JEF MAARAWI το δεύτερο άλμπουμ του στην Inner Ear

Δεύτερο άλμπουμ για τον Jef Maarawi, το “Terra Papagalli” [Inner Ear, 2021], έναν τραγουδοποιό, που ζει στην Ελλάδα, και που είναι γεννημένος από σύρο πατέρα και βραζιλιάνα μητέρα, χωρίς, πάντως, να γράφει τραγούδια ή στα ελληνικά, ή στα βραζιλιάνικα, ή στα αραβικά, μα στα αγγλικά. Έτσι συνέβαινε, εξάλλου, και με το προηγούμενο LP του, το “Comfort Food” [Inner Ear, 2017], αλλά και με ένα παλαιότερο συγκρότημά του, τους Egg Hell.

Ο Jef Maarawi, που παραμένει νέος, καθώς τώρα πρέπει να είναι λίγο πάνω από τα 30 του, είναι ένας ενδιαφέρον οπωσδήποτε τραγουδοποιός, που ξέρει να λέει, τραγουδιστά, ιστορίες, καθώς τα περισσότερα κομμάτια του, αν όχι όλα, είναι από λίγο έως πολύ μπαλάντες, αν και όχι κοντά στο κλασικό folk, μα σ’ ένα σημερινό ιδίωμα, που κατακρατεί στοιχεία και από την κλασική μπαλάντα (ακουστική ή ηλεκτρική), και από το soft rock, ενδεχομένως και από την tropicália (λιγότερο πάντως εδώ, απ’ όσο στο προηγούμενο άλμπουμ του), και από άλλα ενδεχομένως είδη. Προσωπικώς, κι έτσι όπως τον ακούω στο “Terra Papagalli”, θα έλεγα πως ο Jef Maarawi θα μπορούσε να ηχεί σαν ένας ιδιότυπος συνδυασμός στοιχείων της τραγουδοποιίας του Donovan, με εκείνην του Caetano Veloso ή του Jorge Ben – αλλά κι αυτό μην το πάρετε τοις μετρητοίς, γιατί τα πράγματα, εδώ, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα... και καλύτερα δηλαδή.
Το “Terra Papagalli” είναι ένας ιδιότυπος, ένας προσωπικός φόρος τιμής του Jef Maarawi στον τόπο που γεννήθηκε, στην Βραζιλία (εξ ου και ο τίτλος «Γη των Παπαγάλων»), και άρα, αφού είναι «προσωπικός», τα τραγούδια παίρνουν αφορμές από γεγονότα, αναμνήσεις κ.λπ., που έχουν σημαδέψει τον τραγουδοποιό στην κατά καιρούς παρουσία του στη μεγάλη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Στην πατρίδα του δηλαδή. Ή τέλος πάντων σε μία από τις πατρίδες του.
Υπάρχουν τραγούδια εδώ, και ας ξεκινήσουμε από την πρώτη πλευρά, που είναι πολύ καλά, όπως τα δύο δυναμικά εισαγωγικά, τα “Terra papagalli” και “Caveboi”, αλλά εγώ προτιμώ το αμέσως επόμενο, το “How to sustain minor losses”, που δεν είναι φορτωμένο και γκελάρει καλύτερα – γενικώς έχω τη γνώμη πως τα «λιγότερο φορτωμένα» τραγούδια τού Maarawi είναι προτιμότερα από τα «φορτωμένα». Κι ένα τέτοιo, πάντα από την Side Α, είναι και το “Senna”, που παίρνει αφορμή από τον θάνατο του βραζιλιάνου πιλότου τής Φόρμουλα Ένα Ayrton Senna (1960-1994), για να μιλήσει-τραγουδήσει (ο Maarawi) για ένα δικό του θέμα.
Πολύ ωραία ξεκινά και η Side B με το “Supermarket” (μια ιστορία για ένα σουπερμάρκετ, στη γειτονιά του, στο São Paulo, που έπιασε φωτιά), για να ακολουθήσουν διάφορα τραγούδια, που παίρνουν χρώμα και από τον τρόπο που χειρίζεται τα φωνητικά ο Jef Maarawi, κάτι που δείχνει, οπωσδήποτε, και τις βαθιές επιρροές του από το βραζιλιάνικο τραγούδι (εκεί όπου τα φωνητικά –και δεν αναφερόμαστε στην πρώτη φωνή– είναι μια «επιστήμη» από μόνα τους). Backing vocals στο άλμπουμ κάνουν οι Ειρήνη Αραμπατζή, Ελένη Ποζατζίδου και Νεφέλη Φασούλη, και κάπως έτσι τραγούδια σαν το “Go back home!” ή το “Legendary” αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο.
Το κλείσιμο με το περισσότερο... ψυχεδελικό τραγούδι τού άλμπουμ, το “Fashion & faith & fantasy”, δείχνει απλώς πως ο Jef Maarawi είναι ένας τραγουδοποιός με αληθινές δυνατότητες, ο οποίος –και σ’ ένα δικό μου προσωπικό επίπεδο τώρα–, στο τέλος, με αφήνει ελαφρώς μετέωρο. Και θα πω τι εννοώ...

Ενώ θα ήθελα ν’ ακούσω τον Jef Maarawi σε τραγούδια του με ελληνικό στίχο (με ιντριγκάρει αυτό), νομίζω πως ο βραζιλιάνικος, ο πορτουγκέζικος στίχος ταιριάζει καλύτερα στις μουσικές του, μιας και ο αγγλικός αφαιρεί πολύ από τον... εξωτισμό τής τραγουδοποιίας του. Έχω τη γνώμη, λοιπόν, πως πρέπει να τολμήσει, ο Jef Maarawi, το ένα από τα δύο – και μάλλον το δεύτερο...
(Πολύ καλό το «πακέτο» της έκδοσης, με το ωραίο εξώφυλλο, το  innersleeve και το πολύχρωμο 20σέλιδο booklet).
Επαφή: www.inner-ear.gr