Το πιο νέο άλμπουμ του κοντραμπασίστα και συνθέτη της jazz Πέτρου Κλαμπάνη (Petros Klampanis) (εδώ χειρίζεται
επίσης ηλεκτρονικά, ενώ ακούμε και τη φωνή του) αποκαλείται “Latent Info” (2025) και είναι
συμπαραγωγή της δικής του εταιρείας ΠΚ και της γερμανικής yellowbird / enja (AN Music). Το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο στην Αθήνα, στα Sierra Studios, στο διάστημα Δεκέμβριος
2022-Δεκέμβριος 2023 και πρόκειται να κυκλοφορήσει επισήμως στις 7 Φεβρουαρίου
2025.
Στο “Latent Info”
ο Κλαμπάνης συνεργάζεται με τον εσθονό πιανίστα Kristjan Randalu και τον ισραηλινό
ντράμερ (που χειρίζεται και ηλεκτρονικά σε δύο tracks) Ziv Ravitz. Βασικά, λέμε για ένα
τρίο του τύπου πιάνο-μπάσο-ντραμς, που σε ένα κομμάτι μετατρέπεται σε
κουαρτέτο, λόγω της παρουσίας του τρομπετίστα Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, με το
υλικό να είναι βασικά πρωτότυπο – αφού τέτοια είναι τα έξι από τα οκτώ tracks.
Τα πρώτα τρία tracks, τα “Over the calypso deep”, “Latent info” και “Stenahoria” είναι συνθέσεις του Κλαμπάνη. Αυτό που χαρακτηρίζει και τις τρεις είναι η μελωδική ροή τους. Και οι δύο λέξεις, «μελωδική» και «ροή», έχουν τη σημασία τους.
Ο Κλαμπάνης είναι βασικά μελωδός. Εμπνέεται ωραίες μελωδίες εννοώ, τις οποίες προβάλλει και εξελίσσει, καθ’ όλη τη διάρκεια των συνθέσεών του, που είναι συνήθως μέσης διάρκειας – ας πούμε εξάλεπτες. Διαθέτουν δηλαδή μια χρονική άπλα, ώστε οι μελωδίες του να αναπτυχθούν «γεμίζοντάς» τες (τις συνθέσεις). Φυσικά, σαν κοντραμπασίστας ο ίδιος τις στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο, μέσω του μπάσου του, και της διαρκούς κινητικότητας του ρυθμικού τμήματος – το οποίο, περαιτέρω, προσφέρει την άνεση στον πιανίστα, ώστε να εμφανίσει το μελωδικό υλικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ροή, επίσης, είναι ίδιον των συνθέσεων του Κλαμπάνη, καθώς και τα τρία αυτά tracks της αρχής έχουν μια ενότητα, που την αντιλαμβάνεσαι συνήθως στις σουίτες. Και οπωσδήποτε το υδάτινο στοιχείο, που πρωταγωνιστεί, οπτικώς, στο εξώφυλλό ή και σε κάποιους τίτλους («Πάνω από το βυθό της Καλυψούς»), είναι εκείνο που εμπνέει τον νησιώτη Κλαμπάνη (Ζακυνθινός), στην προσπάθειά του να μεταφέρει αυτήν ακριβώς τη φυσική ροή στα δικά του κομμάτια. Για jazz συζητάμε πάντα, μεσογειακής αισθητικής, «ανοιχτής» (ακόμη και αν αναφέρεται σε «στεναχώριες»), που έχει τον τρόπο να σε ελκύει.
Οι επόμενες συνθέσεις, οι “Menérbes” και “When I know the answer”, ανήκουν στους Zavitz και Randalu αντιστοίχως. Ο Randalu είναι ένας πιανίστας που είναι ικανός να εκφράζεται και με λίγες νότες, αλλά και με παύσεις ακόμη. Είναι, όμως, και πληθωρικός, όταν το απαιτούν οι εξελίξεις των κομματιών, «γεμίζοντας» τις συνθέσεις πάντα με προσοχή, έχοντας κατά νου όλες τις επιμέρους ισορροπίες.
Λίγο πριν από το τέλος υπάρχουν οι δύο διασκευές. Η πρώτη αφορά τη σύνθεση του Steve Swallow “Falling grace”, γνωστή από το ρεπερτόριο του Gary Burton (πρωτακούστηκε στο δίσκο του “The Time Machine”, το 1966 και σε διάφορα άλλα άλμπουμ όλες τις επόμενες δεκαετίες). Είναι το πιο μικρό σε διάρκεια track του δίσκου, κι εκείνο που βγάζει τα πιο έντονα vibes. Ο Κλαμπάνης δεν δίνει, απλώς το σύνθημα με τις νότες στο κοντραμπάσο του, αλλά παίρνει πάνω του όλη τη σύνθεση έχοντας τα υπόλοιπα όργανα, δίπλα του, είτε σε σιγή είτε αφήνοντάς τα να χρωματίζουν ελαφρώς το δικό του παίξιμο. Εντυπωσιακό κομμάτι.
Η επόμενη version έχει να κάνει με το «Ξημερώνει» (“Day breaks”) του Μίκη Θεοδωράκη που ο κόσμος το γνωρίζει ως τραγούδι (Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Τριπολίτης) από το LP «Ραντάρ» του 1981. Η τρομπέτα του Πολυζωγόπουλου κάνει υπό μίαν έννοια τη διαφορά εδώ, με τους υπόλοιπους τρεις μουσικούς να παραμένουν πιστοί στην πρωτότυπη (και σπουδαία) μελωδία.
Το “Latent Info” θα φθάσει στο τέλος του με μία ακόμη σύνθεση του Πέτρου Κλαμπάνη, που έχει τίτλο “Disoriented”. Πρόκειται για ένα ακόμη μελωδικά γλαφυρό track, που ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τούτο το λιτό, αλλά ουσιαστικό άλμπουμ.
Τα πρώτα τρία tracks, τα “Over the calypso deep”, “Latent info” και “Stenahoria” είναι συνθέσεις του Κλαμπάνη. Αυτό που χαρακτηρίζει και τις τρεις είναι η μελωδική ροή τους. Και οι δύο λέξεις, «μελωδική» και «ροή», έχουν τη σημασία τους.
Ο Κλαμπάνης είναι βασικά μελωδός. Εμπνέεται ωραίες μελωδίες εννοώ, τις οποίες προβάλλει και εξελίσσει, καθ’ όλη τη διάρκεια των συνθέσεών του, που είναι συνήθως μέσης διάρκειας – ας πούμε εξάλεπτες. Διαθέτουν δηλαδή μια χρονική άπλα, ώστε οι μελωδίες του να αναπτυχθούν «γεμίζοντάς» τες (τις συνθέσεις). Φυσικά, σαν κοντραμπασίστας ο ίδιος τις στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο, μέσω του μπάσου του, και της διαρκούς κινητικότητας του ρυθμικού τμήματος – το οποίο, περαιτέρω, προσφέρει την άνεση στον πιανίστα, ώστε να εμφανίσει το μελωδικό υλικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ροή, επίσης, είναι ίδιον των συνθέσεων του Κλαμπάνη, καθώς και τα τρία αυτά tracks της αρχής έχουν μια ενότητα, που την αντιλαμβάνεσαι συνήθως στις σουίτες. Και οπωσδήποτε το υδάτινο στοιχείο, που πρωταγωνιστεί, οπτικώς, στο εξώφυλλό ή και σε κάποιους τίτλους («Πάνω από το βυθό της Καλυψούς»), είναι εκείνο που εμπνέει τον νησιώτη Κλαμπάνη (Ζακυνθινός), στην προσπάθειά του να μεταφέρει αυτήν ακριβώς τη φυσική ροή στα δικά του κομμάτια. Για jazz συζητάμε πάντα, μεσογειακής αισθητικής, «ανοιχτής» (ακόμη και αν αναφέρεται σε «στεναχώριες»), που έχει τον τρόπο να σε ελκύει.
Οι επόμενες συνθέσεις, οι “Menérbes” και “When I know the answer”, ανήκουν στους Zavitz και Randalu αντιστοίχως. Ο Randalu είναι ένας πιανίστας που είναι ικανός να εκφράζεται και με λίγες νότες, αλλά και με παύσεις ακόμη. Είναι, όμως, και πληθωρικός, όταν το απαιτούν οι εξελίξεις των κομματιών, «γεμίζοντας» τις συνθέσεις πάντα με προσοχή, έχοντας κατά νου όλες τις επιμέρους ισορροπίες.
Λίγο πριν από το τέλος υπάρχουν οι δύο διασκευές. Η πρώτη αφορά τη σύνθεση του Steve Swallow “Falling grace”, γνωστή από το ρεπερτόριο του Gary Burton (πρωτακούστηκε στο δίσκο του “The Time Machine”, το 1966 και σε διάφορα άλλα άλμπουμ όλες τις επόμενες δεκαετίες). Είναι το πιο μικρό σε διάρκεια track του δίσκου, κι εκείνο που βγάζει τα πιο έντονα vibes. Ο Κλαμπάνης δεν δίνει, απλώς το σύνθημα με τις νότες στο κοντραμπάσο του, αλλά παίρνει πάνω του όλη τη σύνθεση έχοντας τα υπόλοιπα όργανα, δίπλα του, είτε σε σιγή είτε αφήνοντάς τα να χρωματίζουν ελαφρώς το δικό του παίξιμο. Εντυπωσιακό κομμάτι.
Η επόμενη version έχει να κάνει με το «Ξημερώνει» (“Day breaks”) του Μίκη Θεοδωράκη που ο κόσμος το γνωρίζει ως τραγούδι (Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Τριπολίτης) από το LP «Ραντάρ» του 1981. Η τρομπέτα του Πολυζωγόπουλου κάνει υπό μίαν έννοια τη διαφορά εδώ, με τους υπόλοιπους τρεις μουσικούς να παραμένουν πιστοί στην πρωτότυπη (και σπουδαία) μελωδία.
Το “Latent Info” θα φθάσει στο τέλος του με μία ακόμη σύνθεση του Πέτρου Κλαμπάνη, που έχει τίτλο “Disoriented”. Πρόκειται για ένα ακόμη μελωδικά γλαφυρό track, που ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο τούτο το λιτό, αλλά ουσιαστικό άλμπουμ.
