ο ALAN BROADBENT με την LONDON METROPOLITAN ORCHESTRA

Είχα γράψει και παλαιότερα για τον Alan Broadbent (22/5/2014), οπότε ας δανειστώ από ’κείνο το κείμενο την εισαγωγή, προσαρμόζοντάς την στο τώρα.

Πιανίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής με έργο τρανό που απλώνεται στο χρόνο, ο 70χρονος πια Νεοζηλανδός Alan Broadbent είναι μία περίπτωση που αξίζει κανείς να την ψάξει από την αρχή. Με καριέρα υπερπεντηκονταετή, που ξεκινάει βεβαίως από την ιδιαίτερη πατρίδα του για να απλωθεί με τον καιρό σε Ευρώπη και Αμερική, ο Broadbent ίσως είναι περισσότερο γνωστός από τις ποικίλες συνεργασίες του (όπως με το Charlie Haden Quartet West βασικά, ή με τις κυρίες Irene Kral, Natalie Cole, Sheila Jordan και Diana Krall), παρά από την προσωπική δισκογραφία του που αριθμεί και αυτή δυο-τρεις δεκάδες άλμπουμ! Το τελευταίο CD του “Developing Story” [Eden River Records, 2016] γυρίζει τώρα στο player, ένα ακόμη ιδιαίτερο και συνάμα θαυμάσιο άλμπουμ τού συνθέτη, ενορχηστρωτή, διευθυντή ορχήστρας και πιανίστα Broadbent, ηχογραφημένο για jazz-trio και ορχήστρα, ή μόνο για ορχήστρα (την London Metropolitan Orchestra) στο Abbey Road Studio 1, τον Νοέμβριο του 2015.

Το “Developing Story” αποτελείται από τέσσερα μέρη. Το πρώτο αφορά στην τριμερή σουίτα “Developing story” (σύνθεση του Broadbent φυσικά), το δεύτερο έχει να κάνει με τέσσερις μπαλάντες, ενορχηστρωμένες για trio και ορχήστρα (θα πούμε στη συνέχεια λεπτομέρειες), το τρίτο αποτελεί την ανάγνωση του Broadbent στο “Milestones” του Miles Davis και στο τέταρτο έχουμε μιαν ακόμη σύνθεση του Νεοζηλανδού, που τιτλοφορείται “Children of Lima”. Ας δούμε τα μέρη αυτά κάπως πιο αναλυτικά…

Το “Developing story” αναπτύσσεται σε τρία μέρη, δέκα, εφτά και εννέα λεπτών. Στο πρώτο κυριαρχεί θα έλεγα η ορχήστρα, με το πιάνο να έχει ενδιάμεσο ρόλο, ενώ υπάρχει και κοινός ρόλος όταν piano-trio και ορχήστρα συνυπάρχουν για ορισμένα μέτρα. Θα μπορούσε να γράψει κάποιος για ένα αντιστικτικό πλέγμα μελωδιών μιας κάποιας «μαλερικής» υφής (όσον αφορά στην ορχήστρα) και μιας κάποιας «τζαρετικής» (όσον αφορά στο piano-trio). Γενικώς, θα έλεγα πως το πρώτο μέρος είναι το πιο… λυρικά δυναμικό, πως το δεύτερο «ζωγραφίζει» σε παλαιά χολυγουντιανά πρότυπα (με το βαλς να κυριαρχεί), με το τρίτο να είναι, σχετικά, το περισσότερο jazz, με την ορχήστρα να «υψώνει» τοίχους στους αυτοσχεδιασμούς λοξοδρομώντας κάπως τη διαδρομή. Σίγουρα, εδώ ο Broadbent επιδεικνύει τρανές δυνατότητες σε πολλά επίπεδα.

Το δεύτερο μέρος αφορά στην ενορχηστρωτική και όχι μόνον άποψη τού Broadbent για τις μπαλάντες “If you could see me now” του Tadd Dameron, “Naima” του John Coltrane, “Blue in green” του Miles Davis και “Lady in the lake” τού ιδίου. Είναι έξοχες, περιττό να το πω, οι μεταγραφές των τριών πρώτων συνθέσεων για jazz-trio και ορχήστρα, και ειδικώς στη “Naima” είναι εντυπωσιακότατη η συσχέτισή τους, ο συνδυασμός τους. Ο Broadbent καταφέρνει ένα πανέμορφο «τραγούδι» να το κάνει ν’ ακούγεται ακόμη ωραιότερο! Φοβερό και το “Blue in green” με τα πνευστά της ορχήστρας να του δίνουν μιαν αφαιρετική ρομαντική διάσταση, την οποία έρχονται να πλουτίσουν το πιάνο και τα έγχορδα. Κινηματογραφική αφήγηση… για μεγάλους έρωτες.

Στο “Milestones” ο Broadbent ακολουθεί μια κάπως δραματική γραμμή, δίνοντας ωραία αγχωτικά passages, ανέλπιστα θα έλεγα για μια τέτοια σύνθεση. Κι αυτό καταχωρίζεται στα υπέρ του.

Τέλος, στο δικό του “Children of Lima”, που ολοκληρώνει το CD, ο Broadbent γυρίζει στο δικό του παρελθόν. Θυμάται μια σύνθεσή του από τα early seventies, γραμμένη για τον Woody Herman και την Houston Symphony Orchestra, που είχε να κάνει μ’ ένα σεισμό, που είχε γίνει τότε στο Περού. Εικόνες είχαν οδηγήσει τον Broadbent να γράψει, εκείνη την εποχή, μια σύνθεση, που έχει ένα κάπως ευδαιμονικό, χαλαρωτικό προφίλ. Σαν ξόρκι.

Δυνατό άλμπουμ, συνολικώς, από έναν σημαντικό τζαζίστα. 

Επαφή: www.janmatthies.com