ΑΔΕΛΦΕΣ KESSLER: το θρυλικό ποπ χορευτικό και τραγουδιστικό ντουέτο από τα σίξτις και πέρα απ’ αυτά – οι δίδυμες Alice και Ellen, που αγαπήθηκαν σε κάθε μεριά της γης, επηρεάζοντας καλλιτέχνιδες παντού και φυσικά στην Ελλάδα

Η ιστορία της ποπ δεν χάνεται απλώς στο χθες, αλλά χάνεται σε παρακλάδια που εν πολλοίς παραμένουν ανεξερεύνητα. Θέλουμε να πούμε πως αν δεν υπάρχει άγνοια υπάρχει μια πολύ συγκεχυμένη εικόνα, για κάποιες τουλάχιστον από τις διαστάσεις της ποπ, αφήνοντας εν πολλοίς στο σκοτάδι πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα.
Και στην μητροπολιτική ποπ (Αγγλία-Αμερική) συμβαίνει αυτό, αλλά πολύ περισσότερο συμβαίνει στην περιφερειακή. Γι’ αυτό κι εμείς πρόσφατα έχουμε γράψει για τους Γάλλους Antoine και Marc Aryan, παλαιότερα είχαμε γράψει για την Ιταλίδα Raffaella Carrà, ενώ τώρα θα γράψουμε για τις δίδυμες γερμανίδες Αδελφές Kessler, την Alice και την Ellen.

Γεννημένες το 1936, επί ναζιστικής Γερμανίας, οι Kessler-Zwillinge (Δίδυμες Κέσλερ) ασχολούνται με τον χορό από τα μικρά τους χρόνια, για να γίνουν μέλη του παιδικού μπαλέτου της Όπερας της Λειψίας το 1947.
Το 1952 θα μεταπηδήσουν από την τότε Ανατολική Γερμανία στην Δυτική, ενώ στα μέσα της δεκαετίας και πριν κλείσουν τα 20 χρόνια τους θα έχουν περάσει από το Palladium του Ντίσελντορφ, το Lido του Παρισιού και άλλα φημισμένα κέντρα διασκέδασης της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Βασικά χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν οι Kessler-Zwillinge, που είναι εν τω μεταξύ πανέμορφες, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να τις ανακαλύψει και ο κινηματογράφος μετατρέποντάς τες σε σταρ.

Η πρώτη ταινία που πρωταγωνίστησαν ήταν η μουσική κωμωδία “Solang' es Hübsche Mädchen Gibt” (1955) (Αρκεί που υπάρχουν όμορφα κορίτσια) σε σκηνοθεσία Arthur Maria Rabenalt, για να ακολουθήσουν καμιά δεκαριά ακόμη μέχρι το τέλος της δεκαετίας.

Έχουν κάνει ήδη «όνομα» οι Alice και Ellen Kessler κι έτσι δεν ήταν καθόλου παράξενο να τις δεις να εκπροσωπούν τη Δυτική Γερμανία στον τέταρτο διαγωνισμό της Eurovision, το 1959, με το τραγούδι “Heut' woll'n wir tanzen geh'n” (Σήμερα θέλουμε να πάμε να χορέψουμε), που μπορεί να μην ήταν πολύ επιτυχημένο (κατέλαβε την όγδοη θέση, ανάμεσα σε έντεκα συμμετοχές) ήταν όμως ενδεικτικό της θέσης τους στο στάρντομ της εποχής. 

Το πόσο σημαντικές ήταν τότε οι Alice και Ellen Kessler το μαρτυρά ο μεγάλος γερμανός συγγραφέας Günter Grass (1927-2015) στο βιβλίο του «Ο αιώνας μου» [Οδυσσέας, 1999], καθώς αφιερώνει σ’ εκείνες μία ολόκληρη χρονιά, το «1958» (το βιβλίο έχει εκατό κεφάλαια, από το «1900» έως το «1999»). Διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα:

«Ένα είναι σίγουρο: όπως μετά τη στροφή προς την πολυφαγία ήρθε η στροφή προς τα ταξίδια και με το οικονομικό θαύμα ήρθε και το γερμανικό θαύμα των δεσποινίδων: ποια covergirls ήταν όμως τα πρώτα; Ποια είχαν γίνει πενήντα επτά φορές πρώτος τίτλος του περιοδικού Stern; Ποιες απ’ όλες τις επιγόνους τους τις φώναζαν με το όνομά τους, όταν το θαύμα των δεσποινίδων δρασκέλιζε τον Ατλαντικό και το LIFE έβγαινε με τον τεράστιο τίτλο “Sensations from Germany”; (σ.σ. αναφέρεται στο εξώφυλλο των Kessler Twins, στο “LIFE”, τον Φεβρουάριο του ’63) Ως ηδονοβλεψίας της πιο μοντέρνας σχολής είχα ερωτευτεί τις δίδυμες από την αρχή κιόλας της δεκαετίας του ’50, αμέσως μόλις ήρθαν από απέναντι, από τη Σαξονία, για να επισκεφθούν κατά τις καλοκαιρινές διακοπές τον πατέρα τους, που είχε παρατήσει τη μητέρα τους. Έμειναν στη Δύση, θρήνησαν όμως λίγο τη σχολή χορού τους στη Λειψία, όταν και οι δυο, χάρη στη μεσολάβησή μου, άρχισαν να ψιλοχορεύουν στο βαριετέ Παλλάντιουμ – διότι η Άλις και η Έλλεν είχαν υψηλές βλέψεις και ονειρεύονταν συμβόλαιο με την όπερα του Ντύσελντορφ: τουλάχιστον Λίμνη των Κύκνων».

Παρακάτω ο Günter Grass γράφει για τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις Kessler-Zwillinge στο Lido, οι γαλλίδες συναδέλφισσές τους, εξαιτίας της γερμανικής καταγωγής τους:

«Ήταν απαίσια επιθετικές απέναντί τους. Οι αδελφές Κέσλερ, πανύψηλες και κάτισχνες, έπρεπε να πάρουν πάνω τους την ευθύνη για μύρια όσα εγκλήματα των “Γερμαναράδων”. Τι τιμωρία! Πώς σου σκιζόταν η καρδιά, όταν έκλαιγαν!».
Για να συνεχίσει, λίγο πιο κάτω, ο διάσημος γερμανός συγγραφέας:
«Ωστόσο αργότερα, όταν ήρθε η επιτυχία, υποχώρησαν οι επιθέσεις. Και στην Αμερική τον θαυμασμό για τις “sensations from Germany” δεν τον συννέφιασε κανενός είδους λοιδορία. Τέλος έπεσε στα πόδια τους και το Παρίσι. Είτε λεγόταν Μωρίς Σεβαλιέ, είτε Φρανσουάζ Σαγκάν, είτε Γκράτσια Πατρίτσια του Μονακό, κατά κόσμον Γκρέης Κέλλυ, είτε Σοφία Λόρεν, δεν υπήρχε κανείς που να μην ενθουσιάζεται μόλις τους παρουσίαζα τις αδελφές Κέσλερ. Η μόνη που πρέπει να είδε με φθόνο τη μέση των κρίνων μου από τη Σαξονία ήταν ίσως η Λιζ Ταίηλορ. Αχ Άλις, αχ Έλλεν! Ήταν τόσο ποθητές – εντούτοις κανένας από τους οιστρηλατημένους επιβήτορες δεν τις κατάφερε πραγματικά.(...)».
Είναι η εποχή όπου οι Αδελφές Kessler έχουν ξεκινήσει και τη δισκογραφία σε Δυτική Γερμανία και Γαλλία (ως Kessler-Zwillinge, Alice und Ellen Kessler και Kessler Sisters), φθάνοντας να τραγουδήσουν μ’ ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής, τον ροκεντρολά Peter Kraus, κάνοντας ακριβώς το 1960, την πιο επιτυχημένη, έως τότε, κίνηση της επαγγελματικής ζωής τους – να εγκατασταθούν στην Ιταλία.

Στην Ιταλία η ποπ είχε ήδη άλλη ποιότητα από την Γερμανία, ή και την Γαλλία ακόμη. Ήταν πιο εύχυμη, πιο λυρική, πιο φινετσάτη, λιγότερο επηρεασμένη από την... αμαρτία, άρα και πιο απενοχοποιημένη, με πολύ περισσότερο σεξαπίλ και πολύ πιο κοντά σε ό,τι συνέβαινε σε Αγγλία και Αμερική αισθητικά, με αποτέλεσμα οι Γερμανίδες να βρεθούν στο στοιχείο τους. Ήταν φτιαγμένες για... Ιταλίδες. Ήταν... θεές!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/adelfes-kesler-ena-thryliko-pop-horeytiko-kai-tragoydistiko-ntoyeto-ton-60s