ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΧΥΤΗΡΗΣ έγκατα

Δεν ξέρω αν είναι πολύ γνωστός στην Ελλάδα ο ντράμερ Στέφανος Χυτήρης. Ο Χυτήρης (γιος της Μαρίας Φαραντούρη και του Τηλέμαχου Χυτήρη) κινείται, βασικά στην Αμερική και από ’κει προέρχεται και η πιο πρόσφατη δουλειά του, ένα διπλό βινύλιο υπό τον τίτλο “Egata” (2016), ηχογραφημένο στο στούντιο Oktaven Audio της Νέας Υόρκης (για το label sina17records). Η τζαζ του Χυτήρη και του σχήματος που τον συνοδεύει ανήκει στο free-improv στυλ κι έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον.

Συνοδοιπόροι του Χυτήρη σ’ αυτή την εγγραφή είναι οι Ingrid Laubrock σαξόφωνα (γερμανίδα σαξοφωνίστρια με δυνατή πορεία σε ετικέτες όπως οι Candid, Intakt, Emanem, Clean Feed κ.λπ.), Joe Moffett τρομπέτα (και αυτός αναγνωρισμένος Αμερικανός με συμμετοχές σε σχήματα και προσωπική δισκογραφία), Rema Hasumi πιάνο (ιαπωνίδα πιανίστα/βοκαλίστα, που ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια), Todd Neufeld κιθάρα (κι αυτός αυτοσχεδιαστής από τη Νέα Υόρκη, που έχει παίξει ηχογραφήσει με Lee Konitz, Gerald Cleaver, Samuel Blaser, Aaron Parks, Christian Wolff κ.ά.), Lester St. Louis τσέλο και Pascal Niggenkemper μπάσο (επίσης με δισκογραφία και συμμετοχή σε πολλούς σχηματισμούς). Όλοι αυτοί, μαζί με τον Στέφανο Χυτήρη ντραμς, παρουσιάζουν τα δώδεκα κομμάτια “Styx I-XII”, χαραγμένα στις τέσσερις πλευρές των βινυλίων (τρία ανά πλευρά).

Όπως είπαμε και πιο πάνω η jazz του Χυτήρη ανήκει στο free-improv ιδίωμα – αν και είναι με μέτρο εικονοκλαστική. Εννοώ πως παρότι χωράει πολύ αυτοσχεδιασμός εδώ, το αποτέλεσμα είναι κάπως οριοθετημένο και σφόδρα υπαινικτικό. Όλα τα όργανα μοιάζει να παίζουν «κολλημένα» σε συγκεκριμένες περιοχές, κοντά σ’ αυτή του… γρυλίσματος και των σύντομων διακεκομμένων φράσεων, με μικρές και συντονισμένες εξάρσεις, δίχως, πάντα, και πάντως, να αποβλέπουν σε κάποια δημοφιλή πρακτική.

Χωρίς η μουσική του Χυτήρη και των συνεργατών του να έχει την… κατολισθητική και θορυβώδη εξέλιξη τού κλασικού seventies free-improv (της FMP π.χ.) δρα μ’ έναν άλλο υποδόριο και υπαινικτικό τρόπο ούσα το ίδιο σοβαρή.

Επαφή: www.stephanoschytiris.com