COLLAPSE UNDER THE EMPIRE: Recurring [Finaltune
Records, 2023]
Μάλλον πρόκειται για το ένατο άλμπουμ των Γερμανών Collapse Under the Empire, που τους αποτελούν οι Chris Burda και Martin Grimm (με την προσθήκη του ντράμερ Nando Schäfer εδώ), ένα σχήμα που κινείται σε μετα-ροκ περιβάλλοντα, συνδυάζοντας με ωραίο τρόπο πλήκτρα και κιθάρες.
Έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog για τους Collapse Under the Empire, για τα άλμπουμ τους “Everything We Will Leave Beyond Us” (2020) και “The Fallen Ones” (2017), σημειώνοντας
ανάμεσα σε άλλα πως οι Γερμανοί στηρίζονται πάνω στο βρετανικό synth-wave τής
δεκαετίας του ’80, προσθέτοντας βαριά έως βαρύγδουπα vibes, τροφοδοτημένα μέσω κιθαρών και
πλήκτρων και το ίδιο «ασήκωτων» rhythm sections,
όντας «ασήκωτοι» ακόμη και στην ηρεμία τους.
Και εννοούμε με αυτό πως ακόμη και στους πιο χαμηλούς τόνους οι Collapse Under the Empire διαθέτουν ένα επικό στοιχείο, πάντα σκοτεινό και πάντα ανεξερεύνητο.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως οι Γερμανοί κάνουν ορχηστρική μουσική, όπως άπειρα τέτοια σχήματα στον κόσμο (σήμερα και την τελευταία 20ετία), με τους «τοίχους» από τις κιθάρες και τα «γεμίσματα» από τα πλήκτρα να κυριαρχούν, δημιουργώντας καταστάσεις όχι πολύ διαφορετικές από εκείνες των Mogwai ή των «δικών μας» Electric Litany.
Φυσικά, στο “Recurring” μπορείς να συναντήσεις και άλλες αναφορές, στον Vangelis π.χ. (στο “Requiem”) ή και σε πιο synth-pop καταστάσεις (στο “Salvation”), με το άλμπουμ να κυλάει μέσα σ’ ένα κλίμα φουτουριστικά αποκαλυπτικό, με στοιχεία «επόμενης μέρας» ή και «μεθεπόμενης», αν κρίνουμε από το τελευταίο track του δίσκου, που αποκαλείται “Creation”.
Μία πολύ καλή περίπτωση electronic / post-rock, από ένα σχήμα με ήδη 15ετή ιστορία.
Κι αυτό. Το “Recurring” θα κυκλοφορήσει, επισήμως, στις 29 Σεπτεμβρίου, σε CD και σε digital, ενώ η LP-έκδοση θα διατίθεται μόνον ως μέρος του 11πλού LP-box “Works 08-23”.
Επαφή: www.finaltune.com
CLOSURE IN MOSCOW: Soft Hell [Bird’s Robe
Records, 2023]
Εννέα χρόνια είχαν να βγάλουν καινούριο δίσκο οι πέντε Αυστραλοί από την Μελβούρνη, που ακούνε στην ονομασία Closure in Moscow.
Βασικά έχουν προηγηθεί τα άλμπουμ “The Penance and The Patience” [Bird’s Robe, 2008/2021], για το οποίο γράψαμε στις 10 Δεκ. 2021, “First Temple” [Bird’s Robe, 2009/2021] (γράψαμε την 1η Νοε. 2021) και “Pink Lemonade” [Bird’s Robe, 2014/2022] (γράψαμε στις 21 Μαρ. 2022), ενώ τώρα θα πούμε κάποια λόγια και για το “Soft Hell, που θα κυκλοφορήσει επισήμως, σε LP, CD και digital, στις 27 Οκτωβρίου. Όπως λένε οι ίδιοι οι Closure in Moscow:
«Τα τελευταία εννέα χρόνια αποστάχθηκαν σ’ αυτά τα 50 λεπτά του νέου δίσκου μας. Έχουμε βάλει αίμα, ιδρώτα και πολύ χρόνο σ’ αυτόν και πιστεύουμε πως όταν θα έρθει η ώρα για ν’ ακούσετε τα κομμάτια, θα πείτε πως... η αναμονή άξιζε τον κόπο. Ξέρουμε ότι προς το παρόν έχετε μόνον τον λόγο μας, αλλά η αναμονή έχει σχεδόν τελειώσει. Το νέο άλμπουμ ονομάζεται “Soft Hell” κι έχει να κάνει με τη χρόνια δυσφορία, που προκαλείται από τις επιλογές, στις οποίες μας οδηγούν οι φόβοι και τα τραύματα. Αυτή είναι η ζωή σε μια... μαλακή κόλαση. Υπάρχουν αρκετές οδυνηρές καταστάσεις, που πρέπει να μας οδηγήσουν να αλλάξουμε στάση, σε σχέση με το πώς τις αντιμετωπίζουμε, ενώ μπορούμε να κρατήσουμε τους εαυτούς μας σε θέση άρνησης, απέναντί τους, αφήνοντας τα πράγματα απλώς να εξελίσσονται από μόνα τους».
Και όπως επίσης έχουμε ξαναγράψει η μουσική των Closure in Moscow, σε γενικές γραμμές, είναι έντονη, με δυναμικά κιθαριστικά μέρη, με εμφατικά φωνητικά, συνεχείς «αλλαγές», συνεχή ανεβοκατεβάσματα της έντασης, μα και με ορισμένα eighties ποπ στοιχεία – όλα αυτά ωραία παραταγμένα στη γενικότερη δομή, που παραμένει πάντα απαιτητική και complex.
Και κάπως έτσι είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσεις κάτι από το “Soft Hell”, ως πιο χαρακτηριστικό. Και τούτο, γιατί ο δίσκος κυλάει με φοβερή ενότητα, σαν concept album, με τα δώδεκα κομμάτια που έχουν γενικώς τετράλεπτες διάρκειες (λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο) να εναλλάσσονται δίχως να το αντιλαμβάνεσαι.
Σίγουρα είναι κάπως ιδιόμορφη η περίπτωση των Closure in Moscow, ενώ δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις πως έχει (και) ενδιαφέρον.
Επαφή: www.birdsrobe.com
MANU LOUIS: Club Copy [Igloo Records]
Ο Manu Louis είναι Βέλγος, με άκρες σε Γερμανία και Ισπανία (εννοούμε πως έχει ζήσει εκεί). Για ένα άλμπουμ του από το 2019, το “Cream Parade” [Igloo], έχουμε γράψει παλαιότερα στο blog, ενώ υπάρχει κι ένα ακόμη πιο παλαιό, το “Kermesse Machine” [Igloo], από το 2016.
Μετά από τέσσερα χρόνια ο βέλγος μουσικός επανεμφανίζεται στη δισκογραφία μ’ ένα LP (και CD και digital), που αποκαλείται “Club Copy”.
Στο άλμπουμ αυτό ο Manu Louis χειρίζεται ό,τι ακούγεται (βασικά πλήκτρα, σύνθια, ηλεκτρονικά και κάποιες κιθάρες), ενώ τον συνδράμουν και οι Héctor Arnau (φωνή και ισπανικά λόγια σε δύο κομμάτια), Lynn Cassiers (φωνή σε τρία κομμάτια), Vicente Arlandis (φωνή και ισπανικά λόγια σ’ ένα κομμάτι) και Diégo Bié επιπρόσθετα beats (σε δύο κομμάτια).
Στο bandcamp διαβάζεις πως ο Manu Louis ανακατεύει γαλλικό chanson, με avant στοιχεία, new beats, old hits, art pop και hard bop. Λίγο μυστήρια όλα αυτά...
Σίγουρα το κλασικό γαλλικό τραγούδι ανιχνεύεται σε κάποια tracks, που τυγχάνει να είναι και από τα ωραιότερα του δίσκου, όπως το “Peu”, όμως από ’κει και πέρα τα electro beats είναι εκείνα που κυριαρχούν, στα περισσότερα από τα κομμάτια του βέλγου μουσικού, που συχνά εμφανίζουν και πειραματικά στοιχεία. Ένα τέτοιο track, πειραματικό-χορευτικό, και με hip-hop αναφορές, είναι το “Economy”, που είναι από τα ωραιότερα του δίσκου.
Γενικώς ένα ποπ-πειραματικό άλμπουμ είναι το “Club Copy” του Manu Louis, που μπορεί να χαρακτηρισθεί και ουσιωδώς «ψαγμένο».
Επαφή: www.igloorecords.be
Μάλλον πρόκειται για το ένατο άλμπουμ των Γερμανών Collapse Under the Empire, που τους αποτελούν οι Chris Burda και Martin Grimm (με την προσθήκη του ντράμερ Nando Schäfer εδώ), ένα σχήμα που κινείται σε μετα-ροκ περιβάλλοντα, συνδυάζοντας με ωραίο τρόπο πλήκτρα και κιθάρες.
Και εννοούμε με αυτό πως ακόμη και στους πιο χαμηλούς τόνους οι Collapse Under the Empire διαθέτουν ένα επικό στοιχείο, πάντα σκοτεινό και πάντα ανεξερεύνητο.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως οι Γερμανοί κάνουν ορχηστρική μουσική, όπως άπειρα τέτοια σχήματα στον κόσμο (σήμερα και την τελευταία 20ετία), με τους «τοίχους» από τις κιθάρες και τα «γεμίσματα» από τα πλήκτρα να κυριαρχούν, δημιουργώντας καταστάσεις όχι πολύ διαφορετικές από εκείνες των Mogwai ή των «δικών μας» Electric Litany.
Φυσικά, στο “Recurring” μπορείς να συναντήσεις και άλλες αναφορές, στον Vangelis π.χ. (στο “Requiem”) ή και σε πιο synth-pop καταστάσεις (στο “Salvation”), με το άλμπουμ να κυλάει μέσα σ’ ένα κλίμα φουτουριστικά αποκαλυπτικό, με στοιχεία «επόμενης μέρας» ή και «μεθεπόμενης», αν κρίνουμε από το τελευταίο track του δίσκου, που αποκαλείται “Creation”.
Μία πολύ καλή περίπτωση electronic / post-rock, από ένα σχήμα με ήδη 15ετή ιστορία.
Κι αυτό. Το “Recurring” θα κυκλοφορήσει, επισήμως, στις 29 Σεπτεμβρίου, σε CD και σε digital, ενώ η LP-έκδοση θα διατίθεται μόνον ως μέρος του 11πλού LP-box “Works 08-23”.
Επαφή: www.finaltune.com
Εννέα χρόνια είχαν να βγάλουν καινούριο δίσκο οι πέντε Αυστραλοί από την Μελβούρνη, που ακούνε στην ονομασία Closure in Moscow.
Βασικά έχουν προηγηθεί τα άλμπουμ “The Penance and The Patience” [Bird’s Robe, 2008/2021], για το οποίο γράψαμε στις 10 Δεκ. 2021, “First Temple” [Bird’s Robe, 2009/2021] (γράψαμε την 1η Νοε. 2021) και “Pink Lemonade” [Bird’s Robe, 2014/2022] (γράψαμε στις 21 Μαρ. 2022), ενώ τώρα θα πούμε κάποια λόγια και για το “Soft Hell, που θα κυκλοφορήσει επισήμως, σε LP, CD και digital, στις 27 Οκτωβρίου. Όπως λένε οι ίδιοι οι Closure in Moscow:
«Τα τελευταία εννέα χρόνια αποστάχθηκαν σ’ αυτά τα 50 λεπτά του νέου δίσκου μας. Έχουμε βάλει αίμα, ιδρώτα και πολύ χρόνο σ’ αυτόν και πιστεύουμε πως όταν θα έρθει η ώρα για ν’ ακούσετε τα κομμάτια, θα πείτε πως... η αναμονή άξιζε τον κόπο. Ξέρουμε ότι προς το παρόν έχετε μόνον τον λόγο μας, αλλά η αναμονή έχει σχεδόν τελειώσει. Το νέο άλμπουμ ονομάζεται “Soft Hell” κι έχει να κάνει με τη χρόνια δυσφορία, που προκαλείται από τις επιλογές, στις οποίες μας οδηγούν οι φόβοι και τα τραύματα. Αυτή είναι η ζωή σε μια... μαλακή κόλαση. Υπάρχουν αρκετές οδυνηρές καταστάσεις, που πρέπει να μας οδηγήσουν να αλλάξουμε στάση, σε σχέση με το πώς τις αντιμετωπίζουμε, ενώ μπορούμε να κρατήσουμε τους εαυτούς μας σε θέση άρνησης, απέναντί τους, αφήνοντας τα πράγματα απλώς να εξελίσσονται από μόνα τους».
Και όπως επίσης έχουμε ξαναγράψει η μουσική των Closure in Moscow, σε γενικές γραμμές, είναι έντονη, με δυναμικά κιθαριστικά μέρη, με εμφατικά φωνητικά, συνεχείς «αλλαγές», συνεχή ανεβοκατεβάσματα της έντασης, μα και με ορισμένα eighties ποπ στοιχεία – όλα αυτά ωραία παραταγμένα στη γενικότερη δομή, που παραμένει πάντα απαιτητική και complex.
Και κάπως έτσι είναι λίγο δύσκολο να ξεχωρίσεις κάτι από το “Soft Hell”, ως πιο χαρακτηριστικό. Και τούτο, γιατί ο δίσκος κυλάει με φοβερή ενότητα, σαν concept album, με τα δώδεκα κομμάτια που έχουν γενικώς τετράλεπτες διάρκειες (λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο) να εναλλάσσονται δίχως να το αντιλαμβάνεσαι.
Σίγουρα είναι κάπως ιδιόμορφη η περίπτωση των Closure in Moscow, ενώ δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις πως έχει (και) ενδιαφέρον.
Επαφή: www.birdsrobe.com
Ο Manu Louis είναι Βέλγος, με άκρες σε Γερμανία και Ισπανία (εννοούμε πως έχει ζήσει εκεί). Για ένα άλμπουμ του από το 2019, το “Cream Parade” [Igloo], έχουμε γράψει παλαιότερα στο blog, ενώ υπάρχει κι ένα ακόμη πιο παλαιό, το “Kermesse Machine” [Igloo], από το 2016.
Μετά από τέσσερα χρόνια ο βέλγος μουσικός επανεμφανίζεται στη δισκογραφία μ’ ένα LP (και CD και digital), που αποκαλείται “Club Copy”.
Στο άλμπουμ αυτό ο Manu Louis χειρίζεται ό,τι ακούγεται (βασικά πλήκτρα, σύνθια, ηλεκτρονικά και κάποιες κιθάρες), ενώ τον συνδράμουν και οι Héctor Arnau (φωνή και ισπανικά λόγια σε δύο κομμάτια), Lynn Cassiers (φωνή σε τρία κομμάτια), Vicente Arlandis (φωνή και ισπανικά λόγια σ’ ένα κομμάτι) και Diégo Bié επιπρόσθετα beats (σε δύο κομμάτια).
Στο bandcamp διαβάζεις πως ο Manu Louis ανακατεύει γαλλικό chanson, με avant στοιχεία, new beats, old hits, art pop και hard bop. Λίγο μυστήρια όλα αυτά...
Σίγουρα το κλασικό γαλλικό τραγούδι ανιχνεύεται σε κάποια tracks, που τυγχάνει να είναι και από τα ωραιότερα του δίσκου, όπως το “Peu”, όμως από ’κει και πέρα τα electro beats είναι εκείνα που κυριαρχούν, στα περισσότερα από τα κομμάτια του βέλγου μουσικού, που συχνά εμφανίζουν και πειραματικά στοιχεία. Ένα τέτοιο track, πειραματικό-χορευτικό, και με hip-hop αναφορές, είναι το “Economy”, που είναι από τα ωραιότερα του δίσκου.
Γενικώς ένα ποπ-πειραματικό άλμπουμ είναι το “Club Copy” του Manu Louis, που μπορεί να χαρακτηρισθεί και ουσιωδώς «ψαγμένο».
Επαφή: www.igloorecords.be
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου