ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 196

19/10/2019

Έχουμε την χειρότερη μεταπολιτευτική δεξιά. Ο κόσμος ακόμη δεν το έχει πάρει χαμπάρι, επειδή (ο κόσμος) κοιτάει μόνο την τσέπη του – αλλά από του χρόνου, όταν θα έχει πληγεί και η τσέπη του (η τσέπη μας), τότε θα το καταλάβει...
Ο κύριος τρόπος άσκησης πολιτικής της δεξιάς ήταν πάντα ο διχασμός. Και τούτο το πετύχαινε είτε με βίαιο (δολοφονίες), είτε με λιγότερο βίαιο τρόπο.
Βρήκαν τώρα, μετά το φιάσκο με το σταθμό Ευαγγελισμός, που θα μετονομαζόταν σε «Μπακογιάννης», να μετονομάσουν το ισόγειο του Ρεξ σε σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» - μιαν ηθοποιό (μεγάλη ηθοποιό όπως λένε οι μαρτυρίες), αλλά συγχρόνως κι ένα τελείως αμφιλεγόμενο πρόσωπο, με σκοτεινή διαδρομή στα χρόνια της Κατοχής, που εκτελέστηκε (22 Δεκεμβρίου 1944) από έλληνες πράκτορες των Άγγλων, που δρούσαν μέσα στο ΚΚΕ (ο ίδιος ο Ζαχαριάδης είχε καταδικάσει τη δολοφονία της).
Όταν υπάρχουν δεκάδες ηθοποιοί, αγωνιστές αληθινοί, που πρόσφεραν τόσα στην πατρίδα, και με την τέχνη τους και με τη ζωή τους, είναι εντελώς διχαστικό το να καταφεύγεις σε πρόσωπα τουλάχιστον αμφιλεγόμενα, προκειμένου να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου σε «ήρωες», σβήνοντας και ξαναγράφοντας την ιστορία, και σπέρνοντας αναίτια διχόνοια στο πλήθος.

19/10/2019

Υπάρχουν ορισμένοι αφελείς, που νομίζουν πως για να έχουν λόγο για την ευρεία ποπ (το ροκ, το πανκ κ.λπ.), θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάποιο διδακτορικό, ψευτοδιαβάζοντας Φουκώ και Μποντριγιάρ, ανακατεύοντας ανάμεσα στους Stranglers και τους Sex Pistols ξύλινους όρους σαν την «επιτελεστικότητα», την «ομοιόσταση» και την «σωματικότητα», όντας άσχετοι με τη μουσική (και με μηδαμινά, ανάμεσα σε άλλα, ακούσματα).
Νομίζουν π.χ. πως το πανκ ξεκίνησε το ’76 (είχα τέτοιες περιπτώσεις παλιά στο δισκορυχείον), ενώ είναι και ανίκανοι να πουν δυο λόγια επί της ουσίας (το πλέον βασικό), επειδή δεν έχουν ασκήσει το μυαλό τους να σκέφτεται επικεντρωμένα και απλά.
Φυσικά, πολλά ξεκινούν και από τα κακά βιβλία που συνήθως διαβάζουν. Βιβλία γραμμένα από σύγχρονους... εγγράμματους πανεπιστημιακούς, άσχετους κατά βάση με τη μουσική, ψευτο-κοινωνιολόγους του ροκ και του πανκ, που αποφαίνονται από καθέδρας με την πένα τάχα του «ειδικού», και όχι μ’ εκείνη του «ζωντανού ανθρώπου».
Έμπλεξα σε μια κουβέντα λίγο πριν, γράφοντας κάτι πολύ απλό και πολύ σαφές για το πανκ... πως το πανκ στην ουσία πρότεινε τρόπους διαχείρισης και επιβίωσης μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, πως δεν στόχευε στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, όπως συνέβη με το κίνημα των hippies στα σίξτις και πως γι' αυτό το λόγο ήταν τελειωμένο από τη γέννα του. Και είμαι σίγουρος πως αυτό το τόσο απλό, και ιστορικά τεκμηριωμένο, κανένας νέος της «επιτελεστικότητας» δεν μπορεί να το αντιληφθεί.
Παράγουμε κουτορνίθια, το πιστεύω αυτό. Ανθρώπους αληθινά αγράμματους, ανίκανους να καταλάβουν και τα πιο απλά πράγματα.
«… τα βρετανικά πανκ συγκροτήματα μοιάζοντας κάπως με τις ‘συνειδητές’ (μαρξιστικές-λενινιστικές) εκκλήσεις της μαυροντυμένης Μπιάνκα Τζάγκερ υπέρ των φτωχών της Κεντρικής Αμερικής, κατέληξαν απλά στο ένα χέρι να κρατούν το δίσκο για τα κέρματα, και στο άλλο τα σχέδια της εξοχικής τους κατοικίας».
[Από το βιβλίο «Το Τέλος της Μουσικής», Ελεύθερος Τύπος, 1989]

18/10/2019

Επί Πινοσέτ η Ελπίδα στη Χιλή, στο XVI Festival Internacional de la Canción de Viña del Mar (στην πόλη Βίνια ντελ Μαρ, εκεί όπου είχε γυρίσει και ο Γαβράς την Κατάσταση Πολιορκίας επί Αλιέντε). Πρώτο βραβείο είχε πάρει η Ελπίδα με το τραγούδι που ακούτε. Του Ηλία Ασβεστόπουλου ήταν τα λόγια και του αδελφού της Κώστα Καράλη η μουσική...

17/10/2019

Από την ωραιότερη ταινία με παιδιά, σκέτη ποίηση, του ελληνικού κινηματογράφου, τον «Μικρό Δραπέτη» (1969) του Σταύρου Τσιώλη. Μέγιστοι Καπνίσης (μουσική), Πυθαγόρας (λόγια), Πουλόπουλος (τραγούδι)... 

https://www.youtube.com/watch?v=Q98dRHMbsa8

16/10/2019

Η Σώτη Τριανταφύλλου μιλάει στην A.V. για το καινούριο μυθιστόρημά της «Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό». Το μυθιστόρημα έχει να κάνει με την Γεωργία των έιτις (επί Σοβιετικής Ένωσης). Κάποια στιγμή γίνεται αναφορά στο ροκ της Γεωργίας και μετά διαβάζουμε:
>>Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την Ελλάδα. Το ροκ εντ ρολ στη δεκαετία του 1970 ήταν ο τρόπος για να αντισταθούμε στην εμφυλιοπολεμική πολιτική και στην αισθητική των αντάρτικων, στην αφόρητη πίεση της εντοπιότητας και των ριζών. Η χούντα των συνταγματαρχών και η κομμουνιστική αριστερά είχαν κοινό την αποστροφή στην «έκλυση των ηθών» την οποία διευκόλυναν οι ξενόφερτες μουσικές<<
Θα το ξαναπώ. Είναι τελείως πρωτόγονα και ανιστόρητα, αυτά που νομίζει η Τριανταφύλλου για το ροκ, στην Ελλάδα.
Όποιος ήθελε να αντισταθεί, μέσω της μουσικής, στην εμφυλιοπολεμική πολιτική (της δεξιάς) άκουγε το έντεχνο κοινωνικό τραγούδι της αριστεράς, άκουγε Θεοδωράκη (όποτε αυτός επιτρεπόταν ή και όταν δεν επιτρεπόταν), άκουγε Λεοντή, Μαρκόπουλο, Λοΐζο κ.λπ., δεν άκουγε απολίτικους Led Zeppelin. Τα δε αντάρτικα, που ακούστηκαν για 2-3 χρόνια στην Πλάκα, μετά τη Μεταπολίτευση, στηρίχτηκαν και από ουκ ολίγους ρόκερ, που πλαισίωναν τις σχετικές ορχήστρες... και υπήρχε ανάγκη να ακουστούν τότε τα αντάρτικα, γιατί ήταν απαγορευμένα για δεκαετίες, και γιατί εξέφραζαν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, που δεν μπορούσε να το εκφράσει το ροκ.
Και αυτό το περί «έκλυσης των ηθών» τι νόημα έχει; Και τι ακριβώς εννοεί ο καθένας μ’ αυτές τις λέξεις; Και γιατί ταυτίζεται σώνει και καλά το ροκ με τα «έκλυτα ήθη»; Και γιατί θα έπρεπε ο Σαββόπουλος π.χ., που έκανε τότε το καλύτερο ροκ στη χώρα (και με αναφορές στις «ρίζες»), να προπαγανδίζει τα «έκλυτα ήθη»; Και γιατί η χούντα αποστρεφόταν τα «έκλυτα ήθη», όταν βράβευε το μίνι, προπαγάνδιζε το «αυτόματο διαζύγιο», παρέδιδε τα πάντα στη λαίλαπα του τουρισμού και μετέτρεπε την Πλάκα σε μιαν άλλου είδους Τρούμπα;
Τα έχει κουλουβάχατα στο μυαλό της η κ. Τριανταφύλλου. Δεν ξέρω τι πιστεύει για τα «έκλυτα ήθη» στη Γεωργία επί Σοβιετίας, αλλά σε σχέση με τα ελληνικά έχει άγρια μεσάνυχτα...