NAZCA SPACE FOX, LUCY KRUGER & THE LOST BOYS, KENNETH MINOR, SONS OF ALPHA CENTAURI stoner, folk και folk-rock από την Ευρώπη

NAZCA SPACE FOX: Pi [Tonzonen Records, 2019]

Τριπλέτα από την Φρανκφούρτη είναι οι Nazca Space Fox (Mathias Gaul κιθάρες, πλήκτρα, Stefan Bahlk μπάσο, Heiko Vollweiler ντραμς) και “Pi” αποκαλείται το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους – ένα LP, CD, που βρίσκει τους γερμανούς μουσικούς σε μεγάλη «χαμένη» φόρμα.

Βασικά το είδος που διακονούν οι Nazca Space Fox είναι το (σύγχρονο) stoner, που κρατάει γερά, όμως, από τα χρόνια του πιο γερού γερμανικού progressive. Και είναι αυτή μια ευτυχής διάσταση τού stoner, που συχνά-πυκνά αναλώνεται στα γνωστά τοις πάσι βαρύγδουπα μοτίβα, δίχως τη βεβαιότητα τής αληθινής δημιουργίας.

Εδώ, στο “Pi”, δεν συμβαίνουν αυτά. Γιατί οι Γερμανοί, ως «μανούλες» στο heavy progressive (θυμηθείτε τους Jane και τους Gäa, τα τελειώματα από το “Daytime” και το “Gäa” αντιστοίχως, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά τα δύο ονόματα και κομμάτια από το παρελθόν), ξέρουν να κάνουν τη διαφορά. Ξέρουν, με άλλα λόγια, να ανακατεύουν τα βαρέα βαρών riffs, τα αμετακίνητα rhythm sections, με τους κλασικούς Floyd-ικούς κιθαρισμούς, έχοντας βρει τον τρόπο να συναρπάζουν. Και εδώ, στο “Pi”, ακούς μόνο συναρπαστικά tracks, σαν το “Grinder” ή το “Hummingbird”, ικανά από μόνα τους να διαρρήξουν τις μεμβράνες των ηχείων.

Αν κάτι απουσιάζει από το “Pi” των Nazca Space Fox αυτό είναι μόνον τα φωνητικά – παρότι δεν ξέρω σε πόσους από εσάς, κάτι τέτοιο, θεωρείται «απαραίτητο».

LUCY KRUGER & THE LOST BOYS: Sleeping Tapes for Some Girls [Unique Records, 2019]

Η Lucy Kruger είναι μια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, που προέρχεται από την Νότια Αφρική (Cape Town) και που, εδώ και κάποιο καιρό, ζει στο Βερολίνο. Το “Sleeping Tapes for Some Girls” είναι το πιο καινούριο άλμπουμ της (LP, CD, digital), εκείνο που ακολουθεί το προπέρσινο “Summer’s Not That Simple”, κι εκείνο που φιλοδοξεί να την κάνει πιο γνωστή στα ευρωπαϊκά folk κυκλώματα. Σ’ αυτό το άλμπουμ η Kruger δεν είναι μόνη της, αφού την συνοδεύει το συγκρότημα Lost Boys, που δίνει στα κομμάτια της μια folk-rock χροιά – αλλά μην φανταστείτε κάτι, έναν ήχο, που να συνδέει αυτό που ακούμε στο “Sleeping Tapes for Some Girls” με τα γνωστά και κλασικά τού απώτερου παρελθόντος. Ευθύνεται γι’ αυτό η ενοργάνωση, που ακολουθεί κατά πόδας τα ίδια τα τραγούδια, την υφή τους, την κοψιά τους και που είναι (η ενοργάνωση) υποτονική ή κάπως, τέλος πάντων, υποτονική. Ο χαρακτηρισμός psychedelic-folk δεν κολλάει πουθενά εδώ, αλλά τα dark-folk ή ambient-folk θα μπορούσε να περιγράφουν, με μεγαλύτερη ακρίβεια, εκείνο που ακούμε στο “Sleeping Tapes for Some Girls”. Σε κάθε περίπτωση οι ταμπέλες μπορεί να μην είναι το πλέον σημαντικότερο στη μουσική (χωρίς να είναι και κάτι εντελώς αδιάφορο, όπως νομίζουν ορισμένοι), βοηθούν όμως για να επικεντρωθούμε στο «πιο μέσα». Να συμμαζέψουμε τη σκέψη μας, και ν’ αφήσουμε τις άστοχες περιγραφές απ’ έξω.

Η Kruger γράφει καλούς έως και ενδιαφέροντες στίχους, λόγια που αφορούν «εσωτερικές» καταστάσεις και που δρουν κάπως αυτο-υπονομευτικά και αυτο-ψυχαναλυτικά, όμως αυτά τα λόγια δεν βρίσκουν εύκολα το δρόμο μιας αποδοτικής μελοποίησης. Ο τρόπος που τραγουδά η Νοτιοαφρικανή (χαμηλά, αργά, σαν να διαβάζει) δεν βοηθά στη συγκρότηση γερών μελωδιών, που να μπορεί να μείνουν στη μνήμη σου. Εδώ, απεναντίας, παρατηρείται το φαινόμενο... ν’ ακούς, ν’ ακούς, ν’ ακούς και στο τέλος να μην θυμάσαι τίποτα.

Δεν είναι αδιάφορο το άλμπουμ της Lucy Kruger και των Lost Boys, είναι όμως χωρίς αληθινή μελοποιητική φινέτσα – και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα θέμα, ένα μεγάλο θέμα.

KENNETH MINOR: On My Own [Unique Records, 2019]

Οι... Kenneth Minor είναι ένα σχήμα από το Wiesbaden της Γερμανίας, με το “On my Own” να αποτελεί το τρίτο άλμπουμ τους. Μέλη των Kenneth Minor είναι οι: Bird Christiani φωνητικά ηλεκτρικές, ακουστικές κιθάρες, φυσαρμόνικα, μπάσο, Athena Isabella φωνή, Andreas Lüttke μπάσο σε κάποια tracks και Florian Helleken ντραμς, κρουστά, ενώ δίπλα σ’ αυτούς τους τέσσερις υπάρχουν και guests, σε πιάνο-όργανο και φωνητικά – και κάπως έτσι ορίζεται, τελικώς, το αποτέλεσμα, που είναι ένα πολύ ενδιαφέρον rock, με folk αποχρώσεις, κοντά στο ύφος του Neil Young. Το γεγονός ότι η μοναδική διασκευή στο “On My Own” είναι εκείνη, η ακουστική, στο τέλος, τού “My my hey hey (Out of the blue)” λέει κάτι ή συμβολίζει κάτι – και όχι αδίκως, εδώ που τα λέμε. Και γιατί έρχεται σαν επιστέγασμα ενός άψογου άλμπουμ-έκπληξη και γιατί σαν διασκευή είναι πολύ καλή, πράγμα που δείχνει πως ο Bird Christiani, που είναι ο βασικός συνθέτης-στιχουργός εδώ, είναι και άψογος διασκευαστής και το κυριότερο ένας σπουδαίος τραγουδοποιός.

Πέραν από Neil Young και Bob Dylan, που είναι επίσης μια βασική αναφορά, ο Christiani (μέσω των Kenneth Minor) έχει να προτάξει και άλλες αναφορές, ενίοτε κοντά και σ’ ένα κάπως πιο freak folk style ή και blues, που σε κάθε περίπτωση έχει πολλά να πει. Εννοούμε πως δεν είναι εύκολο ν’ ακούσεις σήμερα τραγούδια σαν τα “Happy man”, “Bad conscience blues” και “Breach”, χωρίς να υστερεί κανένα-μα-κανένα από τα υπόλοιπα. Αυτή η υψηλή τραγουδοποιητική στάθμη υπογραμμίζεται, περαιτέρω, και από μία πολύ καλή, αν και κάπως ξερή στην εκφορά της, φωνή, που είναι εντελώς καθαρή και βεβαίως άψογα τοποθετημένη, «γεμίζοντας» τις λέξεις.

Σπάνια σ’ αυτό το ύφος, το ημι-ακουστικό, ημι-ηλεκτρικό, μπορείς να βρεις σύγχρονα τραγούδια που «να λένε»... και εδώ υπάρχουν πολλά! 

SONS OF ALPHA CENTAURI: Buried Memories [H42 Records, 2019]

Το πιο νέο άλμπουμ των Βρετανών Sons of Alpha Centauri λέγεται “Buried Memories” κι είναι ηχογραφημένο, και αυτό, για την H42 Records (όπως και το περυσινό τους “Continuum”). Με τη σταθερή σύνθεση Marlon Aaron King κιθάρες, Nick Hannon μπάσο, Stevie. B ντραμς και Blake ποικίλα «περιβάλλοντα» οι Sons of Alpha Centauri έχουν τον τρόπο, και εδώ, να προβάλλουν αυτό το τεντωμένο στα άκρα του progressive rock, που πάντα θα διαθέτει stoner απολήξεις, μαζί με κλασικά μεταλλικά riffs και ωραία επεξεργασμένες Floyd-ικές μελωδίες. Επανερχόμαστε δηλαδή στο είδος του rock, για το οποίο γράψαμε και στην αρχή.

To άλμπουμ, που έχει βινυλιακή διάρκεια (κυκλοφορεί και σε LP εξάλλου, μαζί με CD και digital), περιλαμβάνει έξι tracks μέσης διάρκειας (αλλά κατ’ ουσίαν τέσσερα), τα οποία περιέργως-πώς δεν ακούγονται όπως πρωτο-ηχογραφήθηκαν από το συγκρότημα, μα σε κάποια μορφή remix (ή και mix) από μη μέλη του γκρουπ.

Το εισαγωγικό “Hitmen”, που το ακούμε σε τρία διαφορετικά remixes, τα οποία καταλαμβάνουν προφανώς όλη την πρώτη πλευρά του άλμπουμ, το έχουν αναλάβει διαδοχικώς ο Justin K. Broadrick, που βρίσκεται πίσω από άπειρα projects (σκληρού μεταλλικού industrial βασικά), οι Jesu (Dermot Dalton, Justin K Broadrick, Ted Parsons) και ο JK Flesh – στην πράξη όμως και τα τρία αυτά remixes προέρχονται από τον ίδιον άνθρωπο (τον Broadrick δηλαδή). Η τρίτη εκδοχή με το μέλοτρον ή το σαν-μέλοτρον σύνθι, που καθορίζει χρωματικώς ολάκερο το track, είναι η πιο ελκυστική.

Στην δεύτερη πλευρά υπάρχουν δύο mixes στα “Warhero” και “Remembrance” από τον James Plotkin κι ένα remix στο “SS Montgomery” επίσης από τον Plotkin, που ξεκίνησε από grindcore σχήματα, αλλά τώρα ασχολείται περισσότερα με ηλεκτρονικά, ambient και τα συναφή. Και τα τρία κομμάτια αυτής της πλευράς είναι πολύ καλά, με πληθώρα ηλεκτρονισμών να «σχίζουν» τα βαρέων βαρών passages.

Επαφή: www.creative-eclipse.com