμπουμ – ώστε να «βγάζουν μάτι» εξ αρχής. Ας ξεκινήσουμε από τα πρώτα, από τα προτερήματα.
Ο Angelos TP είναι οπωσδήποτε ένας ταλαντούχος και αξιοπρόσεκτος τραγουδοποιός. Τα τραγούδια του έχουν αρχή, μέση και τέλος, κάτι που δεν το συναντάς, σήμερα, συχνά. Μία στο τόσο... Και κάτι τέτοιο, για το είδος της μπαλάντας, της ενισχυμένης έστω, με την οποίαν καταπιάνεται ο Angelos TP, είναι κάτι που θα πρέπει και να μετρηθεί, μα και να πιστωθεί (στον ίδιον πρώτα-πρώτα). Φερ’ ειπείν τα τραγούδια “Dimensions”, “No more tension”, “Contrast” και “Honest” δείχνουν πηγαίο ταλέντο, που κάτω από συνθήκες θα μπορούσε να διαπρέψει. Επίσης, οι συνθέσεις του έχουν «κλίμα» (κάπως μινόρε, θλιμμένο) και μιαν «ενότητα», που τις κάνει απολύτως προσωπικές (παρά τις όποιες μικρές αναφορές ακόμη και σε μελωδίες του παππού του –πράγμα απολύτως φυσιολογικό– ή τις ακόμη μεγαλύτερες στην αγλλοσαξωνική seventies μπαλάντα, τύπου Cat Stevens ας πούμε).
Τα προβλήματα, ή έστω «προβλήματα», σε σχέση με τον Angelos TP έχουν να κάνουν κυρίως με τα αγγλικά του, που θέλουν «δουλίτσα», και ίσως με την εκφραστική του, που χωρίς να είναι μέτρια ή κακή, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι κάπως «χύμα». Αυτά πάντως είναι πράγματα, που, από λίγο έως πολύ, διορθώνονται – δεν έχουν κάνουν δηλαδή με τον πυρήνα της τραγουδοποιίας του (με τις μελωδίες του ή τα λόγια του), ο οποίος είναι επαρκέστατος.
Πάντως, ακόμη πιο σοβαρό θέμα, και από τα αγγλικά και από την εκφραστική, είναι το ζήτημα της πρωτογενούς παραγωγής, στην περίπτωση τού “Angelos Bookstore”, η οποία μοιάζει κάπως «τυχαία», δίχως να ανταποκρίνεται στα στάνταρντ μιας πρότασης τού σήμερα. Και είναι κρίμα και άδικο αυτό, για τον Angelos TP, τα τραγούδια του οποίου μπορούν να αφορούν ευρύτερα (ακόμη και πέραν της χώρας).
Οι μουσικοί, που συμμετέχουν στην ηχογράφηση, κάνουν προφανώς το καλύτερο δυνατό – και δεν σχετίζονται με τους μουσικούς, φυσικά, αυτά τα οποία εντοπίζουμε στο κείμενο. Ούτε με την ανεξάρτητη εταιρεία Καθρέφτης, που μας έδωσε τη δυνατότητα να ακούσουμε, σε κάτι ολοκληρωμένο, τον συγκεκριμένο, ταλαντούχο, τραγουδοποιό.
Επαφή: www.musicmirror.gr

Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

CAYETANO “Melanie” είναι το soundtrack μιας φανταστικής ταινίας

Ο Cayetano είναι ένας γνωστός παραγωγός της ευρύτερης ηλεκτρονικής, με δουλειές τού οποίου έχουμε ασχοληθεί από παλιά, από την εποχή τού Jazz & Τζαζ – θυμόμαστε ανάμεσα σε άλλα το άλμπουμ του “Up and Down” από το 2008 (με Loopa Scava), τις συμμετοχές του σε διεθνή compilations, όπως στο Saint-Germain​-Des-Prés-Café XI, Τhe finest nu-jazz compilation” κ.λπ. Πρόπερσι ο Cayetano κυκλοφόρησε ένα ακόμη προσωπικό LP/CD (το έβδομό του, τότε, στη σειρά), που είχε τίτλο Melanie [High Hop Records, 2018-19] και το οποίον αποτελούσε σάουντρακ, για μια φανταστική (δηλαδή ανύπαρκτη) ταινία, υπό τον τίτλο “Melanie”.
Όπως διαβάζουμε στο bandcamp:
«Η Melanie είναι ένας σεναριακός χαρακτήρας, που πρωταγωνιστεί σε μια φανταστική ταινία. Ο ήχος, η μουσική, έχει να κάνει με το progressive rock των seventies, ενώ δημιουργήθηκε με το αναλογικό κόνσεπτ της εποχής. Το άλμπουμ συνδυάζει ζωντανά κρουστά, φωνές, ορχηστρικά κομμάτια και ήχους, που έχουν ηχογραφηθεί σε Κίνα, Μαλδίβες, Ελλάδα, Ρουμανία και ΗΠΑ. Συνολικά, 26 άτομα συνέβαλαν στη δημιουργία του “Melanie”, του πιο φιλόδοξου, καλλιτεχνικού άλμπουμ που ολοκληρώθηκε ποτέ από τον Cayetano. Η ιστορία...
1975. Υπάρχει αυτή η πανάρχαια αντίληψη για την αγάπη, αλλά όχι για οποιαδήποτε αγάπη... Την Αληθινή Αγάπη, που μπορείς να την βρεις μόνο στα ακρότατα αυτής της Γης. Ο θρύλος λέει ότι αυτή η ιστορία ήταν το τελευταίο, που Αυτός ψιθύρισε στ’ αυτιά της. Γοητευμένη, η Melanie ξεκίνησε για να Τον ξαναβρεί. Υποτιμώντας προειδοποιήσεις και εκκλήσεις από άγνωστες φωνές, έκανε εκείνο που ήθελε. Μέσα από ελικοειδή ποτάμια και σκοτεινά δάση, στις κορυφές χιονισμένων βουνών και στη μέση έρημων κοιλάδων, η Melanie
τελικά θα φθάσει Στο Τέλος. Θα σταθεί στην Άκρη, θα κοιτάξει ζαλισμένη – αλλά δεν υπήρχε τίποτα, πια, για να βρει. Σιγή μαζί με απόγνωση... κι ένα άλμα μέσα σ’ ένα κενό συναισθημάτων. “Πρέπει να είναι εδώ”, αντήχησε η φωνή της, καθώς συνέχισε να πέφτει όλο και πιο βαθιά Στην Αληθινή Αγάπη του...».
Το άλμπουμ διαθέτει τραγούδια και ορχηστρικά φυσικά, τα οποία διεκπεραιώνονται από πάμπολλους μουσικούς, που χειρίζονται ένα κάρο όργανα (κιθάρες, φλάουτο, όμποε, σαξόφωνα, βιόλα, τρομπόνι κ.λπ.), με τον Γιώργο “
Cayetano” Μπρατάνη να αρκείται σε σύνθια, πιάνο, μπάσο, κρουστά, μέλλοτρον και rhodes.
Το αποτέλεσμα είναι ευφάνταστο, και γιατί όχι εντυπωσιακό. Ο όρος δε progressive rock, που διαβάσαμε στο πιο πάνω κείμενο, είναι λίαν περιοριστικός, καθώς δεν είναι ο μόνος, και, εδώ που τα λέμε, ούτε καν ο κυρίαρχος. Βασικά το “Melanie” δεν ακούγεται σαν ένα τυπικό prog άλμπουμ, μα σαν ένα μείγμα με πολλά library, easy, electronic, tribal, new classic, avant, erotic soundtrack, french pop, funk ακόμη και hip-hop, και βεβαίως progressive χαρακτηριστικά. Και όλα αυτά απολύτως εμπνευσμένα, δηλαδή ενσωματωμένα στην αφήγηση με σχέδιο και κάποια πλοκή, την οποία υποβοηθούν και τα τραγούδια φυσικά.
Υπάρχουν θέματα στο “Melanie”, που μας αρέσουν ιδιαιτέρως όπως το σύντομο στο χρόνο “Decision made” και το “Victoria harbour”, μα και τραγούδια σαν το “My job is done” και το “Je suis parée”, χωρίς τούτο να σημαίνει πως ο δίσκος συνολικώς... δεν λέει. Απεναντίας, λέει πάρα πολλά. Είναι πυκνός, σωστά δομημένος, με την έννοια του concept να τον κρατάει γερά, και με τις άπειρες ηχητικές αναφορές του Cayetano να εκπλήσσουν, σε κάθε στροφή, σε κάθε μικρό ή μεγάλο instrumental ή τραγούδι.
Μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια, με έκλυτη, και κυρίως με σωστά εννοούμενη, «σεβεντίλα».
Επαφή: www.highhoprecords.bandcamp.com/

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2021

το JAZZLIBRARY.GR είναι το νέο site για την ελληνική jazz

Πραγματοποιήθηκε κάτι που έλειπε. Ένα εμπεριστατωμένο site, που να αναφέρεται στην Ελληνική Jazz – χωρίς αποκλεισμούς και με το μέγιστο δυνατό άνοιγμα, προς πάσα αισθητική κατεύθυνση.
Λέμε για το www.jazzlibrary.gr, ένα site που ανέβηκε στο διαδίκτυο πριν από λίγο καιρό, από μιαν ομάδα ανθρώπων στην Ερμούπολη της Σύρου. Ανάμεσά τους, βασικός θεμελιωτής και υποστηρικτής τής όλης προσπάθειας, και ο φίλτατος Βαγγέλης Αραγιάννης, κοντραμπασίστας, ιδρυτής του Syros Jazz Festival, του blog Jazz Buzz και παλαιός συνεργάτης στο περιοδικό Jazz & Tζαζ.
Η περιήγηση στο site, που θέλει κάποιο χρόνο, όπως είναι φυσικό, προκειμένου να διαπιστωθεί η έκταση και η πληρότητά του, είναι απολαυστική. Και στο επίπεδο της πληροφορίας, μα και σ’ εκείνο της ενημέρωσης.
«Πατώντας» το πλαίσιο “Enter the Database” (στο πάνω μέρος της πρώτης σελίδας αριστερά) εισέρχεσαι στην νέα σελίδα www.greekjazz.omeka.net, επί της οποίας παραθέτονται τέσσερις διαφορετικές «επιλογές». “Radio programs”, “Groups”, “Albums” και “Artists”. «Πατώντας» επί των συγκεκριμένων πλαισίων εισέρχεσαι σε νέες σελίδες. Για παράδειγμα στην σελίδα “Albums” (www.greekjazz.omeka.net/collections/show/2) καταγράφονται 892(!) δίσκοι ελληνικής jazz. Να ένας: «Ο Μίμης Πλέσσας Παίζει Philicorda». «Πατώντας» πάνω στο συγκεκριμένο λήμμα, για παράδειγμα, μεταφέρεσαι σε νέα σελίδα (www.greekjazz.omeka.net/items/show/452), στην οποία βλέπεις όλες τις σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες σε σχέση με τον συγκεκριμένο δίσκο. «Πατώντας» κατόπιν το «κιτρινισμένο» ονοματεπώνυμο “Plessas Mimis”, μπορείς να δεις όλες τις πληροφορίες που υπάρχουν στο site για τον Μίμη Πλέσσα (www.greekjazz.omeka.net/items/show/454), με συνεχείς μεταβάσεις από νέα «κιτρινισμένα» λήμματα.
Γενικώς η διαδραστικότητα και η επικοινωνία των σελίδων του site είναι εξαιρετική, όπως θα πρέπει εξάλλου να συμβαίνει σε κάθε μοντέρνο site, με τον αναγνώστη-περιηγητή να ανακαλύπτει και μόνος του, εννοείται, τις δικές του «διαδρομές».
Συμμετέχουμε κι εμείς σ’ αυτήν την προσπάθεια του JazzLibrary, με κείμενά μας γενικότερου ελληνικού τζαζ-ενδιαφέροντος (“Greek jazz between 1940 and 1970”, “Praxis Jazz Festival in Athens” κ.λπ. – δες εδώ https://site-4773221-1972-5918.mystrikingly.com/).
Καλή περιήγηση λοιπόν... 

Κυριακή 27 Ιουνίου 2021

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 382

26/6/2021
Έχουν γραφεί απίστευτα πράγματα σε βιβλία... (1973)

26/6/2021
Πέθανε στα 83 του ο σημαντικότατος αμερικανός, μαρξιστής, συνθέτης και πιανίστας της πρωτοπορίας Frederic Rzewski, γνωστός και από το προσωπικό έργο του, μα και από την συμμετοχή του σε σχήματα όπως οι Gruppo Di Improvvisazione Nuova Consonanza και οι Musica Elettronica Viva.
Το σύνολο σχεδόν του έργου του Rzewski έχει προοδευτικές κοινωνικοπολιτικές αναφορές (Χιλή επί Αλιέντε, Νικαράγουα επί Σαντινίστας κ.λπ.), με τον ίδιον να εμπνέεται από ποικίλα γεγονότα της καθημερινότητας, προσανατολίζοντας τις συνθέσεις του πάντα προς τη μεριά των αδυνάτων και των εκτεθειμένων βασικά στον αμερικάνικο μιλιταρισμό.
Δύο από τα πιο γνωστά έργα του Rzewski από τα σέβεντις ήταν τα “Coming Together” και “Attica”.
Και τα δύο εκείνα έργα ήταν εμπνευσμένα από την εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές Attica (στην ομώνυμη πόλη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης) τον Σεπτέμβριο του 1971, που είχε ως αποτέλεσμα 43 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους (33 κρατούμενοι και 10 προσωπικό), μεταξύ των οποίων και ο Sam Melville (ένας λευκός της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είχε αρνηθεί να πολεμήσει στο Βιετνάμ, καταφερόμενος εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και ακολουθώντας στην πορεία τον λεγόμενο «ένοπλο αγώνα»). Ένα από τα γράμματα που έγραψε από την φυλακή ο Melville –όλα μαζί εκδόθηκαν σε βιβλίο ως “Letters from Attica” [William Morrow & Company, Inc.] το 1972 με πρόλογο του αγωνιστή δικηγόρου William Kunstler–, αποτέλεσε τη βασική επιρροή για τον Rzewski στη σύνθεσή του “Coming Together”.
Έτσι, μια επιστολή τού Melville από την άνοιξη του ’71, γεμάτη ένταση, πάθος και αισιοδοξία για την αποφυλάκιση που ποτέ, εν τω μεταξύ, δεν ήρθε, θα αποτελέσει τη βάση πάνω από την οποία η μουσική του “Coming Together” απλώς θα υπάρξει.
Τα λόγια του Melville, καθώς επαναλαμβάνονται... επ’ άπειρον αρκούν για να τοποθετήσουν τη σύνθεση αυτή του Rzewski στις μεγάλες στιγμές τής παγκόσμιας political music.
Εμπλουτισμένη ορχηστρικώς η σύνθεση “Attica” στηρίζεται, και αυτή, στο ίδιο γεγονός, που συντάραξε την προοδευτική Αμερική εκείνα τα χρόνια (να μη θυμηθούμε τώρα το “Attica State” των John Lennon/ Yoko Ono, το “Remember Rockefeller at Attica” του Charles Mingus ή το “Attica Blues” του Archie Shepp).
Ο Richard X Clark, ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης, αποφυλακιζόμενος την 8 Φεβ. 1972 ερωτάται στο δρόμο προς το Buffalo… πώς αισθάνεται τώρα που αφήνει, πλέον, την Attica πίσω του. Ο Rzewski δανείζεται την συνταρακτική απάντηση του μαύρου Richard X Clark και την απλώνει στο διηνεκές: “Attica is in front of me”…

26/6/2021
Αυτό το καρεδάκι από παλιά ελληνική ταινία...

25/6/2021
Μικρός θησαυρός. Μελίνα Μπριάνα (Βασίλης Δημητρίου – Στέφανος Ληναίος)...
https://www.youtube.com/watch?v=9rOcVB2WOrk

23/6/2021
Για τα προσωπικά μου γούστα ο καλύτερος, με διαφορά, δίσκος των Deep Purple.
Τοπ άλμπουμ τού βρετανικού ψυχεδελικού ροκ...
https://www.youtube.com/watch?v=EmrAeH7Wvlc

23/6/2021
Τους αναγνωρίζετε όλους;
update
Κώστας Σμοκοβίτης, Νίκος Αντωνιάδης
Χάρις Αλεξίου, Δάκης, Λίτσα Διαμάντη
Γιάννης Πάριος, Μαρίζα Κωχ, Γιώργος Νταλάρας
(1974)

22/6/2021
Κουρσάρος ’91... Μετά από κάτι Aswad και Maxi Priest να σκάει αυτό. Ελένη Δήμου...
https://www.youtube.com/watch?v=Nh7jaTAxW7A

Σάββατο 26 Ιουνίου 2021

οι MAGENTA FLAWS και ο πολύ ιδιαίτερος (ελληνικός) δίσκος τους “Saturation”

Οι Magenta Flaws είναι ένα (ελληνικό) σχήμα, από την Αθήνα, το οποίον αποτελούν οι Nwa Den κύρια φωνή, σύνθια, πλήκτρα, μπάσο, προγραμματισμός, Tsoupziggy φωνή, κιθάρα, σύνθια, πλήκτρα, μπάσο, προγραμματισμός, Jimmi Routis κιθάρες, σύνθια, πλήκτρα, φωνητικά και Thodoris Sofos ντραμς. Πέρυσι, οι Magenta Flaws τύπωσαν ένα LP, τοSaturation (2020), στην ανεξάρτητη High Hop Records, και γι’ αυτό θα γράψουμε τώρα...
Το σχήμα, το βινύλιο και το άκουσμα ανήκουν σ’ ένα μυστήριο κράμα από nu-jazz και indie-rock, με το downtempo να είναι ένα βασικό τέμπο των Magenta Flaws, με τα cool vibes να είναι προφανή και διασκορπισμένα σε διάφορες συνθέσεις, με το electro, στις ποικίλες επιμέρους μορφές του, επίσης να κάνει αισθητή την παρουσία του, με κάποιες επιρροές από το progressive rock να ανιχνεύονται περαιτέρω, κυρίως στις κιθάρες, και με τις ερμηνείες να ακολουθούν κατά πόδας το οργανικό κομμάτι, καθώς, και αυτές, είναι χαμηλών τόνων, στα όρια του ψιθύρου ενίοτε, υπαινικτικές και υποβολιμαίες.
Αυτός είναι ο κανόνας, που έχει νόημα επειδή υπάρχουν και οι εξαιρέσεις του. Όπως ας πούμε το τελείωμα στο “Reaper”, που είναι μια ροκιά ξεγυρισμένη ή το “Dirty crown”, που αποτελεί ένα από τα πιο... eighties rock και ταυτοχρόνως πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του δίσκου. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το κάπως σπαραχτικό “Broken glasses”, με τα φωνητικά της Molyneaux να μην αλλοιώνουν την γενικότερη γραμμή, με το “Religious beasts” να διεκδικεί σταθερά το ενδιαφέρον σου όσο αυτό εξελίσσεται. Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται η Side A
Φυσικά και στην Side B δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό να συμβεί, καθώς αυτό το εκλεπτυσμένο ηχητικό κράμα των Magenta Flaws είναι κυρίαρχο παντού. Εκεί λοιπόν όπου νοιώθεις τα κομμάτια κάπου να χάνονται, να εξαϋλώνονται μέσα απ’ αυτήν την βραδυφλεγή ανάπτυξη, εκεί λοιπόν ξαφνικά, τα ίδια αυτά κομμάτια, ζωηρεύουν, αποκτώντας άλλες διαστάσεις. Αυτή η... μετάβαση, η πύκνωση των γραμμών, παρατηρείται και στο “Fragile”, το B1 track, μα και στο “Mud pit”, που εξελίσσεται προς ένα experimental rock, τύπου seventies Brian Eno. Πολύ καλό το “The frame”, που προσωπικά με παραπέμπει, για κάποιο λόγο, σε ύστερους Roxy Music, electro-προσαρμοσμένους βεβαίως στο τώρα, με το closing trackTurn out but not as you turned in” να επιβεβαιώνει για το “Saturation” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, και οι Magenta Flaws περαιτέρω ένα πολύ ιδιαίτερο και με δικό του ήχο συγκρότημα.
Επαφή: www.highhoprecords.bandcamp.com/

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021

ΘΑΝΟΣ ΜΟΥΡΡΑΗΣ-ΒΕΛΛΟΥΔΙΟΣ ο παράτολμος αεροπόρος, που σαν σήμερα, πριν 101 χρόνια, ύψωνε την ελληνική σημαία στην Προύσα της Μικράς Ασίας – ο ίδιος διηγείται το απίστευτο κατόρθωμά του σε μια σπάνια συνέντευξή του από το 1976

Στον Θάνο Μούρραη-Βελλούδιο (1895-1992), αυτήν την πολυδαίδαλη και εξόχως μοναδική προσωπικότητα των Τεχνών και των Γραμμάτων μας (υπήρξε χορογράφος, λαογράφος, ηθοποιός, συγγραφέας, ζωγράφος, συνθέτης και άλλα τινά που είναι δύσκολο να περιγραφούν με μία μόνη λέξη), έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν.
Στο κείμενό μας «Η Ευγονία του μύστη Θάνου Μούρραη-Βελλούδιου / Η ελληνοκεντρική ζωή ενός ταγμένου ανθρώπου», που αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο LiFΟ.gr στις 15 Ιαν. 2015 (αναδημοσίευση στις 19 Φεβ. 2018) είχαμε περιγράψει, αδρά και συνοπτικά, αρκετές από τις βασικές όψεις της προσωπικότητάς του. Μπορείτε να δείτε εδώ https://www.lifo.gr/arxeio/i-eygonia-toy-mysti-thanoy-moyrrai-belloydioy.
Έχοντας, πάντα, μάτια και αυτιά ανοιχτά, και ανασκαλεύοντας μέσα στα χρόνια οτιδήποτε μπορεί να τον αφορά, μεταφέρουμε τώρα, εδώ, μια συνέντευξη του Θάνου Μούρραη-Βελλούδιου από το μακρινό 1976, στην οποίαν αναφέρεται στο ηρωικό και παράτολμο κατόρθωμά του, να υψώσει την ελληνική σημαία στην Προύσα της Μικράς Ασίας, την 25η Ιουνίου 1920, κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Σαν σήμερα, δηλαδή, πριν από 101 χρόνια!
Γιατί ο Θάνος Μούρραης-Βελλούδιος, εκτός των τόσων άλλων, υπήρξε και πρωτοπόρος αεροπόρος της Ναυτικής Αεροπορικής Υπηρεσίας, δηλαδή του εναερίου τμήματος του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, με ουκ ολίγα καταμετρημένα ανδραγαθήματα.
Για ένα απ’ αυτά, ίσως το ηρωικότερο όλων, είχε μιλήσει ο ίδιος στο περιοδικό Επίκαιρα (τεύχος #427, 7-13 Οκτωβρίου 1976) στην νεαρή, τότε, δημοσιογράφο Άννα Τριανταφύλλου-Μωραΐτη, που δεν ήταν άλλη από την γνωστή τοις πάσι, σήμερα, Άννα Παναγιωταρέα.
Διατηρώντας, φυσικά, τον έξοχο, ιδιωματικό, αφηγηματικό τρόπο του Θάνου Μούρραη-Βελλούδιου, προσθέτοντας ορισμένα επεξηγηματικά στοιχεία και με τις λιγότερο δυνατές, από μέρους μας, περαιτέρω παρεμβάσεις, όσον αφορά στην ενοποίηση των απαντήσεων τού πιονιέρου αεροπόρου, ώστε αυτές να επέχουν ρόλο ενιαίου αφηγήματος, μεταφέρουμε τώρα, εδώ, το μεγαλύτερο μέρος εκείνης της καταπληκτικής αεροπορικής περιπέτειας, που αποτελεί συνάμα κι ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα, σε ατομικό επίπεδο, της αεροπορικής ιστορίας μας.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/san-simera/thanos-moyrrais-belloydios-o-paratolmos-aeroporos-poy-ypsose-tin-elliniki-simaia-stin

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2021

o ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΙΤΣΗΣ μελοποιεί Κ.Π. Καβάφη (ένα άλμπουμ από το 2005)

Ο Γιάννης Πετρίτσης είναι ένας γνωστός τραγουδοποιός (και άλλα πολλά, δημοσιογράφος, διαφημιστής κ.λπ.) στους φίλους του παλαιού ελληνικού ροκ. Κάποιοι γνωρίζουν πως ο Γιάννης Πετρίτσης ήταν εκείνος που είχε επιχειρήσει να μεταφέρει το musicalHair” στα ελληνικά το 1970, τόσο νωρίς – και επ’ αυτού έχουμε γράψει τα σχετικά εδώ... https://www.lifo.gr/culture/theatro/50-hronia-apo-tin-proti-agnosti-paroysiasi-toy-polykrotoy-mioyzikal-hair-stin. Κάποιοι άλλοι, περισσότεροι τώρα, θα τον θυμούνται από μιαν άλλη πρωτιά του, να ετοιμάσει και να δισκογραφήσει μιαν ελληνική ροκ όπερα, και αναφερόμαστε στον «Τρωικό Πόλεμο» [Philips, 1975]. 
Κατά καιρούς ο Γ. Πετρίτσης έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στα μουσικά πράγματα (ας θυμηθούμε το τραγούδι του «Ετούτη την ώρα ας γίνουμε ένα», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1978), όμως η επανεμφάνιση του το 2005 προς ’06, με το μεγάλου, μακρόστενου μεγέθους, διπλό CD+book «Αγαπητέ κύριε Καβάφη...» [Bonus] ήταν οπωσδήποτε μιαν έκπληξη. Γι’ αυτή την εργασία, που έφθασε στα χέρια μας πριν από λίγο καιρό, θα γράψουμε τώρα κάποια λόγια – κι ας έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια...
Κατ’ αρχάς να πούμε πως ο Κ. Π. Καβάφης είναι ένας πολυ-μελοποιημένος ποιητής. Στο βιβλίο τού Βασίλη Αγγελικόπουλου «Πες το μ’ ένα τραγούδι» [Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999] στο σχετικό κεφάλαιο «Ο Καβάφης στην ελληνική μουσική» μαθαίνουμε πως 58(!) συνθέτες, έως τότε, πριν το 2000 δηλαδή, είχαν μελοποιήσει Καβάφη. Το νούμερο ήταν μάλιστα μεγαλύτερο, γιατί ο Β. Αγγελικόπουλος δεν είχε καταγράψει τους πάντες –σίγουρα, τότε, ήταν περισσότεροι από 60– πράγμα που σημαίνει πως 20 χρόνια αργότερα, δηλαδή σήμερα, οι έλληνες συνθέτες (ας μείνουμε σε αυτούς, γιατί υπάρχουν και οι ξένοι), που έχουν επιχειρήσει να μελοποιήσουν τον αλεξανδρινό ποιητή δεν αποκλείεται να είναι περί τους 100 ή και περισσότεροι!
Και αυτό είναι ένα παράδοξο οπωσδήποτε, επειδή ο Κ. Π. Καβάφης δεν είναι ο ευκολότερος, των ποιητών, για να μελοποιηθεί. Απεναντίας είναι ο δυσκολότερος. Πιθανώς, λοιπόν, αυτή η «δυστροπία» τού καβαφικού λόγου να εξιτάρει τους συνθέτες, να τους τοποθετεί απέναντι στα όρια τους –με αποτέλεσμα να επιχειρούν, συχνότατα, να «δαμάσουν» τη γλώσσα του, να την κάνουν... συμβατή με τις δικές τους νότες– γιατί, κακά τα ψέματα, μουσικότητα υπάρχει ούτως ή άλλως σ’ αυτή καθ’ αυτήν την καβαφική ποίηση.
Τώρα, το αν είναι θεμιτό να μελοποιείται ο Καβάφης αυτό είναι ερώτημα περισσότερο... μεταφυσικό. Κάποιοι λένε «όχι», κάποιοι λένε, έχουν πει και θα πουν στο μέλλον «γιατί όχι;». Σίγουρα λοιπόν δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ή, μάλλον, τις απαντήσεις τις δίνει κάθε συνθέτης ξεχωριστά, είτε με το έργο του πάνω στον Καβάφη, είτε με την άρνησή του (το λέμε γιατί υπάρχουν και εκπεφρασμένες αρνήσεις, από σημαντικούς συνθέτες).
Αξίζει εδώ να πούμε, πριν περάσουμε στην μελοποίηση του Γιάννη Πετρίτση, πως ο Κ. Π. Καβάφης μελοποιείται απ’ όλων των ειδών τους συνθέτες – αν και οι περισσότεροι απ’ αυτούς ίσως να είναι οι λεγόμενοι «κλασικοί», οι «αβαντγκαρντίστες», οι «πρωτοποριακοί» και λιγότερο οι λεγόμενοι «λαϊκοί». Ίσως, όμως, να είναι και μοιρασμένοι – δεν έχουμε κάποια τωρινή, συνολική, καταγραφή στο νου μας.
Ο Γιάννης Πετρίτσης δεν ανήκει βεβαίως στους πρώτους, μα στους δεύτερους. Στόχος του είναι να μελοποιήσει ποιήματα τού Κ. Π. Καβάφη, ώστε αυτά τα ποιήματα να μπορεί να τραγουδηθούν. Και η αλήθεια είναι πως, στο «Αγαπητέ κύριε Καβάφη...», το καταφέρνει.
Οι μελωδίες του σε αρκετές «περιπτώσεις», και από το πρώτο, μα και από το δεύτερο CD, και με βάση το συγκεκριμένο κριτήριο, θα μπορούσε άνετα να θεωρηθούν επιτυχημένες. Ο Γ. Πετρίτσης είναι ένας «λαϊκός» τραγουδοποιός. Όχι με την στενή έννοια του λαϊκού, παρότι στο άλμπουμ του ακούγεται και μπουζούκι, αλλά με την «έννοια» της αναφοράς στους πολλούς, όχι στις «προχωρημένες» μειοψηφίες.
Η βασική και κυρίαρχη φόρμα, στην μελοποιητική προσπάθειά του, είναι εκείνη της έντεχνης μπαλάντας – και οι ενορχηστρώσεις του (κιθάρες, πλήκτρα, τρομπέτες, ακορντεόν, κλαρίνο, μπουζούκι, φυσαρμόνικα) απλώς το υπογραμμίζουν και το αποδεικνύουν.
Επειδή, τώρα, τον Γ. Πετρίτση τον ενδιαφέρει το τραγούδι αυτό καθ’ αυτό, επιχειρεί με διάφορα τεχνάσματα (με αντιμεταθέσεις λέξεων ή φράσεων, με επαναλήψεις κ.λπ.) να αποκαταστήσει έναν τραγουδοποιητικό λόγο, που να έχει νόημα ως δισκογραφημένο άκουσμα. Το επιτυγχάνει – το ξαναλέμε. Γιατί οι μελοποιήσεις του είναι απλές, χωρίς χάσματα, χωρίς ατασθαλίες, πράγμα που σημαίνει πως έχει υπάρξει ψάξιμο και μελέτη.
Πολύ καλές είναι βεβαίως και οι επιλογές του σε τραγουδιστές – έκπληξη για εμάς ο Αλέξανδρος Χατζής, και πολύ καλός ο Γρηγόρης Βαλτινός (όχι μόνον ως απαγγελτής, μα και ως τραγουδιστής), ενώ παραπάνω από ικανοποιητικές είναι οι υπόλοιπες φωνές (Νέλλη Βαβάση, Γιάννης Πετρίτσης).
Τραγούδια και απαγγελίες (ακούγονται επίσης ο αείμνηστος σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης και η ηθοποιός Κάτια Δανδουλάκη) διαδέχονται το ένα το άλλο –κάποιες φορές το ποίημα απαγγέλλεται πρώτα και μετά το ακούμε μελοποιημένο– με τις μουσικές να ακολουθούν χαμηλούς, γενικώς, τόνους, με κάποιες λίγες, και μάλλον παράξενες εξάρσεις.
Επίσης να πούμε πως η «Ιθάκη» ή “Ithaca” είναι το μοναδικό ποίημα που ακούγεται και στην αγγλική γλώσσα (η μετάφραση-μεταφορά-απόδοση του ποιήματος έχει γίνει από τον ίδιο τον Γ. Πετρίτση), ενώ μας άρεσαν, από το πρώτο CD, τα «Ο ήλιος του απογεύματος», «Φωνές», «Εν πορεία προς την Σινώπην», «Δέησις» και «Ιθάκη», και από το δεύτερο τα «Θάλασσα του πρωϊού» (και στις δύο εκτελέσεις, από Γ. Βαλτινό και Α. Χατζή), «Μακρυά», «Εύνοια του Αλεξάνδρου Βάλα», «Μονοτονία» και «Αλεξανδρινοί Βασιλείς».
Μια αρκετά καλή προσπάθεια, λοιπόν, από τον Γιάννη Πετρίτση και τους συνεργάτες του, που δεν πέρασε απαρατήρητη στην εποχή της, και για την οποίαν πάντα θα υπάρχει χρόνος ώστε να την ανακαλύψει κάποιος και να την εκτιμήσει.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 381

22/6/2021
Είναι τύχη να πέσεις πάνω σε τόμους παλιών περιοδικών, γιατί με μία κίνηση μαζεύεις το άπαν. Ο 12ος τόμος του περιοδικού «Συζήτησις» περιλαμβάνει, σκληρόδετα, και τα δώδεκα τεύχη τού 1971.
Η «Συζήτησις» ήταν ένα «σκεπτόμενο» χριστιανικό έντυπο, δηλαδή «σοβαρό», το οποίο καταπιανόταν και με θέματα που αφορούσαν στη νεολαία. Ναρκωτικά, σεξ, μουσική ροκ κ.λπ.
Στον συγκεκριμένο τόμο υπάρχουν πάμπολλες αναφορές στο ροκ, κινούμενες μέσα από συντηρητικά στερεότυπα φυσικά, και ποικίλα κείμενα του στυλ «Η νέα επανάστασις της αμερικανικής νεολαίας», στα οποία περιγράφονται εμμέσως οι συνθήκες που γέννησαν το xian-rock (χριστιανικό ροκ) στην Αμερική, με αναφορές σε Beatles, George Harrison, The Jesus Revolution, The Jesus People (που «προέρχονται κατ’ ευθείαν από τους χίππυς», όπως διαβάζουμε) και άλλα διάφορα.
Αν τα περιοδικά κυκλοφορούσαν τότε με premium CD σίγουρα η «Συζήτησις» θα πρότεινε κομμάτια των Poll («Ψάχνω να βρω τον φίλο μου»), των Blue Birds («Ο ξύλινος σταυρός»), του Σωτήρη Κοματσιούλη («Επιδρομή από τον Άρη») κ.λπ. (γέλιο).

20/6/2021
Από τα κάπως υποτιμημένα αριστουργήματα του Canterbury sound. Hugh Hopper…
https://www.youtube.com/watch?v=vDJ66qtRYUY

19/6/2021
Κολλητά σε μιαν έκδοση της Virgin από το 1983, το “Rock Bottom / Ruth is Stranger than Richard” πρέπει να είναι το πρώτο 2LP που αγόρασα ποτέ. Σίγουρα το αγόρασα πριν το “Freak Out!”, πριν το “The Allman Brothers Band at Fillmore East”, πριν τo “Third”, πριν «Το Άξιον Εστί»...
Εκπληκτικό τραγούδι αυτό, όπως και όλα τα υπόλοιπα, εξάλλου, εκείνων των δύο δίσκων. Robert Wyatt…
https://www.youtube.com/watch?v=VKM0LTdxkzw

18/6/2021
Άλλη εκτέλεση. Άλλο πράμα εκτέλεση. Αλέκα Κανελλίδου...
https://www.youtube.com/watch?v=n-CCgw4ybHU

18/6/2021
>>Έγκλημα στα Γλυκά Νερά: Οι δύο ώρες της φρίκης - Τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο Μπάμπης είχε πάρει την απόφαση να σκοτώσει την Καρολάιν<<
Γράφουν τα θρασίμια... ο «Μπάμπης», λες και είναι ο κολλητός τους, που πήγαινε ξέρω ’γω να ζητήσει το κορίτσι του σε γάμο και όχι ένας υπάνθρωπος, που πήγαινε να δολοφονήσει τη γυναίκα του.
Σου περνάνε ύπουλα και υποδόρια μιαν αίσθηση ότι... κοίταξε να δεις, κατά βάθος ο «Μπάμπης» είναι καλό παιδί, πιλότος, που βρέθηκε σε μια κακιά στιγμή, εκεί όπου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας κ.λπ.

18/6/2021
Με την λέξη «επίδειξη» γενικώς έχω ένα θέμα, επειδή αναγκαζόμουν να συμμετέχω, ως μαθητής, σε «γυμναστικές επιδείξεις» και άλλες, άλλου τύπου... εθνικοπατριωτικού να πούμε, υπό τα όμματα των «επισήμων», χωρίς να το επιθυμώ και κατόπιν ισχυρών πιέσεων από τα σχολεία.
Βλέπω όλες μα όλες τις «επιδείξεις» με καχυποψία – μια καχυποψία, που έχει αγγίξει ακόμη και αθλητικά γεγονότα με... πανανθρώπινη, υποτίθεται, σημασία.
Σωτήριον «μεταξικόν» έτος 1938...

18/6/2021
Πολύ λίγα πράγματα μπορούν να συμβούν (και έχουν συμβεί) στο Καλλιμάρμαρο, χωρίς να σέρνουν πίσω τους την «κατάρα» μετατροπής του χώρου σε τέμενος χουντοαισθητικής.

18/6/2021
Εντάξει, εγώ δεν ασχολούμαι με το αστυνομικό δελτίο εις βάθος, απ’ έξω-απ’ έξω κοιτάω κάποια λίγα πράγματα, αλλά μου κάνει εντύπωση το γεγονός πως... όλοι είχαν καταλάβει πως ο πιλότος ήταν ένοχος, φθάνοντας μάλιστα κάποιοι να πουν πως οι αστυνομικοί τον κάλυπταν κιόλας! Αν είναι δυνατόν!
Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα. Πίστευα, δε, αυτά που έλεγε ο πιλότος, καθότι δεν θα μπορούσα να κάνω και κάτι άλλο –μιας και δεν είμαι αστυνόμος Μπέκας, για να διεξάγω έρευνα, ούτε βεβαίως... Κλουζώ–, παρότι έχω διαβάσει Γιάννη Μαρή και κυρίως τις νουβέλες του «Ακριβώς στις 12 και 15’» και «Η μελωδία του θανάτου», που καταπιάνονται με τα «τέλεια» συζυγικά εγκλήματα (ο σύζυγος να σκοτώνει την σύζυγο).
Συγχαρητήρια λοιπόν στην αστυνομία, και στους αληθινούς επιθεωρητές της, που δεν πίστεψαν στο θέατρο τού εγκληματία (περί... αλλοδαπών δολοφόνων), διαλευκάνοντας αυτό το φρικτό φονικό και βάζοντας όλα τα επιμέρους πράγματα στην θέση τους.

18/6/2021
Περικλής Περάκης «Απονιά»...
https://www.youtube.com/watch?v=XSdSidY5Ujg

17/6/2021
Όποιοι το έχουν διαβάσει ή δει... ξέρουν. Γιάννης Μαρής «Ακριβώς στις 12 και 15'»...

Τρίτη 22 Ιουνίου 2021

ο ANTΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ (από Trio Tekke, Monsieur Doumani) σε προσωπικό LP

Ο Αντώνης Αντωνίου (Antonis Antoniou) είναι ένας μουσικός από την Κύπρο, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog – βασικά μέσα από τα εξαιρετικά συγκροτήματα Trio Tekke και Monsieur Doumani. Τώρα, ο Αντωνίου έχει έτοιμο το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, που τιτλοφορείται «Κκισμέττιν» (σημαίνει κισμέτ, μοίρα), το οποίον κυκλοφορεί από την ajabu!records σε 250 αριθμημένα αντίτυπα βινυλίου. Το άλμπουμ περιέχει δέκα tracks, πέντε ανά πλευρά, και πιο συγκεκριμένα εννέα τραγούδια κι ένα ορχηστρικό.
Ένα πρώτο παράξενο; Τα tracks έχουν στίχους γραμμένους και τραγουδισμένους στην κυπριακή διάλεκτο. Συνέβαινε και στο LP των Monsieur Doumani «Αγκάθθιν / Angathin» [Ιδιωτική Έκδοση, 2018].
Ένα δεύτερο παράξενο; Οι στίχοι έχουν κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, χωρίς να είναι στενά πολιτικοί εννοείται – καθώς έχουν να κάνουν με μια γενικότερη «ιδέα», που απασχολεί νέους και λιγότερο νέους ανθρώπους στην μεγαλόνησο, και που σχετίζεται με το μέλλον του τόπου.
Με ποιον τρόπο, δηλαδή, οι δύο κοινότητες, η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή, θα ξεπεράσουν τα υφιστάμενα εμπόδια, ώστε να αποτελέσουν εκείνο που ονομάζεται «διζωνική και δικοινωτική ομοσπονδία» (αυτό το σημειώνουμε εμείς), χωρίς την δυσπιστία, ενός τέτοιου εγχειρήματος, που εκ πρώτης φαίνεται να κυριαρχεί στα υψηλά πολιτικά κλιμάκια.
Οι προϋποθέσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τουλάχιστον ανάμεσα στους λαούς των δύο κοινοτήτων, φαίνεται πως υπάρχουν, κάτι που καταγράφεται σε μια σειρά από στίχους τού «Κκισμέττιν» – οπότε ας μεταφέρουμε μερικούς, εδώ, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητό εκείνο που λέγεται. Τρεις στροφές τού Μάριου Επαμεινώνδα από το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο:
«Τούτον το κάστρον, χωσμένη πόλη / αρκόντοι, δούλοι την κατοικούσιν / χαρές τζαι πίκρες στες γειτονιές της / νεκατωμένοι, ούλλοι χωρούσιν
Πλώννουν τα σέρκα να ζηθκιανέψουν / σακατεμμένοι όξω της πύλης / τζ’ άλλοι δουλεύκουν μες τα χωράφια / γέννημαν νήλιου ίσια με δείλις
Που Άην Γιάννην σ’ Αραπαχμέττην / θέλουν, εν θέλουν ζούσιν αντάμα / έτσι εγράφτην με το κκισμέττιν / λλίοι το γέλιον, πολλοί το κλάμαν».
Ένα τρίτο παράξενο; Το «Κκισμέττιν» είναι προϊόν της πρώτης καραντίνας (Μάρτιος-Απρίλιος 2020) – υπάρχει και το έσχατο κομμάτι του άλμπουμ, το «Αχτίνα», που μας το υπενθυμίζει («μια αχτίνα τρυπά την καραττίναν / ζωγραφίζει φτερούγες στην κουρτίναν»). Τι σημαίνει αυτό; Κατ’ αρχάς την ύπαρξη μιας καραντίνας, μέσα σε μιαν άλλη πολύχρονη. Όταν δεν μπορούν οι άνθρωποι να κινηθούν ελεύθερα στο νησί τους, τόσες δεκαετίες τώρα, το νεότερο λοκντάουν, λόγω της covid-19, δεν μπορεί παρά να δρα επιπρόσθετα, επιδεινώνοντας μιαν ήδη βεβαρημένη κατάσταση. Έτσι, σ’ ένα τέτοιο σκηνικό δεν μπορεί παρά να δράσεις μόνος σου (βασικά όλα τα όργανα που ακούγονται εδώ, και βεβαίως η παραγωγή, ανήκουν στον Αντωνίου), έχοντας λίγα περιθώρια για συνεργασίες (στο «Κκισμέττιν» υπάρχουν μόνον τραγουδιστές, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, σε ορισμένα κομμάτια).
Ένα τέταρτο παράξενο; Οι μουσικές, που καταγράφονται στο άλμπουμ. Ένα παλίμψηστο ήχων, που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα μεσο-ανατολίτικα παράλια. Υπάρχει το rock, η jazz και ο αυτοσχεδιασμός, τα ηλεκτρονικά και τα ποικίλα «κόλπα», αλλά υπάρχει, πάνω απ’ όλα, η τοπική μουσική παράδοση και βεβαίως τα πανταχού παρόντα oriental στοιχεία, που δίνουν και παίρνουν στην ηχογράφηση.
Το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ένα «ψυχεδελικό» αμάλγαμα, πολύ πυκνό, μελετημένο και στιβαρό, που διαχέεται από κομμάτι σε κομμάτι, δημιουργώντας ένα συμπαγές άκουσμα, που σε κερδίζει πανεύκολα με την ιδιοτροπία του.
Επαφή: www.antonisantoniou.bandcamp.com/

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2021

τo AFRO-REGGAE HEATWAVE FESTIVAL, στον Άλιμο, τον θερμό Ιούλιο του 1988 – μία σπάνια μουσική εκδήλωση, πολύχρωμης και πολυφυλετικής μουσικής, με vibes που κρατάνε ακόμη

Ήταν ο πολύ ζεστός Ιούλιος του 1988. Μπορεί να μην ήταν σαν εκείνον της προηγούμενης χρονιάς, που είχε αφήσει πίσω του συντρίμμια, όμως ήταν σχεδόν το ίδιο «φωτιά και λάβρα». Καύσωνας με τα όλα του. Απλά ήταν κάπως μικρότερος σε διάρκεια, και μας είχε βρει, σίγουρα, καλύτερα προετοιμασμένους (σαν κοινωνία, και σαν κρατικό μηχανισμό).
Εντάξει, ως φοιτητές είχαμε τότε τις δικές μας αγωνίες και προτεραιότητες, αλλά από την άλλη δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν και μερικές σκηνές απείρου κάλλους. Όπως, το να κάθεσαι (όχι να στέκεσαι), παρακολουθώντας συναυλία, στις 10 το βράδυ, και να τρέχει επάνω σου ο ιδρώτας «ποτάμι».
Εκείνη την περίοδο το ταξίδι Πάτρα-Αθήνα και Αθήνα-Πάτρα ήταν σταθερό και μόνιμο. Στην Πάτρα αναπτυσσόταν το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ του Δήμου Πατρέων, επί Θάνου Μικρούτσικου στην καλλιτεχνική διεύθυνση, ενώ στην Αθήνα πάμπολλες συναυλίες, από διάφορους φορείς, έδιναν κι έπαιρναν. Υπήρχε οργασμός.
Κοιτώντας τώρα στα χαρτιά μου, ώστε να κεντράρω κάπως τις αναμνήσεις, συνειδητοποιώ «το σώσε» που γινόταν, καθώς μέσα σ’ ένα μήνα, χοντρικά από τις 20 Ιουνίου έως και τις 20 Ιουλίου 1988, είχα δει με τη σειρά Leonard Cohen, Keith Jarrett, Μίκη Θεοδωράκη, Al Di Meola, Jethro Tull, Afro-Reggae Heatwave Festival και Wynton Marsalis – και αυτά από major events, γιατί «έπαιζαν» και τα μικρότερα, για τα οποία δεν κρατούσα αναλυτικό λογαριασμό.
O Don Cherry και ο Yelloman στον Άλιμο το καλοκαίρι του ΄88
Ο Don Cherry και ο Yellowman στον Άλιμο, το καλοκαίρι του '88
Θυμάμαι, επίσης, να βλέπω μια συναυλία το ένα βράδυ στην Πάτρα και το επόμενο βράδυ στην Αθήνα, ή το ανάποδο. Υπήρχε όρεξη για περιπέτεια, διάθεση για να είσαι παντού και κάποιο χρήμα φυσικά, όχι πολύ, που όδευε βασικά σε τέτοιες καταστάσεις.
Πολλές συναυλίες, δε, τις παρακολουθούσαμε, δίχως να γνωρίζουμε επακριβώς τι θα δούμε και τι θ’ ακούσουμε. Μας αρκούσε το γεγονός πως θα ήμασταν «εκεί», μαζί με άλλους. Φίλους, γνωστούς κι αγνώστους. Πως θα γευόμασταν μιαν εμπειρία. Και πως, όπως συχνά συνέβαινε, από μια συναυλία θα ξεκινούσε ενδεχομένως και μια «γνωριμία» μ’ ένα συγκρότημα ή μ’ έναν καλλιτέχνη, που θα βαστούσε μια ζωή.
Περαιτέρω, ορισμένες συναυλίες διαφημίζονταν από τον Τύπο της εποχής ως κάτι ξεχωριστό –υπήρχαν τέτοιες, σίγουρα– οπότε, αν δεν παρευρισκόσουν σ’ αυτές θεωρούσες πως κάτι θα έχανες. Και για κάποιες ήταν έτσι. Έχανες.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2021

το μιούζικαλ «12 Μήνες Καλοκαίρι», που εντυπωσίαζε στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή το καλοκαίρι του ’70 – ξεχώριζε για την «ψυχεδελική» μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και τα ειρηνιστικά μηνύματά του

Τα θεατρικά έργα με ροκ μουσική, τα μιούζικαλ με ροκ μουσική, που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70, έπαιρναν αφορμή από την γενικότερη, εμπορική, άνοδο του ροκ (βλέπε, για παράδειγμα, τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ του Woodstock και του Isle of Wight, που είχαν γίνει πολύ γνωστά και στην χώρα μας), από κάποια προτάγματα της hippie culture, που επίσης είχαν εμπορικοποιηθεί και βεβαίως από τις ειδικότερες επιτυχίες των διεθνών ροκ μιούζικαλ αυτών καθ’ αυτών, όπως εκείνες (οι επιτυχίες) κατέφθαναν, ως πληροφορίες κατ’ αρχάς, από το εξωτερικό.
To
θεατρικό “Hair”, φερ’ ειπείν, είχε επηρεάσει όλα τα σχετικά ελληνικά έργα, που ανέβηκαν στα θέατρα την συγκεκριμένη εποχή, και βασικά τα μιούζικαλ, κι ένα απ’ αυτά τα έργα (λέμε «ένα», γιατί δεν ήταν το μόνο) ήταν οπωσδήποτε το «12 Μήνες Καλοκαίρι» του Γιώργου Λαζαρίδη.
Το έργο ανεβαίνει την δεύτερη εβδομάδα του Ιουνίου 1970 (μάλλον το Σάββατο 13 Ιουνίου), στο Θέατρον Μετροπόλιταν (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 16), σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη, με μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, σκηνικά Μάριου Αγγελόπουλου, κοστούμια Δανάης Ευαγγελίου, χορογραφίες Ρένας Καμπαλάδου και με πρωταγωνιστές-πρωταγωνίστριες δεκάδες ηθοποιούς, πάνω από 40(!) –δυστυχώς, πολλοί και πολλές δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή–, με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους και άλλα, βεβαίως, ανερχόμενα (για τότε) και σήμερα πασίγνωστα.
Να μερικά: Γιάννης Γκιωνάκης, Σωτήρης Μουστάκας, Καίτη Παπανίκα, Κώστας Καρράς, Χαριτίνη Καρόλου, Γιάννης Βόγλης, Γιώργος Μούτσιος, Ρίκα Διαλυνά, Βίκυ Βανίτα, Βασίλης Τσιβιλίκας, Μάκης Δεμίρης, Μίτση Κωσταντάρα, Αιμιλία Υψηλάντη, Μαίρη Κυβέλου, Λιλή Ντερτίμα κ.ά.
Το έργο, που εξελισσόταν «σεναριακά» μέσα σε δυο μέρες, επιχειρούσε να συνδέσει, σ’ ένα σώμα, όλη την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα της εποχής – με την «δυτικότροπη» μουσική και τα τραγούδια τού Σταύρου Ξαρχάκου να παρεμβάλλονται και να σχολιάζουν αναλόγως. Βασικός ερμηνευτής της παράστασης, ο οποίος εμφανιζόταν ζωντανά πάνω στη σκηνή, ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας, σταθερός συνεργάτης τού Σ. Ξαρχάκου εκείνη την εποχή.
Όλο το έργο εξελισσόταν στο ελληνικό κάμπινγκ Εσπεράντζα, έχοντας για πρωταγωνιστές την ιδιοκτήτρια και τους εργαζομένους του, και βεβαίως τους επισκέπτες και τους εγκατεστημένους στους χώρους του, οι οποίοι ήταν... ανακατωμένος ο ερχόμενος, Έλληνες και ξένοι.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/theatriko-mioyzikal-12-mines-kalokairi-entyposiaze-tin-athina-kalokairi-toy-70

Σάββατο 19 Ιουνίου 2021

VASSIŁINA electro και υπαρξιακά τραγούδια στο πρώτο άλμπουμ μιας νέας ελληνίδας τραγουδοποιού

Vassiłina είναι το όνομα μιας νέας ελληνίδας τραγουδοποιού, που κινείται μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, καταφέρνοντας να ετοιμάσει ένα άλμπουμ, μέσα στην δύσκολη περιπέτεια των λοκντάουν. Το άλμπουμ έχει τίτλο Fragments [Inner Ear, 2021], περιλαμβάνει έντεκα tracks κι έχει ετοιμασθεί, εξ αιτίας των συνθηκών, σε τρία διαφορετικά στούντιο (στην Αγγλία και την Ελλάδα). Παρά ταύτα τούτο το γεγονός δεν αποτελεί πρόβλημα, καθότι ο ήχος είναι «ένας», όπως και «μία» είναι η αίσθηση, που σου αφήνουν τα κομμάτια τής Vassiłina – που δεν είναι ακριβώς τραγούδια, αλλά κάτι ανάμεσα σε τραγούδια και αφηγήσεις.
Το κλίμα είναι περίπου dark, electro σίγουρα, με παραπομπές στην δεκαετία του ’80 φυσικά, αλλά με σημερινό περιτύλιγμα. Τα τραγούδια ας τα πούμε έτσι, χάριν διευκολύνσεως, είναι εξομολογητικά, ποιητικά κάπως, «εσωτερικά», ενώ καταπιάνονται με θέματα προσωπικά φυσικά, που δείχνουν πως η Vassiłina είναι μία τραγουδοποιός, που θέλει να μιλήσει για ό,τι την καίει και την βασανίζει, και όχι για ό,τι την βγάζει σ’ ένα ξέφωτο ας πούμε.
Η βασανιστική περίοδος του εγκλεισμού (βασανιστική για όλους και όλες, αλλά και κάτι παραπάνω για ορισμένους και ορισμένες) είναι ένα πλαίσιο οπωσδήποτε, μέσα στο οποίο εντάσσεται ο λόγος της Vassiłina (I had the weirdest dream last night. I think this isolation is fucking my brain.” από το “Bad omen”), ένα πλαίσιο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια ώστε να το σπάσεις και να βγεις έξω απ’ αυτό, ξεπερνώντας το (Silent sea. Floating grains touch my heels. It seems like gravity fails to fight me. Higher than fear. I feed my demons with guilts. I’m not trying to resist. To stop feeling, όπως ακούμε σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τού LP της, το “Floating bones”).
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον λοιπόν αναπτύσσονται τα τραγούδια της Vassiłina, που διαθέτουν βιολιά, κιθάρες, πλήκτρα, συν όλο το σύγχρονο στουντιακό οπλοστάσιο σε ρυθμούς, προγραμματισμό κ.λπ. Τραγούδια δύσκολα, αλλά όχι πάντα (“This is the last song Im gonna write for you”), που απαιτούν την προσοχή του ακροατή για να αποκαλυφθούν, φανερώνοντας, σε κάθε περίπτωση, μια τραγουδοποιό όχι τυχαία, που ξέρει τι ζητάει, γνωρίζοντας επίσης πώς να το μεταφέρει (εκείνο που ζητάει) στα αυλάκια ενός δίσκου.
Φυσικά το όλο concept της παραγωγής (Tom Wright, Luke Mannell, Christos Bekiris, Vassiłina) λειτουργεί άψογα εδώ, αλλά χωρίς την πρώτη ύλη είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά. Ή τουλάχιστον τόσο πολλά.
Το περίπου κλείσιμο με το «Ατυχήσαμε», την μοναδική ελληνόφωνη στιγμή του δίσκου, δείχνει πως το υπαρξιακό μοτίβο των στίχων τής Vassiłina θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί και στη γλώσσα μας, με τα ίδια ή και ακόμη καλύτερα αποτελέσματα.
Επαφή: www.inner-ear.gr

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2021

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 380

16/6/2021
Μερικά «χαρτάκια» που διασώθηκαν από τα μέσα του '70 ή και πιο πριν...
Παναχαϊκή απόψε, άλλη μέρα θα ρίξω άλλα... Παιχταράδες και οι τρεις. 
Για τον αείμνηστο Δαβουρλή δεν χρειάζεται να πεις πολλά. Τον ξέρει όλη η Ελλάδα. Θυμάμαι τη βαρύτητα που είχε στο γήπεδο - λες και ήταν δύο ή και τρεις ποδοσφαιριστές ενωμένοι σε έναν. Απίστευτη αίσθηση του χώρου, τέλειος χειρισμός της μπάλας, εξωπραγματικό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση.
Ο Λεβεντάκος ήταν άοκνος στη μεσαία γραμμή. Μηχανάκι. Χαμηλό κέντρο βάρους, δεν έπεφτε κάτω με τίποτα. Θύμιζε κάπως τον Δομάζο, αλλά δεν είχε τις επιθετικές αρετές του. Σήμερα θα ήταν, χαλαρά, ανάμεσα στα κορυφαία αμυντικά χαφ της Ευρώπης, γιατί ήξερε και μπάλα (καθώς κουμαντάριζε κιόλας).
Ο Καλφίν ήταν ντελικάτος, αλλά σοβαρός αμυντικός, και βασικό στέλεχος της μεγάλης ΠΓΕ, του πρώτου μισού του '70.

16/5/2021
Σωστή η Φώφη σήμερα, για τα «εργασιακά». Πολύ καλύτερη και από Τσίπρα. Και πρέπει να το κρατήσει το κόμμα από τα πιράνχας, που εποφθαλμιούν την καρέκλα της. Αρκεί να στρίψει σωστά, συνολικά, πετώντας απ’ το καράβι δυο-τρεις «σαβούρες» που έχουν απομείνει...

16/5/2021
Μεγάλος (ελαφρολαϊκός) συνθέτης ο Γιώργος Κατσαρός. Υποτιμημένος από σοβαρούς και σοβαροφανείς...
https://www.youtube.com/watch?v=aLj303tWaFg

15/6/2021
(επανάληψη ποστ)
O Νέστωρ Ερρέα ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους τερματοφύλακες, που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν Αργεντινός και είχε έρθει στην ΑΕΚ (ως... ελληνοποιημένος) το 1972.
Τον θυμάμαι να παίζει συχνά κάτι σαν μπακότερμα βγαίνοντας τακτικά στο ύψος της μεγάλης περιοχής ή και πέρα απ’ αυτήν, ενώ στην εστία ήταν κέρβερος, αφού έπαιρνε σωστές θέσεις διαβάζοντας τις φάσεις. Έπιανε και πέναλτι ο Ερρέα, αλλά είχε και άτυχες στιγμές – καταδικαστικές για την ομάδα. Όπως συμβαίνει με όλους τους γκολκήπερ εξάλλου.
Ένας μύθος λέει πως, επί χούντας, ο Ερρέα εμφανιζόταν στις προπονήσεις με φανέλα με τον ΤσεΓκεβάρα!
Ο πάντα μαυροντυμένος κάτω από τα δοκάρια Ερρέα δεν έφυγε από την Ελλάδα, όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, πεθαίνοντας στην πατρίδα μας το 2005 στα 66 χρόνια του...

15/6/2021
Στο Stadio Comunale “Armando Picchi” του Λιβόρνο, οι τιφόζι της A.S. Livorno Calcio θα εκφράζονται ακόμη καλύτερα …

14/6/2021