LASZLO GARDONY ο ούγγρος πιανίστας της jazz σ’ ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο CD

Για τον ούγγρο πιανίστα Laszlo Gardony έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog. Για τα προσωπικά άλμπουμ του “Signature Time” (2011), “Clarity” (2013), “Life in a Real Time” (2015) και “Serious Play” (2017), άπαντα στην Sunnyside Communications, όπως έχουμε υπενθυμίσει και την ελληνική άκρη του – τη συνεργασία του με τον Γιώργο Τρανταλίδη στις Debrecen Jazz Days του ’82 και βεβαίως για το άλμπουμ που προέκυψε από ’κει, το “One, Two, Three, Four” [EMI/ Columbia, 1982]. Όπως βλέπουμε, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, ο Gardony έχει ένα προσωπικό CD ανά δύο έτη, και κάπως έτσι φθάνουμε και στο εφετινό “La Marseillaise” [Sunnyside Communications, 2019], που είναι σόλο-πιάνο, ζωντανά γραμμένο την 12η Μαρτίου 2019, σε μιαν αίθουσα στο Berklee της Βοστώνης, τυπωμένο και αυτό για την Sunnyside Communications.

Τα οκτώ tracks, που καταγράφονται εδώ μοιράζονται ανάμεσα στα πρωτότυπα και τις διασκευές. Οι τελευταίες αφορούν στο εισαγωγικό “Revolution”, που είναι επηρεασμένο από την Μασσαλιώτιδα, στο κλασικό ναπολιτάνικο “O sole mio”, στο “Misty” του Erroll Garner και στο “Quiet now” του Denny Zeitlin. Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Gardony δείχνει την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία του, τον τρόπο του να διασκευάζει αληθινά, με περίτεχνους αυτοσχεδιασμούς, φθάνοντας στα όρια της αναδημιουργίας (αν μιλάμε για το “Quiet now”).

Όμως ακόμη πιο εντυπωσιακός είναι ο ούγγρος πιανίστας στις δικές του συνθέσεις, που είναι όλες... μία-και-μία. Στην “Four notes given” ο Gardony προτείνει στο κοινό να του «δώσει» τέσσερις νότες. Μ’ αυτές τις τέσσερις νότε προκύπτει ένα απίθανο κομμάτι, ένας εκπληκτικός αυτοσχεδιασμός, μέσα από τον οποίο παρελαύνει ακεραία η... ουγγρική τζαζ παράδοση. Το ανακάτεμα, ούτως ειπείν, της jazz με τις λαϊκές μελωδικές φόρμες. Όμως και στο επόμενο πρωτότυπο, το “On the spot” ο αυτοσχεδιασμός κυριαρχεί, με την φρασεολογία του Gardony να ηχεί εντυπωσιακώς, σ’ ένα κομμάτι υψηλής παικτικής ενέργειας. Το σετ θα ολοκληρωθεί με ακόμη δύο πρωτότυπα, τα “Mockingbird” και “Bourbon Street boogie”. Το πρώτο λυρικό, το δεύτερο, ζωηρό και με blues-boogie ρολάρισμα σε ύφος Professor Longhair, δείχνουν, αμφότερα, και για μιαν ακόμη φορά, τις μεγάλες ικανότητες του Gardony και στη διαμόρφωση ενός σόλο-πιάνο «ζωντανού» ρεπερτορίου, ικανού να κρατά το κοινό σε μόνιμη και διαρκή εγρήγορση.

Επαφή: www.lgjazz.com