οι Ω-RAY του Γιώργου Καρανικόλα (ex-The Last Drive, Blackmail κ.λπ.)

Οι Ω-Ray είναι καινούριο ελληνικό συγκρότημα, που τώρα κυκλοφορεί την παρθενική δουλειά του στη Sound Effect. Από ποιους ακριβώς αποτελείται αυτό το γκρουπ δεν μας αποκαλύπτεται στο cover και στο booklet τού CD –υπάρχει μόνο μιαν αναφορά στο όνομα του Γιώργου Καρανικόλα, κιθαρίστα των Last Drive, Blackmail κ.λπ.– κι έτσι θα πρέπει να ανατρέξουμε στο δίκτυο, προκειμένου να βρούμε τη σχετική πληροφορία. Από συνέντευξη του Καρανικόλα στο rocking.gr διαβάζουμε: «Εκτός από εμένα (στο γκρουπ) είναι ο Άγγελος (Κώττας), ο Στέφανος (Φλώτσιος), που παίζουμε μαζί και στους Last Drive, και ο Κώστας (Λουκόπουλος).  Ο Άγγελος και ο Κώστας παίζουν κρουστά και εγώ κι ο Στέφανος κιθάρες. Επίσης τραγουδάμε και οι τέσσερις. Ξεκίνησε πριν από τρεισήμισι χρόνια να παίζουμε».

Άρα έχουμε ένα γκρουπ χωρίς μπάσο, αποτελούμενο μόνον από κιθαρίστες και κρουστούς – αν και δεν αποκλείεται να ακούγονται κι άλλα όργανα στην ηχογράφηση, που δεν είναι εύκολο να τα διακρίνεις μέσα στο γενικότερο… χαμό. Υπάρχουν πάντως keyboards.

Οι Ω-Ray είναι ένα παράξενο συγκρότημα, μα σίγουρα ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς τραγουδούν στη γλώσσα μας, κι αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Αν και οι στίχοι του Καρανικόλα δεν είναι από ’κείνους που αποκρυπτογραφούνται με το πρώτο διάβασμα/άκουσμα, έχουν ένα υπαρξιακό-υπερβατικό χαρακτήρα που παραπέμπει αμυδρά(;), βαθύτερα(;), σ’ ένα προ 30ετίας πρότζεκτ τού ιδίου, που όλοι θα το θυμούνται… Το Φως και η Σκιά του [Wipe out!, 1986]. Κι εκεί υπήρχε ελληνικός στίχος, πράγμα που σημαίνει πως ο κιθαρίστας των Last Drive και των Blackmail την ψάχνει με τη γλώσσα μας, με καλά ή και πολύ καλά αποτελέσματα.

Τώρα, από μουσικής πλευράς επίσης τα πράγματα δεν είναι από τα… πλέον εύκολα κι απλά. Διάβασα στην ίδια συνέντευξη στο rocking.gr πως οι Ω-Ray είναι κάτι σαν τους… Πελόμα Μποκιού και τους Poll τού σήμερα (συντάκτης το είπε αυτό – όχι ο Καρανικόλας). Ουδεμία σχέση. Τηρουμένων όλων των αναλογιών και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το τεράστιο χρονικό χάντικαπ από τα early seventies, το μόνο ελληνικό άλμπουμ που μπορεί ελαφρώς να παραλληλιστεί με το φερώνυμο των Ω-Ray είναι εκείνο των Ακρίτας. Και λόγω στίχου και λόγω ηχητικής διαχείρισης, με τους μακροσκελείς πειραματισμούς και τη «χαμένη», χοντρικά, ατμόσφαιρα.

Οι επιρροές όμως των Ω-Ray δεν πιστεύω πως είναι τόσο μακρινές. Σίγουρα τα ψυχεδελικά γκρουπ του ’60, με τα ατελείωτα οργανικά ντεμαράζ (ιδίως στα live), θα μπορούσε να είναι μια πρωταρχική αναφορά, αλλά από ’κει και κάτω εγώ βλέπω πιο πολλά μεταγενέστερα πράγματα που μπορεί να ξεκινάνε από τους πιο «βαρεμένους» Nick Cave & The Bad Seeds, να περνάνε από τους Godspeed You! Black Emperor, για να καταλήξουν στα παράπλευρα του σύγχρονου stoner και μιας κάποιας… θορυβώδους εκτροπής.

Να σημειώσουμε, επίσης, πως το «Ω-Ray», αποτελείται από πέντε tracks μεγάλης διάρκειας (δύο 7λεπτα, ένα 9λεπτο, ένα 18λεπτο κι ένα 20λεπτο) και πως σ’ αυτά, στα πιο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, αποκαλύπτεται η αξία τούτης εδώ της μπάντας, καθώς αφήνεται «ελεύθερη» να κινηθεί προς ένα βαρύ, αργοκίνητο και πνιγηρό σύγχρονο κιθαριστικό rock, που καταγράφεται (σε κάθε φάση του), με πάθος και με δύναμη.

Το CD ακούω, στο οποίο η «Αίτνα» δεν εξελίσσεται σε 7 λεπτά, όπως στο LP, αλλά σε 20!

Επαφή: www.soundeffect-records.gr