Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

DUSTBOWL μία από τις πιο παλαιές ελληνο-americana μπάντες στο πιο νέο άλμπουμ της

Οι Dustbowl είναι μία από τις πιο παλαιές και πιο πιστές ελληνο-americana μπάντες. Υπάρχουν από το 2006, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τέσσερα long-plays (και άλλα τινά), με το πιο πρόσφατο απ’ αυτά να έχει τίτλοThe Story of Mr.Dandy Gasoline[Mother Earth’s Music, 2019]. Πρόκειται για μια δική τους παραγωγή (LP/CD), στην οποία ακούγονται επτά πρωτότυπα τραγούδια (από 3λεπτα έως 8λεπτα).
Εξαμελείς είναι οι Dustbowl (Πάνος Μπίρμπας φωνή, Νίκος Φυσάκης κιθάρες, John Hardy Houstoulakis pedal steel, Μιχάλης Δρεμέτσικας κιθάρες, φωνητικά, Λυδία Γραμματικού μπάσο, φωνητικά, Διονύσης Στεφανόπουλος ντραμς), μα αν υπολογίσεις και τις «βοήθειες» σε φωνές (Chris Cacavas), φωνητικά (Τζένη Καπάνταη, Simon Bloom) και πιάνο-πλήκτρα (Alessandro Castagneri), τότε αντιλαμβάνεσαι πως έχεις να κάνεις μ’ ένα πλήρες σχήμα, που διαθέτει όλα εκείνα τα επιμέρους στοιχεία (και από την τυπική πλευρά), ώστε να υπηρετήσει σωστά το όραμά του. Πού είναι ποιο; Μα το να προβληθούν σύγχρονα, δικά του τραγούδια, που να πατάνε ναι μεν πάνω στα διδάγματα των ιστορικών γκρουπ του (αμερικανικού) παρελθόντος, αλλά ταυτοχρόνως να προσφέρουν κι ένα «προσωπικό» στοιχείο. Και αυτό, το «προσωπικό άγγιγμα» των Dustbowl, δεν είναι κάτι καινούριο – δεν το φανερώνει τώρα το αθηναϊκό γκρουπ, εννοούμε, καθώς είναι κατακτημένο εδώ και χρόνια.
Είναι, λοιπόν, η τραγουδοποιητική σιγουριά, που βγαίνει πάνω απ’ όλα στο “The Story of Mr.Dandy Gasoline”, η πίστη πως ό,τι τραγουδάς και το αντιλαμβάνεσαι και το εννοείς, περνώντας αυτήν ακριβώς την βεβαιότητα και στα λόγια, μα και στις μελωδίες – με τα πρώτα (τα λόγια) να περικλείουν τις βασικές στιχουργικές αφετηρίες τού κλασικού country-rock, και με τις μουσικές να σε μεταφέρουν αβίαστα σ’ αυτούς τους αγαπημένους ήχους, από τα τέλη των sixties και τα seventies, όταν τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα αποδεικνύονταν κυρίαρχα, πριν αναθερμανθούν, στα eighties πια, από το λεγόμενο “paisley underground”.
Στην πρώτη γραμμή, λοιπόν, θα τοποθετούσα το φερώνυμο με τον τίτλο του άλμπουμ τραγούδι, το “Mr. Dandy Gasoline”, το έσχατο “Say you will”, το lead trackThe season”… Στην πράξη, όμως, όλο το άλμπουμ ακούγεται νεράκι, βγάζοντας την ίδια ορμή από την αρχή ίσαμε το τέλος του.

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

NARCISSUS ελληνικό «μέταλλο» από τα τέλη των eighties

To 1989 είχε ηχογραφηθεί στο Rock Sound Studio της Θεσσαλονίκης από τον αείμνηστο Παντελή Δεληγιαννίδη το πρώτο άλμπουμ ενός ροκ τραγουδοποιού από τα Γιάννενα, του μπασίστα και τραγουδιστή Γιώργου Γάκη (George Gakis). Ο τίτλος του ήταν “Keep on Rock nRollin’” και συμμετείχαν σ’ εκείνο ανάμεσα σε άλλους, ο Ηλίας Ζάικος, ο Νίκος Ντουνούσης και η Julie Massino. Λίγο καιρό αργότερα είχα αγοράσει το δίσκο (ανεξάρτητη παραγωγή, που πρέπει να κυκλοφόρησε το 1990 έχοντας διανομή από την Lyra), από το Μοναστηράκι – μια promo κόπια, που είχε μέσα δύο ένθετα. Η πρώτη αφορούσε σ’ ένα βιογραφικό του Γιώργου Γάκη, από το οποίον αντιγράφω:
«Ο Γιώργος Γάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα πριν από 24 χρόνια (1966), προερχόμενος από οικογένεια με μουσική παράδοση. Από πολύ μικρός έδειξε ενδιαφέρον για την μουσική μαθαίνοντας κιθάρα, με πρώτους επηρεασμούς από τον Elvis Presley και το rock nroll. Στα 16 του έκανε το πρώτο του γκρουπ, τους Excalibur, που έπαιζαν hard rock, κάνοντας πολλές επιτυχημένες συναυλίες στην πόλη τους. Τελειώνοντας το Λύκειο πήγε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές, εκεί όπου ασχολήθηκε ακόμη περισσότερο με την μουσική. Πολλές γνωριμίες, συνεργασίες και απόκτηση εμπειρίας στο στούντιο προξένησαν κάποιο θόρυβο γύρω από το όνομά του, με αποτέλεσμα να τον ζητούν από τα διάφορα νυχτερινά κέντρα της πόλης, για να εμφανισθεί ως επαγγελματίας τραγουδώντας ροκ. Το καλοκαίρι του ’88 τον ζήτησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και έκαναν μαζί την καλοκαιρινή του περιοδεία, με τη συνεργασία τους να συνεχίζεται και τον χειμώνα στην Αθήνα, στο Κεντρί. Από ’κει και μετά και παράλληλα με τους Excalibur, οι οποίοι άλλαξαν πολλά μέλη και ονόματα (τώρα ονομάζονται Narcissus) ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στον πρώτο προσωπικό δίσκο του με τίτλο “Keep on Rock nRollin’”, με rock nroll μουσική, που πάντα ήταν η αγαπημένη του.(...) Ο Γιώργος τώρα κάνει συναυλίες στην Ελλάδα για την προώθηση του δίσκου του με το συγκρότημά του, τους Troublemakers, στους οποίους παίζει τύμπανα ο αδελφός του Σωτήρης και ελπίζει να τον δείτε και να σας δει σε κάποια απ’ αυτές».
Με τους Narcissus ο Γάκης είχε ηχογραφήσει εκείνη την εποχή (1989) ένα ολόκληρο LP, στο Rock Sound Studio, και αυτό το άλμπουμ τίθεται τώρα (2019), 30 χρόνια αργότερα, για πρώτη φορά σε επίσημη βινυλιακή κυκλοφορία από τις B-Other Side Lost Archives / Vinylmania.
Οι Narcissus δεν είχαν άμεση σχέση με το rock nroll, στη στενή έννοιά του, καθώς ήταν ένα συγκρότημα του μετάλλου, του μελωδικού μετάλλου, επηρεασμένο από μπάντες τύπου Dokken ή Twisted Sister, αλλά και από νεοκλασικιστές τύπου Yngwie Malmsteen και τ’ ανάλογα. Και κάπως έτσι, με αυτές τις αναφορές, ηχογράφησαν το δικό τους υλικό, που δεν υπολείπεται, σώνει και καλά, εκείνου των άλλων σχημάτων της ελληνικής σκηνής (της εποχής).
Η μπάντα παίζει ψυχωμένα, τα keyboards βοηθούν όπου υπάρχουν προσθέτοντας σε χρώματα και όγκο, τα τραγούδια περικλείουν όλα αυτά τα γνωστά και βασικά χαρακτηριστικά τού power μέταλλου, ενώ, ανάμεσα, υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν και τα οποία αν είχαν κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή θα έκαναν οπωσδήποτε εντύπωση (“Im not the one”, “Burning with desire”, “Cmon and get it”, “Livinfor today”).
Να σημειώσουμε πως μέλη των Narcissus ήταν οι Γιώργος Γάκης φωνή, Γιώργος Χαϊδόπουλος κιθάρες, Κώστας “Jo” Τζούνης μπάσο (δεν βρίσκεται στη ζωή – το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σ’ εκείνον) και Σωτήρης Γάκης ντραμς, ενώ δίπλα στην τετράδα παρατάσσεται, ως session μουσικός, και ο Ανδρέας Αποστόλου στα πλήκτρα. Μουσική στα τραγούδια των Narcissus έγραφαν οι Γάκης και Χαϊδόπουλος, ενώ στίχους η Massino και ο Γάκης.
Κάτι ακόμη; Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε 300 αριθμημένες κόπιες, περιέχον 4σέλιδο ένθετο με στίχους-φωτογραφίες και κείμενα σε ελληνικά και αγγλικά.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

ΒΕΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ-ΠΕΤΣΑ ένας καιρός αντάρτης

Η στιχουργός Βέρα Βασιλείου-Πέτσα (και ποιήτρια και λογοτέχνιδα επίσης) έχει κάνει περισσότερο αισθητή την παρουσία της τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις εκδόσεις Μετρονόμος. Θυμόμαστε το πρώτο άλμπουμ με τραγούδια της, το «Βορεινό Παράθυρο» (2015), ενώ τώρα έχουμε εμπρός μας το πιο καινούριο CD της, το «Ένας Καιρός Αντάρτης» (2019) τυπωμένο επίσης από τον Μετρονόμο.
Να πούμε από την αρχή πως δεν είναι σύνηθες, στην δισκογραφία, να υπογράφει ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ ο στιχουργός. Ο συνθέτης ναι, ο τραγουδιστής ναι, αλλά ο στιχουργός δεν είναι κάτι αναμενόμενο. Βεβαίως τα τελευταία χρόνια, μετά το 2000 χοντρικά, υπήρξαν τέτοια άλμπουμ είτε για τον Μάνο Ελευθερίου (2009), είτε για τον Άλκη Αλκαίο (2007), είτε για τον Δημήτρη Λέντζο (2015) αλλά και πάλι δεν είναι κάτι καθημερινό. Εννοούμε, σε κάθε περίπτωση, να είναι ο στιχουργός το κεντρικό θέμα. Δηλαδή να έχει γράψει όλους τους στίχους στο άλμπουμ, με τους διάφορους συνθέτες και τους τραγουδιστές να συνδράμουν στην ολοκλήρωση των τραγουδιών. Όπως συμβαίνει με το «Ένας Καιρός Αντάρτης».
Στίχοι λοιπόν της Βέρας-Βασιλείου Πέτσα, μουσικές των Μανόλη Ανδρουλιδάκη (4), Νεοκλή Νεοφυτίδη (4), Αντώνη Παπαγγελή (3), Χρήστου Λεοντή (1) και ερμηνείες από τους Βασίλη Σκουλά-Παντελή Θαλασσινό, Βασίλη Γισδάκη (2), Παντελή Θαλασσινό, Βασίλη Κορακάκη, Δέσποινα Ραφαήλ (2), Κώστα Θωμαΐδη, Αργυρώ Καπαρού, Λάκη Χαλκιά, Ερωφίλη και Ιωάννα Φόρτη.
Το κλίμα τού άλμπουμ είναι το «έντεχνο λαϊκό», δίχως όμως την... αυτονόητη χρήση του μπουζουκιού οπουδήποτε (υπάρχει φυσικά μπουζούκι στην ηχογράφηση, αλλά ακούγεται μόνον όπου απαιτείται, δίχως να καθορίζει ηχητικώς το ακρόαμα στην ολότητά του). Και αυτό, το «έντεχνο λαϊκό», ως χαρακτηρισμός, αφορά και στην στιχουργική θεματολογία (θα εξηγήσουμε με ποιον τρόπο) και στις μουσικές χοντρικώς και στις ερμηνείες φυσικά. (Όλα τούτα ως διαπιστώσεις και μόνον και όχι ως υπόρρητες αξιολογικές κρίσεις).
Η Βέρα Βασιλείου-Πέτσα γράφει στίχους, που υποκρύπτουν εντός τους τη μνήμη της αριστεράς. Υπάρχει το κοινωνικό στοιχείο στο λόγο της, σε έντονο βαθμό, δίχως τούτο να σημαίνει πως απουσιάζει και ο έρωτας από τη θεματολογία της ή οι πιο προσωπικές, ενδοσκοπικές αναφορές. Ο στίχος είναι άψογα φινιρισμένος, δίχως εκφραστικές εκζητήσεις, σοβαρός και κυρίως με την αίσθηση εντός του τού μουσικού μέτρου. Έτσι κάπως και οι μελοποιήσεις έρχονται πολύ φυσικά, θυμίζοντας χοντρικά (και οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις) τα άλμπουμ του Χρήστου Λεοντή από τα μέσα του ’70.
Υπάρχουν πολύ ωραία τραγούδια εδώ, και κάπως έτσι από τα δώδεκα τού «Ένας Καιρός Αντάρτης» εύκολα θα ξεχώριζα το «Έρωτας-πόλεμος» του Νεοφυτίδη με τον Βασίλη Γισδάκη, το «Ερημιά» του Παπαγγελή με την Δέσποινα Ραφαήλ, το «Ένας καιρός αντάρτης» του Ανδρουλιδάκη με τον Κώστα Θωμαΐδη, το «Ρηχό φιλί» επίσης του Ανδρουλιδάκη με τον Γισδάκη και το «Νυχτωδία» του Παπαγγελή με την Ραφαήλ, δίχως τούτο να σημαίνει πως και τα υπόλοιπα κομμάτια δεν ακούγονται απολύτως ενταγμένα στο κλίμα του δίσκου.
Ένα αληθινά ποιοτικό (όπως τα αποκαλούσαμε παλαιά) άλμπουμ είναι το «Ένας Καιρός Αντάρτης», που θα αρέσει οπωσδήποτε στους φίλους του «έντεχνου» του ’70. Και τους παλαιότερους και τους πιο νέους.
Επαφή: www.metronomos.gr

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2019

τα τεύχη της εφημερίδας ΚΟΥΑΔΡΙΒΙΟ και των περιοδικών ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ και ΤΟ ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ, που εξυμνούσαν τους φασίστες Ιωάννη Μεταξά και Μπενίτο Μουσολίνι κατά τη διάρκεια του Πολέμου και της Κατοχής

Η προπαγάνδα αποτελούσε το πιο βασικό όπλο του φασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά, όσον αφορά στο φιλοτέχνημα του πορτρέτου του και στην διάχυση της ιδεολογίας του προς τον λαό. Προς αυτή την κατεύθυνση αποφασιστική ήταν η συμβολή των εκδόσεων και των θεαμάτων.
Και ενόσω ζούσε ο Μεταξάς και αμέσως μετά τον θάνατό του (πέθανε την 29η Ιανουαρίου 1941, τρεις μήνες μετά το «ΟΧΙ»), υπήρξαν έντυπα που επιχείρησαν να αναδείξουν το «έργο» του, προβάλλοντας το πρότυπο τού «αρχηγού-πατέρα», διαμορφώνοντας συγχρόνως μιαν εκδοχή της ελληνικότητας, που παρέπαιε ανάμεσα στην λατρεία της αρχαιότητας και την αναγέννηση της λαϊκής παράδοσης.
Έτσι λοιπόν, για να ριζώσει, να βλαστήσει και να επεκταθεί το συγκεκριμένο μύθευμα, το καθεστώς είχε την ανάγκη των πνευματικών ανθρώπων. Επιζητούσε, με άλλα λόγια, τη συμμετοχή των ταγών της πνευματικής ηγεσίας, η οποία, μέσω της παρουσίας αναγνωρισμένων λογοτεχνών, ποιητών, ζωγράφων, μουσουργών κ.λπ., θα προσέφερε στην «4η Αυγούστου» όλα εκείνα τα εχέγγυα και τις προϋποθέσεις, που θα καθιστούσαν «επικοινωνήσιμο» το μύθευμα του «τρίτου ελληνικού πολιτισμού».
Το βασικό προπαγανδιστικό περιοδικό του καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά ήταν Το Νέον Κράτος (διευθυντής Άριστος Καμπάνης, επιτροπή συντάξεως Γεώργιος Μαντζούφας-Νικόλαος Κούμαρος), που κυκλοφορούσε από τον Σεπτέμβριο του 1937 (πρώτο τεύχος) έως τον Μάρτιο του 1941 (τεσσαρακοστό τρίτο τεύχος). Σε αυτό, δε, συνέβαλαν με την πένα τους και με την συμμετοχή τους στις σελίδες του πολλά γνωστά ονόματα, ήδη καθιερωμένα ή ίσως και ανερχόμενα.
Κατ’ αρχάς ο ζωγράφος Νίκος-Χατζηκυριάκος Γκίκας, που είχε φιλοτεχνήσει το σταθερό εξώφυλλο του περιοδικού (ίδιο σε όλα τα τεύχη). Πίσω η... παλαιά Ελλάς και μπροστά η σκαλωσιά και το χτίσιμο της νέας (με την σκαλωσιά να καλύπτει όλη τη χώρα).

Η συνέχεια εδώ...