Τα θεατρικά έργα με ροκ μουσική,
τα μιούζικαλ με ροκ μουσική, που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα στα τέλη της
δεκαετίας του ’60 και στις αρχές εκείνης του ’70, έπαιρναν αφορμή από την
γενικότερη, εμπορική, άνοδο του ροκ (βλέπε, για παράδειγμα, τα μεγάλα μουσικά
φεστιβάλ του Woodstock
και του Isle of Wight,
που είχαν γίνει πολύ γνωστά και στην χώρα μας), από κάποια προτάγματα της hippie culture, που επίσης είχαν εμπορικοποιηθεί
και βεβαίως από τις ειδικότερες επιτυχίες των διεθνών ροκ μιούζικαλ αυτών καθ’
αυτών, όπως εκείνες (οι επιτυχίες) κατέφθαναν, ως πληροφορίες κατ’ αρχάς, από
το εξωτερικό.
To θεατρικό “Hair”, φερ’ ειπείν, είχε επηρεάσει όλα τα σχετικά ελληνικά έργα, που ανέβηκαν στα θέατρα την συγκεκριμένη εποχή, και βασικά τα μιούζικαλ, κι ένα απ’ αυτά τα έργα (λέμε «ένα», γιατί δεν ήταν το μόνο) ήταν οπωσδήποτε το «12 Μήνες Καλοκαίρι» του Γιώργου Λαζαρίδη.
Το έργο ανεβαίνει την δεύτερη εβδομάδα του Ιουνίου 1970 (μάλλον το Σάββατο 13 Ιουνίου), στο Θέατρον Μετροπόλιταν (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 16), σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη, με μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, σκηνικά Μάριου Αγγελόπουλου, κοστούμια Δανάης Ευαγγελίου, χορογραφίες Ρένας Καμπαλάδου και με πρωταγωνιστές-πρωταγωνίστριες δεκάδες ηθοποιούς, πάνω από 40(!) –δυστυχώς, πολλοί και πολλές δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή–, με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους και άλλα, βεβαίως, ανερχόμενα (για τότε) και σήμερα πασίγνωστα.
Να μερικά: Γιάννης Γκιωνάκης, Σωτήρης Μουστάκας, Καίτη Παπανίκα, Κώστας Καρράς, Χαριτίνη Καρόλου, Γιάννης Βόγλης, Γιώργος Μούτσιος, Ρίκα Διαλυνά, Βίκυ Βανίτα, Βασίλης Τσιβιλίκας, Μάκης Δεμίρης, Μίτση Κωσταντάρα, Αιμιλία Υψηλάντη, Μαίρη Κυβέλου, Λιλή Ντερτίμα κ.ά.
Το έργο, που εξελισσόταν «σεναριακά» μέσα σε δυο μέρες, επιχειρούσε να συνδέσει, σ’ ένα σώμα, όλη την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα της εποχής – με την «δυτικότροπη» μουσική και τα τραγούδια τού Σταύρου Ξαρχάκου να παρεμβάλλονται και να σχολιάζουν αναλόγως. Βασικός ερμηνευτής της παράστασης, ο οποίος εμφανιζόταν ζωντανά πάνω στη σκηνή, ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας, σταθερός συνεργάτης τού Σ. Ξαρχάκου εκείνη την εποχή.
Όλο το έργο εξελισσόταν στο ελληνικό κάμπινγκ Εσπεράντζα, έχοντας για πρωταγωνιστές την ιδιοκτήτρια και τους εργαζομένους του, και βεβαίως τους επισκέπτες και τους εγκατεστημένους στους χώρους του, οι οποίοι ήταν... ανακατωμένος ο ερχόμενος, Έλληνες και ξένοι.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/theatro/theatriko-mioyzikal-12-mines-kalokairi-entyposiaze-tin-athina-kalokairi-toy-70
To θεατρικό “Hair”, φερ’ ειπείν, είχε επηρεάσει όλα τα σχετικά ελληνικά έργα, που ανέβηκαν στα θέατρα την συγκεκριμένη εποχή, και βασικά τα μιούζικαλ, κι ένα απ’ αυτά τα έργα (λέμε «ένα», γιατί δεν ήταν το μόνο) ήταν οπωσδήποτε το «12 Μήνες Καλοκαίρι» του Γιώργου Λαζαρίδη.
Το έργο ανεβαίνει την δεύτερη εβδομάδα του Ιουνίου 1970 (μάλλον το Σάββατο 13 Ιουνίου), στο Θέατρον Μετροπόλιταν (Λεωφόρος Αλεξάνδρας 16), σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη, με μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, σκηνικά Μάριου Αγγελόπουλου, κοστούμια Δανάης Ευαγγελίου, χορογραφίες Ρένας Καμπαλάδου και με πρωταγωνιστές-πρωταγωνίστριες δεκάδες ηθοποιούς, πάνω από 40(!) –δυστυχώς, πολλοί και πολλές δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή–, με μερικά πολύ μεγάλα ονόματα ανάμεσά τους και άλλα, βεβαίως, ανερχόμενα (για τότε) και σήμερα πασίγνωστα.
Να μερικά: Γιάννης Γκιωνάκης, Σωτήρης Μουστάκας, Καίτη Παπανίκα, Κώστας Καρράς, Χαριτίνη Καρόλου, Γιάννης Βόγλης, Γιώργος Μούτσιος, Ρίκα Διαλυνά, Βίκυ Βανίτα, Βασίλης Τσιβιλίκας, Μάκης Δεμίρης, Μίτση Κωσταντάρα, Αιμιλία Υψηλάντη, Μαίρη Κυβέλου, Λιλή Ντερτίμα κ.ά.
Το έργο, που εξελισσόταν «σεναριακά» μέσα σε δυο μέρες, επιχειρούσε να συνδέσει, σ’ ένα σώμα, όλη την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα της εποχής – με την «δυτικότροπη» μουσική και τα τραγούδια τού Σταύρου Ξαρχάκου να παρεμβάλλονται και να σχολιάζουν αναλόγως. Βασικός ερμηνευτής της παράστασης, ο οποίος εμφανιζόταν ζωντανά πάνω στη σκηνή, ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας, σταθερός συνεργάτης τού Σ. Ξαρχάκου εκείνη την εποχή.
Όλο το έργο εξελισσόταν στο ελληνικό κάμπινγκ Εσπεράντζα, έχοντας για πρωταγωνιστές την ιδιοκτήτρια και τους εργαζομένους του, και βεβαίως τους επισκέπτες και τους εγκατεστημένους στους χώρους του, οι οποίοι ήταν... ανακατωμένος ο ερχόμενος, Έλληνες και ξένοι.
https://www.lifo.gr/culture/theatro/theatriko-mioyzikal-12-mines-kalokairi-entyposiaze-tin-athina-kalokairi-toy-70
Έθιξες πάρα πολύ ωραίο θέμα, εν όψει μάλιστα του σημερινού θερινού ηλιοστασίου, όπου ξεκινά (και επίσημα), το καλοκαίρι! Μας γοητεύει να μαθαίνουμε ότι και στη χώρα μας, παρόλη την πολιτική μαυρίλα της εποχής, γίνονταν μιούζικαλ με «ψυχεδελική» μουσική και χίππικη αισθητική. Μακάρι, όντως, να δούμε αυτά τα τραγούδια και σε δίσκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια, καλό καλοκαίρι σε όλες και όλους τους φίλους του Δισκορυχείου!
Από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Φρατζεσκάκης
Εξαιρετικό και σπάνιο αφιέρωμα σε μια παράσταση που ξέρουμε πολύ λίγα γι αυτήν!Σ ευχαριστούμε Φώντα!
Ferris Costas
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμπληρωματικές πληροφορίες: (1) Την ίδια εποχή ο Αλέξης Σολωμός επιχειρεί ν' ανεβάσει το Hair στα Ελληνικά, μα δεν του δίνουν την άδεια. (2) Την ίδια εποχή ο Σταύρος βρισκεται για λίγο στο Παρίσι, όπου ηχογραφεί κάποιες μουσικές του, χρησιμοποιώντας Έλληνες μουσικούς που ήσαν εκεί (π.χ. Σταμάτης Σπανουδάκης). Πιθανόν να ήταν γι αυτή την παράσταση. Θα τον ρωτήσω.
Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
Είχε ανεβεί πάντως το Hair στα ελληνικά το 1970 από τον Γιάννη Πετρίτση.
https://www.lifo.gr/culture/theatro/50-hronia-apo-tin-proti-agnosti-paroysiasi-toy-polykrotoy-mioyzikal-hair-stin
50 χρόνια από την πρώτη, «άγνωστη» παρουσίαση του πολύκροτου μιούζικαλ «Hair»