SEAHORSE Not an A.I. Creature

Δεύτερο άλμπουμ για τους Seahorse από την Θεσσαλονίκη, μετά από το “Heaven is Underground” του 2019. Η μπάντα, με τους πολύ πρώτους μουσικούς –Nomik φωνή, ακουστική κιθάρα (από Universal Trilogy, Sleepin Pillow...), Alex Apostolakis ντραμς (από Noise Promotion Company, The Blues Wire, Λαϊκεδέλικα…), Ασκληπιό Ζαμπέτα κιθάρες (από Silent Moves, International Comedy, The Mushrooms, Τρύπες, Γκέτο...), Bill Vassileaux μπάσο (από Super Stereo, Johnny Carbonaras...)– κάνει και πάλι αισθητή την παρουσία της μέσα από το “Not an A.I. Creature” (2025), ένα βινύλιο δέκα τραγουδιών, που κυκλοφορεί, τώρα, σε 200 αριθμημένα αντίτυπα από την Labyrinth of Thoughts.
Τα είχαμε πει και παλαιότερα για τους Seahorse... ένα σχήμα με πρόδηλη και έκδηλη προσωπικότητα, που έχει τον τρόπο να μεταπλάθει κλασικές όψεις του ροκ, εμφανίζοντάς τες για καινούριες. Τούτο συμβαίνει, βασικά, λόγω του υλικού τους, που είναι πολύ καλό (και πρωτότυπο φυσικά), έτοιμο να ανταποκριθεί στα υψηλότερα των στάνταρντ.

Οι Seahorse γράφουν ωραία τραγούδια, δεν υποκρίνονται ότι το κάνουν, και βεβαίως τα αποδίδουν με τον δικό τους τρόπο, που περικλείει την πείρα δεκαετιών. Εντάξει και νέοι μουσικοί, με ψυχή, μπορούν να φθάσουν σε τέτοια ύψη ή και να τα ξεπεράσουν, αλλά και οι «καραβάνες» δεν έχουν ξεχάσει να ροκάρουν, και κυρίως να γράφουν πύρινες τραγουδάρες –όπως είναι τα “Justify the dead” και “Half dead” από την A Side και “Silver plane” και “New rage” από την δεύτερη–, δίχως τούτο να σημαίνει πως και τα πιο αργά κομμάτια του “Not an A.I. Creature”, όπως το “How many nights” ή το “Sleeping beauty”, στερούνται ενδιαφέροντος.
Με στίχο αρκούντως συναισθηματικό, που περικλείει τις σκέψεις και τα διδάγματα μιας ολόκληρης ζωής, με οργανοπαίκτες που κάνουν αυτό που ξέρουν, με τον καλύτερο τρόπο, δίχως να χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα, και μ’ έναν τραγουδιστή μπροστά εκφραστικότατο και πειστικότατο οι Seahorse προτείνουν έναν δεύτερο εξίσου φλογερό δίσκο με τον πρώτο τους, και γι’ αυτό μόνο τα «μπράβο» πρέπει να πέφτουν βροχή... κι ας περισσεύουν στο τέλος.
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/en/shop/seahorse-not-an-a-i-creature/?srsltid=AfmBOooaKqKIeBfNAhduHaL9inPEICuLJZ_4Gjcylf8wvBIDyNVZnoti#pll_switcher

ο μελοποιημένος ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ: όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

Το βιβλίο «Ο μελοποιημένος Μανόλης Αναγνωστάκης: Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα» [Μετρονόμος, 2025] έχει την επιμέλεια των Σπύρου Αραβανή, Ηρακλή Οικονόμου και Θανάση Συλιβού και είναι αφιερωμένο, προφανώς, στον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005). Κυκλοφορεί, δε, τώρα, με αφορμή την συμπλήρωση 100 ετών από την γέννηση του και 20 από τον θάνατό του. Στο βιβλίο, και πέρα από την εισαγωγή, παρουσιάζονται είκοσι διαφορετικά κείμενα, τα οποία υπογράφουν αντίστοιχοι συγγραφείς, μελετητές του ελληνικού τραγουδιού, μουσικογράφοι, και βεβαίως συνθέτες, τραγουδοποιοί και συνάδελφοι του Αναγνωστάκη (σαν τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου). Όλα αυτά τα κείμενα μπορεί να μην σχετίζονται πάντα με τον «μελοποιημένο» ποιητή, αλλά δεν παύει να επικεντρώνονται σε διαστάσεις της ζωής του, που σε κάθε περίπτωση θα καθόριζαν και τον ίδιο ως άτομο, μα και το έργο του. Ένα τέτοιο κείμενο υπογράφει, ας πούμε, ο Αλέξης Βάκης («Ο επονίτης Μανόλης Αναγνωστάκης και η καταδίκη του σε θάνατο»).

Βεβαίως και υπάρχει εδώ ένα πολύ βασικό κείμενο, που τιτλοφορείται «Ο μελοποιημένος Μανόλης Αναγνωστάκης και η “άλλη” σχέση του με το τραγούδι», και το οποίο είναι γραμμένο από τον Αραβανή. Σ’ αυτές τις σελίδες θα διαβάσεις για την πορεία του θεσσαλονικιού ποιητή στο ελληνικό τραγούδι, για τις ιστορικές συνεργασίες του με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο και Μιχάλη Γρηγορίου, αλλά και για τις μελοποιήσεις ποιημάτων του από λιγότερο προβεβλημένους δημιουργούς, παλαιότερους και νεότερους, όπως την Αγγελική Ιωαννάτου (Angélique Ionatos), τον Χάρη Παπαδόπουλο, τον Άγγελο Πάνου κ.ά.
Σε άλλα κείμενα οι συνθέτες-τραγουδοποιοί Δημήτρης Παπαδημητρίου, Θέμης Ανδρέαδης και Αρλέτα γράφουν για το δικό τους αποτύπωμα που άφησε πάνω τους ο Αναγνωστάκης, ο Λάκης Παπαστάθης γράφει για ένα δικό του «Παρασκήνιο» από το 2007 (όπως αντιλαμβάνεστε πολλά κείμενα έχουν γραφτεί χρόνια πριν), συγγραφείς όπως ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο Θωμάς Κοροβίνης και ο Νίκος Γκροσδάνης συμπληρώνουν για τον «δικό τους» Αναγνωστάκη και γενικώς μέσα από ποικίλα και διαφορετικών κατευθύνσεων αφηγήματα προσεγγίζονται ποικίλες όψεις της προσωπικότητας και του έργου του σημαντικού ποιητή (είτε αυτές είναι περισσότερο σχετικές με το ελληνικό τραγούδι είτε όχι).
Μία χρήσιμη έκδοση.
Επαφή: www.metronomos.gr

ο κλαρινίστας ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ μαζί με Ινδούς μουσικούς σε μοναδικές ηχογραφήσεις – το πρότζεκτ «Έλληνες & Ινδοί» ήταν από τα πιο σημαντικά, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 2000

Ο θάνατος του δεξιοτέχνη του ηπειρώτικου κλαρίνου Πετρολούκα Χαλκιά στις 15 Ιουνίου, στα 91 χρόνια του, μας «αναγκάζει» να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να θυμηθούμε όλα εκείνα τα θαυμαστά που θα ηχογραφούσε μαζί με διάφορους ινδούς μουσικούς, μα και άλλους, Έλληνες ή μη, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στο ξεκίνημα του 2000.
Αν στη δεκαετία του ’60, και βασικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετανάστες μουσικοί, Έλληνες, Άραβες, Εβραίοι, Τούρκοι, Αρμένιοι, μαζί με ντόπιους Αμερικανούς και άλλους, θα βρίσκονταν συχνά στα πάλκα και τα στούντιο, δημιουργώντας διάφορα ανεπανάληπτα crossovers, που απευθύνονταν τις πιο πολλές φορές στο ανάλογο κύκλωμα θαμώνων και ακροατών, από το μέσο της δεκαετίας του ’80 και μετά (και βασικά στις δεκαετίες του ’90 και του 2000) αυτή η επικοινωνία των παραδόσεων θα «ξέφευγε» ακόμη περισσότερο, αφορώντας πάμπολλες χώρες – συχνά και μέσα από μια ποπ οπτική. Μάλιστα, θα βρίσκονταν και καινούριοι όροι (ethnic, world music, world beat, global sound και άλλα τινά), που θα επιχειρούσαν να περιγράψουν όλη εκείνη την περιπέτεια, η οποία θα κρατιόταν στο προσκήνιο τουλάχιστον για μια 15ετία (πριν αρχίσει να ξεφουσκώνει).

Στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν αρκετά ethnic / world πρότζεκτ στο συγκεκριμένο διάστημα, γνωρίζοντας είτε καλλιτεχνική είτε εμπορική καταξίωση (είτε και τα δυο μαζί) κι ένα απ’ αυτά, ίσως το σημαντικότερο όλων, είχε ονομαστεί «Έλληνες & Ινδοί». Εντάξει, μπορεί να έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε, αλλά για όλους εμάς, που έτυχε να ζήσουμε εκείνη τη φάση από κοντά, μοιάζουν όλα χθεσινά – με τον Πετρολούκα Χαλκιά να αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς συντελεστές του εν λόγω συναυλιακού και δισκογραφικού δεδομένου, καθώς συμμετείχε σε ιστορικά live, μα και στα πέντε από τα εννέα CD, που είχαν κυκλοφορήσει την ίδια εποχή.
Σίγουρα ο Πετρολούκας είχε παίξει με ξένους μουσικούς στην Αμερική (αν και δεν νομίζω με Ινδούς – χωρίς να το αποκλείω πάντως) στις παλιές-παλιές δεκαετίες και συνεπώς δεν θα είχε πρόβλημα, ο άνθρωπος, να το επιχειρήσει ξανά και στα 90s, όταν όλα αυτά θα μετατρέπονταν κάπως σε «κοινό τόπο».
Έτσι, λίγα χρόνια πριν από τους «Έλληνες & Ινδούς» τον συναντάμε, ως παρουσία, σε δύο πολύ καλά άλμπουμ του κιθαρίστα της τζαζ Τάκη Μπαρμπέρη, που κι εκείνος τότε, στο μέσο του ’90, θα ξεκινούσε, την πιο world jazz φάση του. Λέω για τους δίσκους “Episodes” [Lyra, 1995] και “Naiva” [Lyra, 1998], στους οποίους ο Πετρολούκας θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά με ινδούς μουσικούς. Μάλιστα, στον πρώτο ακουγόταν μαζί με τον πολύ σπουδαίο Trilok Gurtu (τάμπλα) στο εισαγωγικό “Allotropia” και ήταν αυτό κάτι από τα άγραφα (για τα ελληνικά δισκογραφικά nineties). Όμως και στο “Naiva”, το επόμενο CD του Μπαρμπέρη, ο Πετρολούκας θα ήταν εκεί, στο “Papa’s radio”, συνεργαζόμενος αυτή τη φορά μ’ έναν ακόμη διάσημο χειριστή των τάμπλα, τον Shankar Lal (και με άλλους φυσικά).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-klarinistas-petroloykas-halkias-mazi-me-indoys-moysikoys-se-monadikes-ihografiseis

IVO PERELMAN & MATTHEW SHIPP STRING TRIO μεγάλοι αυτοσχεδιαστές στις γνωστές καταστάσεις

Οι Ivo Perelman τενόρο σαξόφωνο, Matthew Shipp πιάνο, Mat Maneri βιόλα και William Parker μπάσο (οι τρεις τελευταίοι και ως Matthew Shipp String Trio) έχουν συνευρεθεί σε διάφορους σχηματισμούς, ανά δύο ή ανά τρεις ή και ως τετράδα, είτε στα live είτε στη δισκογραφία. Έτσι μια εμφάνιση και των τεσσάρων μαζί, για λογαριασμό της Tao Forms, που ειδικεύεται τα τελευταίο χρόνια σε ανάλογο ήχο, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει. Τι εννοούμε όταν λέμε «ανάλογο ήχο»; Μα έναν ήχο free-impov-jazz-avant, επί του οποίου διαπρέπουν οι τέσσερις οργανοπαίκτες εδώ και δεκαετίες.

Το “Armageddon Flower” [Tao Forms, 2025] είναι ένα περιποιημένο άλμπουμ τεσσάρων κομματιών, με διάρκειες 16:04, 21:00, 11:26 και 16:11 δευτερολέπτων (το αποκαλούμε «περιποιημένο», επειδή έχουμε να κάνουμε μ’ ένα triple-folded digipak, με πολλές και καλές σημειώσεις, γραμμένες από τον Clifford Allen, σχετικές με την κοινή ιστορία των τεσσάρων).
Ηχογραφημένο τον Σεπτέμβριο του 2024, στα Park West Studios του Brooklyn, το “Armageddon Flower” αναπτύσσεται μέσα από μεγάλες διάρκειες, οι οποίες δίνουν στους αυτοσχεδιαστές (όλα τα tracks είναι συντεθειμένα από κοινού) την δυνατότητα να παρουσιάσουν όλα τα προτερήματα αυτών των συνευρέσεων. Την ιδεατή επικοινωνία ανάμεσα σε τέσσερις οργανοπαίκτες, που γνωρίζουν ο καθένας τις δυνατότητες και την οπτική όλων των υπολοίπων, τη διάθεση για περιπέτεια, μέσα από τις διαδικασίες του απρόβλεπτου και του αυθόρμητου, προβάλλοντας, συνάμα, έναν ήχο «καθαρό», δίχως επεκτάσεις, εφφέ και στουντιακά μανιπουλαρίσματα, προερχόμενον από τέσσερα όργανα (τενόρο, πιάνο, βιόλα, μπάσο), τα οποία είτε ακούγονται μαζί είτε κατά μόνας δεν παύει να υπηρετούν το ίδιο αισθητικό πλάνο. Ένα πλάνο από το οποίο δεν απουσιάζει ο μελωδικός στοχασμός (π.χ. στο φερώνυμο track), όπως και οι ρεαλιστικές ισορροπίες. Βεβαίως, η ανατρεπτική διάθεση των Perelman, Shipp, Maneri και Parker δεν κρύβεται εύκολα, δημιουργώντας συνεχώς νέα περιθώρια «συνομιλιών» και νέες συναισθηματικές εντάσεις (είτε αυτές εξελίσσονται σε χαμηλούς τόνους είτε σε υψηλότερους).
Ένα συναρπαστικό κατά τόπους άκουσμα, που οπωσδήποτε θα ενδιαφέρει τους φίλους του είδους.
Επαφή: https://matthewshipptaoforms.bandcamp.com/album/armageddon-flower

NOAH HAIDU το τρίτο άλμπουμ του με στάνταρντ

Όπως έχουμε ξαναγράψει ο Noah Haidu είναι ένας άσσος πιανίστας, με έφεση στα tributes, κάτι το οποίο διαφαίνεται από τα άλμπουμ του “Slowly: Song for Keith Jarrett” (2021) και “Doctone” (2020) το αφιέρωμά του στον πιανίστα Kenny Kirkland. Πέραν αυτών, τα τελευταία χρόνια ο Haidu έχει βάλει μπροστά, όπως λέμε, και μια σειρά από δίσκους που τους αποκαλεί “Standards” και στους οποίους αποδίδει, συνήθως με σχήματα piano-trios, κλασικά αμερικανικά τζαζ στάνταρντ (ασχέτως αν, ανάμεσα, μπορεί να παρεισφρέουν και κάποιες δικές του συνθέσεις). 

Ήδη έχουν τυπωθεί δύο τέτοια άλμπουμ, για τα οποία υπάρχουν reviews στο blog, τα “Standards II” [Sunnyside Communications, 2024] και “Standards” [Sunnyside Communications, 2023], ενώ τώρα σειρά έχει το “Standards III” [Infinite Distances, 2025], ένα ακόμη απολαυστικό CD του Haidu και της παρέας του – η οποία (παρέα του) τούτη τη φορά είναι (και) η περισσότερο πολυμελής. Έτσι, και παρότι τα δέκα από τα έντεκα tracks του “III” αφορούν σε piano-trios, οι μπασίστες (Gervis Myles, Buster Williams, Peter Washington) και οι ντράμερ (Charles Goold, Billy Hart, Lewis Nash) που κάθε φορά τον συνοδεύουν είναι ουκ ολίγοι – ενώ ανάμεσα σε όλους αυτούς συναντάμε και τον αλτίστα Steve Wilson, που ακούγεται στο “Slipstream” (μία πρωτότυπη σύνθεση του Haidu).
Το κλίμα του άλμπουμ είναι αυτό που αναμένει ο καθείς, όταν έχουμε να κάνουμε με την ερμηνεία τέτοιων κλασικών σκοπών από τζαζίστες, που έχουν φάει με το κουτάλι το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Τα ονόματα, θέλω να πω, των Buster Williams, Billy Hart, Lewis Nash, μα και όλων των υπολοίπων, αποτελούν εγγύηση πιστότητας, πάθους, τεχνικής αρτιότητας, ου μην αλλά και μεγαλοπρέπειας, αν αναφέρεται κανείς στην απόδοση του “Old folks” του Willard Robison, από το καταπληκτικό τρίο των Noah Haidu πιάνο, Buster Williams μπάσο (συγκινητικό, δηλαδή συγκλονιστικό το αρχικό σόλο του) και Lewis Nash ντραμς – ένα από τα πολλά highlights τούτου του θεσπέσιου δίσκου.
Επαφή: www.noahhaidu.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 647

26/5/2025
Σε λίγες μέρες, στην αρχή της επόμενης εβδομάδας καλώς εχόντων, ένα καινούριο δικό μου βιβλίο, τυπωμένο από το Όγδοο, θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία. Είναι ένα πολυσέλιδο και πυκνογραμμένο βιβλίο (τριπλάσιο σε όγκο από το «Ραντεβού στο Κύτταρο»), που σχετίζεται με την πορεία του ροκ στην Ελλάδα, μια πολύ συγκεκριμένη εποχή.
Τα θέματα που εξετάζονται είναι πάρα πολλά, καθώς το βιβλίο αποτελείται από 4 μεγάλα κεφάλαια και 80+1 υποκεφάλαια, ενώ αποκαλύπτεται, περαιτέρω, και το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον εντός του οποίου το ροκ κατέστη κομβικό.

Ο Γιώργος Ρωμανός (στη φωτογραφία) είναι ας πούμε ένα από τα πρόσωπα που με απασχολούν σε αυτή τη μελέτη και όσα θα διαβάσετε π.χ. για τα «Δυο μικρά γαλάζια άλογα», είναι απ’ αυτά που γράφονται για πρώτη φορά.
Βασικά, πρόκειται για ένα βιβλίο, που δεν πρέπει να το αγνοήσει κανένας φίλος και καμία φίλη της ελληνικής μουσικής. Πιστέψτε το αυτό.

25/5/2025
Αυτό το είχα παίξει πριν από πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο του σύριζα και... δεν είχαν σπάσει τα τηλέφωνα. Pekka Streng (1970)
https://www.youtube.com/watch?v=ExK15QAFPYg&list=RDExK15QAFPYg&start_radio=1

24/5/2025
Στα γιεγιέδικα γκρουπ του ελληνικού ποπ-ροκ η χούντα δεν έκοβε τα διαβατήρια. Τους τα έδινε για να πάνε να παίξουνε όπου θέλανε – ακόμη και στην Περσία του Σάχη. Είχαν πάει κι άλλοι Έλληνες να παίξουν τότε στην Περσία – και δεν εννοώ συγκροτήματα.

Όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον, αλλά ελάχιστοι τα ψάχνουν και τα ξέρουν, έχοντας τον τρόπο να τα αποτιμήσουν, καθώς εκείνο που προέχει είναι να γίνει κατάπλασμα η συστημική «ανάγνωση» της Ιστορίας.

24/5/2025
Ο Κελεσίδης έπαιζε μόνος του άμυνα και έπιασε 3-4 που δεν πιάνονταν. Φοβερό γκολ του Σαράφη. Κομπίνα για σεμινάριο σε φάουλ από Κούδα-Σαράφη. Μίμης Παπαϊωάννου: παίκτης, που θα μπορούσε να παίζει και σήμερα μπάλα και να είναι πρώτος... [50 χρόνια πριν]
https://www.youtube.com/watch?v=I08-jr8xVVY 

24/5/2025

23/5/2025
– Όταν λέμε δύσκολο, δύσκολο ε; Καμιά απαγωγή ατομικού επιστήμονα, καμιά ανατίναξη πυραύλου. Χονδρεμπόριο θέλω, όχι ψιλικατζίδικα πράματα...

[γεια σου Θανάση... φρουρέ της επανάστασης]

23/5/2025
Εφόσον το εμπλουτισμένο ουράνιο διέφυγε των βομβαρδισμών (αυτό δείχνουν τα ανακοινώσιμα επίπεδα ραδιενέργειας), ενώ παράλληλα υπάρχει πάντα η ιρανική τεχνογνωσία, οι γκανγκστερικές δράσεις αμερικανών και ισραηλινών είναι για εσωτερική κατανάλωση και για τα μάτια του κόσμου.
Ο πορτοκαλής έπρεπε να εξευμενίσει με κάποιο τρόπο τα πολεμοχαρή λόμπι που τον στηρίζουν (ας ελπίσει ο κόσμος πως ό,τι έκανε-έκανε και πως δεν θα προσχωρήσει εντελώς στους θανατολάγνους neocons), ενώ και ο «χασάπης» έχει κάθε λόγο να πλασάρει στο εσωτερικό του –που, όπως και να το κάνουμε, υποφέρει από τα ιρανικά χτυπήματα–, το ότι η Αμερική είναι δίπλα του και πως τέλος πάντων... νικάει. Μόνο αν πέσουν οι μουλάδες και τοποθετηθούν «μαριονέτες», εντοπιστεί το ουράνιο και ελεγχθούν οι διαδρομές του, ώστε να μην πέσει σε κακά χέρια, θα μπορούν να κοιμούνται κάπως ήσυχοι όλοι αυτοί. Όμως όλα τούτα έχουν διάφορους βαθμούς ασάφειας και επικινδυνότητας (τι ρόλο θα παίξουν Κινέζοι, Ρώσοι κ.λπ.), ενώ ακόμη και αν συνθηκολογήσουν οι μουλάδες δύσκολα θα γίνουν πιστευτοί από τους γκάνγκστερ.
Από τα πιο μπερδεμένα κουβάρια των πολλών τελευταίων ετών (για να μην πω δεκαετιών).

23/5/2025
>>Δαμασκός: Τρομοκρατική επίθεση σε ορθόδοξη εκκλησία – Τουλάχιστον 20 νεκροί<<

Το να είσαι χριστιανός ανάμεσα σε τζο(γ)λάνια

22/5/2025
Μετά από τα σημερινά, αν καταφέρει να επιλύσει και τις διαφορές ανάμεσα στην Καισαριανή και το Παγκράτι θα το έχει το Νόμπελ στο τσεπάκι του...

22/5/2025
Σε τέτοιες συγκυρίες ο λαός οφείλει να συσπειρώνεται πίσω από έναν αποφασιστικό ηγέτη...

21/5/2025
Ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ιρανικά συγκροτήματα - απλώς γκρουπάρα. Quartet Diminished...
https://www.youtube.com/watch?v=KSglvp1r3Gk

21/5/2025
>>Χθες Παρασκευή (20/6), το Ισραήλ μετέδωσε πως σκότωσε ακόμη έναν επιστήμονα που εμπλεκόταν στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, με τους νεκρούς επιστήμονες να εκτιμώνται πλέον σε τουλάχιστον 15.<<
Το ότι στοχοποιούνται και εκτελούνται επιστήμονες, φυσικοί, μηχανικοί, χημικοί (κάποιες φορές και μέσα στα σπίτια τους, μαζί με τις οικογένειές τους), με κριτήρια τελείως έωλα, παραγεμισμένα από τις φαντασιακές και αναπόδεικτες καταγγελίες του ισραηλινού «χασάπη», και παρά ταύτα δεν έχει βγει κανένας επιστημονικός φορέας στην Ελλάδα, έτσι για την τιμή των όπλων, το ΤΕΕ ας πούμε, ή άλλες επιστημονικές οργανώσεις, να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την χωρίς όρια σφαγή με κάνει να ανατριχιάζω.

20/5/2025
Όταν ο Γιάννης Ξενάκης θα αναλάμβανε τη μουσική επιμέλεια της Περσεπόλεως, στήνοντας εκεί το γνωστό Πολύτοπο, στις εορτές... πολεμικής αρετής του Σάχη, για τα 2500 χρόνια της περσικής αυτοκρατορίας, τον Οκτώβριο του ’71, δεν ήταν λίγοι εκείνοι, αριστεροί φοιτητές βασικά (Έλληνες και μη Έλληνες) που του την έπεσαν (στη Γαλλία).

Ο Ξενάκης ήταν στο ΕΑΜ στην Κατοχή και πιο μετά στο ΚΚΕ, ήταν μαρξιστής, παρά λίγο να σκοτωθεί στα Δεκεμβριανά (μένοντας με σημάδια έκτοτε σε όλη του τη ζωή) και μια τέτοια καλλιτεχνική-επικοινωνιακή κίνησή του, με το δολοφονικό καθεστώς του Σάχη, θεωρήθηκε κάτι σαν προδοσία. Και μπορεί να ήταν... Ξέρω ’γω, τώρα, ρε φίλε... τι να πει κανείς...
Όταν οι Γάλλοι, επί Πομπιντού, παρέδιδαν αντικαθεστωτικούς πέρσες φοιτητές στο φασιστικό καθεστώς των Παχλαβί (που σημαίνει πως δεν θα τους ξανάβλεπε η μανούλα τους) ήταν, όπως και να το κάνεις, προκλητικό ένας μαρξιστής να συνεργάζεται μαζί τους.
Βέβαια, θα σου πούνε κάποιοι πως στην Σιράζ δεν είχαν πάει, τότε, μόνον ο αστείος Άγκνιου, οι «εξόριστοι» Κωνσταντίνος/Άννα-Μαρία και διάφοροι άλλοι γαλαζοαίματοι από κάθε μεριά του κόσμου, αλλά ακόμη ο Τίτο, ο Ζίβκοβ της Βουλγαρίας, ο Σοβιετικός Ποντγκόρνι (πρόεδρος του ανωτάτου Σοβιέτ) και διάφοροι άλλοι από το eastern bloc. Οι περισσότεροί τους ρούφαγαν πετρέλαιο από τον Σάχη, άλλοι ήταν γείτονές του κ.λπ., οπότε... πιάσ’ το αυγό και κούρεψ’ το...

JOHN YAO and HIS 17 PIECE INSTRUMENT απολαυστικές στιγμές μιας μεγάλης μπάντας

Ο τρομπονίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής και μαέστρος John Yao αποτελεί μία πολύ άξια τζαζ περίπτωση. Στο blog έχουμε γράψει δύο φορές για δίσκους του, για τα άλμπουμ με το κουιντέτο του Triceratops “Off-Kilter” (2022) και “How We Do” (2019), ενώ τώρα θα έχουμε την ευκαιρία να τον κρίνουμε, δηλαδή να τον απολαύσουμε και μ’ ένα μεγάλο σχήμα – την 17μελή big μπάντα του 17 Piece Instrument. Στο σχήμα αυτό ο Yao κρατά βεβαίως την μπροστινή θέση, έχοντας, όμως, δίπλα του, πέντε σαξοφωνίστες (άλτο, σοπράνο, τενόρο, βαρύτονο), τέσσερις τρομπετίστες-φλουγκελχορνίστες, τέσσερις τρομπονίστες, συν ένα ρυθμικό τμήμα (πιάνο, μπάσο, ντραμς). Λέμε λοιπόν για ένα πλήρες μεγάλο σχήμα, το οποίον καλείται να αποδώσει βασικά πρωτότυπο υλικό – ήτοι επτά συνθέσεις του Yao, συν μια διασκευή στο “Finger painting” του Herbie Hancock εκεί στο τέλος.

Μια μπάντα αυτού του τύπου που θέλει να περιστραφεί γύρω από το πνεύμα του κλασικισμού, κρίνεται από πολλά θέματα – και βασικά από το swinging της. Ε, αυτό το χαρακτηριστικό εντοπίζεται σε περίσσεια σε τούτο το άλμπουμ, που αποκαλείται “Points in Time” [See Tao Recordings, 2025] και το οποίον έχει γίνει για την χαρά κατά πρώτον εκείνων που το δημιούργησαν (συνθέτης-ενορχηστρωτής-οργανοπαίκτες) και κατά δεύτερον όλων εμάς, που έχουμε την τύχη να το ακούμε, έτσι περιποιημένο και ολοκληρωμένο από τα σπίτια μας.
Έτσι δεν είναι μόνον το φυσικό ταλέντο του John Yao να γράφει καταπληκτικά κομμάτια, ποτισμένα από μια ανεξιχνίαστη ένταση, όπως είναι για παράδειγμα το αεικίνητο “First step”, το τολμηρό, με το λίαν βαρύ rhythm section, “The other way” ή το χυμώδες “Early morning walk”, είναι και η παρουσία όλων των σολιστών (μαζί και ο Yao), που έχουν τα μέρη τους στις ενορχηστρώσεις, προσφέροντας μοναδικές στιγμές παικτικού πάθους και τεχνικής πληρότητας.
Ένα θαυμάσιο άλμπουμ, που κινείται σε υψηλά επίπεδα, δίχως να επιδιώκει να αποδείξει τίποτα.
Επαφή: www.johnyao.com

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΣΗΣ ένα συνεπές άλμπουμ για το χώρο του σύγχρονου «έντεχνου» και λαϊκού

Το «“Δια Φόβου και Ελέου”» [Μετρονόμος, 2025] είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ του Τάσου Γιαννούση, όπως διαβάζω στο βιογραφικό του που υπάρχει στο «αυτί» του νέου CD-book του (είχε προηγηθεί το «Πρώτο Πιάτο» το 2023). 

Ο Γιαννούσης είναι επαγγελματίας μουσικός τα τελευταία 30 χρόνια, έχει συνεργαστεί με... πλήθος κόσμου (Νταλάρας, Πρωτοψάλτη, Κραουνάκης ανάμεσα) και οπωσδήποτε έχει μεγαλώσει μέσα στο χώρο του κλασικού λαϊκού και του «έντεχνου». Οι επιρροές του λοιπόν, απ’ αυτές τις δύο ακρογωνιαίες μορφές του ελληνικού τραγουδιού, είναι σαφείς στα δικά του κομμάτια – αν και ο Γιαννούσης δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτά. Και δεν αναφέρομαι σε κάποιες χαλαρές ρεμπέτικες αναφορές (στο τραγούδι του «Χελώνα», που προσιδιάζει περισσότερο προς το... μετα-ρεμπέτικο του Ξαρχάκου), αλλά στο βαλς («Ζούμε σαν ξένοι»), και βασικά στο... ρεμπετομπλούζ (τύπου Στέλιου Βαμβακάρη ας πούμε) «Διακοπή ρεύματος», ένα από τα πιο πνευματώδη τραγούδια του άλμπουμ του.
Γενικώς το «πνευματώδες» παίζει στη δουλειά του Γιαννούση, δηλαδή στα στιχάκια της Γεωργίας Παπαδοπούλου, αν και αυτό γίνεται με μέτρο, αφού σε καμία περίπτωση δεν συναντάμε, εδώ, σατιρικά ή ευτράπελα τραγούδια. Μία θυμοσοφία υπάρχει, βεβαίως, στα λόγια, αλλά αυτό δεν είναι κάτι, που τοποθετείται έξω από το πνεύμα του λαϊκού.
Τα τραγούδια του Γιαννούση είναι ωραία. Και ψαγμένα επίσης. Μάλιστα, μέσα από τολμηρότερες ενορχηστρώσεις θα μπορούσε το άκουσμα να ξεφύγει και προς «άλλες» διαστάσεις, όμως κι έτσι, όπως είναι «ντυμένα» τα κομμάτια του «“Δια Φόβου και Ελέου”», είναι εντάξει.
Μια καλή και συνεπής δουλειά, για το χώρο του σύγχρονου «έντεχνου» και λαϊκού, που επιχειρεί να πρωτοτυπήσει σε κάποιο βαθμό – και αυτό δεν γίνεται να το παραβλέψεις.
Επαφή: www.metronomos.gr

CHAPTER 24 the black baron strikes back

Τριάντα ένα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του “Tin Invaders” οι Chapter 24 θα παρουσίαζαν εκείνο το άλμπουμ τους ζωντανά, σε μια συναυλία που θα συνέβαινε στο Monk café bar της Λάρισας. Ήταν 25 Νοεμβρίου του 2019. Και είναι αυτό το live, που «κόβεται» τώρα σε LP και σε CD (με οκτώ και εννέα tracks αντιστοίχως), κάτω από τον τίτλο “The Black Baron Strikes Back / The Invaders Reloaded” [K.24 Εταιρεία Περιορισμένης Ορατότητας / Sound Effect Records, 2025], με το track list, τουλάχιστον στην περίπτωση του LP που ακούω εγώ, να προσεγγίζει εκείνο του original δίσκου.
Έχουμε λοιπόν στ’ αυτιά μας το “Tin Invaders” «ζωντανό», από μια μπάντα λίγο διαφορετική, όμως, από ’κείνη του ’88 – αφού στη νέα line-up συναντάμε τους παλαιότερους Αντώνη Λιβιεράτο όργανο, αναλογικό σύνθι, κιθάρα, φωνή, Βαγγέλη Μπουλουχτσή μπάσο, φωνή και Περικλή Μπουλουχτσή κιθάρα, e-bow, συν τον νεότερο Γιάννη Τρυφερούλη στα ντραμς. Έτσι, και μέσω ενός σταθερού και μόνιμου ντράμερ, το “Tin Invaders” αποκτά τώρα κάποια άλλα, περισσότερο ροκ χαρακτηριστικά.

Αυτό το αντιλαμβάνεσαι από το πρώτο κιόλας track, το “Black Baron’s theme”, που μετατρέπεται σε μία απολύτως σύγχρονη psych-rock σύνθεση, με τις κιθάρες να ζωγραφίζουν πάνω από ένα γερό rhythm section. Είναι μια ροκ μπάντα, θέλω να πω, οι νεότεροι Chapter 24, με παίξιμο πολύ πρώτο, που μπορεί άνετα να σε «στείλει». Το ίδιο, δε, θα σημείωνα και σε σχέση με το άλλο highlight του δίσκου, το φερώνυμο “Tin invaders”, που ακούγεται και αυτό όσο δεν παίρνει άλλο ροκ, με φοβερό ορχηστρικό ξέσπασμα εκεί προς τη μέση του, γεμάτο με κιθαριστικούς οριενταλισμούς.
Το “The corpse”, τώρα, από μία δίλεπτη μπαλάντα, μετατρέπεται σε μια 8λεπτη ολοκληρωμένη σύνθεση, περισσότερο πειραματική, που αναπτύσσεται αργά στο ξεκίνημά της, αγγίζοντας έναν κάπως ιεροτελεστικό τρόπο, αποκτώντας όμως στα τελευταία τρία λεπτά περισσότερα δυναμικά χαρακτηριστικά. Κλείσιμο της πρώτης πλευράς με το μονόλεπτο “Homecoming”, που παραμένει πάντα ένα Barrett-ικής έμπνευσης τραγούδι.
Η Side B παίρνει μπροστά με το σχεδόν 6λεπτο “Alcohol mind”. Το τραγούδι παραμένει δυναμικό, γρήγορο, με ωραία διάταξη, που καθορίζεται από το έντονο ρυθμικό τμήμα και τις συνεργασίες πλήκτρων και κιθαρών. Στη «ζωντανή» παρουσίασή του σίγουρα δυναμιτίζει. Το ίδιο, δε, θα υποστήριζα όχι μόνο για το “(Elec)trick death”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του πρωτότυπου “Tin Invaders”, που διατηρεί στο έπακρο την αρχική ορμή του, μα και για το “Little Jack’s gun”, που απογειώνεται από το ογκώδες μπάσο και την κλιμακούμενη ένταση, η οποία πιάνει, προς το τέλος, «κόκκινο».
Το κλείσιμο του βινυλίου με το “The collector” (που και αυτό διαρκεί περισσότερο στη live εκδοχή του), όπως και το κλείσιμο του CD με το “Soundtrack” (που επίσης διαρκεί παραπάνω και ακούγεται ως το πιο kraut-πειραματικό track του άλμπουμ) είναι εκείνα που πρέπει. Και τα δύο κομμάτια είναι αντάξια της γενικότερης προσπάθειας, να παρουσιαστεί το “Tin Invaders” ως ένα ροκ άλμπουμ του καιρού μας, με άγκιστρα όμως στην κλασική εποχή του ψυχεδελικού ροκ (και όχι στο έιτις περιβάλλον). Αναμφισβήτητα του πάει αυτό το «ρούχο», με την ηχογράφηση από τον Νίκο Ντούλα, τη μείξη από τον Μανώλη Αγγελάκη και το mastering από τον Γιάννη Χριστοδουλάτο να συμβάλλουν τα μάλα στην τελική, απολαυστική, αποτύπωση.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/the-black-baron-strikes-back-tin-invaders-reloaded

οι ΟΜΙΧΛΗ και οι SΕΑHORSE είναι δύο ξεχωριστά συγκροτήματα του πανκ και του ροκ, από τη Θεσσαλονίκη – πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέοι δίσκοι τους από την αθηναϊκή Labyrinth of Thoughts

Τα γκρουπ αυτά, οι Ομίχλη και οι Seahorse δεν είναι τυχαία. Ειδικά οι πρώτοι, που κινούνται σε πανκ διαδρομές έχουν μεγάλη ιστορία, με πολλά άλμπουμ και εμφανίσεις εδώ και στο εξωτερικό. Όμως και οι Seahorse, μία μπάντα με σημαντικές μονάδες, έχουν και αυτοί το παρελθόν τους, καθώς το πρώτο άλμπουμ τους, από το 2019, ήταν ένα από τα πιο σημαντικά εκείνης της χρονιάς. Οι νέες βινυλιακές κυκλοφορίες της αθηναϊκής εταιρείας Labyrinth of Thoughts, με ηχογραφήσεις των Ομίχλη και των Seahorse έρχονται να πλασαριστούν, και αυτές, μεταξύ των ωραιότερων της εποχής.

ΟΜΙΧΛΗ: Friends Forever, Punx for Life [Labyrinth of Thoughts, 2025]
Οι Ομίχλη είναι ένα από τα παλαιότερα, ενεργά, ελληνικά πανκ συγκροτήματα, καθώς σχηματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη πριν από 30 χρόνια. Με πέντε μεγάλους δίσκους στην κατοχή τους, οι Ομίχλη έχουν και καινούριο περσινό άλμπουμ, αλλά εδώ θα γράψουμε για τον τρίτο δίσκο τους, τον “Friends Forever, Punx for Life”, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 2008 – κατ’ αρχάς, στην Ελλάδα, σε CD και ακόμη σε βινύλιο, στην Αμερική, από την Joe Pogo Records. Εξαντλημένο σχεδόν με την εμφάνισή του, πριν από 17 χρόνια, το “Friends Forever, Punx for Life” κάνει τώρα μια δεύτερη διαδρομή, μέσω της επανέκδοσής του από την Labyrinth of Thoughts, προσφέροντας κι ένα νέο mastering από τον Νίκο Στυλίδη.
Οι Lefteris φωνή, Andreas μπάσο, φωνή, Babis κιθάρα, φωνή και Giannis ντραμς, φωνή, δηλαδή οι Ομίχλη, είναι ένα πανκ συγκρότημα, που δεν μασάει (κάτι το προφανές και αναμενόμενο τέλος πάντων). Ας πούμε λοιπόν πως σχεδόν όλα τα τραγούδια τού “Friends Forever...” είναι αγγλόφωνα, καθώς μεταξύ των δέκα tracks του LP υπάρχει μόνο η ελληνόφωνη «Ομίχλη» και πως, ανάμεσά τους, κείται, εκεί στο τέλος, και μια διασκευή (στο “Up the punx” των Ολλανδών Fleas and Lice), κάτι που σημαίνει πως σχεδόν όλο το υλικό, στο άλμπουμ, είναι πρωτογενές.
Έτσι, με αγγλόφωνο ρεπερτόριο, αλλά και με την προσήκουσα ορμή και δύναμη, που χαρακτηρίζει κάθε πανκ σχήμα οπουδήποτε στον κόσμο, οι Ομίχλη στηρίζονται και στο ταλέντο τους σαν μουσικοί (ακόμη και στο πανκ χρειάζεται ένα ταλέντο, προφανώς), μα και στις πολιτικές θέσεις τους, που, σε κάθε περίπτωση, είναι εμφανείς σε κάθε γραμμή των λόγων τους. Και κάπως έτσι εκείνη η αποστροφή από την φερώνυμη «Ομίχλη»... «Πιστοί στο πνεύμα του ’77 / που επέζησε στις μέρες μας κι ακόμα ζει / και είναι ανάγκη και είναι χρέος για εμάς / η φλόγα του που καίει να μείνει ζωντανή / ανυπότακτοι είμαστε εναντίον όλων / σ’ ένα κόσμο που τείνει προς την καταστροφή»... δεν μπορεί παρά να συνοψίζει το ιδεολογικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο κινείται το συγκρότημα.
Βαρβάτα κομμάτια είναι όλα όσα ακούς στο “Friends Forever, Punx for Life”, αλλά πιο πάνω θα τοποθετούσαμε τα “For those”, “Chaotic drunx punx” και “Europe tour” (με αυτό το τελευταίο να περιγράφει όψεις της ευρωπαϊκής περιοδείας του ελληνικού γκρουπ).
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/shop/omixli-friends-forever-lp/?srsltid=AfmBOoqn9N_UfwTMUxdnK8F9z5YMtvdzDuhFJxhR_2XhNCUROUlFwi1U
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-omihli-kai-oi-seahorse-einai-dyo-xehorista-sygkrotimata-toy-pank-kai-toy-rok-apo

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ / ΜΗΝΑΣ ΒΙΝΤΙΑΔΗΣ νέος δίσκος

Ο πιο πρόσφατος δίσκος του Γιάννη Ζουγανέλη αποκαλείται «Ο Ήλιος Είναι Έλληνας» [Μετρονόμος, 2025] και περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια σε στίχους (και κείμενα) του δημοσιογράφου και συγγραφέα Μηνά Βιντιάδη. Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου είναι άγνωστο το πότε ακριβώς ηχογραφήθηκαν, ενώ ανάμεσά τους υπάρχει και ένα (το lead track) στο οποίο τραγουδά ο Δάκης, που πέθανε τον Μάιο του 2022 (όπως διαβάζουμε στο CD-book πρόκειται για το τελευταίο τραγούδι, που ηχογράφησε ο αιγυπτιώτης τραγουδιστής). (Αιγυπτιώτης εν τω μεταξύ είναι και ο Βιντιάδης, με ρίζες από την Κάσο).

Τα δώδεκα τραγούδια του δίσκου τα αποδίδουν έντεκα διαφορετικοί ερμηνευτές! Μόνον ο Ζουγανέλης λέει δύο, ενώ οι υπόλοιποι εννέα (πλην Δάκη) είναι οι εξής: Λούκας Γιώρκας, Ελπίδα Γαδ, Αλέξανδρος Ζουγανέλης, Ευανθία Κρητικού, Αλέξανδρος Χατζής, Γιώργος Μπούμπας, Σοφία Αρβανίτη, Αιμιλία Καναρέλη και Αγαπητός Πάχος.
Τα τραγούδια, γενικώς, θα τα αποκαλούσαμε «έντεχνα», με παραδοσιακές και άλλες ποικίλες αναφορές (έως και pop), ενώ στην ηχογράφηση πήραν μέρος δώδεκα μουσικοί, με τις ενορχηστρώσεις να τις επιμελούνται οι Γιάννης Ζουγανέλης και Θαλής Τριανταφύλλου. Στον δίσκο ακούγονται πιάνο, keyboards-προγραμματισμός, φλάουτο, σαξόφωνο, κιθάρα, μπουζούκι, βιολί, μπάσο, ντραμς και κρουστά, που προσδίδουν στο άκουσμα ποικίλα και διαφορετικού τύπου ηχοχρώματα.
Χοντρικώς, θα λέγαμε πως τα τραγούδια δεν εμφανίζουν την απαιτούμενη ενότητα και συνάφεια μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να υποσκάπτουν το συνολικό κλίμα του άλμπουμ.
Νομίζω πως ο Γ. Ζουγανέλης, έχοντας στα υπέρ του τους καλούς-τραγουδιστικούς στίχους του Βιντιάδη και βεβαίως το δικό του συνθετικό ταλέντο, που παραμένει ενεργό όπως φαίνεται και αποδεικνύεται από διάφορα κομμάτια τού «Ο Ήλιος Είναι Έλληνας», θα έπρεπε να εμπιστευθεί ένα-δυο τραγουδιστές (την Ευανθία Κρητικού και τον Γιώργο Μπούμπα ας πούμε), βοηθώντας έτσι τον δίσκο του να εμφανισθεί περισσότερο «δεμένος» και προσανατολισμένος. Σ’ αυτή την περίπτωση ακόμη και οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών θα ήταν πιο «συγκεκριμένες» (εννοείται) και όχι τόσο διάσπαρτες (όπως συμβαίνει τελικά), λειτουργώντας και αυτές προς την κατεύθυνση της ενότητας (του δίσκου).
Η δική μου γνώμη είναι πως ο Γ. Ζουγανέλης έχασε ή και πέταξε την ευκαιρία να κάνει ένα αληθινά αξιόλογο άλμπουμ, αν κρίνω από τα τραγούδια του «Ένας πρίγκιπας μικρός» (ερμηνεύει ο ίδιος), «Η άλλη μισή αγάπη» (Ευανθία Κρητικού), «Σουτ μη μιλάς» (Γιώργος Μπούμπας), «Φτου και βγαίνω» (Σοφία Αρβανίτη) και «Άλλη μια νύχτα» (Αιμιλία Καναρέλη), που είναι αληθινά ωραία... τοποθετημένα μέσα στο πλαίσιο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού «για όλους».
Επαφή: www.metronomos.gr

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ αλανιάρικα σφυρίζω

Ο Βασίλης Κορακάκης είναι ο γιος του Βαγγέλη Κορακάκη, με τη δική του αυτόνομη πορεία, στο λαϊκό τραγούδι, από 20ετίας περίπου. Είτε ως μπουζουξής, είτε ως τραγουδοποιός, είτε ως τραγουδιστής, ο Βασ. Κορακάκης έχει δώσει δείγματα των ικανοτήτων του μέσα στα χρόνια – κάτι που συνεχίζει να κάνει και στον πιο πρόσφατο δίσκο του, που αποκαλείται «Αλανιάρικα Σφυρίζω» [Μετρονόμος, 2025]. Βεβαίως, εδώ, ο τραγουδοποιός (συνθέτης-στιχουργός) είναι ο Βαγγέλης, αλλά και ο Βασίλης δεν κάνει λίγα πράγματα στο άλμπουμ, αφού παίζει μπουζούκι, τζουρά και μπαγλαμά, ενώ συγχρόνως τραγουδά, επιμελείται των ορχηστρών, της ηχογράφησης κ.λπ.
Βασικά, εδώ, έχουμε ανέκδοτα τραγούδια του Βαγγέλη, τα οποία φέρνει τώρα στο φως ο Βασίλης. Τραγούδια, τα οποία, προφανώς, τα άκουγε στο σπίτι του ο άνθρωπος να δημιουργούνται σιγά-σιγά από τον πατέρα του, αποφασίζοντας να τους δώσει, στις μέρες μας, μια οριστική μορφή καταγράφοντάς τα.

Η ηχογράφηση έχει γίνει με τον τρόπο που γίνονται πλέον πολλές ηχογραφήσεις του «έντεχνου» και του λαϊκού. Πολλές διαφορετικές sessions, σε διαφορετικά στούντιο, με τους ίδιους ή και διαφορετικούς μουσικούς κάθε φορά κτλ. Εντάξει, ο ήχος γενικά, και εδώ, είναι όπως και να το κάνουμε... ενοποιημένος, παρότι ανιχνεύεται, κατά τόπους, αυτό το... κομματιαστό των εγγραφών.
Παλιά οι άνθρωποι δεν είχαν την πολυτέλεια να γράφουν τα τραγούδια τους, που προορίζονταν για ένα δίσκο, σε απομακρυσμένες χρονικά sessions. Συνήθως έμπαιναν στο στούντιο με την ορχήστρα τους, και σε λίγες ώρες έβγαιναν με τον δίσκο. Τώρα ένας δίσκος δημιουργείται με εγγραφές που μπορεί να έχουν συμβεί σε τρεις μήνες, σε έξι, σε ένα χρόνο ή και παραπάνω. Γι’ αυτό και σπανίως θα δεις ημερομηνίες ηχογράφησης στα credits. Όλες οι καταστάσεις έχουν και τα συν και πλην τους. Ποια είναι τα πιο πολλά, κάθε φορά, έχει να κάνει και με τις ακουστικές εμπειρίες του καθενός από εμάς, τις γενικότερες απόψεις σε σχέση με το πώς κυλούν τα πράγματα στη δισκογραφία κ.λπ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «Αλανιάρικα Σφυρίζω», για να μην χάσουμε το point, είναι ένα πειστικό σύγχρονο λαϊκό άλμπουμ, με ασυζητητί παλαιά αισθητική. Εννοώ, πω δεν μπορείς να το πεις «νεολαϊκό» το CD του Βασίλη Κορακάκη, αφού η πίστη του στο ύφος των τραγουδιών του πατέρα του είναι εκείνη που κυριαρχεί στο «Αλανιάρικα Σφυρίζω». Εξάλλου και το τι μπορεί να σημαίνει πλέον ανανέωση στο λαϊκό τραγούδι είναι παντελώς αδιευκρίνιστο, αφού στους καιρούς που ζούμε είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούν να κάνουν «συντήρηση», παρά να βάλουν σε προτεραιότητα να πάνε το πράγμα παρακάτω. Η εποχή είναι περίεργη, και μπροστά στην επιβίωση δεν χωρούν τσαλίμια.
Ο δίσκος ξεκινά λίγο χαλαρά, αλλά από το τσιτσανικό «Γλυκιές βραδιές» και κάτω (δηλαδή από το τραγούδι 4 έως και το τελευταίο 10) οι στροφές ανεβαίνουν, με το «Αλανιάρικα Σφυρίζω» να εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο. Πολύ καλά τραγούδια είναι τα «Οι ψιχάλες» και «Κάτι μας μίσησε», αν και τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα τραγούδια του Βαγγέλη κινούνται από ένα στάνταρντ ποιότητας και πάνω.
Γενικώς, θα έγραφα για έναν αρκετά καλό δίσκο, για το είδος του ή και πέρα απ’ αυτό, με τον Βασίλη να ερμηνεύει και να παίζει πειστικά και ωραία, και με τις παρουσίες των δεύτερων φωνών και των μουσικών να δρουν, προφανώς, προς τη σωστή κατεύθυνση.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 646

18/6/2025
>>Έκτακτη σύσκεψη στο υπουργείο Άμυνας: Σχέδια για προστασία της Ελλάδας από βαλλιστικούς πυραύλους<<
>>Μητσοτάκης: Η Ελλάδα έτοιμη να συμμετάσχει στο κλαμπ χωρών με πυρηνική ενέργεια<<
[έλεος ρε μπαγαπόντηδες, πόνεσε η κοιλιά μας από τα γέλια]

18/6/2025
Επί Σάχη...

18/6/2025
Πρέπει να έπαθε εγκεφαλικό τις τελευταίες ώρες, δεν εξηγείται αλλιώς...

17/6/2025
Ένα progressive συγκρότημα, που κατά λάθος έπεσε στην εποχή του πανκ...
https://www.youtube.com/watch?v=WYkqLm9cM3Y

17/6/2025
Πάλι καλά που δεν αποκαλούσαν την Οκτωβριανή Επανάσταση και συμμοριτοπόλεμο...

17/6/2025
Υπάρχουν και οι ιέρακες που πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα πάρει τελικά τον Νόμπελ Ειρήνης αν δράσει αποφασιστικά και φανερά κατά του Ιράν (και η αλήθεια είναι πως το έχουμε ξαναδεί, στο παρελθόν, το έργο αυτό). Όμως, σ’ αυτή την περίπτωση το America First και το MAGA θα πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια, αποτελώντας το μεγαλύτερο ξεφτιλίκι του. Πιστεύω, πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, γιατί τον τραβολογάνε πότε οι μεν (τα γεράκια) και πότε οι δε (οι νεο-πατριώτες) για το τι, τελικά, θα πρέπει να αποφασίσει...

17/6/2025
Αυτά που λέει ο Σαββόπουλος εδώ πέρα, και που εγώ τα κρίνω ως «καταπληκτικά», απαντούν και σε σχέση με το Ιράν, και με το γιατί ενώ θέλουν οι ξεφλουδισμένοι δυτικοί να το διαστρέψουν και να το κάνουν σαν τα δολοφονικά μούτρα τους, εκείνοι (οι Ιρανοί και οι Ιρανές) επιμένουν να κοιτάνε από την άλλη μεριά. Ο Σαββόπουλος λέει τα ίδια ουσιαστικά (παρότι αναφέρεται στην Ελλάδα) μ’ εκείνα που έλεγε ο Bommi Baumann για την Περσία του Σάχη, σ’ ένα πιο προηγούμενο ποστ.

16/6/2025
Η χειρότερη και η πιο πολεμοχαρής Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών παραμένει παντελώς απούσα από οποιαδήποτε θετική συνεισφορά, προκειμένου να πάμε σε μια κάποια εξομάλυνση. Μακρόν, Μελόνι, Μερτς, Στάρμερ κ.λπ. –άσε τον δικό μας–, σαν τη γλίτσα στο βαρέλι.

16/6/2025
Παλιά οι άνθρωποι το μυαλό τους το είχαν μέσα στο κεφάλι τους και όταν διάβαζες κάτι δικό τους ήξερες πως σε μεγάλο ποσοστό αυτό ήταν αλήθεια. Ο Χιώτης ας πούμε, όταν είχε γυρίσει από την Αμερική, την άνοιξη του ’68, είχε δώσει συνεντεύξεις σε ελληνικά περιοδικά και αν υπήρχε έστω και ένα εκατοστό αλήθειας στο ότι είχε γνωριστεί με τον Χέντριξ, στην Αμερική, θα το έλεγε ο ίδιος από μόνος του – όταν ο Χέντριξ ήταν πλέον θεός.

Όταν ο μπαρμπαΤάσος Χαλκιάς έλεγε αυτά που έλεγε περί Benny Goodman στο βιβλίο της Απόπειρας, στο μέσο του ’80, είναι 100% πιστευτός. Γιατί τότε ακόμη οι άνθρωποι δεν φαντασιώνονταν. Ήταν προσγειωμένοι και δεν είχαν πάρει τα μυαλά τους αέρα, με τη βοήθεια και των διαφόρων ανίδεων καλοθελητών, οι οποίοι (καλοθελητές) για το μόνο που ενδιαφέρονται, διαχρονικά, είναι να προξενούν ντόρο, να πουλάνε φύλλα, να υφαρπάζουν κλικ κ.λπ. Πολλές ιστορίες υπαγορεύτηκαν από καλοθελητές δολίως μετά το 1990, και πολλά «στραβά μάτια» γίνανε, μετά από την πτώση του «υπαρκτού», όταν όλα μετατράπηκαν σε εμπόρευμα, με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και σε τι να δώσεις βάση.
Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που δεν κάνω συνεντεύξεις με παλιούς – γιατί δεν θέλω, βασικά, να γίνω φορέας «τεράτων» και αναπόδεικτων ιστοριών (δεν λέω ψεύτικων σώνει και καλά, λέω αναπόδεικτων). 

Κατά τα λοιπά φοβερό το αμερικάνικο πουκάμισο του Πετρολούκα (ήταν και 20 χρόνια νεότερος από τον μπαρμπαΤάσο) και μια χαρά μουσικός ήταν ο άνθρωπος...

16/6/2025
Ενώ δεν ξέρουν πώς γράφεται ο Benny και ο Louis (είναι παντελώς άσχετοι δηλαδή), θέλουν να γράψουν και... ξεχωριστή ιστορία, για το αν υποκλίθηκαν κιόλας...

15/6/2025
Την τελευταία 15ετία, χοντρικά, έχω γράψει 17 κείμενα σχετικά με τον ή για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τα 16 έχουν δημοσιευθεί είτε στο δισκορυχείον είτε στο LiFO. gr, ενώ ένα (το έχω γράψει ήδη) θα δημοσιευθεί τον Νοέμβριο-Δεκέμβριο, γιατί τότε πρέπει.
Υπάρχει ένα ακόμη κείμενο, που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, σχετικό πάντα με τον Χατζιδάκι, έχω συγκεντρώσει κάποια στοιχεία, αλλά δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη – είναι πολύ μπελαλίδικο και δύσκολο, θέλει δουλειά πολλή, και φυσικά είναι πρωτότυπο (εννοώ πως δεν έχει ξαναγράψει κανείς γι’ αυτό το θέμα). Ελπίζω, κάποια στιγμή, να βρω το κουράγιο να το προχωρήσω...
Νομίζω πως με αυτά τα 18 κείμενα, όταν θα γίνουν 18, θα έχω ολοκληρώσει την γραπτή ενασχόλησή μου με τον κορυφαίο συνθέτη-τραγουδοποιό. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με απασχολεί (σε σχέση μ' αυτόν) θέλω να πω, ούτε πιστεύω πως θα βρεθεί στο μέλλον...
Να υπενθυμίσω τα δύο τελευταία, πρωτότυπα κείμενα που έχω γράψει για τον Χατζιδάκι...
«Κατοχή» και «Η Τελευταία Άνοιξη»: Δύο σίριαλ του 1973 με μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι
https://www.lifo.gr/culture/cinema/katohi-kai-i-teleytaia-anoixi-dyo-sirial-toy-1973-me-moysikes-toy-manoy-hatzidaki
Μάνος Χατζιδάκις / Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας: Επιστροφή στις Μυκήνες
https://www.lifo.gr/culture/theatro/manos-hatzidakis-eyaggelos-aberof-tositsas-epistrofi-stis-mykines

14/6/2025
Carol Grimes And Delivery - Is It Really The Same
https://www.youtube.com/watch?v=QJOQyNduic4

14/6/2025
 «Από τη Βαγδάτη πήγαμε στην Τεχεράνη. Στην εξουσία ήταν ακόμα αυτός ο εγκληματίας ο Σάχης. Ήταν σα να έρχεσαι στη Γερμανία.(…) Υπήρχαν ακριβώς οι ίδιες αφίσες με φωτογραφίες καταζητούμενων, όπως και στη Γερμανία, αλλά με κόκκινο πλαίσιο. Ήταν αυτοί που καταζητούσε ο Σάχης: Μουτζαχεντίν και μερικοί Σιίτες. Μετά, ήταν τα σπίτια με τις κεραίες τηλεοράσεων. Νωρίς το πρωί δεν υπήρχαν άνθρωποι στους δρόμους. Φαινόταν σαν ένα προάστιο γερμανικής πόλης. Όλα τα σπίτια νεόκτιστα, με τις Μερσεντές μπροστά στην πόρτα. Ήταν ανυπόφορο. Εκείνη την εποχή οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στους δρόμους κοιτάζοντας πάντα κάτω. Κανένας δεν ύψωνε το κεφάλι, εκτός από τους Μουλάδες. Πάνω στις στέγες στέκονταν στρατιώτες με αυτόματα, για να ελέγχουν την περιοχή· βλέπετε είχε γίνει μία σειρά από ένοπλα χτυπήματα. Όπως στη Γερμανία. Η γενική διάθεση στην Τεχεράνη ήταν τελείως καταθλιπτική, αντίθετα με την κίνηση στους δρόμους που ήταν επιθετική. Νομίζω πως ήταν η χειρότερη κυκλοφορία του κόσμου. Μεθάνε και μετά ορμάνε εμπρός. Στην Τεχεράνη αισθάνεται κανείς αυτή την διαφωνία που υπάρχει όταν συναντιούνται δύο κόσμοι: Ανατολή και Δύση. Επιβάλανε τον Δυτικό τρόπο ζωής, ακόμα και με την χρήση των όπλων. Αλλά ο κόσμος δεν τον καταλαβαίνει αυτό τον τρόπο, δεν τα βγάζει πέρα μαζί του. Πρέπει να διαλέξουν την Μερσεντές ή το Τζαμί. Και διαλέγουν το Τζαμί. Αυτή η σύγκρουση τους εξουθενώνει. Αργότερα πήγαινα συχνά στην Τεχεράνη, και κάθε φορά ο πολιτισμός είχε προχωρήσει κι ένα βήμα. Όλα τα δυτικά σκατά ήταν εκεί. Μπορούσες, στο δρόμο, ν’ αγοράσεις την Bild Zeitung της ημέρας. Ακριβώς όπως στη Γερμανία. Οι δρόμοι είχαν μία σχεδόν ευρωπαϊκή εικόνα. Επίσης, οι άνθρωποι φοράγανε ευρωπαϊκά ρούχα. Όλοι οι άντρες και οι περισσότερες γυναίκες· και προ πάντων στις πόλεις. Υπό το καθεστώς του Σάχη, οι γυναίκες γυρνάγανε με μίνι φούστες, μαλλιά βαμμένα ξανθά και κραγιόν. Παντού υπήρχαν μπουτίκ με τζην, και κτιζόντουσαν κολοσσοί από μπετόν, εμπορικά κέντρα με μπουτίκ και καφετέριες. Μέσα στο κέντρο της Ασίας βρίσκεις μια γωνιά της Ku’damn (σ.σ. εμπορικός δρόμος του Δυτικού Βερολίνου). Τελείως παράλογο· έξω από κάθε πραγματικότητα».

Μπόμι Μπάουμαν «Οδοιπορικό» [Αμηχανία, Μάης 1989]

14/6/2025
«Διαμαρτύρονται οι ευαίσθητοι ιμπεριαλιστές γιατί δήθεν η Ιρανική Επανάσταση καταπιέζει τις γυναίκες αναγκάζοντάς τες να φορούν τσαντόρ. Τους προειδοποιούμε, ότι η μόδα της περιφέρειας τους επιφυλάσσει πολλές ακόμη εκπλήξεις: παλαιστινιακά καφτάνια, ελληνικά τσαρούχια, λατινοαμερικάνικα πόντσος.»

[Αντώνης Τρίτσης, Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης για την Αφροασιατική Αλληλεγγύη - λίγο μετά από την επανάσταση των μουλάδων]

14/6/2025
Πολλοί θέλουν να μεσολαβήσουν (ρώσοι, γάλλοι, πορτογάλοι...) για να τα βρούνε πέρσες με εβραίους, προκειμένου να μην πληγεί ο ελληνικός τουρισμός και αυτό το καλοκαίρι, παρότι η νατοϊκή αριστερά θα έπρεπε να είναι ένα βήμα πιο μπροστά...

14/6/2025

Colosseum - I can't live without you
https://www.youtube.com/watch?v=nCw7HLUiwo0

13/6/2025
Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει στη Μέση Ανατολή, αν δεν εμπλακούν οι πολύ μεγάλοι παίκτες, όπως οι Κινέζοι ας πούμε – των οποίων δεν είναι στην κουλτούρα τους να πολεμάνε μακριά από τα σύνορά τους. Με τη Ρωσία αποδυναμωμένη και απασχολημένη σ’ έναν δικό της παρατεταμένο πόλεμο, ΗΠΑ και Ισραήλ παίζουν χωρίς αντίπαλο στη Μέση Ανατολή. Κάνουν ό,τι θέλουν και θα τα κάνουν όλα «χωράφι» σε Παλαιστίνη, Υεμένη, Ιράν ή όπου αλλού γουστάρουν. Οι μικρομεσαίες δυνάμεις τύπου ΕΕ, Τουρκία κ.λπ. δεν πρόκειται να εμποδίσουν απολύτως τίποτα, γιατί είναι φανερά ή κρυφά προσκυνημένες.

13/6/2025
Πρώτα εξοπλίσανε τους φίλους τους σαν αστακούς. Μετά τα βρήκανε με τα φασιστικά καθεστώτα των σεΐχηδων-πετρελαιάδων. Μετά διαλύσανε όποια χώρα λειτουργούσε στην περιοχή (από Ιράκ και Συρία μέχρι Λιβύη). Όπου χρειαζόταν να στηρίξουν δικές τους χούντες (Αίγυπτος), με τις παριλάλητες «ανοίξεις» το έκαναν. Στο τέλος έβαλαν και τους Ρώσους να σκοτώνονται με τους Ουκρανούς, για να μην τους έχουν στα πόδια τους, ενώ και με τους γείτονες έχουν οικοδομήσει από παλιά, μέσα στο πλαίσιο του Νάτο, σχέσεις αγά προς γιουσουφάκι. Και κάπως έτσι βρέθηκε τώρα ο άβουλος, απαξιωμένος και καρπαζοεισπράκτορας «πρόεδρος» και οι φίλοι τους έχουν ξεσαλώσει. [Αυτά σε χοντρές γραμμές]

12/6/2025
Έχει και κλιπ...

https://www.youtube.com/watch?v=AfF9xubECvo