ο ANTΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ (από Trio Tekke, Monsieur Doumani) σε προσωπικό LP

Ο Αντώνης Αντωνίου (Antonis Antoniou) είναι ένας μουσικός από την Κύπρο, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog – βασικά μέσα από τα εξαιρετικά συγκροτήματα Trio Tekke και Monsieur Doumani. Τώρα, ο Αντωνίου έχει έτοιμο το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, που τιτλοφορείται «Κκισμέττιν» (σημαίνει κισμέτ, μοίρα), το οποίον κυκλοφορεί από την ajabu!records σε 250 αριθμημένα αντίτυπα βινυλίου. Το άλμπουμ περιέχει δέκα tracks, πέντε ανά πλευρά, και πιο συγκεκριμένα εννέα τραγούδια κι ένα ορχηστρικό.

Ένα πρώτο παράξενο; Τα tracks έχουν στίχους γραμμένους και τραγουδισμένους στην κυπριακή διάλεκτο. Συνέβαινε και στο LP των Monsieur Doumani «Αγκάθθιν / Angathin» [Ιδιωτική Έκδοση, 2018].
Ένα δεύτερο παράξενο; Οι στίχοι έχουν κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο, χωρίς να είναι στενά πολιτικοί εννοείται – καθώς έχουν να κάνουν με μια γενικότερη «ιδέα», που απασχολεί νέους και λιγότερο νέους ανθρώπους στην μεγαλόνησο, και που σχετίζεται με το μέλλον του τόπου.
Με ποιον τρόπο, δηλαδή, οι δύο κοινότητες, η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή, θα ξεπεράσουν τα υφιστάμενα εμπόδια, ώστε να αποτελέσουν εκείνο που ονομάζεται «διζωνική και δικοινωτική ομοσπονδία» (αυτό το σημειώνουμε εμείς), χωρίς την δυσπιστία, ενός τέτοιου εγχειρήματος, που εκ πρώτης φαίνεται να κυριαρχεί στα υψηλά πολιτικά κλιμάκια.
Οι προϋποθέσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τουλάχιστον ανάμεσα στους λαούς των δύο κοινοτήτων, φαίνεται πως υπάρχουν, κάτι που καταγράφεται σε μια σειρά από στίχους τού «Κκισμέττιν» – οπότε ας μεταφέρουμε μερικούς, εδώ, ώστε να γίνει περισσότερο κατανοητό εκείνο που λέγεται. Τρεις στροφές τού Μάριου Επαμεινώνδα από το τραγούδι με τον ίδιο τίτλο:
«Τούτον το κάστρον, χωσμένη πόλη / αρκόντοι, δούλοι την κατοικούσιν / χαρές τζαι πίκρες στες γειτονιές της / νεκατωμένοι, ούλλοι χωρούσιν
Πλώννουν τα σέρκα να ζηθκιανέψουν / σακατεμμένοι όξω της πύλης / τζ’ άλλοι δουλεύκουν μες τα χωράφια / γέννημαν νήλιου ίσια με δείλις
Που Άην Γιάννην σ’ Αραπαχμέττην / θέλουν, εν θέλουν ζούσιν αντάμα / έτσι εγράφτην με το κκισμέττιν / λλίοι το γέλιον, πολλοί το κλάμαν».
Ένα τρίτο παράξενο; Το «Κκισμέττιν» είναι προϊόν της πρώτης καραντίνας (Μάρτιος-Απρίλιος 2020) – υπάρχει και το έσχατο κομμάτι του άλμπουμ, το «Αχτίνα», που μας το υπενθυμίζει («μια αχτίνα τρυπά την καραττίναν / ζωγραφίζει φτερούγες στην κουρτίναν»). Τι σημαίνει αυτό; Κατ’ αρχάς την ύπαρξη μιας καραντίνας, μέσα σε μιαν άλλη πολύχρονη. Όταν δεν μπορούν οι άνθρωποι να κινηθούν ελεύθερα στο νησί τους, τόσες δεκαετίες τώρα, το νεότερο λοκντάουν, λόγω της covid-19, δεν μπορεί παρά να δρα επιπρόσθετα, επιδεινώνοντας μιαν ήδη βεβαρημένη κατάσταση. Έτσι, σ’ ένα τέτοιο σκηνικό δεν μπορεί παρά να δράσεις μόνος σου (βασικά όλα τα όργανα που ακούγονται εδώ, και βεβαίως η παραγωγή, ανήκουν στον Αντωνίου), έχοντας λίγα περιθώρια για συνεργασίες (στο «Κκισμέττιν» υπάρχουν μόνον τραγουδιστές, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, σε ορισμένα κομμάτια).
Ένα τέταρτο παράξενο; Οι μουσικές, που καταγράφονται στο άλμπουμ. Ένα παλίμψηστο ήχων, που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή, την Ανατολική Μεσόγειο και τα μεσο-ανατολίτικα παράλια. Υπάρχει το rock, η jazz και ο αυτοσχεδιασμός, τα ηλεκτρονικά και τα ποικίλα «κόλπα», αλλά υπάρχει, πάνω απ’ όλα, η τοπική μουσική παράδοση και βεβαίως τα πανταχού παρόντα oriental στοιχεία, που δίνουν και παίρνουν στην ηχογράφηση.
Το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από ένα «ψυχεδελικό» αμάλγαμα, πολύ πυκνό, μελετημένο και στιβαρό, που διαχέεται από κομμάτι σε κομμάτι, δημιουργώντας ένα συμπαγές άκουσμα, που σε κερδίζει πανεύκολα με την ιδιοτροπία του.
Επαφή: www.antonisantoniou.bandcamp.com/